장음표시 사용
191쪽
Cap. IV. me efficacia gratiae actualis Prop. XXXV. Schol. rvm
a 94. Cmis. Haec Sententia admitti nequit, a quia quaevi antecedens determinatio voluntatis inimica est libertatis indifferentiae: b quia homo resistere potest gratiae, Cui ConSentit C quia homo non neceS-sario in agendo ducitur formali delectatione potest enim aeque bene duci timore poenarum d quia homo non insallibiliter sequitur maiorem delectationem involuntariam; Saepe enim iusti eligunt illud, a quo
sentiunt vehementem VerSionem, et pro iuStitia pugnant Sine delectatione involuntaria, cum Sola delectatione Voluntaria, qua gratia adiuti, honesta praeferunt inhonestiS; e quia si maior delectatio indeliberata est necesSaria ad agendum honeste, i qui Caret hac delectatione, non potest honeSte agere, et neceSSario incitur delectatione Carnali.
III. Systema moliniatarum Seu congruistarum.
295. Hoc SyStem praecipuo duces habet Ludovicum Motinam et Franciscum Mares, qui Circa efficaciam gratiae plane idem docent cf. raelect dogm V n. 28 Sqq). A quibuSdam Cum Xaggerationestatuitur haec differentia, quod olina et molinistae nude respiciant
gratiam in actu primo et ConSenSum Voluntati in actu Secundo, Suareet Vero et congruiStae praeter gratiam etiam Considerent circumstantias
congruas, in quibu gratia detur. Sed neque olina neglegit circum- Stantia Congrua actu Primi, neque Suare in Congruitate actus primi principalem vim ponit Sed in Congruitate, quae ConSequen eS ad Con-SenSum praeviSum cs. Praelect dogm V n. 282). Itaque inter moliniSmum et congruiSmum nulla SSentialis differentia est. Fundamentalis ratio huius S sumatis est haec: Quia antecedens determinatio ad unum tollit libertatem actus, in omni actu libero sola consequens determinatio ad unum admittenda St, i. e. determinatio, quae fit per ipsum actum liberae electionis. Ergo quia gratia efficax anneXam habet determinationem ad unum, quae CompoSSibilis est cum libertate actus, haec determinatio petenda est e ipsa libera electione voluntatis Gratia est in fallibiliter efficaX, quia libera electio consensu
in fallibiliter futura est. Unde autem haec in fallabilitas scientia
Dei, quae vocatur media. Deus enim, antequam decreUit hanc gratiam dare, ab aeterno scivit, quid homo acturuSAESSet, Si an gratiam acciperet. Dein e pura misericordia vel caritate Statuit huic homini dare hanc gratiam, et absolute praevidit hominem Cum a gratia con-SenSurum esse. Infallibili autem est praeScientia divina. Ergo antequam homo salutariter agit, infallibiliter certum est liberum consensum Secuturum esse Adest igitur et libertas et determinatio ad unum con- Sequens praevisionem liberi consenSus. Potuit etiam Deus dare gratiam, qua homo praevisu esSet libere non SuruS. Hae gratia manSiSSet pure Sufficiens, quia homo poterat quidem uti, Sed PraeScitia erat non SuruS.
Neque igitur gratia sufficiens et gratia effica ita distinguuntur, ut ingratia efficaci per se considerata Sit aliqua vis determinandi ad unum,
192쪽
18o Tract. III. Me gratia. Pars I. Me gratia actuali.
quae non sit in ulla gratia sufficienti sed ita distinguuntur, ut gratia
effica ea Sit, quae ab omni aeternitate praescita est habitura effica- Ciam periS, gratia ero Sufficien ea, quae praeSCita Si non habitura efficaciam PeriS. Itaque in hoc Systemate tota SupernaturalitaS, tota vi movendi se efficacia virtuti est a gratia. de Solum poteS homo Supernaturaliter agere et agit, quia habet gratiam, quae dat ei vires physica et morales. Quod ipse de suo addit, nihil est nisi libera electio seu liber
ConSensuS. Gratia igitur vere moUet Voluntatem, moraliter et physice movet, etiam PraemOUet, quia motio gratiae XCitanti tempore vel Saltem ratione praecedit liberum ConSensum. HOC Sensu admittitur ingratia actuali praemotio phySica; at Si gratia ConSideratur in actu primo, est motio declinabilis et resistibilis, non phySic determinan ad unum, cum haec determinatio sit opus ipSiu voluntati gratia adiutae. Con ructas gratiae principaliter in eo ConsiStit, quod homo eam gratiam accipit, quacum praeviSUS Si tun CooperaturuS; et e Solatia Congruitate, quae Supponit Scientiam mediam, gratia est infallibiliter efficaX. Altera congruita pertinet ad actum primum, et in eo consiStit, quod homini datur talis gratia, qualis congruit dispositioni et inclinationi eius, ut facile hoc modo duci se sinat ad Salutariter agendum, Cum alii gratiae vel in aliis condicionibus datae non tam facile
ConsenSuru Sit. Sed quamdiu gratia Cum omni Congruitate Sua Con-
Sideratur in actu primo tantum, ex ea actus neque infallibiliter procedit neque infallibiliter cognosci potest, quia homo manet liber ad Sequendam aut non Sequendam Vocationem Congruam. Sed quamprimum includitur futurus Consensus praevisus, infallibili eSt efficacia, Cum Con-SenSu non poSSit Simul Sse futuru et non futurus.
Id de quo primum et principaliter aritur, est ipsa libera electio,
quam homo facit, non aliquid hanc electionem sequens. In libera eleC-tione tria distingui possunt, non tres diversae res Sed re diversae ratione vel relationes unius eiusdemque rei entita naturali vel Supernaturalis, vitalitas, libertas Tota entitas naturali et Supernaturali eSta Deo ut Causa efficiente, vitalitas autem et libertas actu Sunt ab homine immanenter agente et Seipsum determinante ad unum. Gratia Confert homini, ut possit se Supernaturaliter determinare Seu Supernaturalem CtUm eligere, Sed actuale exercitium electionis Seu liber USUS gratiae St a voluntate, adiuta gratia. Et quia Deus hanc liberam electionem praevidit, non minus repugnat actum non SSe libere futurum, quam repugnat hominem Simul agere et non agere. Sic igitur
conciliantur libertas et infallibilis efficacia gratiae. 296 Sis Difficultates, quae huic systemati opponuntur, Gunt Praecipue hae a Non assaret, quomodo in hoc FStemate su recte dicatur operari velle et perscere, et quomodo non potius homo Seipsum HS
193쪽
Cap. IV. me efficacia gratiae actualis. Prop. XXXV. Schol. 18 I
cernat, quam a Deo discernarur ReSpondent molinistae Deus operatur in nobis velle et perficere, non quatenu neceSSitat ad volendum, Sed quatenus nostram libertatem gratia Sua iuvat, ut ipsi libere velimus, ergo cum XCluSione omni neceSSitati antecedentis. Quidquid homo Salutariter agit, a Deo XCitatu et adiutu agit, et sine gratia nihil fit neque fieri potest ergo recte dicitur Deu operari velle et perficere,
et ut causa principali Supernaturalitati actuum. In omni sententia homo libere consentiens se discernit ab iis, qui libere dissentiunt sed ut se libere discernat, hoc habet a gratia XCitante et adiuvante ergo hoc Sensu non e diSCernit, quia nihil habet, quod non a Deo acceperit.b Non explicam fraedilectio unius prae alio, Cum ambo C-cipiant gratiam intrinSecu Solum Sufficientem ad bene agendum, qua alter utitur, alter non utitur. Hoc negant moliniStae; nam Deus magis diligit hominem, cui dat gratiam, quacum praevidetur homo CooperaturuS, quam hominem, Cui dat gratiam, a qua homo praevidetur dissen- Surus. Neque Si agitur de prima gratia quidquam homo conserre poteSt, ut potiu accipiat gratiam efficacem quam mere Sufficientem, sed totum X lectione et dilectione Dei pendet; neque iustu Stricte mereri poteSt gratiam efficacem prae pure Sufficiente. c Secundum molisinas Deus exspectare et explorare debet, quid homo acturus Sit, antequam PoteS diStribuere gratia eo modo, quo vult quod videtur Deo indignum. Respondetur Deo nihil eXSpectandum vel explorandum St, Sed in Signo priore ad decretum Creandi iam scit omnia possibilia et omnia condicionale sutura, prout obiective Vera Sunt. Ergo niSi XSpectatio et Yploratio prorsus improprie intelleguntur de ordine rerum citarum et decernendarum, illa obiectio Stin Se abSurda. Si vero Solum Significatur decreta absoluta non fieri nisi ratione posteriu post Scientiam mediam, hoc Si verum, Sed non
est Deo indignum. d Hoc usum nititur Susposito falso vel saltem incerto scientiae mediae. Respondetur De Scientia media licet quidem cuivi CenSere, quod sibi videtur; sed quia scientia media Solidi argumenti probatur, ea uti ad conciliandam libertatem cum efficacia gratiae est rationabile, praesertim si alia solutio non olfertur, nisi illa inintellegibilis praedeterminatio physica ad actum liberum.
297. HOC SyStema ab Samθerto, ournei aliisque doctoribu Sorbonicis Xcultum et a S. Ohonso de Limori receptum, non St Proprie NOUum Systema Sed coniunctio neothomismi et molinismi. Distinguunt hi doctores opera salutaria difficiliora et faciliora. Ad faciliora imprimis pertinet oratio. Deus igitur dat homini gratiam ad orandum, quae non est per se efficaκ praevidit hominem ea bene usurum
194쪽
esse, decrevit dare gratiam intrinsecu efficacem i. e. vel moraliter vel
physice praedeterminantem ad alia opera difficiliora. a 98 Cmis. Hoc systema premitur difficultatibus aliorum SySternatum. Nam a actu salutare e praedeterminatione procedente non
Sunt liberi, quia omnis antecedens praedeterminatio tollit libertatem: b Deus praescit futurum Sum gratiae Sufficienti aut per Scientiam mediam aut Sine scientia media Si per scientiam mediam, Solvendae erunt difficultates, quae Contra eam obiciuntur. Et admissa Scientia media videtur superflua gratia per Se efficaX, quia in ea omnia X-plicantur. Si vero non admittitur Scientia media, Deu non potest praevidere effectum gratiae Sufficientis. Ob has et alias rationes hoc Systema pauco tantum habet defenSore inter theologos. Ex his variis explicationibus potest Sibi quisque eam eligere, quae ei magis arridet, dummodo firmiter teneat per gratiam efficacem noli auferri libertatem humanam. Potest etiam quis sola hac fidei doctrina ContentuS, renuntiare ulteriori Xplicationi et totum negotium conciliandi libertatem humanam cum efficacia gratiae relinquere providentiae divinae, nisi enSet theologi SSe noSSe vario ConatuS facto ad explicandam hanc conciliationem, et poSSe dare reSponSum interroganti.
Cf. S. Thoma I, 2 q. II et II 3 - De veritatem. 27 Suaret, De gratia . 6sqq;
Harminus, De iustificatione impii Maazella, De gratiam. 874 sqq; Schw i, De gratian. 6 sqq; Pantas de illa , De effectibus formalibus gratiae habitualis, Vallisolet I 899: B. Terrien, a grace et la gloire, Paris I 897 7. Sotiben, ouvelle theologie dogmatique V 99 sqq; L. Labauche, Lecon de theologie dogmatique II ', 24 sqq; . Meeben, Die Herrtichkeiten cier gotilichen Gnade'. Freiburg I9o8: Porio, Lehrbuch de Dog
Prop. XXXVI. In iustificatione animae humanae infunditur
principium permanens vitae Supernaturalis, gratia SanctificanS, qua homo purgatur a peccatiS, interne renovatur, aliquo modo particepS fit naturae clivinae, et filius Dei adoptivus Constituitur. 299. Sist. Quia OSt. a In ordine naturali Deus non solum auXilio Suo Creatura movet ad agendum, sed ii etiam dat quasdam permanentes sormas ut interna principia actionum. Similiter in ordine Supernaturali Deus non solum movet gratia actuali ad eliciendos actu Salutares, Sed indit quasdam forma permanente SupernaturaleS, quae Sunt interna principia actionum Supernaturalium. In ordine naturali radicate et remotum principium operationi est natura, principia VeroproXima operationum Sunt facultateS ut in homine intellectu et o-
195쪽
Pars II. me gratia habituali. Prop. XXXVI. 83luntas. In ordine Supernaturali participatio naturae superioris fit per gratiam sanctificantem Seu habitualem, principia proXima operationum supernaturalium Sunt virtute infuSae. De virtutibus postea dicemus, hic de gratia Sanctificante. Quae vocatur gratia SanctificanS, quia ea homo intrinsecus Sanctu Seu iustu fit.b Verbum iusti candi in Scriptura diversimode dicitur a de
iustificatione forensi, qua aliqui iustu pronuntiatur Seu declaratur, ut Is 3, 23: Qui iustificatis impium pro muneribus f de iustificatione legali, qua quis est levitice iustu Seu aptu ad participationem caerimoniarum Sacrarum, quam iuStificationem apoStolu appellat et emundationem carnis, Hebr 9, 3) c de iustificatione interna, qua Deus hominem intrinsecus sanctificat Rom 3, 9), de qua re ponitur theSiS nostra: d de augmento internae iustificationis Ap 22, ΙΙ). Haeretici saecula XVI, insistentes primae significationi, reiciunt
internam renovationem homini per gratiam. Secundum eos enim homo per peccatum originale ita CorruptuS St, Ut neceSSario maneat Semper intrinSecu peccator, neque aliter iuStificetur niSi per eXternam et foren
Sem imputationem meritorum Christi. Si peccator firmiter credit Seu confidit sibi imputari merita Christi, Deus eum propter hanc fidem fiducialem iudicialiter absolvit a peccati et aeterni peccatorum VP-pliciis, intus tamen homo manet peccator, qui fuit CL Bellarm. De iuStific. l. 2, c. I Moeriter, Symboli. 14) Contra hos errores definita est doctrina catholica a concilio tridentino sess. 3 et . Videlicet definitum est hominem intrinsecu Vere iustificari per infusionem alicuius doni supernaturalis, animae inhaerentiS. Cetera Vero, quae de natura, proprietatibus, appellationibus huius doni quaeruntur Vel Statuuntur, non sunt definita, Sed sunt obiectum liberae inquiSitionis. Videamus, quid ex singulis sontibus theologicis de hac doctrina erui poSSit. 3oo. AT . I. Ex S. Criptura. De iustificatione peccatoris . Scriptura docet haec a Iustiscatio est spiritualis egoneratio et Nisi qui renatu fuerite aqua et Spiritu Sancto, non potest introire in regnum Dei. . . . Quod natum S e Spiritu, Spiritu est Io 3, 3 q). OmniS, qui natu eSte Deo, peccatum non facit, quoniam Semen pSiu in eo manet; et non poteSi peccare, quoniam e Deo natu eSt Io 3 9 cs. 4, ). Haec Spiritualis nativitas est quasi nova creatio. In ChriSto enim IeSu neque Circumcisio aliquid valet neque praeputium, Sed noUR Crea turas Gai 6 13 . Si qua ergo in Christo nova creatura, Vetera tranSierunt; ecce facta sunt omnia novas Cor , 7 .b In hac regeneratione peccata perfecte delentur. Convertimini, ut deleantur peccata vestras Ac 3 19). numeratis Varii peccatiSapoStolus pergit: Et haec quidam fuistis, sed abluti estis, Sed Sanctificati estis, sed ciustificati estis in momine Domini nostri Iesu Christi
196쪽
et in Spiritu Dei nostri, Cor , O). Christus dileXit ecclesiam,
et seipsum tradidit pro ea, ut illam Sanctificaret, mundans lavacro aquae in verbo vitae, ut Xhiberet ipSe ibi glorioSam ecclesiam, non habentem maculam aut rugam aut aliquid huiuSmodi, Sed ut Sit sancta
c Stin lim iusti intrinsecus perferae renovati. Eramu enim aliquando et nos insipienteS. . . . Cum autem benignitas et humanitas apparuit Salvatori noStri Dei . . . SalVOS ΠΟ. Citie lavacrum regenerationis et renovationis Spiritu Sancti, quem effudit in nos abunde per Iesum Christum Salvatorem noStrum, ut iuStincat gratia ipsius, heredes Simu Secundum Spem vitae aeternae Tit 3 3 sqq). Erati enim
aliquando tenebrae, nunc autem luX in Dominos Eph 3, ). Quicumque enim Spiritu Dei aguntur, ii sunt filii Dei. Non enim accepistis spiritum Servitutis iterum in timore, Sed accepistis spiritum adoptionis filiorum, in quo clamamus: Abba, Pater. Ipse enim Spiritus testimonium reddit spiritui nostro, quod sumus filii Dei. Si autem filii, et heredes, heredes quidem Dei, coheredes autem ChriSti Rom 8, 4 Sqq). Templum Dei estis, et Spiritus Dei habitat in vobis Cor 3, 16 cf. 6, 9 2 Cor 6, 6). Videte, qualem caritatem dedit nobis Pater, ut filii
Dei nominemur et SimuS. . . . Nunc filii Dei SumuS, et nondum apparuit, quid erimuS. ScimuS, quoniam Cum apparuerit, Simile ei erimuS, quoniam Videbimu eum, Sicuti Sis I IO , Ι q). MaXima et pretioSanobis promissa donavit, ut per haec efficiamini divinae consortes naturae s 2 et I 4). Ex his dictis colligitur in iustificatione vere deleri peccata, internam Sanctitatem reStitui, hominem permanenter fieri Sanctum, filium Dei adoptivum, heredem regni caeleStiS, ConSortem divinae naturae, et haec fieri per dona a Deo animae infusa, quibuscum Simul datur Spiritu Sanctus. Caritas Dei diffusa est in cordibus nostris per
Spiritum Sanctum, qui datus est nobis Rom , q).3o1 ATR. a. Ex SS. PatribuS. a SS. Patres docent in iusti catione deleri seccata. S. Lustinus M. :
Si paenitentiam agant, licet omnibus, quicumque Voluerint, miSericordiam a Deo ConSequi, eosque beatos praedicat Scriptura his verbis Beatus, Cui non imputavit Dominus peccatum. Id autem an vim
habet, ut peccatorum Paenitentiam agendo peccatorum a Deo remiSSionem accipiat, neqUaquam autem, quemadmodUm VOSmetiPSOS
decipitis et alii quidam vobis similes, qui dicunt, etiam Si peccatoreSSint Deum tamen, modo illum cognoscant, non imputaturum illiSPeccatum a Dial. Cum Tryph. n. 4Ι). N. Muninus: DicimuS baptiSma omnium dare indulgentiam peccatorum et auferre crimina, non raderes Contra dua rep. pelag. l. Q, C. I 3) foris M. :
197쪽
Pars II. Me gratia habituali. Prop. XXXVI. 18 e
4 Qui dicit peccata in baptismate non funditus dimitti, dicat in mari
rubro aegyptio non Veraciter mortuOS EpiSt. l. ep. 43).b o iustiscatione renovatur in nobis gratia, qtiam Adami peccato perdideramus. S. Basilius: Revertamur ad gratiam initio nobis con
tudinem adepti et perpetuo in aeterna illa beatitudine mansuri, Sermo
Eph 4, 23 Secundum imaginem eiuS, qui Creavit OS, quam peccando Adam perdidiis De Gen. ad litt. l. 6, c. 24 n. 33). S. AmbroSisS:
κ Pictu ergo S, homo, et ictu a Deo tuo. Bonum habes artificem atque pictorem noli bonam delere picturam, non suco sed veritate fulgentem, non Cera XPreSSam Sed gratias In HeXaem. l. 6 C. , n. 46).c In iusti catione infunditur animae donum fermanenS, quo homo intime cum Deo contamitur et ei similis M. S. Basilaus: Qui non iam vivit Secundum marnem, sed ripiritu Dei igitur aes filius mei nominatur, et conformis imagini Filii Dei factus est, spiritualis dicitur Sicut cernendi vi est in oculo sano, sic operatio Spiritus Sancti est in anima purgata Et quemadmodum arsisSi in eo, qui illam adeptus
est, ita gratia Spiritu Semper quidem praeSenS, at non SemPer PeranS. Nam et ars potentia Si in artifice, actu Vero, Cum Secundum Amoperatur. Sic et Spiritu Semper quidem deSt digniS, Sed operatur, prout opuS Sis De Spir. Sto C. 26, . Ι). S. Friata Alex. :κFormatur in nobis Christus Sancto Spiritu nobis divinam quandam formam inserente per Sanctificationem et iustitiam. Sic enim in animis noStris elucet Character Dei ac Patri resormante nos Spiritu Sancto per Sanctificationem in ipsum Ι IS. . , rat. ). Saepe S. Patre de hac re loquuntur, quando Aponunt esseCtUS baptismi. Ita apud S. AufuStinum Contra Iulian. l. I, C. , . Ι)citantur verba S. Ioannis Chrysost. X homilia ad neophytos: Hac de cauSa infante baptigamuS, . . . ut ii addatur SanctitaS, iustitia, adoptio, hereditas, fraternitas Christi, ut eius membra sint. Alio loco Chrysostomus ait In baptismo ipsam animam tangit gratia, et illinc peccatum evellit radicituS. . . . Animam eius, qui baptizatu eSt, videre licet Solis radiis puriorem . . . . ruitur enim Spiritu, qui eam omni e parte inflammat et auget Sanctitatem In I Cor. Om. O n. 2). S. CFrillus Hieros dicit non esse mirandum, Si ad ingressum Spiritus Sancti anima plane alia fiat: Si ignis, ferri crassitudinem in tu permeans, totum in eo efficit ignem, quodque metallum frigidum erat, fervidum efficitur, et quod nigrum et obscurum, collucen evadit, quid admiraris, Si Spiritu Sanctus animae interiora ingreditur et Similes effectu producit Catech. 7 n. 4. S. Au ustinus inculcat non in Sola imitatione Christi hanc transformationem animae conSiStere et Praeter hanc imitationem gratia eius illuminationem iustificationemque noStram etiam intrinsecus operatur Hain enim gratia baptizato quoque
198쪽
parvulo Suo inserit Corpori, qui Certe imitari aliquem nondum valent. Sicut ergo ille, in quo omne vivificantur, praeter quod se ad iustitiam exemplum imitantibus praebuit, dat etiam sui Spiritus occultissimam fidelibus gratiam, quam latenter infundit et parvulis De pecc. merit. et remiSS. l. I, C. , . IO). Alia apud leugen Theologie de Vor-
Concilium milevitanum an docet baptismo peccata remitti et homine regenerari Dens. n. O2). Concilium Piennense de disputatione theologorum, utrum non Solis adulti Sed etiam parvulis in baptismo gratia et virtutes infundantur, elegit ut probabiliorem et dictis doctorum
magi Conformem eam opinionem, Secundum quam etiam parvuli infunduntur gratia et Virtute Secundum habitum, etsi non pro eo tempore quoad USum Dens. n. 483). Concilium tridentinum haec definivit SeSS. 3, Can. 5: Si qui per Domini nostri Iesu Christi gratiam, quae in baptismate Consertur, reatum originali peccati remitti negat, aut etiam asserit non tolli totum id, quod eram et propriam peccati rationem habet, sed illud dicit tantum radi aut non imputari, A. S. In renatis enim nihil odit Deus, quia nihil est damnationis iis, qui vere consepulti sunt cum Christo per baptiSma in mortem, qui non Secundum
Carnem ambUlant, Sed . . . innocenteS, immaculati, puri, innoXii ac Deo
dilecti effecti sunt, heredes quidem Dei, coheredes autem Christi, ita
ut nihil prorsus eos ab ingreSS Caeli remoretur 3 SeSS. 6 C. 7 Iustificationis cunica formalis causa est iustitia Dei, non qua ipse iuStuSest, Sed qua nos iuSto facit, qua videlicet ab eo donati, renovamur Spiritumenti noStrae, et non modo reputamur, Sed Vere iusti nominamur et Sumus, iustitiam in nobi recipiente unuSquiSque Suam Secundum menSUram Can. II: S. q. d. homine iustificari vel sola imputatione iustitiae Christi vel sola peccatorum remiSSion', XClUS gratia et Caritate, quae in cordibus eorum per Spiritum Sanctum diffundatur atque illis inhaereat, aut etiam gratiam, qua iuStificamur, SSe tantum faVOrem
Dei, A. S. Dens. n. 792 799 2I) Pius V damnavit hanc propositionem Baii 42 IuStitia, qua iustificatur per fidem impius, consistit formaliter in oboedientia mandatorum,... non autem in gratia aliqua animae infuSa, qua adoptatur homo in filium Dei et secundum interiorem hominem renovatur ac divinae naturae Consors efficitur, ut Sic per Spiritum Sanctum renovatuS, deinceps bene vivere et Dei mandati oboedire possits Dens. n. O42). Ergo in iuStificatione peccata vere delentur, et homo intrinSeCUS renovatur per donum aliquod Supernaturale, animae eiu inhaerenS, quo constituitur iustus, filius Dei adoptivus, heres vitae aeternae Velut Catechismus romanu loquitur: Est autem gratia, quemadmodum tridentina synodus ab omnibus credendum poena anathemati propoSita decreUit non Solum ser quam seccatorum fit remissio. Sed divina
199쪽
Pars II. me gratia habituali. Prop. XXXVI. 87
qualitas in anima inhaerens ac veluti plendor quidam et lux, quae animarum noStrarum macula omne delet, ipSaSque animas pulchriores et splendidiores reddit Par 2 C. 2 Π. 49).3O3. Ohi. I. S. Scriptura ait et Beati, quorum remissae Sunt iniquitates, et quorum tecta Sunt peCCata. Beatu vir, Cui non imputavit Dominus pec- Catum . . . DiCimu enim, quia reputata eS Abrahae fides ad iustitiam, Rom
, 7 sqq). ChristuS Si nobi et iustitia et sanctificatio Coro, o). Nunc autem sine lege iustitia Dei manifestata est . . . per fidem Iesu Christi, Rom 3, 2 sq), ut nos efficeremur iustitia Dei in ipsos a Cor 5, 21ὶ.e Ignorantes enim iuStitiam Dei et suam quaerentes Statuere, iustitiae Dei non sunt subiecti. Finis enim legis Christus ad iustitiam omni credentis Romio, 3 sq). Atqui hi dictis ostenditur neque peccata vere deleri neque iustitiam propriam nobis inhaerere, sed iustitiam Christi tantum per fidem nobis imputari. Ergo falsa est thesis.
RE . Conc. mai. Neg. min. e conseq. Nam diCta Scripturae non ita explicari debent, ut aliis dictis Scripturae Contradicant, Sed ita, ut omnia amice Concilientur. Itaque Cum Scriptura Clare doceat in iustificatione peccata vere deleri, patet, quo Sensu intellegendum sit, quod aliis locis dicit peccata non imputari vel tegi, quia peccata deleta utique non iam imputantur, et perseCtiSsim modo teguntur, quatenus reatus eorum Coram Deo non iam adest. Similiter iustitia Christi est nostra iustitia, quatenus ob satisfactionem et meritum Christi nobis peccata remittuntur, et interna Sanctitas restituitur. Admissa interna renovatione omnia dicta Scripturae faCile explicantur ad missa autem sola forensi iustificatione multa dicta Cripturae vera non manent. Immo iudicio pure forensi aliquem declarare iustum, qui revera iustu non est, repugnat Dei veracitati et sanctitati. Non iustitia nobis imputatur, sed fides imputatur ad iustitiam; i. e. non iuStificamur propter opera meritoria, quae fidem praecedunt, sed gratis iustificamur, dummodo debito modo in Deum credamus. Hanc explicationem
ipse apostolus dat Rom 4, 3 sqq). Vocatur autem iustitia nobis inhaerens et iustitia eis, quia est iustitia, qua Deus nos gratuito iustificat, sicut ait S. Auxustinus: Iustitia Dei, inquit, manifestata est. Non dixit Iustitia hominis vel iustitia propriae voluntatis, sed Iustitia Dei, non qua Deus iustus est, Sed qua induit hominem, cum iustificat impium . . . . Nam in sequitur et adiungit, dicens: Iustitia autem Dei per fidem Iesu Christi, hoc est, per fidem, qua Creditur in Christum. Sicut autem ista fides Christi dicta est, non qua credit Christus, sic et illa iustitia Dei non qua iustus est Deus. Utrumque enim nostrum est; sed ideo Dei et Christi dicitur, quod eius nobis largitate donatur De Spir et liti C. , . I 5) CL Dem. n. O9. 3Oq. hi. I. Sicut isto loco S. Augustinus, ita etiam Scriptura Eph 4, 24 Comparat iustitiam Cum indumento, quo induitur homo. Atqui indumentum
eSt externum quid, neque intrinsecus mutat hominem. Ergo etiam iustitia est aliquid externum, quo homo intu non mutatur. RΘυ. Dist. mai. Comparatur iustitia nostra cum indumento, ut Signifi- Cetur eam non ex natura proCedere, sed a Deo dari, consi mai ut ignisi Cetur eam SSe Xternam tantum imputationem, ex mai. quia O alienum
200쪽
188 Tract. III. Me gratia. est a Contextu tum apud apostolum tum apud S. Augustinum. Dist. min. Indumentum Corporeum est aliquid XternUm, conc. H. indumentum Spirituale gratiae et virtutum est aliquid externum, nem min. Et nem conSeq.
Concilium tridentinum eo ipso loco, quo docet gratiam animae inhaerentem SeSS. 6 C. in eam OCat Stolam Candidam et immaculatam Dena. n. Ool. Ergo haec duo inter Se non discordant. 3O5. Obi. II. Concilium tridentinum SeSS. 5 Can. 3 docet peccatum riginale inesse unicuique proprium Dens. n. 79O). Atqui in non recte Oncluditur peccatum originale Sse formam permanentem in anima. Ergo a pari ex eo, quod concilium docet iuStitiam inhaerere animae, non recte Oncluditur eam esSe formam permanentem in anima. Res . Nego pari atem. Peccatum originale est in anima per modum privationis gratia autem est in anima per modum alicuius positivi effectus, quem Deus producit. Ubicumque Deus aliquid effiCit, aut est actus transiens aut est forma permanenS. Cum ero Statu iustitiae non consistat in aliquo actu transeunte, Consistit in forma permanente. Ceterum quia peccatum
originale concipi nequit nisi ut privatio alicuius formae supernaturalis CL Om. II n. 34 Sq), OnSequenter iuStitia, Cuius privatio est peccatum originale est perfectio aliqua positiva, homini permanenter debita. Unde ex ipsa doctrina de peccato originali confirmatur doctrina de gratia habituali. 3O6. BL V. Iustitia est res ordinis moralis. Atqui forma aliqua physica non Si res moralis. Ergo iustitia non Consistit in forma physica sed in mutua caritate Dei et hominis.
Resp. Dis . ai. Iustitia Si res moralis, quae habet fundamentum PhySiCum conc mai quae non habet fundamentum PhySiCum, ei mai Dist. min. Forma physiCa non est re moralis praeciSe Sub ratione entis physici,conc. min. quatenuS Si fundamentum relationi moraliS, Q. min. Et
Nullum ens morale exsistit neque exsiStere potest, quod non habeat fundamentum physicum, sive hoc fundamentum Si Ctus physicu SiVe reSPermanen phySiCa. Solus ille, qui docet iustitiam habitualem nihil esse in homine sed externum tantum favorem Dei erga homines, quo Deu Semper paratus sit ad dandum homini gratias actuales, potest negare gratiam SSe ensaliquod physicum in homine. Fuerunt quidam theologi catholici, qui ita opinabantur, ut mule et Hermes cf. Meu Ten, Theologie de Vorgei II ', n. 8 Sqq), Sed Vix pus S exponere, quantopere hae opinio recedat a doctrina concilii tridentini et accedat ad damnatam Baii sententiam supra
Illi theologi protestantes, qui sunt asseClae scholae ritSChlianae, OCSolent quam maxime detestari, quod ecclesia catholica doceat gratiam phySicam eine in lira Gnado ex hac enim re dicunt fluere Conceptum magi Cae operationi Sacramentorum, potestatis sacerdotalis, Corruptionem ordinis moralis, multa alia mala, quibus ecclesia catholica sit insanabiliter aegrota. Sed qui ita arguunt, sunt rationalistae, qui negant Trinitatem, inCarnationem, totum ordinem Supernaturalem, plerique etiam Deum personalem. Idcirco illis nullum ius competit decernendi, quid in ordine supernaturali Statuendum sit vel non sit, meque ullius utilitatis est Cum iis de hac re disputare quia