장음표시 사용
321쪽
Caput quartum. . De Multitudine. 28a
multa esse. Alia, inquit, quam unum multa quodammodo sunt. N am si alia praser unum, nec νuam tamen,nec plura νno essent, prauius nihil essent. Nibilbane.
SECvNDA P Ro pos ITi o. Nulla multitudo est expers unius. Probatur primo , quia unumquodque multorum quae sunt in multitudine vel est unum, vel multa, vel nihil. Si nihil , non exit multitudo , quia non est multitudo praeter ista multa: Si ergo multa illa nihil sunt, etiam ista multitudo nihil exit. Si multa. erit progressus in infinitum , nam rursus de unoquoque multorum recurret eadem quaestio. Relinquitur ergo quod unum quodque illorum inultoriim sit unum. Quod si ita eit, sequitur ergo quod multitudo non sit expers unius. Se cundo , quia multitudo habet partes 1, nam si non haberet partes, non esset alia ab ipso uno,
& e siet omninb simplex , & nihil aliud ellet praeter ipsum unum. Atqui quod habet partes est unum ; nam quod habet partes . est totum, quia totum est cui nulla pars deest, & pars,
totius est pars,& totum est totum partium. At totum est unum; nam totum, vel multa est, vel unum: non multa,quia pars est pars tot*s, non est autem pars multorum, quia esset pars sui
ipsius.Relinquitur ergo quδd totum est v ntim, cuius est pars quodcumque est in multitudine. Qusd si ita est ut in multitudine sit totum , cum
totum habeat unius naturam & rationem , s
quityr qudd in multituduie necessarib sit unum.
322쪽
α81 Pars II. De primo Principio.
Haec propositio est Platonis in Parmenide, suppositione quarta r An non, inquit, congid randum praeterea alia qὸid patiantνr , F τηmn es 'considerandum. Dicamin igitur unum si est, alia abivno quodnam pati oportet Dieamus. quia alia sunt quam unum , nm unum sumi aliaquin asia quaim unum non essent. Prae. Non tamen penit. ι niuata sunt, sed quodanmmodo uno participandi. Qua ratione ' Quoniam alia ab uno ex eo quis partibων eonstant, alia bunt quam unum: ηθὶ enim partes baberent , unum penitus essent. Reue e. Paνια aut eius quod tεtum es, partes esse aspernimus t Agerm-m in plane. Atqui totum ipsum νη- ex multu esse vari ι esius partes sunt quae partes appellantur: quaelibet enim partium non multorum pars, sed totius
existit. At quomodὸ ψηd Si quid multarum pars υβι quibus ipsium inelset, σ sui ipsius quodammodae et pars, quod es impossibile: π aliorum catusque, si
quidem omnium. Uni us enim non existens, pars ali rum amnium erit: atque ita πηius cam' te pars muerit. Non exi*em Mia pars eatusque, misius ex mu
ris erit. Et fi nullius est , esse quicquam sors m --nsum quorum nullius vel pars vel aliud quicquam est. impossibile erit : apparet quidem. Non ergo multa mnec omnium pars est, quaecumque fit pars, sed uniuscuiusdam ideae er unius cuiusdani quod totum νοe mus , factum est cunctis seum atque perfectum; buissisquam pars est quacumque sit pars. Omninὸ quidem.
nens, alia ipsa ab νηο esse stes se est.
323쪽
Caput manum. De Miatitudine. , 283dendus Proclus propoc prima in Elementis.. TERTIA PROPOSITIO. Omnis multitudo est una, & non una. Probatur, quia multitudo potest duobus modis considerari, unci modo secundum se ut est abstracta ab uno: alio modo per coniunctionem ad unum. Si primo modo consideretur, est non una, quia est opposita uni vi diuisibile indivisibili; unum enim oppositorum includit negationem sui oppositi.& si est diuisibilis non. est indivisibilis. Et co fir-
matur quia multitudo est alia ab uno, alioqida esset unum ipsum: si vero est alia ab uno, est non una. mod si consideretur multitudo per coniunctioneni ad unum, est una: nam per illam coniunctionem una est & fit una ; nulla enim multitudo est quae sit expers unius. Atque ita haee propositio colligitur ex superioribus propositionibus. Nam quia multitudo est alia ab uno, & consideratur sub ea ratione, est non una: ex alia vexb parte . quia non est expeta unius, & consideratur sub ea ratione, est una.
. Haec propositio est Platonis in Parmenide. Nam suppositione quarta dicit multitudinem quamuis sit particeps unius, considerati tamen posse sine illa participatione & secundum se. Si, verb c sideretur sub ea ratione qua est multitudo sine ulla participatione, cum non sit una nisi per unius participationem, exit non
una. Alia, inquit, unum, multa quodanis modo βα-ιi Nam β alia praeter unum nec νnum tamen
324쪽
di 84 Dial. Pl. Pars II. De primo Principio.
Proclus in Elem. prop. 2. Omne, inquit,
particeps est unius est cir unum GC non unum. Si enim .
aliud existem praeter ipsum unum patitur ipsum unum per participationem , . sustineι unum fieri. Si itituν nihil es praeter ipsum unum, tar bosiim Vnum , neque particeps erit unisu. sed per se unum erit: Si vero es aliquid praeter illud quod non es unum,quodpaνtieeps es unim, .non unam es O' unum,non quod est i omvnum,sed unum exisem ut id quod es particeps ipsius.
Qv ARTA PRO Pos ITIO. Multitudo est infinitia. Probatur , quia infinitum est quod pertransiri non potest. Atqui multitudo s cundum se consderata pertransiri non potest rNam si multitudo secundum se consideratur, quod libet eorum quae in multitudine sunt, cum plura sint uno,est multitudo. Nam si secundum . se consideratur, non est una, ut diximus superiori propositione. Ergo quodlibet eorum quae sunt in multitudine non est visum : ergo est multitudo, quia vel est unum, vel multitudo, vel nihil: non est unum, ut supponimus: non
est nihil, quia sic multitudo nihil esset: ergo est multitudo. Quod si quodlibet eorum quae sunt in multitudine est multitudo, idem diei poterit de illo ac de ipsa multitudine, habcbie enim in se plura uno, & sic in infinitum. unde
sequitur multitudinem esse infinitam. . , Haec propositio est Platonis in Parmenide, suppos. quaita. Postqubi autem isqvit, pluνη mis
325쪽
Caput quartum. De Multitudine. 28s
dam quam unum ista sunt , neque es iam uno parrici paue unc cum primum uno participans. Certe. Nonne
multithdines fiunt in quibus non hi unum matira diues certe. Q' ὐd si velisnus intelli tutia ipsa ex iis aliquid 'siam minimum excerpere, an non necesse erit illua extractum, vi pate quod unius est expers, muntitudinem esse, non unum t Necesse. Nonne tibi siesemper consideranti ipsam seeundum si ipsam, alteram Epeciei naturam quantumcumque illius inlexeris , -- Auitum multitudine . peν occurret Ees maxime quidem. - Qv I NT A PRO Pos ITIO. Multitudo non eis sine termino. Probatur, idcirco multu tudo est infinita secundum se, quia secundum se est alia ab uno. ac proinde est non una. Si ergo consideretur ut cum vno coniunct1. sub ea ratione iam non erit infinita. Atqui iam diximus multitudinem non esse expertem unius: ergo qua parte consideratur ut coniuncta cum
uno, non erit infinita. bd si sab ea ratione non est infinita, necesse est ut sit finita ac proinde habeat in se terminum : sicut enim infinitum est quod termino caret, ita finitum est quod terminum liabet. Haec propositio est Platonis in Parmenide. suppositione quarta. Postqaam , inquit , una
qualibet pars ejecta est, terminum i im partes inui--cem o ad totum babent, nec non ad potes totam.
326쪽
286 Dial. Pl. Pars II. De primo Principis.
Valde quidem. Iraque aliis qua η νni contingit , exi o νηο re ex seipsis iam in una communicantibus , alterum quidem in ip s fieri. quod quidem ira minum inuicem praebuit , natura Aatem illorum feeisn Amseipsam, infinitatem. Nanifestum est. In bane itaque
modum alia quam unum, tum tota, tina etiam sectin-
dum particulas o infinita sum . termino quovio
SExTA PRO Pos ITIO. Multitudo op ponitur uni priuatiuE. Probatur, quia in priuatiuδ oppositis unum habet rationem formae. alterum habet rationem negationis cum aptia . nidine ad eandem formam. Atqui ita se habent inter se unum & multitudo : Nam unum habet rationem formae, consistit enim in aliquo positivo quod habet rationem perfectivi, mururitudo verb habet rationem negationis eius,dcm formae cum aptitudine ad ipsam: multitu. do enim est alia ab uno , ac proinde non una secundum se. & tamen apta est ad unum, eum non sit expers unius. Sequitur ergo quod multitudo opponitur priuatiue uni. Confirmatur, quia multitudo seeundum se dicit negationem
rcrmini, unum vero talionem termini: nam multitudo ex se est infinita, per unius verb participationem iam habet terminum : at terminus habet rationem formae et multitudo ergo per gomparationem ad unum dicit negationem bimae cum aptitudine ad terminum, ac proinde opponitur uni secundum priuationem.
Nee obstat qudd virum lignificatur per nes
327쪽
Caput quartum. De Multitudine. 28
tionem multitudinis , quando quidem unum exponitur per nega tionem diuisionis quae comperit multitudini quod enim indiuisum est
dicitur unum , quod diuisum est dicitur .multitudo hoc inquam non obstat quominus multitudo opponatur uni priuatiue: nam ut ait Aristoteles M. Metaph. cap.3.significatur unum permultitudinem, quia multitudo est notior nobis secundum sensum : Dieiων amem, inquit , exson araris ipsum mirum . . signisca αν ex Hai ibitiinyiussibile , eo quod multitudo-diui bile invissensibile es ; quare mallitudo ratione prior es quam indivisibile pνopter sensum. Et ita intelligendas
D. Thomas I. pari. qu. H. art. 2. cum ait, eae
doctrina Atistotelis, unum quod conuertitur cum ente opponi multitudini per modum p οὐ uationis , ut indiuisum diuiso : hoc enim non intelligitur secundum rem, sed tantum secundum modum nostrae cognitionis, ut ipse expliacat in responsione ad quartum: Unde , inquit, variet quod diuisio fit priita unitate , non simpliciter, sed feeunsim νationem nostra apprebensionis, appre hendimus enim fmplicia per composita.
Haec propositio est secundum doctrinam Platonis. Nam pri md certum est in doctrivii Platonis unum esse superius multitudine, quia simplex natura superius est composito et non enim potest esse compositum nisi iit simplax, quoniani compositum est ex multis quorum unum quodque simplex est, ut probat Plotinus
328쪽
α88 Diah pl. Pars II. De primo Rincipio.
ni ulta sicut sinplax & compositum. Ex hoc vero tequitur unum habere rationem formae per comparationem, quia tu perius, secundum doctrinam Platonis est persectivum inferioris, x anima est perfectiva corporis , mens animae, mentis verδ bonum & unum. Confirmatur, quia multitudo participat unum secundum
Platonis dcc rinam : At participans secundum se non habet participatum , & includit illius negationem, ita tamen ut habeat aptitudin. ad illud recipiendum. Sequitur ergo quod secunditin doctrinam Platonis , multitudo habeae oppositionem priuatiuam pet comparationem
ad unum. CO ROLLARI v M. sequitur ex superioribus naturam multitudinis non consistere in simplici negatione, sed in aliquo post tuo: nam particeps unius non est simplex negatio . con notat enim aliquid positiuum quod rei cipiat unius participationem. Deinde oppositio priuatilia non consistit in simplici negatione; hoc enim pertinet ad oppositionem contradictionis, sed praeter negationem includit aliquid reale nimirum subiectum , priuatio enim est negatio formae in subiecto apto ad recipiendam sormam. Et certe .cum multitudo cipit unius participationem est aliquid vel nihil: non nihil. quomodo enim reciperet paroticipationem unius 3 ergo est aliquid & nou
329쪽
Caput quamlum. De Mallistidine. ago
titudo est ab uno. Probatut , multitudo non
consistit in aliquo negataub , sed consistit in
aliquo positivo, & non est omnino nihil, sed aliquid reale , ut constat ex superiori biis. At omnia sunt ab v ; est enim primum omnium principium, ut probatum est supra. Secundo, quia si multitudo non oritur ab uno, erunt duo
condistincta principia: nam cum quidquid est, sit vel principium , vel a principio , si multitudo non est ab uno . quod est principium. n est a prinei pio ac proinde erit pi incipium'. Quod si ita est , erunt duo principiat cilicet unum & multitudo, quod dici non p.-test . Terti δὲ quia numerus est multitudo ; aeptinet pium numeri est' usum. Quarto , quia, unum ideo est prirnum omnium. principium, quia nihil est expers unius, & omnia in se prae- accipit. yt dicit D. Dionysius de dii in . nom.
ap. unum ero D- est , quia amitia unice est pecundὰm νnicam eminentiam uni satis, omniumque unum est causa. 'At multitudo non est, expers
unius'. & mul hudinem unum prae accipit se-hundium suam eminentiam. Sequitur ergo quod omnis multitudo est ab uno. iHaec propositio est Platonis. Nihil enim magis commune in doctrina platonis quam omnia 'esse ab uno : quod non solum a Platonicis , sed etiam a Theologis tamquam principium
assumitiit. Plotinus Enn. 3. Lb.,cap. n. eegarimn est, inquit, ante multitudinem esse unum a qua multiti do proueniat : omni mque numero
330쪽
2yo Dis Pl. Pars II. De primo Principio.
prius est unum. Et cap. loquendo de uno: . Sed quonam , inquit, 'noao talia praebet ' npmqMidhac habendo , an potius non babendo ' sed quae non habet , quo pacis praebuit n vero babet , non est simplex. Si ergo babens haec , tradidit , quo uammodo ex ipso multitudo profluxit t. Vnum quidem ex φμ simplex effluere aliquis forte concesserit, quamstis σhee insuper inquiretur, quomodo id etiam ex eo quod omnino unum es , veniar Verumtamen. licet dicere
sic ex ipso profluere , sicut εx lumiΝe eisea se emiratlylendor . sied qhemari multa sint ab eo. vltra quὰνh- . tur / sed certe quod sit ab illo', non debsit ese id , atque iiDd. Et pauid post Dictam iam ergo est, s quiὰ ex uno manat , aliud quidem esse praeter imia; aliud vero existens, nos est xnsibi; id enim erat iliad .s autem non num , do ο igitur , necessarioque iam . multa. Vbi notandum eth ex Plotino duplicem .esse prudocendi modum in primo principiis, unum per quem producit circa se unum , quod tamen non est ipsum unum ἱ alterum quo producit multitudinem. ' ' '' . .