장음표시 사용
161쪽
Cap. II. Me necessitate gratiae actualis. Prop. XXX. A0
homine bona, quae non facit homo. Nulla vero facit homo bona, quae non Deu PraeStat, ut faciat homos Can. 23 Prorsus donum Dei est diligere Deum s in fine: Hoc etiam Salubriter proffitemur et credimus, quod in omni opere bono non OS incipimuS, et postea per Dei misericordiam adiuvamur, Sed ipSe nobi nulli praecedentibus bonis meritis et fidem et amorem sui priu inspirat, ut et baptiSmi Sacramenta fideliter requiramuS, et post baptiSmum Cum pSiu adiutorio ea, quae sibi sunt placita, implere poSSimuS Dens Q 76 SQ I93 I98 OO). Secundum concilium Iridentinum eSS. 6 C. ciuStificationi eXordium Sumendum S a praeveniente gratia, quia sine gratia Dei homo ad iustitiam e movere libera Sua voluntate non potest, Sed c. 6 divina
gratia excitati et adiuti homine libere moventur in Deum, c. 8 ipsa iustificatio grati fit, non propter praecedentia merita; c. 6 merita
autem, quae OS iuStificationem acquiruntur, fiunt e virtute Supernaturali, quae bona per Semper antecedit et Comitatur et SubSequitur. Tribus vero primis canonibus de iustificatione anathema declarat eum, qui dixerit vel hominem posse iustificari sine gratia, vel hominem per gratiam posse quidem faciliu iuSte Vivere et vitam aeternam SSequi, absolute tamen poSSe utrumque Sine gratia, Vel hominem Sine gratia praeUeniente et adiuvante poSSe credere, Sperare, diligere aut paenitere, Sicut oportet Dens. n. 797 S 8OI O9III sqq). Concilium vaticanum SeSS. 3, C. 3 et an de fide docet gratiam esse necessariam ad fidem Dens. n. J789 Sq I8I4). Itaque his testimoniis patet ad omne omnino opu Salutare gratiam internam in intellectu et voluntate esse necessariam neceSSitate abSoluta et phySica, non propter difficultatem tantum operis, Sed propter diS-
proportionem virium naturalium ad Salutem Supernaturalem. a 49. Obi. . . Scriptura monet, ut homines incipiant se Convertere ad Deum, ut dein Deus ad eos Convertatur. Ita Surge, qui dormiS, et XSurge
a mortuis, et illuminabit te Christus Eph 5, 14 cf. acho, J. Ergo initium boni operis est ab homine.
Resp. Diff. anuc. S. Scriptura docet ad opus Conversionis requiri Cooperationem liberi arbitrii, conc anuc. docet hanc Cooperationem fieri sine auxilio divino, et antec. Nam qui dormit, non e ipse excitat neque qui mortuuS St, per se ipsum Surgit. Unde in Sacris Litteris Cum dicitur: Con- Vertimini ad me, et ego convertar ad vos Zach 1, 3 , libertatis nostrae admonemUr Cum reSpondemus: ConVerte nOS, Domine, ad te, et Convertemur
Thr , IJ Dei nos gratia praeveniri confitemur. Ita concilium tridentinum SeSS. 6 C. 5 Dens. n. 797 Et nem conseq.a5o. Obi. I. Ante pelagianismum S. Patres ita loquuntur de progreSSusalutis, ut dicant humanam voluntatem non praeveniri a Deo, Sed ipsius hominis esse incipere. . . . Ioannes Chusost ait et Oportet o primum bona eligere, et tun affert quae Sua sunt. Non praevenit noStra VoluntateS, ne perdat nostrum liberum arbitrium. Quando autem nos elegerimus, tunC
162쪽
Pso Tract. III. Me gratia. Tars I. Me gratia actuali.
nobis multum affert auxilium. Nam noStrum quidem est praeeligere et Velle, Dei autem perficere et ad finem perducere In Hebr. hom. 12 n. 8 . Ergo illa aetate negabatur necessita gratiae ad initium salutis. Ross. Dist antec. Illi S. Patres affirmabant libertatem hominis, et negabant, quod manichaei docebant, hominem aut a principio malo aut a Deo bono Cum neceSSitate agi, conc an ec negabant ad ipsum initium salutis
gratiam SSe neCeSSariam, Q. anu . Et fg . comess. S. ChrySΟStomUS, etSi post ortum pelagianismum aliter loCutu eSSet, tamen mentem Suam Clare manifestat. Vocatio et purgati e gratia Sunt . . . VOCamVr Utem non
ex merito sed ex gratia In atth. om. 69 n. a). Non tua sunt recte facta sed Dei gratiae. Etiamsi fidem diCaS, ea eXSistit e vocatione. . . . Quid ergo habes, quod non habes acceptum Z In 1 Cor. Om. 12, . . e NeCfidei donum est nostrum sed Dei, non ex operibus . . . HOC pSum est Dei donum, ne qui glorietur, ut no gratos efficiat Circa gratiam η In ph. hom 4 m. Alia apud L. Haberi, Theologia graeC. atrum . o C. 24.25 I. Bi. III. Homini naturaliter incumbit obligatio tendendi in finem suum. Atqui non est obligatio faciendi quod est impossibile. Ergo homo
non minus quam omne aliae Creaturae finem suum naturaliter assequi potest.
REss. Dist. mai. Homini naturaliter incumbit obligatio tendendi in
finem suum naturalem, Si ordo naturali eXsistit, conc. mai. Si non exsistit
ordo naturalis sed supernaturalis, incumbit ei obligatio tendendi in finem
Supernaturalem, Subdist mai. Cum gratia, conc. mai. Sine gratiR, Q. H.
Diff. min. Non est obligatio faciendi quod est impossibile, nisi adest adiutorium supernaturale, quo fit poSSibile, conc. min. Si adeSt, ex min. Et nem comes Creaturae, quae non habent finem Supernaturalem, possunt finem suum naturalem assequi viribus suis naturalibus; sed homo, qui habet finem Supernaturalem, eum SSequi non potest nisi Cum auxilio gratiae. a 5 a. hi. V. Si gratia est absolute necessaria ad finem, quem Deus instituit, Deus debet eam dare. Atqui quod est debitum, non est gratia. Ergo gratia aut non est neCeSSaria, aut non est Vera gratia. Ross. Dist. mai. Deus Sibi debet, ut gratiam det propter finem supernaturalem gratuito institutum, modo homo ne ponat impedimentum, concmai. Deus debet dare gratiam propter exigentiam naturae vel meritum naturale, ex mai. Dist. min. Quod est debitum propter exigentiam naturae Vel meritum naturale, non est gratia, conc. min. quod Deu Sibi debet propter finem gratuito institutum, non St gratia, ne . min. Et nec conSeg. Sub data distinctione.
SOBOL Num etiam iusti indigeant gratia actuRli. 253. Etiam iustos indi Pre gratia medicinali ad superandas tentationeSet mandata Dei Servanda patet e iis, quae antea n. 23 Sqq dicta
Sunt. Concilium arausicanum II can. I ait: Adiutorium Dei etiam renati a Sancti Semper Si implorandum, ut ad finem bonum pervenire Vel in bono poSSint opere perdurares Dens. n. 83 . Si implorandum est auXilium, ut in bono permaneant, ergo indigent aliquo
auXilio, quod ii soliui iustificationis mondum labent Concilium
163쪽
Cap. I. Me necessitate gratiae actualis Prop. XXX. Schol. Prop. XXXI. ae I
rridentinum eSS. 6, C. I docet etiam iustificatos teneri ad observanda mandata, hae autem mandata non SSe impossibilia. Nam Deus impossibilia non iubet sed iubendo monet et facere quod OSSis, et petere quod non POSSiS, et adiuvat, ut POSSiSη C. 3 Formidare enim debent, ScienteS, quod in Spem gloriae et nondum in gloriam renati Sunt, C Ugna , Uae SVPereSt Um Carne, Cum tando, Cum diabolos
Dens. n. O 8O6) De a re omne Catholici Consentiunt. Sed disputatio est inter theologos, num homines iusti cati indi eant gratia actuali adponendo actus Saluta S. Negant Molina, Bellarminus, alii, quia inquiunt, per habitu infuSo homine iam sunt elevati ergo si hi habitus transeunt in actum eo PS actu Sunt UpernaturaleS. Nihilominus plurimi theologi censent etiam in iusti requiri gratias actuale ad ponendo actu Salutares. Ratio St, quia habitus sunt aliquid pertinens ad actum primum, quod non necessario influit in
omnem Ctum Secundum. Ergo ut habitu influat in actum secundum,eXCitanduS St, non Solum per Xternum obiectum Sed etiam per internam motionem divinam. Unde in iustificatis gratia actualis non requiritur ratione elevationi Sed ratione XCitationis. XCitatio autem ad Ctu Supernaturale eSt gratia actuali proprie dicta cf. S. Thomas I, 2 q. IO9, a. ). ProPtere CCCleSin, SequenS Xemplum POStolorum, orat, ut Deus fidelibus has gratia Concedat. Actione NOStraS, quae- Sumu Domine, Spirando praeveni et adiuvando ProSequere, Ut CunctanOStra oratio et operatio a te semper incipiat et per te coepta finiatur.
Cf. Palmieri, De grat thes 28 Massella, De grat. n. 236 Sqq). Prop. XXXI. Perseverantia finalis est magnum Dei donum et Singulare beneficium. a 54. StHt. QuaeSt. Etiam ii, qui gratiam iustificationi acceperunt, OSSunt eam perdere et in aeternum damnari cf. Conc tri SeSS. 6 Can. 3-I 23 Dens. n. 23 Sq 833). Si vero peccant et damnantur, potuerunt habere temporariam perSeverantiam in bono, Sed finalem perseverantiam Seu perSeverantiam usque ad mortem in Statu gratiae non habuerunt CL S. Aug Stinus, De dono perSOU.
Potentiam perseverandi omnes iusti habent, ut docet idem concilium SeSS. 6, C. II Dens. n. O4) Sed addit Can. 22 et S. q. d. iustificatum vel sine speciali auxilio Dei in accepta iustitia perSeVerare POSSe, Vel cum e non OSSe A. .s Dens. n. 32). Dicitur auXilium Speciales, quia diStinguitur tum a ConcurSu generali tum a gratia habituali, et est illud adiutorium actuale, quo etiam iusti indigent adtentatione Superanda Supra n. 233). At aliud S POSSe PerSeVerare, aliud est actu perseverare. Dicimu igitur actualem perseverantiam CSSe Singulare beneficium Dei, quo carent illi iusti, qui post iuStificationem peccant et damnantur.
164쪽
13a Tract. III. Me gratia. Pars I. me gratia actuali.
Statuitur haec doctrina contra SemipelagianoS, docente accepta iustificationis gratia actualem perseverantiam unice pendere e libero arbitrio Thesi est de fide, quatenu Statuit ad perSeverantiam requiri Speciale auXilium. a 55. ATR. I. Ex S. ScripturR. S. Paulus perSeverantiam finalem tribuit speciali Dei beneficio quod precibus a Deo obtinetur. Gratias ago Deo meo in omni memoria VeStri, Semper in Cuncti orationibu meis pro omnibus vobiscum gaudio deprecationem facien Super Communicatione VeStra in evangelio Christi a prima die Sque nunc, Confiden hoc ipSum, quoniam
qui coepit in vobis opus bonum, perficiet usque in diem Christi Iesu, Phil , 3 sqq). Huc reseruntur a S. Patribus multa, quae in salmis
dicuntur de auxilio Dei necessario ad hoc, ut homine perSeverent in via bona et defendantur contra operanteiiniquitatem e. g. PS 3 I64qq PS II 8, 33 Sqq; PS I 26, etc. Cf. Massella, De grat. n. 329 .a56. m. a. Ex traditione.
S. MuSIinus integrum opusculum De dono perseverantiae sScripSit, quo an doctrinam tuetur. Provocat imprimi ad praximecclesiae hanc perseverantiam poStulandi a Deo. Cur autem per- Severantia Sta poScitur a Deo, Si non datur a Deo P . . . An ab illo perseverantia ista sorte non poscitur Iam hoc qui dicit, non meis disputationibus refellendus Sed sanctorum rationibu oneranduS St. An Vero quiSquam eorum St, qui non ibi OSCat a Deo, ut perSeveret in eo cum pSa oratione, quae dominica nuncupatur, quia eam DominuS docuit, quando oratur a SanctiS, nihil paene aliud quam perseverantia
posci intellegatur C. , . ), quod dein suSiu eXponit Cf. De Corrept.
Hae doctrina recepta est a summi pontificibus et conciliis. Ita Coelestinus finitatis aliorum pontificum dictis concludit: e Praeter has autem beatissimae et apostolicae sedis inviolabile sanctiones, quibuSno piissimi Patres, pestiferae novitatis elatione deiecta, et bonae Voluntatis exordia et incrementa probabilium studiorum et in iis usque in finem perseverantiam ad Christi gratiam referre docuerunt, ObSOCrationum quoque Sacerdotalium Sacramenta respiciamus, quae ab apostoliStradita in toto mundo atque in omni ecclesia catholica uniformiter Celebrantur, ut legem credendi te Statua Supplicandis Dens. n. 39 CL 32 . Arausicanum II can. IO: Adiutorium Dei etiam renatis a Sanctis Si implorandum, ut ad finem bonum pervenire vel in bono poSSint opere perdurares Dens. n. 83). Concilium Iridentinum eSS. 6, C. I loquitur de perSeverantiae munere, de quo Scriptum St: Qui perseveraverit usque in finem, hic Salvus erit Μ IO, 22 . quod quidem aliunde haberi non potest niSi ab eo, qui poten est eum, qui Stat,
Statuere, ut PerSeVeranter Stet, et eum, qui Cadit, reStitueres Dens. n. 8O6).
165쪽
Cap. II. Me necessitate gratiae actualis Prop. XXXI.
In can. I Vocatur lio et magnum illud Sque in finem perseverantiae donum s Dens. n. 26 et Can. 22, iam Supra n. 234 citato docetur requiri speciale auXilium ad perSeverandum. Si iam ad posse per- Severare requiritur Speciale auXilium, a sortior illi accipiunt speciale beneficium, quibu non Solum datur, ut OSSint perSeVerare, Sed ut
a 57. m. S. Ex ratione. Ad perseverandum duo requiruntur in adultiS, quae vocari Solent perSeUerantia paSSiva et perSeverantia activa. Atqui neutra est in potestate hominis Ergo utraque est speciale Dei beneficium. Prob. min. Praeverantia paSsiva in eo ConSiStit, quod homo moritur, quando S in Statu gratiae quae perSeverantia poteSt etiam esse in infantibus baptigatis. Atqui mors in Statu gratiae non pendete libero arbitrio, sed e Dei beneplacito, et est Speciale beneficium. S. Aufustinus: Videte iam, a Veritate quam Sit alienum negare donum Dei SSe perseverantiam usque in finem huiu vitae, Cum vitae huic, quando voluerit, ipse de finem quem si dat ante imminentem lapsum, facit hominem perseverare Sque in finem. . . . Etiam ParVuliS, quibUS oboedientia non est illius aetatis ut detur, datur haec gratias De dono PerSeU. C. H7 n. I) f. a 4. I Sqq.
3 Severantia actis est perSeverantia bonae ConverSationiSs, ut
ait Coelestinus papa Dens. n. 32). De qua Christus Dominus loquitur: Qui perSeveraverit usque in finem hic salvus erit Μ ΙΟ, 22). Computatur
hae perSeverantia ab ea iustificatione, post quam homo non iam cadit Cf. Dena. n. Op). Ut autem non iam cadat, requiritur auXilium gratiae, et quidem tali gratiae, quacum homo praeVidetur CooperaturuS, et protectio a tentationibus, quibus praevidetur homo SUCCubiturUS.
S. ThomaS: Ad talem perseverantiam habendam homo in gratia conStitutus non quidem indiget aliqua habituali gratia sed divino
auXilio, ipsum dirigente et protegente contra tentationum impulSUS. Et ideo postquam aliquis est iustificatus per gratiam, neceSSe habet a Deo petere praedictum perseverantiae donum, ut Cilicet Custodiatura malo usque ad finem vitae. Multis enim datur gratia, quibu non datur PerSeverare in gratias I, 2 q. O9, a. O). Itaque Singulare beneficium perseverantiae activae consistit in protectione Dei Xterna et in gratiis internis efficacibus CL supra n. 233 c . Neque igitur homo per libertatem consequitur perseVerantiam, Sed Per gratiam PerSeVerantiae ConSequitur libertatem, et ut perseveret, delectabilem perpetuitatem et insuperabilem sortitudinem S. Augustinus, De Corrept.
et grat. C. , . Ip).a58. Obi. . Si perseverantia est donum Dei, quod nullo modo pendete nobiS, non possumus quidquam Conferre ad salutem actu ConSequendam. Atqui talis doctrina destruit omnem conatum et industriam moralem. Ergo
166쪽
I: Tract. III. De gratia. Tars I. Me gratia actuali.
Ross. Dist mai. Non POSSumus quidquam Conferre ad Salutem nostram actu Consequendam, Si neque ipSi perSeverantiam nobi Conferre neque eam stricte mereri neque SuppliCiter impetrare possumuS, conc mai. Si eam Saltem suppliciter impetrare poSSumVS ne . mai. At min. DOCtrina, quae omnia ita tribuit Deo, ut nihil relinquatur nobis, destruit industriam moralem, conc. min. quae etiam nostram Cooperationem OStulat, nem min. Et nes conSeg. Donum enim perSeverantiae actiVae duo postulat ex nostra parte Cooperationem cum gratia in faciendis bonis operibus et Constantem orationem. Qui utrumque praestat, habebit perseverantiam. Concilium tridentinum ess 6, C. Deu namque Sua gratia Semel iustificatos non deserit, nisi ab iis prius deseratur ' Dens. n. 8o4 . . A ustinus: Ho Dei donum suppliciteremereri poteSt. . . . ConStat alia Deum danda etiam non orantibus, ut initium fidei, alia nonnisi orantibus praeparasse, sicut USque in finem perSeverantiam Hanc enim cotidie poscit qui dicit Ne nos inferas in tentationem; et si exauditur, hanc CCipit, a per o Cotidie ut perseveret petens, profecto perseverantiae Suae Spem non in se ipso sed in Deo ponit De dono per-SeV. C. , . O C. 6 n. 39 C. 6 n. 46 . Exauditur autem, qui debito modo petit, quia hoc Christus promiSit Μ 2I, 22. Μ ΙΙ, 24. C I, 9. I 14, 13 . Ita docent theologi, Ut S. Thomas I, 2 q. II 4, a. 9 ad ), et Suares, qui ait et Estque re CertiSSima' De grat. l. '2 C. 38 n. 12 .a 59. Obi. II. Si is, qui habet donum perseverantiae, per illud donum prae Videtur perseveraturus, quia Cientia divina non potest falli, est Confirmatus in gratia Cf. S. August, De Ono perSeV. C. 12 n. I . Atqui pauci tantum ecclesia attribuit Confirmationem in gratia. Ergo aliter statuendum Stde dono perse erantiae. Resp. Dist. mai. Qui habet donum perseverantiae, potest aliquo ero sensu dici confirmatus in gratia, conc. mai. habet illam Confirmationem ingratia, quae quibuSdam eximii Sancti tribuitur, ex mai. Dist. min. Ecclesia aliquid definivit de Confirmatione in gratia, ex min. theologi Confirmationem in gratia tribuunt paucis sanCtis, sed differentiam inter confirmationem et perseverantiam diverSimode XpitCant, conc. min. Et ex.
conseq. Rationabiliter statuitur haec differentia, quod beata virgo Maria, S. Ioanne B., apostoli, et si qui alii fuerunt Confirmati in gratia, habuerint aliquam dignitatem vel aliquod munus, a Deo Collatum, ob quod erat quaedam exigentia moralis, ut in gratia sanctificante Conservarentur et abundantiam gratiarum actualium a Ciperent, id quod non Valet de omnibus perseverantibus cf. Mi ni, De grat. n. 124 . CAPUT III.
DE GRATUITATE ET DISTRIBUTIONE GRATIAE ACTUALIS.
Prop. XXXII. Gratia non debetur exigentiae naturali, neque merito neque precibus neque iSpositioni naturali.
167쪽
Cap. III. Me gratuitate et distributione gratiae actualis Prop. XXXII. et e g
a6o. Stat. UHESt. Si gratia Si omnibu neceSSaria, quaeritur, num omnibus detur, et Cur detur Manichaei dicebant animam humanam SSe partiCulam Dei, et ideo merito naturae bonae omnia ei deberi, quae ad eius persectionem et beatitudinem requirerentur. Baiani et ansenistae docebant naturam humanam e Se SSe tam ineptam ad finem SSequendum, ut Deu Salva bonitate et sapientia sua non possit ei gratiam denegare niSi Propter peccatum. Hae sunt
Quidam theologi, qui auguStinenseS dicuntur, admittunt gratiam
habitualem esse donum plane indebitum, gratiam autem actualem ceX decentia Creatoris deberi naturae, ne in Summam miSeriam ruat. Neque haec doctrina admitti potest CL Palmieri, De Deo creant thes 38 Schesben, Dogmatii l. 3 n. 643).
Itaque in hac thesi demonstramus gratiam CtUalem SSe donum plane gratuitum, neque ulli exigentiae vel merito vel orationi vel dispositioni naturali deberi. 26 I. Prob. ORTS I. Gratia actualis non debetur exigentiae naturae, Sive propter eiu nobilitatem Sive propter eius debilitatem. S. Scriptura docet hominem esse elevatum ad participationem naturae divinae EphI, Is Sqq. I I 3, I Sq. 2 et I 2 Sqq), quae participatio est aliquideXigentiam naturae prorsu eXCedens. Atqui gratia actualis habet internam necesSitudinem cum hac elevatione Conc trid. SeSS. 6 C. 6 SQ Dens. n. 789 Sq). Ergo PS quoque gratia actuali tranSCendit Xigentiam naturae. Propterea gratiae actuales describuntur ut aliquid, quod soli infinitae caritati Dei debemus. Flecto genua mea ad Patrem Domini OStri Iesu Christi . . . ut det vobis Secundum divitia gloriae suae virtute corroborari per Spiritum eiu in interiorem hominem, . . . ut OSSiti Comprehendere cum omnibu Sanctis, quae Sit latitudo et longitudo et Sublimitas et profundum Scire etiam Supereminentem Scientiae caritatem Christi, ut impleamini in omnem plenitudinem Dei. Ei autem, qui potens est omnia sacere Superabundanter quam PetimUS aut intellegimuS, Secundum virtutem, quae operatur in nobiS, ipSi glorias
Ergo S. Scriptura clare indicat gratiam non esse debitam exigentiae
naturali. S. Aurustinus: Manichaei dicunt Deum bonum non omnium naturarum CSSe Creatorem . . . negant homini bono e libero arbitrio fuisse initium mali. . . . eriti naturae bonae . . . perhibent divinitu SubVeniri. Dicunt Debet hoc Deus laboribu membrorum Vorum . . . . Ergo merce non imputatur Secundum gratiam sed Secundum debitum η Contra dua ep. Pelag. l. 2 C. ). an et impietatem maniChaeorum, nimium Stultam et obnoxiam, fide catholica detestatur ibid. C. I). Docet etiam homini ante lapsum gratiam suiSSe neceSSariam. Homo
168쪽
13 6 Tract. III. Me gratia. Pars I. me gratia actuali.
in paradiso ad Se occidendum relinquendo iustitiam idoneus erat per voluntatem ut autem ab eo teneretur Via iustitiae, parum erat Velle, nisi ille, qui eum fecerat, adiuvareis Enchir C. O6). Gelasius e Primae conditionis integritas, dum ita de Se fidit, tamquam ipSo, qui condiderat,
facile sine praesidio conditoris patuit deceptoris insidiis hiel Epist.
rom. Ont. 37 I). Concilium rauSicanum LI Can. 9: Natura humana, etiamsi in illa integritate, in qua Si Condita, permaneret, nullo modo Se pSam Creatore Suo non adiuVante SerVaret. Unde Cum Sine gratia Salutem non OSSit CuStodire, quam accepit, quomodo Sine Dei gratia poterit reparare, quod perdidit Ps Dens. n. 92. Idem docent theologi, ut S. Thoma I, 2 q. III, a. I ad 2 et Suares De grat. Proleg. 4, C. H, I 6 Sqq). Damnata est haec Baii doctrina, prop. II: Quod pie et iuste in hac vita mortali usque in finem vitae converSati, Vitam ConSequimur aeternam, id non proprie gratiae Dei, sed ordinationi naturali, Statim initio creationis constitutae, iusto Dei iudicio deputandum est Dens.
a 6 a. mis. Hu II. Homo non potest mereri gratiam operibin naturalibus. Meritum hic intellegitur actus naturaliter honeStus, qui eXigit a Deo gratiam ut praemium. Hae pars est de fide, in quantum agitur de merito proprie dicto, quo homo mereatur Primam gratiam. Quid homo possit per gratiam mereri, poStea dicemuS. I S. Scriptura diserte effertur gratiam non dari propter praecedentia Pera, Praecipue in epiStula ad romanoS. Ei, qui operatur, merce non imputatur Secundum gratiam Sed Secundum debitum Rom 4 4). Deu autem Salvat homine per gratiam; si autem gratia, iam non e operibuS alioquin gratia iam non est gratias Rom II 6). Ideo plurimi iudaei ad iustificationem non pervenerunt, quia volebant iustificari e operibus
Rom 9, 32). Haec doctrina illustratur exemplo Iacob et Sau, quia Deu e pura benevolentia fecit Iacob patriarcham populi electi Rom9, II). Deu igitur gratias suas distribuit, prout vult. Aut quiSprior dedit illi, et retribuetur ei Θ, Rom II, 33). His et aliis dictis
eXCluditur omne meritum naturale e conceptu gratiae cf. Tit 3 3 I Io , IO). Haec doctrina est una e iis, quae Contra pelagiano et Semipela Liano maXime inculcata est. S. Augustinus Saepissime haec et Similia repetit: Utique non est gratia, Si eam ulla merita praecedunt De PraedeSt. Sanct C. , . ). Non enim gratia Dei erit ullo modo, nisi gratuita suerit omni modos De pecC. ori . . 24 n. 28). Nam Si gratia e merito, emisti, non grati accepistis Sermo I 69, C. ). Concilium arausicanum II can. 8: Nullis meritis gratiam Praevenientibus debetur merces bonis operibus, si fiant; Sed gratia, quae non debetur, praecedit, ut fiant Dens. n. I9Ι) Concilium tri-
169쪽
Cap. III. Me gratuitate et distributione gratiae actualis Prop. XXXII. Ig7
dentinum SeSS. 6 C. 3 docet ipSiu iustificationis exordium in adultis Dei per Christum Iesum praeVeniente gratia Sumendum SSe, hoc eSt, ab eiu Vocatione, qua nulli eorum XSiStentibu meritis vocantur a Deus. n. 797 Cf. I 3). Ratio St, quia actibus naturalibus neque e iustitia neque e decentia quicquam debetur, quod est supra naturam; nam deest Omni proportio Cf. Supra n. 24 Sq).a63. HOB. para III. Gratia non debetur ulta precibus naturalibus. Per prece homine Deo proponunt neceSSitate et deSideria Sua, et provocant ad Dei omnipotentiam et benignitatem, ut sibi desiderata concedat. POSSunt prece ConSiderari ut bonum quoddam opus et ut cultus, qui Deo Xhibetur. Si habent rationem meriti cuiusdam, de quo Valent, quae iam diCta Sunt. Hi autem ConSiderantur prece Praecise sub ratione petitioniS; et de petitione Statuitur theSi S, qua negatur preces naturale habere ullam Vim impetrandi gratiam, etSi Deu poSSet, si vellet dare pro iis dona Supernaturalia Sed non Vult et hoC Si
probandum. In S. Scriptura Xauditio precum adscribitur coniunctioni cum
Christo et motioni Spiritus Sancti Io 3 7. Rom 8, 26 Sq); unde
SS. Patre Concludunt in gratia non posse preces fieri debito modo. S. Au ustinus: Ubi intellegimus et hoc ipsum esse donum Dei, ut veraci corde et Spiritualiter Clamemu ad Deum s De dono perSOV. C. 23, n. 4). Etiam ipsa oratio inter gratiae munera reperitur Ep. 94, C. 4 n. 6). Concilium rauSicanum II Can. 3: Si quis ad invocationem humanam gratiam Dei dicit posse conserri, non autem pSamgratiam facere, ut inVocetur a nobiS, Contradicit Isaiae prophetae Vel apostolo idem dicenti Romo O, Ol: Inventu sum a non quaerentibuS me, palam apparui hiS, qui me non interrogabanis Dens. n. 76 cf. 79). Ratio eadem S a de merito, quia in actu naturali non
est ulla dignitas, ob quam dandum sit id, quod Si Supra totam
264. HOD ORT IV. Homo non potest naturaliter se positive disponere ad primam gratiam actualem. DispoSitio pertinet ad CauSammaterialem, et est id, quo materia idonea fit ad formam recipiendam. Dispositio ad gratiam est aliqui actuS, quo poSito accipit anima U-mana ultra id, quod e natura habet, idoneitatem aliquam ad gratiam recipiendam. Loquimur igitur de positiva dispositione, non de mere negativa dispositione seu de omissione alicuiu actuS, quo gratiae impedimentum oneretur.
Haec pars thesi admittitur quidem ab omnibus theologiS, non tamen diserte enuntiatur a Patribus vel conciliis, sed ex eorum dictis facile colligitur. Ita concilium arausicanum II an 6 negat OS POSSe ad gratiam obtinendam debito modo credere, Velle, deSiderare, Conari,
170쪽
1 8 Tract. III. me gratia ' Pars I. me gratia actuali.
laborare, Vigilare Studere, Petere, quaerere, utSares Dens. n. 79). Iam- vero si Sine gratia nihil horum debito modo facere possumus, nihil remanet, quo homo possit e diSponere ad gratiam recipiendam. Neque Verum maneret gratiam SSe tam Persecto modo gratuitam, quo statuunt sontes theologici si homo posset se naturaliter ita ad gratiam diSponere, ut aliqua, etSi remota Xigentia Uitae Supernaturali oriretur,
quia ubi est positiva dispositio ad formam recipiendam, ibi iam quaedam Nigentia formae, vel habitudo et inclinatio ad formam est. Atqui fieri nequit, ut in ente pure naturali sit talis habitudo ad en Supernaturale. Neque gratia actuali e Sua parte poStulat talem dispositionem, Sed potest dari iis, qui Sunt positive indispositi, ut inculcant S. Mustinus Contra dua ep. pelag. l. I, C. 9 et , Thoma I, 2,
a65. BL L Natura humana potest elevari ad Ordinem supernaturalem. Atqui omnis potentia tendit in suum actum. Ergo natura eXigit elevationem
Resp. Dist. mai: Natura humana poteSt elevari ad ordinem supernaturalem SeCundum potentiam naturalem, ex mai. SeCUndum potentiam oboedientialem, conc. mai. Dist. min. Potentia naturalis tendit in suum RCtum, conc. min. potentia oboedientialis, ex min. Et ex comes.
tentia naturalis dicitur per Comparationem ad agentia naturalia, per quae in actum traducitur. Tvuntia oboedientialis dicitur respectu Dei, ultra exigentiam naturalem perficientis subiectum. Hae doctrina maxime XCultaeS a S. Mustino Cf. De Gen. ad litt. l. 9, C. Irin qui ho illustrat exemplo plantae Vivae, quae naturaliter crescit, et ligni aridi, quod solum per influxum superioris potentiae potest flores et fructus ferre, ut narratur mI7, 1 Sqq. f. S. Boma 3 q. ΙΙ, a. ares, elaphyS diSp. 43 SeCt. 4. In quantum agitur de actibus producendis, potentia oboedientialis supponit naturalem facultatem, ad cuius ambitum pertinet etiam ille actus, saltem generiC Spectatus, qui produCendus St. Ita Supernaturalis Cognitio supponit facultatem intellectivam, quia lapis vel brutum ad actus spirituales elevari nequeunt. Quare S. Aufustinus ait et Posse habere fidem, sicut posse habere Caritatem, naturae Si hominum habere autem fidem, quemadmodum habere Caritatem, gratiae est fidelium s De praedeSt. Sanct C. , . O . Et OCSenSU Solae Creaturae rationales emerentur accipere gratiam Contra Iulian. l. 4, C. , . 5 . In recipiendo influxu supernaturali Creatura mere passive Se habet, cum nihil facere possit ad eum recipiendum, sed recepto influxu Supernaturali intellectus et voluntas supernaturaliter agere OSSunt. HaCratione distinguitur potentia oboedientialis passiva et activa. Hi SUPPOSiti patet, Cur natura non appetat actum potentiae oboedientia iis, quia Cilicet in natura non est principium activum ad recipiendum Ctum Supernaturalem, Sed in Deo est potentia producendi in Creatura an ele Vationem. Unde Si in creatura talis potentia non reducitur ad Ctum, non erit potentia imperfectas S. Aomas, De verit. q. 8, a. 4 ad 3J. Neque est ulla exigentia, ut Deus omnia faciat, quaecumque per omnipotentiam