장음표시 사용
131쪽
I 26 Trach. I. Disp. III. Art. III. Sect. II. Quaest. I.
sedis .s mi Papiae . Non igitur verisimile est illius 'unodi Patres restitiste legatis summi Pontificis, qui in omnibus supremam illius a iustoritatem agnoscebant. Deinde, Claudius laurinensis Iconomachus, licet suam Iconomachiam paulo postlioc Concilium dis eminaret, non allegavit pro se tuendo hoc Concilium; nec Jonas Rurelianensis, qui contra illum pro imaginibus scripsit, nec Petrus )iaconus, qui floruit tempore Caroli Magni, lautus decreti contrat, 'nodum, S contra, vel pro imaginibus meminit. Denique non est verisimile coram Carolo Magno pio admodum Imperatore, qui Concilio intererat, errorum
Iconomachiae fuim definitum; nam Carolus electus fuit Imperator in Occidente a I.cone III. septem fere annis post Concilium I rancosor l. eo quod Orientales Iconomachi essent , cum tempore Concilii dumtaxat esset Rex Francorum. Quis ergo putet summos Pontisces, qui ab rientalibus Imperatoribus ob corum impietatem contra sacras imagines discesserant, electuros Carolum in imperatorem, si ipse idem cum Orientalibus in concilio sensistet λ Probabilius igitur est, auctores libri Carolini,
utpote Iconomachos , clim intelligerent Vll. veram Synodum generalem definivisse imagines esse adorandas, colendas, plus illi, more haereticorum, ascri
psiste, & dixisse illam definiviste imagincs
esse adorandas cultu latriae; sicut quia Catholici dicunt imagines, & Sanctos esse colendos, moderni haeretici dicunt nos colere imagines, & SanctoS ut Deos. Nec obstat, quod plures auctores, & scriptores historiae Francorum supra laudati a D1erant Synodum Nicaenam proscriptam tui Dis se in Franco idiensi. Nam, inquit Ua- sque . capit. 8. Hi omnes Germani, &ri Galli scriptores , multo tempore post ,, , II. Synodum, & Concilium Franco.
, , sordiense scripserunt . Caeteris namque is antiquior Ammonius usque ad annum, , 828. historiam texuit, neque enim cst, , Ammonius ille Monachus , apud Tri- themium, qui post Rhegionem, & Ado,, nem fuit J quocirca centum fere annisse post VII. Synodum, & Concilium Fran- Cosordiense scripsit : reliqui autem postri ipsum. Jam vero unde hic auctor scires, Potuit, in Concilio Franc fordiensi con-
,, ira VII. Synodum actum este, aut reli-M quam notitiam liuous habere ρ nisi aut ex Paulo Diacono, qui Carolo Magno sa-
miliarissimus fuit, aut ex Secretario Ca- ,sroli Eginhardo, aut ex Iona Aurelianen- ,, si, qui eodem fere tempore vixit, aut ex is
libri illius Carolini praefatione, aut de- is nique ex Hincmaro. At Ionas in libris is illis de cultu imaginum saeptiis citatis, G& Paulus Diaconus, & Eginhardus in is vita Caroli nullam hujus damnationis , ,
mentionem faciunt : superest ergo, ut, is
aut eam confinxerit ex suo cerebro, aut ,a
ex Hincmaro, & libro Carolino desum- ,, eserit. Hos autem ostendimus plane fuis- isse deceptos: libitam sane Carolinum, ma- ,, litiose : Hinc marum autem, cX ignora-Dtione: utpote cum referat se haec audi- is vine clim esset junior, ait enim in O- ,, puscul. SS. capitulorum ad Hincmarum ri
Ι.audunensem cap. 2C. Septima vocata uni- is
versalis Pseudo synodus de imaginibus : quas quidam confringendas , quidam autem adorandas dicebant; neutra vero pars intellectu sano
definiens, Me auctoritate Apostolicae sedis, non longe ante nostra corpora, Constantinopoli est aquampluribus Di copis babιta , Romam
missa: quam etiam Papa Romanus in Frameiam direxit. Uni tempore Caroli Μagni Imperatoris, iussione Apostolicae sedis, generalis essrnodus in Francia, convocaηte praefato Imρ ratore , celebrata, secundum scripturarum tramitem, traditionemque majorum, 1 a Graecorum eud Synodus defructa,'penitus abdicata . De cujus destructione non modicum --
lumen , quod in palatio adolescentulus legι, ob eodem Ι eratore Romam est per quosdam Episcopos mssum. Quibus verbis significat se id accepisse ex libro Carolino, clim adhuc esset juvenis: adolescentulus autem, & juvenis male de rebus instructu, facile potuit decipi, accipiendo librum Carolinum pro definitione Concilii Francos ordiensis, cum soric tunc lcm potis liber ille una cum actis Concilii brancofordiensis editus fuisset.
Porro cum ait, neutra vero pars intellectu
saxo definiens, ,e. non cst dicendus damnasse 1acrarum imaginum cultum , cum alioqui vir Catholicus esset , sed tantum negasse cultum latriae imaginibus esse impendendum, cujus contrarium arbitrabatur fuisse definitum in VII. Synodo, cum accurata illius Synodi acta nondum haberct. Ex his colligit Vasquc Z Ammonium nul lum habuisla veterem scriptorem, ex quo certe rescire potuerit, quid decretum fuisset
132쪽
De Veneratione Sacrarum Imaginum Ir
circa imagines in Concilio Francosordiens. Verum fallitur in Fgin hardo cum ait illum nullam damnationis imaginum mentionem feci sic: contrarium enim apparet, ex ejusdcm testimonio supra laudato. Denique aliqui existimant cum Petavio lib. I . cap. 2. n. IC. Patres Francosordienses non tam Vll. damnavisse Synodum; quam nondum Oecumenicam, & ab Α-driano probatam essh scirent, utpote cujus ad illo, ae a miserat Prantifex, utique consideranda, & cognoscenda, ut Hincmarus testatur quam falsam, & nefariam sentcntiam Constantini ypri Episcopi fraude,
vel inscitia interpretis vitiatam, ac depravatam, & illis aetis intextam. Vertim quamquam onmes illae de Canone Franc sol dicnsi lententiae si primam cxcipia, j non calcant fundamento, videanturque piobabileS; nihilominus cui dixi probabilius existimarem nullum in Conci- Ilo I rancofordiens de sacris imaginibus editum fuisse canonem, cujus astertionis non leve argumentum est, quod omnes vetercS
historiae sciiptores ejusmodi Canonis non
meminerint, quem cum caeteris antea igno
tum, non ita pri lcm in lucem edidit Sir-mondus; nec cliam aliqua illius controversae sit mcntio, thim in libro sacrosyIIabo , tum in epistola Caroli ad Episcopos Hispaniae, tum in aliis actis hujus
Concilii, quod dumtaxat collectum videtur contra I clicianam haercsim. Nec obstat, quod liber Carolinus in praefatione hunc canonem rcferat, nam plurimi suspicantur praefationcm illam ad librum Carolinum, in qua hic refertur Ca- non, fuisic editam ab aliquo haerctico hu-Jus temporis, qui tacito suo nomine, S
pressis soli m his syllabis, Eli; sis, illud
opus in luccm edidit anno IS N. quamquam Cardinalis Perronius in suis collectaneis asserat D. Tillet illud praelo commisisse studio nocendi, quoniam ipse Calvini discipulus extiterat, nec consequenter alia ipsi, quam impia praeceptori de imaginibus haeretica sententia inerat. Ob 1icivηt quarto librum. illum i seu Jo-Carolinum, qu m nomine Caroli Magni volunt fuisse editum contra des nitionem Ul I.
Synodi de colandis imaginibus, qui liber
quadripartitus misius dicitur a Carolo Magno ad Adrianum sui; imum Pontifccm, cui summus Pontilax respondit refellen, omnia
ob ecta. Illudque videtur esse volumen, quod se adolescentulum in Palatio lcgisse.& ab Carolo Magno Romam esse missi mper qiiosdam Episcopqs, testatur Hincmarus verbis supra laudatis. Signum est igitur, inquiunt Calvinus lib. I. institutionum c.
ii & cnturiatorcs centuria octava Carolum Magnum, & Vcclesiam Callicanam venerationem imaginum reprobasse. Re pondeo primo, libro, illos non iste revera a Carolo Magno, nec elus nomine, aut
impcito compositos, quidquid piae se serat,& asserat illis praefixa praefatio, quod utique suadetur primo, quia Carolus ipsos libros direxisse videtur ad Adriamina sumismum Pontificem , ut ipse sua auctoritate responderet, & consutaret, & quid circa
hanc controversiam credendum esset definiret, ut vidcre est circa finem apologiae, seu epistolae Adriani, necnon & capitu I rum directorum ad ipsum Adrianum. Capitulum enim ultimum seri sequendum esse sensum epistqlae S. c regorii scribentis ad
Serenum Mamiliensem Episcopum: Permitiimus, inquit, imagines sanctorum, quisvmque ea i firmare voluerint , tam in Lelesia ,
quam extra Ecclesiam, propter amorem Dei,
Sanctorum ; adorare vero eas nequaquain
cuimus, qui noluerιηt: frangere, veI destruere ear, etiam si quis voluerit, non permittimus,
quia siessum sanctissimi Gregorii seqυian bac
epistola universalem Catbolicam Ecclesiam Deo placitam indubιtanter libere profitemur. Cuci lutique ultimum capitulum sacrum, & venerandum , ac multlim a caeteris capitibus distans agnoscit Pontifex ibidem. Et idcirco, inquit, tu eo cogηο trimus vfrae a Deo servatae, orinodoxaeque regalis excellentiae esseρω- prium , in eo tibi rectae fidei plena penitur com
sessa est sensum sanctissimi Gregorii sequi. Hic
aut cm sensus omnino Catholicus est, Sclonge alienus, Ut merito dixit Pontifex, a sensit auctoris libri Pseudo-Carolini: igitur c arolus Magnus non est censendus illius libri auctor, nec promotor; quippe si liber ejus auctoritate, aut genio fuisset editus, nec illum transmisisset ad Pontificem, quem noverat approbasse septimam Synodum, noc ultimum illud capitulum caeteris addidisset. Unde inferre licet, librum illum a quibusdam Auctoribus Iconoctastis Gallis fuisse editum, Zc clim ejus occasione Contei
tioneS, ac disceptationes fierent in Gallia, Carolus foric illum dilexit ad Adrianum, ut, quid de eo suntiret, auctoritate Pont
133쪽
I18 Traem. Disp. III. Art. III. Sest. II. Quaest. I.
sicia aperiret: quocirca ipse Carolus Caeteris capitulis hoc ultimum proprio genio ad cit, ut suam fidem, & venerationem circa sacras imagines significaret. Secundo, certum est, Pod mortuo Adriano host Concilium Francosordiense,
Leo tertius Ponti sex, Graecorum Imperatorem relapsum in haeresim Icon lastarum execratus, eorum excussit auctoritatis jugum, de Carolum Magnum in Imperatorem Romanorum in Occidente nomina. vit, & coronavit: quis autem credat caoccasione ipsum Imperatorem electum, Scoronatum, si paulo ante Iconomachiae doctor, & promotor fuisset portio, testatur Paulus bEmilius tib I. Hissime Francorum, ipsum Carolum initio sui regni misisse ad Concilium Lateranense sub Stephano Papa duodecim selectos Episc
Pos, quorum maxime Opera damnata est
ustud septima Synodus sub Copronymo . Non apparet ergo verisimile Carolum Regem improbare voluisse doctrinam Ecclesiae definitam in Synodo Nicaena in omnibus concordem cum definitione Concilii Lateranensis; alioqui isti omrres Episcopi, qui Lateranensi interfuerant, nec non de
alii ejusdem fidei, de consessionis, haud
dubie repugnassent: Ac inde non minor fuisset in bilia , quam in Oriente circa
cultum imaginum animorum suborta contentio, & seditio , cuius nullus veterum Scriptorum meminit 3 igitur non est, quod
haeretici tantopere in his libris sui erroris Tatrocinium qua rant, liquidem constat illos potius a Carolo improbatos, quam ap
peritis, & omnino ignaris fuisse editum, ut docte observat Perronius in ollactaneis titulo senago, & Carolus Μagnus, colligitque auctorum inscitiam, & puerile genium, eo quod contendant primam Nycaenam bynodum este Ionge excellentiorciri , quam
secundam, quia in ipsa crant Episcopi 3ia.
in hac vero tantum 3Cf. numerus autzm , inquiunt, duodenarius longe ternario praestantior est, quod utique probant, quia sunt duodecim Apostoli, duodecim menses, duodecim signa &c. Quae certe ratio futilis, de puerilis est. Deiηde, Auctor librorum illorum, plerumque Icon lastarum dicta quasi des-nitiones Concilii usurpat, de inde virulentum, & acerbum odium suum in by-'nodum effundit. Addit etiam impugnando historiam imaginis Philosoplii Polemonis ira Concilio memoratam, se nescire qualis ille sit sanctus Polemo , quem diutino Iabore in Sanctorum albo, & Kalendario
Denique, Quaerit quis sit 3. Gregoriar Nyssenus, ouem inter SS. Patres, de Doctorcsa Synodo memoratum, & laudatum dcmiratur. Alia ejusmodi innumera ignoranti, de puerilis genii ludicra exempla, & testimonia in ipQ opere invenies, ex quibus apparet illud nullius esse auctoritatis. Nee diras Adrianum Pontificem, qui omnes istius libri naevos, δe errores notavit, ac improbavit, nullam praedictorum mentionem fecisse. Hinc enim non leve mihi
argumentum est praefatum librum non eum
esse , qui a Carolo Magno ad Adrianuni directus est, sed tantii in ejusdem libit capitulorum titulos aliquot selectos, & inverso ordine scriptos. Quod insuper I-frmatur, quia titulis dumtaxat praefixis ita capitibus librorum Carolinorum respondet Pontiscx: non vero eorum titulorum
probationibus, quae acri, ac vehementi reprehensione varias sententias in septima Synodo pronuntiatas notant, Se damnant: Quis autem existimet Pontificem scribendo ad Regem , qui capitula transmiserat , ut cis responderet, voluisse dumtaxat refellere operis titulos , rationes autem, ac probationes eorum reliquisse intacta spDeinde, in libris quatuor Carolinis inveniuntur Ian. capitula, seu lemmata, &ob ista proposita contra Synodum : Pontifex autem nonnisi 8 I. commemorac, ac re sellit Deniqιre, non eodem ordine Pontifex refert, refellit illa objecta , quo scripta sunt in libris Carolinis: dii quidem primum capi tutum, cui resp'ndet Pontifex, praefixum cst capiti tertio libri tertii Carolini. Secundum capitulum in Pontificis apologia pro Synodo, est titulus capitis quarti libritertii Carolini Et sic frequemer in caeteris nullum invenies ccin cordantem ordinc in inter titulos librorum Carolinorum, de eos qui bus in sua apologia respondet Pontifex . Quod ccrtu non leve mihi argumentum cst , non ex integro libros illos directos fuisse ad Pontificem, sed ex cis excerptos quosdam capitulorum titulos, qui sorte tunc rem pol i Sila libellum collecti, compacti ab Icon
134쪽
De Veneratione Sacrarum ImaΞlnum. Ia
ctastis per Gallias vulgabantur, quo facilius minus cautos, doctos in suam erroneam sententiam pellicerent. Nec refert, quod Hincmarus supra lau-ι latus asterat, non modicum illud volumen contra septimam Synodum scriptum, quod adolescentulus in palatio legerat ,1hisse a Carolo Romam missum per quosdam Episcopos . Inde enim etiam mihi ar-igumentum est, illos libros non esse, quos excepit, est quibus respondit Adrianus, sed dumtaxat forte quaedam eorum librorum capitula; ipse enim initio apologiae, &Epistolae ad Carolum Regem scribit se accepiste quo am capitulare adversus sInodum , quae pro sacrarum imagιηum erectione directum a vestra clementissima praecelsa regali tutentia, per Enilbertum Abbatem, ministrum capellae , qui pene ab ipsis infantiae rudimentis in palatιo inro enutritus es, in omnibus Conciliis veFris receptus. Igitur opus cui respondet Pontifex, non est illud grande volumen , quod Romam missum per Episcopos commemorat Hincmarus. Inde tamen inferre non licet volumen
istud ex quatuor Carolitiis libris compactum, fuisse etiam per Episcopos transmise1um, legatione, &deputatione disti acta,&s eois Eo ea, qua fungebatur Engilbertus: siquidcm hulus Episcoporum legationis, ne leve quidem indicium apud Adrianum, nec apud scriptores Gallos invenies, nisi foricapud eos, qui decepti sunt Hincmari relatione 3 qui ctim estet adhuc adolescentulus facilc errore labi potuit, existimando i tum volumen fuisse transmissum Romam per Episcopos, clim dumtaxat illius Synoplis alioua transmissa fuerit per Engilbertum Abbatem, qui in regali curia summa auctoritate pollebat. Urgent haeretici : Non potest emcacius colligi, quae fuerit Caroli Magni sententia, quam ex iis, quae post ejus obitum gesta sunt: sed post eius obitum nondum Ecclesia Gallicana admittcbat venerationem imaginum, nec T. Synodum, nam imperante Ludovico Pio Caroli Magni filio, chim Michael 'lbus, & rheophylus Imperatorcs Graeci ad Ludovicum Pium legatos in Gestias misissent cum imperatoriis litteris, quibus Orientalis Ecclusitae, propter imaginum venerationem dissidium exponebant, .seque m de causa mandasse legatis suis, ut acceptis Ludovici Imperatoris commenda-
gerent, emcerentque cum eo, ut ejus opera per Orientem, & Occidentem concors
fieret de sacris imaginibus apud Christianos
sententia. Legatis autem auditis, Congregari jussit Parisiis Synodum in suo Palatio anno 824. in qua proscripta fuit imaginum
veneratio, & adoratio, necnon & secunda Nicaena Synodus, ac duae epistolae Α-driani damnatae, in quibus Ponti sex culis
tum sacrarum imaginum tuebatur.
Re pondeo primo, conventum illum Parisiensem, si quis fuerit, non fuisse Synodum, quamquam libellus anno IS96. prodierit Francolarii typis excussus cum hoc titulo, Dηοdus Parisiensis de imaginibus amno 824. ex vetustissimo eodice desiripta , imnunc primum in lucem edita, ubi nulla fiementio loci, unde acceptus esset ille vetustissimus codex. Nam sui tituli vanitatem redarguit libellus ipse, sic enim legimus pag. I 26. in praetenta epistola Ludoviei Pii ad Eugenium Pontificem: Nos non Irnodum congregando, sed quemadmodum a vobis pastula mus , licentiamove agendi percepimus , una eum familiaribus ηo tri3, filiis vestris, qua rium pro multiplicibus regni iuvass occupationibus impediti, per intervalla potuimus, eo derare studuimus, quid calamitati vestrae de tanta n resitate i significare potuissemus. Igitur ex ipsius libelli assertione. Conventus ille Parisiensis, si quis fuerit, non habuit nomen, nec auctoritatem Synodi , sed dumtaxat congregationis cujuidam, in quam convenere non solitin Atqui Episcopi, sed &Doctores , ac viri litterati , qui excerperent, de colligerent SS. Patrum de imaginibus sententias , quibus ad dezidendam
controversiam istam, Ac conciliandam pacem inter Latinam Eccliniam, Ac Graecam Pontilae posmet adjuvari. Resiponaeo secundo , verisimilitis videri spurium, & illegitimum eine, ac ex cujuspiam
recentioris haeretici cerebro confictum liberulum istum, ut praeclaro domonstrat Bella minus in ejusdem libelli refutatione sex capitibus distincta, quam ut appendicem. a texuit tracti de cultu imaginum. Hic enim libellus, inquit Bellar minus, quinque praecipue continet. Prιmo namque in eo legitur epistola Michaelis nomine, & re Balbi ad Ludovicum Pium Caroli Magni
filium. Secundo , collecta testimonia ex veteriribus Patribus, suibus probatur imagines, neque frangendas este, ut volebant Icon machi, neque solendas, ut Synodus Nicaena
135쪽
secunda statuerat. Terta , epistola summi I ontificis nomine scripta a Dan cis Doctoribus ad Michaelem Imperatorem, qua dO- Cetur imagines, ncque injuria assiciendas
esse, neque etiam adorandas. epistola Ludovici Imperatoris ad Eugenium Pontificem ejus nominis secundum, qua eum hortatur ad legationem in Graeciam mittendam , & Ecclesiam pacificandam .suintὸ, epistola ejusdem Ludovici ad I remiam, dc Jonam Episcopos, quos I
mam ad summum lyontificem mittit, eosque instruit, quemadmodum prudenter cum Pontifice se gerere debeant, ut eum ad suam sententiam pertrahant.
Vetum haec omnia, aut falsa sunt, &erronea, aut ementita, & supposititia, nam ut paucioribus complectar, quae lassiori stylo tradit, & explicat Bellar minus: Certum
est primὸ epistolam Michaelis Balbi mendaciis esse refertam, nam imprimis deplorat simul necem I eonis Imperatoris sui praedecessoris, qvcm dicit ab improbis quibusdam conluratione facta misercnccatum: at
constat ex annalibus Zonarae, Cedreni, &c. ipsum Michaelem conspirationis, de necis principem fuissse. Insuper pic queri videtur, quod Ecclilia ob cultum imaginum sit dissensione divisa, cum ipsemet praecipuus esset illius dissensionis artifex, quod bynodum Nicaenam, quae dissensiones su-
stulerat, rejecisset, & Iconomachiam eam renc sepultam restituisset. uod vero inextrcma epistolae parte reprehendit Cath licos, quia crucem despiciant, quod imagines ut Deos adorent, quod cis sactificia offerant, quod ab eis, nescio quo artificio de sacro sonte suscipi, de lacram communionem percipere velint, Sc. merae calumniae, atque imposturae sunt. Igitur vel illi, qui supponuntur convenisse in conventu
Parisiensi, fidem dederunt hujusmodi eri- stolis, vel non: si primum, haud dubie decepti sunt: si secundum, decipere voluti runt abutentcs littaris illis, ut tua derciat Ludovico Pio, necnon& Eugenio Pontifici im Prob. andam esse Nicaenam Synodum, de imaginum cultum esse impugnandum. sevn.si eorum vel error, vel crassa ignorantia apparet ex colicet is S,. Patrum sententiis, quorum plurima nilait oliud probant, nisi solum Dcum cste coicndum cultu latitae sibi uni proprio, de non esse imagincs ita adorandas, ut etiam facili cia illi, offerantur, quae neque Catholici negant,
neque Nicaena Synodus decreverat: Nonis nullas vero contrariam in sensum detorquent, alias vero plurimas congerunt , quae directe in corum nefarium dogma militant. Unum restram, quem laudant, S. Basilium
epist. ad Imperatorem Iulianum, ubi haec
ex illo inter caetera excerpunt: suscipis ve
res, ad Deum deprecati em, quae per eos propitium mibi serit misericordissimum Deam, pro quo, figuras ιmaginum eorum bonoro, emasore, Decialiter Me traritum est a 'ηctii Apa, φοι,-ηοη probibitum, sed in omnibus Ecel bis xostris eorum designari voti bi oriat, i . Non d sunt alia testimonia similia in eodem libello, Athanasii, Germani, I.eontii, &aliorum , quae imprudenter ab adversariis
contra suum erroneum dogma Proseruntur, ut inde appareat quantis viribus polleat v
ritas, nam ipsam quoque, illius oppugnatores, non raro, vel inviti tuentur.
Tertio, ridicula prorbus, &Pontifici omnino indigna epistola, quam ipsi praetensi Doctores, nomine Pontificis, scribunt ad Michaelem Imperatorem , praetenduntque illam a Pontifice subscriptam, ut plurimis
demonstrat Bellarminus maxime vero, quia haec epistola facit Pontificem adulatorem imperatoris imprudenti mimum, dum v lunt ad eum ita scribere, O veneranssimum H Principes Z cum universa sancta Dei, quom Domina ismnente, is committente gubernatis, min, ar Quis autem serat Pontificem sic alloqtii hominem scelestissimum, qui
magicis artibus addictus erat, carnis re- sui rectionem negabat, fornicationem licitam esse dicebat, & tot sanctissimos viros Catholicae veritatis defensores, vel exilio, vel carcere, vel caede mula averat λ Secundo, in illa epistola reprehenditur Constantinus, de cjus Mater irene, quod edicto suo justerit sacras imagines juxta Concilii generalis decretum cum venerationec ste habendas. Quae sane reprchensio a summo Pontifice, nisi planc amente, scribi non potuit. Unde etiam nec huic epistolae subscripsit Eugenius, nec ullus ex eius successeribus in eum lapsum ruit. Hinc Anastasius Bibliothecarius scribens ad Joannem flavum ejusd in nominis Pontificem, qui Adriano secundo Eugenii secundi successori suffectus fuerat, in praefatione septimae Synodi, ait: suae super venerabilium imaginum ad ratione praejens II dus docet, Me , πο - Ogle
136쪽
De Veneratione Sacrarum Imaginum. III
per venerata est, is bactenui veneratur, q ι- Dusdam dumtaxat Gallorum ex stis, quibus utique ηοηdum est barum veritas revelata . Denique quantum ad caetera, nemrae ad epistolam Ludovici tui ad Eugeni uiri Pontificem, & Jerciniam Senonensem, &Jonam
Aurelianensem Episcopos, phtra sunt, quae redolent fraudes recentium haereticorum , ut legenti patebit, ' unde maxime suspicatur Bellarminus totum libellum isti im, vel eo se confictum, vel quod credibilius est, depravatum, &auctum, ad invidiam Ecclesiae Romanae conciliandam. . Instant haeretici: Talis erat Ecclesiae Gallicanae de imaginibus sententia tempore Ludovicii Pii, qualem referunt scriptores illius aevi: at illi imaginibus nullam venerationem censent esse deserendam. Probatur maximc ex Jona Aurelianensi, qui in libris de adoratione imaginum respondens Claudio Taurinensi arguenti ex veteri Testamento , Deum adorationem sculptilium prohibuisse, ita scribit : Negare non poteri. iis , qui similitudines Mesemum, , terrestrium
creaturartim extiterant: et si illa non a Deo ad adorationem , sed ut typos futurorum praetende-
ctorum , non ut adorentur, sed potius, ut quamdam pulco ituinem reddant, quarumdammaet ritarum reram memoriam sensibus impe-νitorum ingerant, in minii; depingi, creaturam Urro adorari, eique aliquid divinae servitutis deferri, nefas dicimus. Similiter I inc- marias Dost quadraginta annos scribens in Cpuscul. 33. Capitulorum caritulo aci. adHincmarum Ι.audunensem, inter caetera ait : Illo ipso tempore Romanos Pontifices suarum puplarum cultum velamentius prom isse, ut reberunt Centuriatorcs 8. capite v. Respondeo ad primum, Ionam non solum
ad ornatum, Ee recordationem, sed citam ad cultum imagines in EccIesiis servari voluisse, nempe ut cas osculemur, capi Veis inclinemus, & alia exhibeamus sigila venerationis, &honoris 3 id namque lae pilis docet in illis libris, sed tantum denegat adorationem ipsis impendemiam, quae in ane-etu divinae scrvitutis consistit, & est latria interna, ac mentalis, ut videre ost in eius libro secundo, ubi Claudio Sanctorum reliquias Contemnenti, & venerationem ciS
exhibendam prohibenti, quod opera lint
manuum hominum, ait:-bus ur sententiae
sin ' nobiseumsabiae sapit. Verum est, inquam,
quia neque opera manuum hominum sunt ad randa secuenda, illo videlicet euhu,'ad ratione, qui Iulus Ditinitatis est. Opus namque manuum Dei corpora saηctorum praecedentia opusculi tui te aexisse produnt; quae Bonadyanua adoratione Divinitati ibita; sed pio
sunt amore eo lectenda, is, bonoranda, ut pote s. spiritus templa sacra. Non abnego tamen Ionae de imaginibus sententiam implicatam videri, & parum sibi constantem, ac cohaerentem; nam interdum denegat omnem cuItum, ac venerationem raperi manuum hominum, aliquam adorationem creaturae oon impendendam este
profitetur, nihilominus totus est ut probet contra Claudium, crucem laudabiliter coli, & adorari ex XS. Patrum traditione ι illam tamen creaturam esse, dc Opus manuum hominum nemo dubitet.
Ad beeundum dico praefata verba non esse Hincmari, sed Centuriatorum 3 quamquam Baronitis ad anclum PQq. V. AI. existimans haec ab Hiiacmaro scripta , eum acriter arguit, quod minus Cainolice, nec ea gravitate, ac pietate, quae Archiepiscopum decebat, de sacris imaginibus senserit. Uerum verba ista non sunt Hincmari, utpote quae nec in eius libris typis excus- iis, nec in aliquibus ejusdcm manuscritis operibus inveniantur ue illa igitur vera sunt Centi iriatoIum , quae forte Bar nii Amanuensis ab eis exscribendo sententiam Hincmari , quae diverso characte
re non erat Exarata, etiam cum Hincm
ti verbis descripsit. Quaeres I. An licite imagine3 aliquae Deum, drvisosque personas repraesentantes s mari possint, on adorari.
A Firmo cum omnibus Catholicis col
ligiturque ex septima Synodo act. s. ubi inter impia dogmata cujusdam Xenajae recensetur , de istud quod diceret, Mo esse meritis animi factum, fuere in coalumbae idolum μηadorabitim υιritum sanctum . Et paulo post ibidem , damnatur quod putaret inconveniens pios bomines spiritum sanctum, ut eorpus babentem, d
Confirmatur ex frequentissimo, & antiquissimo usu Ecclesiae, quae in templis divinas personas pridem figuris exprimi d
137쪽
II et Tract. I. Disp. III. Ar III. Sect. II. Quaest. I.
lineari voluit, nam in synodo Constanti- novolitana sub Menna s. resertur libellus supplex Clericorum, & Monachinrum Antiochiae ad Ioannem Patriarcham Contra die verum, in quo inter istius scelera refertur eum columbas aureas, ar-Vnteas in 'mam spiritus sancti super dimina Iavacra, is altaria appensas siri appropriasse,
dicentem non oportere in Decie columbae viritum sanctum nominare. Hinc Concilium Tridentinum sese. 23. approbat ejusmodi usum
Ecclesiae, clina piaescribit. suos si aliquando
historias,'ηarrationes sacrae scripturae, cum
id iratae plebi expediet, exprimi, is, figurari
visitatem figurari, quasi tarporeis oeuhi comi- ei, vel coloribus, Ruris exprimi possit. Ut aut in omnis odiicienda dissicultas facile eluatur, obseivandum est ex Cajetanoadq. 2 .imagines Dei posse fieri tribus modis : Primo quidem, ut per eas intendatur depingi, & figurari Deus secundiim veritatem sitae naturae, & sic imagines Dei sngere prohibetur Isaiae cap.qo. & ab Ecclesia damnatur,ut hς resis A n thro pomorphitarum:
Non enim debemus aestimare ali , si argento
divisum esse simili, ait Apost. Ad . 7. secun-ao, ut per imaginem repraesentctur Deus,
non quidcm ut in se est, sed ut aliquando hominibus apparuit in forma aliqua visibili, sive r seipsum immediaic, sive per Angelos. Et sic imagines Dei posse fingi, non
denegant etiam haeretici, maximcΚcmnitius Bipra citatam definitionem Concilii l ridentini ι de Petrus Martyr in locis communibus cap. s. Sic Deum Patrem pingimus informa senis, quia in illa videtur apparuisse Danieli eap. 7. Deum filium in forma humana , quia humanitatem assis sit: Deum vero Spiritum sanctum in specie columbae, quia in ea apparuit mrt.3. Muamvis enim illa eolumba sormata fuerit indivisim a tribus pcribnis, tamen quia facta fuit ad ropraesidiandum Sphi tum sanctum, solus inca dicitur apparuisse. Tertio, ut per imaginem Deus, aut divina aliqua persona repraesentetur, quatenus illa habet anal giam cum aliqua Dei persectione, de hoc modo etiam apparet Deum, divinasque personas posse repraesentari. Nec obstat Can.82. seatae Synodi, in quo prohibetur imago Christi estigianda in torma agni. Nam dico primῖ, quod Canones isti a muItis videamur non esse merc, de
germane sextae Synodi stat nonnullorum Epistoporum, qui aliquot annis post soluistam, & f nitam sextam ' unodum congregati in drullo, illos Canoni sediderunt, quos universalis Ecclesia non com Diobavit, ut susu docent, Turrianus lib. ae actis veri,
sextae Synodi, & Baronius ad annum Christi Ma. Dico secundo Canonem non prohibere Christum sic figurandum absolute, sed tantum comparative, nempe quod istis sguris agni prasercndae sint imagines Christum repraesentantcs in figura list mana. Plura testimonia tium, crirturae, itina Patrum congcrunt haerctici, quibus probare nituntur nullam imaginem Dei este faciendam. Verum illa omnia facile dis lolvcs r
ponendo intelligenda esse de imagine Dei primo modo usurpata, qua scilicet signincare vc Ilet Deum hi liusmodi in figuram habere. Oficiunt; hi quae imago Dci si adoranda, maximic viva, qualis est homo: sed homo non est adorandus: igitur nec ulla imago est colenda.
Respondeo primo, hominem non tam dici
Dci imaginem, quam ad imaginc ira Dei factum. secundo, adorauonem religiosam fundari in aliqua cxcellentia, quae dicat ordinem ad finem supernaturalem, sicut cultus civilis fundatur in perseictione ordinis naturalis; unde cum homo sit imago Dei tantum secundum sua naturalia, hac ratione non videtur colendus religioso cultu. Te tiὸ, hominem, quatenus est imago Dei, pol- se etiam aliqua veneratione excipi: Hinc plerumque videmus in Scriptu iis sacri, homines coram aliis procumbentes, dc e Sadorantes.
Quaeres 2. An imagines possint adorari vel pe
se, Daut a ratio adeas dirigatur, tamquam ad rem, quae illas terminat, fitque terminus qui illius adoratiοηis; vel tantum ratione protot'pi, ita quod imago tantum dicatu νιerminus quo dodis adoration I.
RHροηδεο verismilitis videri imagines
dumtaxat adorandas, ut teIminum
illius adorationis; ita ut, qui imaginem
adorat, per eam veneretur exemplar, ut
terminum , dc materiam proximam illius adorarionis. Ita omites Incologiae principes, id enim docent alcysis 3. par. qu. 3 . membr. 3. arti c. 3. I. I. Bonaventura in R. dist. 9. art. I. qu. a. Albertus ibidem artic. q. I. T mas ibidem qu. I. arti c. a. di plures
alii eorum sequaces, quos citat κοίεμα. diu.
138쪽
De Veneratione Sacrarum Imaginum. I 33
dist. Ic8. cap. 3. Probatur autem haec sententia contra plurimos Recentiores. P, λὰ qui dein authoritate Conciliorum ue maxime vero cx d sinitione septimae Synodi , quam cxprcsiimus supra I nam postquam decrevit imagines in templis honorifice retincndas , qtro stilue: per banc imet
rnnem ,-desiderium veniant: illisque salutationem, is bonorariam adorationem exbibeant, cyc. Subiungit lationem his verbis , imaginis enim bonor ιn prototypum resultat, is qui adorat imaginem, in ea adorat quoque a scriptum argumentum . Quibus verbis significat idcirco imagines adorari, quia scilicet idem honor imaginis in exemplar resultat. 1imiliter Concilium dic nonense dec reto I hristi imagines adorantvr , in. quit , non quia illis in v numen aliquod, seu ob recordationem exemplaris. Quibus vero istotam adorationcm imaginis reflandit in ipsum prototypum. Deιηde, Trideminum docci imagincs csse adorandas. quod , inquit, credatur inesse aliqua in bis Divinitas , Tel virtus propter quam sint colenda : sed quoηiam bonos , qui eιs ea bibetur, ν uertur ad proto pa , quGulae repraesentant, ut per imagines, quas osculamur, is coram quibus caput operimus, precumbimus, Cbristum anaremus , is Sanctos, quorum illae Amititurines sunt. acon emgo existimat Concilium Imagines esse perso adorandas ob pcculiarem suam excubunt iam , scd dumtaxat ratione prototypi, quod repra sentant .
Probat secunia VasqueZ authoritate SS. Patrum doccntium honorem sacris imaginibus impensum non in eis sistere, sed in
pro otypum refundi. Sic b. Dionysius cap.
a. de culcsti Hierarchia, sui sacra fimula-cbra sudio e spectant; in bis talibus uneamentis, ut veris non immorantur, utque rebus divinis , , ex veris negata bus , Hversis eum extremis v giis earum Amititia nitas ue nor tribuatur . Quibus significat in sacris imaginibus cum spectantur, & adorantur,& coluntur, non esse immorandum, & sustendum' sed earum exemplaribus honorem csse tribuendum . Eandem veritalcm Iuculenter probat S. Damascenus Orat. I.
de imag. tcstimonio S. Basilii ex libro de uiritu sancto cap. 18. ubi sic habet; sivia
Rex etiam dieitur Regis imago , is non duo Reges: neque enim imperiam frinitur, neqvς gloria dividuuν Demadmodum priuipatus , , potestas una es , quae rabis dominatur: Heriam is glomeatis a nobis ona est, is non multa , propterea quod imaginis tinor ad
exemplar transit . Quam ctiam sententiam sic commentatur: auemadmodum purpura γω serieum, , quoa ex bis vestimentum eon scitur, per se nitit aliud sunt, nisi tenue quos
iam Gerimentum: quod tamen si Rex indue rit , honoris quo prastat Rex , ipsum qhcq-ς, particeps fit; ita res ex materia constantes per
se quinem adoraaedae non μηt, at si gratia plenus fit is, quem illae referunt , pro Dei
proportione, φ ae quoque participes sunt. Confirmat oratione 3. testimonio Leontii in Dialogo q. contra Judaeos : ubi sic. dicitur : suemadmodum etiam Iacob μοι-
prens a flui suis vestem sanguiae cono r-Iam Iosepb , eum lac,rmis osculatus est , suisqῆe oeulis eircumsuit , non ipsam vastem diligendo , aut bonorando Me serit , sed per eam arbitratus est , 9 Iob b osculari , , in maηibus habere : se etiam Corsi omnes imagines Coristiani , aut Apsoli , a t
exemplum eum , qui filii mortui vestem osculatur. Idem de filiis , qui , Patre ipsorum longe absente , & peregrinante , quidquid in domo illius vident .
sive baculum , sive chlamidcm , cum Iachrymis amplexantur , hi tamen digni non sunt reprchensione . Reddit ratio- 'nem his verbis r Non enim , ut Deum , vestes adorasti , sed ipsum amorem eva eum, qui bis amiciebatur tuam per oscuis declaram : Tandem concludit rationem dicens : Ergo ut saepius dixi, in omni salutatione , is adoratisne intentio ipsa requia ritur, , reputatur, id est, consuleranda, 8c expendenda est . Missa facio aliorum,S. Patrum testimonia, quibus eandem v ritatem probat ibidem VasqueZ. Ut autem a Recentioribus f heologis gravis hac de re concitata controversia, etsi,
ut mihi videtur , ad Catholicam veritatem mimis utilis, mutori ludicio componatur, censerem dicendum, sacras quidem imaguncs praecipuo , ac primario cultu dumtaxat propter earum prototypum esse venerandas ita quod ea ratione censeantur cuia
tu religioso dignae , quod excellentiam
prototypi in memoriam revocent: nihilominus cum, ut supra diximus, fiat quae
139쪽
dam ipsius prototvpi in suam imaginem excellentiae moralis iliffuso, & attrinutio; inde censerem etiam imagines ratione illius Promanantis, & superest usae moraliter excellentiae 3 per se etiam aliqua veneratione censeri dignas, non quidem secundum earum esse materiale, ex quo formantur nem-Pe quatenus sunt lignum , aes , argentum , aurum, aut colores, neque etiam secundum
earum esse formale simpliciter. hoc est secundum lineamenta , & dispositionem Partium perite, & affabre concinnatarum, nocenim mere artificiale est: sed quatenus ordinantur ad significandam, & repraesentandam rem, quς secundum se, & in se complectitur praecellentiam veneratione dignam.
Ut um , is, quo estu Sanctorum Reliquiae
Notaηdum primῖ, varios haereticos sacras
Sanctorum vita functorum exuvias,
di reliquias ricin solum nullo in honore ha huisse, sed etiam despexisse, ac earum cultum damnasse. Nam, ut mi i s faciam omnes I noelsas, qui sicut imaginum, sic&reliquiarum sacrarum suerunt impugnat res acerrimi, maximi vero nefarius illeCo-pronymus; plurimi sunt, qui speciatim re- Iiquiarum venerationem ἡ medio sustulerunt. Primus apparet, Eustatius Sebasti Ur, qui, ut referunt Alphonsus de castro , &Prateolus vel bo Et statius, damnatus suit in Concilio cCangrensi : nam licet in eo Concilio, nullus Canon contra sacras reliquias spernentes praesci ibatur ; nihilomimis in eius Concilii praelatione attribuitur
error Eustatio, quod loca sanctorum Martyrum contemnat, & qui illuc convcniunt, Ieprchendat. Eunilcm errorem isti Eustatio attribuit Jonas Rurcliancnsis lib. I. de cultu imaginum . Hujus autem in errore sequaces fuerunt Euno ivs , & Vigilantius , quorum post rc mus, ut resert S. Hieronymus epist. . . Catholicos appellabat cinerarios ,& 1AMarras, quod 'anctorum cineres, &sacras exuvias colerent . Ejusdcm erroris propagator fuit Fas fvs Alanisbaeus, nam ut refert S. Augustinus lib. 2o. contra ipsum cap. 22. Christianos arguebat, quod Martyrum memorias honorarent, & idola in Martyres convertissent, vino, & dapibus dcfunctoium umbras placanteb: at omnium
istorum Errorum nefariam animi senteritiam pridem sepultam denuo excitarunt i-clem, ut resert V valdensis tom. tit. Iq.
cap. I 3I. Lurberant, quorum antcsignanus
serm. de Cruce, reliquias, fidelium seductiones appellat, & altissime sub terra defodiendas cupit. Calvinistae, qui maxime ho saeculo omnem illorum veterum haeretic rum virulentam tacem ebibentes, non solum Sanctorum invocationem . ac imagines e medio toltcre nisi sunt, sed etiam dς-monis rabie in omne sacrum furentes , invenerandas omnes Sanctorum reliquias d bacchati sunt; quorum omnium impia dogmata, & fundamenta proponenda sunt ,
ac convellenda . Notandum securia, non unam , CGnco
dcmque esse apud Catholicos de modo sacras reliquias colendi sententiam . uamquam enim conveniant omnes contra haereticos, Sanctorum sacras exuvia; est) in
pretio , & honore habcn las , nihilominus
invicem dissentiunt circa modum ea S c
tendi. sardam cnim cum Seraphico Doctore in I dist. . art. I. quaest.4. docent quod et ii imagines sacrae non sint colentae speci
li cultu ab illo, qui 'rototypo debetur φquia eas ratione dumtaxat repraesentationis veneramur, nosque semper ducunt in v nerationcm , & aestimationem exemplaris quod reserunt 3 nihilominus reliquiae Samictorum secundit in se aliquam excellentiam sibi vendicant, nerme aut propter Conta istum, aut propter affinitatem, quam habuerunt, & adhuc servant cum anima beata , a qua in generali mortuorum resurrectione denuo debent vivificari, subindmiae eas secundum se cultum aliquem, ac veneratio mpromereri. Alii vero existimant reliquiis secundum se cultum, &adorationem non de
beri, sed Qtiim cum eo cujus reliquiae sunt: ita quod illae non sint terminus qui totalis illius adorationis, sed tantum partialis; nec simpliciter dici queant adorari cultu abs luto, sed dumtaxat respectivo: quid autem
verius censendum sit, infra patebit. Notandum tertiὸ, per sacras reliquias nos
non sollim hic intelligere sacras Sanctorum vita functorum exuvias , dc integra corpora, aut eorum partes, sed etiam ilia lorum vestes, & alia similia, quae vel adiplorum necesscirium usum, vel ad poenitentiae, de mortificationis ministerium inservierunt: de quibus omnibus duo hic occurrunt determinanda . Primum . an istae
140쪽
De Veneratione Sacrarum Reliquiarum. 13s
sicrae reliquiae colendae sint, Ac adorandae. Secundum, an cultum absolutum, vel dumtaxat respectivum sibi vendicent.
sunt. Probatur primὸ ex Veteri le-1iamento, illis videlicet omnibus testimoniis, quibus Deus voluit Sanctorum virorum vita stinetorum corpora in vcneratione haberi, idque tanquam religiosum, ac divino praeceΠΟ sancitum munus viri pietate celcbres observarunt: Hinc Genes. SC. Ioseph praecepit, ut aromatibus condirent
Patrem suum lacob vita functum, petiitque licentiam a l haraone eum sepeliendi in terra Chanaam, in illa spelunca duplici, quam emerat Abraham, prout Jacob ipse petierat Genes. 23. Similiter Ioseph Genes.lo. morti proximus fratribus suis mandat: portate esse mea vebiseum de loco isto conduus aromatibus remsius es in simuin Ipto.
Hinc Eccli. ης. dicitur de ossibus Ioseph: Ussa Usius ristiata sunt , quia nimirum Jo-
scph Genes so. dixerat: Visitabit vos Deu3, portate ossa mea vobiscum, & dicuntur ibidem osta Jost pii ps martem 'opbetasse, vel quia Proplicita Joscph de illis impleta fuit,
quando Iuxta praedictionem ejus asportata sunt; nam Exodi r . Tulit Μον er ossa Io.
ηr, Vsiabit vos Dear, σὸrte ossa mea --biscum: , et quia post mortem operata sunt miracula , quae illum Prophetam Dei masnum fuisse testabamur. Similiter Eccli etiam μ. de duodecim Prophetis dicitur :Et duodecim Propiatarum ossa pullulant de I eo suo. Dicuntur autem olla illorum palla lare , quia post mortem in memoria, &honore vivunt, ob fidem, miracula, Pr phetias , & vitae sanctitatem . Legimus similiter η. Reg. c. I 3. quod Deus ad contactii in sepulti corporis Elisaei , cadaver in ejus sepulchrum injectum suscitaverit, ne videlicet prophanum cadaver insepulchro sanctissimi Prophetς quiesceret:
quo miracu 'o significavit Deus Prophetarum, ac fractorum reliquias in veneratione , & honore esse habendas . Hinc ibid. JoZias Rex volens omnem idololatriam , di superstitionem evertere , cum omnia Pseudo. Prophetarum ossa exhumari, &super idolis dedicatum altare comburi iussisseti Elilai, & alterius veri Prophetae s
pulchrum intactum esse voluit. Hinc o servat S. Hieronymus in cap. I. Ostae, quod
ejusdem Oseae , Ionae , & Abdiae sepulchrum usque holite cum Elicet Prophetae,& Bartistae Ioannis in Sebaste venerati
ni habetur . Similitcr eadem veritas colligitur ex Novo Testamento, nam imprimis Christi Domini sepulchrum tanto apud omnes fideles in honore semper extitit, iuxta illud Esaiae cap. I I. vaticinium: Et eris sepiatarum ilhur gloriosum , ut S. Hieronymus Epistol. II. scribat suo tempore de toto orbe Christiano fideles ad illud dcvotionis, di venerationis causa concurrere ι sulcumque , inquit, in Gallia primus, bue properat, divisus ab orbe Britannus, si in religione processerit, occidua
sole dimissis , quaerit duum forma sibi tantum
'r scriptorum relationem cogηitum . Legimus item Matth. 9. quod mulier, quae fluxum sanguinis paticbatur , devote tangens fimbriam vestis Christi, ab infirmitate sanata fuerit . Et actor. s. scribitur quod populi
certatim aegros adducebant , & ponebant in lectulis, ac grabatis, ut veniente Petro, saltem umbra illius obumbraret quemquam ia s. liberarentur de infirmataribus Ibis. Quod se . 29. de Sanctis ponderans S. Augustinus , & celcbrans vincula , quibus illigatus fuerat Petrus ait: Si tam medieabilis fuit obumbratio visitantis, quan:ὀ magis eatena vineientis p si inanis quedam Decies vacuae ima ηis babere potuit in se mi salutis .
quantὸ plus de eorpore meruerunt attrabere
solutis, ferreo 'ηdere sacris impressa membris vincula passionis p Idem refertur cap. I9. de Sudariis, dc Praecincturis S. Pauli : supra languidos verebuntur a corpore ejus sudaria, O, semicinata, e .recedebant ab eis langu res, 'iritus nequam egrediebantur. Probatur tenιὸ, haec velitas ex Conciliis; d.finita est enim in Concilio Gaurensi Canone ultimo , si cum his, quae dicuntur in praefatione ipsius Concilii, conseratur. 1imiliter in septima bynodo Act. o. in definitione fidei praecedenti Quaestione expressa .. Ilcm in Carthagine quinιὸ Caia. Iq. tibi definitur altaria non esie sine reliquiis Sanctorum consecranda ; in Braccbares tertii Can. . Moguntino tempore Caroli Magni Can. SI. Lateranensi sub Innocentioli I. cap.62. maxi incucro Traiantino I est.2s..ubi praescribit modum exponendi, de co-