장음표시 사용
151쪽
Cap. I. Me necessitate gratiae actualis Prop. XXVIII. Igo
vincimus, eo iterum non adiuVante Vincamur; Dens. n. 32). Haec
verba citat Coelestinus I, qui ipse ibidem ait: Neminem, etiam baptismati gratia renoVatum, idoneum Sse ad Superandas diaboli insidias et ad vincenda carni Concupiscentias, niSi per cotidianum adiutorium Dei perSeverantiam bonae ConverSationis acceperit. Idem docet GSimus papa Dens. n. 33). Concilium Hevilanum I can. 3: Placuit, ut quicumque diXerit gratiam Dei, qua iustificatur homo per Iesum Christum Dominum no-Strum, ad Solam remiSSionem Peccatorum Valere, quae iam CommiSSa Sunt, non etiam ad adiutorium, ut non Committantur, A. S. s Can.
docet gratiam non solum dari, ut quod facere per liberum iubemur arbitrium, facilius posSimu implere per gratiam, tamquam et Si gratia non daretur, non quidem facile, Sed tamen possimus etiam sine illa implere divina mandata, A. .s Dens. n. O IO3). Concilium rausicanum II can. 9: Divini Si muneriS, Cum et recte CogitamUS, et pedes nostros a falsitate et iniustitia ContinemuSs Dens. n. I 82). f. concilium ridentinum SeSS. 6 C. 3 Dens. n. O6. Ex his testimoniis concludimu gratiam non eo tantum utere, Ut legem Salutariter Servemus, Sed etiam ut a peCCato abStineamUS. Nam diserte docetur gratiam requiri, ut non PeCCemUS, Ut non inCamur, ut
pede ab iniustitia Contineamus. Porro Patre et concilia loquuntur non de sola gratia habituali sed etiam de gratia actuali, de cotidiano adiutorio, quod cotidie petendum est, de gratiae auXilio, quo etiam
baptigati cotidie indigent. Atqui his verbis significatur gratia actualiS. 233. ATL. S. Ex ratione.
EtSi non possumus a priori probare theSim, tamen ratio eam valde Commendat et etiam aliquo modo Xplicat causam huius morali impotenti Re.
a S. Paulus ut ad acrum historicum provocat, quod gentile peS-simis vitiis dediti erant et etiam turpissima quaeque ViX pro peccati Shabebant. Dein dicit etiam iudaeos non obstante lege moraliter omneS fuiSSe peccatores Rona C. I et ). Usu cotidianus docet homineS, quo minus de gratia Dei obtinenda curam habent, eo magi in peC- Cata ruere. Unde Constat saltem difficillimum esse integram legem
moralem ita bServare, ut non graviter Contra eam eccetur. Ergo Si Deus revelat nullum hominem, ut naturalibus tribu relictum, On- Stanter Servare integram legem, o rationi omnino Consentaneum St.b Causa di cultatis in observanda lege imprimis Si ConCUPi-SCentia, . . interna inclinatio ad faciendum malum, quod inferiori appetitui placet, et aversi a faciendo bono, quod huic appetitui displicet. Accedit instigatio diaboli, malorum hominum Xemplum et eductio. Quae omnia Comprehendimus vocabulo tentationum. Alii homines alia habent inclinationes praevalentes, alii ad avaritiam, alii ad iram,
alii cis superbiam. alii ad impudicitiam. alii ad pigritiam. Sed nulli
152쪽
1Ao Tract. III. Me gratia. Pars . Me gratia actuali.
sunt homineS, quibu naturaliter saepissime difficillimum non est facere
Si solum hinc inde per longa intervalla aliqua tentatio adesset et
mo COSSaret, non Sset difficile ei resistere. Sed difficultas fit maκima, quia tentatione Sunt creberrimae et iterum iterumque reCUrrunt, neque sufficit semel iis resistere, sed cotidie pugnandum St. IamVero quaSi semper inclinationi resistere contra tot incitamenta intrinSecus et eXtrin-Secu Continuo urgentia est valde difficile. Nam bona sensibilia vividius cognitioni obiciuntur et cognitionem boni honesti obscurant. Eo ipso appetitum inferiorem vehementer alliciunt, et Voluntatem rationalem resistentem fatigant. Intellectu autem et Voluntas respectu boni honesti in homine, qualis nunc est, iam Sunt per Se infirma, quae infirmitaS, Si tentatione vehementi et diuturna augetur, difficillimum fit intellectum et voluntatem ConStanter erigere ad bona honeSta. Sic fit, ut Saepe pondus ad ima trahens praevaleat, et homo CCCet.
c Haec igitur impotentia pure antecedens nihil aliud est nisi magna difficultas. Si vero praeterea respicitur illa animi sortitudo, qua homineS,
ad gratiam non recurrentes in O ordine proSequuntur honeSta et fugiunt inhonesta, dicenda est talis sortitudo ad tot tantasque difficultate Superanda non Sufficere. Haec igitur impotentia, etsi antecedit
Ceden Omnem voluntatem, Sed Si ConSequen voluntatem imbecillem, qua ita Olunt, ut non poSSint. De qua re ait S. Mustinus: Si in tanta infirmitate vitae huius ipsi relinqueretur Volunta SUR . . . inter tot et tanta tentationes infirmitate sua volunta ipsa Succumberet, et ideo PerSCUerare non poSsent, quia deficientes infirmitate ne vellent aut non ita vellent infirmitate voluntatis, ut poSSent. Subventum Stigitur infirmitati voluntatis humanae, ut divina gratia indeclinabiliter
et inSuperabiliter ageretur, et ideo, quamvis infirma, non tamen deficeret, neque adversitate aliqua inceretur De Corrept et grat. C. 2 Π. 38). Hanc igitur impotentiam, quae Si consequens ad desectum debitae sortitudinis seu amoris boni honesti, Deus praevidit, et revelavit eam eSSe tantam, ut Sine gratia Superari non poSSit. d Guomodo igitur homines peccanc Si tentatione Superare non soraunt Quia libere carent gratia, quae omnibus debit orantibuS datur, auXilium autem ad orandum nulli negatur. Ceterum plurimi Peccant, quia Solent Sine ulla aut cum parva resistentia tentationi Cedere, et Si Consuetudine peccandi habitus vitiosos contrahunt. Difficulta autem, quae X his habitibus oritur, est libera in causa. Sed in UOCumque Statu est homo, Si se ad Deum convertit et facit, quae moraliter facere poteSt, accipiet gratiam neceSSariam ergo Si eam non
habet, Sibi adscribere debet, quod tentationi succumbit cf. S. ThomaSI, 2 q. O9, a. 8 ad I).e Μanet quaeStio, quae gratia ad tentationes Superanda requiratur. Imprimis non Q it sola gratia sancti ans, idque prOPter
153쪽
Cap. II. Me necessitate gratiae actualis. Prop. XXVIII. 4Ι
condicionem Statu humanae naturae, quae quidem licet per gratiam Sanetur quantum ad mentem, remanet tamen in ea Corruptio et insectio quantum ad Carnem . . . . Et ideo neceSSe est nobiS, ut a Deo dirigamur et protegamur, qui omnia noVit et Omnia PoteSis S. Thomas I, 2, q. O9, a. ).
Ex altera parte gratia habitualis aliquo modo opus est ad superandas omne tentationes. Non quidem abSolute, quia motio mala opposita motione bona Superari potest. Et Si iniustus vel etiam infidelis indiget auxilio actuali et cum fiducia ad Deum recurrit, Deus ei dabit auXilium necessarium ad implendam legem naturalem. SeCus frustra infidelibus vel peccatoribus Suaderetur, ut per bonam Vitam studeant se praeparare ad iuStificationem. Sed quamdiu homo voluntate infideli vel peccaminosa positive Vult manere UerSUS H Deo, non est probabile Deum velle Specialiter iuvare talem hominem Contra tentationes, quia et Scriptura et traditio docent sine fide et caritate non poSSe hominem abStinere a peccato, et postulant gratiam iustificationis ad legem ConStanter SerVandam Cf. Dens. n. O Ι 86). S. Gregorius M. ait: PeCCatum, quod paenitentia non diluit, moX pSo Suo pondere ad alia trahita Moral. l. 23, C. ). Quae verba S. ThomaSita Xplicat: Dum homo non habet cor suum firmatum in Deo, ut pro nullo bono ConSequendo Vel malo vitando ab eo Separari vellet, OCCUrrunt multa, Propter quae ConSequenda vel vitanda homo recedita Deo, Contemnendo praecepta pSiuS, et ita CCCat Ortaliter, Praecipue quia in repentinis homo operatur Secundum finem praeconceptum et Secundum habitum praeeXSistentem. Quamvi e praemeditationerationi homo possit aliquid agere praeter ordinem fini praeconcepti et praeter inclinationem habitus. Sed quia homo non potest Semper esse in tali praemeditatione non potest Contingere, Ut diu Permaneat, quin Peretur Secundum Convenientiam rationis deordinatae a Deo, nisi cito per gratiam ad debitum ordinem reparetur I, 2 q. IO9, a. ). Itaque ad tentatione S grandas requiritur gratia actualis. Attamen ad hoc, ut homo Simpliciter non eSSet tentationi neque peccet, non requiritur absolute gratia Secundum Substantiam SupernaturaliS, quia ad naturalem honestatem servandam per Se non requiritur niSi auXilium ordinis naturalis. E. g. quando homo S in periculo peccandi, et Subito aliquid accidit, quo mens eiu plane abstrahitur ab obiecto PCCCaminOSO, CeSSat tentatio et periculum peccandi. Deu autem habet plurima viaS, etiam in ordine naturali, quibus potest homini mentem ab inhonesto eum alliciente adducere ad alia honesta cogitanda et appetenda. Nihilominus haec auxilia data e speciali benevolentia divina propter merita Chri Sti, recte dicuntur gratia Supernaturali Secundum modum CL Suares, De grat. l. I, C. 24, . O).
Sed ex altera parte si agitur de fidelibus et maXime de iustis valde probabile est Deum iis Semper dare auxilium intrinSecu Supernaturale etsi alia auxilia Simul dari possunt Ratio St, quia, ut ait
154쪽
142 Tract. III. De gratia. Pars I. Me gratia actuali.
S. Thomas, Deus non solum vult hominem resistere tentationi sed vincere tentationem, . . ita Superare tentationem, ut in gratia crescat In , diSt. I, . I, R. 3 CL Mares, De grat. l. I, C. 23, Π. 4 C. 27, n. 24). a 34. Ohi. . Possibilis est status naturae purae, in qu homo haberet easdem vire moraleS, qua nunc habet CL Dens. n. Io55). Atqui in illo statu potuisset homo cum morali possibilitate Servare integram legem naturalem.
Ergo etiam nun PoteSt. Ross. Dist. mai. ΡΟSSibilis Si Statu naturae purae quoad interna Constitutiva hominis, conc. nai. posSibili eS Statu naturae purae, in quo loCoprovidentiae divinae supernaturalis, quae nun est, non fuisset alia providentia, correspondens fini hominis naturali et subministrans omnia adiumenta adhun finem neCessaria, nec mai. Dis . min. In illo statu homo potuisset Servare integram legem naturalem Cum adiutorio divino correspondente ordini naturali, Cuius loco nunC Si adiutorium Supernaturale, conc. min. οῦ sine auxilio providentiae naturaliS, Q. min. Et ex conS . Nun enim
Deus multa facit per auxilia supernaturalia, quae in alio ordine facturus eSset per auxilia naturalia. Unde non liCet subtrahere ex nostro ordine omnia supernaturalia, et dein dicere Quod restat, est ordo naturalis. Hoc enim nequaquam ita est Cf. PraeleCt dogm. III n. 224 qq). a 35. Ohi. I. Sunt homines, qui diu nullas patiuntur tentatione graVeS. Atqui ubi non sunt tentationes graves, facile est servare legem. Ergo illi homines sine adiutorio speciali diu possunt servare integram legem. RE. Dist. mai. Si maior Vera est, quae est Sine dubio rara exceptio a regula, hoc ita est per speCiale benefiCium Dei, conc. H. Sine Speciali
benefiCio Dei, ex mai. Conc. min. Et ne . conses et comequentiam. De
qua re ait S. Mustinus e tu, qui diCi te non multa Crimina CommiSisse. Quares Quo regentes Hoc tibi dicit Deus tuus Regebam te mihi. . . . Nullum Si enim peccatum, quod facit homo, quod non possit facere alter homo, Si desit rector, a quo factus est homo ' Sermo 90, 6). Ii, qui Cum gratia Dei diu pie vivunt, possunt eo venire, ut iam ViX Xperiantur difficultates in servandis mandatis. Sed hoc non est valde frequens; nam Deus vult, ut iusti pugnando Coronam victoriae obtineant a Tima, in Unde
concilium tridentinum docet omnibus sancto timore esse pugnandum et Qui Se XiStimant Stare videant, ne Cadant f Cor Io, 12 , et Cum timore Ctremore Salutem operentur Phil , 12 . . . . Formidare enim debent . . . de Pugna, quae SupereS Cum Carne, Cum mundo, Cum diabolo, in qua victores esse non possunt nisi Cum Dei gratia ' Dens. n. O6). Cf. Dens. n. 32
a 36. Bi. II S. Patres, explicantes Rom 2, 14, interdum dicunt, gentileSServasse omnia legis mandata. Ita S. Ioannes C rFsos . et Gentiles admiratione digni sunt, quod nec lege scripta ipsis opus fuerit, et tamen omnia, quae legi erant, praestiterint. Ergo tota lex naturaliter observari potest secundum hos atreS.
Rev. Conc antec et nem comess. et consequentiam nam neque S. PauluS
neque S. Patres dicunt gentiles, Si quid boni fecerint, sine speciali adiutorio
155쪽
Cap. II. Me necessitata gratia actualis Prop. XXIX. 42
De iscisse. Praeterea S. Paulus non dicit gentile totam legem servasse, sed potius C. I Ostendit eo univerSe Sumpto fuiSSe peSSimo peccatores. Idem docent S. Patres, sed addunt nullius virtutis moralis exempla deesse inter gentiles, Cum alii aliis virtutibus praestantes fuerint. Nihilominus generatim verum manet, quod ait concilium musicanum L Can. 7: Fortitudinem gentilium mundana cupiditas, fortitudinem autem Christianorum Dei caritas facit ' Dens. n. 19O). a 37. Obi. U. Si gratia etiam habitualis requiritur ad mandata Dei diu Servanda, Omnis, qui mandata Dei diu Servat, Cit Se esse in Statu gratiae. Atqui hoc homo non potest scire. Ergo gratia non requiritur ad mandata
Ressp. At mai. Homo diu Servans mandata Cit Cum quadam morali certitudine e SSe in Statu gratiae, conc. mai. Cum certitudine infallibili, neg. mai. Contradisi. min. et Q. conseq. Hae duae Certitudine pari passu currunt. Sicut nemo infallibiliter scit, se nullius peccati esse reum 1 Cor4 4. Dens. n. Ιο), ita Solum moraliter Scit se esse iustificatum.
Prop. XXIX. Nullus homo, ne iustus quidem, Sine Speciali Dei privilegio potest iu vitare omnia peccata Venialia. a 38. Sint. UROSt. Peccatum veniales Si peccatum, quod et propter parvitatem materiae Vel Propter imperfectum ConSenSum non est gravi laesio regulae moralis neque Solvit amicitiam Cum eo. Potest fieri cum perfecta deliberatione, aut Sine persecta deliberatione. Peccata, quae fiunt sine persecta deliberatione et potiti e quadam inconsideratione Vel praecipitantia Committuntur, Vocantur peccata Subrepticia. De his maXime loquimur. Privile tam est Xceptio a lege generali et odioSa. Speciale pri-Vilegium St, quod rarissime Conceditur Deus igitur legem statuit etiam iusti ea tantum gratias dandi, quibu praevidit eo non OSSe omnia peccata Venialia Collective Sumpta vitare, etSi Singula Vitare poSSunt. Hanc legem Statuit, ut iusti in humilitate Conserventur, et ob alios bono fines. Xceptio unica in puro homine, de qua Certo On- Stat, Si beata virgo Maria. Impotentia cavendi ab omni peccato Veniali intellegitur moralis, quae eodem fere modo Xplicatur atque in thesi praecedente Thesis est de fide, Contra pelagianoS, qui dicebant
a 39. m. I. Ex S. Scriptura. Christus iubet apostolos suos et ceteros fideles iterum atque iterum orare: Dimitte nobis debita nostras Μ 6, 2). Atqui non Supponit
eo Omne frequenter CommiSSuro eSSe peccata mortalia. Erg SUP- Ponit eos Saltem venialia peccata frequenter Commi SSuro eSSe S. IacobUS
ait: In multis offendimus omnes s Iac , ) Atqui non Omne Chri-
156쪽
IA A Tract. III. me gratia. Pars I. Me gratia actuali.
stiani committunt mortalia crimina. Ergo Saltem venialiter peccant et si quis a Deo ita iuvatur, ut ne venialiter quidem peccet, Si Speciale
privilegium. a 4o ATR. a. Ex traditione.
S. Argustinus ait Pelagius parum attendit non frustra etiam iustos in oratione dicere: Dimitte nobi debitam Stra. . . . Per hoc enim otidianum Spirituale quodammodo incenSum . . . etiamSi hi non ivatur Sine peccato, licet mori Sine peccato, dum Subinde venia deletur, quod subinde ignorantia vel infirmitate committitura De nat et grat. C. 33, n. I . Errant pelagiani, quia Contendunt esse in hac vita vel fuisse iustos nullum habente omnino peccatum. Qua PraeSumptione pertissime orationi dominicae Contradicunt, in qua omnia membra Christi dimitte nobis debita nostra Veraci Corde et cotidiani vocibus Clamant s Contra dua epiSt pelagian. l. 4, C. IO n. 27 . S. Gregoriun s. et Scimus nihil omnino peccare SS Supra hominem et Soliu Deis Orat. 6, n. s). S. Leo M. et Quia humana fragilitas plerumque lassescit et in multis per lubricum suae infirmitatis offendit misericors et pius Dominus remedia nobis et adiutoria dedit, per quae Veniam obtinere poSSimUS. . . . Ne laCile Cuiquam provenit tam incruenta victoria, ut inter multos requenteSque ConflictuS, etiamSi Sit liber a morte, Sit quoque immuni a vulnere Sermo es 3 Q). Concilium milevisanum II can. 7: Placuit, ut quicumque diXerit in oratione dominica ideo dicere Sanctos: Dimitte nobis debita nostra, ut non pro se ipsis hoc dicant, quia non St ii iam necessaria haec petitio, Sed pro aliiS, qui Sunt in Suo populo peccatores, et ideo non dicere numquemque Sanctorum: Dimitte mihi debita mea, sed: Dimitte nobis debita nostra, ut hoc pro alii potiu quam pro Se iuStu petere intellegatur, A. S. ηοῦ Can. Item placuit, ut quiCumque ipsa verba dominicae orationis, ubi dicimus: Dimitte nobi debita nostra, ita Volunt in sanctis dici, ut humiliter, non veraciter hoc dicatur, A. S. s Dens. n. OPSq). Concilium tridentinum SeSS. 6, C. II: Licet in hac mortali vita quantumvis sancti et iusti in levia Saltem et cotidiana, quae etiam Venialia dicuntur, peccata quandoque Cadant, non Propterea deSinunt eSSe iuStis Can. 23: Si quis hominem semel iuStificatum diXerit . . . POSSe in tota ita peccata omnia, etiam venialia vitare nisi ex Speciali
Dei privilegio, quemadmodum de beata virgine tenet ecclesia, A. S. s Dens. n. O4 833 cf. IO). Vita hominis potest SSe longior aut
brevior. Itaque Cum concilium dicat in tota vitas, non OS PU-tandum OmneS, qui breviu Vivunt, Citiu Peccaturo CSSe, quam qui diutiu ViVunt, Sed enSu est: omneS, qui satis diu vivunt, ut de tota eorum Vita Sermo SS POSSit, leviter peccaturos esse. Si qui autem mo poS iuStificationem moritur, poteS Sine peccato Vivere Sque ad
mortem. Quamdiu praecise hoc fieri possit, nescimus. Sed quia Con'
157쪽
Cap. II. Me necessitate gratiae actualis. Prop. XXIX. Iaecilium loquitur de peccatis cotidianiS, non poterit fieri per menSeS. De beata virgine s. Supra n. 62 a I 67. a 41. m. 3. Ex ratione. S. Thomas rem ita explicat In Statu naturae Sanatae non poteSthomo abStinere ab omni peccato veniali propter Corruptionem inferioris appetitu SenSualitatiS, Cuiu motu Singulo quidem ratio reprimere potest, et e lio habent rationem peCCati et Voluntarii, non autem omneS, quia dum uni reSiStere nititur, ortaSSe alius insurgit, et etiam quia ratio non poteS Semper SSe pervigil ad huiusmodi motus vitan doS I, 2 q. O9, a. s. q. 74, a. 3 ad 2 3, . O a. 4 ad ).
Haec ratio Supponit ne in iustis quidem plane Xstingui in hac vita mitem peccati, id quod theologi communiter docent Suares, Degrat. l. 9 C. , . ). Non no quidem a prior Scimus, sed Deus scit et revelavit etiam iusto aliquando Succumbere impugnationi Concupiscentiae in rebus levibus. a 4 a. bi. . In Scriptura quidam homines laudantur ut omnino iusti e g. Iob I, 8 L 1, 6 . Atqui omnino iustu non est, qui Committit peccata venialia. Ergo plures homines vixerunt sine peccatis Venialibus.
R Ap. Diu mair Laudantur Ut omnino iuSti, quia OnStanter permanserunt in accepta iustitia, conc. mai. lau e refertur, quod numqUam Com miserint peCCata venialia, ex mai. S. Augustinus: Si itaque omnes, qui
cumque in hac vita divinarum Scripturarum testimoniis in bona voluntate atque actibus iustitiae praedicati sunt, et quicumque tales vel post eos
fuerunt, . . . Omne magni, omne iUSti, Omne VeraCiter laudabiles sunt, sed
Sine peccato aliquo non sunt; quoniam Cripturarum testimoniis, quibus de illorum laudibus credimus, etiam hoc Credimus non iustifiCari in conspectu Dei omnem viventem' De peCC. merit et remiSS. l. 2 C. 4).a43. Obi. I. Christus exhortatur, ut simus perfecti, Sicut et Pater Caelestis
persectus est Μ 5, 48). Atqui hoc impossibile est, nisi possumus vitare
omnia peCCata Venialia. Ergo POSSUmUS. Resp. Diff. mai. Christus exhortatur, ut inimicos diligamus, et in hoc imitemur Patrem Caelestem, conc mai. eXhortatur ut perseCtio OStra plane talis sit, qualis est perfectio Patris Caelestis, ex mai. Hi enim SenSUS neque SeCUndum ConteXtum est, neque est res poSSibilis. Potest quidem extendi ista exhortatio ad omne perfectionis Studium, Sed cum a manifesta restrictione, ut Deus intellegatur perfectu ut Deus, homo autem perfectus Ut homo. Non est autem hominis totam suam perfectionem in hac vita
a 44. BL ΙΙΙ. Christus promisit nos impetraturo omne bonum, quod a Deo petimus. Atqui possumus a Deo petere, ne Committamus CCCata Veni' alia. Ergo possumus o etiam a Deo impetrare. Resp. Dist. mai. Christus promisit nos impetraturos omne bonum intraordinem providentiae a Deo conStitutum, conc. mai. Contra hun ordinem,
158쪽
1A Tract. II. Me gratia. Pars . me gratia actuali.
nes mai. Nam non possumu a Deo impetrare, Ut nos nun statim Cum corpore et anima in regnum beatitudinis transferat, neque multa alia, quae per Se SSent bona. Dist. min. Possumus a Deo rationaliter petere, ut in nobis magi magiSque minuantur peCCata venialia, conc. min. Ut per totam Vitam numquam Committamu PeCCatum Veniale, nef. min. Et eg . conSEq. Unde neque poSSumus habere propositum, multo minu DCere Votum, numquam Committendi peCCatum Veniale, Sed Solum, quantum alemus, abstinendi
cum gratia Dei ab omni peccato veniali plane deliberato.
245. hi. U. Si omnino non possumus Vitare omnia peCCata Venialia,CeSSant SSe peCCnta, neque Conandum est ad ea vitanda. Atqui hoc est falsum Ergo OSSUmu ea VitRre. Ross. Dist. mai. : Si esSet unum determinatum peccatum, quod non possumu neque PhySic neque moraliter Vitare, o CeSSaret esSe peCCatum, conc. mai. Si Singula quidem per Se Sumpta OSSumus Vitare Sed non omnia SimUt, Singula non Sunt eCCata, neque Onandum S ad Singula Vitanda, nex mai. Difficultas enim non est praecise in singulis sed in tota Serie aCtuum. Necessitas succumbendi est indeterminata, sed peCCatum determinate Committitur.
Prop. XXX. Act omne opus salutare, etiam ad initium fidei
et desiderium Salutis, interna gratia St abSolute neceSSaria. a 46. Stiat. UHESt. HucuSque VidimuS, quomodo gratia requiratur ad hoc, ut homo non peccet et in actibu sui Saltem naturalem honeStatem Servet. Iam Videndum St, quomodo gratia requiratur ad actu ordini SupernaturaliS. Acm Salutaris St, quo vel peccator disponitur ad iustificationemaCCipiendam, vel iuStu meretur praemium Vitae aeternae, Seu St CtUS habens internam proportionem ad finem homini Supernaturalem. lagis monachus, quo Ortiu impugnaret manichaeo tribuentes omnem actum malum malae naturae hominis, non Solum docuit naturam Per Se SSe bonam, Sed SSe tam bonam, Ut nulla interna elevatio supernaturalis Concedenda Sit Negavit totum ordinem Supernaturalem, negavit peccatum originale, negavit ad vitam aeternam adipiscendam
quidquam requiri praeter Vires naturales liberi arbitrii. Distinguit posae
Velle, agere. OSSe CCepit homo a Deo per Creationem, et haec Stgratia, Velle autem et agere habet a Se pSo, et hae non St gratia. Praeterea gratia Si remiSSi peccatorum, gratia Si regnum CaelorUm,
quod Pelagius distinguit a visione beatifica sed qualis sit haec distinctio
non ConStat Gratia etiam est doctrina, leX, Xemplum Christi, Sed utique Xterna gratia. Itaque ut homine perveniant ad vitam aeternam Seu ad visionem beatificam, gratia non Si neceSSaria; Ut autem Per' veniant ad regnum Dei, requiritur baptiSmUS. Multa, quae ab initio nolebat aperte docere, elagius per diScipulum suum Coelestium Spargebat; et interrogatuS, saepe negabat e umquam
tale quid mixisse. Acerrimus defensor pelagianismi XStitit ulianuS,
159쪽
Cap. II. Me necessitate gratiae actualis Prop. XXX. Av
ectanensis episcopus. Contra OS CriPSit multa opera S. Aug Stinus,
in defensionem gratiae, quae apud in maXime habentur in tomis 44 et 5. Surculus quidam pelagianiSmi eSt Semissi ianismus. Haec doctrinaeXculta est praecipue a Caraiano, qui Collationes ConScripsit, unde saepe et Collator appellatur, et ab aliis monachis massiliensibus. Hi concedunt ad opera meritoria gratiam SSe neceSSariam, Sed volentes
etiam libero arbitrio aliquid dare, dicunt initium fidei et desiderium
Salutis esse fructum Conatu naturaliS. Ob ho desiderium Deus concedit gratiam, et dein X gratia procedunt bona opera. Quia in infantibus non potest esse fide vel desiderium, et tamen alii baptizantur et Salvantur, alii non baptizantur et pereunt, dicunt gratiam iis dari aut denegari propter futura merita aut demerita Condicionale PraeViSa. Etiam perseverantiam finalem adscribunt soli libero arbitrio. De fide est ad omnem actum Salutarem, etiam ad primam fidem et ad desiderium Salutis, ut fiant, Sicut oportet ad Vitam aeternam, requiri gratiam Supernaturalem. De PerSeverantia PoStea dicemUS. Varia documenta ad hanc doctrinam pertinentia Collecta Sunt in Praeleci. do m. V n. 73 qq. a 47. Arg. I. Ex S. Scriptura. Christus loquens de fructibus vitae SupernaturaliS ait: Ego Sum vitiS, VOS palmites; qui manet in me et ego in eo, hic fert fructum multum, quia Sine me nihil potestis faceres Io 3, 3 . Omnis actus salutaris revocari potest ad bonam cogitationem, ad bonam Voluntatem, ad bonam operationem. De bona cogitatione ait apoStoluS: Non quod sufficiente simus cogitare aliquid a nobis quasi e nobiS, Sed sufficientia nostra e Deo est Corra, ). De bona Voluntate et operatione et Deu eSi enim, qui operatur in Vobis et velle et perficere
pro bona voluntates Philis, 13). De fide in specie Christus ait: Nemo potest venire ad me, niSi
Pater, qui misit me, traXerit eum. . . . Sunt quidam X ObiS, qui non Credunt. . . . Propterea diXi VobiS, quia nemo poteS Venire ad me,
nisi uerit ei datum a Patre meos Io 6, 44 65 q). Apostolus ait:
Vobis donatum est pro Christo, non Solum ut in eum CredatiS, Sed ut etiam pro illo patiaminis Phil I, 29 . Gratia estis Salvati per fidem, et hoc non e vobis Dei enim donum St, non X PeribuS, ut ne quis glorietur Eph 2 8 sq). In his omnibus teXtibu prae- Supponitur Xterna praedicatio fidei, et ad eam debito modo amplectendam necessaria dicitur interna et Supernaturali gratia, Propter Christum danda. a 48. m. a. Ex tractitione. a Quando pelagiani prodibant, bene sentiebant se loqui contra doctrinam traditam, et philosophicis argumenti opinionem Suam firmare
160쪽
Ia Tract. III. me gratia. Pars I. me gratia actuali.
nitebantur. Quare . Aufustinus iis obicit dicta Irenaei Cypriani, Relicii, Olympii, Hilarii, Ambrosii, Gregorii aZ. Innocentii papae
Basilii Hieronymi, et concludit: Sancto et in Sancta ecclesia illustres antistites Dei, non platonicis et aristotelicis et genonicis aliisque huiusmodi vel graecis vel latinis, quamquam et Sti aliquo eorum, Verum
omnes sacris litteris erudito nominatim, Sicut Portebat, XPreSSi . . . qui tunc de Sta causa iudicaverunt, quando eo nemo poteSt dicere perperam cuiquam Vel adVerSari Vel favere potuiSSe. . . . Quod invenerunt
in ecclesia, tenuerunt; quod didicerunt, docuerunt; quod a patribus acceperunt, hoc filii tradiderunt. Nondum vobiscum apud istos iudices
aliquid agebamus, et apud eo acta S CRUS noStra. Ne no nec vos iis noti fueramuS, et eorum pro nobis lata Contra VOS SententiaS recitamuS. Nondum obi Scum Certabamus, et ii pronuntiantibus vicimus s
Contra Iulian. l. 2, C. IO n. 34). Similiter Contra Semipelagianos citatis dictis Cypriani, Ambrosii, Gregorii Nag. pergit: Isti tales tantique doctoreS, dicentes non SSe aliquid, de quo tamquam de OStro, quod nobis
Deu non dederit, gloriemur, ne ipSum Cor OStrum et CogitationeS nostra in potestate OStra SSe, et totum dante Deo, . . . Ut in pSam Trinitatem credamu et ConfiteamUr etiam Voce, quod redimuS, haec utique gratiae Dei tribuunt, Dei munera agnoScunt, ab ipSo nobiS, non a nobis esse teStantur De dono PerSCUer C. I9, Π IO).b Revera quando quaestio delata est ad concilia et ad summos pontificeS, Statim pelagianiSmus condemnatuS St. Ita ut alia omittamUS, concilium carthaginense a. I 8 Simo papa approbatum, Ocet Can Placuit, ut quicumque dixerit ideo nobis gratiam iustificationis dari, ut quod facere per liberum iubemur arbitrium, facilius possimus imPlere per gratiam . . . A. S. De fructibu enim mandatorum Dominus loquebatur, ubi non ait Sine me dis Milius potestis facere; sed ait Sine me nihil potestis faceres Deus. n. Os). Coelestinus ait: Quod omnia Studia et omnia opera ac merita Sanctorum ad Dei gloriam laudemque reserenda sint, quia nemo aliunde ei placet niSi e eo, quod ipS donaverit. . . . Quod ita Deus in cordibus hominum atque in ipso libero operetur arbitrio, ut Sancta Cogitatio, pium ConSilium OmniSque motu bonae voluntatis e Deo Sit, quia per illum aliquid boni poSSumuS, Sine quo nihil poSSumUS Dens. n. I 34 q). Contra pelagianos et Semipelagiano concilium araus anum II, Bonifacio Lapprobatum, plures canone Statuit. Can. 3 docet ipSam invocationem Dei fieri per gratiam; can. 4 Deum gratia Sua efficere, ut Velimu a peccati purgari; an non Solum augmentum Sed etiam initium fidei inesse nobis per gratiae donum can. 6 ut Credere, Velle, agere, Petere POSSimuS, Sicut oportet, fieri per infusionem et inspirationem Sancti Spiritus Can. 7 ut bonum aliquod, quod ad Salutem vitae aeternae pertinet, Cogitare aut eligere, ut Xpedit, poSSimuS, non fieri absque illuminatione et inspiratione Spiritus Sancti Can. 8 gratiam omnibuS SS ad Salutem neceSsariam; ian. O . Multa Deus facit in