장음표시 사용
41쪽
27. Restat, ut quaedam formulae composilao notentur, quarum explicatio ex ipsarum natura prodit. Haud tamen coniunguntur a poetis, non ab auctoribus
Prosae orationis. Virgil. Aen. 10, 436. ipsos eon 'ere pasma haud tamen interae magni regnator Olympi. 10, 276. haud tamen audaci Turno vela ressit litvita praeeipere.
28. Haud oldi magis. Muretus Vari Lecti 17, 16. haec: - genus quoddam loquendi est ironicum. quo utebantur, quum ostendere volebant . id, quod dixisset alius, sibi non probari: neque ita esse, ut ille dixisset. Dieebant igitur hiaud oldi magis. Cicero p. Sext. 51, 110. dixit nihil oldi magis.
Plaut. Amph. 47. exspectatusne advenis p ao. Haud vidi magis exspectatum. capi. 3, 4, 29. NA. At etiam te suum sodalem esse aiebat. H. Haud vidi magis. Poen. I, 1, 13. ignoseere M is mihi aequom est. ΜI. Haud vidi magis. Mere. 4, 3, 24.
29. Formulae sunt haud se mora, haud mora. Dicitur etiam nec mora. Nusquam inveni non mora. Haud mora est omnino nulla mora, nu minima quidem mora. Virgil. Ge. 4, 148. hstud morat emtinuo matris praerepta fa-e sit. Aen. 1, 140. 3, 207. VHer. Flacc. 1, 60. haud morarreliquias aoeli de tuque miseent nomina. Petron. 99, 6. haud
Virgil. Aen. 10, 153. havd D mora.
30. oratio negativa, quae in partes dividitur, se matur particulis havd - nec. Nusquam legimus hiand- cpue, et haud in copulandis sententiis. Sicubi et holad dicitur, haud alii Domihi adhaeret singulari: quemadmodum etiam atque haud usurpatur.
Virg. Aen. I, 3 27. namque haud tibi, vultus mortalis, Nec vox hominem sonat. 7, 203. 3, 214. tristius haud illis monstrum, nee saevior tilla pestis et ira deum rogita sese extulit undis. IIorat. Epist. I, 8, 4. PIaul. Poen. 3, 5, 10. valeane Rapud te quas vola atque haud te volo. Rud. 2, 3, 77. ut lepide, ut liberaliter, ut honeste atque haud grauate timidae, egentes aecepit ad fiese.
31. Ubi vis negationis amplior erat eXprimenda, Poetae recentioris quidem aetatis non dubitarunt huties
42쪽
bis ponere in duabus sententiae partibus. Antiquius exemplum mihi non est cognitum.
Valer. maee. 8, 443. 459. haud hoc nune genitor putati haud dare poenas iam Meleris dominumque poli. 8, 3ι8. 334. haud ita sed summo regnis sedet aethere Iuno: havd sinit extrema Minyas Meernere Pugna.
32. Sicuti in aliis negationibus, ita etiam in verbis 'haud - quam omittitur vocabulum fiam. Livius et havd tum - quum, et haud fumum - quantum dixit.
Taeit. Anu. 3, 8. quem havid fratria snteritu truem quam remoto aemulo aequiorem sibi verabat. hi vide Muretum et Emnestium. Liv. 2, 34, 12 havd tam Deila distu est, faetendumne fueris,guam potuisse arbitror feri. 27, 48, 5. eirea eos laevo in cornu adversus Claudium Galloa opponit, haud tantum eis ydens, Pu tum ab hoste timeri eos medebat.
33. In omni, quem exposuimus, usu scriptores veteres unam regulam eam Servant, quae particulum ante Arium nomen proXime apponi iti bel. Poetae inle dum licentiae sibi concessae indulserunt, sed admodum Tam. Plaut. An . 2, 2, M. tu me bos magis haud res pietas, gnatus quasi numquam siem. Quemadmodum Germani dicunt mehenishi pro nichi mehr. Norat. Sat. I, 5, 8. eoenantia haud animo aequo ex eetanaeomites. I, 9, π. haud mihi quisquam. I, 9, 56. havd mihi
Plaut. Most. 3, 2, 111. misericordias iam habere haud hom nem oportet. Sed in antiquissimia editioni νus haee post nIi- quot versus leguntur, et ita quidem e miserieordias tandem habere hominem oportet. Criticorum ergo operam de,ideramus.' Saopissime consersae sunt particulae h md et avi. vid. Cic. de Rep. 2. 4. ad Fam. 9, 26. Druken b. ad Liv. 28, 2, 1 l. Groebelli Observat. in Script . rom. Spec. 6 p. 16. et ae Cic. p. Cluent. 60, 165. cf. Tom. i. p. 538. et quos criticos commemoravi p. 558. et Gn. vid. Cic. ad Alia 13, 20. et a d. vid. Drukenb. ad Liv. 6, 5, 2.
Rudiaptiva Sturenburgiua, qui ante duos Mno. Ciceronia or uouem pro Mehia edidit, in notia huic libro Miectis signifieabat.
43쪽
so orae de negativis particulis Latinorum disputaturum. Id mihi
spem excitabat Iaeti otii r nam eognoveram in hoc viro magnam sedulitatem et ingenii ncumen. Quare commentationem Per Iongum tempus eXspeetabam, ut Inoam sententiam Cum eruditissimi iuvenis decretia componerem atque recognoscerem: sed frustra. Interim seripta mea tradebantur typographo, qui duas plagulas Ita, ut nunc leguntur, typis expressit. Iterum intercessit Ionga mora. Nuno vero, ubi uti libri, In edendum revertor, asseruntue ad me commentationes cum Ciceronis libris de Otacita emissae, quarum prima particulam haud complectitur. Perlegi eam utquoatatim Cognovi, me aut in orim ibi is errasse, Rut Etabiliora unive sao doctrinas fundamenta iecisse: nam de una Dauemque re sententiae sunt propositae prorsus contrarias, saepe iisdem documentia adhibitis. Iudicabunt igitur de utriusque demonstrationis veritate doctiores hominea. Ego nec multis Verbia meam sententiam d fendam, nBque omnia, mune n Sturonburgio non recte disputata se video, redarguam e tamen breviter indicabo, quo modo Stu-xenburgius non effecerit, ut ulla in parte Praecepta a me exposita nunc mutare debeam.
Sturenti iirgius cum multis aliis havd dicit particulam, quas
eum suctuatione neget, planeque respondeat nostro nieht eben aquae ipsa tamen germanica vox saepe vim habet sententiam graViter admodum eonsrmundi, voluti quum Ioquimur: ti, isti dia es nishteben thun 7 ieh thue ea eben nisht. Sed istam signiscationem negationis suetuantis ille demonstrasso sibi visua est Et usu et etymologica ratione partieulae. In eo igitur, quod graecum Ripha cognatum ess dixit, me habet consentientem: ut mirabiliter aberravit a veritate, qunm docuit alteram vocabuli Partem esse ut,
quasi Latini olim pronuntias ehi ha - ut, illudquo ut nuctuandi
notionem signifieare. Nam au in latina lingua una est primitiva oculis, neque ullum exstat exemplum diaeresis, nec contractionia Oealium a et M in au factae, neque etiam ut per se suctuationem exprimit. Vsum vero quomodo perspexerit vir doctus, Primo, quodusseri, exemplo monstrari potest. Cicero do Leg. 3. 11, 26. ait iseis solere, frater, in huiusmodi sermone, ut transiri alio possit, diei admodum, aut prorsus ita est. Q. Haud equidem assentior rtu tamen ad reliqua pergas velim. De his Sturenti rgiva haece sis iis inepte hoe loco Marcus Quintum fratrem Ioquentem feei et, gravius si haud aonaret quam non. Nam tum eaussae debebant afferri, Eur tanto opere dissentiret unintus, ne non poterat dieero,ae velle tamen ad reliqua pergere Μarcum. Inopiam loquutio nem equidem non sentio. Tantum enim aberat Quintus, ut diceret, quod insaerat Marcus. prorsus ita est, di nesto Pacto assenti-rotur. Reddamus illa verba sic et teli stim me gwar heinowega hec
44쪽
derabit eaussas dissensionis Reliquae rationea non magia satia faciunt. Nam quod Cieero non dixisse videtur haud ita sed non ita, ideo factum esse putat Sturentiurgias, quoniam sucinandi notio non coniungi posset eum ita, in quo ipso suctuandi via quaedam inesset. At haee vis plano aliena est a vocabulo ita. Et quod in Arateorum fragmentis, v. 346. legitur, Mud ita oero, id non decuit motri nee sitati tribui. neque in usu Livii, qui plus vici ea haud ita loquutus eat, deterioria latinitatia documentum agnoscimus. Dixerunt lia et Terenti . et Cornelius et Virgilius et Horatius, optimi eIegantioris dictioni anueloxea. Coni. Beemiua ad cornes. Paus. I, 2. ceterum per mihi mirum videtur numerare Ioeos, In quibus aliquis aeriptor voeam hulum eommunia risus posuerit, aut negare aliquem scriptorem. cuius libros non omnos adhue servatoa habemus, Plua gemeI De bulum usurpnase, Si vero abstinuit Cicero, propterea id fecit, quod hanc Ioquutionem viderat propriam esse vulgari vitae, undis transiit in Poetarum aermonem, non in oratorum libros. Ex iPaa, quam explicui, Particulae mura, non ex Hin causis inteIligitae, evr Latini numquam eomposuerint verba haud solum sed etὶam , neque omnino haud, neque haud fortasse, neque haud antequam et similia, quae nonnisi simplieem negationem admittunt. Quam quana cavendum erat Sturenburgio, ne temere negaret,
ieres dixissct haud magis quam, euiua dictionis ex mpla vide apud nos p. 23 et p. 36. neu dubitaret, an haud - havd his poni posseιnti non -- non: vide p. 36. Nec suspectam habebimus orationem, in qua per haud opponuntur alia dictar nam praetor Iocos Livii 3I, G, s. et Taciti 6, 30. alia muIta exstant exempla. Perraro Inveniri nDi - haud et haud - nisi affirmat Stuirenburgius, quum ipso duolans in Ioeis Liv. 27, Q. et Taeiti Ann. 3, 65. legisset. Alia ego dedi p. 30. Ex eo vero, quod Cicero haud non composuit eum adi etivis, quae negationem in se habent, id tantum caussaoeolligi ieet, Ciceroni non placuisse arusciosiorem sormam, qua
litotes exprimitur. Tamen ipse scripsit de Div. 2 , 39 , 82. haud
Falaae opinionea Sturenburgium etiam in eritica arte Impediverunt. Nam in Cic. de Div. 1, 57, 12s., ubi in ullis Iibris haud. dubitent, in alii a non d. Iegitur, optimo Iure defendi potest haud,
si modo ea, quae P. 29. et P. M. attuli, eomparaveris. In Epist. ad Att. 7, 15. .nihil verius esse potest aeriptura codicis, qui Praembet sed is havd auditua in eonsilio. hoc est: doeh er .urde in der Ieraammtvng gar mehe goorta omissa negatione es audicat sententia. In Ioeo ad init. 13, 48. acribendunt est haud umquam nec se eriti
45쪽
1. Enclitica dum coniungitur, ut sat hauddum quod a nondum negationis tantum confrmatione di 1ert. Est enim vel wirilita noch niche vel noch σar si he. CL Tom. 2. p. 323. Exempla Livio antiquiora
non exstant. Apud Livium septem inveniuntur, eaque omnia ad res praeterilas altinent: quae quomodo Stii rei, burgius ad fluctuans iudicium referat et verbis noch nicht eben reddat, equidem non satis perspicio
Liv. 2, 12, 4. quum et patres haud minus quam pro C risiana adnisi essent et patris Agrippae favor hauddum exoleui avi, etc. ubi vid. Dravmb. 29, I , I. Aesculapium quoque ex Graecia quondam hauddum vivo sedero iselata , valetudinis p puli eatissa areessitum. 28, 2, 1. quum hauddum quisquam h stium senserat. 33, II, 2. hauddum antis gnarus, quam regi nem petisset rex. 10, 22, 10. sebainu autem itinera, Durnια serioinebat Mama haud V ex ea.
2. Sunt tamen loci, tu quibus quomodo hauddum
a nondum disserat, eΣ sententiarum ratione vita demon- atrabis. Haec confudit vulgaris usus.
M . I0, 6, 2. Samnitem, multorum annorum erudi a domitum, hauddum foederis nota poenitebat. 22, II, 6. conatantiam
3. Tuntum hauddum Silius dixit pro hoc unum deest quod nondum etc.
l. HAUDQUAQUAM in iis vocabulis est, quae ab aliis olim divisa in duas partes scribebantur vid. Charisii Insiit. gram. p. 192.), ab aliis in unum vocabulum coniungebantur, quemadmodum nequaquam dicitur. Vtrumque vero hoc verbum, ut supra p. 19. dem Oustravimus, unius est rationis, nec vi aut significatione disserunt, sed forma ao modo. Nam ne tollit notionem et mutat, quasi si quis dicat et no qui rexistimet quaquam et haud itidem negativam efficit notionem, sed ut
46쪽
esse ita neget , quasi dicamus: non est quod quaquam sive ullo modo sit vel esse putetur. Significat igitur minime omnium, Omnino non: ganet una gar nichi, hein weys: et usurpatur eadem ratione, qua haud. Caesar et Quintilianus et sortasse alii numquam hac voce usi sunt, sed dixerunt nequaquam.
Hemoxius quum ad SaIluati Cat. 3, 2. in haudquaquam dixisset sortiorem negationem inesse quam in nequaquam, et Oh hane rem negasset a Caesuro Beli. civ. 3, 109. seribi potuisse et Caeraris copiae haudquaquam erant tantae, Keilgi cauasam in eo quaesivit. quod in numero copiarum designa sto nullus opinioni aut dubitationi locus eonoederetur. Ge. do orat. I, 9, 38. quorum pater, homo prudens Et graris, haudquaquam eloquens et saepe alias et motae eensor saluti reipublieae fuit. de Amie. 18, 66. aeredat hve suauitas qua dam Oportet gemmum atque morum, haudquaquam medioereeondimentum amieitiae. Liv. 3, 7, 5. ibi haudquaquam aequo proelio pugnαtum est. 5, 46, 3. Tacit. Nisi. 2, M. angebat litellium uictarum legionum haudquaquam Dactua animus. Ann.
II, II. e. do Oxat. 2 , 33, 14a. et quidem haudqvaqvam id est
M tale Crasso. de Fuiv. II. sed haudquaquam boni est, rati ne Dinctum velle dissoloere. Tacit. Ann. 14, M. ac licet multa xideantur, plerique ha divam artibus tuis parea plura tenuerunt. irg. Aen. 12, 45. haudquaquam distis violentia Turni se e litur.
Enn. apud Macrob. Sat. 6, 2. haudquaquam quemquam semper fortuna sequuta est.
2. Cum vocabulis affirmationis coniungitur haudquaquam, quod quum Sturenburgius reddit verbis nitae εben in Dilend einer Himichi, non video, quomodo
absonam sententiam, quae asseverationem cum dubitatione consociet, defendamus. Cie. de orati 3 , 22 , 82. haudquaquam herese mirandum est.
Terenti Heauti I, 2, 1. haudquaquam etiam cessant. Quem admodum nihil etiam dicitur. Fid. Tom. 2. p. 568.
8. Sicuti omnes negationes, ita etiam haud aquam in sententiarum altera parte ponitur, cui altera opponitur per particulas sed, ceterum. Significatio eadem
Liv. L M, s. ubi Merinam haudquaquum ut regias nurus,
47쪽
quas in eonescio luxuque eum aequalibus viderant tempus terentes sed nocte sera deditam lanae inter lucubrantes ancillas in medio aedium aedentem inveniunt. 27, 17, 10. ιoquuttia haudquaquam ut barbarus alolide incauteque, aed potius cum verecunda grauitate. Liv. 8, 8, 16. Romanus eorpore haudquaquam satis vialidus,eeterum strenuus vir peritus pse militiae.
in Librarii imperili scribere solebant vide brakonb. ad Liv. 7, 26, 8.
Interiectio HE, quae nescio an omnibus linguis communis sit, in libris non apparet. Sed in usu eam fuisse testatur Cledonius, qui P. 1831. ait: at εχ qua sunt εimilia, quae ex assectu menti3 colligenia sunt, id est, quod εὐ-
quod vocales habeant vel longas vel breves. Et AspexIunior p. 1735. interiectio est - aut indignantis uehae. Lindem annus codicis auctoritato scripsit he, a dens haec: , neque he, neque hae indignantis interiecti nem quisquam grammaticorum abnoscit: quapropter scribendum censuerim Gae. At si quis affectus est, cui designando inservire possit he, is est indignationis. Latinis etiam ΠEIIE, vocem naturaliter effutitam, fuisse in usu, ex Varrone cognovimus. Is enim da
Ling. lat. 6, 5. euax perbum nihil signiscat. sed es tilium naturaliter est, ut apud Ennium: hehe, tessclupeua cecidit. Codices quidam hehae exhibant. Editio autem princeps hebe et Aldina hebae, quod Scaliger
graccum αἰβοῖ esse existimavit. Graecum vocabulum si translatum esset, aut heboe amuhebu sonare debuisset.
Sed Priscianus p. 1024. inter has ponunt etiam sonia tuum illiteratorum imitationes, ut risus, haha, heris et phi et heu, Me, ei hau. Vtrum littera extrema ae, an e fuerit, demonstrari non potest. Significatio ad res vel odiosas vel tristes pertinere videtur: nam dolor e primitur.
Faxcellinus verbum assert eLer quo uetore, nescio.
Grammatici veteres non minus quam prudentiores librarii antiquioris temporis distinguunt particulas hei et
48쪽
hm. Cuius rei prima caussa posita erat in pronuntiatione et in forma. Soni ea et eu enim inter se haud partim distabatit. Illa vero diphthongus ei, quam Germani contracto sono pronuntiant in Verbis rein, dein, pro sus aliena fuit a latina lingua, in qua ei sena per Pro- 'nuntiabatur soluto sono, vel littera e obscurata, vel li lera id quemadmodum reud nos rustici loquuntur. Cons. Priscian. p. 563. Eu diphthongum Latini eum Graecis communem habebant. vid. Tereui. Maur. 467.
De adspiratione Cassiodorus ex Eutychis libais e. 23ll.
exlr. Omnia pocalis vocali illata seu diuisu seu indiphthongo copulata, caret admiratione- , exceptis
haedus, haurio, hic, hisco, hau , et quidquid
ab his componitur oel deripatur nam haec ut articulus adspiratur et heu et hei interiectionibus, et oerbo heiulo, quod ab hei oel heu traductum t. Da haec mihi emendanda videntur. Pocas de Adspirat. p. 1724. in verbis, quae in prima Vllaba in diphtho
gum cum adspiratione copulant, neu nominat , intemiectionis hei nullam facit mentionem. Atque fuisso dentur, qui adspirationem non adiicerent. Apulei. do Orthogr. 14. E ante I iamiratur in hei interiectione, iis tib et pronomine distet, Vel quoniam affectum ligni- .scat. cum auctiore Uiritu est Premendum s Lege: promendum . Sed redeamus ad significationem. Etiamsi igitur hae voces facillime poterant per scripturam conis fundi, et saepissime hely et hera pro hei in eodicibus scriptum legitur, lamen antiquis hominibus distinctio erat necessaria. Idcirco hei numquam usurpabatur doanimi aegritudine, neque in lamentatione de moerore ac luctu, sed tantum in perturbatione animi vel ex iii
moro ac metu, Vel ex terrore orta vel per magnitudinem rerum eXcitata. omnes etiam grammatici veteres
docent, hei esse limentis, heu dolentis. Vid. Diomedes p. 412. Donatus p. 1766. MaX. Victorinus p. 1954. Agroelius p. 2272. Nos vero percenseamus singula
huius usus genera. Antiqna doctrina alIquando obsolevit ita, ut Parens eontra Gruterum eontenderet in Analeel. in Plauti Amph. I. p. 143. het ab heu nihil differre.
1. Diximus metum et timorem exprimi hae voeula. Atque ea utuntur ii, qui malum appropinquare vident, et qui vehementiore motu conturbautur, et qui angora
49쪽
premuntur de futura re. Tereutius saepe composuit verba hei pereor.
Plaut. Μost. 2, 1, 48. Des mihi, quam istam Manda distaquo eueniant, madeo metu. Bacch. 5, 2, 55. hei mihi, metus. Iost. 3, I, II. Terenti Phorm. 3, 2, b. I, 3, 26- hemimeo miser, quam hie nune mihi nuntiet rem. ad hunc Iocum Don tuar recte iam 'timet, quia in metu semper est praesaga maumena. Et hei interkeιio ingemiseentia est. Plant. Μ t. 4, 3, a6. hei mihi disperii: Moria non habeo salis. . Pem. 4, 9, 3. hei. Persa me pessum dedit. Amph. 5, 1, M. An. Hei mihi. En. Ne pave. Plant. Most. 3, 2, M. TR. mi. aI. Quid est TR. - -- aerum, oeeidi. ar. Qui TR. Quia venit navis, nostrae navi quae frangat ratem. Cas. 3, 3, II. sed uxorem ante aedia eet eam i hei misero mihi. Metuo ne non ait gurda atque haec audiuerit. Terent. Ad. 2, 2, 34. Terent. Andr. I, 1, 46. hei, vereor, ne quid Andria adportet mali. 2, I, 22. hei mihi, vereor dicere. Ovid. ex P. I, 2, 7. hei mihi. quid Deiami vereor ne nomine Ieeιo durus et averaci cetera mente legas.
2. Terrorem significat vel subito oblatum, vel qui trepidatiouem iiiiicit.
Plaut. Most. 4, 2, 63. hei perdis. Sueh. 2, 2, M. Terent. Neaut. 2, 3, 5. Cf. V. s. Plaut. Cas. 3, 4, 20. aT. Quid eum gladium ' Pa. Habet. aT. Nei misero mihi. Cur eum habet 2 Aul. 2, 9, 21. hei m hi, persi hercle. Aurum rapitur, aula quaeritur. Most. 4, 2, 46. Li, hei, oeeidi, si haec hic vera memores. Terent. Phorm.
Virg. Aen. 12, 620. hei mihi, quid tanto turbantur moenia Iuctv. 2, 2M. hei mihi, qualis erat quantum mutatus ab illo Hectore, qui redu exuvias indutus Achilli. quamquam aeriptura dubia est.
3. Sunt loci, in quibus malis aut miseria oppressi videantur suum dolorem hac voce exprimere: at nullum eorum cognovi, in quo loquentium animus non timore Percutiatur, aut in quo miser non de ingruente malo lugeat. Duobus in locis Plauti loquuntur, qui vapu- Iaut, non dolore percussi, sed consteruati improviso ictu.
Plaut. Merc. 5, 4, 26. Demipho senex Ioquitur hes, perii miser , non ut infortunium suum lumentetur, sed ut Eutychi verbis perterritus et de luturo anxius. Neque aliter Aul. 2, 2, 23. Duiligod by Coos
50쪽
oetidisti me tuis fallaetis. Male reddidit. Hophiuar o weh, dis Geta rictui mita cu Grunde mit aetnen Mimn. Antipho enim miratur, quae modo audivit ab aliis non visua. Tibuli. 2, 28. hei mihi, ne nineas, dum pueιια, deam l . Corrupta sunt verba apud Petronium 42. hei est hei. ubi eodd. heg. Seribendum heu I eheul ut Iogitur in inscriptione. Vid. Tom. 2. p. 369. Pessima est Coniectura Lachmanni in Catullt 38, 2. malasι me hereule ei et laboriose. Plaut. Cas. 4, 4, 22. oria Edepol papillam bellatam. Nei misero mihi. sT. Quid est 2 oti. Petitia mihi agit nune etibito. Perg. 5, 2, 65. hei. eolaphum ieit. 66. hei nates pervel sit. Si eodieibus fides habenda est, in Statii Theb. 7, 490. hae voce utitur mater doIore et iracundia incensar Argolici proeerea Mi quis monstrauerit hostem quem peperi In libris enim aut hei aut ei Iegitur. II insius notat, se in Iibria scriptis invenisse eequis: quod verum puto, etiamsi e coniectura Prosectum sit. Nam frequens ost haec commutatio. In Cia dian. Nupt. Nov. 128. ecquis erit pueri vitreas qui lapsus in . das hue rapidum Tritonti voeat. 6Ι- Iegebatur heus quia et
aut libet exhibent ficu , alii haee.
4. Haec vero consternatio animi etiam rebus emeitur, quae eX improviso accidunt aut mirabiliores sunt, aut quibus obstupescimus. Interdum haec admiratio coniuncta est cum indignatione quadam. Quare sequitur interrogatio. Germanorum 'vulgus dicere solet: du
mein Goti, das Goli rebarme. Et loquuntur ita liquoque, qin se impeditos sentiunt in agendo.
Plaut. mst. 1, 3, 108. hei mihi misero, suauium spe lo dodit. Inuidet speetilo auauium Men. 5, 2, 90. hei mihi, insanire me aiunt, inro quum ipsi insaniunt. Terent. Ph. 5, 3, 14. hei, video uxorem et mne plus quam sat erat. In tempestiva enim v nit. 3, 2, 16. hei, veris vineor. Phaedria loquitur conster
Plauti Men. 2, 2, 29. hei mihis quum nihil est, illi qui h
mini diminuam eaput. Amph. 2, 2, 166. hei mihi. iam tu quoque huius adiuvas insaniam. Terenti Ad. 3, 4, 4. id illi nunc . dolet alieno. Pater is nihili pendit. Nei mihi. Male haec ut
tima verba critici cum iis, quae sequuntur, utinam ade8set coniunxere. Nee melius Andr. I, 1, 28. eine ego ut a vomoer' mi mihi. Deertumst, quid agam. Exclamatio non ad verbum ineertumst spectat, sed ad superiora. Item Hee. 3, Diuitigeo by Coos e