장음표시 사용
101쪽
9 Quaesiis Decimis De Ente Vero, Π Fal o.
est exacta. quia opposta oppostis constituunt ut rationibus. Min. sobs. Prob. ex D. Th. p p. o tr. art. r. quia quicquid accidit in robus naturalibus, aeeidit ex ordinatione Divini
intellectus, dc nihil est a easti, vel non praeordinatum a
6. Prob quod nee in artis elatibus extare salsitas debeat .
Intellectus creatus nunquam est mensura prima, estque iu-pitet mensura secunda, eona sit mensura participata, quemadmo um ejus ars est a Deo participata e ergo tametsi non- Dunq ram res arti fiet alis sit Artifieis intellectui di imis , eum alias nequeat Divino esse intellectui di formis, cuius praeordinationem nulla etiam artiscialis in mundo res e se
iliens e sag at, omnisque eius physicus de et v, ex Di .ina dispositione ob Divinose, us speciales snes pendeat, ut n g. etiam de monstris dicemus, reliquum est, quod neque in alti sciat istis salsias locum habere queat. Imo Dee et eati attificis potest intellectui disormis esse , edin consorti, las ad intellectum creatum si conso imitas importata de secundarit, nec ratio secundaria posti tabiqueti : maria consilete. Unddsie ostenditur. Siv G. Domus ita ab idea sua deseiat,
ut in nullo piorsus ei conformetur ; tune non poterit artificiale illud opus salsa nuncupati domus, quia nec quidem domus erit. Si autem habeat essentialia domus, Et ab aliqua de gelat persect orie aceidentali, eri artiset alis quo ad eisen alia, qu A ad alia veth non arti sciatis ; setit si quoad tim a deficeret, nullo modo arti sciatis foret. De quo
r. Quod demum in voluntariis, idest in moralibus , de Iosnt lectu ex are queat. Pr,b. t. De his non militat ratio adducta, qu/tis debeant eonformari Divinae ideae, ut primaerea usae ἔ quia ad so male peceati, idest ad malitiam, de ad formale erroris Deus non eon eurrit, iuxta dicta 7. Phys.
quaest 1 art. a. n.1 3 In ratione autem entis nee v litici ,
Dee eognitio, nee ptopostio salsa esse potest, juxta dicta
Prob. ptaeterea peculiariter quo ad moralia . prinei pium, A quo per se dependet tanquam a propria tegula, ct mensura res in genere motis est ratio practica , eui multoties nonennsorma ur, ut palam eth in operibus meram inuss , qui ab illa secedum i ergo res in genere moris potest dici smpti. citet salsa. Prob. denique posse, extate in intellectu Falsitas t- malis sta est in dii imitate intellectus eum re cognita, quem, adnaridum veritas sita est in eor imitate ad tem cognaram, cui intellictum passim non consor mali nostrum, haud dubium esse potest. . III.
8 Α Rg i. Non paucae res extant,' quae propter smillis
tudinem eum aliis aptae sunt inani sellati intellectulnostro aliter, quIm sunt, di ea, quae non sunt apparere ;
quae nata sunt apparere qualia non sunt, aut quae non sunt: ergo extat salsitas naturalibus in rebus. Mai. palam est in Ruriealchri, quod verum reputatur aurum, dc non est. Cons. Disormitas rei a propria mensura, nimirum intellectus, est salsi as; sed actiones, & effectus causarum naturalium , quando non servant modum a natura praescri pluiT. V. G.cu in gignuntur monstra, sunt di imes propriae mensurae, intellectui nempe Divino i ergo sunt salsae . Prob. ant. discrepant a repulis artis, Et cognitionis Divinae ; ergo &e. prob. ant. Tales tegulae versantur circa mo dum , quem servare debent caulae naturales, ut actiones , di essectus snt aequales t ergo dce. Rei p. ad arg. nego maj. Λd prola nego ant. Natum s. quidem est apparete simile vero auro at nCn apparere verum
aurum. Vide n. Ad prob. annexam dis . di alias quod
verum existimetur autum est per se, nego, per aceldens ex imperfectione intellectus nostri, concedo. Cuius signo est, Iod non sudieatur verum aurum ab intellectu Λngelieo .: multo minosa Divino.Quam similitudinem naturalia habent 1 natura , artis-eialia vero ab arte. Et in hoe stat eorum quo ad hoe diffe
Ad Con . nego min. Ad prob. nego ant. euius ad prob. disi. ant. Tales tegulae versant ut ei rea modum, quem servare debent causae; semper attenta ea tum parti ea lari Inclinatione, negra, attenta inclinatione vel partieulari, vel uni .ersali, eoneedo ant. & negia conseq Universali namque , dc eκtraordinaria inclinatione obediunt Deo universa
lissimi, provisori in Gedine ad suessi ps no os, juxta ea, qua de monsitis divi a. phys. q. 3. veliviando , quibus competat agere propter finem λs. Arg. a. ad idem. Ubi unum extat e nitariorum, evitare , Et aliud debet ; sed vetum , dc silium sunt eontraria tergoli in rebus exi at verum, exi abit ec salsum . Mai. nitet de rationali, dc irtationali. Resp ex dictis 3. Phys q a. art. i. 17 3. ad ult. arg. mai. esse veram de eontrat iis, quae sunt Div. na alicuius generis supelioris. Arg. aliud a paritate solvet ut quaest. sequentl . art. I. num a. ad 3.ro Arg a. probando, Extare salsi atem in arte actis . Res ea salsa dicitur, quae non habe t consor mi tatem cum suo principio , a quo per se pendet tanquam a propria men. sura i sed res arte iacta pol si talem hab re dis omitatem rergo salsa esse potes . picib min. Principium, a quo per se
dependet tanquam 3ce. est forma aliis existens in artificis mente , sed huie multoties non consor matuti ergo dce. Rela nego min Ad pio, dili min non eonformatur in eo, quod non habet de artificioso, e needo, in eo, quod de artiseioso habet, nego. Vide totonum s. t. Ary A. probando, non extare salsitatem in moralibus: Esse aut, qui est in peeratis, es malitia millis, quam falsitas; de qua ratione opeiatio descit a Deo, vel ei Adversatur dicitur, mala , non vero salsa: ergo in rebus moralibus non datur sal stas. Res p. dii . ant. inspecto tali essectu ut opponitur Deo ut summo bono, concedo, Deus, nego ant. de conseq. Pe eata liquidem habent rationem mali, & rationem salsi, echane secundam ut a regula , dc mensura sua deficiunt, qua est tectitudo. Propterea in sacris litteris mecata compellantur etiam mendacia, iuxta illud David ieum effatum, ut quid
Iuomodo opponantur verum, e fassam .
11. I aΛsitius ubi supra disp. 3 q g n. aci . litem inten-IVI tare Wol uit contra D. Th eo quod S. D p. p. q. t 7.
ait a. doceat, verum di salsum opponi contratid. Quod Mastrius improbat, quia salsias eonsistit in negatione conis formitatis; oppositio autem contraria versatur inter extrema postiva.
Vel sim Consulti os ab hae abstinuisset lite Mastrius. mandoquidem ultraquamquod haud ben/ eausam agit , ut
euique legent i conspieuum het, minus ni Anglis maggreditur. S.D.s quidem loquitur de veritate, fle falsitate, non quo ad id, quod de eon norato dicunt, sed quantum ad id , uod dicunt in recto , nimirum quo ad entitatem , non qui em absolut/ secunddm se inspectam s hoe enim modo opponerentur in ente, non in veritate. & salsitate) sed inspectam reduplieati τὰ ut landantem illam eonformitatem , vel di formitatem.
Quantom vero ad id , quod dieunt de eonnotato, dicen. dum venit, opponi privativd Iald, seut de unitate, & dis in.ctione scrips q. praegressa art. unicon. r. ad 3. ars.
102쪽
nn Iea nos manet pertractanda emis proprietas, nimirum bonitas.
I, quo Aa fit fremanter Bonitas. s. I.
a. uamquam transcendentali de bonitate potissimum I sermo sit, attamen etiam de speciali, dicta a nonnulli syraedicamentali, discursus elit, omissa bonitatem arari, quae ad Theologos p. . q. g. Vatqueet p. p. disp. 23. Λeeth. lib. I. quaestionum Peripat. a. a. Faber Secit ista in . sent. dist. dups. de prenit. cap. s. quibus favent Banneet, Eumel p. y q. s. ari s. Fertar. I. conistra Gentes cap. v. Niphus 6. Meth. ad tex. Hervinus quodl. 3. qa. Molin. p. p. q. disp. un. dicunt , bonitatem
coos stete in ipsa persectione essentiali rei, idest in ipsa ensentiali integritate rei. Et litat concedant, importare etiam relationem ad aliud; tamen d leunt, mout relationem ad aliud importat non esse passionem entis.
Qua ex re micat , haud ben/ disturrere, plerosque, qui hic utl eertum praemittunt, bonum sumi biformiter posse; tino modo absoluth, & alio modo relativd. Et postea su dunt, ac supponunt, quod bonum, si absoluid inspiciatur, mil amplias importet, quam integritatem rei, quo ad om-mia, quae sibi eonveniunt; si vero telativd sumatur impor.
et relationem eonvenientiae ad allud.
Haud ben/, loquam. Nam etiam in hoe stat disieultas Tum diei debeat, quod Omne bonum stum si in aliquo
bsoluto, quod est ipsa rei integritas; an veto in aliquo reis pectivo. Im6 Uasqueet ibi cap r. etiam sua in sententia ex plicat bonitatem per relationem, non quidem eonvenien tiae, sed integritatis ex pluribus; quoniam concursus omisnium absque desectu ad alleuius constitutionem relativ/ s.s niseatur: hane vero relationem esse inter ea , quae eon. prediuntur ad integritatem constituendam ; atque in rebus
smplicibus, eam non adsint partea realiter distinctae, esse
Plaetitam ad opinionem reduel tur illa praeellati Fabri, asseverantis . bonitatem eonsuere in negatione desectus, nimirum in hoe, quod nihil dest de pertinentibus ad rei Integritatem. Sed ista explosa iam manet, Tum ex dictis de unitate , & veritate, quas ostendimus , non posse stas esse in mera negatione; Tum ex eo, quod voluntas timuit moveri di trahi a pura negatione. Tum quia nega tio desectus, ctu negatio negationis, est quid poli tivum Reliqui eensent, bonitatem pro formali importare reis lationem. Sed isti dissident inter se. Nam eorum quidam tutantur, cons stere in relatione ad aliud extremum eui est eonveniens, scut U. G. vinum dicitur, esse bonum sano . & malum aegroto. Ita Durandus in a. sent. dist. 34. q. a. Fonseca 4. Meth. cap. q volens, esse relationem rationis, SuareEdisp.ro. Meth sect. r. num a s . Alii, tit Pa verius disp et s. tom. a. Meth. secta. eonet a. & alis dicunt , consistere in relatione e formitatis ad di . lnas ideas . vult enim Pasquerius , unumquodque ens , hoe ipso, quod mensuratur per divinas ideas, non scitum ha here conformitatem cum ipsa, ratione cuius habet suam veritatem, sed etiam habere debitum modum suae mens rae , atque debitam conuenientiam qud adiuum esse, ut suum ad sinem ordinari queat. Quae tamen opinio sponte
sua ruit, quia bonum est de linea appetibilis, & non delinea cognostibilis. Nec est verum, quM appetibilitas is nitatem ad quam sequatur, supponat. Non, inquam, si-etit nee intelligibilitas sequitur ad veritatem, quia etiam illa, quae praelupponeretur veritas, sciret intelligibilis, vel
deberet praesupponi ad divinas ideas. Seotistaes paueis demptis & Thomistae omnes pro .gnant, bonitatem stam esse in relatione ad appetitum. Diserepant tamen . quia Seotissa autumat, esse respectum ad voluntatem eum divinam, tum creatam de primario;
Thomissa vero ad divinam de primario, & de secundatio ad creatam . praeterea &inter Thcimissas diffidium. ii emodicum. habetur, num sit praedicamentalis relatio, α num importetur in recto . De quo vide supra de veri.
a. Uam didicimus 1 phil. t. Et hie eap 1.ubi definiebonitatem , quod sit quam omnia operunt res. Tti. p. p. quaest. 3. art. a. & quaest a. de ver. art i & ibi
3. Prob. I. qu6 ad p. p. Proprietas dieit quid saltem exisphei te diversum ab eo, id est ab essentia , cuius est proprietas; sed integritatentis nil dieit explieite diversum abente , saltem diversiare adaequata : ergo bonitas non est sta in ipsa essentia i rei integritate . Prob min. In
tegritas essentialis V. G Hominis nil aliud est , quam ipsa Hominis essentia : ergo patitet intestitas effecit talisentis, &e. Dixi adaequaris. quia UasqueE eontendit , distinctio. nem aliquam, saltem penes explicitum, dari ens inter i& eius integi itatem essentialem; eo quod potest eooeipiens in consuci, quin concipiatur persectum . Quae tamen diversitas tamets hypotheticd concedatur, nunquam potest esse adaequata , quemadmodum in egritas essentialis Hominis nequit eoneipi ut adaequa ἡ diuersa ab essentia Hominis, ut magis displicabitur num s. Haec autem inadaeis quata distinctio non suffieit, secas ei iam Rei dici posset emiis proprietas. vide supra q 3. art a. . Prob. quoad a p. nimi tum non esse stam in conve .ntentia ad aliud extremum, eui aliquid est ecingruum . Cum unaquaeque res sicut estum conveniens , Ita sit alis teti di seonveniens, U G venenum seut est eon seniens se penti, ita est diston veniens Homini, sequeretur, res, sicut sunt transeendentaliter bonae. Ita esse transcendentali. ter malas Hoe autem est Manichaeorum indulgere errori. constituentium res quasdam Natura sua malas. Hane ratiocinationem suscis persequitur Blas. Proh praeterea quo ad eandem p. praesertim de bonitate transcendentali. Bonum , quod est passio entis, debet sequi ad ens ui ens est, non ut tale ens est; sed bonum, quod sumitur per comparationem ad aliud, cui est eonveniens , extremum, sequitur ad ens, non ut ens est absolute, sed ut tale ens est: ergo &e. Mai. est perspicua, secos non entis, sed talis entis passio sciret. Min. prob. Quod unumens conveniat naturae alterius, hoe non debetur ei, quia ens est, seres aequ8bend omne ens illi eonveniret, v. G.
aegroto tam venenum, quam medicina: ergo &e.
Cons. Bonum, quod est passio emis ut ens est, debet idem in omnibus sortiri constitutivum, sed bonitas sum. pia telative ad aliud extremum, quod non si appetitus, vel voluntas , non idem in omnibus obtinet e si tutivum: ergo &e. Prob. min. Huiuscemodi bonitas, V. G. quod esse selgidum eompetat nivi, & esse calidum conve niat igni, habetur ex diversa eausa in itinseo , & ex diversis extrinsecis e notatis ἔ sed a diversiste eausarum tum intrinsecarum, tum extrinsecatum, habetur diversitas constitutivi: ergo &e.
103쪽
s. Quod non si sita in negatione habes ex dictis anteis resso g. dc loeo ibi appellato, & ex dictis praegressa q. I o.
tot de vetitate potest probari, non egestam in mera ex arin se ea denominatione , aut relatione rationis.
s. Quod non si sita in con imitate ad Diuinas ideas, ostensum est anteacto g. a. eontra Pasque ium . 1 Quod sta si in convenientia ad appetitum Prob. 1 L scienti divisione. Prob praeterea . Quod dicit absolute, di indeterminatε bonitas absoluiei, id dieit determinat8, ae secundom va-rsas determinationes bonitas determina te; sed diversa boni. tas determinate sumitur per diversam comparationem ad appe: itum , seu secundelm diu etiam appetibilitatem : ergo die. Proh. min. Triplex percentetur honum , honestum ni is
itum, utile, & delectabile; sed primum dieitur illud qood est appetibile propter se , ut finis eundum verti quod est a'netibile ut medium iuvans ad snem; & tertium est idem finis, ut jam obtentus, in quo quiescit appetitus: ergo &e. Et hie memento, quod seripsimus lih. 3. de Anima q s. in Pteloquiis, nimirum quod ultra elicitum, senstivum.& rationalem , extat innatus appetitus , quo Centrum V. G. appetitur a lapide, &e. 2. Denique quoci primatio sumi debeat per eonvenien tiam ad Divinam voluntatem Prob. quia etiam omni semo. ta voluntate ereata, & remanente aliqua re, aliquo ente,s iam haberet bonitatem, eum haee si passici entis. Tum quia voluntas creata, ceu mensura participata, nequit esser 'ensura prima.
n A RI': I. contra p. p. Integritas, & persectio est pro.
I, ptietas entis; sed non asia, nili bonitast ergo die. Prob mai. Distinguitur aliquo modo saltem explieite abente, re omni eompetit: ergo&e. Prob. ant. Ens , & persectum non sunt synonima, nee ista proposito e med per .fectum. est identieat ergra&e
Cous i. De nominatio pei secti potest, & solde sumi suboomine bdinitatis, idque habet S. Th p. p. q. i. ast. I. S
deeundo. Quod habet desectum persectionis, & integri
tatis, dicitur malum, V. G. malus Equus qui Mulci ea- reti ergo quod habet integritatem es formaliter honum. Rei p. ad ars nego mai. loquendo de integritate, idest persectione essentiali, piae lettim transeendentali. Λu prob. per dictarum. 3 dist .ant. explieitii adaequate, nego, inadaequat δ , transeat ant. & nego conseq. Quae inadaequata distinctio in eo stat, quod talis integritas dicit totum ens, totamque entis essentiam. Ens autem diciti semper exprimit totum ens; quia interdum sumi po est pro conoeptu partia. ll. At ecinceptus partialis non distinguitur adaequato a totali, elio distinguatur ab alio commitiali , quia in totali importatur . Sicut V. G. rationalitas licet distinguatur adaequate, imi& pen8s exclusum, 1 rationalitate; tamen Dee quo ad explicitum distingu tur, labem distinctione adaequata . ab Homine, esim nee expliei id possit adaequat/ eon-eipi Homo , quin etiam explicite concipiat ut rationale. Vide num. 3. Dixi ινansear. Poterat namque negari, & ad prob. -- pari ant. s ly eni sumatur ut totum eris. Etenim integrum,& petfectum ens idem perinde significat, ae hoe nomen
Contra . Potest evplieit 3 eoneipi ens in eonsula, s ne eo quod e Yplieitd eius eonei piatur integritas , & persectio: ergo distingultor explieite adaequati . Resp dis .ant. potest eoneipi adaequate, nego, inadae
lnst Bonum dieit persectionem consumatam: sed istam non dicit nee inadaequat/ ens, ieeos omne ens foret hianum consumatum: ergo persectio ista distinguitur adaequa te abente. Eo vel maxim/ quod persectio eonsumata dieit omnimodam independentiam ab alio, quia dependentia est imperfectior adeoque brinum nequit direre ordinem ad aliud
creatum, nimirum ad appetitum . Resp. dist. mai bonum consumatum , transeat, bonum transcendentale, nego, secos omne ens foret bonum eon.
fumatum. Dixi transeat, quia solum in sensu eausali bo.
num consumatum est persectio e sumata , sicut festini dicemus ad Cons. quod bonum solum in sensu causali, at non in sensu formali idem eli, ae persectum. Ad id , quod iubjiciebatur , nego suppostum . ordo
namque ad appetitum , saltem creatum, non indigitat dependentiam honi ab ipso appetitu , ut arg. supponit, sed potius dependentiam appetitus h bono, ita quod ex parte obiecti si relatio mensurae, ex parte vero potentiae relatio mensurabilis , ut de vetitate scrips q. antegressa art. I.
Ad Cons. Resp. id verum esse in sensu causali, & ita esse intelligendum S. Th. Ob idque D. Dionys cap. 4. de Divinis nom. honum, inquit , ea integra ea a , malam ex quocunque defectu tibi perpendentia uenit dictio illa ea. Pro quo animadverte, indubitatum esse, quod integritas essentialis, sive essentialis perfectio , prae requiritur ad bonitatem; sed quos negatur a nobis est. lnea sitam esse scit
maliter honialem. Et in hoc dum axat sensu locum habet id, quod obversae opini nis vindices Objicere consuefferunt, nimirum quia inranium ahqtitu es honum, inquantum
es inici rum , o prefectum e quod e sentis aliqu/d os apisseιibue , qtiarentis esse essivim , is integrum . Dices. De ratione boni vel est radicatis, vel sotitialis appetibilitas. Si primum , et g , idem est sormaliter bonum .ae integrum, di persectum ; quoniam ipsa perfectio integra rei est ipsa appetibilitatis radix . si secundum , ergo bonum
sol maliter impoliat pro sui constitutigo relationem rationis, elim se ut diximust appetibile sormaliter dicat relationem tanquam ad mensurabile mensura, quae relationem dicit rationis ad mensurati m .
Resp. esse appetibilitatem radicalem . Λd opp. consequens, at integrum , & persictum secundo in te, nego,
reduphcative ut talem sundant talem relationem rationis, concedo . Nee hoe est eoncidere Λdset sariorum intentum.
Non, inquam, secta etiam es et concedere, quod bonitas, quae est proprietas entis , sta st formaliter in ipso en. te; quia dicimus, bonitatem esse ens ut sutidans respectum ad appetitum. Quamobrem com dicamus, persectionem, seu integritatem essentialem eniis esse ipsum ens, idcirco sicut dicimus, honi talem fiam esse in ipsa entitate, non quidem secundonise, sed ut sundante illum respectum ad appetitum: ita dicimus. esse ipsam peii ctionem, & in.
tegi itatem ut fundantem talem respectum realem ad volonistatem Divinam, & respectum rationis ad appetitum crea
Ad a Cons. Resp. pti modo ni , id militare de bonitate, scut di de malo speciali, non veto transcendentali. praeterea dist. ant. dieitur malum sernia uter, nego, consecumtivo, concedo. Ex eo namque, quod tO. litur integi itas, tollit ut etiam de consequenti latio fundandi respectum a p.
petibilitatis, eo in talis ratio sun dandi sit eum ipsa perie.ctione vel essentiali, vel intestrali identis rata . undES de consequenti tollit ut honitas scit malis, di habetur malum , quod in ipsa bonitatis privaraone consilit , ut infra di
o. Arg. a. ex Aureolo. probando bonum stum esse in convenientia alieti extremo posta ibia convenientia unius rei ad alteram habetur bonitate ergo die probant. Vene. num posita sola convenientia Serpenti, quem perscit, ei bonum Serpenti Se ergo &c. Cons. Ia ex Suar. inductiv/ . Bonum honestum dieitur quia est eonveniens rationi; bonum delectabile, quia est conveniens parti sensitivae; & honum utile, quia est conveniens ad finis consecutionem . Secundd eae Aversa, & Meurisse. Nullum extat ens, quod non sit alteri convenient, V. G. Forma subjecta sormis, actus potentiis, potentiae actibus, ea uis effect ibus, einctus causis, &c. ergo ctim eonveniant Omni enti, eritentis passio; sed non alia, nil bonitas: ergo&e. Resp. ad arg. & Cons. primitdr cuncta ista militare de bono duntaxat specialis generis, ut habes ex dictis num. 4. quia veri scantur de quolibet , non ut ens est, sed ut taleens est. Praeterea dico , omnia illa veris rari in sensu duo. taxat fundamentali. Sie sola posta convenientia ad alterum habetur honitas undamentaliter proxim/ quia habetur proximum appetibilitatis sundamentum. c h ldque si per impossibile extaree convenientia unius rei ad aliud extremum ulla absque appe tibilitate appetitus tum innati . eom eliciti, extaret bonum , non formaliter , sed solummodo fundamentaliter proxiis
104쪽
proxim/. Item bonnm honestum sundamentaliter proxime illud dicitur, quod est rationi conveniens, at sol mali ter id, quod est appetibile, per voluntatem rem ductam ratione: Delectabile bonum tandamentaliter prokime id dieitur, quod est eonveniens parti sensitivae, at formaliter, quod est appetibile appetitu sensti vor Et tandem bonum utile fundamentaliter pro,i md id, quod est conveniens pro finis consecutione; Utile vero sot maliter bonum illud est, quod est appetibile appetitu vel innato, vel elicito, non propter se, ted propter sinem.
Similiter gratis concesso, qu unumquodque ens talem sortiatur eonvenientiam ad aliquod aliud extremum, dico quod omni convenit enti in partieulari ut tale, vel tale ensest, non vero utens est absoluid. Plaeterea inquantum potest concernere bonum specialis generis ad id, quod insertur, dist. consequens, erit passio entis, & tinnitas inchoative , concedo, formaliter , ae complete , nepo . illae itaque convenientia potest diei bonitas, quae est passio entis inchoativ8, quatenus convenientia illa est id, in quo inchoatur, de sundatur appetibilitas specialis genetis : se ut essentiali sentis in egritas, ct persectio, est id, in quo sundatur anpetibilitas transeendentalis. Imo quoad bonitatem speciat s penetis potest etiam dici, quod essentia eius, sive essentialis integritas , & persectio , si ea osa veluti remota honitatis ; ipsa vero convenientia al: eri extremo steausa proxima bonitatis ; ct appetibilitas , si ue eonvenientia appetitui, si ratio formalis bonitatis in peculiati linea. i. Arg. 3 Ex Vasqueet, probando, bonitatem non ense sitam in illo respectu ad appetitum. Quae lihel res est absolute, di simpliciter hona, eo ipso, quod a Deo procedit, ut est contra Manichaeos Fidei dogma i sed iuxta hane opl. Dionem solet , na duntaxat respectiv/ r ergo &e. Res p. primi os, esse eontra Manichaeum sdei dogma , quod res quaelibet si bona smplieiter, & ah luid, non
prout excludit omnem mali rationem. praeterea omissa mai. dieo, min. lare veram , s solet sta in illa relatio. ne, ut in recto importata. Importa autem illam tantum. modo de eon notato, ut praegressa quaest. scripsmus de veritate .
ra. Αrg 4. ad idem ex Auteolo. Ratio honi est motiya appetitus ; sed ratio appetibilis , ceu mera relatio, nequit appetitum movere : ergo dic Pi h min. Si relatio solet sufficiens motivum Ipsus appetitus, tune ratione te attonis rescirent formaliter appetibiles & amabiles ; sed dum amamus aliquod bonum, ac des deramus, ratio sormalis movens appetitum non est relatio aliqua, hend peto aliquid, quod intrinsec8 dieit, reique pei sectio desideratae rergo &e. Cons ex risquetio . Ratio appetitus determinatam lmportat rationem entis, sive sumatur pro appetitu innato ,sve et telis, chm non dieat aliquid, quod nabeat esse praeci. se, bena vero quod tale habeat esse ἔ ens antem ut sic, cuia ius est proprietas bonias transcendentalis, communissimam
Urg. ex eodem. Bonitas de se absoluta est, & ordi taad ipsam rem, ut eam saeiat bonam in seipsa, nee ipsus ad
constitutionem est necesse, ut concurrat appetitus, & independenter ab ipso bonitatis rationem obtinet ; ad constitutionem autem appetibilitatis eongreditur etiam appetitus, s non ut intrinsecum constitutivum, saltem ni extrinsecus terminus r oritur enim appetibilitas eu concursu bonitatis, ct appetitus. Res p. ad arg. dato ant. dist. consequens in recto. tonee do, de connotato, nego. Bonitas in tecto ipsam dicit entitatem ut fundantem hujuste modi relationem . Relatio autem importatur duntaxat de connotato, licet ut formalitet, ct essentialiter e nnotata.
Ad Cons dist. ant. in esse entis, & subiectiv/, eonee- do, in esse appetentis, ct term i native, nego. Potest enim
appetitus, praesertim indeterminatus, se extendere ad appetendum omne & quodeunque ens indeterminatum. Cilmenim quod lihel ens aliquam sortiatur bonitatem, ali. quam quoque obtinet appetibilitatem. Recedit, quod s inspiciatur ens, & bonum indeterminald deberet comparati ad appetitum indeterminat/. Hoeautem modo appetitus e nia quatur ad Omne ens ; quia in
omni ente aliquis adest appetitus, s non elicitus, saltem
ctioni, & integritati rei, quam integi itatem dicimus, noctesse bonitatem pro sermali. I 3. Arg. s. adidi m Appetibilitas supponit bunitatem rergo &e. pro, ant. Eatenus aliquid est appetibile quatenus est bonum: ergo &c Cons. Relatio non dieit persectione in t ergo nee bonitatem , adei ue Ac Resp. ad arg. negri ant. Ad proh dist ant. ly eas e nus
dicente rationem scituralem, concedri daeente rationem aliquam sundamentalem, nego ant & eon eq. quae idcir- eo non tenet, scut nee teneret ista r siti, eis 8 ι U Eoismo, quatenus es anima I rationale r ergo Homo opponit
animal rationati, celan per istud scit matuli me constituatur Hiamo. Ad Cons transm: sciant. &prii consequenti dist. se. cundam eonsequens, adeoque in relatione sita esse nequit bonitas quo ad id, quod in a dicit, concedo, quo ad id, quos de connotato dicit, nego conseq. Dixi tνansmisso ant. quia esto non diceret persectionem specialem, tamen pisectionem dicit itanteendentalem Accedit, quod non omnis bonitas est relatio ptaedicamenis talis, a qua plerique hanitatis rationem excludunt. I . Arg. 6. Ad idem. Bonum est passio entis r ergos rutexta tens absolutum, & relativum, ita bonum absolutum, & relativum e adeoque non omne bonum iandabit telae tu ad appetitum. Resp. quod nullum extat ens ab omni transcendentali ab solutum relatione ; & quodcunque ens aliquam dieit relationem, non quidem sempe praedicamentalem , sed uel ptaedi ea mentalem. ut sunt aliqua entia partieulatia, vel salistem transemdentalem.
I Λtg r. ad idem . Constitutivum bonitatis transcenis dentalis nequit alteri ab ente convenire ; sed appetibilitas convenit alteri ab ente e ergo Se . Prob. min. Et iam non entia sunt appetibilia, ut novimus de damnatis, appetentibus non esse.
Resp. nego min. Ad prob. dleo, quod damnatus appetit non esse per aecidens, idest per aliud , at non per se. Iulud enim, quod per se desiderat est ultae tranquillitas. Lege
S. Th p. p. q s. art. a. Λd 3. cujus est solutio. Et arg. exagitat etiam adverta opinionis vindices, qui tametsi inficientur bonitatem stam esse in apet tibi litate, tamen satem tur , appetibilitatem esse quid eoniequens ad bonitatem.
Dices. Damnati nequeunt appetere non esse, quatenus est terminativum poenae r ergo solutio nulla. Prob. ant. Non esse etiam quatenus est terminativum poenae est marum t ergo &e. prob. ant. Non esse etiam ut terminat l. vum poenae non est bonum i ergo &e. Prob. ant. Bonitas
fundatur in entitate ; 'd non esse non est ealitas, nee es sentia r ergo &e. Resp. nego ant. Ad prob. nego iterum ant. Ad proh dissant. n nest bonum negativ/, negor positi v/, idest honitate posilva, concedo. Et haee sola fundatut in entitate Bonitas autem negativa non est , nisi earentia majoris mas l.
Et licde privatici nequeat tolli, nis per formam positi
vam V. G. tenebrae nisi per lucem di attamen in hoe easti
potest tolli malum , quod est honi privatio tametsi non per bonitatem. Siquidem dictum illud veriseatur quando non evertitur fundamentum , in quo habetur privatio. Palam namque est,quod s noctis tempore anni hilaretur orbis , tollerentur etiam tenebrae , quae sunt in aere, & tamen non poneretur lux in aere iam anni hilato. In ea su autem quo damnatus haberet non esse, quod appetit, solet nihil, di destructus. oppugnabis. Damnatus nequit appetere non esse subra tione illius boni, qu d consuit in carentia mali r ergo &e. Prob. ant. Angelus malus non potuit appetere suum non ense etiam sub ratione maioris boni, puta Domini r ergo a pati die. Ant. est doctrina S. Th. p. p. q. ε a. art 3 omnium que illorum, qui sentiunt. Angelum malum non potuisse appetere aequalitatem eum Deo ineonciliabilem cum esse Λngelieo ; quia se suum appeteret non esse. Resp. nego ant. Ad prob. nego conseq. Diserimen est , quia appetitus , quo damnatus suum appetit non esse, habet potios rati em fugae per nolitionem illius quod patitur essendo , qu Im rationem amotis , & vo litionis . Ast appetitus , quo Angelus malus appete rei non esse propter Divinam aequalitatem, haberet ra N iionem
105쪽
tionem amoris , de prosecutionis respectu ipsus non
Inst. Catentia diu tollatis, s vel psus esse divini, potest
habere rationem mali respectu damnati, non lectis, ac caremia diuinae visionis, di inferni crueiatus obtinent ratio.
nem mali respectu damnati: ergo potuisset Λngelus suum appetere non esse quatenus eatentiam habet hujuscemodi mali , eoos stentis in carentia ipsus esse divini iseut damna. tus potesst suum appete te non esse, ut adjunctam habet eaten. tia,n mali consilentis in ea rentia beatae visionis: ergo vel uterque , vel nullus appetitus habet rationem fugae. Resp nego ant quoad p. p. Et ratio discriminis est, quia in Anaelo sicut de in damnato, est ea paeitas saltem obe. dientialis ad beatam visonem, propter quam fuerunt eonditi. Et hine est, quod carentia illius habet rationem privationis, de mali . Λt in Angelo nulla est ea paeitas divini esse, seu divinae aequalitatis secundam essentiam; Ide iteoea entia divini esse in Λngelo nequit habere rationem ma si respectu illius: quemadmodum non est mihi malum , non esse Angelum, neque leoni non esse hominem. I s. Λrg. g. probando, appetibilitatem esse meram denominationem, adeoque non posse in ea consistere btinita
Resp. hoe saetig sol .l per dicta praecedenti io art. r. num. 3. sub snem & ea hic esse redintegranda . Vide ibi ut
brevitati deseramus. 7. Arg. s. probando , bonitatem stam esse in respectu ad ovem vis sive ereatum , sue increatum appetitum a eo
quod Λtist. sui num.a. diximus inquit, honum sis iliud,
Resp. er hoc non concludi, nisi quod bonum desumat ut etiam per ordinem ad creatum appetitum, imo sive innatum, sive elieitum, non tamen de primatio. Imo loquendo de bono transcendentali tenendum est, suis pii de primatio in ordine ad voluntatem divinam, de deseeundatio relaid ad solam voluntatem creatam, nullate. nus vero ad alium appetitum, sue innatum, sive elicitum sensitivum. Ratio est, quia appetere bonum ut se e veis nite potest duntaxat voluntati, quae est appetitus ratio. tialis eo sequens ad eognitionem apprehendentem bonum in se. I 8. Arg. Io. probando , bonitatem non esse stam in
eonvenientia ad voluntatem divinam argumento insinua. t q.praegressa a O. art. r. num. a. ad 1. Deus est bonus , desumniis bonus; sed non per eonvenientiam ad suam divinam voluntatem: ergo die. Proh min. Deus, e re non diis
stinguat ut realiter a sua voluntate , nequit ad illam di cete eonvenientiae relationem, secta idem diceret relati nem ad seipsum. Const. 5. Th.q at de ver.art. .pνimo , inquit, o prin-eυ Iiter die tuo bonum ens perfectivum a repius per m dum Is ; sed bonum praeeipu/ ereatum nequit habete rationem stiis respectu voluntatis divinae: ergo istud dee. Meundo . Bonum ess 'eoscativum voluntatis erratae ;sed specificativum te spieit prios illud , quod speeiscat ,
quam quodvis aliud: ergo bonum respiciet voluntatem crea. tam priusquam divinam.
cuum esse per dicta a. Phys q 6. art. a. sub num II. ad 3. Cons 3. arp. non semper in relatione transcendentali inter relatum, de terminum requiri disinctionem realem, licet ista semper requiratur In relatione praedicamentali.
Pr.eterea per dicta ubi supra Resp. honum divinum diest/le, quia conveniens voluntati divinae, non per relati nem , sed duntaxat summam per identitatem . Dices. Hoe, quM est importare relationem convenien tiae ad voluntatem divinam vel eonvenit omni etiti, vel non. Si primum i et go eonvenit omni rati etiam divino. Si secundum: eieci non est constitutivum bonitatis transcendentalis. quae eonvenit omni enti. Res p. quod hoe, quod est importare eonvenientIam ad voluntatem divinam competit omni hoeo ut se, importare veto convenientiam per relati octem , vel per summam identitatem eonvenit hono qua tale ianum, puta ereato per relationem. divino per summam identitatem.
Ad a Cons Resp. S. Th. loqui de his, quae primo, de
principaliter conveniunt bono relat/ ad voluntatem creatam. Nam hoc est, eam perficere per modum finis, idest ipsum amari. Ei hie est primus essectus finis. Sunt autemti alii essectus finis, nimirum etiam illi , qui sunt esse.
ctus Gulae efficientia, ni set Ipsi a.Phys quaest. I. an. a. II. io sne Ad a. nego min. loquendo de specificatisci extrinsem. Palam namque est, quod actus specifieane potentias , de tamen actus per se primo respiciunt obiecta, a quibus specifieantur . de ad ovae tendunt ut ad causam formalem eviritilaeam , sicet habeant esse priosa potentia in genere eausae effetentis; non vero per se primo respiciunt potentias, quas speelseant. Videnda erunt ei rea hane ult. p. eo l. euncta argumenta soluta q praecedenti ro art. I. g. I. per totum.
ri. ad a. cons. a: g r. bonum eae triplex, nimirum
honesium, utile. dc delectabile . seu blandum , ae tueandum. V. G. ibi Vid. postea S. Ti, p. a q a s. art r. ubi d eet, honestum diei quas honore dignum; qui honor iuxta
eundem Angelicum ibi q. ao 3. ait r. est eontestatio quaedam, id est testimonium quoddam, qu d diei tot de excellentia alicuius; Et se Homines, qui gloriam, de honorem aucupantur, suae excellentiae testimonium venantur, nouit Stagyrtia r . Et hie cap ta .
a. Q Upponimus eum D Th a a. qu est. 34 I. art. . ad Feriso sus Pytha potens, malum non esse aliquam naturam. Esset enim, dc non esset natura. Esset ut supponebant ;& non esset, quia si foret natura , soret bonum, el quod latet ens, cuius est passio transcendemalis bnnitas Esse autem bonum est non esse malum tandem propter ratio nem exploratum est eontra Manichaeos, non esse quid p sitivum, cum istud sit eos.
. I. In quo Rum B; nam detur n rebus ς quamoda
eas; etιν malam sta. I FI quia malum non si ulla natura reliquum est , V sium esse in ea rentia boni. Solet veto dubitari, num earentia ista si dicenda negatio, an potios privatio. Nee hic sermo est de malo molati, de qum agere est The log ip a. q. ra. Ac seqq. ubi de Nostiates dissident dicentibus nonnullis, stum esse in postivo, aliis vero ponentibus in privativo, seu negativo. A ad malum vero in naturalibus eo eordes universi sunt, non esse quid positivum. Et qui sentiunt, malum motale stum esse in positivo, eutant ampnare disparitate tu; quia nimirum honitas entitativa est posito tianstendentalis entis, non se vero bonitas moralis, sed ista est p tius dissetentia eritis moralis ut sie. Quod eolligunt ex in Th. p. p. q 48. art. I. ad a. Ac 3. Attamen negati haud potest, disse ultatem hie emergere non modita r quoniam non om ad ens ut eos seouitur bonitas transcendentalis, vero metiam ad omne ens deteris minatum physcum sequitur bonitas spe alis generis: ergo de ad omne ens talis penetis, nempe moralis e sequetur ut determinata passio speetalis generis honitas specialis, citis mirum bonitas moralis. C, idque. inquit Masti ius hie , quia in omni ente mcirali a siqua adest honitas moralis quo diplam entitatem, nimirum ipsam delectationem voluntatis, dc exercitium suae libertatis, litat vitiora, de impru
Nihilomlneis aliquid in tetim discriminis sustineri potest.
Siquidem bonitas entitativa sequitur ad ens ex ejus raia tuta, bonitas vet3 moralis sequitur ad ens put8 voluntari ἡ . Item omne ens naturale habet esse a Deo, estque divinaec 3nveniens voluntati, ut primae suae mensurae Non se autem omne ens morale , edm Deus eoncurrat qui indem ad materiale . idest ad entitatem physicam, at non ad entitatem moralem, sue malitiam peceati, vel is mentitatem moralem, quae juxta hane opinionem est ipsa-met malitia.
106쪽
Vetlim res ista non est praesentis loti, nee vacat de ea dissere te, ae dissicultates enodare, quae aliunde pro utraque
Sermo itaque est de malo physeo, quod malum poenae compellati eonsuevit, non quia semper si in Menam, sed quia elim sit contristans, aptum est quantum est de se, esse
malum poenae. Nam de caetero in Bel vis datur malum aD si tuum, non tamen malum poenae, quod infligitur dun. taxat propter eulpam, eius Bruta non sunt eapaeia, eum
non snt ea pacia iudieii, & libertatis. Missis quibusdam quaesitis videndis apud S. Th. tum q de malo , tum p. p. q. 48.ec Aq.
Non extas malum transcendentati in rebas , Aorque essura negatio ; benὰ tπὸ extat in rebus maum pecvnare , haeque est privatio, non negatior nee per se sed duntaxat per accidens eausatur, satiem quantum es eae fine προ ι . sumimus autem eausam per re dens , non prout idem es, ae eausans per alium , sed ea ans praeter inreurionem. 3. Uo ad p. p. est dubio procul. Quandoquidem climmatum si rarentia bonitatis, si extaret in rebus transcendentale malum foret earentia omnis boni transcen dentalis ; sicque nullum editaret transeendentale honum. Quod esse salsum innotestit ex eo, quod bonitas trans n- dentalis est passio entis. Qua ex re sequitur, malum hoc modo esse negationem,& non privationem; quia nullum ens est eapax talis mali eo ipso, quod est ens. Propterea hoe nequit induci malum, dis omne destruatur ens. Quo in casu tanto minos seret privatio, quia ista petit subjectum ea pax; tune autem nullum prorsus extatet subiectum : Imo nec foret propi id ne. gatio in coneteto , elim nec subjectum incapax extaret. viis mobrem foret negati quaedam duntaxat in abstracto. Eu his insertur veritas eius , quod scripsimus a. physq. a. art. I. num. s. in fine, nimirum non esse dabile sum
mum malum; quia hoc foret carentia, & everso summi boni, videlicet Dei . . Quo ad a. p. nimirum quod extet in rebus malom phys eum specialis generis, nitet ex Scripturis, in quibus non infrequenter si malorum mentio, & Christus docuit Dominica in oratione. petere liberationem a malo . . Prob. ex D. Th. p. p. q. 48. art. a. Corruptio est ma.
tum , esim dieat priuationem boni , nimirum sormae in materia; sed corruptio invenitur in rebus: ergo & malum physicum speciale invenitur in rebus.
Cons. Λd pei sectum Univeis ordinem spectae terum graduatio, ita ut sint aliquae in tali bonitatis gradu, quod deficere possint, euiusmodi sunt euncta eorruptibilia ; sed
quod potest deficere, interdum deficit: erga extat eorru. pilo in rebus, adeoque di malum.. Urg. ex his, quae habet ad 3. Si malum tolleretur de re. hus, non pauca bona tolletentur ab Universo. Etenim nisi
eorrumperetur aer, non generaret ut ignis, nisi e medere.
t ut ovis, destrueretur vita Lupi; nis esset iniquitas, non laudaretur justitia. Cum ergo non sint tollenda ista bona, est aliquod malum admittendum . Est his insertur, malum hoe eme privationem. Siqui.
dem est eatentia persectionis exigitae, & delitae, sed hae
in carentia stat malum: ergo Sc. Mai. est orta, eertior min. secus sequeretur, quod res quaeliber mala foret ex hoe, quod non haberet per se tionem alterius. Hoc autem sal sum extat, eum Homo non dicatur malus, quia non ha heat velocitatem Cervi, robur Leonis, die . quae suae non sunt dehita naturae: ergo dce.
s. Quo ad 3. p. nimirum qu5d malum non eausetur per se
Prob. Tum quia nemo intendens ad malum operatur. Tum
quia non est quid positivum, sed pura privatio, quae non habet eausam per se. Tum quia nulla causa ordinatur per se ad tollendum, b n/ vero ad dandum esse. Ignis namque non intendit destruere lignum , sed suam introdueere so mam , ad quam quia ligni sequitur eversio, idei reo peraecidens dicitur, lignum eonvellere. Et haee causa hona est; und/ honum est eausa mali, non quidem mali, quodsbi contrariatur, sed alterius. 3 ri Undhersa Ps I. Tom. IV.
x extare & aliud debet; sed extat honum transcenis dentale r ergo & malum transcendentale illi oppositum . Resp. hoe solutum fuisse q. antegressa I . art. 3. 1 L 3.
num. s. ad arg. a. Illo adeas, dc 3. Phys. q. a. art. I. g. 3. ad ult. arg. r. Λtp. a. probando, extare in rebus summum malum.
In rebus scut extat honum, di melius, ita malum, de peius; sed illa dieuntur per respectum ad unum optimum ergo & ista per i pectum ad unum pessimum . Resp. ex DTh. p. pq. q. art. 3. ad 3. nego paritatem. Disparitas est, quia unumquodque intenditur, , eausat ut secunddm suam rationem . Ob idque eum bonum si persectio quaedam, debet augeri pet accessum ad suum tetmi. num, nimirum ad summum bonum. Malum autem transcendentale est negatio persectionis 1 ideirco debet sumis non per aeeessum ad aliquem terminum, sed per recessum a termino, qui est summum bonum. Siquidem possumus magis, vel minsis recedere in eius participatione, si ens es. Nequit autem omnino ejus partiei pationem effugere, hoc ipso, quod ens est. Si vero etiam sundamentum si nihil,
quod diximus, esse tune negationem abstractam , tune non extat in rebus , nimirum non est talis negatio in aliquo
g. Arg. 3. probando contra a. p. nee malum specialis generis extare in rebus. Quemadmodum malum opponitur bono, ita salsum adversatur vero; sed nullum eviat in re bus falsum: ergo nec ullum malum saltem in rebus natui alibus. Cons. Ens rationis non extat formaliter in rebus; sed
malum est ens rationis: ergo Ece. Prob. min. omne ens reale est bonum transcendentale: eigo dcc.
Resp. dist. min non extat salsum, quia st quid postlvum, concedo, privatillum, vel negativum, nego min. Ac e seq. Quando namque negamus , extare salsum in rebus, loquimul de salso tanquam aliquo positivo; quia omne postivum reale eam sit ens reale, habet conformita tem cum Divinis ideis. Caetetiam loquendo de aliquo negati vo non inficiamur. Nam salsum reapse est in re, aerem tenebrosum esse lucidum, Ne. Nos autem dicimus, exta. re malum, quod est privatio. Imoesim ratio veri majorem quandam sortiatur amplitudinem , eeu ab omni existentia praescindens , si eut &intellectus, euius est obiectum maiorem amplitudinem o tinet, quam voluntas, potest aliquod extare salsum etiam
Culiare, quod est negario; seut salsum est Hominem essequum, &e. Cuius ulterior ratio esse potest, quod extat appetitus innatus, at non extat cognitio innata; quia ista, ceu actio persech ssima, semper petit, esse vitalis; de insuper, ae satios, quia potentia eognostitiva media cogni. tione trahit ad se obj ctum; potentia vero appetitiva tra hitur ab objecto: Idciteo appetitus supponi semper in obie. Eho aliquid sibi conveniens , de debitum, quo alliciatur, adeoque malum non erit, nisi privatio boni, ad quod tra. hitur appetitus vel innatus, vel elicitus; ec nunquam potest esse negati , loquendo de malo speciali, tametsi aliquod salsum speciale possit esse negatio, scut diximus, negationem esse salstatem illam , qua salsum est Hominem
esse Equum. Dices. Et es obiectio contra id, quod diximus, malum non esse quid positivum. In naturalibus una eniitas postlva est alteri mala, ut dolor, aegritudci, aliaque mala meonaei ergo 1 liquod potest extate malum, quod sit quid pos-
Resp. ex D Th. p. p. q. s. art. 3. ad a. dc q. r. de maloart ad a dist .ant. inquantum estens, nego, ratione privationis alicuius pet sectionis debitae vel sibi, vel alteri, concedo. Et hoe duntaxat modo mala omnia illa In arg. recensita diei mus , esse mala. AEgritudo namque privat animal valetudine sibi debita; calor privat aquam stigiditate, Ece.
Oppugabis es Aversa r. In tali soluta diseonveniente V. G in ealore respectu aquae potest eons derari postivus ordo, de relatio dileonvenientiae, sevi extat relatio dissi. militudinis , dc ei rea intellectum telatio disconsormitatis,
s ve id intelligat ut per relationem rationis , s ve per N a rela
107쪽
relationem, aut connotationem, & denominationem rea.
Secundo. Dati potest forma perse disconveniens subie clo , tametsi non aliam adimat sormam positivam oppostam, V G. dolor est malus tactui in animali, tametsi, non aliquam tollat oppostam voluptatem , sed quia petie mald
Tettio Etiam quando hujuscemodi forma explodit aliam oppositam est mala, dc di iconveniens, non solum talem per eve lusionem, uel sim etiam quia per se illi repugnat . Nam aqua pejosse habet eum calore, quana si duntaxat careret algore; & voluntas pejus se habet eum actu, vel habitu pra. o. quam si solum careret bono ; de intellectus misias cum errore, quam simplici cum nescientia : ergo non tantum ratione illius privationis. sed pelle sormaliter positive potest esse discon veniens serma, dc mala subjecto. Rὸsp ad a. dist. ant. de alias illo in postivo ordine stat malum, nego, seclis, concedo ant. de nego conseq Licet
enim eonsiderati in ea lore queat positivus Ordo disconvenientiat respectu aquae; tamen formalis ratio mali sita euin privatione, quam involvit, alicujus connaturalis per se. ctionis aquae. Ad a. nego ant. Obldque Aug c. 3. de moribus Mani. chaeorum, a liI, inquit, es malum aheri, eique δι con. veniens, nis quatenus ei nocet, o damnam is fere . Quod autem bono non privat, non nocet, nullumve dam
inst. Si ergo per possibile, vel impossibile conservaretur cum calore algor in aqua, error cum scientia, dc cum do. si te voluptόs, non soletu mala subiectis, quibus nihil adi
Resp. nego illatum. Saltem enim privarent subjecta statu eis connaturali, in quo praefata locum non obti
Ad ι. Dico, quod deter IAs se haberet aqua eum calore , de stigiditate sinu i , quam si utraque eat et et qualitate; quia cum utraque foret inagis incapax algoris a seipsa eausandi dc confervandi. Sie etiam deletius se habetet intellectus eum habitu scientiae, de errotis, quam utroque inops habitu . Siquidem nudus solet miniis impeditus ad veritatem attingendam, dc magis a salsitate expeditus. Erroris namque habitus illum inclinaret ad salsitatem . Idem dicassensitivo de appetitu, si dolore simul, de voluptate affeeretur ; de de voluntate s imbuta virtutis smul, di vitii habitu foret , ut ex Sala perpendit Mastrius. Ad Cons. Resp. quod malum litat ad modum entis posisti vi eonceptum sit ens rationis ἔ tamen sumptum temotive est in rebus ; quia realiter privat bono debito : proindeque veritatem propostionis eomplexam, ut edin dieitur coeci. a s es In orati quamquam eareat vetitate incomplexa, ceu
Ex quibus sequitur, bonum, & malum physcum opponi privative, at non contrarie, loquendo de bono, di malo in natu alibus, quicquid sit in moralibus, an quibu, S Th.q a. de malo art. s. ad 3. videt ui , quod velit opponi contra. rid, tibi tamen aliter eum interpretati tui Sal m. sentientes ,
malum motale situm esse, non in aliquo positivo, Ied in aliquo privativo, ec decidinatione a regula rationis. 8. Αrg 3. probando, malum causari per se. Qui alium puta hostem , interimit, intendit per se illius ruinam . Item rui persemulat qualitatem aliquam, cum qua per se necenatio e citi nectitur coecitas, aut claudicatio , videtur pei se claudicationem, di coecitatem intendere. Sane malum poenae , quod causat Deus, non est praeter Dei intentio
Resp. primodum sta militare duntaxat ex parte finis operantis in libeth operantibus, at non ex fine operis. Siquidem finis operis est pioductio alterius rei,quae ex H minas emeris geret interitu cum corruptio unius sit g 'neratio alterius ob idque dicit ut in lib. de Genet de Cottupt.quod corruptio non est oerse intenta a natui a , ut de igne hic dixi. Praeterea dico, nee in istis perte intendi malum. Quandoquidem homicida ille perse intendit sui, vel alterius iatis. iactionem , liedi illicitam; et quia ista habetur in malci eaus, quem laedit, vel perimit, Idcirco pet aeeidens velle dicit ut malum illud. Sie etiam Deus intendit per se via sustitiae bonum puniendo, vel bonum aliud, nimirum peccatotis conversonem. Quod exemplo illius il ἰustratur, qui pecu. Diam ab a stero see. iote accipit. iste namque petie intendit propriae subvenite misbtiae , dc praeter eius intentionem est scenerationis peccatum, Ideirco nec peccat. Si autem loquamur de causis naturalibus, laesi vas insuen tibus qualitates, dieci, istas intendere nonnullos ali semeiactus aliis in rebus, de praeter earum finem nonnullae recipiunt ut in viventibus, in quibus sunt origo debilitatis, vel inhabilitatis piincipii operativi. Vel demum dicat ut , in his omnibus intendi per se Univers venusatem , quae potin s me rerum in varietate si a est . quatum nonnullae impet sectae deserviunt ut aliae per seste magis enitescant, juxta
2uor leti fit malum. O . U Esp. breviter per con ta positionem ad bonum tri t. 6. mitet e re dividendum , nimirum in turpe , sive inhonessum , inutile, dc conti istans.
Alebrosam valdd, dc prolixam de prinei pio in. dividuationis adorimur quaestionem, in qua ut minori cum caligine incedamus pro varii' rebus varios instituemus articulos.
materialibus . las. 'CUxi radie te, quia eausa haec agitur . non de prin-IO eipio sol mali . idest ratione sor mali constitui tui individui . quam cunctis exploratum est, esse ipsam sor. malem indi .iduat ionem ; nee de principio proximo, fleti etaphyseo, quod tertum est , esse ipsam differentiam in . di vidualem . Ac metaphys eam constituentem illud sub spe cie tanquam partem subjectivam illudque distinguentem ab omni alio , quod praefatam atomam participat speciem rquemadmodum quaelibet species materialis constituit ut me. taphysee per differentiam speciscam eonstituentem illam sub penete, dc distinguentem ipsam ab omni alia specie , quae illud participat genus. Vestigatur igitur de principio radicali, a quo tanquam a primo sonte, ae radice debet materialium substantiarum haberi individuatio. Dixi ιηιν Hecum quia certum est, principium extriti. secum esse eausam effetentem, de piae se rima Deum. Dixi demum phos eam quia controvertitur, quodnamst illud physicum, in quo landa tui gradus metaphysi. eus individualis , qui ceria debet aliquod in phys eum ultimaid reduei r eum ad modum, quo principium meta physeum speciscationis . nimi tum differentia specifiea fundatur in ipsa forma phy sca , de in ipsam tanquam in ubtimum radicate sui principium reducitur. a. ini.
108쪽
a. opinIones ascendunt adusque octo. Prima retur, essen. eiam indi viduari a seipsa . Hane tenent Λureolus in a. sent.
ibi dist. a. q. Ee s. Gabriel q. s. de r. eaeteris eum Nominalibus , quibus adstipulatur Durandus in a. dist. 3. q a. s licet
iste e tedatur, nomine essentiae intellexisse prinei pali sis sor. mam, quam in I. dist. 4. q. I.& a. Ecdist. 3. q. a. dixit, esse individuationis prinei pium nee in totum dissentit Suater. Seeunda sentit, ptinet pium indi Widuationis esse quid ne. gativum . at non postivum. Pro hac stat Henrieus quod tu. q. g. qui arbitratur, hoc plineipium esse duas negationes. Nam elim Unum duas dicat negationes, nimirum divisonis in se, de identitatis eum alio: idcirco sente ilia ista con . eludit , quod per primam negationem individuum sit inacommunieabile alteri; Et hanc vocat Henricus negatio. nem communicabilitatis ad intra : per secundam obtinet , quod nequeat esse idem cum alio ; Et hanc vocitat negatio.
nem communicabilitatis ad exit a.
Tertia autumat, esse quidem aliquid positivum , sed ta.
meri extrinsecum , nimi tum ipsum agens.
alta tenet, hoc positivum individuationis plincipium esse totam collectione me stolum accidentium illis gregatorum hexametris Forma ingura, Ioeur , tempus eum nomine sangu s , Patria Iunt septem, quae non habet unus , o aher. Hane sustinet vasqueZ tom. r. in 3. Barte disp.q4. cap. 7. Suare 2 t m. a. in 3. parte disput. . feci.ε. licet secum ipse
pugnans oppositum sci ipsetit hie disput. s. Meth. Dct. 6. Ac hb t. de concursu Dei cap. r. num 4. Cui opinioni savete nonnulli videntur SS. p P. ut Boetius de Trin. lib. I. cap. 3. Dama se . in sua dialect ita cap. 3o. dc a. Basl. epist. de disse. rent. natur. Et hypost. de Nissen. lib. de disserent. essentiae, de hypost. Favere quoque videtur Λ vicenna, de Porphyrius eap. de specie, dum individuum descripsit per ordinem adhu useemodi collectionem. Qui tamen interpretari omnes eonsueverunt, quod l,quantur, non de individuo praeelia,
sed de hypostasi, de supposto, sumendo tamen individuum , de suppositum pro eo reto ex substantia , de accidente. ut importat quoddam totum incommunicabile oui. nino subsistens quo pac o bene di euntur differre individua indi vidualiter per sua aceidentia, sicut benὰ dicerentur Petrus albus, & Petrus niger hoe modo differre invicem per albedionem, dc nigredinem. In hane labitur ex parte Gorsredus quod l. s. quaest is. Jc quodl. 7. q. 3. dicens, principium hoc individuationis esse quantitatem, sed non in eo sensu, quo nos hic g.9. & ite.
rum arca. quia intendit, solam quantitatem , at non mate riam una eum quantitate esse individuationis principium . Quinta asseverat, hoc intrinsecum individuationis prinis
etpium esse existentiam , di subsistentiam . Pro issa ei tantur nonnulli a Scoto In a. sent. dist. 3. q. 3. Sexta est serit istarum , qui propugnant, principium in. dividuationis esse modum ouendam , sive differentiam individualem, quae ab eis Baete I as dictitatur. Est autem haecceitas ista, Seotice loquendo, quid postivum ultimo determinans naturam totius compositi, ec a natura distin .ctum sua illa distinctione sot mali ex natura rei. Ad eum enim modum s scriptitat Seotista quo ex differentia generi ea. de speethea tanquam duobus principiis formalitet di. stinctis constituitur species. Sie ex haecce itate, de conceptus citi eo tamquam ex duobus principiis sordia litet Sstinctis, de realiter identiscatis emergit individuum. Quae tamen opinio ereditur, non attingete dissi euitatis punctum. Quandoquidem aliud est, loqui de indi viduatione , aut principio ploximo metaphyseo, aliud de ptima
sonte, de radice in dioiduationis.
Septima intimios, de profundias issam rimans contrivet fiam, ponit, materiales substantias fieri individuas per imam substantialem, ita quod haec non ianitim si seipsa individua, velum etiam prunum, et radicate ipsius co m. sit principium individuationis . opinionis hujus patroni nonnihil duident inter se. Si quidem Λveroes 3. Phyleom. go de lib .ecim H Ac i. de Anima com. r. dc alibi, Ga dovens de substantia Orbis q. 7 Baccon. in 3. sent. dist. D. q. a. ari a dicunt, solam formam esse per se individuationis principium, materiam vero nonnis per accidens, quate. nos est subjectum formae, quae pet se individuationis causa est . Λlii vero coniungunt formam cum materia , ita ut utraque sit integrum individuationis principium , materiam tamen esse minus plincipale , sormam vero potissmum ori Universa P5.I. Tom. Ii .
principium, Imo matellam se habete poti As ut conditi
nem fine qua non . Sie Zabarella lib. de eonstitutione in. dividui capa.&ε. dc r. Zimaria theor. O . Petelius libias.
cap. a. Piceol. lib. I. de prima rerum materia cat. 7. Niphus s. Meth q s. Durandus in a. sent. dist quae I .dt a. de dist. 3. q. a. Contaren. quaest. de princip. ind. e. O .dc seqq. quibus ex parte adstipulari videntur SuareE disp. s. Meth.
1M 4. Λvversa q. s. Long. secto .quorum plerique sentire videntur, formam individuare nedum compos .um, velum etiam materiam, quam informat. Octava tandem, quae est eommunis Thom istarum, emtetis per spieae ilis hae in re punctum dissicultatis scrutatur. Considerat enim ex una parte, quod individuum illa habet. Primum, quod sit incommunieabile . Seeundum, quod sit ab alio distinctum pure numerice, non vero essentialiter, nempe speciscit. Tettium, quod sit distinctum ab alio sub stantialiter, dc non pu id accident aliter, quia sndividua li. est non distinguantur essentialis et distinguuntur tamen substantialiter. Non enim omne substantiale est essentiale, ut conspeximus lib. 3. de Anima q i. art. a. s.3 num 3 ad
I. arg. Ex alia autem parte reflectens, duo priora munera
non posse haberi a scit ma , eoqaod is a seeluia materia est communieabilis, de omnis distinctio penes formam est specificat Propterea eoncludit, quod ptima individuationis ea.dix sit materia prima, ita quod forma non sit una, nis quatenus est in hae materia . Quia tamen materia est de se ad plures indispotens haee eeitates ; Idciteo superest dissicultas, a quonam materia habeat, quod si haee. Pro quu expendunt Nostrales, dupliciter posse materiam considetati . Ptimo absolute, de secundam se, idest metaphysed, quo pacto est ent itas quae . dam, sive substantia potens una eum scit ma componere o
tum substanti te . Seeundo physice ut est potentia ad esse, quatenus nimirum habet esse in re mutabili , dc per eam res habet generari, de corrumpi . quia est pii uium mutationis sub ectum , primumque substana omnibus formis tum substantialibus , tum accidentalibus; non quidem aequd , dc immediate, sed ordine quodam; cum primo dicat habitudinem ad substantialem sol mam, deinde ista mediante ad formas accidentales quas inter primo respicit quantita
Hoe itaque adnotato dicit Thomista, quid materia Inspecta, non primo, sed seeundo modo est radicate indivi d uat ionis principium . Cumque hoe secundo modo subsit di mensionibus quantitativis , ratione quarum dicitur spnata. sve fg.llata quantitate . quas notata signo , quo ab aliis discleta, Ecdivisa est sad hoe enim res fgno, vel f pillo notatur, ut a reliquis divisa, de dilectast, di digno- statur in id eiteo statuit, quod materia ut quantitate signatast radi eate , ae primordiale individuationis principium. Discrepant tamen Thom istae circa modum displicandi signationem istam. De quo ait a. dicetur.
negatio, nee ipsum agens extrinsectime nee aec den istium collactιo ; nee existentia , aut sub entia. 3. D Robant plerique quo ad p. p. ex eo , quod, ut in L Logica dictum est , natura seeundona se nec est
Ali in hoe nolo tandamentum sacere ; Quoniam Aureolus evectigio reponit, se loqui de natura a parte tel etiam quo ad statum, at non de natura secundam se, eo modo, quo illam admittebat Plato, vel de natura in intellectu . Propterea dicit, esse potilis vestigandum principium uniis 'ersalietationis; quia individuationem habet ex se, univeris salitatem verri ab alio, nimirum ab intellectu, eam a 'strahente, ae universalirante. De quo sequenti s. 3. n. g.
ad inst. a. contra resp. ad I. arg.
Prob. I. ratione, qua Deo dante utar in tract. de Angelis quamque non semel sum robustam expetius . Ab eo unitas habetur numeriea, sive indi vidualis, a quo multi licitas habet ut numerica, seu, quod idem est, individua is; led ista non habetur ab essentia: ergo essentia non est individuationis pνincipium in substantiis materialibus. Mai.
109쪽
eam eerta est, quIm eet tum est, quM substantiae materia les multiplicantur numero, & illa individualis multiplieatio est plures unitates individuales, seu nometicae . Min. prob Ementia nequit praestare multiplicationem , nisi spe. ciscam: ergo dce. Pici, an . Id, quod dat esse speciseum, nequit dare multiplicationem , nisi purei speciscam ; sed essent a dat esse speciscum , esim constituatici specie: ergo die Min. est dicto ipso certior. Non enim Homo V. G. eonstituitur in speeie Hominis, nisi pet animal rationale. Min prob. hae paritate. Id, quod dat esse quantitativum nequit dare multiplicationem , nisi pute quantitati uam ,
non vero qualitativam, relativam, die. ersa pariter 8ce.
prob a. quo ad eandem p. dc praecipue quod prinei pium
aliquod saltem proximum ratione ratiocinata ab essentia distinctum imgnari debeat, quod respuit Aureolus. Natura in relic/t sit determinata ad unum singulare; tamen hoc habet, non ex se, bene uero ab aliquo alior erao ipsa non eli sibi ratio seipsam ina viduandi. Prob. ant. Quemadmo dum natura quae cunnue specifica in te est ad ali tu ia determinata singulare , ita natura quaecunque penetica est ada: iquam determinata speciem ; sed natura genetica . non
per L ipsam, hen/vetripet disserentiam speciscam h ah t, quod ad aliquam determinetur speciem: ergo pariter, Ne Cons. Quemadmodum natura genetlea de se est inuisse. reos ad praedicari de pluribus disseientibus specie, ita natura specisca ad praedicari de pluribus disgrentibus numero; sed prim i determinatur per differentiam speciscam i ergo de se. nda per dissetentia n individualem . . Pr quoada p Crintra Henricum. qudd hoe indi-υIduationis prinei pitim non si quid negativum, seu negati aliqua . Opinio ilia pelli principium. Si quidem ess 5 verum sit, quod duae in individuo negationes hab antur, quae deprehenduntur in definitione . qua Inum definitur in diti tam in se, ει ὰ et Uum is quolibet istio; assignare tamen superest radicem, a qua istae oriantur negationes. Si raminque dicatur, quod est, esse divisum ab alio, quia habet negationem identitatis cum alio, est dicere, quod est divistim ab alia , quia est divisum ab olla . Ub non habetur, nisi petilio principii, imo , nume. Neque vestipamus hic, noni individuum si in se indivisum , & divisum a quolibetat in , sed lice supposto quaeritatur unde nam habeat, quod tibi hoe competat. sicut lie/t unitas sol malis dieatne ationem divisonis sol malis in se, di di uisostem ab at is;
tamen adhue assignamus radirem physeam hujusce unitatis formalis, nimirum formam physcam. Prob. praeterea quo ad eandom p. ut nutar. Quemadmci dum intra genus una species differt ab alia, se intra eandem speetem uia uin i, dividuum ab alio differt ; sed una sρθ-cies differt ah alia posti .d pei sui differentiam constitutivam
specis eam, non vero per puram neetationem: ergo dc unum
individuum diis fit ab alio pristive per differentiam individua lem leuius physea radix insta statuetur & non me.
s. Piob quo ad 3 p. nimirum quod non sussciat agens
extrinsecum. Res quaelibet exigit principium individuatio. nis intrinsecum: ergo Nec Ptob ant. Unaquaeque res est individua non tantam extrinsece, ver lim etiam intrinsece:
Prob. praeterea qud ad eandem p. Agens quemadmodum speetem, ita de individuum produeit; sed vestipando principium speei scitionis confugimus, nciri tantom ad agens extrinseeum, vellim de ad dissetentiam speciseam ut adri ne pium proximum, & ad sormam ut ad principium radicater ergo pariter die. 6. Prob. quo ad 4. p. nimirum quBd tale pii ne iplum nons aceidentium agmen. Unlias indi .l dualis in substantia est substantialis, oc multiplicatio numerica est substantialis, esim pluta lubstantiae individua non sint unum substantialiter, secos ex aret uni seriale a parte rei; sed unatas, di multiplicatio substantias is nequit hab ri ab aceidentibus, esim nemo det, quod non habete ergo dce. Cons Substantia est aeeidente prior, & aecidentia dimarant 1 substantia singulati: et go praesupponunt illam, saltem in aliquo priori a qua sngularam , de individuam, adeoque die. Imod eontra accidentia individuantur a sub stantia, ut art. s. conspiciemus . Praeterea ad summum possent esse principium proximum individuationis. . ptob. quoad s. et ult. p nimirum quod hoe individua. t cinis principium nequeat esse existentia , nee subsistent a .Ekistentia vel ponitur indistincta omnino cliam per tali nem ratiocinatam ab essentia. Et tune prima erit opinis. diems, essentiam individuaria se ipsa iesutata num . Vel ponitur aliquo modo saltem ratione ratiocinata, vel soris maliter ex natura rei distincta. Et tune vel distinguitat prout se a solos eis eo. I non ab indiuidua si gradu . Et tunc erit Scoti placitum de gradu indi uiduali intra refutandum Imo tune non tant sim ibi. sed 3c hie totua erit pro Seotistis labor in refutandri opinionem istam, elim ipsi doceant ex una parte , principium individuati nis eiIe haecce itatem, ac ex alia perneaent , hoc esse existentiam . Vel prout se etiam ab individuali seeernitur gradui ergo supponit gradum individualem, quem existerilem teddat, ileutdc reli quos gradus . Ultra quam quod jam eonspeximus r. Physq. s art. t. distingui realiter. Si demum dieatur, distingui tealiter existentiam ab essentia, iam sortios urget arg Siquidem vel distinguitur realiter etiam ab ipso inui viduali gradu. Et tune , ut ductum est, jam individualem praesupponit gradiim , ae per consequens naturam individuam . Ves eu i piemet individualis gradus realiter a specifieo distinet ut gradu . Et hoe est inn- possibile . Quod probo . Etenim quemadmodum gradus indiuidualis determinat speciem, ita gradus specificus determinat genus; sed exploratum est, non posse specifieum gradum realiter a genetico distinguit ergo nee individualis 1 specifico
Cons. Principium indi uiduale est de essentia individui,
existentia autem praedicat ut contingenter de illo . Prob. eadem latione, non poste esse subsistentiam. Prob piaeterea de subs stentia ratione peculiari. Animas marata est indiuidua . de singularis & tamen non retinet subsῖ sentiam . ut ostendimus a. Phus. q ε art. 3. num. I. com prout se si communicabilis: ergo Et licch de materialibus hie serino sit ita men opinio haee i dem tenet in camnibus . Cons Eadem numero , & individua substantia potest modo ab una, n odi ab altera terminati subi sentia; quoniam si humanitas atrum pia dimitteretur a Verba, foret
eadem numero natura, nec tamen eadem foret numero sub-s stentia . Accedit , quod univeis Theologi asseverant, Verbum assumpsisse naturam snpularem; de tamen humanam non asiumpst sobsistentiam; imo Thomissicis inli. stendo principiis, nec exissentiam humanam.
AdieU νlorum argumenta soletimur. 8 A Rg r. contra p p. probando, esse naturam. Eadem sunt principia unitatis, & individualionis; sed natura per seipsam est una : er 'o di per seipsam est individua. Mai. est perspicua , quia quod est individuum est unum. Min. etiam, quia ex se natura est ens; sed unitas est passio entis: ergo dic. Resp. per dicta in Logica syntag. 3 q. x art. h. num s. ad 4 arg. dist. maj. unitatis numeralis , concedo, secus,
nego maj. de distinguo min. unitate entis, concedo. unitate numerali, nego min. cuius ad prob. data mai. dist. min. unitas transcendentalis , quae sequitur ad ens . concedo, numeralis, nego min. et con Ieq. Plures pluralitate virtuali sunt unitates in una, eademque natura . una est unitas entis Et ista habet ut ex ipsa ratione entis. Aliae genericae.
Et istae habentur ex differentiis generum subalternorum , quae sunt etiam species subalternae, di non infimae s sola enim species constat ex genere, & dissetentia , proptet ea suprema geneta non obtinent differentiam propite dictam radiealiter vero a serma ut dante differentias si petiores Alia est unitas speeisca atoma . Et ista prassa tui proxim/, imo' somnia liter ab ipsa disserentia ultima speethca, radie, liter vero a forma. Altera individualis. Et haec praehe tur proxim/, de sermaliter a dissetentia individuali; ast a
quo radiealit et haee habeatur disputatur impraesemiarum . Contra. Unitas numellea est unitas realis; sed naturaeet se est una unitate realit ergo est ex se una unitate etiam numerali .
Resp data mai.& min. nego conseq. Vel claritatis pratia dist. mai. s de fit palam argumenti in consequentia) de alias omnis unitas realis est numeralis, nego, setas, con
inst. Natura a parte rei non est in aliquo priori non una unitate numerali, ec sectibilis una numero, seu non est in. dissetens, ut sat ab aliquo una: ergo talis est ex se.
110쪽
Resp. dist. anti in aliquo priori real I sor mali, eoneedo,
virtuali, nego ant. dc conses. Recole quod sol psi lib. 1. de Anima, nimirum quod a forma ordine quodam virtuali praestant ut gradus, UG. Λnima rationalis prios praebet esse corpus, postea vivens, deinde senstivum, praeterearat Ionasse, di denique indi viduationem. Itaque supponitur
prios prioritate virtuali ad plutes gradus. Quae titamus num ultimus postea gradus praebeatur radiealiter ab ipsa mei sor. ma, necne. De quo si. sequenti. s. Λrg. a. ad idem ex eodem Aureolo. Gladus iste indi.
vidualis uel est essentialis, vel accidentalis; sed propugnari
neutrum potest: ergo non extat. Μin. quo ad p. p. supponitur, seeos spee es infima seret divisibilis per alias disserentias essentiales. Quis ad a. etiam, secus individuum foret
unum per accidens. Resp. per dicta num. ε. nee essentialem, nee aecidentalem esse. Quomodo autem stet, aliquid esse substantiale,&non esse ellentiale dictum est lib. 3. de Anima q. I. art. a. num. s. ad p. arg. illo adeas, scut etiam in Logica Syn- ag 3. q. 3. art. 3. num. p. ad 3. arg. Vide etiam hie n . a I.
aci Nonnullae obiici D. Th. possent authoritates. cam videatur dicere , naturam seri per seipsam individuam. Vero ni non aliud intendit Λngelleus, nisi quod natura non sat individua per aliquid, quod si penitas extra eius essentiam, ut sunt aecidentia. Matella autem est de essentia phy sica rei, llegi non si tota essentia. Alia quaedam minuseula Aureoli argumenta lege soluta
apud Mastrium hie disp. io. q. r. num. 8 dc seon. Α g. 3. conita a. p es Henrico. probando, quod individua. tionis principium sit negatio . Unitas transcendentalis non
addit enti, his negationem divisionis in se, & identitatis
cum alio et ergo pariter numeralis unitas nonnisi has duas addet negati es. Resp. per dicta *8. dist. ant. de eonnotato, concedo , In recto, nego ant di conseq. Ob idque retorqueas arg. Sani etiam specifica unitas duplicem dieit negationem , nimi-ium di. isonis speciscae in se & identitatis specificae eum alia specie ; & tamen nee Henrieus, nee ullus dicet, speciem constitui per negationem.
Diees ex eodem. Concepta ipsa natura praeelsa ah omni gladu individual l in re habet eonceptum realem; sed omne uod habet conceptum realem est sngulate, elim non nisingulatia existant i ergo absque isto habet ut&e
Resp. transmissa ma). posset namque diei, quod esto habeat eoneeptum realem quo ad praedicata naturae, at non
qui ad statum natu iteὶ diu. min. per dicta n. g. in instanti rea. ii formali, eo edo, virtuali, nego. Com namque gradus illo praebeantur ordine. potest in aliquo priori virtualieoncipi per eonceptum suum realem etiam obiectivum non importata adhue pro illo pilori sngularitate. I a. Contra 3. p. nullum militat arg. 23. Λrg. 4. contra s. p. probando, principium individua.
tionis esse acet dentium phalangem. Individuallo est quid accidentale r ergo &e. Prob. ant. Nouestenentialis, laesis species atoma solet per alias divisibilis essentiales differen . tias. seque infima non solet. Resp. o ego ant. Ad proh ptim lilis per dicta num .s. da.
to ant. nego e seq. Praeterea per dieta n. s. dist. ant. non
est essentialis speciei, eoncedo, individuo, nego. Per uni. talem namque individualem individuum constituitur. 4. Λrg s. Iuxta dictali, a. de Gener. dc Corrupi. q. de ultima ideo res semel extincta nequit eadem numero nais turaliter reproduel, quia nequit natuta litet eadem reditem umero actio eum reliquis circumstantiis: ergo signum est ,
quAd i stis ab accidentibus res individuatur. Resp. dist. consequehs individuatur exu insece , di quoad ea, quae ad causam e scientem attinent , concedo in.
13. Arg. s. Contra ult. p. probando, quod individuatio. nis principium si existentia . Per hoc, quod natura existat in intellectu est universalis r ergo pariter per hoe, quod 1 parte rei existat erit sngularis, adeoque Ece. Resp. retorquendo at g. Natura in intellectu est univer
salis, non praeelia per hoc, quod existat in intellectu; M. Bd .eto per hoe, quod a singularibus abstrahitur : ergo pariter natura a parte tes existens erit singularis, non piae eisdper hoc, quod a parte rei existat, verum etiam per singulatitatem.
t ε. Arg 1 ad idem. Illud es individuationis principium, ad quod productiva terminatur act io ; sed is a terminat ut
ad existentiam, & subs stentiam : ergo Zee. Min. elueetae
per dicta lib I . de Gener. q a. art. ult. g. q. ubi propugna viis mus, terminum qui generationis esse suppostum. Mai. prodi Λctio productiva terminatur ad singularia , quae idem lonant, ae individua . Coni. Per esse existentia individua invicem numero di.
Urg. Ultima unitas , qualis est sngularitas debet ab ultimo haberi actu ; sed existentia est ultimus actus t et .go dcc. Resp. ad arg. per dicta ibidem dist. mai. Ad quod tanquam ad conditionem terminatur productio, concedo, tan-uam ad rationem formalem quae, vel qua, nego maj. dc istinguo min. terminatur ad subs stentiam, & existentiam ut ad irationem formalem quae, idest tanquam ad terminum scirmalem qui,concedo, ut ad puram O nditionem nego min. die seq Λd prob. mai. dist. ant. terminat ut ad singularia, s gularitate se habente tanquam eonditione,ut aliquid perseptimo produeatur, concedo, ut ratio sormalis quae vel qua,
nego. Terminus itaque formalis qui est iuppostum, Terminus formali siqua idest ratio imalis sub qua est sorma,
singularitas vero se habet ut conditio. Λd Cons. nego ant. quod probare arguens debuisset . Λd id, quo urgetur, dist. mai. ab ultimo actu dante unitatem ipsam, concedo, dante duntaxat esse extra satum possibilitatis, ut est existentia , nego. Haec enim omnes reddit existentes unitates usque ad ultimam .
Quo ad subsistentiam recole, quod petis es diximus , quod nimirum litat praebeat ineommunieabilitatem alieti
ut supto sto, non tamen dat incommunicabilitatem alteisti ut individuo , ut exploratum est in humanitate an
ar. Nonnulla alia minute uia arg. solvit Mastilus hie dis e. t . q. . num 41. &46. Pro sis bus solvendis Recole, quae scripsimus r. Phys. q 3 art. I. ar. s. n. a.&I . ad 3. α s. arg. nimirum quod essentia sngularis propriori ad existentiam. Ec subsistentiam de extra nihil inchoative, in steti, licet non in facto esse . Et cohaeret euari eo ,
q iod scripsimus hicnuuig. de ordine illo, quo sotm3 dat gradus illos, ecc.
Nequit forma subsantsatis esse rameati Ind hi duat fons a principium in subsantiis mater atibus . 18 DRob t. robusta Illa ratione, qua supra nq. hie ro. I bustioli. Ab eo unitas habetur numerica , a quo
numerica obtinetur multiplicatio ; sed ista non habetur a forma : ergo&e. Mai. & mia probantur ut supra num. 3. Quod namque in aliqua constituit specie V. G humana est forma , puta rationalis Anima. Reponebat ex societate quidam negando suppostum, nimirum quod quantitas realiter , substantia distinguatur, quod ipsi pernegant. Contra insteti. Nego potias ego respondentis suppostum. Hoe squidem ego nee suppono, nee non suppono: sed praeis scando. propterea sie arguo. Qui equid sit - num quantitas distinguatur realiter a re quanta, necne . Tamen , quanti tas dans esse quantitativum, nequit date multiplicationem, nisi quantitativam : ergo a pari tot ma , quae dat esse specificum, nequit dare multiplicationem , nisi specifieam. Quomodo autem materia sigillata quantitate possit da re multiplicationem numericam substantialem , dieetur
s. Proba. alia ratiocinatione, quae ad antegressam re dueitur . Illud est radicate individuationis principium materialibus in substantiis, quod extat radix unitatis, &distin. Oionis numericae ; sed forma substantialis non est huius. modi r ergo&e. Prob. min. Foima est radix unitatis, ecdistinctionis duntaxat formalis ; sed is a non est numellea retgo&c. Mai. enitescit, quia Forma obtinet esse formale,
sicut materia esse materiale : ergo quemadmodum materia
nequit dare nis materialem unitatem & distinctionem , ita&c. Min prob. Unitas, &distinctio formalis est unitas, de distinctio specifica ob idque Homo, & Equus , qui distinguunt ut specie , distinguuntur dillinctione sorma.