장음표시 사용
211쪽
Pars I. Me gratia habituali. Prop. XXXVIII. ω0Lominianus saeculo V docebat gratiam in omnibus SSe aequalem. Idem necessario docent illi haeretici, qui dicunt gratiam consistere in sola Κterna imputatione meritorum ChriSti. Quidam, ut Iovinianus et Calvinus, putabant gratiam Omnino non OSSe amitti, et eo qui pereant, Solum Specietenu suiSSe in Statu gratiae in IV et alii volebant gratiam solum ad tempuS OSSe amitti et ante mortem Semper recuperari. Lutherus docebat gratiam poSSe quidem amitti,
sed sola infidelitate. 318 rob. Maria. Gratim est graduum et tu menti capax.
a S. Scriptura docet iuSto poSSe crescere in gratia. Crescite ingratias 2 et 3, 8). Qui iustus St, iustificetur adhuc et Sanctus sanctificetur adhuc Ap 22, 1 cf. Pro 4, 8 Eccli Ι 8, 22). Si vero gratia poteSt SSe maior Vel minor, Supponendum S eurn, qui melius diSpoSitu est, accipere maiorem gratiam, quam eum, qui minu bene dispositus est; et quia dispositio ipsa est e gratia actuali, Supponendum est Christum vel Spiritum Sanctum ita distribuere gratias actuales, ut hinc oriatur pulchra quaedam varieta et gradatio inter membra regni Christi. Ceterum id apostolus diserte docet et Unicuique noStrum data Si
gratia Secundum mensuram donationi ChriSti . . . in aedificationem Corporis Christi, done occurramu omne . . . in Virum per Ctum, in men- Suram aetati plenitudini ChriSti. . . . Veritatem autem facientes in Caritate crescamu in illo per omnia, qui est Caput ChriStuS, e quo totum
ficationem sui in caritates Ephra, 7 sqq). Ubi apostolus et charismata
et fidem et caritatem refert ad donationem ChriSti, Singuli Suam men- Suram donorum danti S ut totum corpus CreScat in fide et Caritate. b Ad quem textum S. Hiero mus annotat: Non quod menSura Christi diversa sit, sed tantum gratiae eiu infunditur, quantum UalemUS. haurires Contra Iovin. l. 2 n. 23). S. Au ustinus: Induti sunt Sancti iuStitia, alius magis, alius minus; et nemo hic vivit Sine peccato, et hoc altu magiS, altu minuS; optimu autem St, qui minimum Ep. 67, n. 3). S. ProSper: Semper Sancti SupereSt, quo reSCere OSSinis Epigr. 27). S. Leo M. Onet Semper SSe progrediendum, ne incidant in deficiendi periculum, ubi proficiendi deposuerint appetitum s
Sermo O, C. I). Idem docent theologi S. Thomas: Ex parte subiecti gratia PoteS SUSCipere magi et minus, prout scilicet unus persectius illu- Stratur a lumine gratiae quam alius. Cuius diversitatis ratio quidem Staliqua e parte praeparantis Se ad gratiam; qui enim magi se ad gratiam praeparat, pleniorem gratiam accipit. Sed e hac parte non potest accipi prima ratio huius diversitatis, quia praeparatio ad gratiam non est hominis, nisi in quantum liberum arbitrium eiu praeparatur a Deo. Unde prima causa huius diversitatis accipienda St e parte ip-Sius Dei. qui diversimode suae gratiae dona dispensat ad hoc quod
212쪽
ex diversis gradibus pulchritudo et persectio eccleSiae OnSurgat I, 2, q. ΙΙ2, a. ). Suare de OnSenS theologorum Circa hanc rem ait 4 Nullum theologum invenio, qui diXerit gratiam se habitus insusos esse qualitates ita indivisibiles, ut per intenSionem augeri nequeant. Nec etiam invenio, qui absolute negaverit de facto hoc augmentum habituum, quando homo magi a magi per opera Sanctificatur. Denique non invenio, qui negaverit O augmentum, quacumque ratione aut via conseratur, Sufficere ad Constituendum hominem Sanctiorem s De grat. l. 9 C. , . ). Quod hi innuitur de variis viis augendi
gratiam resertur ad quaeStionem de augmento e opere peranti ete opere Perato, Seu per Pera meritoria et Per USceptionem Sacramentorum; et ad quaeStionem, num augmentum gratiae fiat per quoS- libet actus Supernaturale an Solum per actu intensioreS. De quibus quaestionibu nun non St agendum.
c Concilium tridentinum ess 6, c. 7 docet In iuStificatione gratiam recipimu et unuSquisque Secundum mensuram, quam Spiritus SanctuSpartitur Singulis, prout vult, et Secundum propriam CuiuSque diSpositionem et cooperationem οῦ C. O IuStificati per observationem mandatorum Dei et ecclesiae in ipsa iustitia, per Christi gratiam accepta, cooperante fide bonis operibus Crescunt atque magis iustificantur a Can. 24 et S. q. d. UStitiam acceptam non ConServari atque etiam augeri Coram Deo per bona opera, sed opera ipsa fructu solummodo et signa esse iustificationis adeptae, non autem pSiu augendae CRUSam,
secerit iniquitatem . . . omne iuStitiae eiuS, qua fecerat, non recordabuntur in praevaricatione, qua praevaricatu OSt, et in PeCCato Suo,
quod peccavit, in ipsis morietur E 18, 24 . Vide ergo bonitatem et Severitatem Dei in eos quidem, qui ceciderunt, Severitatem, in te autem bonitatem Dei, Si permanseris in bonitate alioquin et tu X-cideriS Rom II, 22). Apostolus monet corinthios, ut abstineant ab omnibu Peccati gravibus, quia qui talia agunt, regnum Dei non possidebunt Cor 6, 9 sq). Peccatum, Cum Consummatum fuerit, generat mortem a Iac , s). Qui facit peccatum, e diabolo Sta
b S. Athanasius: Ille, qui cecidit in grave aliquod vitium, non amplius in Deo est, eo quod Sanctus et Paracletus Spiritus, qui in Deo St, ab eo recesserit; sed huiusmodi peccator in illo est, cui Se Subiecit a Contra artan orat. 3 n. 23). S. Auxustinus: Si iam rege neratu et iustificatus in malam vitam sua voluntate relabitur, Certe Stenon PoteSt dicere: Non accepi, quia acceptam gratiam Dei Suo in malum libero amisit arbitrios De corrept et grat. C. , . ). Simi liter alii Patres et theologi cs. Mares, De grat. l. II, C. , . 6 Sqq).
213쪽
Pars II. Me gratia habituali. Prop. XXXVIII. OIConcilium tridentinum SeSS. 6 C. 3: ASSerendum Si non modo infidelitate, per quam et ipsa fide amittitur, Sed etiam quocumque alio mortali peccato, quamvis non amittatur fides, acceptam iustificationis gratiam amittis Can. 27 S. q. d. nullum CSSe mortale CC-catum nisi infidelitatis, aut nullo alio, quantumVi gravi et enormi, praeterquam infidelitatis peccato Semel acceptam gratiam amitti, A. S. s
Dens. n. O 83 7 .3ao. HOD. Hu III. Solo peccato mortali amittitur gratia. Nam Supra n. 23 Sqq probavimus etiam iusto Sine Speciali privilegio incidere in peccata levia, non tamen CeSSare SSe iuStOS. Atqui Si peccata levia non destruunt Statum gratiae, Solo peccato mortali gratia amittitur. Sine paenitentia enim Sunt dona Deis Romo I, 29). Ergo quamdiu homo non se avertit a Deo, quod non fit per peccatum Veniale, neque Deu Se Vertit ab homine et Deu namque Sua gratia semel iustificatos non deserit, nisi ab iis prius deseratura Conc tri SOSS. 6, Dens. n. Ocl). Ergo gratia sancti an non minuisur. Nam non minuitur OC- Cato mortali, Sed destruitur. Neque minuitur peccato veniali. Nam Si minueretur, paulatim multi peccati venialibu deStrui poSSet, quodeS Contra doctrinam ecclesiae. Sicut unum peccatum Veniale non continet Versionem a Deo, ita neque multa, etsi per multa peccata venialia prorsus voluntaria homo disponitur ad graViter peccandum, quia decrescit servor caritatis. De qua re vide plura in Praelect dogm. IX,n. 342 Sqq.
3a I. OB L Secundum S. Scripturam omnis, qui natu eSDe Deo, eC' Catum non faCit, quoniam Semen pSiu in eo manet, et non poteS PeCCare,
quoniam ex Deo natus est Io 3, J. Atqui his verbis excluditur in homine iustificato potentia peccandi. Ergo gratia amitti non potest et ideo CaritaS numquam excidit Cor 13, J.
Resp. Conc. i. Diff. min. IustifiCatu non poteSt peCCare, agen SSeCUndum dona supernaturalia, conc. min. non poteS PeCCare, agen Contra dona Supernaturalia et ea expellens, ex min. Dist conseq. Gratia amitti non poteSt, quatenu de Se est donum permanenS, conc conSeg. ἰ UalenUS homo non potest abicere gratiam mala Sua voluntate, nec conSeg. SiCUt
Christus dicit pharisaeos propter superbiam suam non poSSe Credere Io 5, 44), ita S. Ioannes dicit iustos non posse male agere. Sicut autem phariSaei Poterant malam Suam voluntatem in bonam mutare, ita iusti bonam Suam Voluntatem possunt in malam mutare. Dona Dei supernaturalia e Se per manent, nisi homo ponit causam moralem, ob quam a Deo deStruuntur. Quaedam autem dona Conveniunt solum imperfecto statui huius vitae, ut fides et peS. Hae igitur in Caelo non erunt. In oppositione ad hae dona imperfecta Caritas est tam perfecta, ut maneat etiam in altera vita. Ideo diCitur non XCidere, non vero quia in hac vita non potest amitti CL S. Thomas, Contra gent. 4, o) Vera amicitia de se non est re temporaria nam qui
214쪽
vult solum amicus esse hodie et Cras, non St Vere amicus. Nihilominus in subiecto mutabili potest amicitia cessare, immo transire in inimicitias. 3aa. Bi. I. Deus promisit temporibu MeSSiae futurum noVum populum, qui numquam peccaturus sit, et Christus idem dicit de ovibus suis cf. I n. 65 et Supra n. 285 . Ergo in novo teStamento gratia non potest amitti
Resp. Dis . anuc. Deu promiSit perlaCtum Statum impeccabilitatis pro regno messianiCo in Caelo, conc antect Pro regno meSSianiCo in terra, subdist antec. Promisit affuturum populum fidelem, qui servabit mandata Dei,
Conc an c. promiSit futurum, Ut in regno meSSianico terreno nullum umquam peCCatum Committatur, neς antec Dis . conseq. Gratia non potest amitti in statu perfecto CaeleSti, conc conseq. tempore huius mortalis vitae gratia non potest amitti, Subdist conSeg. non ab omnibUS, conc comess.
non a SinguliS nes conseq. Qui perSeveraverit usque in finem, hic salvus erita Μ Io, a). Qui existimat e Stare, Videat ne Cadat Cor Io, Ia). Plura vide apud MisceburgonSes, De grat. n. 43 I. 323. Obi. III. Solus Deus potest producere gratiam. Atqui quod solus Deus potest produCere, nulla Creatura potest destruere. Ergo homo non potest destruere in se gratiam. Ress. Conc mai. Dist. min. Quod Deus ita producit, ut illud absolute
velit SSe, nulla Creatura poteS deStruere, conc. min. quod Deu ita pro ducit, ut illud condicionate velit esse, Si Creatura On Sentit, non poteSt Creatura deStruere, Saltem moraliter, ex. min. Dist conseq.: Non ΟSSet homo destruere gratiam, Si Deus absolute Vellet SSe gratiam, conc conSeg. non potest homo moraliter destruere gratiam removendo CondiCionem,
qua Deus Voluit dependere gratiam, nex conseq. Deus infundit gratiam, Si homo Serio vult esse amicus Dei; si vero homo renuntiat amicitiae Dei, non quidem per hoc physice destruit gratiam, sed facit aliquid, quod moraliter postulat, ut Deus destruat qualitatem, qua homo formaliter est amicus Dei. 3a4. Di. V. Si gratia augmenti capax est, potest homo sine ullo limite CreSCere in gratia et fieri sanctus sicut Christus et beata virgo Maria. At qui hoc non videtur admittendum. Ergo gratia non est augmenti CapaX. Rev. Dist mai. Si gratia est augmenti capax, potest homo in limite,
i. e. Semper in ea Crescere, quamdiu in ha mortali vita usum rationis habet, conc. mai. poteS ho sensu in limite CresCere, quasi Deus non pro Sua libera electione tribuat certam mensuram gratiarum actualium, quibu Singuli magis Vel minus creSCere OSsunt in gratia habituali, ex mai. Dist. min. ἰAdmittendum non est homines in hac vita posse semper CreSCere in gratia,nef. min. admittendum non est omnes habere easdem gratias Cluale et POSSe omne servenire ad eandem Sanctitatem, conc. min. Et nes conses. Deus praedestinavit hierarchiam caelestem cum omnibus gradibus Sancti
talis et ut singuli ad suum gradum perveniant, dat iis gratias actualeS, qui bu praevidit hierarchiam caelestem a se intentam constitutum iri. Quare nemo potest fieri sanctus sicut Christus et beata virgo aria neque omnes
215쪽
Pars III. me merito supernaturali. Prop. XXXIX. 2O3 possunt obtinere gradum maXimorum Sanctorum. Generatim etiam Censent theologi secundum Communem Cursum rerum homine non obtinere eam
gratiam, quam obtinerent, si Cum auxilio divino sine ulla neglegentia cooperarentur Cf. Suares, De grat. l. 9 C. , . IIJ.
Cf. S. Thomas I, 2 q. II 4 area, De gratia l. 2, c. I sqq; Varminus, De iustificatione l. 5, c. I sqq; Mazaelo, De gratia disp. VI Schi ni, De gratia disp. VI:
Prop. XXXIX. Homo iustus in hac vita actibus liberiS, Ope
gratiae laetiS, Vere meretur apud Deum.
3a 5. Stcti. UH2St. a Meritum est opus mercede Seu praemio dignum. Si opus dignum est, quod a Deo retributionem accipiat, Stmerisum theolog icum. Interdum opu poena dignum Vocatur meritum, Sicut peccatorum meritum dicitur SSe gehenna Sed Communiu hoc Vocatur demeritum, et nomen meriti reservatur operi digno mercede.
Si opus est dignum retributione e iustitia, habetur meritum descondi no et proprie dictum, quod Supponit moralem aliquam aequalitatem
inter opus et praemium operis. Retributio enim ad hoc fit, ut aequalitas SerVetur, et ut operanti reddatur, quod ipse in retribuentis obsequium PraeStitit. Si vero opus non e iustitia postulat mercedem, Sed potiuS liberalitatem eius respicit, in cuius obsequium sit, est meritum de covruo Seu late dictum, quod non Supponit aequalitatem inter opuSet praemium Sed solam convenientiam quandam, Ut Praemium detur. Quamvi opera naturaliter honesta apud Deum aliquod praemium mereantur, quod meritum interdum humanum appellatur a S. Patribus, quemadmodum e g. concilium arausicanum II loquitur de invocatione humanas et de oboedientia humanas Dens. n. 76 Ι79), tamen inter Christianos meritum simpliciter dictum intellegitur meritum Supernaturali praemio dignum Seu meritum supernaturale De quo hic loquimur. b Omne merisum est ad alterum, Sive ad Privatam PCrSOnam, SiUe ad moralem perSonam, ut e g. ad rempublicam et ideo pertinet ad ordinem iustitiae. Interdum retributio debetur e iustitia Commutativa, sicut si duo privati homines faciunt Contractum de opere PraeStando et praemio dando interdum vero retributio debetur X iustitia distributiva, sicut ii, qui administrant rempublicam, bona publica distribuere debent pro suo cuique merito. In Deum autem non OleSt Cadere ratio iustitiae commutativae stricte dictae, quia non poteSi quid' quam Commodi ab ulla creatura accipere. Potest autem Cadere in Deum ratio iustitiae distributivae, quatenus Deus sibi ipsi debet, ut Secundum ordinem a Se institutum distribuat praemia Secundum merita.
216쪽
Ita . Thomas , . I, a. I, qui alio loco ait: Non potest hominis ad Deum esse iustitia Secundum absolutam aequalitatem Sed Secundum modum Suum. Odu autem et menSura humanae virtutis homini est a Deo. Et ideo meritum homini apud Deum SSe non potest nisi Secundum PraeSuppositionem divinae ordinationis, ita scilicet ut id homo ConSequatur a Deo per Suam Operationem quaSi mercedem, ad quod Deus ei virtutem operandi deputaVit . . . Quia Clio OStra non habet rationem meriti nisi e praesuppositione divinae ordinationis, non equitur, quod Deu efiiciatur debitor nobis sed sibi ipsi inquantum debitum est, ut Sua ordinatio impleatur I, 2 q. II 4, a. ). Unde etiam patet hominem apud Deum non mereri Secundum rigorem iuStitiae, quia meretur operibu e gratia facti Cf. Supra n es 4od .c Sed hinc oritur quaeStio, utrum condignita operum Super naturalium ad fragmium caeleSte unice derivetur ex acceptatione Dei, an insit in ipsis operibus Supernaturalibus Scotus In , diSt. 7, q. 2 CenSet opera Supernaturalia iustorum nullam habere dignitatem reSpectu praemiorum niSi derivatam e promissione Dei. Mares Degrat. l. 2, C. O CenSet ineSSe quidem operibus SupernaturalibuSquandam dignitatem reSpectu Vitae aeternae, hanc tamen ad rationem meriti condigni non Sufficere, nisi accedat promissio Dei. Lessius De Persect divini l. 3, C. 2 n. ΙΙ Censet in ipsis operibus bonis iustorum esse ordinationem Dei Sufficientem Sine ulteriore promiSSione, ut Sint digna Vita aeterna. Hae ultima Sententia magi Consormi eS Cum verbis . Thomae modo citatis Ratio huius sententiae ἘSt, quia Si Deus indit homini principium et motum, cuius terminu conatUraliSeSt vita aeterna, non Videtur requiri alia ordinatio, ut opera e hoc principio et motu facta, Sint digna vita aeterna. Nihil de a Controversia Si ab ecclesia definitum. Ceterum omnes theologi ConSentiuntiuStum boni operibu vere apud Deum mereri, et Deum PromiSiSSe
d Novatores saeculi XV negabant hominem iustificatum mereri boni operibuS, Cum non habeat bona opera, sed in omnibus operibuSPeccet cf. Dens. n. 77 s 833). Contra hos igitur ecclesia definivit
hominem iustum boni operibu Vere mereri.
a S. Scrisiura docet vitam aeternam esse mercedem onserum operum. Gaudete et XSultate, quoniam merces vestra copioSa Si in
caeliS M 3, 2). Idem docet parabola de operariis in vinea Miao, I Sqq). UnuSquiSque propriam mercedem accipiet Cor 3 8 . A Domino accipietis retributionem hereditatis Co 3, 24). Idem
Significatur, quando ita aeterna vocatur bravium Vel corona Pro
217쪽
Pars III. me merito supernaturali. Prop. XXXIX. Os
b S. Scriptura docet opera debere SSe moraliter bona, ut Sint meritoria, quod ceteroquin per Se patet ChriStu enumerat virtutum actuS, pro quibu homine mercedem CaeleStem accipient: Beati paupere Spiritu, quoniam PSorum S regnum Caelorum ... Mi
cientes, non deficiamuS tempore enim Suo metemuS, O deficientes.
Ergo dum tempus habemuS, Operemur bonum ad omneS Ga 6, 9 q).c S. Scriptura postulat, ut opera in Supernaruralia, . . ex gratia sant. Qui manet in me et ego in eo, hi fert fructum multum quia sine me nihil potestis faceres Ioras, ). Cum metu et tremore UOStram Salutem operamini Deu est enim, qui operatur in vobis et velle et perficere pro bona voluntates Phil , 2 q). Cf. Supran. 246 Sqq.d S. Scriptura docet operibus libere praestitis dari mercedem. Si vis ad vitam ingredi, Serva mandatas Mi 9, Ip). Si volenS hoc ago, mercedem habebo Cor , Ip). Qui potuit transgredi, et non St transgreSSUS; sacere mala, et non fecit. Ideo stabilita sunt bona illius in Dominos Eccli I Q Sq). Cf. Supra n. 286. e S. Scris ura restringit tempus merendi ad mortalem Tisam.
Christus monet facienda Sse bona opera, antequam moriamur, Ut
Cum deseceritis, recipiant vos in aeterna tabernaculas L I6, 9 . VenitnOX, quando nemo poteS Operaris Io , ). In iudicio retribuentur Unicuique ea, quae geSsit in corpore 2 Cor , O). Esto fidelis usque ad mortem, et dabo tibi coronam vitae Ap 2 QO f. II n. II. Quae si simul Sumimus, habemus haec: Bona opera, in hac Vita
cum auXilio gratiae libere facta, merentur vitam aeternRm.
a S S. Patre docent nos bonis operibus vere mereri apud Deum. Ita S. Iustinus .e Edocti a propheti . . . bona remunerRtione Promeriti actionum uiuSque irrogari, Verum SSe confirmamuS Apol. I, n. 43 . S. Cyprianus: PerVenire ad Videndum Deum potes, dum Deum et moribus et operibu promereriSs De P. et eleemOS. n. 4). S. Ambrosius: Nonne evidens eSt meritorum aut praemia aut Supplicia POS mortem manere λη De offic. . , C. 3 n. 37. Et multa alia
sunt dicta similia. b Sancti Patres ad meritum requirunt Iibertatem. S. AuguStinuS et Quando volens facit, tun dicendum Si opus bonum, tun SperandaeSi boni operis merces ab eo, de quo dictum est Qui reddet unicuique
Secundum opera Suas De grat et lib. arbitr. C. 2 n. ). S. Hieron muS: Liberi arbitrii nos condidit Deus, nec ad vitia nec ad Virtute ne-CeSSitate trahimur alioquin ubi neceSSitas St, ne Corona ne damnatio
218쪽
est Contra IoVin. l. 2 n. S. Bernardus Ubi non est libertas, ne meritum In Cant. Sermo I n. ).c Sancti Patres docent opera neritoria non ESSE, nisi ex gratia procedant. S. Irenaeus: Sicut arida terra, Si non percipiat humorem, non fructificat, sic et nos, lignum aridum XSiStente Primum, numquam fructificaremus sine superna voluntaria pluVia Contra haer. l. 3, C. 7, n. 2). S. Ioannes Chrysost. et Non tua Sunt recte facta sed Dei gratiae,
In Cor. hom. 2 n. 2). Late OC Xponit S. Mustinus in libro De gratia et libero arbitrios, ubi inter alia ait Gratia cum data fuerit, incipiunt esse etiam merita noStra bona, per illam tamen a C. 6 n. 3).4 Si vita bona nostra nihil aliud est quam Dei gratia, sine dubio et vita aeterna, quae bonae Vitae redditur, Dei gratia St. . . . GratiaeS pro gratia tamquam merce pro UStitias C. , . O .d 5 S. Patres docent opera meritoria non posse feri nisi in hac vita. S. CFrillus Aiax. Est vitae tempuS, quo operandum Si bonum s
In Ioan. 9 4 Μ 73, 39 . . Hilarius: Decedente de vita, simul
et de iure cedimus voluntatis. Tunc enim e merito praeteritae voluntatis te iam constituta aut quieti aut poenae Xcedentium X corpore UScipit Oluntatem a In S. I n. 23). S. AuguStinus: Hic omni meritum Comparatur. . . . Nemo Se autem Speret, quod hic negleXerit, Cum obierit, apud Deum promereris Enchir. C. II O). S. Gregorius M. POS mortem operari non OSSumuS In Vanget. hom. I 3).
Eadem est doctrina theologorum. Audiatur . Thomas: Actus alicuius hominis habet rationem meriti vel demeriti, Secundum quod ordinatur ad alterum, vel ratione eius vel ratione communitatiS. Utroque autem modo actu nostri boni vel mali habent rationem meriti vel demeriti apud Deum. Ratione quidem ipsius, in quantum S UltimuS hominis finis est autem debitum, ut ad finem ultimum omne actuS
reserRntUr . . . EX Parte ero totiu Communitatis univerSi, quia in
qualibet communitate ille, qui regit communitatem, Praecipue habet Curam boni communis unde ad eum pertinet retribuere pro hiS, quae bene vel male fiunt in communitate. Est autem Deus gubernator et rector totius universi et Specialiter rationalium Creaturarum s I, 2,
ad quod Deus ei virtutem operandi deputavit, Sicut etiam re naturaleShOC OnSequUntur Per proprio motus et operationes, ad quod a Deo Sunt ordinatae, differenter tamen, quia creatura rationali Se PSammoVet ad agendum per liberum arbitrium, unde sua actio habet rationem meriti, quod non Si in alii creaturis I, 2 q. II 4, a Q).gACtUS autem Cuiuscumque rei non ordinatur divinitus ad aliquid CXCeden Proportionem VirtutiS, quae est principium actus hoc enim est X institutione divinae providentiae, it nihil agat ultra Suam Vir
219쪽
Pars III. me merito supernaturali. Prop. XXXIX. O
tutem. Vita autem aeterna Si quoddam bonum XCeden proportionem naturae Creatae. . . . Et inde St, quod nulla natura creata est sufficiens principium actu meritorii Vitae aeternae, niSi Superaddatur aliquod Supernaturale donum, quod gratia dicitur . . . Deu ordinavit humanam naturam ad finem vitae aeternae ConSequendum non propria Virtute sed per auXilium gratiae; et hoc modo eiu actu poteS eSSe meritoriuS
vitae aeternae ibid. a. ). Si actus ConSideratur Secundum SubStantiam, et prout procedit alibero arbitrio, non habet condignitatem ad visionem beatificam. Si autem loquamur de opere meritorio, Secundum quod procedit e gratia Spiritus Sancti, sic est meritorium Vitae aeternae e Condigno. SiCenim valor meriti attenditur Secundum virtutem Spiritu Sancti moventis nos in vitam aeternam Secundum illud Io 4, 4: Fiet in eo fons aquae Salientis in vitam aeternam. Attenditur etiam pretium operi Secundum dignitatem gratiae, seri quam homo tonSor. factui divinae naturae,
adoptatur in filium Dei, cui debetur hereditas e ipso iure adoptioniS Gratia Spiritus Sancti, quam in praesenti habemus, etsi non it aequaliS gloriae in actu, est tamen aequali in virtute . . . . Et Similiter per gratiam inhabitat hominem Spiritus Sanctus, qui est sufficien CauSa Uitae aeternae unde et dicitur pignus hereditati noStrae ibid. a. ).3a 8 ATR. 3. Ex definitionibus CCleSiae.
Concilium arausicanum II can. 8: Nulli meriti gratiam praevenientibus, debetur merces boni operibuS, Si fiant Sed gratia, quae non debetur, praecedit, ut fiant sDens. n. H9 I). Concilium lateranenses IV c. : Non solum virgine et ContinenteSVerum etiam Coniugati, per rectam fidem et operationem bonam pla- Cente Deo, ad aeternam merentur beatitudinem pervenires Dens. n. 43O). Concilium tridentinum ess 6, c. 16: Iustificati hominibuS, Sive
acceptam gratiam Perpetuo ConServaverint, SiUe miSSam reCuperaUerint, proponenda sunt apostoli Verba Abundate in omni Pere bono. . . .
Atque ideo bene operantibus usque in finem et in Deo sperantibus Proponenda Si ita aeterna et tamquam gratia, filiis Dei per Christum IeSum miSericorditer promiSSa, et tamquam merceS, X pSiu Dei promissione bonis ipsorum operibus et meriti fideliter reddenda. . . . Cum enim ille ipse Christus Iesus tamquam caput in membra et tamquam vitis in palmites in ipsos iustificatos iugiter virtutem influat,
quae Virtu bona eorum opera Semper antecedit et Comitatur et Sub-Sequitur, et Sine qua nullo pacto Deo grata et meritoria SS POSSCnt,
nihil ipsis iustificatis amplius deesse credendum St, quominu Plene illi quidem operibus, quae in Deo sunt facta, divinae legi pro huiuS
vitae Statu SatiS ciSSe et vitam aeternam, Suo etiam tempore, Si tamen in gratia deceSSerint, ConSequendam, Vere PromeruiSSO OnSeantur. . . . Ita neque propria noStra iuStitia tamquam e nobi propria Statuitur, neque
220쪽
ignoratur aut repudiatur iustitia Dei; quae enim iuStitia nostra dicitur quia per eam nobis inhaerentem iuStificamur, illa eadem Dei est, quia a Deo nobis infunditur per ChriSti meritum . . . . AbSit tamen, ut christianus homo in se ipso vel Considat et glorietur, et non in Domino,
cuius tanta est erga omneS hominetbonitaS, ut eorum Velit esse merita
quae sunt ipsius dona Dens. n. O SQ Cf. n. O4). Can. 32 4 S. q. d. homini iuStificati bona opera ita esse dona Dei, ut non sint etiam bona ipSiu iustificati merita aut ipsum iustificatum boni operibuS, quae ab eo per Dei gratiam et Iesu Christi
meritum, Cuiu vivum membrum CSt, fiunt, non Vere mereri augmentum gratiae, vitam aeternam et ipSiUS Vitae aeternae, Si tamen in gratia deceSSerit, ConSecutionem, atque etiam gloriae augmentum, A. S. s
Dens. n. 842). Pius V damnavit hanc I propositionem Baii copera bona, a filiis adoptionis facta, non accipiunt rationem meriti e eo, quod fiunt per spiritum adoptioniS, inhabitantem corda filiorum Dei, sed tantume eo, quod Sunt Confirmi legi, quodque per ea praestatur oboedientia legis Dens. n. IOI3). Innocesntius X ut haereticam damnavit hanc 3 propositionem Iansenii: Ad merendum et demerendum in Statu naturae lapsae non requiritur in homine libertas a necessitate, sed sufficit libertas a coactiones Dens. n. IO94 . Itaque patet thesim nostram in fontibus theologicis clare SSetraditam et ab ecclesia definitam.
329. Di. . Christus ait et Cum feceritis omnia, quae praeCepta Sunt obiS, dicite: Servi inutiles sumus a L 17, 1 o). Atqui his negatur observationi
praeCeptorum Convenire rationem meriti. Ergo hae non est SSerenda. Ress. Conc. mai Nef. min. e conseq. Nam solum negatur Deo utilia
esse opera humana et Deum debere quodammodo gratias agere hominibus, si hi officia sua impleant. Ceterum servus sine dubio promissam merCedem meretUr et CCipiet. Euge, Serve bone et fidelis, quia super pauca fuisti fidelis, Super multa te constituam, intra in gaudium Domini tuis Μ 25, 21 . 33O. Bi. I. Credidit Abraham Deo, et reputatum est illi ad iustitiam. Ei autem, qui operatur, merCes non imputatur Secundum gratiam Sed Secundum debitum' Rom 4, 3 sq). Ergo Abraham iustitiam non accepit ut
Rev. Conc antec. At conseq. Si supponitur ibi agi de prima iustifi-Catione Abrahami conc conSeq. nam nihil, quod iustificationem praeCedit, eam de Condigno meretur; si supponitur ibi agi de augmento iustificationis,
subdist conseq. Abraham non meruit per fidem naturalem, conc conSeg.
Abraham non meruit per fidem, quae ipsa est gratia, ex conseq. APOStolus ibi excludit opera legalia, quae ut opera externa mereantur iustificationem Sed nequaquam negat fidem vel alia opera ex gratia procedentia habere