장음표시 사용
51쪽
QUOD VERITATI FIDEI IIRISTIANAE NON CONTRARIATUR VERITAS RATIONIS.
PosTuch determinavit S. I homa de modo cognOScendae Veritatis divinae absolute, nunc de ipsa comparatiυ ad rationem luimanam determinat. Circa huc autem duo sucit. Primo comparat Veritatem credi tam veritati naturaliter cognitae. Seeundo, primam veritatem ipsi rationi naturali comparat, capite Sequenti. Primo ergo Veritatem veritati comparat et primo ponit hanc COICI LSIONEM V Ditis nacti, ovis ii noluD Itie Dotii
Pro quo adi ei tendum, quod prima principia in demonstrabiliuno bis naturaliter nota, omnium aliorum quae naturali investigatione cognosci possunt, notitiam virtualiter continent, Suntque talia in tantum Vera, in quantum praedictis principiis concordant. Ex eo ergo quod ostenditur veritatem fidei, notitiae primorum principiorum non contrariari, constat etiam nulli alii veritati naturaliter notae, contraria esse multipliciter autem haec eo uelu8io probatur. PDimo Poti. Quod contrariatur Vero, Oportet SSe sal Sum,
cum Verum non contrarietur Vero, Sed tantum sui Sum, ut ex
eorum rationibus apparet. Sed prima principia salsa SSe non possunt, nec cogitari possunt esse salsa id etiam quod de tenetur, tam evidenter divinitus confirmatum, falsum esse non Si su credere ergo etc.
Pro declaratione majoris advertendum, quod sicut ratio veri consistit in adaequatione intellectus et rei, ita ratio salsi in inadaequatione Propter quod dicitur ' et hysteae quod salsum est ex eo quod dicitur vel videtur aliquid esse quod non est, Vel non
esse quod est. Cognitio ergo vera erit qua cognoscitur esse Sicut est salsa autem qua cognoScitur esse Sicut non est et quia p-l rehendere Sse et non esse Sunt contraria, ut dicitur in II Peri- hermenias, ideo cognitio Vera et salsa Sunt contraria. Bene ergo dicitur quod salSum contrariatur vero, non autem Vertim, ut Xeoruin rationibus patet. Quia cognitio rei ad aequata non contrariatur cognitiori adaequatae rei, sed bene cognitio rei inadaequata, qua Scilicet, Xistimatur non esse quod est, in quo consistit ratio salsi, contrariatur cognitioni ad aequatae rei, qua existimatur reSeSSe sicut est, in quo con Sistit ratio Veri. Aduertendum etiam, pro minoris declaratione, quod diverSOm0d loquitur . Thomas de principiis primis, et de iis quae Sunt
52쪽
si dei, ut Ost eiulat ud iurum signitionen nos di et si iii Ode habere. Plinei pia enim necesS QSi VeriSSima SSe, et id ori Verissimu
ita quod nec etiam cogitari potest illa esse sulsa sicut inquit iniit os iphus de hoc primo principio hi ossibile est de H simul inesse et non inesse ei lenι 4' elaph). Etsi enim a liquis posset
verbis dicor hoc esse salSum, mente tamen cogitari non potest: eo quod tunc contraria eidem simul inessent, ut Philosophus deducit. - Ea autem quae sunt de licet in se sint verissima, non tamen e proprii rationibus terminorum, eorum nobis Veritas apparet, Sed tantum in communi iudicantur Vera esse eo quod divinitus sint revelata, ut miraculis S comprobatum ut in praecedenti capite diximus. Ad hunc ergo diversum nos habendi modum circa ista cognoScenda, insinuandum, dixit S. Thoinas de principiis, quod illa verissima esse constat, de eo autem quod de tenetur inquit, quod non Stesa credere SSe salsum. Ex ista ratione . Thomae eaeeluditur ratio Roberti Oleho tua Primo Sentent arguentiS, ea quae Sunt dei contra rationem naturalem Sse, quia ratio naturalis dictat Oppositum esse Verum Patet enim ex dictis, hoc SSumptum esse salsum patet etiam ex dictis,sulsum esse quod in alia ratione assumit, scilicet quod . urticuli fidei sunt contra rationem, non Solum ru Sticorum sed etiam Sapientum putu suod mulier sine Viri emine concipiat. Dicitur enimi luod non Sunt contra rationem vere sapientum. Isti enim si dicunti luod impossibile est Virginem concipere, sicunt ioc, considerato
ordine causarum Secundarum, non autem considerato ordine divinae potentiae. Et si ali tui lio dixerunt Deo esse impossibile nonsuerunt Vere Sapiente neque Vere philosophi. Unde S. Thomas supra Boetium e Trinit . ' inquit: iuod si quid in dictis philosopliorum inveniatur contrarium fidei, hoc non est philosophiae, sed magis philosophiae abusus ex desectu rationis. me Draclo ivvoti. Quod divinae sapientiae contrariatur a Deo usSe non potest sed quod primis principiis contrariatur, divinae
contrariatur Sapientiae, ergo a Deo Sse non potest ergo quae revelatione divina tenentur, naturali cognitioni contrariu Sse non pOSSunt. - Probatur minor quod inducitur a docente in animum discipuli, scientia doctoris continet, nisi sic te doceat, sed principiorum nuturaliter notorum cognitio, n0bis divinitus est 1iditu, cum DeuS naturde OStrue sit auctor ergo haec irincipia, divinii Sapientia continet ergo quod de ipsi est contrarium, divinae Sapientiae Stcontrarium.
Circa hali rationem au Dei leniluin, quod continentia qua hic dicitur scientium doctoris, discipuli Scientiam continere, non Stcontinentia virtualis principii activi. Quoniam, ut inquit S. Thomas 1 p. q. 117 a s au 2' scienti non est qualitas ctiva, Sed Suhabet tantum lier modum principii directivi in operandum. Dicitur autum Scientia doctoris, discipuli scienti uti continere, in quantum ad eadem scibilia et ac easdem veritates se extendit, ad quas ii-
53쪽
seipilli scientiu endo iii iii in veritas Si istiunt discipulus novit et magister, eo Iuod ni agis tur a Veii di Scipulum ad eadem cogn0scenda quae ipsa cognoscit. Unde p0SSet illa continentia dici persectionalis et similitii dinaria, eo modo tuo tetragonum continet trigonum et unum album aliud album. Sed occurrit illitii ora circa ultimam consequentiam. Non enim videtur sequi Divitia sapientia principia continent, ergo qliod contrari utur principiis, divinae Sapientiae contrariatur. Non valet enim divina virtus continet album, quia pol HS 3lbum producere, ergo quod contrariatur albo, divinae Virtuti contrariatur. Dicitur quod sicut divina virtus, contrariorum SS ci USI Ot St, eo quod utrumque virtualiter contineat, tu divina Sapientia oppositurum cognitionum
esse causa poterit, tamquam utramque Virtualiter superenti: non terque
continens; neque sequi Oportet quod Si una alteri contraria sit, quod divinae quoque sapientiae contrarietur. Id Didoni , hujus dissicultatis considui an dum est, quod Ontinentia de qua hic loquimur; non est, ut jani di Ximus, continentia principii uetivi, sed cujusdam similitudinis et convenientiae secundum quod duae cognitiones, in eadem Veritate signita conveniunt. Et quia una cognitio, alteri non contrariatur, nisi quia ad opposituo nuntiabilia terminantur, sicut cognitio qua existimatur hominem esse visibilem, contrariatur ei qua existimatur hominem non esse visibilem ideo si una cognitio ulteri contrariatur, erit etiam On-truria ei qua illi similis est, utpote cum ipsa in objecto cognito conVeniens. Illa enim quae contrariatur huic humanae cognitioni homo est visibilis omni alteri cognitioni sive angelicae sive humanae contrariatur, qua cognoscitur homo esse visibilis. Bene ergo valet haec consequentia divina Sapientia principiorum cognitionem Ontinet, ergo cognitio quae cognitioni principiorum contraria, divinae quoque Sapientiae contraria St eo quod per lianc continentiam nihil aliud intelligatur nisi convenientia in ea veritate cognita per divinum sapientiam et notitiam principiorum. Id instantis ii autem dicitur, quod non est simile eo quod ibi arguatur in continentia virtuali tantum principii activi secundum tuum idem, contraria eminenler Continere potest hic autem loquimur de continentia etiam propria scientiae quae est persecti inulis et cujusdam similitudinis ac unitatis et convenientiae in eodem objecto, Secundum quam una notitia oppositas notitias continere non potest, licet etiam divina Sapientia nostrae cognitionis naturali S, causa sit. Quod autem dicitur, eandem esse Scientiam Oppositorum intelligitur, quantum ad incomplexa, quod ad eandem scientiam, utriusque oppoSitorum On Sideratio Spectat, Sicut eadem est Scientia sani et aegri quant Uni Vero ad complexu, quod eadem scientia
cognoScitur, unam contradictioni partem SSe eram, altern m Vero, salsum.
Teutiora,Poti. Si esset ista contrarietas, a veritate cogniti0ni Sintellectus naturaliter impediretur sed h0 a Deo esse non p0teSt
54쪽
ergo, etc. Probatur consequentia contrariis rationibus impeditur intellectus a Veri cognitione ergo Si contrarili cognitiones nobis a Deo immitterentur, intellectu noSter impediretur a veri cognitione.
Pro consequentis probatione conSiderandum St, quod contrarieta argumentutionum, ab Opp0Sitione conclusionum sumitur ad qua terminantur, e quod urgumentatio, quidam alionis motus sit, motu autem contrarii, ad contrarios termino terminentur. Idem est ergo rutione contraria eSSe, quod per ipSIS Pontiarius cogni tiones causari et idem est per contrarias rationes impediri con-
sundique intellectum, quod ipSum per contrarius cognitiones ab altero cauSatas, impediri proportionatur autem divina sapientia demonstratistii, quantum ad hoc, quod cognitionem in nobis causat. Propter hoc sicut contrariae rationes impediunt intellectum, eo quod contraria cognitione causant, ideo divina sapientia, Si contrarius in nobis cuia Sat cognitiones, ipsa a veri cognitione impediet intellectum; quod a Deo n0n iotest esse agendo, nisi orta SSe propter mysterium vel utilitatem, sed bene potest esse non agendo, idest non insundendo lumen quo aliquid intelligatur, sicut nec malum culpae Sta Deo, nisi non infundendo gratiam. Juravi DPoti. Aut istae cognitiones simul erunt in intellectu, aut una adveniente altera recedit. Non primum, quia contraria in
eodem Simul esse n0n possunt nec Secundum, quia cognitio naturali Semper manet, quae enim natur ilia Sunt, manente natui'umutari non OSSunt ergo non Sunt contrariae. - Consimnatur
auctoritate Apostoli Prope est verbum in eoru tuo et in ore tuo; hoe est verbum dei, quod praedieamu Rom. X. ), et Augustini in Secundo super Genesim ad litteram se . 18) 4 Illud quidemqu0d veritas putefaeit, libris sanetis is Veteris testamenti Sisen Di, nullo modo pote8t 88 adserbum. Sed occurrit clutilum, quoniam aquae naturale est esse frigidam, et tamen ab ea manente aqua, removetur rigiditas, cuni scilicet calesiit ergo salsum est quod quae naturalia Sunt, manente natura, mutari n0n possint. Confirmatur, quia ipsemet S. I homas ' '',q. 7, . au inquit, quod naturalia semper insunt in rebus immobilibus non autem in rebus mobilibus, cujusmodi est hominis natura ergo quamvis aliqua cognitio sit homini naturalis, potest
tamen ab homine manente, Separ iri.
A. haec utilii similiter respondendo dicituro' . Quod naturale ut habet . Thomas , sent dist. 26, dupliciter dicitur, Scilicet, aut quod a principiis naturae de necessitate causatur aut iidquod natura inclinat Propositio ergo heec, quod naturalia 3nente, natura mutari non potest, intelligenda est de naturalibus primo, modo et est vera tam in rebus mobilibus, quam in rebus immobilibus. De naturali autem secundo modo, vera est in immobilibus tantum, non autem in mobilibus quia secundum naturae mutationem, OS- Sunt et talia naturalia mutari et impediri, manente substantia in
55쪽
PROOEMIUM 4 isti persectione essentiali Unde non contradicit S. Thomas sibi ipsi, hic niui se naturali primo modo l0iluitur, in l0co autem allegato,
Dicitur ' Quod naturale 'st aquae habere frigiditatem, cum aliqua tamen latitudine, quia scilicet e principiis essentialibus aquae se luitur aliquis gradus rigiditatis intra illam latitudinem, neque potest aqua non habere aliquem gradum illius rigiditatis i piinimo, si remitteretur frigiditas ad gradum, infra totam illum latitudinem puta infra latitudinem quae est duorum ad ex desineret latura aquae licet ergo aqua ibi derelicta et non impeditu ad summum gradum illius latitudinis rigiditatis deducatur, natura
sic inclinante, potest tamen a c0ntrario per Violentiam impediri ne summum illum rigiditatis gradum habeat, nunquam tamen, a quocunulti Calefaciente Omnino ab pSa omnis rigiditatis gradus removeri potest, natura manente. Unde p0SSumus dicere, quod aliquis rigiditatis gradus est aquae nasurali tanquam a naturae principiis causatus absolute et hic ab aqua remoVeri non potest. Ali tui vero frigiditatis gradus Sunt aquae naturales tanquam ad Itio natura aquae, deducti impedimentis, perducit, et isti ab aqua per violentiam, ad tempus remo Veri OSSunt.
UAL AEER SE HABEAT HUMANA RATIO AD VERlTATEM FIDEI PRIMAM
COMP1R1 S. Thomas veritatem primam ad rationem naturalem.
Circa hoc autem duo sucit Primo ostendit quid humana ratio possit circa ea quae sunt dei eundo, quid utile sit.
Probatur. - Res enSibiles ex quibus humana ratio cognitioni principium Sumit, aliquale vestigium in se, divinae imitationis tenent, sed non adeo persectum ut Dei substantium declarent. Ergo ad cogn0Scendum ea quae de Deo credimus, et quae Solum Substantiam divinam videntibus sunt notissima, verisimilitudines quidem habere uti potest, non autem demonstrationes Antecedens tiro trima parte putet; quia Sunt illaetus Dei essectus autem aliquam similitudinem causae habet. Secunda etiam par est manifesta ex supradictis cap. 3' eo quod sint essectus debiles et inadaequati. Similiter nota est consequentia, quia essectu Secundum conditionem Suam in cognitionem causae ducit.
56쪽
Id ertendum pro conclusi0liis declaratione quod lic0 sidos in se certitudinem iubeat, ea tu Inen certitudo curia inevidentia est eo quod ea quae fidei sunt, neque e rationibu terminorurn vera esse appareant; neque X 0rum reSolutione ad prima principia naturaliter nota in manifeSta, cum Upra humanam rationem sint, sed tantum credimus illa SS Vera quia a Deo revelata sunt, qui
est insallibilis veritas. Propter hoc inquit S. Thomas, quod solum
videntibus divinam essentiam, notiSSima Sse possunt. Videntes enim substantiam divinam, vident credita a nobis de divinitate necessaria esSe, e quod e terminorum rationibus cognoscunt praedicatum, Subjecto, neceSSari inhaerere quam habitudinem nunc videre non possumuS. Illud quoque, quod alio humanu verisimiles habere ratione poteSt, intelligendum puto post revelationem fidei factam, n0n autem ante Cum men humana ad ea quae sunt fidei per se elevari non OSSit Unde inquit S. I homas, p. 1, . 32, a. ad P, quod ad manifestati0nemorinitatis, induci ratio potest quae Trinitati jam positae congruat, n0n autem per quam Sumeienter Trinitas probetur perSonarum. Adsertendum, quod duplicem evidentiae modum S. Thomas in his verbis ponit, qui tamen non sussicit ad hoc quod praedicta veritas quasi demonstrative Vel per se intellecta comprehendatur. Aliquid enim duplieuer sit evidens intellectui aut Scilicet per necessariam deductionem e principiis per Se notis, et hoc per demonstrationem videtur aut e rationibus terminorum, et hoc dicitur per se SSenotum intellectui. Utrumque tamen a sensibilibus originem trahit, quia universales propositiones e quibus demonStratio constituitur, nonnisi Xperimento cognoScuntur ut dicitur 1. ιetaph. Similiter et terminorum rationes e Sensibilibus deducuntur ut Philosophus
vi'o Numvlio QNil. Probat auctoritate Aristotelis superius inducta Cup, 1 ) quia scilicet jucundissimum sit, de rebus altissimis. parva etiam et debili ratione, quidquam inspicere posse. Probatur etiam IIylarii auctoritate in libro de Trinitate Libr. II c. 10 inquientis:
Haec credendo incipe, percurre, et Siste et Si non et Venturum Sciam, gratulabor tamen profecturum. Qui enim pie in sinita persequitur, et Si non contingat liquando, semper tamen proficiet pro cedendo. Sed ne te inseras in illud secretum, et in arcaniim interminabilis veritatis non te immergas, Summam intelligentiae comprehendere praesumens sed intellige incomprehensibilia esse s
57쪽
ORDO ET MODUS PROCEDENDI IN IlOC OPERE.
JLTino loco S. Thoma Suo pr00emi sinem imp0nen S, ex praedictis, suam intenti0nem quantum ad modum procedendi decla
Ad cujus intelligentiam considerandum est: ' quod cum veritas sit in intellectu ad aequato rei, per Suam intelligentium, dum scilicet apprehendit rem sicut est, in hoc duo includuntur: unum, quod est reale, scilicet, actu intelligendi aliud, quod est rati0nis, maxime in Deo, scilicet, habitudo adaequationis ad rem intellectum. Si loquamur de veritate quantum ad ipsum actum intelligendi, sicin Deo est una simplex veritas, imo ipse Si veritas simplicissimaeo quod una simplicissima intelligentia esse rerum omnium intelligat. Si autem de veritate loquamur quantum ad ipsam habitudinem rationis, Sic non inconVenit in Deo esse multas Veritates, secundum quod multis a se intellectis adaequetur. Verum, quia ea multu in uno, scilicet in essentia sua, intelligit ideo absolute dicitur, una Simple Veritas. Intellectus autem noster diversa complexa, diversis intellectionibus cognoscit. Ideo Secundum multitudinem intellectorum non solum quantum ad habitudinem, sed etiam quantum ad undamentum et actum intelligendi, in eo multae sunt Veritates. Cum ergo dicimus duplicem esse divinorum verita- tein nobis traditam, non sic est intelligendum quasi duplicem de seipso Deus habeat cognitionem, eamque nobis tradiderit, sed quia de iis quae Deus in seipso una cognitione OgnOSCenS, Obi revelavit, duplicem nos cognitionem duplicemque Veritatem habemus. o Sic possumus exponere. Veritas enim duplieiter accipi poteSi aut, inquam, Secundum quod est in re cognita, aut secundum quod est in intellectu Hic loquitur , humas de veritate secundum quod est in re cognita, non autem secundum quod est in intellectu. Enunciabilia enim de eadem re duplieiter multiplicari possunt: aut scilicet quia in ipsa re Sunt diversa, e quibus diverSa enunciabilia constituuntur, sicut de homine musico et albo, intelligitur il Sum esse muSicum et ipsum esSe album aut quia res quidem in se simplicissima est, omnique diversitate carens, sed tamen quia intellectus, ipsam comprehendere non potest, diverso de ipSa conceptus impersectos inadaequatosque larmat, e quibus diVei S constituit nunciabilia Vern. Sensus ergo Thomae aest quod ista duplex veritas, si Ve
58쪽
enunciabilium Verorum divei Sitas, non e parte ipsius Dei accipienda, qua Si Scilicet, in ipso Sint diversa unde nunciabilium diversitas accipiatur, imo pSe S una et imple Veritas ex parte rei, quia omnia praedicata quae divinae SSentiae attribuuntur, inter se idem sunt atque etiam cum Subiecto; sed Si ex parte intellectus nostri diversimode et diversis conceptibus Deum intelligentis, aliquaque de ipS naturaliter, aliqua Vero, per reVelationem
llo praemisso, Subjungit S. Thomas, quod ad manifestationem
veritatis naturaliter notae et per rationes demonstrativas et per probabiles, tum e philosophorum, tum e Sanctorum libris collectaS, procedendum St. EX quo apparet, non SS Omnes rationes, in hoc libro a S. D. positas, pro demonstrativi defendendas, cum ipsemet dicat, evelle aliquas probabiles inducere. Ad manifestationem Vero, Veritatis supernaturaliter notae, non esse debet intentio ad hoc, ut adversarius rationibus OnVincatur, sed ut ratione adversariorum solvantur, et Verita e auctoritate scripturae, miraculis confirmata, ostendatur. Non erit tamen inutile, rationes verisimiles inducere ad fidelium exercitium et solatium, non autem ad adversario conVincendos.
59쪽
RAEMISSO PROOEMIO accedit S. I homas ad manifestationeni divinar tun rerum de quibus in hoc opere pertractare intendit. Disiuitur autem opus in duas parte principales Secundum quod duo sunt quae de Deo cognoscuntur. Primo en in agit de iis quae humana ratione inVeStigari p0SSunt. Seeundo de iis, quae revelata sunt humanumque excedunt intellectum. Quantum ad primum, tria sucit in I. enim Libro de iis determinat quae Deo secundum seipsum con Veniunt. In . de processu creaturarum ab pSO. In III de ordine creaturarum in ipsum sicut in mem. Circa I. Librum tria facit quia enim ad ea quae Deo con Veniunt Secundum Se OnSideranda, necesse St, Velut neceSSarium standamentum noscere quod sit ideo Prinio eam considerationem praemittit quae demonstrat ΕυM ss e. 10 Seeundo, de divina simplicitate tractat, per quod aliquo modo, cognoscere OSSum HS
quia sit Deus e. 14). Tertio, qualis sit Deus ostendit se. M.
DE OPINIONI DICENTIUM QUOD DEUM ESSE DEMONSTRARI NON POTEST, QUUM SIT PER SE NOTUM.
Qui duplici ex causu diversi arbitrantur unam esse inquisitionem qua quaeritur an Deus sit, duo sucit. Prinio, diversas cau- Sas removet. Se undo, demonstrat intentum e. 13). Circi Prin/um, duo sucit ' inquirit de prima causu 2' de secunda e 12 - Circa ': duo sucit Primo ponit adversariorum rationes. Se undo, ea Solvit capite Sequenti. Quantum igitur ad rinium. Fuerunt quidam, inquit S. I li0mas, qui praedictam conSiderationem superfluum eSSe exi Stimarunt, eo quod Deum Esse sit per se notum, ita quod e tu contrarium emitari non possit. Idcirco, demonstratione ad hunc rem opus non esse dixerunt, videturque haec esse Anselmi opinio Pr080ω9. e. 2.)ut tradidit S. Thomas de Merit. q. 10, a. 12 lio autem nonnulliS rationibus confirmant, quarum
60쪽
54 LIBER PRIMUS 'Dim est Deum esse cognoscitur Statim, cognitis terminis. Ergo est per Se notum, Probatur antecedens quia nomine Dei
intelligimus id quo majus cogitari non poteSi hoc autem non O-test solum in intellectu esse quia quod est in intellectu et in re, majus est eo, quod in solo intellectu est. m Quoia est. Quia tunc aliquid eo majus, cogitari posset, si ipse cogitari posset non esse illud, Scilicet, quod non potest cogitari non SSe. TODii est. Quia in Deo idem est esse et essentia; propositiones autem illas oportet notissimas esse, in quibus idem praedicatur de SeipSO. oravi est. Quia Deum esse est naturaliter notum, cum in ipsum naturaliter desiderium hominis tendat ea autem quae Sunt naturaliter nota, per Se cogi OSCuntur. Quini est. Quia Deus est quo omnia alia cognOScuntur, cum
divina lux sit omnis intelligibilis cognitionis principium.
REPROBATIO PRAEMISSAE OPlNIONIS ET SOLUTIO RATIONUM PRAEMISSARUM
PRAEMissΑs rationes doctissime solvit S. Thomas. Sed circa hoc duo lacit: - Primo enim respondet undia proveniat hujuSipinionis deceptio Seeundo, ad argumenta reSpondet. Quantum ad pili num inquit quod duo sunt quae homines in
hanc inducere opinionem potuerunt. Primo quidem est consuetudo, quia enim a principio homines consueverunt audire nomen Dei, et inVOcare, COI Suetudo Vero, ea praesertim quae est a principio,itaturae vim obtinet, ideo firmiter tenetur Deum esse, ac Si esset naturaliter et per Se notum. a enim quibus animus a pueritia imbuitur, ita firmiter tenentur, ac si essent naturaliter et per Senota. Alterum est, quia non distinxerunt inter id qu0d est simpli
citer per e notum, et quod est per se notum nobis. Deum enim e8Se, Simyliciter quidem est per Se notum, eo quod Deus sit suum ESSe qu0ud 08 autem, non est per e nolum quoniam hoc ipsum quod Si Deus, mente concipere, non poSSumUS. Sicut, Omne totum SSe maju Sua parte, Simpliciter quidem per Se notum Si ei autem, qui rationem totius, mente non conciperet nec SSet per Se notum, imo, SSet ignotum. Hac ratione sit, quod ad notissima rerum, intellectus noster se habeat ut oculus noctuae ad solem; quia videlicet, ea uti sunt, concipere non OSSUR US.