장음표시 사용
131쪽
2I Oves meae vocem meam audiunt: et ego cωgnoSco eas, et Sequuntur me: 28 et ego vitam aeternam do eis: et non peribunt in aeternum, et non rapiet eas quisquam de ma
29 Pater meus quod dedit mihi, maius omnibus est: et nemo potest rapere de manu Patris mei. 30 Ego, et Pater unum Sumus. 31 Sustulerunt ergo lapides Iudaei , ut lapida
32 Respondit eis Iesus: Multa bona opera ostendi vobis ex Patro meo, propter quod eorum Opus mo
33 Responderunt ei Iudaei: De bono opere non lapidamus te, sed de blasphemia: et quia tu homo cum sis, facis teipsum Deum. 34 Respondit eis Iesus: Nonne scriptum est in lege vestra: quia Ego dixi, dii ostis p35 Si illos dixit iloos, ad quos sermo Dei factus est, et non potest solvi scriptura: 36 quem Pater sanctificavit, et misit in mundum, vos dicitis: Quia blasphemas: quia dixi, Filius Dei sum737 Si non facio opera Patris mei, nolito credero mihi. 38 Si autem saeio: et si mihi non vultis credero, operibus credite, ut cognoscatis, et credatis quia Pater in me est, et ego in Patre. 39 Quaerebant ergo eum apprehendero: et exivit de manibus eorum. Diqitigod by Cooste
132쪽
40 Et abiit iterum trans Iordanem in eum I cum, ubi erat Ioannes baptizans primum: ct mansit
illic: 1 Et multi venerunt ad eum, et dicebant: Quia
Ioannes quidem signum fecit nullum. 2 Omnia autem quaecumque dixit Ioannes de
hoc, vera orant. Et multi crediderunt in eum.
COMMΚNTARivuQuum huius evangelii partitio in certum numerum capitum non Ioannem habeat auctorem, quod, quae sequuntur, in alio ac superiore capite poni soleant, non hac re cuiquam ius est concludere etiam alio tempore dicta esse. Horum quidem materies alia est ac de qua proxime sermo fuit; quum tamen Ioannes, secus ac solet, nullum indicium praebeat cur haec a prioribus avellenda putentur, dicendum est Christum, post castigatos brevi responsione Pharisaeos, ad alia transitum secisse. Sed neque alia omnino haec sunt illis quae Christus dicere instituerat, antequam ipsum Iudaei interpellarent, n
quo nullus est horum ac superiorum connexus. Dixerat enim
se ideo Venisse, ut, qui non vident, videant Io. IX, 39; quae certe doctrinam, qua homines ipse instituebat, significant; ad hanc vero doctrinam, vel profecto ad hanc quoque, ea Pertinent quae leguntur in v v. 1 - 16. Haec igitur non sunt nisi quaedam illorum explicatio. Quin imo, sicut Tirinus scripsit, occasio huius proverbii seu parabolae fuit expulsio caeci nati e synagoga , quasi eae ovili Dei, ob fidem eius in Chrisιum. Vulι
enim docere ... ge Solum ... esse ostium, quod qui ingreditur, non est cur aliunde expulsus vicem suam doleat.
Christus in prima parto huius capitis sese et ostium ovilis et pastorem esse astirmat.
133쪽
vv. 1-b. Ac primo in universum de ostio, cui pateat, deque pastore, quid eum agere oporteat, paucis disserit; quae si huius argumontationis propositio. Aliendo ordinem dictorum, utque primo ostium, deinde furem, tum pastorem, postremo alienum Christus colunt emoreti quem eumdem ordinem mox sequuturus est hanc similitudinem ad se applicans. V. 6. Verum, quum Christus se haud nominasset, Iudaei non cunoverunt et tua ην α ἐλαλει quaenam erant quae loqueba' tur eis. Dictiones quid est, quaenam eranι, in interrogationibus indirectis idem valent ac quid significat, quonam spectant.
Conser Matth. IX, 13; XII, 7; Marc. IX, 9. Iudaei ergo dicuntur non intellexisse, non quidem Verba, quae perspicua erant, Sed quo ea spectarent.
Quare Christus rem explicat. In proposita superius simia litudine is , qui intrat per ostium , suri, paStor alieno opponuntur; item fit in hac similitudinis explicatione uv. 7-10. Christus duabus propositionibus se ostium esse ait, tum per quod qui non intrant, fures habendi sunι et Iatrones Uv. 7. 8, tum per quod si quis introierit, salvabitur
Omneque bonum consequetur v. s. Viriusque propositionis rationem ipse subiungit v. 10. Prioris propositionis ratio est, quia in ovile fur non venit, nisi ut furetur, eι mactet, et perdat; non ergo per ostium, qui Christus est, ingreditur,qui'pe quia Christus ideo venerit, ut ovos vitam habeant et Mundantius haheant, quae est ratio posterioris propositionis.
Vt argumentum, quod ost in V v. T. 8, clareat, animad ortu huius propositionem esse in Versu 1, assumptionem autem esse hanc: Omnes, quotquot venerunt, non intrarunt per ostium in Ovile ovium, complexionem denique esse in V. 8; assumptionem tamen non enuntiari, sed huius loco in v. Tralionem asserri qua haec ipsa assumptio demonStretur, nimirum ita : Ego sum ostium ovium; atqui quotquοι venerunt, non per me intrarunt; ergo non intrarunt per ostium. Versus 8 subobscurus videtur. In eo pleraque graeca exemplaria habeni: Omnes, quotquot venerunt ante me; intellige, non qui ante Christum suerant ac vixerant, non enim
idem est venire atque esse seu Civere, sed qui per illam ipsamaotalem in ovile iam irruperant ac populi regi meu tenebant,
134쪽
cAPUT DE civ v x ira quum Christus docere coepit; quam interpretationem verbum rant confirmat. Illos videlicet Christus designat in quos eum saepe atquo acriter invectum legimus, scribas, iurisque peritos, et Pharisaeos. Consor Matth. XXIII, 4. 13 - 15. In v. 9 illud ingredietur et egredietur est loquondi mos Iudaeorum proprius, quo significatur vitam suaque negotia libere ac prospere agere. Consor Num. XXVII, 17; Deut. XXVIII,
v v. 11 - 16. Deinde pastorem se, imo bonum pastorem, esse Christus demonstrat, docens quid boni pastoris sit proprium v. 11, quidque eo discrepet pastor mercenarius vV. 12.13. Se ergo bonum pastorem esse, quippe qui, Secus ac me cenarius, tum oves suas agnoscat atque ab his agnoscatur, sicut novit ipsum pater eι ipse agnoscit patrem, tum animam suam ponat pro Ovibus suis V v. 14. 15. - Disce ex v. 14 ut prius a Deo cognoscamur, quam ipsum cognoscamus, sicut
Paullus quoque docuit ilis; qua de re denuo agitur in v. 27. Huc quoque simile pertinet quod continuo sequitur; prius
enim, non quidem tempore sed ordine, pater filium novit, quam filius patrem. - Ex ovili autem suo non unos Iudaeos esse, sed et alias gentes suturas v. 16. - In v v. 11 et 15 anima idem est ac vita, sicut apparet ex Vv. 17. 18. v. 17. Christus eo, quod brevi lacturus erat, ut vitam pro ovibus suis profunderet, dignior essectus est quem pater diligeret; non propterea tantum, sed etiam propterea. peculiari
propter hoc amore eum pater prosequitur. - Animam idem hic esse ac Vitam manifestum est, quum neque eorpus animam deponat, nequo divina Christi persona eam unquam rotiquerit. - Particula tua uι non per ideo ut exponenda est, sed ita ac si dictum esset ea conditione ut.
v. 18. Christus id curat ut Iudaei bono intelligant, quod
modo dixerat, sponte sua se mortem obiturum. Recole quae
diximus do Io. VII, 33 et VIII, 28. 29, et lege Chrysosi
135쪽
LM ix io ANNEM coux EXTARIUM emphasim illius hoc expende; quod nisi fiat, videri haec ve ha possent superioribus contraria. Vis ergo vocis non ea est ac si Christus ita dixisset: Mandatum accepi a patre meo ut ponam eam a me ipso, et potestatem habeam ponendi eam, eι potestatem habeam iterum sumendi eam; si enim iussus a patre haec secisset, qui dici potuisset ea sacere a se ipso illamque potestatem habere 3 sed hunc sensum estici t: Huiusmodi est mansitum quod accepi a patre meo I mihi , inquam , hoe pater mandavit sub ea conditione, si vellem. Neque tamen propterea minus Vere Christus dicitur faetus obediens usque ad mortem; eo enim persectior et laudabilior obedientia quo Iiberior. Non tamen repugnarem si cui potius videretur haec ita esse interpretanda, ut potestas ponendi et iterum sumendi animam ad Christi voluntatem divinam, ad humanam vero mandatum patris pertinere dicantur. Cyrillus certo de hae potestate ita pronuntiavit: Ouod quidem proprium est secundum
naturam Dei it .vv. 19-2l. Narrationis conclusio consilio Ioannis oppo tuna. - Verba in hoc loco videntur, sicut hebraicum dici pro rebus; sic enim ea, quae sequuntur, cred re suadent. Quae sequuntur, gesta sunt duobus sere post mensibus. Interea temporis, sic enim discimus ex evangeliorum collatione , Christus ex ira Hierosolumam in Iudaea versatus est.
Lege Lib. II do Evangeliis Annol. C. CI. v. 22. Lege I Mach. IV, 59; II Mach. X, 5-8. Sollemnoeneaeniorum agebatur octo diebus a die 25 mensis noni, qui est casleu, qui dies illo anno 28 aer. vulg. incidit in diem prid. kal. decembris. Hiemi veteres initium faciebant medio tempore inter aequinoctium autumnum et brumam, hoc est intra dies VII et IV id. novembr. v. 23. De hac porticu, quae templo ab ortu obtendebatur, est in III Reg. VI, 3 et II Par. III, 4, pluraque lem
tur apud Flavium Iosephum. v. 25. Quorsum me interrogatis cui loquenti non creditis tametsi, quae loquor, saetis confirmem, miraculis videlicet. Christus, sicut alias, ad ipsa sua opera quodammodo provocat. Conser v. 38; V, 36; XIV, 12.
136쪽
CAPUT DE cIκvu 1 Uvv. 26. N. Repetita porro pastoris atque ovium similitudine, qua duobus ante mensibus usus erat uv. 1 - 16, primo , cur ipsi loquenti Iudaei non credant, caussam esse ait quod isti non sint ex ovibus suis. Hanc deinde caussam hoc
argumento demonstrat: Oves meae vocem meam audiunt a sed vos non auditis; non ergo estis ex ovibus meis. Argumenti tamen solam propositionem enuntiat, quod satis est, eamque tacito adducit ex eo quod ipse eas cognoscat; neque enim
illae audire possent nisi ipse vocaret, sed neque ipso illas vocaret nisi eognosceret. Recole quae diximus de v. 14 demo Io. VI, 45. Denique argumentationem concludit addens illud,
quod non modo ovium suarum proprium sit Oportet, sed et omnium, quae ipsarum propria Sunt, praecipuum est, atque assirmat oves suas omnimodis eas esse quae ipsum sequunιur;
sicut enim alibi si demonstravimus, non unum atquo idem est Christo credere atque ipsum sequi. v. 28. In illi Iudaei, inquit Chrvsostomus, oves esse con rentur, haec Christus subiunxit, quae ipso ovibus suis bona
Praestat. - Dare vitam aeternam non est nisi unius Dei. - Iam totius argumentationis ad σ- Emu revocatae ordinem considera. Ego evnosco Oves meas, inquit, cognitas VO O , Vocata vocem meam audiunt, audientes credunt, credentes sequuntur me, sequentibus visam aeternam do eis.
vv. 29. 30. Confirmat, quod dixerat, neminem oves de ipsius manu rapturum esse. Quid Christo paler dedit 3Νaturam divinam, nimirum id quod omnium maximum est, s vox
cnim maius ostendit, non tantum homines, sed res omnes significari voce omnibus J, neque vero alteram naturam, Sed illam ipsam unam quae patris est. Christus ergo et pater unum sunt. Quare, quum oves nemo possit rapere de manu paιris, neque de manu Christi potest. - In Verbis, Pater meus quod dedit mihi, maius omnibus est s3nt axis inversa est, sicut
alibi quoquo factum vident qui hoc evangelium legunt. In
graeco tamen exemplari ita haec sunt: Pater meus, qui dedumihi, has oves videlicet, maior omnibus est; quae licet argumentum magis perspicuum enicere videantur, non tamen sine 1ὶ In Io. I, a. 4.
137쪽
126 is ioAXAEκ collME TARIvuplenioris significationis detrimonio. Qui attente haec perpenderit, lacile sentiet quo loco habendum sit commentum putantium verbis unum sumus voluntatum coniunctionem dumtaxat significari; Iiquido enim apparet unum ad unicam patris filiique naturam, sumus ad distinctas personas pertinere. Vox unum caussam rationemque significat cur cadem Christo p tentia sit ac patri; do potentia agitur non de voluntate, utque argumenti complexio constet, necesse est una atque eadem sit Christi et patris manus, hoc est potentia atque adeo nat ra. Conser uv. 34-36. Tum, velint nolint, lateantur illi,n cesso est, obvium ac simplicem horum verborum sensum eum esse quem dicimus.
v v. 31-33. Iudaei igitur illud unum sumus ita intellex runt, ut intelligendum esso defendimus. Quid vero Christus 3 Audi Chrysostomum: Neque tamen ille hane amo via opinionem. Atqui, si id falso opinati fuissent, illos emendare oportebat, ae dicere: Cur hoc Deiιis p Non Meedixi ut parem paternae meam potentiam indicarem. dieque m do eam opinionem ex animo Iudaeorum non amovit, sed id curavit atquo egit, ut, quod intellexerant nec tamen credere volebant, ipsis probaret, tum in hoc Versu, argumento, ut solebat, ex operibus deprompto, tum inserius alia ratione.
Vv. 34-36. Ac primo appellationem filii Dei sibi iuro et
merito a se fieri vincit argumento, ut Vocare solemus, a mianore ad maius, quod ita est: Si Deus illos, quos alloquebatur in Ps. LXXXI, 6, Deos appellavit, qui tamen cur appellarentur , nulla alia erat caussa nisi quod Deus illos alloquio suo dignaretur, multo verius ipso Dei silium memet appellaverim, quum Deus, qui me non alloquutus modo est, sed et sanetificavit, et misiι in mundum, pater mihi sit. Verum quaedam hic sunt in quae considerationem into damus. Etenim prima specie hoc argumento non effici illud videtur, quod oportebat, Christum esse Deum, sed e contrario sensum verborum Ego et pater unum sumus longe alium esse ac diximus. Itaque ante omnia animadvertere iuvabit quaestionem non fuisse simpliciter an Iesus Deus osset, sed an esset Deus et
homo, an ille, inquam, cui Iesu nomen erat, qui inter Iudaeos Diuiti so by Cooste
138쪽
CAPUT DE civ v x lv versabatur, quem praesentem hi oculis suis conspiciebant, quem loquentem audiebant, atque adeo qui nil aliud nisi unus do
hominum numero esse Fideliatur, otiam Deus esset, uno Ve
ho, an Sset θεαν ρωπος. Audi Iudaeos in ipsum invehentes , quia, inquiunt, tu, liuato eum sis, facis te ipsum DEVM v. 33. Talem se esse, non Deum tantummodo, Christus credi voIebat , talem eum evangelista eontra Docetas et Phantasiastas studebat demonstrare. Quapropter Christus, praecise , ut solebat, rem cousecturus, ea perstrinxit quibus So θεανθρωπαγ
esse ostenderet. Porro autem attendamus, necesse est, ut eorum, quae fiunt
in V. 3i , interpretatio petenda sit ex horum et versuum Moi 33 collatione. Christus in v. 30 dixerat se ot patrem unum esse, hanc Christi propositionem Iudaei in v. 33 blasphemiam vocaverant, Christus vero in v. 36 negavit blasphemiam esse, quod dixerat, se Dei filium csse; sequitur ut harum duarum nuntiationum Ego et pater unum sumus et Filius Dei sum unus et idem sit sensus, quum, non hanc, sed illam in v. 30 ipse protulerit, nou ergo ad verba, sed ad sensum illud disi, quod est in v. 36, spectaro certum sit. Quod si utriusquo
nuntiationis unus et idem est sensus, necessario concluditur rationem caussamque, cur Christus Dei filius est, non aliam esse quam quod unica sit eius ot patris natura. At enim hoc ipsum est quod illo argumento efficiendum erat, nec tamen essectum Videtur , quandoquidem Christus, cur Dei filium se vocet, hanc unam rationem assert, quod ipsum pater sanctificaverit et miserit in mundum. Atqui hanc ipsam rationem, si penitus in omnes eius partes introspiciamus, sane aptam esse videbimus rei, de qua agebatur, conficiendae, Iesum esse θεανθρωπον. Nam, quod ad divinam pius naturam asserendam attinet, nomen pater se Primum Osseri rui nomini emphasin inesse, et quaenam haec sit, Deile sentimus, Ferbisque quem pater sanctificavit hunc sensum exhiberi: Quem is sancιdicavit, qui, non Solum D us, sed pater ipsius est. In prima parie conne
xi, quod est in v v. M. 36, Christus, narrans cur alii in scripturis sacris dii sint appellati, Deum non aliter nominat quam Deum; in altera vero parte, docens cur ipse filius Dei
139쪽
inde exstet: Si homines, quos Deus alloquitur, Dii appellam tur, quidni filius Dei is habeatur cuius ille pater est 3 Quod igitur Deus Christi pater sit, caussa tua est cur verius Christus filius Dei, unumque cum patre, atque adeo Deus habeatur, quam illi appellentur Dii. Verum an necesse est cred re nomina patrem et filium usurpata proprium in sensum esse 3 Admodum. Necesse namque est nomina pater et filius id valeant, quo illae duae propositiones Ego et pater unum sumus et Filius Dei sum altera pro altera, quemadmodum a Christo factum esse demonstravimus, accipi possit; ast hoc fieri nequiret, si ea nomina non in verum ac proprium Se sum acciperentur , si, inquam, non utriusque appellationis ratio ex natura, quae patri et Christo silio communis est, poteretur. Fac enim in prima propositione unum non naturam esse, sed, verbi gratia, coniunctionem Voluntatum, in altera Deum patrem, filium Christum appellari secundum adopli nem ; num integrum Christo fuisset alteram enuntiationem, sicut fecit, pro altera ponere, et assirmare se hoc alterum dixisse, quum tamen, non hoc, sed illud prius ore protulisset PHanc huius loci interpretationem confirmatam mox videbimus iis quae sunt in v v. 37-39. Verbum sanctificare nihil aliud Latinis sonare potest quam sanctum efficere quod tale non est. In bibliis tamen amplior huic verbo subiecta notio reperitur, nam id respondet hebraico VIP, quod praeterea significat aliquam rem aut pedisonam ea religione prosequi atque habere quam eius Sanctitas exigit, item dare operam ut hoc ipsum alii faciant; ita ut triplex sit huius verbi usus pro hac triplici eius significatione. Quum Deus aliquem sanctificare dicitur, liquet locum esse non posse nisi primae vel tertias signiscationi. Utraque in Christum θῆαυθρωπου convenit. Nam pater Christum filium sanctum essecit, qua quidem hic Deus est, sanctitatem suam
omnem, hoc est ipsam divinam naturam, cum eo ab omni aeternitate communicans, qua vero homo est, humanam eius naturam οἱ υngστατον faciens cum divina. Quomodo autem
curaverit ut utramque filii sanctitatem, divinam inquam atque
humanam, haec rerum universitas suspiceret ac veneraretur,
140쪽
cAPUT DEclvvκ 129 audi Paulum id onarrantem: Et eum uerum introdueit primm senitum in orbem terrae, filium inquam Deum hominem sa- tum, dicit: Et adorent eum omnes angeli eius il . Qui aliquo mittitur, aliunde mittitur. Sed pator Christum misiι in mundum; aliunde ergo misit. Si aliunde, iam Christi persona , i haec Pnim mittitur, non natura i , sicut ipse non semel professus est 2 , non est de hoe mundo. Cui argumento ne quid Opponere tentes, illud animadverte, quod, sicut missus esse et renisse in mundum Christus dicitur quam saepissim , ita vix unquam alius, no suo alitor quam herbi ininui tali
ne, isque dumtaxat qui aliunde Originem habuisso consetur. Uuod onim in Io. I, 9 exemplaria latina ha boni: Gat lux vera, quae illuminat omnem hominem xenientem in hunc mundum, id e graecis sic verti potest: μαι tua vera, quae illuminaι ο-nem hominem, veniens in hunc mundum, ipsa lux videlicet; isque sensus alteri praestat omnino. Vnus solummodo Iocus
est in quo Christus ita eum patre loquitur de discipulis: SA
ut tu me misisti in mundum, et ego misi eos in mundum δὶ; sed quia de his ipsis proximo dixerat Pos de mundo non esse Dei filius a patro missus lune fuisse dicondus si, quum d scendiι de caelis, et in earnatus esι, et homo factus est. Colorum, quum Christus, quantum salis est, Psiseerit a inpellationem filii Dei sibi vero ac proprio fieri, non est cur quaeratur quamobroni non a portissime pronuntiaverit se filium Do i osse atque adeo Deum non Socuq ac patrPm. CO stat oum ab sex pressa huiusmodi professione suae divinitatis abstinere solitum misso. V v. 37. 38. Pors clo et concluso se unum cum patro filium suo D i esse, rem Christus, sicut alias, laciis confirmat. Consor Io. V, 31 ei loge qua o diximus de v. 25. Nemo non videt quam ab re suis ol talia argumenta urgere, Siquidem nomina patrem et silium i liri filiis usurpassot in s nsum alium eo qui ipsorum proprius est. - Christus demonstrare instiluerat se et patrem unum esse, sod, quum saceret, illi propin 1ὶ Hebr. I, 6. 2ὶ Io. V1 Il, 23. XVlI, M. lG. sal tb. XVI l. 18.