장음표시 사용
281쪽
pietatis solicam, ne contendat aliquando, Christi carnem non sedere ad dexteram, Dei, aut si verbis id concedet,ne male definiendo scilionem ad dexteram, detraliat, gloriae communicatae filio David, redemptori nostro: ne adimat sanguini & mortiis eius reconciliationis de satisfactionis merita, vim dc dignitatem: ne incipiat dispu-- tuc sanguinem Z mortem hominis non posse esse infinitae virtutis: perinde ut cum ., disputant, carnem Christi nihil conducere, non poste in multis locis praesenteni. manducari: Ne denique contendant natiuitat ei circuncisionem passionem, mor--tem Domini, quia sunt carnalia Se corporalia, nihil conferre ad salutem. Subdolu - illusor, & mirus arti sex Satanas scit incredibilibus praestigiis se inare animos: ne--mo confidat de sua prudelia eruditione, facundia, aliisve donis: sobrie sapiat uniusn. quisque in timore Dei. Hactenus ille. Nos Catholici non soluin naturam humanam integram,ac distinctam a natura diuina testamur in Christo, sed illius proprietates imperturbatas de inconsulas permanere docemus. Verum aequum pol tu la-miis , ut in illa natura humana proprietates substantiales secernantur ab accidentibus,de quibus antea egimus. Deinde ostendimus loci circumscriptionem neque a Philosbphis,neque a scripturis, annumerari inter essentiales corporis humani proprietates, quae si pereant, secum substantiam in interitum necollario protrahunt. Restat modo aperire sontem,ex quo emanant admirandae multae dotes, quae' accindunt corpori Cbristi,& quae ido fulgore illustrant ac perficiunt infirmitates natur nostrae,atque eiusdem desectus abolent de absorbent. Harum quidem capaces non sunt caeteri homines, ac proinde non aliam decet desiderare in Christo nobiscum necessariam similitudinem, quam partium de proprietatum essentialium. Alias accidentales pro passionis dispensatione suscepit,easdemque deposuit cum voluit, vel retinuit. Profitemur itaque situm Dei sibi copulisse naturam humanam arctisssimo foedere, quod vocamus personalem unionem, quoniam persona filia Dei in Christo sustentat naturam quam ex homine accepit. Ex hac unione crodimus adiuina liberalitate praeclaras dotes quamplurimas in naturam assiimptam rc itin-dasse, per quas caro assi impia no exuit aut perdit proprietates suas, sed deponit lumina persectiones, & nouas acquirit vires, ut quod antea non poterat, tum possit. Si militudine rem elucidemus, qua delectantur antiqui Patres. Ferrum ignitum duplicem facultatem possidet,unam sibi naturalem de es lentialem retinet, accidentia multa dc ponit, ac nouam vim acquirit, qua praeditum prius non suit, ut lucere, vi ere, quae sibi praeter naturam adueniunt. His positis, si quis ratiocinetur Sacramentariorum more,Non est proprictas ferri lucere, vcl vrercaergo ferrum ignitum non lucet, nec urit:habes quod respondeas, alia esse idiomata siue proprietates serri per se, alia ut cum igne coniunctum est. Imo de in nostro corpore hoc potest considerari. Quatenus animatum, longe alia prae se fert idiomata de accidentia, quam si per
se extra unionem cum anima conii aeretur. Accommodemus ad Sacramentariorum ratiocinia. Dicimus corpus Christi triplici proprietatu genere insigniri. Alias habet naturales corpori humano simpliciter de absoluia accepto. Eidem aliae ex beatitudine communi sanctis omnibus pro cuiusque gradu de ordine accesseriant. Aliam ex unione naturae humanae cum uiuinitate obtinuit, quae aliqua accidentia corpori humano agnata sustulit, ac notia contulit, quibus supra naturam, de vim corporis humani corpus Christi attollitur, ut iam non valeant in ipso, sicut nec in ferro ignito, argumenta sumpta ex natura dc proprietate corporis simpliciter. Ex pectatur fortaste ,ut edamus illas praerogatiuam, quae exuberant in humanam Christi naturam, de eis ciuntur illi per gratiam de donationem, non per essentiam propriae: sed suo loco de scripturis de Patribus commemorabuntur. Conuenit inter
282쪽
nos omnes, excellentias illas ex unione humanae naturae cum diuina in persona filii Dei, tanquam ex fonte procedere. Sed de unione pcrionali primum controuerti-Q- - - ρ .. tur, quaenam sit, & in quo consistat. Brentiani existimant cile sitam in communi i catione maiestatis, authoritatis, potestatis, virtutis, quae in natur a humanam Christi a diuinitate ubique praesentis specialiter transfunduntur, ita ut personalis duarum
ii , , t naturarum unio ua actione unius in alteram versetur & desiniatur. Ad eam fabrica
dam nullius Concilij determinationem, nullius Patris sententiam, nullam ex planis scripturis rationem crinatam,authoritatem denique nullam proserunt, sed uno aut altero scripturae loco fraudulenter exposito hoc suum phantasma adumbrare coianantur,& non tam persuadere, quam fidei articulum sua authoritate essicere, adeo ut ne dignentur quidem ducere pro Christianis, quicunque ab illis dissenserint. Ex eorum ergo sententia personalis unio est communicatio plenitudinis omnis potes latis: quoniam de Christo scriptum sit, In quo sunt omnes thesauri sapientiae & scientiae absconditi, & in quo inhabitat omnis plenitudo diuinitatis corporaliter Hoc autem totum comminiscuntur, ut humanitatis Christi omni praesentiam de ubiquitatem incipiant fundare: quas necessc sit illam naturam humanam esse pradi ditam omnipotentia, a qua quat omni praesciatia, si cum diuina in uni ouem personalem deuenerit. Nos Catholici, a quibus quicquid veritatis habent, didicerunt Aduersari j, respondcinus iam damnatam esse a Cociliis sacrosanctis istam opinionem & definitionem. Nestorius, cum ab eo quaereret hir, quonam pacto naturas
diuinam & humanam uniret in Christo, cum personas si ij Dei & hominis diuideret: copulari illas dicebat ei sdem potestatis nexu & communicatione. Minus asserebat ille quam Brentiani, ciun ex ea lena potestate non inferret personalem unionem, sed susscientem naturarum connexionem. Eum tamen Synodus Ephesina sic
consutat: Non potest unire naturas sola dignitatis aut potestatis aequalitas. Dicere iaDeum & hominem sibi inuicem velut dignitatis & authoritatis vilitate coitinctos, a nouitas vocis est, & nihil aliud. Eadem Synodus anathemate serit Nestorium, qui ..uniri duas naturas in Christo communi potestatis vinculo doceret, diuidi tame in eodem illarum naturarumpersonas. Si quis inquit in in uno Christo diuidit subsistetias pollunitionem, sola societate coniungens ca quae secundum dignitatem est, vel etiam authoritatem aut potestatem, & non magis conuentu, qui per unitatem factiis est naturalem, anathema sit. Quinta Synoclus idem decernit, & inquit: Si quis dicit secudum gratiam, vel siccundum opinionem,uci secundum dignitatem,
vel secundum aequalitatem honoris, vel secundum authoritatem, aut i clationem, aut estectum,aut virtutem,unitionem Dei verbi ad hominem faciam cste , anathe-
ma sit. Epties ni Patres exemplo duorum Apostoloriana, aut duorum Principum dissicultatem illustrant. Nam licet constituerentur in maicitate, dignitate, auinoritate,ac potestate aequales illi duo,tamen inde non consequeretur utrunque Principem siue Apostolum in eadem coalescere personam. Hoc idem ibit dissimis rationibus,atque ex nostra fide & scriptura suinptis confirmatur. Nam tres diuinae personae in potestate, maiestate, & reliquis persectionibus quam maxime fiant unitae, totamque diuinitatis plenitudinem habent, nihilominus manent inter ic vere de personaliter dis Sinciae. Non igitur cadena potestas eandem personam ciscit, nec ciusdem mai cstatis communicatio unionem personalem includit. od cum Br tiani introducere volunt, simul introducent naeresin Sabellianam, quae ex unitate naturae,maiestatis & potestatis, unam in Patre, Filio & Spiritu personam esse concludebat. Adhaec si ex matellatis diuinae in naturam humanam insi sione coalescit vitio personalis in Christo, cum illa maicitas sit cCmmunis tribus persisnis, natura
283쪽
a DE VERITATE EUCHA RIS TI A. iro
humana Christi unita dicetur Patri & Spiritui tam vere & proprie, quam ipsi filio,
nec solus filius feretur incarnatus,passiis,& sepultus,sed Pater & Spiritus: ac proin de Brentianos Patri passianos merito cum Sabellianis, & Spiriturassianos appella' bimus. Tertio, si h 'postatica de personalis unio constatur ex eiusdem potestatis comunicatione, Deus no posset ulla ratione naturam aliquam personaliter sibi unire, quin ci suam potestatem impartiret. Quod concessum parum desert diuinae omnise potentiae, de in triduo scpniturae corpus Christi anima vacuum negat perstitisse di- .uinitati coniunctum, cum cadauer illud maiestatis, gloriae, de sapientiae diuinae capax aut particeps no magis qua lapis sortasse esset. Postremo maic stas & cooperatio humanitatis iam persona Claristi conflatam ex diuinitate & humanitate arguunt. Operationes enim esse rei & existere supponunt. Itaque non ex eiusdem porcstatis participatione coadunatio naturarum in eadem persona sit, scd ex eadem subsistetia & existentia, ita ut diuina & humana natura in Christo dicatur personaliter uniri, quia existant,&sustententur eadem subsistentia, quam Graeci nominarui hypo, stasin, Latini persenam de suppositum. Sic enim in Ephesina Synodo decernitur: - Carni secundum subsistentiam unitum est Dei patris verbum. Et in quinta Syno-- do accuratius desinitur' Sacta Dei Ecclesia, utriusque scilicet Nestoris & Eutyche--tis perfidiae impietatem eiiciens, unitionem Dei verbi ad carnem secundum com-- positionem confitetur, quod est secundum subsistentiam. Si quis non confitetur,. Dei verbum carni substantialiter uniri, & propterea unam eius subs flentiam, vel ' unam personam, & ita sanctam Chalcedonensem Synodum unam subsistentiamri Domini nostri Iesu Christi consteri, talis anathema t. Hinc absque difficultate intelligetur, quanta humanitatis cum diuinitate euad. at viaio. Non enim tanta est, quanta trium personarum in una essentia diuina, neque tam parua etiam, quam ea
est, quae in solius gratiae,gloriae,& virtutis communicatione consistit, aut quae alio quouis accidcntario modo esscitur. Est autem adeo singularis, ut nullo exemplo commode explicari postit. A Patribus quidem illi comparatur corporis de animaeco tactatio,quia in una hominis persona duae res fulciuntur sine ulla mixtione, confusione, ac conuersione: nihilominus tamen talis coadunatio longissimo distat interuallo ab illa quae in Christo sit. Animus enim de corpus nequaquam integrae &perfectae sunt essentiae, sed unius essentiae partes: diuina vero de humana natura in Christo essentiae sunt adeo integrae de absolu tae, ut nulla ratione unam tertiam cssentiam absoluere possintrattamen utraque portatur de sustinetur ab una simplicissima filii Dei subsistentia. Etenim natura humana inChristo priuatur humana persen siue subsistentia sed existit in supposito& persona fili j Dei, aqua substentatur
ut existat. Ex illa fide & doctrina omnibus absurditatibus S incommodis obuiam itur,quibus patet Brentianorum opinio: quae iterum recurrerent, si coadunatio inessentia diu in aut in aliqua estclesiae proprietate locaretur. Cum enim cstentia, deessentiae quaevis proprietas Patri, Filio & Spiritui indisserenter congruant, etiam illi tres indifferenter dicerentur incarnari,pati,&c. At cum vnio ex persona de parti culari subsistentia fili j Dei terminatur, tum ad eum etiam solum resipicit incarnatio, passio, & alia eiusmodi. Inde etiam expediuntur omnia Brentianorum argumenta, quibus amplificat sustentari humanam naturam Petri,Pauli, atque aliorum, de portari a Deo,ne in nihilum defluant. Nam falsum est naturam humanam in illis
propria destitui subsistentia,falsum est illam naturam superstrui subsistentiae, siue
perionae Patris, aut Filij, aut Spiritus: sed suae propriae existetiς sue personae incumbit,& innititur fundamento, quod scut alia omnia sua virtute stabilit de continet, quodque est ipsa diuinae estentiae maiestas de potentia, non aliqua persona diuina.
284쪽
Brentiani vi suae ubiquitati aliquam rimam inueniant,naouent secundam quaestio Q si ιο-- nem communicatione idiomatum, id est proprietatum 'nius naturae in Chri alterani trastu & applicatione, cum nimirum diuinitatis,quae est in Christo dotes eximiae affirmatur conferri & inesse humanitati propter intimam illam per-ς I sonalem unionem. Ex qua Brentiani contendunt omnipotentiam & Omnes alias
' ''' ' eeseellentiaue, quae singulares & propriae sunt Deo, in eandem humanitatem Christi. transfundi,ut ipsa sit omnipotens, omnium praescia,ubique praesens ita ut nihil inter diuinitatem Christi & humanitatem intersit, nisi quod illa ex sesias possidet
praerogatiuas, humanitas vero caldem Omnino Obtineat, quamuis non ex se, sed ex
coniunctione cum diuinitate in eadem personafili j Dei. Imὀ eousque progreditur Andreas Smi delinus, ut duplicem audeat fabricare diuinitatem: unam propri. , quae toti Trinitati competat, alteram communicatam, quae humanitati Christide- beatur. In probationem iterum citant,In quo sunt omnes thesauri capienti & scie- tiae Dei abiconditi: Data est mihi omnis potestas in coelo & in terra: Non est illi da- tus spiritus ad mensuram. Nos vero icimus ab Ecclesia Catholica damnatum Eu /' 'li' lyclietem qui naturas permisceret,& proprietates confunderet: damnatos quoque Monothelitas, qui naturarum operationes perturbarent, ac definitum in Domino oε μ μ 'r'- nostro Iesu Christo duas naturas indivise inconuertibiliter unitas esse, & duas prosiazo prietates duasque naturales operationes indiuisic inconuertibiliter,inconfuse, inses ' parabiliter, ut verbis sextae Synodi utamur,in codem Christo agnoscedas ac vene-:andas,alteram scilicet humanam, alteram diuinam. Ex quo sequitur, proprietates α' ι - vnius naturae minime ad alteram esse transferedas, aut cum alterius proprietatibus consuli denda , cum utraque natura absque ulla confiislone, mixtione aut conue sione proprietates suas distinctas omnino incolumesque retinuerit Scimus deinde ' non ex alio sonte Arrium,Paulum Samo fatenum,Photinum, atque alios eius generis haereticos,sivos errores hausi illa, quam ex praepostera Peruersaque scripturarum
inicili rentia in quibus nescierunt, aut noluerul.inter ea secernere, quae ratione diuinitatis,&quae ratione humanitatis de uno eodemque Christo pastina dicta legu-tur. Eminuero necesse est admonet Cyrillus) reddere Deo quae sunt Dei,& hum,
ci iuri, τι nitati quae ei debentur,ne id quod creatum est, ad diuinam deducentes citentiam, .. '' aut id quod est diuinae naturae,ad locum qui creaturis congruit, deponentes, in aliquem incidamus errorem .Passim admonemur etiam a Patribus, cauendum ab illa communicatione idiomatum, siue ne attribuamus uni naturae quod alteri fuerit ι. sis innatum. Servemus inquit Ambrosius distinctionem diuinitatis & carnis. Vnus - in utraque loquitur Dei filius, quia in eode utraque natura est, & sit idem loquitur, in non uno sena per loquitur modo. Intende nunc in eo gloriam Dei, nunc hominis in
passiones, quia quasi Deus loquitur quae sunt diuina, quia verbum est: quasi homo -
dicit quae sunt humana, quia in mea substantia loquebatur NanZianzenus ait: Uno ' eapitulo moneo, ut altiora quidem ascribas diu initati,humiliora autem naturae hu- manae attribuas, quae ex parte infirmitatis nostrae assumpta est. Distinguamus scri
D .i.Arrimi. bit Auetustinus quid in scripturis sonet secundum formam Dei, & quid se duin formam serui. Quid autem,& propter quid, & secundum quid dicatur, prudens &dilistens & pius Lector intelliget. Cum aliqua in scripturis alibi addit dicuntur de a filio quibus demonstratur quod patre sit minor,ea secundum humanitatem intel- alietantur. Cum vero ea dicuntur, quibus filius patri demonstratur aequalis, secundu . iris, tim quod Deus est,accipiantur. Hieronymus vero Brentianos inscctatur planisti me. Il pu -- νη- lorum similiter execramur blasphemiam inquit)qui nouo sensu asserere conatur,a tempore susceptae carnis omnia quae erant Deitatis,in hominena demigraste,& rur- .
285쪽
sum quae erant humanitatis,in Deum esse transfusa, ut quod nulla unquam haeresis dicere ausa est, videatur hac confusione utraque exinanita substatuta, deitatis scilicet & humanitatis,& a proprio statu in aliud esse commutata.Ac ne temere existimemus inter haereses istam opinionem connumerari a Patribus,expcdamus quam iuste id faciat, cum talis proprietatum inter naturas communitas mysterium incarnationis corrumpat,nec fieri possit. Imprimis id alteri communicari dicitur, quod commune redditur etiam ex Brentianorum sententia. Quod autem duobus re ve- α 'ra commune fit,iam via proprium dici nequit. Qua de causa Conciliis &Patribus nihil est aliud naturarum proprietates in Christo confundere, quam vel humanas ascribere diuinae naturae, vel e diuerso diuinas humanae,uel eas de utrisque attribuere. Non tenorariit Patres subtilem Brentianoru distinctione,ut uni dicatur propriu, quia per se conueniat, alteri vero competat,non ut proprium, quia accedat ex alio: mia .lim iis Imo in eo omnes neruos intendunt veteres Theologi, ut doceat id quod uni per se chri, proprium cognoscitur,ne mediate ipso possit alteri comunicari & imputari. Caetem perspicietur veritas facilius, & iucudior erit disputatio,si sermone ad ipsam omnipotentii, de qua quaeritur,accomodauerimus. Certissimu est axioma,nullius naturae proprietate in alteram natura seu speciem transferri posse. Etenim ut erudite Cyrillus scripsit, & ratio ipsa dictatὶ quorum operatio & virtus indifferenter una est, illis viritatem quoque speciei vendicare oportet. Quis enim diceret aptitu- sum. dinem ad ridendum , ad ratiocinandum, & ad capiendas disciplinas, quae homini sunt propria, lapidi aut truco posse infundi 3 Multo vero minus omnipotentia diuina,proprietas infinita naturae finitae & creatae poterit communicari, cum in cosessiosli,quod res finita certisque terminis coclusa,rem infinita & immensam intra se capere nequeat. Adhaec cum potentia,scietia,& quaelibet persectio in Deo ipsissima sit, & simplicissima essentia, euidenti de nece uia collectione efficietur, ipsiss-mam quoque de simplicissimam Dei essentiam in Christo naturae humanae comitianicari, si ei omnipotentia comunicatur,cum eadem si inquam in Deo essentia &omnipotentia. Proinde humanitas in Christo habebitur Deus ut omnipotens. Ex quo humanitas Christi diuinitati aequalis affrmabitur, non tantum potentia, maiestate de gloria,sed essentia de natura, cum in idem recidat in ipsa diuinitate essentia dc potentia. Hinc quoque colligetur,a diuinitatate realiter communicari proprietates humanitati,idem valere ac si quis dixerit, diuinitatem semetipsam hum, nitati communicare, ita ut ipsa diuina natura enutietur de humana, cum eadem omnino res simplicissima credatur in Deo proprietas & essentia. Hinc etiam omnes aliae diuinitatis proprietates humanitati probabuntur conuenire, si una illi asseritur insundi,cum omnes unum sint, nec una ab alia possit disiungi. Sic ergo humanitaticliam comunicabitur aeternitas,ut sic loquar, increatio, infinitas, ita ut ipsi humana naturare vera credatur aeterna,increata, infinita, aut diuinitas seu diuina Omni- . potentia negetur infinita, increata,aeterna. Andreas Smidetinus audet Deum finitissimum scribere, qui probe nouerit finem potentiae suae. Hoc quidem est Brentianorum scopum attingere, & Deo ipsi diuinitatem adimere, quae proprie in ipsa immensitate de infinitate consistit, ne Lumanitatem infinitis interuallis minuertat. Praeterea si una eademque in Christi humanitate & diuinitate totentia ponitur,vna
etiam ponenda erit operatio,vna voluntas,intellectus vitia cum ad naturales diui- 'nae es lentiae proprietates pertineant, & unum & idem omnino cum omnipotentia existant. Quamobrem Brentiani non effugiant, quin Euty chitarum & Mono-thelitarum haeresim incurrant, uorum primi confundebant naturas, de naturarum proprietates, alii naturaru volutates operationes. Nec crime istud a se depellant
286쪽
ex eo quod omnipotentiam de alias proprietates primo & per se ascribant diuinit, ti,cuius beneficio transfundantur in humanitate, cui per accidens tantum dicantur conuenire. Eutychiani de Monothelitae non carebat hoc effugio. Non enim eos istebat, quicquid humanitati in Christo praeter alios homines accessit,ex diuinitate, cui per se illud inesset accidisse, neque humanitati innatum, sed aduentitium fuisse. Insuper huc impietatis delabentur,ut quae Deo sunt essentialia,ita vilestant, de es ciantur creaturis accidentia. Aliquid quidem creatum ad similitudinem propriet tum Dei, de earum quaedam creata, inquam, participatio accidet aliter homini potest aduenire,ut beatitudo,subsistentia,atque alia,sed ut ipsemet Dei essentia naturalisque eius proprietas nihil imminuta, inter hominis accidentia computetur,hoc est,Dei essentiam infra creaturarum essentiam collocare, de inter ipsarum accidetianum crare,atque ex Deo creaturas fabricare. Postremo Trinitariis, dc pluriu Deorum artiscibus Brentiani omnem nauat operam. Iam enim ne qui de secundu scripturas,ut illis placer,putabitur incomodum plures diuina essentia praeditos, omni potentia & maiestate aequales,de aliis proprietatibus pares: etsi quid dissicultatis acciderit,suffciet ad unius in alterum infitionem recurrere. Iam a Brentianis humanitas Christi omnipotens esse statuit uti iam in gloria, sapientia, maiestate, aut horitate, Deo Patri coaequatur: Iam ab ipsis conceduntur duae naturae omnipotentes, duo creatores,candem rem simplicissimam esse creaturam,& creatorem quendam recentem, S nouum in tempore factum. Quae scriptura,quis author unquam somniauit,praeter Unicum Deum alium csse omnipotentem, de creatorem ὶ Si Christus etiam secundum humanitatem, potentia de caeteris naturae diuinae persectionibus,
diuinitati aequalis censetur,falsum inseretur,Patrem ipso maiorem esse re vera sec dum humanitatemmeque secundu eam sibi vel nobis mereri potuit,neque mediatorem Dei dc hominum egit, neque tantiores neque infirmitates nostras portauit, monia ista omnia,quae in scripturis passim occurrunt, inaequalitatem sonant, no solum in essentia, sed etiam in potetia,unde haec opera proficiscuntur. Et quidem vel ex eo solo aperte conuinci potest, humanitatem Christi no esse omnipotente, quod plurima pollit Deus, de potuerit, ac secerit ante ipsam humanitatem Christi condiistam,quae humanitas nulla ratione escere potest, nec via qua potuit. Etenim, ut caetera omittamus, non potuit humanitas ipsa se fingere, neque resuscitare, neque se nunc potest in nihilum redigere.Non est igitur humanitas Christi diuini naturi inpotentia ullo modo exaequanda: quod Ephesina Synodus ita definiuit:Si quis velut hominem Iesum operante Deo verbo dicit adiutum, de unigeniti gloriam, tanquam alteri praeter ipsum existenti, tribuit, anathema sit.Tandem excutiamus scri- .pturas,quibus abutuntur Brentiani, de quas vertunt alio,quo non destinantur. Errant inco, quod personam Christi confundant cum humanitate Christi,ut existiment quaecunque attribuuntur vcre personis, attribui posse similiter naturis. E rant deinde in eo,quod comunicationem idiomatum Putent fieri in naturis, sicuti fit in personis, cum naturς non possideant eam inter se communitatem de connexionem, quam possident in persona, in cuius unitate illae inter se distincti coadunantur de una altera ducitur. Errant tertio, quod proprietates naturς humanet in Christo iudicent non affrmari posse de persona Fili j Dei re vera, sed nomine tenus ac voce sola, de tamen arbitrantur proprietates diuinς naturq revera enuntiari de persona diuina, cum ipsa persona pari modo de nexu ad utrasque naturas se habeat. His obscurius propositis adaptemus scripturas ab illis allegatas: Data est mihi omnis potestas in coelo de in terra : Dedit illis Dominus spiri,
tum sine mensura : Omnia subiecit sub pedibus eius : Pater diligit Filium , de '
287쪽
omnia dat in manus eius. Duo respondemus ad ista:Imprimis valde periculosas epse in scriptura ex dictionibus ratiocinationes, neque passim colligendum eum,qui omnia dixerit, nihil excipere, sed causas dicendi inuestigandas, ex ipsisque potiusia quam ex voculis iudicandum. Nouimus a Paulo scribi, Omnia possum in eo qui .. me confortat. inis vero sanae mentis idcirco Paulum faciat omnipotenteΘPioprio filio no pepercisse Deus praedicatur, sed pro nobis illum tradidis te, ac cum illo omnia nobis donasse. Quis inde consequi contendet, electos dici poste omnipotetes, quibus Deus omnia per filium donauerat Z Fere voces illae uniuersales in scriptura
is limitationem & restrictionem patiuntur: Omnia tralaam ad meipsum: &, Om-- nis qui inuocauerit nomen Domini,saluus erit: aut, Omnis creatura vanitati sub -- iecta est: vi exceptionem admittunt ex causa, quae locum habet in materia quae tum tractatur. Ita cum omnis potestas collata Christo iactatur, non excluditur omnis exceptio etiam diuinae potestatis, quae connumerari non decet, nec solet, nec potest, cum de hominum & aliarum creaturarum potentia fit mentio, quoniam inter res eiusdem generis contineri comparatio debet, de non ad Deum ex-- tendi,cuius virtus de maiestas a scripturarum ordine eximitur. Si Apostolus otii m
is generaliter ad Hebraeos protulisset, Omnia subiecisti sub pedibus eius in eo enim, quod omnia ei subiecit, nihil dimisit non subiectum eiὶ nihilominus merito etiam
contenderemus omnia ad creaturas pertinere, neque Dei maiestatem comprehendere. Homini enim in prima creatione subiecit omnia: nemo tamen concluserit communicatam primo homini Dei maiestatem de omnipotentiam. Verum cum
ia ipsemet Apostolus diuinam illam sublimitatem excipiat ab illa generalitate , Om- .,nia subiecisti sub pedibus eius: Excepto, inquit,eo qui ei subiecit omnia: ubi pate-
secit Christo,ut homini, donatum quidem imperium creaturarum,& collatam excellentiam surra omnes creaturas, ted citra ius ullum in diuina maiestatem, quae si comunicata illi esset una cum Domino in creaturas,ut ea ad nutum uteretur, proculdubio sicut aliis donis sibi collatis, ita diuina maiestate potiretur,ut orantu nomine veniret enumeranda:eam vero cotra alioru numero eximit Apostolus. Qua-obrem scripturae soli Deo sua ilicsam & incomunicabilem seruat maiestate. Christi humanitati ex unione per nati cum Deo, data & tradita prostetur amplitudine, a dignitatem & virtutem supra omnes alias creaturas:quod Apostolus clarissime ex-- plicat, cum inquit, Deus Domini nostri Iesu Christi pater gloriae det vobis spiritu sapientiae de illuminatos oculos cordis vestri, ut sciatis quae sit spes vocationis eius,ia quae sit supereminens magnitudo vii tutis eius in nos qui credimus secudum opino mone potetiae virtutis eius,quam operatus est in Christo, sitscitans illum a mortuis, - de costituens ad dextera suam in coelestibus supra omne principatu,& potestate, &- virtute,& dominatione,& omne nonae quod nominatur,no solii in hoc seculo,sed - etia in futuro. Et omnia subiecit sub pedibus eius, & ipsum dedit captat supra om- nem Ecclesia,quae est corpus ipsius,& plenitudo eius,qui omnia in omnibus adim-- pictur. Potentia Dei secernita praerogatiuis Claristi, per quam ad apice de fastigium gloriς de eminetic euecta est humanitas eius, cuius capax esse potest aliqua creatura .De Dei dextera peculiariter tractabitur. Caeterum largiamur Brentianis, quod citatis in lociis aliqua cum Deo qualitas Christi designetur, inde tame no sequitur humanitate diuinitati aequalem esse. Aliud est enim, si dicas Christo homini omne datam potestate in coelo de in terra,aliud humanae eius naturς donatione facta suisse. Na personet diu in , quae Christi etia hominis nomine significatur,omnipotetia& qu cuque alia diuina persectio vere ascribi potest creatae vero naturae, qualis est
Christi humanitas,no potest.Certe si omne illud, quod vel in scripturis sacris, vel in
288쪽
Patru monumentis,quo que modo Christo ascribitu humanitati Christi statim tribuatur, pro sto & Catholice assi are licebit, humanitatem Christi esse Deum, increatu, aeternum,per que omnia facta sitiat, unum S eundem cu patre, splendore patris,& figura subitantiae eius, quoniam haec omnia verissime de Christo pridicatur. Imprudentius vero di insultius colligitur, Apostolii asseruisse plenitudine diuinitatis in Christo corporaliter inhabitare, Z omnes in eo thesauros sapietiae & sci tic recoditos esse: Ex eoque i equi plenitudinem diuinitatis, id est,aequalem gloria, maiestatem, sapientia 5 potentia, humanitati Christi esse c6mumcat .im, & in eam quasi trasse sam, ita ut iam humanitas Christi vere sit & dicatur omnipotes,sicut ipse Deus,aequalique gloria & maiestate cum Deo ipso praedita.Falluntur in istis Breliani, quod personam Christi cum natura manifeste cosundant, & quod qui de Christo dicuntur, cadcm, in eius humanitate statuant. Fingamus tamen Apostoludixisse,quod illi volunt,plenitudinem diuinitatis in humanitate Christi corporali, ter inhabitare, omnesque thesauros sapientiae&scientiae diuin et in eade humanitate recoditos latere,quod a D. Paulo diistu non est, tametsi Catholice id assii mari pose nouerimus, cum tota & plena diuinitas humanitati personaliter sit donata, & in ea lateat ab si odita: n: hilo minus salso colligitur aequalem maiestate & potentiam humanitati Christi csse cenaunicat ita ut sumanitas dicatur omnipotens. Eode enim argumentationis genere deducerctur, Deitatem natu i ς humanet comunicatam esse,ita ut humanitas Deus vere dici possit, sicut omnipotes, cima verissime asscueretur, diuinitate ipsam in humanitate Christi corporaliter inhabitare:praesertim cum
n hil sit aliud Deitatis picnitudo,quam Deitas plena atque persecta. Adde quod cuan ma rationalis in corpore humano corporaliter inhabitet, non solo in hypostatica unione illi coniuncta, scd ctiam essentiali, si Brentianorum explicatione sc quimur, integri in erit inferre, anima cum omnibus suis facultatibus & assectionibus compori comunicatam esse,ut corpus perinde atque anima intelligens sit &volens, arte mathcmai ica & medica, c terisque sciet iis praeditu. Imo vero cum domos corporaliter inhabitemus, sequetur etiam nos illis ua cὁmunicari,ut eisde; proprietatibus &persectionibus dc mus asscctae dicantur,quibus nos ipsassecti sumus. Nec obstat, quod aliter diuinitas tu humanitate habitet, nimirusypostatice cuilla coniuncta. Na licet id veru st,no ideo tamen cosequitur ide esse aliquid in altero corporaliterra neo Aret. inhabitare,aut illi comunicatu aut hypostatice coniunctu esse. Vnde Cyrillus: Ne- que id e fuerit dicere, Verbum factum fuisse homine,& putare Deia habitare in ho- mine,etiamsi vera beati Pauli vox est, quod coplacuit in ipso habitare omne pleni- tudine Deitatis corporaliter. Sed unu in uit esse Deum, Patre & Filiu Dominu Ie-
sum Christit, per que omnia. Et hinc quod Nestorius, qui hypostatica diuinitatis,
cu human itate unione reiicicbat, libeter eo testimonio uteretur,quod videret aliud. esse,aliquid in altei o inhabitare,& illi hypostaticὸ conluctu esse. Postremδ, pro causa introducedae opinionis sitae,Bretiani exprobrat comunicationem diuinae naturae in persona Christi latum fuisse verbalem S gramaticalcm,nisi re vera comunicet &impartiat proprietates suas raturae humanae. Quibus vicissim retorquetur, verbale Isiis , ramum fore comunicationem proprietatu humanae natur et in persona Christi, nisi infirmitates eius re vera traseant in diuina natura:quod nefas dictu ipsi quoque fatetur Brentiani. Qi prop ter satius fuerit veritate virinque ex aequo c5sistere,&co-ccdcie comunicationem & transfusione proprietatii unius naturae in altera non fieri, quonia intei se nihil habet comune & asine,sed comunicare aequaliter proprietates suas in eo,in quo conueniunt de colligantur aequaliter, id est,in persona filij Dei, siue subsistutia, in qua uniuntur & adunantur.Sed Brentianos apparet nescire,
289쪽
quid per communicationem idiomatum Patres intellexerint. Nam hi tum comunicationem illam esse dicunt in Christo, cum alteri naturς proprie per se ac reipsa
non conuenit, sed per accidens, propter unionem personalem. Sic demonstrato Christo, licet allirmare,Hic homo coelos creauit, de omnipotens est per communicationem idio matu, id est, per accidens: quia contingit ut hic homo nabeat diuinitatem copulatam in eadem persona. Qua ratione Aristoteles de eo qui Faber simul ac Medicus sit, Fabrum curare, de Medicum Fabricare, non inuitus fitctur. Atque hinc fit,ut communicatio haec naturas non in abstractis, sed in cocretis d monstret: quia ne per accidens quidem proprietates naturarum secum communicant, ut de se inuicem in abstractis enuntiari queant, ut dicatur, Haec humanitas creauit coelos,aut diuinitas est. Sed falluntur Brentiani, quod sine iudicio putarint m, L hoc loco; 'i id est proprietatem naturae simpliciter desienare, atque ab
una natura in alteram transire, ac communicari,cum tamen Theologi tantum esse
dicendi modum tradiderint, quo mutua sit praedicatio concrctorum utriusque naturae de se inuicem, de de persona ex his constituta, tan ii iam sit potius verborum quam rerum communicatio, non ita tamen ut inanis sit, de verbo tenus compleatur, sed quae firma duarum naturarum in unam personam conium mone sulci tur, atque solidetur. Qua de causa citra ullum omnino discrimen de diuina homini, de humana Deo, taquam uni de eidem personae in diuina S humana natura sui sisteti,non voce tantum,sed reipsa rectissime attribuuntur, cum una re vera sit Dei de hominis persona. Sicut ergo Deus dicitur hominis filius, infirmus, crucifixus, mortuus de sepultus, dec. propter naturam humanam, quam sibi personaliter viai tam cum omnibus suis proprietatibus sustentat: ita homo Dei filius appellatur omnipotens, aeternus, immortalis,non propter aliquam transfusionem 'nius natur in aliam, sed proeter incofusam unionem, qua humana natura contudia est diti initati
in unitate personae.Talium vero proprietatum comutatio de comunicatio necu ince, nec re, naturis conueniuat,Vt unius proprietates alteri assignentiar, quoniam una
alteram non sustentat,de in cadcin persona,per quam sustinentur, non confundu-tur,nec permiscentur inter se. Itaque locutiones istae habitae sunt tanquam haereticae, Humanitas Christi est Deus, siue Deitas, omnipotens, immo italis, de impatibilis. Vicissim de istae, Deita sest homo, siue humanitas, infimaa,patibilis. de mortalis. Hactenus de Brentianis, qui videntur limites veritatis ad dexteram praetergredi, ac nimium humanitati Claristi arrogare. Caeterum dum euitamus Charybdim, cauendum ne in Scyllam recidamus, de ad sinistram nimium deflectamus. S, cramentari j nobiscum contra Brentianos propugnant hac in reveritatem. Bren--I tiani contra Sacramenrarios etiam a nostris partibus stant:sed utrique volunt eam, quae in medio consistit,veritatem depraedati, de utriquc modum excedunt pari ar- ά i. ,. gumento.Brentiani urgent, Omnia subiecisti sub pedibus eius: vi plus aequo de-rerant humanitati. Sacramentari j contra importunius clamat, Oportet cum per
omnia fratribus assimilari: ut ne quidem humanitati Christi tantillum loci rermittant supra communem aliorum hominum capacitatem. Catholici utrinque oppresti, cauent a desectione δί excessu, ac se intra in dian; de medium continent. ωα - i. Postquam humanitatem Christi a diuinitatis aequalitate segregarunt, ipsi excellentiae proximum locum tribuunt de qua explanationes; causa duobus modis conside- δειO.rant. Aut enim spectatur ut collocupletata donis de ornata, quae fluunt ex proxima coniunctione cum Deo, quae personalis de singularis, ac sibi particularis cst istia, .chris iassociatio, nec aliis creaturi , etiam Angelis communis. Proinde non adaequa-Itur aliis sanctis, nec cum illis tanquam pares cum saribus comparatur, sed ex
290쪽
mitur,& extra omnem creaturam aliam illusti tori loco ponitur. Solus Christus, vi homo,primatum tenet in omnibus, quanto disterentius prae illis nomen haeredit uit. Caput omnis Ecclesiae, primogenitus in multis fratribus, mediator Dei &h minum,in quo instaurata sint omnia: Dominus omnium, iudex vitiorum & mo tuorum. Solus in summa ita plenus gratia &veritate, tanu que Spiritus sanisti donis. rcpictus, tanta maiestate, gloria,potestate,& authoritate cumulatus,ut nulla similis gratia,& aequalis nulla aut horitas in ulla creatura comperiatur. Quae sane dignitasta incomparabilis eminentia quamuis ab immensa Dei celsitudine quam longissime distet, tamen in alia creatura nulla quaecunque tandem illa sit, locum ullum obtinet. In caeteris enim etsi gratiae&Spiritus sancti dona reperiunt tir, non tamen coaceruatim nec cumulatim ut in Christo, nec in ea excelletia sed divisim & iuxta me- si iram donationis Christi, te cuius plenitudinc nos omnes accepimus. Excellit igitur Christus secundum humanitatem maiestat potcstate, gratia,& gloria, caeteriliaque doniis gratuitiis,creaturas omnes,& mirum in modum excellit, scd manet nihilominus secundum eadem humanitatem creaturae limitibus circumscriptus, & minor patre, eideque subiectius, qui omnia ei dedit atque subiecit. A tque haec est omnis i a potestas in coelo & in terra,hic spiritus non ad mensuram, haec sessio ad dexteram Patris, quam Christo, quatenus nomo est,attribui sentiunt Orthodoxi. Ista munera&praerogatiuae ex infusione sunt maiestatis diuinae naturae in persona coadunata, sed non cst suimetipsius communicatio, sed creata quaedam participatio, quae a diuinitate emicat, & exundat in humanitatem, cum nihil contra diuinitas hauriat nubeculae aut naaculae ex humanitatis infirmitate. Praerogatiuae istae non sunt idiomata Se proprietates diuinae naturae, sed humanae, non naturales, sed P nta, his tuitata secundo conuderatur humanitas Christi, ut organum & instrumentum o- si perationum, quas diuinitas exequitur in Christo: de quoniam istae apparuerunt inhumanitate & carne consistere,& cx ea foras prodire, numanitati ex parte sunt iubgnatae, quoniam in ipsa habitarent corporaliter post . quamuis non ab ipsa ema, narent. Ad ii bad declarandum adhibuerunt Patres similitudinem igniti serit,d alia ab anima & corpore scri potest. Homo enim hominem generat. Quaeres, ratione materiae, vel ratione formae. Peccabis si ibit materiae deberi responderis, quae ortus& interitus expers est sed nec soli serinae illam vim vendicabis, in ea sit anima rationalis, quae a Deo ipso in hominis ortu creatur, & una iam materiae dispositae infunditur. Relinquitur ergo hominem generari ab homine secundum foraraae coniunctionem ad materiam. Sic Christo homini omnis potestas data est secundum diuisas naturς ad humanam coniunctioneni, quamuis potestatis origo & radix adiuinitate proquat. Hoc pacto Christus multa etiam per humanitatem potest, quς sine ipsi nequiret pr stare, quamuis vis agens & est ciens diuinitati imputetur potistunum,sed siue humanitate non peragcret. Ad eu sensum interpretamur, D --ra est mihi omnis potestas in coelo & in terra. Sic, Christus nostram adimpleuit a redemptionem, quam diuinitas mediante humanitate est operata. Ad eum sen- sunt scriptura & Patres ad humanitatem sςpe referunt, quς ex dulinitate maxume dependetit, ct ab ipsa communicari humanitati scribunt& effundi, cum per exempla non intelligant communicationcm idiomatum, & proprietatum trans fiasionem sed operationem coniunctam& humanitati,& carni inscrentem. Athanasum,Paulum Emissenum,Basili im,Cyrillum, Theodoretum ci Damascenum in fine huius capitis audies commendantes ista duo prcrogatiuarii genera inhuma-
nitate Christi, S carne. Eo pacto scribitur nos habere in languine Christi redem
i. l. a. ptionem:Sanguinein ejus nos emundare ab omnibus peccatis nostris: Carne ipsus