장음표시 사용
131쪽
iae eνat, sed quia Me significantur. Non autem frustra leae an mam voluit significare per sanguinem, rem scilicet iuvisibilem per rem υἱ-
bilem , quia sanguis per venat omne 'ab 1pso corde dissus, in nostfocorpore plus ceteris humoribηx princ3patur , ιιβης ubieanque fuerit otii .u, inscium, non humor aliut, sed νpse procedat et ita quoque anima, quia omnibus, quibus constamus, imu Militer pravalet, tuo melis, Mai. Hatur, quod omnibus, quibu/ congamus, visibiliter pravalet ca . Via detur quoque dici posse , animam nori omnis carnis , atque adeo neque hominis, sed belluarum dumtaxat, in sanguine residere. Et nim certum in primis est , Deum non loqui hoc loco , nasi de bestilia Agit eni in de iis animalibus, quibus permittebat Haebreis ut vesteiarentur . Secundo; quia capis Iaia Deuteronomti , langnis non dicitur
belluarum anima, sed tantum illis esse pro anima , quasi significare Voluisset summus rerum Opifex, sanguinem , loco animae , bellu is contulit se,. hoc est,. illarum vitam eodem modo a sanguine dependere, quo vita hominis ab illo pendet spiraculo, quod injiravit in illius faciem Creator optimus, dum ipsum:condiditia ii inponitur. 2- Anima rationalis in corpore recipi ur , in eoque se habet perinde ac serina in subjecto . Concipi autem: nullatenux potest se quomodo , quod spirituale est , inextensum prorsux , atque indivisibile,. recipiatur in corpore, quod extentionem habet, . & p test reipsa in plures partes secari. Ergo humanae mens non est spiritualis,. sed ejusdem. omnino. naturae,. ac est subjectum,..corpus scili.
cet, in quo recipitur. . οῦ γ i
br. Di quo mar anima rationalis recipitur in corpore , estque in illo, perinde ae serma in subjecto, . adeo nempe ut illi inhaereat, nego ma: Est in eorpore, . ut in subiecto, quin tamen ipsi inhaereat, concedo mar & pratermissa minori, nego eonseq: Recipitur ergo anima rationalis in corpore ,. in eoque se habet. , perinde atque forma in subjecto, quatenus nempe eorpus ipsum ,. ut ait S.. Augustinus, prasentia sua viviscat, eouigit in unum, atque in ano tenet, di uere atque eontaleseere non finit s alimenta per membra aquatiter suis euique reddisis Lyrilai facit ,. congruentiam ejur modumque conser es non tantum- ιn pulchritudine , sed etiam in crescendo atque gignendo
ibJ. Mens itaque non, ea ratione corpus astici πω ut in illo penitus demergatur, ab eoque intrinsecus pendear; sed ita, ut ei: simul praesit, ae in ipsum ,Veluti domina , jus gerat atque imperium. dia in eodem, inquit Plato, sene anima ν f e corpus, huc quidem se
9 Lib. II. contra alvers. legis, is Propri
132쪽
se ire a que subesse , natura jubet , hanc vero praeesse . a συο δε α ri ta). Unde a S. Augustino definitur mens: sub tantia rationis diis,
Missum porro feci , concipi a nobis nequaquam posse , quomodo mens humana , si spiritualis Ponatur substantia, copulari cornori queat, unumque cum illo compositum intrinsecus constitii ere Iaenim ne levissime quidem nobis ossicit. Etenim numquid irio ut ais laudatus S. Doctor, negandum est, quod versum est s quia comprehenae son potest, quod occultum est y Numquid propterea dictari sumus, quod is esse postieimur, non ει esse , qvniam , c r ita fit , non possumarinvenire μὶ λ Humanam mentem esse substantiani altioris ordini praestantiorisque naturae , quam sit corpus , ea evidentia nobis con 'stat, quas in physicis potest esse maXima. Latet vero , qua ratione mens ita sit ipsi corpori colligata, ut nee eum vetit , s ride Γ σν gare possis, nee r Ninere, cum sui Creatoris jussionem audieris di. AT quid ergo illud regandum est, licet perspicuum, quia hoc neutiim umente complecti λ Prosecto animo Comprehendi non potests tu et mn, qui materialismum patroci uantur, velint nolint, fateri debent, quomodo materaalis substantia valeat cogitare rigitur etiam materia
litam hac una de causa est falsa hypotbesis. Ponam seu
Jungi se . Verum illud mo o Ut et , ait Tullius , ut Deum noris . signores et locum O faciem , sic animum tibi tuum notum esse πονιον etiam ellus ignores ct locum o formam h 3 atque adeo modum etiam
Diendi Inter corpus. ει spiritum nulla datur proportio. Ergo si humana mens esset substantia spiritualis, corpori copulari neu uiret Unitur autem. Ergo non est substantia spiritualis. p. disting. ans inter corpus, & spiritum nulla datur proportio hoe est, similitudo in natura' concedo asir. Nulla datur proportio hoe est , habitudo forma ad subvectum, seu persectivi ad perfectibile' nego ans&eonseq. Verum est , corpus, & spiritum esse substant genere diversas, ac proinde inter corpus, & spiritum eam non haώbera proportionem, quam habent inter se duo entia ejusdem aeneris atque ordinis. At est falsum, inter corpus & spiritum proportionem illam haberi non posse, quae satis est, ut corpus a spiritu perficia-
133쪽
tur, totumque per se unum ex illorum unione eonsurgat. Hule εnim non officit, spiritum esse substantiam alterius generis a corpore, praeis stantiorisque naturae. Quandoquidem etiam accidenr ipso genere differt a se stantia ,& tamen μbstantia, & accidens ita'uniri inter se mutuo possitnt, ut liaec ab illo determinetur, & perficiatur, simul.
mie ambo unum totum constituant.
Opponitur 3. Anima rationalis crescit cum corpore, cum eoque debilitatur, fatigatque, & torpet. Crescit quippe in pueris, viget in juvenibus, debilitatur in senibus, fatigat & languet in laborantibus, torpetque adeo in prosunde dormientibus, ut quasi extincta videatur. Ergo corporea est. Corporeum est enim, quidquid mutationes illas subit, quae corporis sunt propriae.
R. nego anι. Vere enim cum corpore non crescit anima, neque cum
illo torpet, licet in juvenibus sensim adolescere, debilitari in seniis bus, atque in infirmis languere videatur. Haee , atque hisce simiqlia, non animae vitia sunt, sed corporis. Crescere nimirum, vigere, debilitari, atque torpere videtur anima s quia cum a corporea quamdiu illi conjuncta est, tamquam ab eo, quod objectum, circae quod versetur, praebet, in operando mens ipsa dependeat, pers ctius agit,& ideo videtur crescere, cum sensim perficitur corpus sim perfectius vero, perinde ac si reipsa debilior fieret, eum corpus vel corripitur somno, vel morbo afficitur. Nutur anima ad movenis dum eorporis pondar, inquit S. Augustinus, nervis, quo tormentistititur. Nervos autem megetat, mobilioresqtie esseis fictitas, calorque moderatas, corura eo3 laxat atque infirmat humidur vigor, Itaque semno ,
quia eum frigidum ct humidum dicunt Medi, i ct probant, membra lano gaestant , atque ipse expergefactorum eonatus mutio est desilior , ideoque nihil est fraetius, ct enerυius lethargicis. At quosdam phreneticos, qui sui vigilia vini vis, ct aeuta febres, idest tot calida pus nimio
nervos tendunt atque durant, majoribus utribas, quam integra valetudine, reluctari, O multa facere manifestum est, cum eorum corpuΙ 'aegritudine attenuatias ct exilius. Si igitur nutu anima, ct nervorum quodam machinamento, ct podere eorporis tonsum ha, qua vire vocanlur, voluntas natam exhibet, qui pronior fit spe via audacia ι r tunditur autem timore, sed multo magis desperatione; nam in metu cum aliqua spes subest , vehementiores virer apparere adsolent . mehina mentum consiguratio quadam torporιν coaptat, temperviis modificat valetudinis , eon mas exercitationis indugria. Pondus dat moles membro-vum , quam aetar ct nutrimenta comparant , instaurant autem seu nu-
134쪽
taisio est alius alio invalidior,quanto pluream ista deficiant. . . . Duamis os rem etim infanti paevo solum ad trahendum aliquiae, vel repellendum natas fit integerri neνυi a tem O pr ter recentem minusque perfectam eonformationem inhabiles, O propter humorem, qui tui atati exuberae, marcidi, ct propter nullam exercitationem languidi s pondus vero ad ost exiguum, ut ne ab atio quidem impactum graυiter urgeat, oppoνta. ει usque fit ad accipiendam, quam ad inferendam molestiam e quis est, qui eum hae omnia, qua desunt, eontulisse anno3 viderit , viresque per
eos datas eognowrit, crevisse animam, qua his in dies amplioribus uta- eur , recte ae prudentre existimet ....... Deinde fi anima erestit, vide quam fit institum, inerementa ejus de vivisus eo orist eredere, de eopia doctrinaraem non eredere , eum illis solam aerommodet nutum , hoe sola possideat. At f crescere animam putamur, eum additur viribas , minui pulanda est, eum demitur. Demitur autem in senecta, demitur in lassis re stadioram , atque his temporibur doctrina aggeri atque extrui solent ;κegiae allo modo eodem tempore μηI augeri quidquam, o minui potest. IIum igitur eraseentis anima argumentum est, vires in majori aetate. majores ta . Ceterum sese hac de re agemus suo loco , cum scilicet Commercium mentis cum corpore explicabimus. Ex admirabili enim Dedere, quod inter ipsam mentem, atque corpus constitu it se ira mus rerum opifex, tota pendet rario, cur, crescente corpore, adolescere anima , vigere vigente, eoque languente, ipsa itidem languere, ac veluti minui videatur . .
An humana mens sit imm&rtalis , num vero in morte
nna cum corpore pereat. 17. CI qua in universa Philosophia habetur quaestio , viribus neris
visque omnibus a nobis discutienda, ea certe est, in qua de animorum immortalitate disseritur. Nulla est enim, in qua Divini numinis colendi timendique ratio sertius evincatur , nulla , quae ad definiendum summum hominis bonum ,eiusque mores consor mandos, recteque instituendos faciat magis, uberiusque pertineat. Hinc ominnibus Philosephiae professoribus sapientissime praecepit olim Latera-nense Concilium sub Iulio II., & Leone X. celebratum, ut in demonstranda humanae mentis immortalitate diligentius,quoad fieri pos-Phil. Ment. m.II. I set.
Q Lib. δε quantitate anims Dum. 38. alias cap. a
135쪽
set incumberent, atque hanc ex praecipuis Catholicae fidei veritati bus unam , non auctoritate solum , verum etiam naturali ratione pro viribus stabilirent. Dixi autem: non auctoritate solum , υerum j iam naturali ratione. Enimvero, eum ij, ut egregie more Ibo ad. vertit doctissimus Melchior Canus, qui anima immortalitatem insciam tar, nee Christo, nec EPangelio credant f ecclesia vero, sanctorumqae idem ρνο nihilo putent , is a supervacane m videtur esse, ex iis Iocis , qua auctois ν tatem Hei continent, argumenta depromere. Nee eoneloo hac proprie
Theologica est , ut fit argumentationibus Theologia eon manda . Luia Theologia , qua ratione esse trita est, ct agendi muneri tacumbit , Hudus habet pνimaria fundamenta, Deum esse hominis & principium &finem, atque adeo procuratorem, esseque item animorum perpetuam vitam, in qua remunerator Deus sit inquirentium se. Da n Iis penitus habeat in a, θ in animo quo inscalpta , non dico media , o snem consequi felicitati/ sua, sed ne ad Deum quidem acciaeve totest,
ut as eo media, finemque requirat . cum igitur prima cujusque dise*ILna principia , tamquam notυμα anticipationes cisapponantur , rudia opas erit vel ea testimonia νeferre, qua ex sacris litteris commemoravrmus sa).
In hac ergo disceptatione non sacris auctoritatibus, sed principiis naturae lumine notis insistendum pro viribus est, tamque grande negotium, quoad potest fieri, absolvendum. Itaque ut ad rem veniamus , 68. Sicuti non una fuit, quemadmodum superiori loco diximus, veterum Philosophorum de spiritualitate humanae mentis opinio, ita neque fuit una eorum omnium de illius immortalitate sententia. Suωt, inquit Tullius, qui nultam censeant feri discessum , sed una animam ct
corpu1 occidere , animumque eum eorpore extingui . δει discedere animum censent, alii statim dissipaνi, ahi Ha pomanere, abi semper ib . Animum cum corpore haudquaquam in morte perite, sed sempiternum ipsum esse, in aeternumque victurum , Pherecydes. rus primus inter Philosophos, si Tullio credimus is , dixit. Noli desuere tamen, quos inter Choerilus poeta , teste Laertio d , qui Thaleti Milesio id primo acceptum retulerint . Pherecydem hac super re disputa una cum audisset Pythagoras Samius, disputationis novitate permO
136쪽
tus, ex athleta, ut scribit S. Augustinus ad Volusianum a , in Philosophum commutatus, idipsum de animorum immortalitate & ipsa sensit, etsi tamen in eo erraverit, quod animum, cum moritur lio mo, ex uno in corpus aliud transire fuerit opinatus . Trismegisturi porro, Zoroastem, Anaxagoram, Aratum, aliosque pene innumeros in Pherecydis de animorum immortalitate asiisse sententiam, nemini dubium est. Inter hos tamen principem merito atque optimo sane iure tenent locum Socrates, divinus Plato, atque se inmus Ora
tor Tullius. Ignorat nemo, quae supremo vitae die de antinoruin immortalitate Socrates disseruerit .. Cum enim pene manu jam maνι eis ram itiad teneret poculum, Ioeutus ita est, ut non ad mortem tradi, --vam in eoelum videretur ascendere. Ita enim censebat, itaque disseνuis eduas esse vias , duplicesque cursus animorum e eo ore eXcedemiam. Nam,
qui se humanis vitiis eontaminavissent, ct se totor libidinibus dedissentiquitar eoari velut domest eis vitiis atquin flagitiis se inquanavissent , - νεpubliea violanda fraudes inexpiasilea roncepissent, iis devia, quoddam iter eo seelusum a eoneVio Deorum , qui autem se integros cassosque se vavissent, quibasque fuisset minima eum corporibur contagio , seseque ashir semper sevocassent, essentque in eorporitur humanis vitam imitati Deorum, his ad tuos, a quibus essent profecti, reditum facilem patere ib).
Nemo quoque nescit, quanto rati aum pondere, nimorum immoris talitatem ostenderit Plato. Tot rasioner attulit , inquit Tullius, ut
velle teteris, Mi eerte persa fisse νideatur c . Fertur, teste S. Augustino, Ambraciotam Cleombrotum , secto Platonis Kμo , usi do, inmortalitate anima disputamit, se pracipitem dedisse de muro , atque ex hae vita migrasse ad eam, quam eredidit esse meliorem. N hil eisiis urgebat aut calamitatis , aut criminιν , ses Uerum , seu falsum , quod non valendo ferre , se afferret , sed ad capessendam mortem, atque ad hujus vita suauia vineala rumpenda,sola adfuit animi magnitudo .ctuod tamen magne potius factum esse, quam bene, testis ei potuis esse Plato
ipse , quem legeras et qui profecto id praeipue potissimumque feci fet,
vel etiam praeepisset, nisi ea mente, qua immortalitatem anima vi dit, nequaquam faciendum, quin etiam prohibendum esse, judicasset d . Qua demum animi firmitate atque constantia, animorum immortalitatem tutatus suerit Tullius, mirum dictu est. Credo , inquit, Deos immortatis sparsisse animos in corpora humana , ut essent , qui
terras ιaerentin, quique eoelestium ordinem contemplantes, imitarentuν cum vita modo atque constantia. Nee me solum ratio, ae disputatio im-I a pulit,
a Epist. i 37.alias 3.n. Ix alias cap. I. se Ibidem cap. 23. iba Tullius lib. I. qq. Tuscul. cap. so. d Lib. I. de civitate Dcι eap. II.
137쪽
tulit, at ita ererirem, sed nobisitar etiam summorunx Philosophorum, frauei. Vitas. Audiebam Pythagoram, Pythagoricosque, incolas pene nostros, qui usent Dalici Philosophi qMondam nominati ,'nunquam dasis se, quias
ox unisersa mente dιυ noe delibatos animos haberemus. Demonstrabantuν mihi pVaterea,qua Socratra supremo vita die de immortalita e animorum
disseruisses, inqui esset sapientissimur oraculo Apollinis judicatas. Iuid .isar sis mihi perseo , su sentio sa)3 ct si in hoc erro , quod animos
hominoin immortales esse ercota , libenter euro, nee mihi hune errorem, quo Luctoν , iam Vi , eAtorqueri vosi: fu mortuus , ut quidam mi. ωati Philosophi cenJcut , niMI sentiam , non verear , ne sane errorem meum inartui Philosophi deridearit U. Tandem, si Platoni danda est fides, dubium esse nequit, quin Pindarus, ceteri*ie Omnes, quicumque Poetarum divini judicati sunt, habuerint pro re comperta, hominis animum in morte non extingui , sed immortesem ipsum esse,& sempiternum. Ferunt enim, inquit, hominia animum immortalemese, eumque tum decedere, quod quidem moνi voeant , tum iterum reo dire, interire vero nan uam: quam ob causam, vitam qua anctis a gere, monent sci.
3 ρ. Contra vero nihil hominis superesse post mortem , ima eam Leucippo, Democrito, aliisque ejusdem sursuris , si qui fuerunt.
viris.impiis, inique olim censuit Epicurus, contendens propterea, vanum esse, qui mortem se timeνe dicit, non quia prastus maerore eonscia ur , sed quia expediata ,stfutura contristet 3 nihilque ad nos pert/nere, qMod aeersi mana malorum fit, ct horrendum minime mort 3 quaniam, inquit, eum no3 samus, mors non adest, eam vero mor= adest, noAjam non sumur ori . Non secus quoque de animi duratione set eruns Stoici, hoc tamen discrimine , tu putarent, indoctorum animab, utpote imbeciliores, Iuto corpore, paulatim concide xe , animas vero eorum , qui sapientia virtuteque ela ruere , utpote firmiores constantioresque, ad totius usque mundi conflagrationem es a duraturas. S olei, in quit Plutarchus , animam eorpore eneuntem,s inmalidior fit, una cumeoncrementiν subsistere, ecusnodi esse imperitorum.animas 1 se strenua fit, quale sunt sapientum, ad flagrantes usque natura/revadere se) . Quisquis demum tenuit, humanam mentem esse corpoream, nota
minus impie de illius fine opinatus est. Neque enim fieri potest, ue
- Ub de senectute cap. et r. ω Laerti s in vita Epicuri. M Ibidem cap. 23. θὶ Lib. IV. det placitis 2 bius cap. λθὶ In Me me, sive de virtute is
138쪽
una cum corpore non intereat in morte, quod eandem eum illo na. tutam obtinuit. Hinc Tullius, si cor, inquit, aut sangui , aut eoeis brum est animat, certe, quoniam est corput, interibιt eum vetiquo eo
pore, si anima est, sertasse ut sipabitur 3 fl ignis , extinguetur , f est
Aristoxeni harmonia, dissolvetar sa). Porro inter omnes seu Graecos, seu Latinos, qui pessi inam hanc, &, si qua est alia, summa vituperatione dignam, Epicuri de animi mortalitate doctrinam amplexati fuere, celebres quam maxime sunt Titus Lucretius Carus, atque Pilianius. Ille quippe non contentus , se pessime cum Epicuro de animi natura sentire, conatus est ib), frustra tamen, pluribus argumentis ipsum mortalem esse, ostendere. Hic vero tanta mordacitate eontra animi immortalitatem scripsit sc , ut pudeat prorsus, hoc loco illius verba referre.
wo. Hac vero super re quae Aristotelis opinio suerit, quodque iudicium, incertum est. Pessime de mentis humanae immortalitate senississe Aristotelem , tenent S. Justinus Martyr , uterque Gregorius, Nynnus nempe, & Nazian Zenus, aliique non pauci , idque ex eo praesertim, quod lib. I. Magnorum Moratium ad Nicomaehum cap. Io. Solonem redarguisse videatur, quod veram hominis felicitatem post mortem esse dixerit, & lib. III. cap. 6. Expresse idem ipse docuerit,
nihiI amptias homini mortuo contιngere , neque bonum , neque malum.
Accedit, Alexandrum Aphrodisitum Aristotelis mentem ita semper esse interpretatum, quasi certa prorsus illius fuisset opinio, humanam mentem in morte plane eAtingui d . At ex adverso, mentem ipsam minime ab Aristotele positam suisse mortalem, sentiunt, post Theophrastum illius auditorem , Ammonius , Philoponus , Simplicius, aliique praeterea inulti, quos inter Angelicus Doctor ce),& Albertus Magnus f . Profecto, cum lib. II. de gen. animal. cap. 3, dixerit Aristoteles, mentem solam forinsecur advenire ,eamisgae tantum divinam esse , utpote quod ellus actio nihil habeat eum corporis actione commune, extra dubitationis aleam videtur , menistem humanam, illius iudicio, esse substantiam spiritualem , atque hinc corruptioni haudquaquam obnoxiam . Demum Doctor Subtilis, Harvarus, Conimbricenses, alii opinantur , Aristotelem nihil quidem certo hac super re determinasse, verum in eam propen-Phil. Ment.Tom. II. I 3 disIe
139쪽
disse partem, quae humanae menti immortalitatem tribuit. Dulsums, ait Doctor Subtilis, quid Philosophus eirca hoe sensit. Varie enim Δειδειν in diverss locis, o habuit diversa principia, in quorum auequialus Oidetur sequι unum oppositam , in atiis aliud . Unde probabile est, qkod in tua conclusione semper fuerit dubius, nune magis accedere ad unam partem , nunc ad aliam , juxta hoc, quod tractabat materiam coninsonam uni parti, magis quam alteri ta . Si tamen Themistio credimus, de animorum immortalitate minime dubitavit Aristoteles . In Dialogo etenim, quem ad Eudemum familiarem suum, cujus meminit Tullius lib. I. de Divinatione cap. a F., & Plutarchus tum in vita Dionis, tum in consolatoria ad Apollonium , scripsit Peripateticorum Princeps, non tenuit solum, ut ipse resert Themistius tb , verum etiam multis demonstravit argumentis, humanam mentem haudqua quam in morte perire. Accedit, monumentis suisse proditum , teste Coelio Rhodigino, cum Philosophus his extremo Mi ingruere prasen se set, dolore ac spe in lac mar ampliur profusam, prima e se misericordiam intensus implorasse sc) r adnotatum quoque haberi in quodam libro, qui, ut ille idem ait , de pomo inscribitur , Schoiasticos, qui , in ον enti aderant Aristoteli , eum is jam expirasset , sie virum a tos: Philosopharum animas exeipit, o tuam eo tigat , in suis recondens thesauris, uti animam addecet recti hominis ct perfecti, qualem te novimur od): quae prosecto haud dixissent, si Aristotelis fuisset opinio,
animum una cum corpore interire, penitusque in inorte extingui.
Hactenus quid hac super re senserint vetustiores Philosophi . Modo restat, ut videamus, quid sentire debeat animus docilis , & veritatis studiosus, non refractarius atque pertinax . Nec enim , si quis hujuscemodi occurrerit , rem hanc cum illo agere mihi in animo est. Ut enim monuimus in Logica sar. 1 8. , restactario & pertinaci satius est respondere antiquum illum sermonem : Hae mihi videntur 3 tua vero tisti.
6 I. Intrinsecus incorruptibiae dicitur illud, quod perire nonnisi per an-
nihliationem potest. Sic angeli eatenus dicuntur intrinsecus inrarvuptiabiles , quatenus nonnisi per anni hi lationem queunt interimi. Id ipsum quoque aperte constabit, si ad ea attendamus animum, quae intrin-sa IV. Sentem. Distin. 43. q. a. β. Potest dici. b) Paraph. super III. de an ma cap. 37. se) Lib. XVIII. Oct. antiq. cap. 33. d) Lib. XVIII. lect. antiq. cap. II.
140쪽
stesti eοννkptibilia ipsi dicimus . Contrariorum enim contraria ratio est , ae proinde etiam opposiva explicatio-
sa. Omnis Dbstantia simplex est intriasteus ineorruptibilis. Hujusce modi namque ipsa est , ut non nisi per anni hi lationem perire queati P. I. a 4 I. i. DEFINITIO II. 63. Illud vero dicitur non intrinseras BIum, verum etiam extrinisseeas ineorruptibile, quod est hujuscemodi, ut ipsum perire, omnino repugnet. HInc. COROLLARIUM.6 . Solus mur est intrinsetur H atque exor Ureus incorruptis lis. Detis enim nulli subjectus est s cetera vero entia a Deo dependent, ut existant.
ε s. Quod non intrinsece LIum, verum etiam extrinsecus est incoris ruptibile , si, ter 3 quod vero est incorruptibile tantu in intrinsecus, incorruptibile secundum quid nuncupatur.
66. Illud vivens dicitur intriasteus , sive natura sua, immortale, quod natura viribus nequis vita privari . Sicuti enim mortale natura. sua est, quidquid ita vivit, ut viribus naturae possit in eo vita extingui, ita ex adverso natura sua est immortale, quod naturae viribus eo perinvenire nequit, ut nullam amplius valeat vitae sunctionem exercere.
COROLLARIUM L67. Spectatis ergo viribus natura, quod natura sua immortale est, inateνnum vivet. Etenim nunquam in eo extinguetur vita , si natur lium dumtaxat causarum ratio habeatur.