Praxeis tōn Hagiōn Apostolōn, kata to theion archetypon

131쪽

ς ευσαν, καὶ των Ἐλληνίδων γυναι- κων των ευσχημ.όνων καὶ ανδ ωνου oλιγοι. 3. C. δε γνωσαν οἰκ πο της Θεσσαλονίκης ουδαῖοι, οτικα εν τη Βεροια καπηγγελη πο

βόντες εντολη πρός τον Σίλαν καὶ

Βλεπομεν δω ποίαν λαβον οι δελφοὶ φροντίδα περὶ του IΠαύλου καὶ Σίλα. Oταν αὐτοὶ παρετηρησαν τον τρόπον της καταυτων συνωμοσίας, τους ἐξαπεστειλα ευθὼς δια νυκτος ι Βέροιαν. ουτ δεν δύνατον φανη παράδοξον εις τους νεοφωτίστους, διότι καθως λεγε ο Ιαυλος προ αυτους, ά. Θεσσ. . 14. ὁτα ηλθομεν προς σας, σῶς εἴπομεν οτι μεῖς πρεπε να υπομείνω με θλίψεις, ως καὶ συνεβη, και το γνωρίζετε καὶ σεῖς. Eἶναι δε ἄξιοπαρατηρητος η υγενεια ων

M συναγωγ των της Βεροιας ουδαίων ητο πλεον διατεθειμεν ει το να δεχθη το Ευαγγελιον παρὰ την των ουδαίων της Θεσσαλονίκης αυτοὶ δε ησαν τόσον δεισιδαίμονες και προληπτικοὶ κατ αυτου, χιτοσουτον κακότροποι καὶ διεστραμμενοι ' ησαν ευγενεστεροι V συλλογίζοντο πλεονελευθερως, καὶ πείθοντο καθαρωτερον ' θε- λον ' ἀκουωσι τον λόγον, καὶ να δεχωνται την δύναμιν αὐτου, καὶ να4ποτάσσωνται εις

o, T τους φαίνετε ἀληθὸς, αν καὶ ναντίων εἰς et πρωτά των φρονηματα του T Γίν ευρογενεια vi ταν καλητέρας διαθεσεως, δε ησαν τόσον απηνεις, ὀργιλοι, και κακοβουλοι ναντίον όλων κείγων, ἴτινες δε ησαν σύμφωνοι

παρεκινηθησα απε της αληθείας την δυναμιννα συνδράμωσιν, ἴτω εξηκολουθου και τηναγάπην προς κείνους, απὸ τους οποίους βλεπον αἰτίαν να διαφερωσι καὶ τούτο Το ευ- γενεια Αὐτοὶ ἴτε προέκρινον την ποθεσιν, οὐδ' κινηθησαν εἰς φθόνον κατα των Ἀπος ο- λων, ως φερθησαν ο ε Θεσσαλονίκη ουδαῖοι ἀλλ' δωκαν με μεγάλην γενναιοτητα ἀκρορόασιν : αυτους, χωρις πάθος η προληψιν. οἴεν Mχοησαν τον λόγον μετὰ πάσης προθυμίας. ἰχον μεγάλην κλίσιν εἰς το α

του καὶ δεν κλεισαν τους φθαλμούς των κατὰ του φωτός. 'ξ σαν προσεκτικοὶ ις ταπαρά του Ιαύλου λεγόμενα, ως η Λυδία' κεφ. 14. καὶ λάμβανον μεγαλην ευ- χαoίστησιν ἁ τ ὰκουωσι Δεν επρόβαλλον φιλονεικίας ναντiον του λόγου, δε ευρισκον σφάλμα, οὐδ' ζητουν εὐκαιρίαν νακακοποιησωσι τους κηρύττοντας αυτόν Ἀλλατον ἀπεδέχρησαν, στεργοντες μετὰ χαρῆς κάς λεγόμενον Κατὰ τοῖτο φάνησανοῖτο ευγενεστεροι των ε Θεσσαλονίκη Ιουδαίων. Hκολουθουν τὰ ἴχνη τω εκεῖ Ἐθνικων, περὶ των ποίων λεγεται, τι Mχθησαν τον λόγον με χαρὰν του Ἀγίου Πνεύματος, πιστρέψαντες ει τον Θειν ἀποτων εἰδωλων' ά. Θεσσαλ ά. 5. 9. αὐτηητον ἀληθης ευγενεια οἰ Ιουδαῖοι καυχωντο μεγάλως, οτι ησαν σπερμα Aβραάμ, εφρονουν λαμπρὰν την γενεάντων, καὶ ὁτιδεν γίνετο λαμπροτερα γενεαλογία. Ἐν-ταυθα μως σημειοῖνται, ποῖοι ἐξ υτ ησαν ι ευγενεστατοι, καὶ οἱ κάλλιστα ἀνατεθραμμενοι ἄνδρες ' κεῖνοι, δηλαδη, οι ὁποῖοι εἰχον μεγαλωτατην φεσιν ἁ δεκ-σωσι το Εὐαγγελιον, καὶ πεδοίλον - εἰς

132쪽

Σ. E. MD. Abro τὰς ψηλὰ καὶ φαντασιωδεις δεας

των, και ὐπετάγησαν εις τοναριστόν οὐτοιησα o ευγενεστατοι, καὶ οι πάντων περι

εξεταζον ἀκριβέ ατα τὰς Ἱερὰς Γραφὰς,

δια α βεβαιωθωσιν ει εχ ει ταυτα ἴτως χ. 11. O ἀναγινωσκοντες καὶ δεχόμενοι τας Γραφὰς πρεπε να α ερευνῶσιν ' Ἱωανν ε 39. πρέπει νήτας σπουδάζωσι, και να καταγίνωνται εις την σκεψιντων, διανα εὐρωσι την εις αὐτας περιεχομενην ἁλήθειαν, καὶ α μη λανθασθῶσιν εις et νόημάτων, καὶ ἴτω α ποπέσωσιν εἰς σφάλμα, να μενωσιν εις αὐτό -καὶ δια νὰ σωρήσωσιν λην την εις αὐτὰς διαλαμβανομενην ἀλήθειαν, καὶ να μην εὐχαριστῶνται, μίαν

επιπολαιον γνωσιν με το ξωτερικον των

Γραφων, ἄλλα ν λαμβάνωσι βαθεῖαν δε αν

Καθημερινὸν εργο μας πρέπει ν ηι α των Γραφων η ρευνα. O ἀκούσαντες τον λόγονεις η συι αγωγην ην μερα του σαββάτου, δεν νόμισαν τουτο ἱκανὸν, αλλὰ τυ εμελε-

των λας τὰς μερας η εβδομάδος, δια γὰωφελῶνται εκ ου ό,τι κουσαν το παρελθον

o aBβατον, καὶ λ ετο:μάζωνται δι ό,τιεμελλον ν ἁκούσωσι το ἐρχόμενον. Ab πως περιγράφεται ι τον πρῶτον Ψαλμον η μακαριότης των τοιούτων. Ἐν τω νόμω Κυρίου, Θελημα αὐτοῖ, και ν τω νόμω

; α ως το ξύλον το πεφυτευμενον παρὰ τὰς διεξόδους των δάτων ο τον καρπον αὐτοὼδωσε εν καιρω αὐτοὼ καὶ το φύλλον αὐτοbου ἁπορρυήσῖται καὶ πάντα ὁσα αν ποιη, κατευοδω ήσεται V-O αληρως εὐγενεῖς καὶ μελλοντες νά ἐνωσιν τι εὐγενέςεροι, ει ναιεκεινοι, ιτινες κάμνουν τὰς Γραφὰς χρησμὸν και δοκιμιόν των καὶ τὰς συμβουλεύονται ποοσηκόντως. οἱ ἁνα ινωσκοντες τὰς Γραφὰς ορθως, καὶ μελετωντες αὐτὰς μεραν καὶ νύκτα, χουν τὰ πνεύματα των πληρη εὐγενων ἰδί v. προσηλωμεν ει ευγενεῖς αρχὰς, καὶ μορφω χενα δι' εὐγενεῖς σκοπους καὶ τελη υτοι εἶναι οι εὐγενεῖς II εριγράφεται τελευταίως το αἴσιον τέλος το Ευαγγελικου κηρύγματος ι την Βέροιαν. οὐ το λαε την εὐκταίαν κβασιν. Ἐπειδ καἰ οὐ λαολα καρδία ησαν παρεσκευασμέναι, γινεν μεσως μεγα εργον.

1. ΓΙολλοὶ κ τωνδεουδαίων της Βεροιας επίστευσαν ἀπο δε του της Θεσσαλονίκης ἐπίστευσαν μόνον λίγοι ιχ. 4. E. την Βεροιαν, ἀκούσαντες τον λογον με πν εὐιλαελεύθερον προλήψεων, ἐπίστευσαν πολλοι ' πολλὰ περισσότεροι παρὰ τους ε Θεσσαλονίκη. - Σημείωσαι, τι ο εο δίδει χάριν

εἰς κείνους, ι ποῖο εκκινοοῦνται ει τηνεπιμελη χρησιν ων μεσαν της χαριτος, και μάλιστα ει των Γραφων η ερευναν.

2. Mσαύτως καὶ ἀπο ους Ελληνας, ἀπο τὰ Eθθη, ἐπίστευσαν πολλοί τόσον εὐσχημονες γυναῖκες, πισημοι κυρίαι, κα- ρω καὶ ἄνδρες υσι λίγοι της πρωτης τάξεως ως φαίνεται ἄπο την περ τούτων γινομένην σημειωσι μετὰ Tων εὐσχημονων γυναικων. ΙΠρῶται αἱ γυναῖκες νηγκαλίσθησαν το ὐ- αγγελιον, καὶ ότε κατεπεισαν του ἄνδρας αυτῶν το ναγκαλισθωσι Διότι ' τί

' ob τὶ νέος διωγμος εγείρεται κατα το Παύλου καὶ Σιλα ις ἐροιαν οἱ Θεσσαλονικεῖς ουδαῖοι, πάντοτε νή- συχοι, στάθησαν οι πρόξενοι τούτων τῶν δυστυχημάτων Αὐτοὶ μαθόντες, τι καιεις την Βεροιαν κηρυττεται λογος οὐ Θεοῖ ἀπο τον II αὐλον, - διότι ὁ φθονος καὶ ζηλοτυπία διαδιο ου ταχεως εἴδησιν, - ηλθον καὶ κεῖ, δια να παροργίσωσι τον

κόσμον ναντιον των κηρύκων το Εὐαγγελικ' ως α εἶχον λαβριν τοιαύτην παραγγελίαν ἄπο τον αρχοντα το σκότους - πάγωσιν

133쪽

1ουδαῖοι bπῆγαν εις κόνιον επὶ σκοπω ναλεγείρωσι τον λαὸν κατὰ των Ἀποπτόλων. κεφ. r. I9. Θεωρησον πόσον εἰνα ατ συ- χοι εἰ αγγελοι του Σαται λεις Ο ὐπολε- μωσι το Εὐαγγελιον του ριστου, καὶ την σωτηρίαν των ψυχων των ανθρωπων lTεῖτο εγινεν αἴτιον της εις Ἀθήνας μεταβάσεως του Ιαύλου. Obτοι ζητοὐντες νασξύσωσι το gio τουτο πυρ, τυ ποῖον

σκοποῖ, ως σανίκεῖ αδελφοὶ καὶ ἄνθρωποι ἀξιώτατοι , ως ἐφάνη απὸ τὴν προς τον ΓΙαὐλον πιμελειά των. ιχ. 14. Αὐτοι

μαθόντες περὶ του ρχομου Tae απο Θεσσαλονικης διωκτων Ἱκδαιων καὶ φοβούμενοι τααποτελεσματα, δε εχασαν καιρὸν, ἀλλ' ἐξαπε ε λαν μεσως τοῦ ΙΠαυλον, κατα ίυοποίου ργίσθησάν το πλεῖ ον οι διωκται 'ελπίζοντες, οτι τουτο θελε του εἰρηνεύ ειν,ενω κράτησα ει Βεροιαν τον Σίλαν καὶ Tιμόθεον. οἱ δε ὁδηγουντες το ΓΙαῖλον τον ἔφερονεις τα Ἀθήνας To ΓΙ νεῖμα του Θρου φωτίζον τον νουν τον, τον λεύθυνεν εις την λαμπρὰν κείνην πόλιν' -λαμπρὰ το πάλαι λὰ την δυναμιν καὶ κυριότητ της, ταντο κοινὸν των δεθηνων μάχετο μετὰ της Σπάρτης -λαυπρα επομενως δια τὴν σοφίαν, που τον ἡ πηγή της 'οσο ειχον χρειαν παιδείας ὐπέγαινον κεῖ δια α et νἀπολαύσωσι, διο τι ὀλοι ι σοφοὶ μετεβαινον σις την πόλιν πιαμ η δ α νά δsίξωσι την ο-φία των 'Hr αεγα Iavεπιστ μιον, καὶ δυνετρεχον κεῖ ἀφ ολα τὰ με η οι φιλομαθεις 'Oθεν, δια ἡ καλητέρα εκχυσιν τοὐαυαγγελικο φωτος, ε άλη κεῖ ΓΙαὐ-λος, μὴ αἰσχυνθεὶς να παρρησιασθ' εμ- προσθεν τοιουτων φιλοσόφων, και να κηρύξητο X ριστὸν σταυρωμενον μ ολον τι εγνωριζεν, τι τοὐτο θελε σταθῆ μωρια εις τους Ελληνας, καθως γινεν ἡ σκάνδαλονεις τους ουδαίους.

μένου αὐτους του Παυλου, παρωξυνε τοτο πνευμα αὐτου ἐν αὐτω Θεωρουν τι κατειδωλον σαν την πόλιν. 17. Διελέγετο μεν ἡ Ἀν τη συναγωγη

τοῖς Ἱκδαίοις καὶ τοῖς σεβομεν οις,

ρ ν προς τους παρατυγχανοντας.

των Στωικων φιλοσοφων συνεψαλ

λον αὐτω καὶ τινες λεγον Tίὰν Θελοι σπερμολόγος τος λεγειν οι δέ, ἐνωθίαιμονίων δοκεῖ καταγρο

2 O. ενίζοντα γάρ τινα εισφερεις ει τας κοας μων βουλὰμεθα si ν

21. Ἀθηναῖοι δε πάντες καὶ οἱ

επιδημουν τε ξενοι ις ἐδεν τερον εὐκαίρουν, η λεγειν τι καὶ κύειν

καινότερον.)

Eνας φιλόλογος, ο ις γνωρίζει καὶ ἀγαπατων παλαιων τὴν μάθησιν, θελε νομίζειν μεγάλην ευτυχίαν του ἄν ἡτον εἰς τον τόπον,οπου Ιαὐλος τωρα ευρίσκεται, γουν, εἰς τὰς Αθηνας, εν μέσω διαφόρων αιρεσεων των φιλοoόφων καὶ θελε του κάμνειν πολλὰς περιεργους ερωτήσεις δια τὴν ξήγησιν των λειψανων, τα ποῖα εχομεν περὶ της σοφίας των Ἀθηναίων. Ἀλλ' ο Παυλος Q. λον

134쪽

ετ ητον ἀνατεθραμμενος εἰς τὰ σχολεῖα, και ἄνθρωπος ξίνους καὶ α στικος, δεν κάμνει τοῖτο ουδαμως τὸ ι Ἀθήνας εργον

του. υτος εχε ἄλλην ὐπόθεσι ν επιμεληθῆ δε εινα ἡ πιθυαία του να φελησητον εαυτόν του απὸ τὴν σοφίαν των θη- ναίων, επειδὴ τὴν νομίζει πρῆγμα ματαιον,εχων προκείμενον νωτερον. ο τελος του Σιναι να διορθωση εν νόματι Θεο τὰς Θρησκευτικὰς αυτων ταξίας, καὶ να τους επιστρε ι απὸ τὴν λατρείαν των ειδωλων, και του Σατανα εις την λατρείαν τουαληθινου καὶ ζωντος Θεο ενἈριστω. Περιγράφεται πρωτον Ἀντύπωσις, την

Ιαυλου ἡ βδελυρὰ μάθεια καὶ δεισιδαιμονία των Ἀθηναίων Αὐτ η πόλις τον ὀλοκλήρως φιερωμεν εις τὰ εἴδωλα. οὐτοσυμφωνεῖ με τὰ περ αυτης ἰς ορούμενα απὸ τους θνικους συγγραφεῖς, οτι εἰς τὰς Αθήνας υπηρχε μεγαλήτερος αριθμὸς ειδωλων, παρ εἰς ὁλα τὰ της λοιπης Ἐλλάδος μέρη καὶ ἔτι

εἰχον διπλασιους ἱερὰς ορτὰς των σας εἶχον οι ἄλλοι εἰδωλολάτραι. ποιοι δέ πο et εξενοι Θεοὶ τους συσταίνοντο, αὐτοὶ τους εδεχοντο, καὶ τους ἡγειρον ναὸν καὶ θυσιαστήριον ούτω εἰχον ναριθμητους Θεοἶς, ω εενας σατυρικὸς εἰπε σκωπτικως, τι τον εὐκολωτερον τὸ ν εἴρητις ει εκείνην τὴν πόλινεν Θεον, παρ ενα ἄνθρωπον. ο πρῆγμα τουτο αποδεικνυε εναργεστατα τὸ ἀνίκα νον της φιλοσοφίας εἰς το ν οδηγηση τους

ανθρωπου ει τὰ περ Θρησκείας. βάρβαρος Σκύθης, ὁ ἄγριος νδὸς, δε εξετράπησαν απὸ την ἁλήθειαν περισσότερον, οὐδ' εβυθίσθησαν εἰς πυκνότερον σκότος, ως προς το περι εο και Θρησκειας, παρα τους επιστήμονας καὶ φιλοσόφους Ἀθηναίους Καὶ πόλις αἴτη, φοῖ ἡ αυτοκρατορία γινε Xριστιανικὴ πάλιν ξηκολούθει ἁδιορθωτως

γα μεν προσκολλημεν εις την εἰδωλολατρείαν καὶ λ τὰ συσεβη προστάγματα των ριστιανων αυτοκρατόρων δεν δύναντον την κριζωσωσιν, ωσο διὰ της εἰσβολῆς των Γότθων αυτ ἡ πόλις υπεῖερε τοιαύτην ἰδιαιτερα ἐρήμωσιν, ω ε δε μένου τωρ παρὰ τὰ λείψανάτης Εἰναι ἀξιοπαρατήρητον, ὁτιοπου ηκμασε τὸ περισσότερον ἡ α θρωπινησοφία εκεῖ ὐπερεπερίσσευσε καὶ ἡ ειδωλολα-

τόλου, Φάσκοντες εἰναι σοφοὶ, μωράνθησαν ' Pω- ά. 22. 'Oσον δε περ του θρησκευτικοῖ, σαν ἀφ' λους οἱ πλεον μάταιοι κατὰ τὰς δεα των. Oυ εγνωο κόσμος διὰ της σοφίας τον Θεόν. α Κορ.ά. I. Iσω αὐτοὶ νὰ εἶχον διαλεχ ην κατὰ της πολυθείας καὶ εἰδωλολατρείας φαίνεται ὁμως, ὁτι οἱ μεγαλήτεροι ζηλωταὶ της διαλεκτικῆς ἡ σανὰ πλεον παράλογοι δο9λο τωνει λων. Tόσον ἁναγκαῖον το διὰ et νἀναγεννησιν καὶ αυτῆς της φυσικῆς θρησκειας ν γενη μία Θεία ἀποκάλυψις καὶ αυτ

ΓIικροτάτη τον ἡ ταραχὴ τὴν ποίαν

ΓIαὐλος δὴν θελησε ν παρρησιασθη δη-uοσία, Ιως ν ελθωσι προς αυτ ον ὁ Σιλας καὶ ὀ ιμόθεος, διὰ ν σπερεωθη ὁ λόγος εκ το στόματος δυο η τριων μαρτυρων εις τὸ ναμεταξυ μως παρωξύνετο τυ πνεύ-

δόξαν οὐ Θεοῖ τὴν ποίαν ἴδε προσφερομένην εἰς et ειδωλα, καὶ συμπαθὴς προς τὰς ψυχὰς των ἄνθρωπων, τας ποίας εἴεώρει οἴτω δεδουλωμένας εἰς τὸν Σατα Ἐὰν Εἶχεν ἱερὰν ὀργὴν κατὰ των ε θνικων ἱερεων, επειδὴ ωδήγουν τον λαὸν εἰς τοι αὐτ απεραντα ἴχνη

εἰδωλολατρείας καὶ ναντίον των φιλοσοφων, οῖτινες γνωριζον καλή τερα τα πραγματα, αλλὰ δε ελεγον ποτέ τι κα αυτης, πα-ρὰ καὶ αὐτοὶ συνεκρημνίζοντο μετὰ των

ἄλλων.

Tis τρόπω λοιπὸν δωκε μαρτυρίαν κατὰ της εἰδωλολα ρ ίας αυτων; υτὸς εἰς τηνεξαψιν τοὐ ζήλου του δεν ωρμησε μεσα εἰς

τους ναοὼς καταστρεφων τὰς ι κονας, κρημνίζον τὰ θυσιαστήρια, η ριφθεὶς κατα πρά-

135쪽

. E.

ὁoια πράττων μόνον κεῖνα, τα ὁποια αρμόζου ει ἐν φρόνιμον ἄνθρωπον.

συνωμίλει αετὰ τούτων, διὰ να του φέρηεις την ρι ιανικην εκκλησίαν της ποιας ητο μόνον, προπύλαιον vi συναγωγη των ' Ιουδαίων. Aυτὸς εμβαινεν εις συνομιλίαν μες οσωνηνταμονετο, πάρ θρησκευτικων πραγμάτων εις την ἀγορὰν διελεγετο, θρίσκων επιτηδείαν ωραν, μες ὁσων θεωρεῖ70 η συνανες εφε TO, οῖτινες ησαν εἰδωλολάτραι, καὶ δε ὐπήγαινον

και ἄλλους με διαφόρους περιεργους θεωρι ς.Aυτοὶ πεοιο ν την ἄρχην λων των πραγμάτων . την τύχην επηγγiλλοντο τι δεχοντα των θεῶν την ἴπαρξιν εδοξαζονομως, τι bτοι δε ελαβον μερος ει την τὼ σιν η την κυβερνησιν του κόσμου, λάικανοποιοῖντο παρως με την τάραχον εὐδαιμονίαν των Ἐνόμιζον την ευφροσύνην του παροντος τούτου κόσμου τὸ ἄκρον αγα- θον, καὶ ρν οὐιτο την μελλουσαν κρίσιν καὶ ἀνTαποδοσιν. -οι Στωικοὶ μολόγουν ων Θεων την παρξιν, πλην τους πεθετο περιωρισμενους π αιωνιον καὶ ἄναντιρρητον εἰμα μενην ' προσποιούντο σχεδὸν ἁ ξαλείφωσι τὰς αισθήσεις καὶ πάθη των ησαν με τρόπον παραδοξότατον περ φανοι καὶ

επίμονες εκριναν ἐν ενάρετον ἄνθρωπον κατὰ τὰς περ αρετης δεα των οτι υπάρχει νεξάρτητο ἁπο τὰς Θεότητα των, και κατά τινα τρόπον iωτερός των, και λα- λουν αυτὸ νὰ δύναr ν ἀντιπαραταχθηεναντι ν του λου πεπρωμενου εφρόνουν, ὁτι η

καὶ ςηγουντο πολλὰ σκοτεινως ει τὰ περὶ της μελλούσης κρίσεως. Α δύο αὐται ιρεσεις των φιλοσόφων, ob τα ες ι σου ναντίαι κατὰ τὰ φρονήματά- των εις του υαγγελίου τὰς διδασκαλίας, καὶ πλήρεις περοψίας νεκα της νωτερας

των μαθησεως, φιλονε ικησαν μετὰ του Παυλου, καὶ νόμισαν, ὁτι Θελουν τον σιωπήσειν εις TO επιχειρημα και μερικοὶ ε αὐτων τον κατεφρονουν ως σπερμολόγον η ἄνθρωπον, ὀ ις ἐσίναξεν λίγα μαθήσεως λεί, αναεις διαφόρους τόπους, καὶ θελε νὰ κάμη με

θεσαν, ὁτι αυτὸς τους κήρυττε τον ησοὐνω Θεὸν καὶ την Ἀνάς ασιν ως Θεάν τους ὁποιους πρεπε ν λατρεύωσιν περ πάντατα παροντα τω ειδωλα.

Υπόσχονται μως ν τον δωσωσι μίανελευθεραν, τελείαν, κριβη και δημόσιον ἀκ

Ab τοι θεωροῖν την διδαχὴν του πα

ράδοξον καὶ καταπληκτικὴν, καὶ πολλὰ λά-

136쪽

φορον ὰπ την φιλοσοφιαν την ποια ειχον

διδαχθῆ εις τα 'Aθήνας. υτ εἰναι νεαδιδαχὴ της ποίας δε εννοοῖμεν τον σκοπον και το τέλος. Ἐντευθεν φαίνεται, τιμεταξυ λων των σοφων βιβλίων, τα ποῖα αυτρι ειχον, η δεν εὐρεθησαν τα βιβλία τουΜωὐσεως καὶ των Προφητων, ἡ αὐτοὶ δενεφρόντιζον περ αυτων' αλλεως ἡ διδαχη του Xριστο δεν θελε του φανῆν ντελως νεακαι παράδοξος 'E μόνον βιβλίον ὐπῆρχεν

εἰς τον κόσμον το ποῖον τον εὐθεια εμ- πνευσεως και ρὐτο τ et μόνον ις αυ- τους γνωστον. o τόπος ει τον οποῖον τον φερον, διατὴν δημόσιοι ταύτην διακήρυξιν ης διδα-χης του, τον Aρειος πάγος οὐτος τοτο κοινον η το βουλευτήριον της πόλεως των, ὁπου συνήγοντο οἱ αρχοντες προς θεωρισιν των κοινων ποθεσεων vi κεῖ γινομενηκοίσι ητο περίφημος δια το ἀδεκαστόν της, το ποῖον συρε πανταχόθεν κκλήσεις εις τοὐτο, δίκαιον κριτήριον. Ἐάν τις ἡθελεν ἀρνηθῆ ενα Θεον, πεκειτο ει τὴν καTα- δίκην τούτου του κριτηρίου. Tobeto κατεδίκασεν ι Θάνατον τον Διαγόραν, ω καταφρονητὴ των Θεων. οὐδ εδυυατο αε σαχθη κανεὶς νέος Θεος χωρις η συγκατάθεσίν Tων. D γενικος χαρακτηρ οὐ λαο της πο- λεως κείνης περιγράφεται ι ταυτην et νπερί ασιν ιχ. 21. Oλοι οἱ Ἀθηναῖοι, τουτεςιν αυτόχθονες, και ι επιδημοὐντες εκεῖ ξενοι δε εξωδευον εις ἄλλο τι τον καιρόντων, παρὰ ἡ ει το α λεγωσι τι, η ν ἀκου- ωσι νεωτερον ε η αιτίας παρεκινήθησαν

νεα Αὐτοὶ γάπων τα νέα ἡθελον νεας π ρατηρήσεις και γνωσεις φιλοσοφικάς νέους τρ που και σχεδια της πολιτικῆς διο κήσεως καὶ δια τὴν θρησκείαν νεους Θεοὐς, νεους δαίμονας νεοποιηθείσας ει κόνας καὶ θυσιας ρια. O Δημοσθενης, εὶ των ρητόρων των, εἰχευν προσάψει προ πολλο εις ἔν των Φιλιππικων του λόγων οτι ἡ κοινὴ ερωτησις ει τὴν ἀγοραν, νόπου ευρίσκοντο, ἡτον, in τι λεγεται νεωτερον; V υτως αὐτοὶ ξώδευον τον πολύτιμον κεῖνον καιρὸν ἁπο τον

22. Σταθεὶς δε ο Παυλος εν μέσω του Αρείου παγου, φη ' νορες

Αθηναῖοι, κατὰ πάντα ς δεισιο αι- μονεςερους μας Θεωρα. 23. Διεο-

βάσματα μων εὐοον καὶ βωμον, ν

Θεος ο ποιησας τον κόσμον καὶ

γης Κυριος πάρχων, υκ εν χειρ ποιητοις ναοῖς κατοικεῖ. 25. Oυδε

ὐπο χειρων ν ρωπων θεραπεύεται,

προσδεομενός τινος, αυτος διδοῖς

πάντα. 26. ποίησέ τε ξ ενος

27. Ζητεῖν τον Κυριον, εἰ ἄρα γε

τοι γε, μακρὰν πο νος κάστου ημων πάρχοντα. 28. 11 αὐτωγἀ ζωμεν, καὶ κινήμεθα, καὶ σ-

μεν ως καὶ τινες των καθ' υμῶς ποιητω ειρηκασι ου γάρ καὶ γένος εο μεν. 29. Γενος si υπάρχοντες τὼ Θεου. υκ φείλομεν νομίζειν χρυ-

σω η ἀργύρω η λιθω, χαράγματι

θεῖον εἰναι ἔμοιον. O. Tὐ μενῶν χρόνους της γνοίας περιδων ο Θεος,

τανυν παραγγελλε τοῖς νθρωποις πῶσι πανταχου μετανοεῖν. l. ΔΘ

137쪽

δείξωσιν οτι ὁ Ἱησοὐς ει ναι Ἀριστός. Ἐδὼῖ θεωρουμεν διδαχὴν προς ειδωλολάτρας,οῖτιν; ελάτρευον ψευδεῖς θεους, και δε εγ- νωοιζον τον ἁληθινὸν Θεόν και εις τούτους το νόημα της διδακης αὐτων εἶναι παντάπασι διαφορετικὸν απὸ τὸ ων αλλων. ομε τους ουδαίους εργον του Ιαυλ εστάθην ὁδηγήση του ακροατά του δια των προφητειων και θαυμάτων ἐς την γνωσιν θυδε υτρωτοῖ, και πίστιν εις αυτόν Ἀλλα με του ειδωλολάτρας πρεπε α του κατευθυν δια των ε ργων της θείας προνοίας ει τὴν γνωσιν του Δημιουργοῖ, καὶ ἡ λατρείαν αυτου ιαν τοιαυτην ὁμιλιαν εἴχομεν προθεωρήσει γ, ἡ τις ἔγινε εις τους απαιδευτους εἰδωλολάτρας της ἱστρης, ιοποιοι θεοποίησαν του Ἀποστόλους ' κεφ. ιδ . 15. ἡ παοοὐσα μως γίνεται ι τους πλεον ξευγενισμενους καὶ φωτισμενους ει -δωλολάτρα των Αθηνων εἶναι ομιλία Θαυμασία, καὶ κατὰ πάντα κατάλληλος εις et ἀκροατήριον αυτο Γ, καὶ τον περι αυτων

σκοπόν του.

o Iαὐλος τους ἀνήγγειλεν, T Toυς sθεώρησε κατὰ πάντα δεδομενους ει τον φόβοντων δαιμονίων, η εις την λατρεία τω ναοξάτω οντων. D λόγος εἰναι ἀμφίδοξος, και

ρίζεται την ἐξιν, δεισι αιμοιία ἐταν παινητιν ω ευσεβλὶ οι Ἀθηναῖοι ἡσαν τω οντι πολλὰ εὐσεβεῖς κατὰ την ὁδόν των αὐτηίμως οδὸς η παντάπασι δεισιδαίμων κα ειδωλολατρική ο πό ολος παρατηρων τὴν πόλιν και μάλις τους ναους, τον τρόπον και τὰ

υποκειμεν της λατρεία των, εὐρηκεν ναβωμὸν εις τον ποιον τον επιγεγραμ λενον,

'Aγνώς Θεω 'Or δ υπηρχεν εκεῖ τοιου- τος βωμὸς μαρτυρεῖται ἀπο πολλους συγγραφεῖς καὶ νομίζου τινες, ὁτι επειδὴ καὶ οι Ἀθηναῖο ει τὴν πατρίδα των εἰχον τους θεους

και την λατρειαν πολλων ἄλλων θνων, γειραν και τον βωμὸν τουτον εις τον Θεον των

Ἱουδαίων, περὶ του ποίου λεγετο, Τιυπάρχει όρατος και ἁκατάληπτος, καὶ τουοποίου τὰ νόματα ι ἴδιοι Ιουδαῖοι ἄμφέβαλλον ὰ προφερωσι. Tινες των ἱστορικων ἀναφερουν τι, τε

συνεβη εἰς τὰς Ἀθήνας μία λεθρία πανωλη,

οι Ἀθηναῖοι θυσιάσαντες εις λους τους θεούς των κατὰ σειρὰν διὰ τὴν παυσιν της πανω- λης, συμβουλεύθησαν ν φησωσι μερικαπρόβατα νὰ πάγωσιν ἔπου θελον, και εις οποιο μερο αυτὰ θελον ἀναπαυθη νὰ οἰκοδομήσωσι ενα βωμὸν , προση/ίοντι Θεω V τω Θεω δηλαδὴ, εις τον ποῖον ἀνηκε τὸ της παύσεως τ' πανωλης και επειδὴ αὐτοι δε ηξευρον πως ν τον ὀνομάσωσι, et ον ἀφιερωσαν τω γνωστω Θεω. Aλλοι δμως εκ τω καλητερων στορικων Ἀθηναίων

διηγουνται, οτι ει τὰς Ἀθήνας σαν πολλοβωμοὶ πιγεγραμμενοι ' τοῖς Θεοῖς της Ἀσίας, Εὐρωπης, και Αφρικης τω ἁγνω mΘεω 'V καὶ τινες ε των συνορευόντων τόπωνεσυνεθιζον ν ὀμνύωσι, ἁ-ον εις Ἀθήνας ἄγνωστον Θεον ούτω λεγε ὁ Λουκιανός. Iσως ὁμως μετὰ τοιουτον ἄμετρον πολλαπλασιασμον των θεοτήτων των ὐπεθεσάν τινες ε αυτων, τι υπηρχεν ενας Θεὸς ανωτερος ἁ ὁλα των τ ειδωλα τονί ποῖον δε ε ο γνωρίσειν κόμη διὸ θελησαν ν'

αφιερωσω ι και : αυτὸν να βωμόν. O πως καὶ εχ τὸ πρῆγμα, ἡ τοιαύτη ἰδέα των συνέχεινεν εις τον σκοπὸν του Ἀποστόλου μεταχειριζομενου τὴν επιγραφὴν ταυτην εις

138쪽

λαβην της μιλίας του καὶ εἴδοποίησε το πεπαιδευμενον του ἀκροατηριίν, τους Ἀθηναίους, υτ αυτος ηλθε διὰ in ναγγείλη εις αυτους et νέγνω ον τοὐτον Θεὸν τον ὁποῖον μολογουνοὶ διοι, τι δε γνωρίζουν, φο μὰλιστα

επηγγελλοντο, τι τον λατρείουν.

Γ οτείνει λοιπὸν ὁ Ιαῖλος, ω βάσιν του

λόγουτου, ὁτι πόθει ν του φερ εις την γνωσι To ενος, καὶ μόνου ζωντος καὶαληθινου Θεοῖ. υτος εἶναι υποχρεωμενος να θίση ενταυθα το Θεμελιον, καὶ να τους

διδάξη ην πρώτην ρχην λης της θρησκείας, ὁτι πάρχει εἶ Θεὸς κα οἶτος μόνος 'Oταν δ κηρυξε κατὰ των Θεῶντων δε ἀπεβλεπεν ει το ν του κάμηἀθεους, ἄλλα ν του διδάξη την λατρείαν της ληθους Θεότητος ' Σωκράτης, στις

εἶχε καταφρονησειν την θνικην ειδωλολατρείαν, κατηγορηθη ις αυτ το λον κριτηριον, και κατεδικάσθη, χι μόνον διότιδεν θεωρει Θεους κείνους, τους ποίους ἐδόξαζεν η πόλις, τοιούτους ἀλλ' πει δηaἰσηξε νεόυς δαίμονας -καὶ ουτ εστάθη, κατὰ του Παύλου κατηγορία. Obτος

δ ομολογεῖ σιωπηλως ο πρωTον μερος ης κατηγορίας, προσεχε ὁμως κατὰ του στερου φανερόνων, ὁτι αυτος δε εισάγει κανεν νέον Θεον, ἀλλὰ τους φερε εις την γνωσιν του ενὸς καὶ αιωνιου Θεο9.

1δου ποῖα ενδοξα πράγματα λεγειενταυθα ὁ Ιαὐλος περ του Θεοῖ κείνου, τον ὁποῖον εδούλευε, Θελων ν τον δουλεύωσι και ι Ἀθηναῖοι. 1. δυτος εἰναι ὁ Θεὸς οστις καμε τον κόσμον καὶ πάντα τὰ αὐτω o παντο- δυναμος πατηρ, ὁ ποιητης του ουρανου καὶ

της γῆς. - 4. Πολλοι των φιλοσόφωνεδεχθησαν ταύτην την γνωμην. Ἀριστοτελικοὶ ὁμως την ἀπεβαλον, δοξάζοντες, 4τι ὁ κόσμος το πρὸ αιώνων, καὶ κάθεπρῆγμα πηρχε πάντοτε ποῖον πάρχει τέρα .' οἱ δ' Ἐπικούρειοι φαντάζοντο, c τι ὁ κόσμος εγινεν απὸ μίαν τυχηρὸν συνδρομ' ατόμων, τὰ ποῖα σταθεντα εις

μίαν παντοτεινην κίνησιν, συνηνώθησαν ἐλος πάντων κατὰ συμβεεηκὸς εις του T TOσχημα Ἐναντίον τούτων των αιρε σεων

ΓΙαυλο αποκρίνεται, ὁτι ὁ Θεὸς διὰ της ενεργείας μιας πείρου δυνάμεως, κατὰ τηνε πίνοιαν μιας μετρου σοφιας, καμε τον

κόσμον καὶ πάντα τὰ εν αὐτω η ἀρχη

εφρόνουν απὸ μίαν αιωνίαν ἴλην, ἀλλ' ἀπο

2. - οθεν αυτὸς εἰναι Κύριος του ουρανου καὶ της γης' γνησιος κτητωρ, ικοδεσπότης καὶ ξουσιαστης λων ων ὁντων, δυνάμεων καὶ πλούτου οὐ γω καὶ κάτω κόσμου, λι- κων καὶ θυλων, ρατων και ορατων. φοὐαυτὸς κτισε τὰ πάντα εἶναι χωρις μφιβολίαν πάντων Κύριος καὶ ὁπου αυτος δὶ δειύπαρξιν, χει καὶ δικαίωμα ναντίρρητον ἁδίδου νόμυον. 3. Aυτὸς εἶναι με τρόπον διαίτερον, πλάστης ἴλων των ανθρώπων mχ. 26.

Ἐπλασε λον πρωτον ἄνθρωπον εἶναι, πλαστης παντος ανθρωπίνου σώματος, καὶ πατηρ παντος Ἀνθρωπίνου πνεύματος. Aυτος καμε τὰ ἔθνη των ανθρώπων εις τον πολιτικὸν αυτων χαρακτηρα αυτὸς ιναι

θεμελιωτη των, καὶ τους διεθεσεν εἰς κοινωνίας διὰ την ἀμοιβαία αυτων φύλαἴιν και φελειαν τους ποίησεν ἐξ ενὸς λατος,

μιας και η αυτης φύσεως, ὁλοι κατάγονταιἀπ ενα και τον αυτὸν προπάτορα, καὶεινα μεταξύτων συγγενεῖς' . εὐεκα τούτουε ποεπε ν δίδωνται εις την δεμοιβαίαν ἀγάπην καὶ βοηθειαν, ως συγκοινωνοὶ καὶ δελφοί. χυτὸς τους καμε διὰ νὰ κατοικωσιν επάνω ει ὁλον το πρόσωπον της γης. υτὸς δε τους καια διὰ τὰ ζωσι ει ενα τόπον, ἀλλὰ διὰ νὰ ναι διαμοιρασμενοι πάνω εις ολην την γην διὸ ν θνος δε πρεπε νὰ θεωρη το ἄλλο με καταφρόνησιν, ως κατεφρόνουν οι 'Eλλωνες ἴλα τὰ ἄλλα εθνη διότιοι κατοικοῖντες λον et πρόσωπον της γης εἰναι ἐξ ενὸς καὶ το αυτο λαιματος. οἱ Ἀθηναῖοι ἐκαυχωντο, τι γεννήθησαν ἀ πὲ

139쪽

την δία των γην, σαν αυτο χθονες, καὶ ου ποτε συγγενει εξ αλατος με κανεν αἰοεθνος την ποιαν ὐπερηφανον φαντασίαν των ταπεινόνει νταὼθ ὁ Ἀποστολος. 4. Aυτὸς δίδει ει ολους του ανθρωπους ζωην, και πνοην, καὶ τα πάντα επει δηκαθω οι λαχιστο των ανθρωπων ζωσιν ναὐτω, καὶ λαμβάνουσι πνοην παρ αυτου, οἴτω και ι μεγι θι, οι σοφωτατοι .λόσοφοι

καὶ οι κραταιότατοι γεμόνες δε εμποροῖν να ησωσι χωρὶς αυτόν. υτο δίδε ο χι μόνον εις τους ἀνθρωπους, ἄλλα και ει τὰ κα- τωτερα πλάσματα, τὰ ζωα, πνοην ζωης. 5. Aυτος ρισε καιρους δ ημῶς' mχ. 26. Oυτοι φαίνονται εις μῶς μεταβολικοὶ καὶ ἁ ατοι ο Θεὸς μως τους ταξεν οἱ καιροί μας εἶναι ει χεῖράς του, δια νατους κτείνη η συντομείη, ν του πικραίνη γλυκαίνη, κατὰ το θελημάτου. υτος εδιόρισε τον καιρὸν της γεννησεως μας, καὶ τον καιρον του θανάτουμας, Ἐκκλ. U. 2. καὶ λον κεῖνο το μεταξ αυτων λίγον

διάστημα τον καιρον λων ων κοσμικων

ημων φροντίδων, καὶ ἄν εἶναι καιροὶ υτυχεῖς η καιροὶ δυς υχεῖς, τουτο εἰναι δικόντου

πρόσταγμα καὶ ις αυτον πρεπε ν ἀποβλεπωμεν δια του καιροῖμα το πίλοιπον. 6. Aυτος ταξε τους ορους της κατοικίας

την γην εις κατοικία των ανθρωπων, διόρισεν ει αυτοδ διαίρεσιν κατοικιων πάνω εις την γην ε ταξε το τοιουτον ως διοκτησίαν,

Θέσας δρους εἰς αὐτὸ δια νὰ μα εμποδι ση

Αἰ μερικαὶ κατοικίαι, ις τὰς ποίας επεσεν τί μας εἶναι εὐθείου ρισμου καὶ λα-

τάξεως το ὁποῖον εἶναι αιτιον του τι πρε- πει Ἀναπαυωμεθα ει τὰς οποίας ευρισκόμεθα κατοικίας, και τὰ τὰς νομίζωμεν τὰς

πλεον εξαιρετους.

7. Αὐτος δε εἶναι μακρὰν ἄπο τον κα Οα μας' mχ. 27. Aυτὸς εἶναι πανταχου παρών εχει τον ὀφθαλμόν του πάνωμας πάντοτε, καὶ α γνωρίζει καλητερον παρ

ἴσον γνωρίζομεν ημμὰ το εαυτόν ας. οἱ εἰδωλολάτραι καμα ει κόνας του Θεου, διὰν τον χωσι μεθ' εαυτων εἰς τὰς ει κόνας εκείνας του οποίου το ἄτοπον ἀποδεικνύειενταυθ ο πό ολος διότι ὁ Θεὸς εἶναι ΓΙνεῖμα πειρον, το ὁποῖον δε εἶναι μακρὰν

ἀπο τον ας ναμας, καὶ ποτε δε ερχε - ται πλησιεςερον, μάλις δ απομακρίνεται απὸ ημῶς οτα ζητωμεν, τον βεβαιόνωμεν καὶ παραροαίνωμεν εμπροσθενμας με τινὰ ει κόνα. Εἰ κανεν μερος δεν εἰναι μακρὰν ἄπο μῶς' ποιασδηποτε πατρίδος, θνους επαγγελματος ιμεθα, ποία καὶ ἁν εἰναι κοσμικημα τάξις καὶ κατά ασις-εἴτε εὐρισκόμεθα εἰς παλάτιον, η εἰς πτωχην

καλύβην, εἰς πληθος η τινὰ γωνίαν, εἰς ερημον η εἰς τὰς ἀβύσσου της Θαλάσσης εἶναι βεβαιον, τι ὁ Θεὸς εν πάρχει

μακρὰν απὸ τον καθ' ενα μας. 8.-Ἐν συντόμω, μεῖς ειμεθα γεννημα του Θεοῖ' εν αὐτω γὰρ ζωμεν, καὶ κινούμεθα, καὶ ε σμεν. O Ἀπόστολος ἀναφερειενταυθα ενα στίχον ενὸς των Ἐλληνων ποιητων το εκ της Κιλικίας Ἀράτου συμπα-τριωτου του Ιαύλου, εἰς τὰ Φαινόμενά του ὁ ποῖος εν ἄρχη του βιβλίου του, μιλων περὶ του θνικου Διὸς, λεγει, που γὰρ καὶ γενος σμεν. Καὶ αυτὸς δύνατο νὰ ἁναφερ ἄλλους ποιητὰς διὰ την ποίανελάλει πόθεσιν επροτίμησεν μως ο ου'Ἀράτου, πειδ εννοεῖ πολ με το λίγον. Ἐκ τούτου φαίνεται, τι χι μόνον τον Παῖλος ἄνθρωπος με παιδείαν, ἀλλ οτι ηανθρωπιν μάθησις εἶναι ολισμὸς καὶ χρησιμος ει τον εὐαγγελικὸν πηρετην, μάλι αδ την κατάπεισιν των τεροδόξων διότι αὐτη του κατα αἴνει ξιους, πολεμωσιναυτοδ με τὰ ἴδια αὐτων πλα.

Ἀφ' λας ταύτας τὰς μεγάλας περὶ

Θεο αληθείας, ὁ Ιαῖλος παραπαίνει το ἄτοπον της εἰδωλολατρείας των ως καὶ οἰπαλαιοὶ προφηται πραξαν 'A τοῖτο

1. Θεὸς λοιπὸν δεν δύναται a

140쪽

ὐπάρχωμεν γεννήματα του Θεοῖ, ως εἰ μεθα πνεύματα εν ταρκὶ, τότε βεβαια κεῖνος, ο ις εἰναι ο Πατηρ των πνευμάτωνμας, και αὐτα παρχουν το κυριωτερον μερος μων, καὶ μέρος, δί αἰτίαν του οποίου ὀνομαζόμεθα γεννώματα του Θεοῖ, ειναι και ὁ διος Πνευμα καὶ ημεῖς δε πρεπε να νομίζωμεν,

ὁτι η Θεότης υπάρχει μοι με το χρυσίον, ἀργύριον λίθον, κεχαραγμενον απὸ την τέχνην καὶ πίνοιαν ἀνθρωπου' ςιχ. 29.)ΙIμεῖς δεδικουμεν και βρίζομεν ον Θεὸν,

αν τί φρονωμεν τοιουτον 'H Θεότης εἰναι πνευματικη, ἄπειρος, Γλος, και κατάληπτος' ὁθεν η κατάληψις, την ποίαν μας δι δει περι εο μία εικων εἶναι πολλὰ σφαλερὰ και ἄδικος, ὁσον καὶ αν-αθη ἴλη πλουσια χρυσί' Ἀργύριον οσον καὶ αν εἶναι το σχημα περίεργον, και α εἶναι κάλλιστα κεχαραγμενον ἄπο την ἄνθρωπίνην

τεχνην- εικων αἴτη εἰναι ' φαντασία

2. Οἴτε ο Θεὸς εν ναοῖς χειροποιήτοις κατοικεῖ χ. 24. Aυτος δε προσκαλεῖ-τα ει ναόν τινα τονί ποῖον δυνανται Γοικοδομήσω σιν οι ἄνθρωποι δι αυτον, ουδε περιορίζεται ι κανενα

ναὸς μας χρη σιμεύει λα- συναθροιζώμεθα ει αυτον προς λατρείαν του Θεοῖ Ἀλλ' ὁ Θεὸς δs εχσιχρείαν τινος τόπου αναπαύσεως η κατοικίας, η της μεγαλοπρεπεια και λαμπρότητος τινος κατασκευης πρὸς αύξησιν της δόξηιτης παρουσίας του. D ναος ει τον ὁποῖον αυτος εὐαρε ελα ν κατοικη εἰναι λευσεβης καιδευθεῖ καρδία, ναος ἄχειροποίητος, ικοδομηθεις ε θείου νεύματος. Ἀσαίας κεφ. p .-ιχ. I, 2. 3.-Oἴτε Θεραπεύεται ἄπο χεῖρας αν- θρωπων χρειαζόμενός τι ' mχ. 25. Ἀποιήσας και συντηρων τὰ πάντα δεν δύναταινὰ ἁγαθοποιηθη ἀπο τινάμας δούλευσιν, οὐδ' εχε την χρείαντης Ἀφοῖ μεῖς λαμβάνωμεν ὀλα ἀπο αυτον αυτος πάρχει πανίκανος, αυταρκης, καὶ ἁνεξάρτητω.

4. ρμόζει λοιπον εις λους μῆ νὰζητωμεν ον Θεόν. mχ. 37. Ἐμεῖς χομεν καθαρὰς ενδείξεις της μεταξ ημων παρουσίας του Θεοὐ της προστασίας του, της περ ημων προνοίας του, καὶ της πρὸς μῆς

αὐτοῖ ἁγαθότητος ως επρεπε ν παρακινηθωμεν εις την ερωτησιν, ' Που ες ιν Θεὸς ο ποιησας με, ὁ κατατάσσων φυλακας

νυκτερινας, ὁ διαχωρίζω με ἄπο τετραπόδων γης, απὸ δε πετεινων ουρανου Iώβ. λε. 10 11. Ἀλλ' η γνωσις αύτη συγκρινομεν με την εὐθείας ἀποκαλύψεως, εἶναι

εἴρηκά τι περὶ του Θεοῖ τοῖτο δε ητον ἄλλο παρὰ συγκεχυμεναι τινες περ αἴ-το ιδ εαι Αὐτοὶ μόνον ον ψηλάφησαν, ως οἱ ι το σκότος ἄνθρωποι, η ς τυφλοὶ, οἰτινες βάλλου τὰς χεῖρά των πάνω εις ῖ,τι ευρίσκεται εμπροσθεν των δε ε ξεύρουνόμως α αυτ ὐπάρχη ob το ζητούμενον.

φεων αι δεαι περ της τυ Θεο καὶ των ἀνθρώπων φύσεως. D Πυθαγορας λεγει, 'Θεῖον γενος ες βροτοῖσιν. Ἐρωτηθεὶς δεκα ὁ ράκλητος, παρὰ τω Λουκιανω, ἱησαν οι ἄνθρωποι -ἀπεκρίθη Θεοὶ θνητοί ' καὶ Tί οἱ θεοί, ἀπεκρίθη, Ἀθάνατοι ἄνθρωποι. εγε και ὁ Πίνδαρος,' 'E ανδρων γενος εν Θεων γενος.V ἶναι ἀληθινὸν, ὁτι διὰ της γνωσεως το εαυτουμας, δυνάμεθα ν ὁδηγηθωαε εις την γνωσιντο Θεοὼ ἀλλ' αὐτη εἰναι γνωσις πολλὰ συγκεχυμενη εἰναι πλη αὐτο επιψηλάφησις. οἴεν πρέπει τὰ εὐγνωμονωμεν δικαίως, ὁτι το ὐαγγελιον οὐ ριστούμας εδωκεν nας περὶ Θεο πολλα καθαρωτερας, παρὰ τὰς ποίας εδύνατο νὰ μας ση το φω της φύσεως. Tελος πάντων ἁρχίζει ὁ Παῖλος ν παρακινη τους Ἀθηναίους ὰ μετανοήσωσιν ἀπο την εἰδωλολατρεία των, καὶ ἁ την

ἀπορρίψωσι mχ. 30, 31. I οὐτο εἶναι τὸ