장음표시 사용
151쪽
sa tunc itidem queat. Motiones namque hujuscemodi, sive affectus, non solum independentes sunt a materia, perinde prorsus ac ipsa rerum perceptio, verum etiam ipsam perceptionem in anima conse
sI. Vivit ergo humana mens, etiam a eorpore separata. Vita enim mentis humanae in cogitatione posita est.
Humana mens ipsa sua natura est immortalis.
ipsa sua natura immortalis ostendi, metaphraca nimirum, & moratia. Prioris generis dicuntur illa, quae ex ipsius mentis essentia 3 poste. rioris vero, quae ex moralibus quibusdam principiis, derivantur. Illa rem demonstrant Iluec suadent tantum. Ea tamen suadent vi, e que pondere, ut, si nan protervam ct repugnantem , quemadmodum egregie observat doctissimus Melchior Canus , vincant certe Merom hominem, ct ad disciplina leges bene informatam sa). Metapbysica ita que primo, tum moralia afferemus. I. 97. Cum enim humana mens a corpore separata cogitare possi I. 87. , hujuscemodi ipsa est, ut ab eo tantum possit vita privari, a quo potest destrui. Non enim suffcit, ut a corpore separetur, ne cogite atque adeo ne vivat, si a corpore seiuncta cogitare ipsa potest. Nullum autem agens creatum potest humanam mentem destruere f. 8 . l. Ergo nullum potest sua ipsam vita privare. Intrinsecus autem immortale est, quod per actionem creati agentis carere ne quit vita .6s. . Ergo humana mens est ipsa sua natura intrinsecus immortalis. I I. 98. Metis humana est substantia cogitans, atque adeo ita seipsam movens, ut una sentiat, quemadmodum praeclare ait Tullius, se.vi sua , uon aliena , moveri 3 nec accidere posse , ut ipsa anquam a se deseratar M. Ergo ita vivit, ut illa nunquam possit per actionem ereati agen. Q Lib. XII. M loriι TMα cap. λη- H Lib. I. qq. Tuscia. eap. 13. Diqitiaco by Corale
152쪽
agentis a vita eessare , experientia nimirum ad evidentiam demonia strante, in iis tantum, naturae viribus, motum extingui,& dissipa. xi vitam, quae non a seipsis , sed alieno pulsu aguntur Hanc porro rationem, quae Platonis est, ita exhibet elegantissimus Cicero od semper moistur,atevnum est. od autem motum afre alicur, quod que ipsam agitatur aliunde, quando Mem habet motus, visenia finem habeat, necesse est. Solum igitur, quos seipsum moer, quia nunquam deseritur a se, nunquam ne moveri quidem definiti quin etiam eum vis, qua moventur, hic fur, Me principium est movendi. Pνine pia
autem nalia est origo s nam r principis oriuntur omnia 3 ipsam autem naIIa ex ve alia nasc. potest A nec enis esset priseipium, quod gigne vetur aliunder quod si nunquam stritur , nee ouidit quidem unquam. Nam principium extinctum nec ipsum ab alio renascetur, nee a se aliacereabie. Siquidem neceser Ur, a principio oriri omnia. Ita si, ut motur prine pium ex eo fit, quod ipsum a se movetur . M autem nee uast potest, nee mori: wI eoncidat omne coriam, omnisque natura eonfima n resse est , nee vim uuam nanescatur, qua primo impussa moveataν. Cum pateat igitur, eternum id esse, quod seipsum moveat, quis est, qui hane naturam animis esse tributam neget e Inanimum est enim omne, quod pussu agitatur enterno I quod autem est animale, id motu eietuν interi ve ct sus. Nam hae est propria natura animi atque vis r qua fi est una eae omniatis , qua seipsam semper m eat , neque nata eerte est , ct aternas a. - Tanti autem rationem hanc secit ipse Tullius, eoque in pretio ab omnibus habendam esse arbitrabatur, ut, licet, dicat, eoneu vane plebeii omnes Philosophis' enim ii, qui a Platon ct Merare, stas ea famiata di dent, appellandi videntur non modo nibia unquam tam eleganter explicabunt ,sed ne hoc quidem ipsum quam subtiliteν eone usti, fit, intelligent ib). Contra tamen Lactantius opinatus est, contendens, hoe argumento animam non hominis tantum , sed & belluarum, aris ternam evinci dc immortalem sc)- Uerum contendit CL Du-Ηamel, Platonicam hanc rationem, si penitius inspiciatur, resque ipsa si consideretur attente , non parum roboris firmitatisque habere. Quippe, ut ilIe ait,. ω recte quidem, quemadmodum satis constat ex Physica, cetera animant' non seipsas movent, si proprie loqui vellemus, sed agitantur aliunde. Sensus earum, O nostri eorporum incursu ἀmperauntur, ac nullas exerunt functioner, qua a torporibu3 non pendeant, cuncta in iis necessitate quadam fiunt. Sed homo consulto ct debberata
153쪽
agis, atque ad eandem finem non uno tramite coutendis sa . Pline Au ctor libri de spiritu ct anima cap. 36., vita, inquit, anima est, vivens q. Am, sed non aliunia, quam a seipsa, ct ob hoc non tam λυens, quam Oita est. Iade est, quod infusa corpori viviscat iuud y ut β. corpus de vita prasentia, non visa, sia visen . Neque omittendum , hae ipse ratioue usum suisse S. Augustinum, ut humanam quoque mentem mortalitatis expertem ostenderet. Ita enim vir summus argument hatur, F quisquam non eum ιmteritum dicit formidandum animo , qua eisur , ut nihil fit, quod aliquid fuit Ised eum, quo Hesmus ea mονι aa,' qua vita earent, ostendat, quod nulla res seipsa caret. Est autem animus visa quadam, unde omne , quod animatum est , --νe 3 omne avitem --me, quod animari poteti, mortu m, ιδεβ υita privatum insevigiis tar. Non erga potest animuι mori . Nam si carere pateris vita, non antis
mus ,sed anamatum aliquid est. Suod si absurdum est, multo minos Megena, interitur timendum est animo, quia vita eerte non est timondum. Nam prorsus si tune moritur animur, cum eum deserit vita Hla, ipsa υἱ- ea, qua hune deserit, miato melius intellisitur animus, ut iam non 'animas, quidquid a vita riseritur, sed ea ν a vita, qua deserit. Iulia quid enim υita desertum mortuam dicitur, is ab anima desertum entelia tigitur: hae autem vita, qua deserit ea, qua moriunιur , quia ipsa est animas , ct seipsam non deserit, nΦn moritur animus bὶ. II L . . . ''
Ipsae etiam mentis operationes atque vires quemadmodum , stattento animo inspectar a nobis suerint, fateri nos cogunt, illius naturam ,'sive substantiam esse prope divinam g. Io. , ira eaedem ipsae ad evidentiam ostendunt, i piam mearem numquam posse a vita cessare. Neque enim videtur I-e a nobis Concipi, neque fieri, quemadmodum ex Platone egregie argumentMur Lactantius, quin sit immo talis animus humanar,cubur miranda solertia loeniendi, o celeritas e
gitandi , er Deilitas percipiendi atque distendi , ct memoria praterit Tum , ct proυidentia futurorum , ct a tium plerum e innamerasitiam
Ferentia, qaa enera carent anima iis, divina ct eaeis r apparet I quia ct origo animi, νἱ tanta capiat, stanta eontineat, nulla reperitaer in te
vis Huidem in coxeretione terrena nihil habet adm/xtum , sed necesse esse , ιn terram resolvi, quod est in homine ponderosum ct iussutilisa tiquia aatem tenue est atque sutilis, ta vero esse individuum, ae rimie tia
154쪽
Aο ροπον 3 vetat eareere Iiberatum, σου celum ct ad nat uvam Dam per voluνe sa). Haec ratio quam valuerit Uud Tullium, ac proinde quanti ab iis etiam iacienda sit, qui recte de rebus sentiunt, ex eo vel maxime patere arbitror, quod postquam diXerat Vir summus, non solam suillo rationem, sed nobilitatem etiam , auctoritatemque maximorum Philo. sophorum, quae eum impulit, ut crederet, Deor immortales spar De ani mos in sorpora humana, in haec praeclara, tantoque Viro digna, verba proruperit: quid multa λ μ mihi persuasi, sic sentio, cum tanta releritas
animorum fit, tanta memoria prateritorum,'uturorum prudentia, tot aristes , tot mentia , tot inventa, non poste eam naturam a fixa res ear eontiisnet, ese mortasem b).
Ioo. Hactenus mesubfica, nunc ad ea momenta, quae inrealis di. cuntur, gradum facimus . Illud autem inter haec . omnia principem proculdubio locum tenet, quod ex firmissimo omnium populorum consensu, constantique per omnes aetates nationum omnium sentenistia, non in stitutis, reste Tullio , confirmata, non legibus, derivatur. Ciam de animarum aeternitate disserimum, non leve , inquit Seneis ea, momentum apud nos habet consensus hominum aut timentiam ais ethera, aut eolentis c)r & recte quidem 3 quandoquidem, ut sapienter advertis laudatus Romanae eloqueatiae Princeps , omni inve eonsensio omnium gentium lex nacura putanda est id ). Profecto,
seu ti , eodem teste , & suo loco dicemus, Irmissimum hae affetvidetur , eur Deos esse credamus, qηοd n ua gens tam fera , neque omnium tam fit immanis, e us mentem non imbuerit Deoram opinio se sita maximum pro animorum immortalitate argumentum est, quod omnes sic semper senserint,& sentiant modo, natura duce, nuca va /isne, nutuque doctrina s . Ita porro sensisse de animorum vita post mortem nationes omnes, Omnesque populos, ignorare is tantum mistest, qui plane hospes in historiis est, quique veterum caeremonias, xitus, atque leges prorsus ignorat. Auctor est Strabo ig), Indos habuisse pro re comperta, hanc vitam habendam esse quas recenι comeopti foetas flatum. Mortem vero partum esse ad eam, qua vere vita est,
planeque beatam, iis scilicet, qui sapientiam sectati fuerint . Id ipsum de horum Philosophis tradit Coelius Rhodiginus th), qui etiam reseri, Chaldaas, ct Indorum Magos, si Pausaniae danda est fides , ha.
155쪽
manam animam esse immortalem, primor omnium tradidis sa . Eie AEgyptiis , & Thracibus, ut ex Herodoto, atque Mela testatur Cl. Du. Hamel b , quidam obeuntium animos redituros arbitrabantur, quiodam non redituros, verum neque interimi, sed ad beatiora transire est. Resert Julius Cpsar, dogma de animorum immortalitate primum fuisse, quod Druidae in Gallia persuadere nitebantur , idque ea potissimum de causa , quod hoe maxime ad virtutem exeitari putarent, metu mortis neglecto d . Priscis quoque illis, quos Castor, omnium scilicet antiquissimos, vocabat Ennius apud Tullium, id erat insitum, eodem Tullio reste, esse in morte sensum, neque excessu vita sic delevi hominem, ut funditus interiret: idque eum multis atiis rabus , tum e Ponti is aure, ct caremoniis sepulcrorum intemgi licet, Par maximis ingeniis Fraditi nee tanta cura coluissent, nee vivatas tam inexpiabili redigione sanxissent, ni A basisset in eorum mentibus,mortem non inteνLιum esse, omnia tollentem atque deIentem, sed quandam quas migrati nem eommutationemque vita, qua in elaris viris oe feminis dux in ea Iam soleret este, in ceteris humi ct retinerata θ' permarieret tamen sest, Traditionem postremo de immortalitate animorum a primis usque ductam esse parentibus, eamque hinc ad populos moratiores pene omnes innasse, me Homeri carminibus apparet, inquit Vir doctissimus Hugo G totius, ct ex Philosophis non cracorum tantum, sed o Gaia vam veterum, quos Druidar Pocabant, ct Indorum , quos Brachmanes,
ct ex iis, qua de sunt iis, is Thracibus, quin θ Germanis Seriptores plurimi prodiderunt. Dis , addit Vir Cl. , ct de judisio divino post
hane vitam plurima extitis v demus non apud Graecos tantum , sed stapud AEgyptios, ct Inaeos , ut nor Sςrabo, Dio enes Laertius, Putarchus docent: quisas addi Potest traditio de Mundo Me eon gratura, qua ol
apud H aspem , ct Sibyllas , nunc quoque apud Ovidium θ Laeanum reperitur. Etiam eum inicinari ν , Americam , ct alia longisqaa loca primam ventam est , reperta Φbi quoque eadem de animis, ct judicio sen-rentia sis. Itaque si , ut eum Tullio loquar, omnium consensas natu va vox em omnesque, qui ubique sunt, consentiunt, esse aliquid , quod ad nos pertineat, qui vita cesserint , molis .quoque idem existimandam
est. Et, s , quorμm aut ngenio, aut virtute animus a creuit, eos ars stramur, quia natura Ut ma sunt, eernere natu mim Max am τεν
mile est , eum optimu/ quisque maxime postreitati serviat , esse aliquid,
156쪽
Io I. Constat, beatitudinem a nobis appeti appetitu innato , Sequidem vehe inentissimo. Reate certe, inquit S. Augustinus, omnes vivere volumus r negar quisquam est in hominum genere , qui non bais sententιa,autequam plane sit em fa, eonsentiat sa). Constat quoque,
humanam conditionem tantae esse dignitatis, ut nultam sonum , prateν
summum, ei suscere possit b , 8e iure quidem x etenim, ut praeclare observat Iaudatus S. Doctor, tale illud esse debet, qaod homo non amittat invitus. Iuippe nemo potor confidere de laia bono, quod M. erispi posse sentit,. etiamsi retinere id , amplectique valuevit. Ius uir auis rem de Ano,quo fruitur , noπ eonfidit, in tanto timore amittendi Latas este qu- potest scj ζ Unde moxito Philosophorum non obseurur Getides, inquit Lactantius, qui fata conditor Megaritorum disciplina , disientiens a ceteris , id esse summum bonum dixit, quod simile fit, ct idem
semper My. Aut ergo accusanda natura est, quod ,ad optandam beatitudinem instincta vehementissimo dum nos impellit, efficitque per Petuo, ut immortalem vitam, felicitatemque speremus, fallat nos semper, turpiterque decipiat s aut dicendum cum Tullio, certo M. Te, ut tunc simus beati, eum eσπον lus relictis, ct eupiditatum , ct aemulaιionum erimM expotes s exo ur nune facimus, eum laxati eurissamur ,. ut spectare aliquid velimων , ct visere se id muiso tum faciemus tibeνius, totosque nos in contemplandis rebus perspiciendisque ponemus se , atque hinc rem esse eertissimam , mentem nostram non dissipari iamorte, sed a corpore sejungi solum , eique superesse , ac vivere. Adde, contrarium dici non posse, quin verum sit, hominem dete. rioris esse conditionis, quam cetera quaeque viventia, licet sit praeostantioris naturae. Quo enim tendunt viventia quaeque rationis exapertia, quodque appetunt naturali instinctu, eo pervenire,illudque consequi ipsa iacile possimi, & consequuntur reipsa , eoque obtentri persectissime quiescunt. Contra vero, si nulla. nobis post mortem suis tura sit vita, nunquam expleri in nobis poterit illud selicitatis desiis derium, quod ipsa nobis natura impressit 3 unde fateri cogimur, nosita esse miseros , ut non miseri neque suturi unquam simus , nequo esse possimus. Praeclare ideirco S. Augustinus , si pecora, inquit, essemus, earnalem vitam, ct quod secundum sensum fur est, amaremur sique esset sufficiens bonum nostrum, o secundum hoe eum esset nolis be-
157쪽
so, nihia aliud quareremur. Item se arborer essemus, nihiI qaidem sentiente motu amare possemus I verumtamen id quasi appetere videremkr, quo feraciar essemus ubertasque fructuosa. Si essemus Iapides , aat 'inas, aut ventus, aut flamma, vel quid ejusmodi , fine suo quidem sensu a
que vita, non tamen nobιε deesset quas quidam nostrorum locorum atq. ordinis appetitus. Nam velut amoreε corporum momenta sunt ponderiam, Me deorsum gravitate, sive sursum imitate nitantur. Ita enim corpulpondere, ficut animus amore fertur, g ocumque fertur. Luoniam igitur homines sumus, ad nostri Creatoris imaginem creati , cullus est vera a teris nitas , a terna veritas, aterna ct vera charitar, estque ipsa a Ierna , ct vera, ct cara Trinitar, neque confusa, neque separata s in ias quidem rebus, qua infra nos sunt, quoniam ct ipsa nec alhao modo essent, neo aliqua speeis continereritur, nec aliquem, orianem Uel appeterent, veI terinerent, nisi ab illo facta essent, qui summe est, Di summe sapiens est, qai summe sonu/ est , tamquam per omnia, qua heis mirabiai releritateὸ currentes, quasi quadam e uν alibi magir , alisa minus impresso vestia culigamus: in nobis autem ipsis ejur imagineam contuentes, tamquam mi, ωον ille Evangelicus situs , ad nosmet Dor reisse suetamus , ut ad ιnuis redeamur , a quo peccandi recesseramu1 . Ibi esse nostrum non habuit mον. tem, ili nosse nostrum non habebit errorem, ibi amare nostrum non bais
ror. Nequit postremo humana mens dissipari in morte, omnisquain nobis vita extingui, quin ad honeste vivendum, tuendamque hu, manam societatem, universalis error necessario requiratur , mentem scilicet ipsam ita post mortem Vivere, ut pro eorum conditione, qua in corpore gessit, aut laetetur beata, aut diris suppliciis sine fine puniatur. Alterius quippe vitae , in qua praemia recipiant boni, &puniantur iniqui, spe prorsus sublata, quae profecto erit morum limnestas quae justitia, qua una continetur humana societas st quae ro. Iigio,' quae virtus e Consulantur eorum mores,. quibus, ut ait S neca, virtus, ct philosephia, ct iust tia verborum inanium erepitus est, una felicitas est bona vita facere omn1a Iibere, stur patrimonio, hoe est, vivero, hoe est , se mortalem esse meministe M. Nihil enim ex eorum oro auditur frequentius, quam iniquum illude venite , ct fruamur b
nis, qua sunt, ct utamur creatura tamquam in.juventute celeriter . TAno pretioso ct unguentia nor impleamς , non Ergiereat nos for temporum a) Lib. XI. de civitate Dei cap. Λ
158쪽
poris. Coronemu3 no1 ro', antequam maresant. Nultam pratum fit,' quod non pertranseat luxuria nostra . Nemo nos rum exors fit luxuria nostra. Ubique relinquamur signa laetitia , quoniam hae est pars nostra ΟΡrs. Opprimamur pauperem JHium , ct non parcamul vidua , nee veteo vani revereamur eanos multi temporir . Sit autem fovistudo nostra lex Ju
filia , quod enim infrmum est, inutile invenitur. Circumυeniamus ju- sum, quoniam inutilis est nobis , ct eontrarius est operibus nostris , ct improperat nobis peccata legis , ct di amat in nos peceata discipuena πο-sija sa . Quid est autem naturali rationi magis dissonum, qpid magis turpe, quam humanam societatem ab universali errore adeo dependere, ut, eo sublato, illa tollatur prorsus,& permis Quid magis iniquum, ipsique naturae, rerumque Conditori optimo magis injuriosum, quam periculum esse, ne in homine , nisi perpetuo decipiatur, nulla religio sit, nullaque virtus ' Per seipsum error, si credimus S. Augustino, aut magnum in re magna, aut parvum in re par va, semper malum est bi. Ergo repugnat prorsus, ut humana soci tas, ipsaque virtus, quae, ut praeclare dixerat Sophocles, maximam verum humanorum bonum est cst, suisque possesIoribus, auctore Plat ne, divina sorte accedit id , ab errore dependeat, ac propterea , ut falsum reipsa sit, . humanam mentem corpori post mortem superesse, ac vivere, quin unquam sit peritura. Huic adde, quod egregie urget Lactantius, videlicet mentem nocsttam dissipari in morte non posse, quin contra naturam, & ideo malum, ipsa quoque sit virtus. Prasenti vita, inquit ille, nocet viristus. Nam vita ista ιerrena, quam communem eum mutis animaturi ducimus, ct voluptatem expetit, cujus fructibus variis ae scavisus deis D IMών, ct dolorem fugit, cujur asperitas naturam υλentium aceristi, sensibus laedis, ct au mortem perdueere nitituν, qua dismis ania inantem. Si ergo virtus ct prohibet iiν bonis hominem, qua naturais Ateν appetuntur , ct aae sustinenda mala impellit, qua naturaliter 'giuntur , ergo malum est virtus, ct inimica natura , stultumque Judicare necesse est, qui eam sequitur, quoniam seipsum ladit, ct fagia do bona praesentia, ct anetendo agae mala fine spe fruetus a tio. νis. Nam, eum licet nobi/ jucundis tr frui voluptatibus , nonne senis su earere videmur, si malimus , is humilitate, in egestate , in eonis temptis, in ignominia vivere, aut ne viVere quidem ,sed dolere, eruinciaνi, ct mori, en quibur malis nihil ampliu/ assequamur, quo pino
Q Sapientiae cap. II. v. s. Sc seq.
159쪽
moluptas omissa pensari 3 Si autem virtur malum non est ,saeisque honeste, qui voluptates vitiosas turpesque contemnit s ct fortiter, qui nee δε- lorem, nee mortem timet, ut osscium servet et ergo majus as quod bonam assequatur necesse est, quam sunt illa , qua spernit. At vero morte suis scepta , quod aliud bonum sperari potest, nis aternitas 'ost Idipsum inisnuerat antea magnus etiam ille Philosophus aeque ac summus orator Tullius. Dixerat quippe et nemo unquam sine magna spe immortalia ratis se pro patria Verret ad mortem. Licuit esse otioso Themistoeli, licuit Epaminonda , Iicuit , ne ct vetera, ct extera quaνam, mihi r sed nescio , quamodo inharet in mentibus quas Iaculorum quoddam augurium futurorum idque in maximis ingeniis , altissmisque animis ct existipmaxime , ct apparet Deillime: quo quidem dempto, qu/ι tam esset amens,
qui semper in laboribus, ct periculis viveret b Itaque , si honeste
vivere maxima commendatione dignum jure ac merito est, efficitque virtus hominem quasi divinum sest; sique, ut virtuose vivamus, nos non fallit natura ,. mors non extinguit hominem , sed ad pramium vi tatis admittit M), atque hinc rationalis anima corpori post mortem superstes citra dubium manet, sine fine victura .. COROLLARIUM L. et o 3. Nataria2 ratione demonstrari evidenter potest, evidentia physica, mentem humanam ipsa sua natura esse immortalem. Tanti siquiisdem ponderis. sunt argumenta, quibus naturalis humanae mentis immortalitas ostensa est, ut, nisi in phusicis plane plumbei simus, sateamur oporteat eodem ipse jure ambigere hac de re neminem potast, quo dubitare de pluribus ,, quae ita naturali Philosophia. tradu tur, ipsi nequimus
Io . Culpa non vacat, qui mathematicam hae in re evidentiam requirit. Plus enim exigit, quam ipsa rei patiatur natura . Sane, si mortalitatis expers censenda mens nostra. nota est, nisi evidentia, quet potest esse maxima, id evincatur , eandiem ipsam in omnibus cur non postulemus, nequaquam video. Nec enim ment nostra Ignobilis adeo est conditionis, deteriorisque naturae, ut illud dumtaxat, cum de ea agitur, verum censeri debeat, quod evidentissime verum ess ae
160쪽
eognoscitur. Neque immortalitatis dogma adeo periculosum est ueniti evidentia urgeat, & cogat necessitas, non sit admittendum. Ita que, si prudentissime olim di erat Aristoteles, quemadmodum om nium calculo vere dixit, stultum esse, aequalem in omnibus eviden tiam eertitudinemque exigere sa), sumnae profecto dementiae est maximam, cum de animorum immortalitate agitur, evidentiam potstulare a. L L A RIUM II. ros. Merito propterea doctissimus Melchior Canus, erraneum esse, ait, ne dicat hareticum, astruere, anima immortalisa em natara . ναι one demonstrari non posse , periculosum vero, ct temerariam, ne gauaddat amplius, Urmare, nullum adhuc in entum esse argumentum,quod anima immortastatem vere demonstret in .
mmana mens. Dei voluntate , in morte non peris.
ros. Animam rationalem a Deo in morte nequaquam interimi sed, illius etiam voluntate, corpori Post mortem sirperesse sine fine victuram, hisce momentis ostendisur.
167. Constat namque , certissimo ipsiusmet Dei oraculo , pulve. rem, sive corpus, reversurum esse in terram suam , unde erat s spio ritum vero, animum scilicet, rediturum ad Deum, qui dedit Hiam et iustorum animas esse in manu Dei, neque unquam fore , ut tormentum mortis eas attingat d et Christum Dominum dicturum esse iusti, in die iudicii, ut ad eum veniant benedicti a Patre, regnumque aciscipiant, quod a constitutione Mundi illis paraverat misericors Paten impiis autem ex adverso, ut eant maledicti in ignem aeternum, ouem diabolo, ejusque angelis tunc itidem constituit iustissimus ii dex se . Praetereo innumera alia id genus oracula, quibus Deus nos certos reddit, animam nostram in aeternum esse duraturam. Haec enim
quae summis modo Iabiis delibavimus, rem ipsam satis evineunt. '