장음표시 사용
51쪽
. a. s. ubi hei mihi dieit Pamphilas, quum videat, quam sua
exspectatione deceptus ait. In Plaut. Epid. 5, 2, 4s. abi modo intro. Pg. Hei. non illuc temere est. Acidalius verum restituisse videtur scribendor abi modo intror ei i. e. i. Eodem modo Benti eius emendavit Ἀ-
eent. Heaut. 4, 7, 3. i. quid alas 2 pro hei, quid stas IPIaut. Bacch. 3, 3, 7. hei mihi, hei mihi. isthaee illum pem didit assentatis. quae vertas: ei, ei. Eodem modo Amph. 2, 2, 173. Terent. Ad. I, 2, 44. Mi. mihi, pater esse disee ab illis, qui vere sient. Plaut. Amph. I, I,. IM. Met homo quidam mala auo. go. Mi. . numnam ego obolui 2 Avi. 4, 10, 66. Terent. Andr. 3, 5, 16. hei mihi. cur nan habeo spatium, ut de te inmam supplietum, ut uolo p. 5. Quae quum ita sint, usus huius particulae ad colloquia hertinet proprie. Poetae eIegiaci aliique se
mulam hei mihi adhibere solent et ad notandam rem horribilem vel nimiam et admirandam, et in sententia, quam pronuntiasse Poeniteat, removenda.
Tibuli. 2, 1, 69. alia indocto primum se exeretiit areur hei mia hi , quam doctas nunc habet irre manus. quod Vossius male re dit wehe.
1 ineptius Fossius wehe mir. Fosellerunt eum Verbia, quae sequuntur postea i quid queror infelix. Nihil absurdius diei Posset post verba venit post multas una gerena dies. Non Iamentatur enim poeta, sed ipse mIratur se Ioqui um esse deIaetitia sua. Dieii enim sibi quasi repugnans r quid dico quam vana ost laetitia. Indieant igitur verba hei mihi non dolorem, sed miram sententiam, quao inepta videri possit. Statii Silv. 5, 3, 225. hei mihi quod tantum patrias ego vertice frondea - te sub teste isti.
6. Iam de constructione. Ex allatis exemplis intelligitur, vocabulum hei aut simplex poni, aut anneXum habere mihi, etsi gravior est animi consternatio, mi sero mihi. Quid in his intelligas, vix uno verbo de- ' signabis. Cum accusativo componi posse fiet qui exist marunt, perversa opinione falsi sunt. Ceterum Terentius praeter quatuor locos Andr. 1, 1, 46. Ad. 5, 3, 3. Phorm. 1, 3, 23. 5, 3, 14. semper interiectionem posuit in extremo versu. Quod non sine
52쪽
Terent. Ad. 2, I, 19. fA. O Deinus indignum. an. Geminabit, nisi eam . fA. Hei misero mihi. Hentleius quum versum Iaborare et in codicibus alia Iegi vidisset, scripsiti o 1 ianua miserandum 1 Geminabit, nisi caura. Nei miseriam. Quod ab antiquo usu abhorreti
7. Haud raro pergit oratio per aed, ut interiectio
extra enuntiationeni ponatur. Stati Thoh. 12, 340. hei mihi. sed quoto deaeendit vianva hi tu. Sila. 5, 2, 160. hei mihi. sed eoetua soluos si forte elabo -, tu deeris, Crispine, mihi.
Quamquam interiectiones, uti iam Scaliger docuit. nihil certa notione significant, sed notae sunt affectuum animi, quaedam tamen, quum vocabula fiant et pronuntientur, naturam nominibus cognatam in se recipiunt ita, ut unam cum nominibus communem originem sibi vindicent, aut alia in verba transeant r quemadmodum Eu, euge cognatione attingunt nomen ευ, en et ecce elementa praebent adverbiis, Pro praepositio et pro interiectio unius sunt generis. Atque noc modo fit, ut hem, heus cum pronominibus demonstrativis cognatione iungantur: neque opus est, ut cum Vossio ad hebraicam originationem regrediamur. Hem sive em sensui animi vim demonstrativam debet, quam intelle-elu et notione eo rehensam occupant eum et hunc, quod erat humce. Et him dixerunt veteres pro hinc, et 'em, quod Festus narrat dictum esse pro tum, non alienum est a pronominis stirpe, sed respondet accusatia
Nos tu hac voce, cui gilammatici variam significationem tribuerunt, duplex genus orationis distinguimus,
quorum alterum maiore animi assectatione praevalet. Adspiratio autem, quam scribendo Veteres Saepe Omiserunt, sicuti Maius refert se in palimpsesiis em repe- risse, pronuntiatione semper servata esse videtur. Apuleius de nota adspirationis 16. adspiramum tante E in interiectione signiscationis gratia, oicut alia3 quasdam interiectian .
53쪽
I. 1. Primum igitur hem habet significationem d
monstrativam, non simplicem quidem, sed cum animi affectu coniunctam, de qua loquitur Charisius p. 214. et Donatus ad Terent. Andri 2, 2, 14. hem. Ecce e clemonstratio est facti. Ea enim utitur is, qui aliquam rem monstrat vel ostendit, et ad eam animum attendere iubet cum commotione quadam sui animi, quasi dicat en, oide modo. Et sunt. in quibus comparari Possit vocabulum en. quocum in scriptis libris saepe commutatum est. Disse it
autem hem validiori vi. Sic dicitur hem sibi, hem
sibi hominem cum vehementiori incitatione, ubi nos ei sita da. Ne quis . tamen haec eXempla ob codicum corruptelam corrigenda putet, metrum obstat, in legritatem voculae hem declarans: Veluti apud Plaut. Merc. 2, 2, 42. Poen. 1, 1, 77. At universam hanc naturam de- 'monstrativam nuper negavit esse Lindemannus, et ante eum Petrus Avellanus aliique. Sed vide n. 5. Sed non deerant contrariae sententiae fautores. Nam Hariungius de Ρartic. graec. T. 1. p. 495. contendit hem et enunum esse vocabulum: cuius opinionis aliquod argumenium invenit in scriptis eodicibus hem pro en exhibetilibus. Quae argumentatio qualis sit, eXponere non op rae pretium puto.
Plaut. Cas. 2, 2, M. eL. Taee. NV. Quia est eL. Hem. MV. Quis est, quem vides 8 CL. Meum v. Poen. I, I, 77. heus, ἐ foras, Ago rast Oetes. Si vis uidere ludos iueundissimos. o. Quid is ue tumultest, ut io' MI. nem amorea tuos, aivis speetare. Terent. Ande. 3, 4, 25. hem astutias. Plaut. Most. 3, 2, III. senex illis est: hem, adduxi tibi h mlaem. Capt. 3, 4, 8. hem tibi hominemr adi atque alloquere. Terent. Andr. 5, 2, 1. hem Davom tibi. Plaut. Αs. 1, 2, 20.
hem tibi hominem. Capt. 2, 3, 13. IIII. 2, 4, 12. hem tibi: hiemihi dixit. Rud. 5, 4, 1. Terent. Ad. 4, 1, 2I. hem tibi
Plaut. Bacch. 2,.2, ai. .mmo, Chrysale, hem non tantulum umquam intermittit tempus. 2, 3, 106. immo hem tantisper numinguam te morabitur. quibus verbis gestus accedit. In Telaumi POL v. g. adest: en illae sunt sedes r i intro nune. prima editio praebet hem. non malo, si reddis r wis sind
Iiber exhibes hem mea malefacta, hem meam avaritiam tibi. . ubi Hermannua seripsit en tibi - en. Et Pseud. 2, 4, 64. Aemtibi totam subulam. v Duilirco by ooste
54쪽
2. Ex hac ratione coniungitur cum pronominibus demonstrativis ita. ut affirmalionem cum eXactiore designatione rei coniungat, ideoque saepe iudicium, saepe admonitionem acuat. Neque ali Ier in nominibus, quae demonstrativam vim in se habent, veluti nunc.
maiit. Merc. 2, 2, 42. si umquam Midisti Hetum amatorem, hem illis est. Pseud. 3, 2, 100. hem illic ego habito. Men. 4, 1, 8. hem hae abiit. . Terent. Andr. 2, 6, 27. nam si hie mcilist pddquam, hem illue est hula rei eaput. Plaut. Mere. 3, 3, 19. hem istue censeo. Capt. I, 20. hem istue mihi certum erat. ubi Vereor, ut Eouamulari possit ordo verborum , quod ob metrum laciendum putabat Lindeniannus. Merc. I, 2, 93. hem istuc unum cerbum dixistiverinumum. Μost. 1, 3, 1M. Capti 2, 1, 52. hem istuc si potes memoriter meminisse, inest ves nobis in has astutia. Curc. I, 2, 36. PH. Huic quid primum dieam neseio. PA. Item istuc, quod mihi dixti. Epid. 4, 1, 26. PH. Mira memoras. PR. Πem istua
PIauti Pseud. 3, 5, 103. hem istis mihi tu hodie manibus asegentum dabis. 4, 6, 29. hem illius servos hue ad me argentum attulit. Bacch. 4, 8, 29. hem illoc paciscere, si potes. Poen. g. 4, 16. Curc. I, 3, 56. hem istoc verbo Dindictam para. Quare defendenda est scriptura vvigaris in Trin. 3. 4, 130. hem istio oportet obseri mores malos. Itemque 2, 4, II. hem ista ratio
Plaut. Men. 4, 2, 61. hem rursum nunc nugas agis. Nos ea. Plaut. Pseud. b, 2, 20. vulgo Pseudolo tribuuntur verba tvorte ergo humerum. Nemi At coniungenda sunt: hem Meego numquam ratus sum fore me, ut tibi serem supplex. quae Baino loquitur. Sicuti Poen. 3, 4, 16. hem isthaee Dolo ergo
irridere atque obiurgare me solitus est, quod me non tecum coniungerem. Cod. medie. Et edit. Victor. habent em, quod critici mutarunt in en , adversante Cortio. Nem non alienum videtur ub hoc, ut ipse Cicero ait, novo genere litterarum.
3. Ita utitur hac voce, qui aliquid alteri offert aut ponigit, veluti manum, et qui alicui verberibus munus
Plauti Bacch. 2, a, 40. hem acciper trina haec nune erit.
55쪽
Tene. 5, 60. hem tibἱ talentum orgerii. Philippieum est. Tene tibi. 2, si, M. Amph. IM. hem tibi pateram, Geam. Cure. I, 2, 27. hem tibi, antis lepida.
Plaut. Aul. 4, 4, 22. . E . intende huc manum derieram. aT. Bem. Epid. 5, 2, 17. hem, s/tendo manus. Capt. 4, 2, D. An. Cedo manum. HE. IIem ma num. 3lost. I, 4, 20. Mere. I, 2, 38. Trin. 2, 4, IM. oves scabrae sunt, tam glabrae, hem,
Plaut. Capt. 3. 4, M. sed quaeso herese agedum adulae admeia Tv. Hem. AR. Dic modo te negas Tyndarum esse3 Seipsum ossert Tyndarus. Pl t. Curc. 1, 3, 39. hem tibi maledietis pro istis, diatis in derari ut queas. Cas. 2, 6, M. Mil. 5, 12. quare ausus' hemtibi. Pers. 5, 2, 28. PAN. me, leno, tibi. M. Perii: pereulit me prope. PAR. Hem serva eursum. Etiam Acidalius se ipsit hem, leno, tibi. Poen. I, 2, 1as. hem Ooluptatem tibi, hemmel, hem eor, hem tabellum, hem salutem, hem suauium. In Cure. 5, 2, 26. hem tibi, non heus tibi seribendum esse, iam Lambinus perspexu, et libri confirmant.
4. Cum his componi possunt ea, in quibus aliquis
rem manifestam affirmat, aut de re tamquam per se conspicua loquitur. Quare Praemittitur hem sententiis, quibus apertam veritatem ostendimus.
Plaut. Baech. 4, 7, Ist hae tabellae te arguunt, quas tu attulistit hem, hae te Diniari dehent. Pseud. I, 2, 22. hem, sedatur, si quis herum pervos Venut. Epid. 2, 2, 85. hem, nune Oeemiost faciundi, priusquam in urbem a merit. Rud. 3, 5, M.LA. Quid est quod ea Gm P Lo. Hem a crasso infortunis. Plauti Asin. 2, 2, 17. hem, ista virtvs est, quando usust, qui malum fert tortiter. i. e. e. D, daa At rigend.
5. Heu responsionem format eius, qui ad rem quaesitam aggreditur, et eius, qui adnuendo consentit aut cedit aut affirmat, ubi nos dicimus nun io, o ja. Quare respondet etiam per hem, qui Vocatus adesse se dicit, et is, qui alium ad suam sententiam revocans insistit.
PIant. Asin. 3, 1, M. Pa. Quid ei hic animus De patust, mater, quid faciam 2 mone. cI. Hem. Meum eaput conse des,lliquidem ex re consultas tua. 2, 2, 91. quid nune eonsilii eaptandum e ses 7 die. LI. Hem, istuc ago, quomodo etc. Terent. Andr. 2, 2, 14. Pa. Obaeero is, quam primum Me
56쪽
me inera miserum metu. BA. Hem, Mero. ubi Petriis Avellanus Loc. restit. 16. scribendum censuit: en Iibero. Adelph. I, 2 M. R I, IS. Plauti Mil. I, I, M. PY. Quid illud, quod Geor an. Hem, seis iis, quid vis dicere. Plaut. Capt. I, 2, 80. sed si venturus, tempori. ER. Hem, oes iam otium est. Plaut. cist. 4, 2, 26. LA. mra. PH. Hem, quid est I. o.
nun was gibis 2 Stich. 5, 2, 12. Trin. 4, 4, 10. Rud. I, 4, II Ampeliscat ari. Hem , quis eat Z Terent. Ad. 2, 4, 17. Terent. Andr. 3, 3, 23. hem id te oro. i. e. nun ita bate dieh. 6. Atque adiungitur ergo, quando sententia cum quadam conclusione confirmatur. Plauti Asin. 2, 2, 68. m. MeminL Quid tum postea 7 χαRem ergo is argentum huc remisit. 2, 4, 25. hem ergo, hoo tibi.
Proprium est vocabulum, si quis secum cogitat et ipsum se ad attendendum excitat.
Terent. Eun. 4, 2, 8. Oecepi mecum eogitarer hem, biduum hie inanendum'st soli sine illa 2 Sulpicius ad Cic. 4, 5, 10 coepi egomet mecum sic eogitare: hem, nos homunerii indigna mur, si quis nostrum interia aut Oeelsus est, quorum vita breuior esse debet, quum uno laco tot oppidum cadavera proieeta raeeant PIIaec ex vulgari acrmone, nec admodum urbane dicta via dentur.
II. 1. Alterum genus exemplorum attinet ad animum vehementiori motu concitatum. Atque ita loquuntur ii, qui aut inopinata re obstupefacti sunt, aut admirantur rem novam et mirificam. Augetur vis particulae mutata forma in Mem, de quo Tom. 2. p. 356.
Terenti Ande. 2, 3, R BA. Die te duet Mum. PA. Hem Eun. 5, 1, 10. TH. Quamobrem adductust Z PY. Neaeis, nisi amasse credo Pamphilam. TH. Hem 1 Misera oeeidi. Plaut. Μοst. 4, 3, 8. gr. Vidi serri mortuum. Tu. Hem,
Plaut. Cas. 3, 5, 30. νΑ. Gladἰum. gr. nem. PA. cla dium. sv. Quid eum gladium 8 PA. Habet. Capt. 5, 3, s. Hu. Ioe, exoptate gnate mi. TY. Hem, quid gnate mi 72. Proprie praefigitur interrogationi, qua miramur esse rem, aut increduli contrariam opinionem prostemur, maxime in rebus iniucundis. Coniungitur saepe quid interrogativum. 4 vi
57쪽
Plant. Aul. 4. R s. hem nemo habet horum 2 Oeeidisti. Pera. 4. 9, 4. I. Pater hic melis est. Do. hem quid 2 pater I perii oppido. Terent. Andr. 2, si, δ. I. Quid, Dave, narrat BA. Aeque quidquam nune quidem. s1. 'sine 2 hem. Plaut. Mil. 2, 5, 16. men' rogas, hem, qui sim Z Poen. 5, 2, M. fidim, quid ego audior Asin. 3, 3, 115. hem, quid istue est' ut tu ineedia Cas. 2, 3, 17. Stich. 2, 2, 48, Terent. Andr. I, I, 89. 1, 5, 35. hem, egone istuc eonari queam Z Varro de Re e. I, 2, 5. hem ibi tu quidquam nasci putas posse, aut coli natum p Cic. p. R . Post. 17, Q. hem, risume, tune ea Corii Flitia 'Plaut. Ag. 2, 4, 39. LI. Non etiam. LE. Nem non ' Terent. Ande. I, 2, 23. BA. Non herete intelligo. gr. Νon Z hem. vid. Bothius ad Plauti CisisIL 223. Terenti Ad. 4, 5, 75.
3. In hac miratione etiam ironiae locus esse potest et ei indignationi, quae ambiguo sermone utitur, et
sarcasmo etiam. Plant. Cas. 3, 6, 15. hem gapis sane. Ilere. 4, 3, 3. hem quoi te et tu quae habeas eommendes viror hem quoi decem ι lenta dotis detuli, Mee ut viderem Terent. Andr. 1, 5, 13. facta transueta omnis. Hem, repudiatus repetor. i. e. pio da, man auot mi erat senen wie r. Phorin. 4, 4, γ. hem, si quid velis, huic mandes, qui te ad scopulum e tranquilis anferat.
4. Praemittitur hem orationi, qua quis alicui instat aut aliquem vehementius incitat et urget. Quem
admodum componilur cum imperativo.
PIaut. Most. 1, 4, 2. audi, hem, tibi imperatum est. Terent. Ad. 3, 2, 4, hem, mea Sostrata, vide, quam rem regas 2 4, 2, 20. hem, vide ut discidit labrum. PIaut. Amph. I, I, 111. hem, nune iam ergo. Sis colo.
5. Eodem modo loquuntur homines irascentes et vehementius indignabundi.
Terent. Neau. I, 1, 50. hem, tibine haee diutius lirere sp ras facere me Diuo patre P Quod Iictorinus p. 1954. dieii esse coercentis. Andr. 4, 1, 4I. hem, quid ais, scelus. Plaut. Truc. 2, 2, 17. hem tu, o sexungulat, malae vinitis. Beroaldi liber hem tu hoe, sexungulat Terent. Em. 5, 8, 42. tibi vid. Bentleius. Terenti Andr. 4, 4, 46. hem Melera, hanc iam oportet in erueiatum hine abrip
58쪽
6. His contrarium est, quum laetitia aliquis exsultat. velliti in salutando amico. Neque aliter in approbatione laetifica additur commoti animi signum.
Plaut. Merc. 5, 2, D. hem nune tu mihi ut places. Terent. Hee. 4 2, 12. hem istoc verbo avimus mi rediit. Haut . Rud. 2, 4, 2. hem quid hos boni est 1 heu edepol vetas lepida mulier. Pseud. 4, 1, 7. hem, te hercle ego cireumspeeta-ham r Mimia mettiebam male, ne abiisses. Plaut. Asin. 3, 3, 114. hem sis, abir laudo. ubi illud tibi, sienti nostrum geh, Inotam admirationem exprimit. Terent. Heaut. 4, 8, 21. hem istuc volueram.
T. Ingemiscentium esse particulam hem Sosipater Charisius docuit p. 214. his verbis: C. Gracchus, uti lex ρ ista accipria turr P ea simi 1 r a tr em meum Ορι imum interjecerunt: hem, pideis, quum Pur Pari sint. At quidam hem Pro en polianterae: εed decet commemoratione fraternae mortis in gemiscere. Itaque morα distinctionis piar est Ostendere a sectus. I lautus in Poenulor hem, isthaec
polo ego meminia ae Omnia. Tamen verum viderunt illi, qui pro en accipiobant. I e Plauti loco di clum est n. Ι. 2. Aliena enim prorsus est ab hac voee doloris aut moeroris significatio. Nam in Terent. Eun. 5, 1, 10. Thais primum obstupefacta est verbis Pythiae: tum addit . miserta Occidi: quemadmodum nos:
mein Goti I ich bin dεs Todest Eodem modo Andr. 5 4, 26. hem I perii. Et in Andria 4, 5, 8. Crito in exspectatione haereditatis longum abest a lugubri lamenta tione, sed quum de morte Chrysidis ait: Dan Chrysis 'henis miratur casum improvisum. Benti eius in Eun. 2, 2. 6. Hem codicis audioritate mutavit in en. Verba autem Ciceronis ad Fam. 14, 2, 5. ita scribenda videntur: hem, mea lux, meum desiderium I Vnde omnes Opem petere solebant, te nunc, mea Terentita, εic pexurit Et miratur talem vitae mutationem. III. 1. Potest unum vocabulum hem totum animi sensum exprimere. Quare absolutum ponitur in multis locis. idque praecipue iis comprobatur, in quibus enim sequitur.
Plaut. Cas. 3, I, II. Meminero. aT. Hem. nune enim te demum nullum aeuum aestiaeu. Men. 2, 1, 2b. hem. illiue enim verbo esse me ervom Mis. Diuitiam by Gorale
59쪽
2. Videtur quidem hem etiam pro hema poni in a vocando, ut reddatur: he sive heda. Quemadmodum Terent. Andr. 5, 2, 19. hem, Dromo, Dromo. Hic tamen locus ad eos referri debet, in quibus aliquis ira et
stomacho eXardescit. 3. Notanda est consuetudo comicorum, qua hem iueXtremo Versu ponere solebant, etiam ab initio orationis. Eam observavit et emendatione aliquoties restituit
Bentloius. Vide notas ad Terent. Andr. 3, 4, 12. 5, 2 19. 5, 4, 25. 4. Componitur hem et cum accusativo et cum dativo nominum, ubi aliquid ostenditur et alicui aliquid ossertur: quod fit elliptica ratione, non vi particula' quae verbum non attingit. In reliquis enim loquutionibus per se conStat.
-Ciun nominativo etiam iungi vult Despantorius p. 223. ut hem Dantis r ut neminem ex probatis sic loquentem inudio. Addit Ursinus p. 490. et eum dativor ut Terent. II aut. 2, 2, 5. Ad. 2, 1, 19. hem misero mιhit at hei, non hem optimia quibusquo codicibus Iugitur. In hoc autem eiusdem Phorm. 6, T. hem tibi l tibi non ab hem, sed a verbo intelli in di-- , accipe, vel simili pendet. uvnBIMANN. Rom. 2. p. 316.5. Vsus huius particulae haud facile excedit colloquia et familiares sermones. Quare nusquam in oratio nibus invenitur, nisi ubi verba e vulgari et exili genere dicendi daprompta sunt. Quum igitur Muretus et Ga-xatonius in Cic. Phil. 5, 6, 15. defenderent vaticani codicis scripturam em caussam, Ciceroni salso tribue-Tunt, quod librariis assignare debuerant. Ii enim ubique en in em i. e. Lem transposuerunt vulgari sermoni adsueti. Ac multi sunt loci, in quibus vocabulo hem substituere possis en, pauca. in quibus contrarium. Ceterum Lindem annus ad Plauti Capt. 3, 4, 8. negavit hemeSSe monstrantis. quod quomodo comprobari possit in iis locis, in quibus demonstrationi aliquid ex animi aDfectu admixtum esse apparet, equidem non perspicio. In Capt. 3, 4, 8. bene se habet scriptura codicis iei densis: en Iibi hominem, adi. Conf. Tom. 2. p. 365. In Cic. Phil. 5, 12, 32. hem, ad quem legatos mittamus.
Ferrarius merito revocavit en, quod eo modo dictum est, quo S, 9, 22. en, cur magister eius ex Oratorct
arator factuε, P aideat in agro publico populi roma-
60쪽
ni ea mpi Ieon lini duo millia iugerum immunia. vid.
Tom. 2. p. 370. Quamquam Ernestius caussam frustra quaesivit In coniunctivo, cuius exempla ante proposuimus. Discriminis caussa confer Terent. Andri Φ, 4, 46. hem scelera, et Senec. Hippol. 826. en εcelera.
Quo modo et quando iactum sit, ut nomen Hercu- Iis in obtestatione et affirmatione ita usurparetur, ut divinum numen ne cogitaretur quidem, sed adverbium audiretur iurandi et alsirmandi simplex, non est quod . hic demonstremus. Plautus etiam in Amphitruone, nondum naso uercule, loquentibus tribuit hanc iuramenti formulam. Et ipsa vocabuli mensura ostendit, quatenus exuerit vocativi naturam: nam extrema syllabaeorripitur, quod vocativo ne in uno quidem loco Propertii 4, 11. 40. concedendum erit. Iam grammatici veleres appellabant adverbium. vid. Donat. ad Terent. Ad. . 5, 9, 18. DiXerunt vero Latini hercule, hercle, hercules, mehercle, mehercules. Illud me, quod prac-
figitur , grammaticos multum fefellit, qui plurimi quidem pronomen intelligentes abruptam orationem complere solebant his verbis: ita me hercules aditi et si voam et, itu me, hercle, adiu oes. Quo nihil ineptius diei potest. Quamquam Paulus Diaconus Festi nomine ita docuit: mecastor et mehercules iusiurandum est. quasi Hiceretur, ita me Castor, ita me Herctiles, ut subaudiatur Aoet. Martinius in Lex. p. 557. explicuit hercles Aoante, me hercule lupanter quae est incredi-hilis ellipsis. Alii, qui his subsidiis dissidebant, vocativum esse EXistimarunt: me hercule pro mi hercule. Nos iam Tom. 2. p. 342. rem eX posuimus, me eSSE
syllabam praesi Nam, quae idem significet, quod e in ecastor. Habemus simillimum exemplum in verbis medius fidius, media sitie. Atque haec sentcntia com
probatur usu poetarum, quorum nemo antiquiorum iume sγnaloephen admisit: quamquam ita censuerunt quidam critiei in catulli c. 38, 2. Et Statius ipsum mercule recipiendum duxit. Ibi vero scribendum est: male ENfhercule, et est laboriose. At ipse Betiti eius ad Terent. Eun. 1, 1, 22. docuit mehercle Semper esse disyllabon. Audio: tamen salsus ille est cum ceteris. Plautus nusquam utitur Verbo mehercle, Terentius