장음표시 사용
221쪽
Pars III. Me merito supernaturali. Prop. XXXIX. Oorationem meriti. Fidem Servavi in reliquo reposita est mihi Corona iustitiae,
quam reddet mihi Dominus in illa die iustus iudex a Tim , 7 sq).
In omnibus operibus, quae e gratia prOCedunt, eatenus habetur imputatio, quatenus DeUS Vult SSe OStra merita, quae sunt ipsius dona. HOC tamen non XCludit rationem meriti, quale ab CClesia catholica docetur. Eodem modo intellegendum est, quod interdum atres dicunt nostra non eSSe nisi peCCata, merita autem SSe Dei, i. e. nostri naturalibus viribus peCCare quidem OSSUmUS, Sed mereri non OSSumus meritum, etsi est in
nobis, non tamen ex nobi sed ex Dei gratia. Aliud etiam addit concilium tridentinum SeSS. 6 C. 16, quod OStquam dixit nos Cum auxilio gratiae bonis operibus mereri Coram Deo, pergit et Et quia in multis offendimus omnes, unuSquisque SiCut misericordiam et bonitatem, ita severitatem et iudicium ante oculos habere debet , quia Dei est iudicium Dens. n. Io); neque iusti in caelum ingredientur, nisi prius Deus iis multa peccata venialia On- donavit et eos a peCCatis mortalibu praeServavit. Ergo per doctrinam demerito nihil detrahitur gratiae et misericordiae divinae. 33 P. Obi. II. Superfluum est aliquid addere ad id, quod perfecte sufficit. Atqui merita Christi perfecte sufficiunt. Ergo iis addenda non sunt nostra merita immo haec illis addere velle est Christo iniuriam facere. Ressp. TranS. mai Dis . min. Merita Christi Sufficiunt in suo genere,
i. e. Ut Xterna CRUS meritoria omni gratiae, conc. min. Sufficiunt in omni genere, ut Sine OStra COOperatione no reddant intrinseCu moraliter rectos et iuStOS, ex min. At consess. Merita OStra non addenda sunt meritis
Christi ut aliquid ab iis independens et ea augenS, conc conSeq. merit noStrn non sunt addenda tamquam fructus et applicatio meritorum Christi, ut ipsi intrinsecus Constituamur reCti et USti nem comes. Iniuriam irrogat meritis Christi, qui dicit ea esse tam inefficacia, ut nos non ConStituant recte agente et bene merenteS, Sed relinquant nos in miseria peCCatorum ApoStolus, qui adeo praediCat amplitudinem meritorum Christi, tamen non putat se diminuere eam dicendo et Adimple ea, quae desunt
passionum Christi, in Carne mea γ Col 1, 24 . Sicut in aulo Christus et pro gloria Christi Paulus patitur, ita in iustis Christus et pro gloria Christi
33 a. Ohi. V. Iustis gloria caelestis debetur ut hereditas; et e contrario ex parte iustorum De debetur observatio praeceptorum ex titulo oboedientiae et ex aliis titulis. Atqui quod iam aliunde debetur, non poteSt esse obiectum vel ratio meriti. Ergo iusti bonis operibu non merentur gloriam CaeleStem.
cipue consistit in faciendis iis, quae lege divina Sunt praecepta Lex quidem divina obligat hominem, attamen non necessitat, sed relinquit homini libertatem faciendi aut non faCiendi res praeCeptaS. Deu autem, Ut moVent hominem ad Servanda praeCepta, proponit praemia et poenaS. Ergo homo, Si Servat praecepta, meretur praemia. Deu vult, ut homo reCte ordinetur ad Deum, quia Deu est finis omnium creaturarum. Ergo homo libere Sequens hanc ordinationem divinam meretur, ut assequatur ultimum terminum
huius ordinationis, qui consistit in beatitudine alioquin Deus incoharet ordinationem, neque tamen vellet perfiCere, quod repugnat. Echo etiam patet,
222쪽
quomodo beatitudo simul possit esse heredita et meritum Hereditas est, quatenus Deus infundendo primam gratiam habitualem, Constituit hominem heredem vitae aeternae. Hi titulus Sufficit, Si homo non potest moraliter agere, quia est infans vel adultus S rationi privatUS Sque ad linem vitae. Si vero homo habet usum rationis et legem De ObServat, Ctione eius morales,
quatenus ex gratia procedunt, terminum Conaturalem habent Vitam aeternam, et sic per has actione homo meretur Vitam aeternam, i. e. gradum beatitudinis Correspondentem boni operibus. Itaque tota ratio meriti ultimo repetenda est ex ordinatione divina, qua Deus Sibi debet, ut hominibus et id, ad quod eorum operatione ordinaVit. 333. Ohi. V. Non sunt Condignae paSSione huius temporis ad futuram gloriam, quae revelabitur in nobis Rom 8, 8ὶ Atqui idem valet de omnibus bonis operibus. Ergo XCluditur meritum de Condigno.
Resss. Dis . ai. SenSUS est paSSione temporales ratione acerbitatis et durationis non posse comparari Cum magnitudine et duratione aeternae gloriae, conc. mai. SenSUS OS PaSSioneS, Ut Sunt bona opera e gratia perfecta, non esse meritoria Vitae aeternae, nem mai. Conc. min. Dist conSeg. Excluditur meritum de Condigno, quatenu opera Considerantur ut quidam actus humani cum limitata per Ctione et duratione, conc comes. Si Considerantur ut ruCtu gratiae, nem conSeg.
SOBOI. De relatione fidei et Caritati a meritum. 334. Secundum concilium tridentinum SeSS. 6 C. , et fide est humanae Saluti initium, fundamentum et radix omni iustificationiss non primae tantum Sed etiam omni Sequentis iustificationis, sicut dicitur C. O iusti cooperante fide boni operibu CreScunt atque magis iustifficantur Deus. n. OI O3 . Utroque loco Sermo Si non de habituali fide tantum sed etiam de actuali nam priore loco Concilium provocat ad Hebr II 6 et altero ad Ia 2, 24, ubi Sermo Si de fide actuali. Unde oritur quaeStio, quomodo sis actualis ad bonum su requiratur. ReSpondet S. AufuStinus: Bonum opus intentio facit, intentionem fides dirigit, quod dein sustu eXplicat In S. I enarrat. 2,n. 4 qq). Similiter alii Patres. Item theologi , ut S. Thomas: Fides dirigit intentionem respectu fini ultimi SupernaturaliS 2, 2 q. IO, a. 4 ad ). Itaque eodem modo fides est necessaria ad Pu bonum, quo intentio finis ultimi. Atqui opus non est hominem Semper Ctu cogitare de fine ultimo, sed solum requiritur, ut virtus intentioni priuSelicitae aliquo modo dirigat actus subsequentes, Sicut S, qui facit longam Peregrinationem, non cogitat in quolibet passu de termino itineriS, et tamen i prioris intentionis progreditur. Simili igitur modo iusti intentione fini Supernaturalis, quem fide apprehendunt, Peregrinan tu ad patriam Caelestem. Nihilominus de hac quaestione vehementeSdiSputatione ortae Sunt inter theologos, aliis affirmantibus, aliiS negantibu ad omne opus meritorium mecessarium esse influxum fidei
223쪽
Pars III. Me merito supernaturali. Prop. XXXIX. Schol. a. a. II
proprie dictae. Quae diSputatione Videntur magna e parte esse de verbis et de conceptibus philoSophiciS, qui Scilicet requiratur, ut intentio finis in electionem mediorum influat. De qua re hic non
Ex dictis patet Similem quaeStionem moveri OSSE E caritate, quia fides ostendit ultimum finem, carita eum vult. Iemens Idamnavit doctrinam Quesnelli Solum actum elicitum caritatis esse meritorium Dens. n. 4Os . Sed neque requiritur ad meritum, ut opus eXplicite imperetur a Caritate imperio proprie dicto nam concilium tridentinum SeSS. 6, C. I Solum requirit, Ut Sit opus bonum, e gratia procedenS, Cum PerSeVerantia Unctum Dens. n. O9). Caritas quidem habitualis necessaria est Sicut gratia SanctificanS, quia ea constituitur homo amicu Dei, Cuius bona opera Deo placent et ab eo amicabilem retributionem PoStulant. Praeterea quatenu homo peractum caritatis Se convertit ad Deum finem ultimum, tamdiu manet
Hoc potest appellari imperium Caritatis improprie dictum cs infran. 432 Sq et Praeleci. O m. VIII n. 32 Sqq).SCDoL . De obiecto meriti SupernaturaliS. 335. a Guae Sint obiecta meriti de condigno. Secundum concilium
tridenrinum SeSS. 6 Can. 32 homo iuStu boni operibus mereture augmentUm gratiae, Vitam aeternam et ipSiu Vitae aeternae, si tamen
in gratia deceSSerit, ConSecutionem a Dens. n. 42). Gratia, de qua concilium loquitur, est gratia habitualiS. Huius ergo augmentum homo mereri potest, sed primam iuStificationem mereri non poteSt, quia status iustitiae praeeXigitur ad meritum. Propterea concilium docet Gratis iustificari dicimur, quia nihil eorum, quae iuStificationem Praecedunt, Sive fides sive opera, ipsam iuStificationi gratiam Promeretur. Si enim gratia est, iam non e operibus alioquin, ut idem apoStoluS Rom O, 6 inquit, gratia iam non est gratias Dens. n. O I). Quoad gloriam Vero videtur concilium docere et primam gloriam et augmentum gloriae SSe obiectum meriti et Si verba concilii a plurimis theologis accipiuntur. Non docetur primam gloriam neceSSario SSe obiectum meriti nam potest infans baptigari et Statim mori et venire ad gloriam sine ullo merito. Nihilominus in homine adulto poSSe primam quoque gloriam esse obiectum meriti inde Xplicant, quod actus, quibu homo Se praeparat ad iuStificationem, possunt manere Simul cum infusione iustitiae et meritorii fieri S. Thoma I, 2 q. ΙΙ2, a. 2 ad Ι . Gloria et ConSecutio gloriae non Sunt duo obiecta meriti sed unum distinguitur autem ConSecutio a merito gloriae, quia gloria non Statim datur, Sed postquam homo in gratia decessit cf. Mares, De grat. l. G2 C. 29). Hae igitur est doctrina concilii tridentini, quam quidam theologi Sinin ratione aestrinXerunt. dicentes nunc solum gratiam labitualem
224쪽
augeri, si actu boni Sint magi Vel Saltem non minu intensi, quam actus praeteriti. Attamen Concilium nullam talem Condicionem addit, sed potius docet quolibet bono opere Statim au eri gratiam. Ita SeSS. 6 C. O Si ergo iuStificati et amici Dei et domestici facti euntes de Virtute in Virtutem, renovantur, Ut apostolu inquit, de die in diem a Cor 4 16 , hoc est mortificando membra Carni Suae
Col 3 3 et exhibendo ea arma iustitiae in Sanctificationem Romi 13
per obServationem mandatorum Dei et eccleSiae, in ipsa iustitia per ChriSti gratiam accepta, . . . CreSCUnt atque magi iuStificantur Dens. n. O3). Ergo Concilium docet gratiam cotidie augeri quolibet bono opere hominis iusti, nullam adden aliam Condicionem de merito autem consecutioni gloriae addit: Si tamen in gratia decesSerinis C. 16;Dens. n. O9). Ergo quoad temPUS, UO praemium meriti datur, augmentum gratiae et OnSecutio gloriae diverSimodo se habent.b Guae sint obiecta meriti de congruo Ante primam gratiam actualem homo nihil Supernaturale neque de Condigno neque de Congruo mereri potest, ut patet e doctrina concilii arausicani II et aliis quae Supra n. 248 b Citantur. Ratio St, quia in opere pure naturali nihil invenitur, ob quod vel e iustitia vel e decentia aliquid supernaturale debeatur. Similiter iam probatum est hominem iuStum non posse de Condigno mereri e Solum Suppliciter impetrare Seriem gratiarum efficacium, in qua ConSistit perSeverantia activa Supran. 254 qq). Neque poteSt primam gratiam efficacem mereri, quia
omne meritum iam Supponit gratiam efficacem. Neque omnino per bona opera meretur de Condigno gratiam efficacem prae mere Sufficienti, quia alioquin accepta prima gratia efficaci facit bonum puS, bono opere meretur Sequentem gratiam, et ita porro, ut O POSSit mortaliter CCCare et gratiam perdere, quod est Contra fidem. Neque dicendum Si quibusdam operibus boni posse hominem mereri gratiam
efficacem, quia de hoc nihil habetur in fontibus theologicis, et gratis
asseritur. Quia homo ne primam quidem gratiam mereri PoteSt, ne VepraedeStinationem ἘOmplete Sumptam mereri poteSt Cf. II n. J36b). Homo iuSm de congruo mereri soleSt gratiam e cacem et perSEPerantiam, quia Congruum St, ut Deus bene operanti et per- Severantiam in bene operando Sed quia Deus soli constanti orationilian PerSeUerantiam promisit, ideo bonis operibus Sine oratione hiceflectus non infallibiliter obtinetur. ASD Saltem de confruo mereri potest bona umporalia, in quantum eum iuvant ad finem Supernaturalem, quia Sic habent rationem CuiuSdam
Utrum iustus poSSit de Congruo sibi mereri reparationem POStlapsum futurum, diSSentiunt theologi S. Thoma negat, quia Per PeCCatum SubSequen omni efficacia praecedentium meritorum im-
Pediatur I, 2 q. II 4, a. ). Alibi autem In Hebr. 6, ecl. 3 videturaliter loqui Affirmant multi theologi , ut S. BonaTentatra In , diSt. 28,
225쪽
Pars III. Me merito supernaturali. Prop. XXXIX. Schol. 2. 213
misereri, qui bona opera secit quam qui nihil boni fecit cf. 2 Par. 19, 2 q). Omne tamen tu proprie dictum homo peccando amittit coram Deo, quia eiu inimicum se fecit. Iustus aliis mereri soles de con ruo, quidquid sibi mereri potest,
et fraeterea primam gratiam. Ecclesia enim iubet no orare pro aliis tam iusti quam peccatoribuS. Iamvero Si Deu orationem OStram pro alii SuSCipit, non apparet, Cur dicatur nolle SUSCipere bona opera pro alii oblata ad eundem effectum. CL EX 32, O, quo S. Gustinus dicit Scriptum eSSe, ut admoneremur, Si Peccata OStrR OS graVarent coram Deo, et relevari nos apud illum illorum meriti poSSe,
quos Deus diligit In Heptateuchum l. 2 q. 49). Primam gratiam potest iuStu de Congruo mereri aliis, non sibi, quia debet iam habere
gratiam, ut aliquid Supernaturale mereatur, quae ratio impedit, quo minus sibi, Sed non impedit, quominu alii primam gratiam mereatUr. ccam cum aurili gratiae actualis ot Si de con ruo mereri iusti cationem, quia Congruum St, ut Deus bonum motUm, quem incohavit, ad terminum perducat. Cor Contritum et humiliatum non
tutum actibus disponuntur ad iustificationem, ut ecclesia docet, hiSactibus morali quaedam causalitas inest ad iustificationem obtinendam. Ergo poteS peccator etiam per Unum Ctum PraePRratorium, C. g. Perfidem, de congruo mereri gratias actuales ad ponendo alio actuS praeparatorioS. Ideo S. Patre Saepius repetunt peccatori fidem non esse nulliu meriti, ut 5 . AufustinuS Ep. 94, C. , . 9 De PraedeSt. Sanct C. , . 4 et S. ProSper Contra Collat. C. , . ). Cf. SuarES, De grat. l. Q 2 C. 37 q. Hinc efficitur admittendum esse meritum de confruo, quod non nulli theologi negant, ut om Soto De nat et grat. l. 4, C. ). Si C. g. S. AuguStinus De praedest. Sanct l. c. ait: Qui autem dicat eum, qui iam coepit credere, ab illo, in quem credidit, nihil mereri ξηho non potest referri ad meritum de condigno ergo refertur ad meritum de congruo. Est igitur meritum de CongrUO OPUS SUPer' naturale et liberum, cui e decentia gratia debetur. Cf. Mares . . c. 22 Sq. Patet meritum de condigno et meritum de congruo analogice tantum inter Se conVenire, quia in merito de congruo deeSi ratio iuStitiae, quae ad meritum proprie dictum requiritur.
226쪽
PRAENOTANDA.336. Concilium Iridentinum eSS. 6 C. , loquenlde iustificatione, ait: e In ipsa iustificatione cum remiSSione peccatorum hae omnia Simul infusa accipit homo per Iesum ChriStum, Cui inSeritur, fidem, Spem et Caritatems Dens. n. OO . Non plane Certum, probabilius tamen Sicaritatem esse aliud atque gratiam Sanctiricantem Supra n. O7 c). Deinde Certum quidem St, non tamen sormaliter definitum concilium loqui non de actibus transeuntibus sed de habitibus seu virtutibus permanentibus, quia Concilium loquitur de gratia et caritate inhaerente CL Supra n. O2). Ergo quia eodem modo loquitur de infusione fidei, spei et caritatis, omnia tria sunt dona inhaerentia et permanentia, Sicut
ait Catechismus romanus: ES autem gratia . . . divina qualitas in anima inhaerenS. . . . Hui autem additur nobili SSimu omnium virtutum Xer-
Scotistae, isaida De ente Supernat diSp. 2O n. 84 3I , qui multoSalios theologo allegat. Ceterum haec doctrina satis clare indicatur in S. Scriptura. Nam in corde hominis iustificati dicitur caritas diffusaeSSe per Spiritum Sanctum Rom 3, 3). Cum caritate autem iuncta
Sunt fide et Spes . Nun manent fides, Spes Caritas, tria haeC Cor I 3, 3). Ste numerus ternarius virtutum theologicarum ConStanter traditur in eccleSia, etsi non est praecise definitus cs. Mares, Degrat. l. 6 C. , . 6).337. Vocantur Virtutes, quia virtus est habitus operativus bonuS. Quia est habitus operativus est in potentia Seu facultate operatiU Ut in Subiecto, imprimi in Voluntate quam inclinat ad recte agendum. In alii potentiis, ut in intellectu, potest esse virtus, in quantum hae potentiae Subsunt dominio Voluntatis S. Thoma I, 2 q. 36, a. ). Habitus pure intellectuales, qui sunt independentes a dominio VoluntZtiS, appellantur quidem virtute intellectuales, sed Sunt Solum Virtute Secundum Auid quae mora aeddunt hominem simpliciter Seu moraliter
227쪽
Tract. IV. me virtutibus theologicis. 2P3
bonum Sed Solum Secundum Certum reSpeCtum, Ut bonum grammaticum vel bonum philoSophum, Sed non Simpliciter bonum hominem. Virtute autem, quae Sunt in Voluntate, Vel quae sunt Sub imperio voluntatis, pertinent ad Constituendum hominem moraliter bonum, ut iustum, temperantem, sortem. Quare X OSSeSSione harum Virtutum vocatur aliquis simpliciter bonus homo. Hae Virtute appellantur virtute moralES.
Inter virtute morale eminent eae, quae habent Deum pro obiecto formali, et ideo dicuntur virtutes theolo icae. Hae Virtutes supernaturaliter infunduntur; quare virtute infusae vocari Solent, ut distinguantur a Virtutibus acquiSitiS, quae repetiti actibu acquiruntur. Virtutem infusam S. Thomas Sic definit: Virtus est bona qualitas mentiS, qua recte Vivitur, qua Ultu male utitur, quam Deus in nobis Sine nobi Operatur I, 2 q. 33, a. 4 Sicut enim in ordine naturali Deus non solam naturam homini dedit sed etiam facultates naturales operativaS, ut intellectum et Voluntatem, ita etiam in ordine Supernaturali non Solum per gratiam Sanctificantem constituit hominem filium Dei adoptivum et amicum, Sed etiam tribuit ei permanentia principia operativa, quibu intrinSecus disponatur, ut agat qua filius et amicus Dei. Etsi actu supernaturale fieri possunt cum auXilio soliu gratiae actualiS, requiruntur tamen interna Principia, ut actu primu et actuSSecundi Sint inter Se Conaturales I, 2 q. IO, a. 2 Sq). Et imprimiS quidem requiruntur virtutes, quibus homo disponatur ad CognoScendum et appetendum finem Supernaturalem, Sicut Xpedit. 338. Vtrum etiam infundantur inure morales, distinctae a Virtutibus theologicis, incertum est. Scotus In , diSt. 36 q. I n. 28 et SCOti Stae negant, quia, inquiunt, per virtutes theologicas homo suffi- Cienter inStructus St, ut OSSit per actu Supernaturale tendere in finem Supernaturalem. S. Thomas Ι, , . 63, a. ), homiStae et generatim plurimi theologi affirmant, saltem ut probabilius, in iustificatione insundi etiam virtute morales, Saltem illa quattuor, quae Commemorantur in libro Sapientiae 8 7) prudentiam, temperantiam, Ortitudinem, iuStitiam, quae solent vocari virtute cardinales. Ita S. Ambrosius, qui Si fortasse auctor huius appellationis: Scimu quattuor eSSe virtute Cardinales, temperantiam, iustitiam, prudentiam, fortitudinem In Luc. 6 n. 62). Cardo est, in quo ostium vertitur Similiter in istis virtutibus vertitur quodammodo tota vita moralis. Haec Stratio appellationis S. ThomaS, De Virt. q. 3, a. ). Ar Umenta, ob
quae probabilius est has Virtutes infundi, haec sunt In S. Scriptura insinuatur nisi harum virtutum, ut illo loco libri Sapientiae. S. PauluS scribit: Non dedit nobis Deus spiritum timoris sed virtutis i. e. Ortitudinis et dilectionis et sobrietatis, a Timo, ). Dilectio infunditur
ergo, ut Uidetur, etiam sortitudo et Sobrietas. S. Patres idem videntur
228쪽
216 Tract. IV. Me virtutibus theologicis.
tionis per gratiam Dei donantur nobiS In S. 83 n. II) Quomodo enim imperator per Xercitum Suum facit, quodcumque Placet, Si Dominus Iesus Christus, incipiens habitare in interiore homine nostro utitur istis virtutibus quasi ministri SutS In Goan tract. 8 n. ). Utroque loco sermo est de virtutibus CardinalibuS. Ratio idem Suadet, quia, sicut per virtute theologicas homo Constituitur in actu primo perfecto ad tendendum in finem Supernaturalem, ita per Virtute morale disponitur ad eligenda recta media ad finem. Sed quia tractatio de his virtutibus solet reservari theologiae morali, haec pauca hoc loco Sufficiant, ut Stendatur neXUS rerum. s. Praeleci. Ogm. VIII n. 8 Sq. 39sqq; IX, Π Sqq. 339. Virtutes quidem infusae inclinant hominem ad ponendo actu correSpondenteS, non tamen immediate removent impedimenta aliunde ob-StBntia, . g. habitu malo ConSuetudine pecCandi acquisitos. Hi enim habitus, Sicut actibus acquiruntur, ita Ctibu Contrarii removendi Sunt. Potest igitur cum virtutibus infusi consistere difficultas ponendi actus harum virtutum facilita autem agendi VirtuoSe acquiritur repetiti actibuS. Neque virtute infunduntur ad dandam hanc eXternam facilitatem sed ad conserenda interna principia Supernaturalia, e quibu actuSSupernaturale Conaturaliter procedunt Cf. S. Thoma 2, 2 q. 23 R. 2 De Verit. q. 24, a. 4 ad I).34O. Virtute Supernatural , quae Simul cum gratia infunduntur, Simul cum gratia a Pntur, Sive per opera meritoria SiU Per SUSCEP-tionem Sacramentorum. S. Scriptura loquitur de augmento fidei I cI7, 3. I CO IO, I Sq), Spei Rom 3, 3), Caritatis Phil , ), quod non solum intellegitur de actibus sed etiam de habitibus Eph 4, 3 q).
EccleSi orat: Omnipotens, sempiterne Deus, da nobis fidei, Spei et Caritati augmentum a Dom. 3 post Pentec). CL concilium tridentinum SCSS. 6 C. O Dens. n. O3 et supra n. 318 333. In infantibus gratia
et Virtute per Solam SuSCeptionem Sacramentorum Confirmationi et eucharistiae augeri OSSunt.
Gratia et virtutes infusae minui non poSSunt, Sed perire OSSunt, et pereunt Soli peccatis mortalibus supra n. 32O). Excipienda tamen est aera, ut docet concilium ridentinum SeSS. 6 Can. 28 S. q. d. amiSSa per peccatum gratia, Simul et fidem semper amitti aut fidem, quae remanet, non SSe veram fidem, licet non it viva aut eum, qui fidem Sine caritate habet, non esse christianum, A. S. Dens. n. 838). Simul cum fide manere etiam Spem docet unanimis ConSenSUS theologorum CL S. Thoma I, 2 q. 63, a. 4 q. I, a. 4 Suares, De grat. l. II, C. , . 3). Ratio Si haec Deus relinquit in peccatore habitum fidei, ut peccator si disponatur ad recuperandam gratiam. Atqui eadem ratio Valet pro Spe quia per idem et spem seccator PoteSt PCr-
229쪽
venire ad attritionem et per Sacramentum paenitentiae iustificari. Ergo Deus etiam spem relinquit peccatori. Fide et Spe pereunt per peccata ipsis directe opposita maXime per peccatum infidelitatis, ut docet concilium tridentinum SeSS. 6 C. Dens. n. O8). I et patitudine mane Sola caritas, quia carita numquam XCidiis Coro 3, ); non manent fide et SpeS, quia earum actu Pugnant Cum essentia beatitudinis cf. II n. Os). Si actu fieri non poSSunt, non eSt, Cur habitu maneant, quorum unicu fini eSt SSe prinCipium talium actuum cs Suares, De fide diSp. 3, ecl. 9 n. O Sqq). In damnatis nullus est habitus operativus Supernaturalis, quia incapace Sunt bonorum Ctuum CL Thoma 2, 2, . , a. ). In animabu autem purgatorii manent omne Virtute insuSae ibid. q. 8, 3).341. Simul cum virtutibus in iusti cationes etiam infunduntur Septem dona Spiritus Sancti quae quidem Isaias ΙΙ, Ι sqq attribuit futuro
Messiae, sed traditio ecclesiastica docet esse in omnibus iustificatis, etsi hoc non est definitum. Multo minus Si definitum, num et qualeS habitus Sint, de qua re multum disputarunt theologi Sensus CCleSiae Sati mani Statur, cum orat et Ueni, Sancte Spiritus . . . da tuis fidelibus
in te confidentibu Sacrum Septenarium et Veni, Creator PiritUS, . . . tu septiformi mUnere. ΘSi quaeritur, quomodo dona di erant a virtutibus infusis, respondet S. Thomas: Per virtute homo fit prompte mobili reSpectu propriae rationis per dona autem fit prompte mobilis respectu Spiritu Sancti.
Oportet ineSSe homini altiore persectiones, Secundum Ua Sit dispositus ad hoc, quod divinitus moveatur; et Stae persectioneSVocantur dona, non Solum, quia infunduntur a Deo, Sed quia Secundum ea homo disponitur, ut efficiatur prompte mobilis ab inspiratione di Vinas I, 2 q. 78, a. ). Hae eXPOSitio CommuniSSime recipitura theologis. Et quia Spiritu Sanctus est persectior motor quam ratio humana, etiam fide illustrata, poteSt per inStinctum Suum OUere in iis, in quibus ratio humana deficit, ut e g. ad actu Singulari sortitudiniS, quale admiramur in martyribus, Vel ad alio actu heroicos, de quibus legimus in vitis Sanctorum. Neque tamen putandum S Unice ad actu tale extraordinarios eXercendo Conserri dona nam Si plerumque otioSa manerent, Sed etiam in cotidiana vita indigemus speciali motione Spiritus Sancti, qui incomparabiliter melius quam noS pSi Videt, quomodo actu nostri ordinandi Sint, ut quam maXime Onducant nobis ad Salutem Cf. l. c. a. ). De Singuli doni Cf. Praeleci. dogm. VIII, IOLSqq, Vel chi ni, De grat. n. 2ILSqq.
230쪽
II 8 Tract. IV. Me virtutibus theologicis Pars I De fide theologica.
Cf. S. Thomas 2, 2 q. 2 - De verit. q. 4; Nares, De fide theologica disp. 6: m. Mazzella, De virtutibus infusis , Romae 884, disp. 3 Luae. Billos, De virtutibus infusis, Romae I9o I thes. 5 qq; Guil. Umers, De fide divina, alisbonae I9oa Prop. 2 sqq; Gust. Lahoxsse, De Virtutibus theologiciS, Brugis I9oo n. 96 sqq; S. Schw ni, De virtutibus infusis, Friburg I9O4. n. O Sqq; 7. minuet, a fot et 'acte de fot', aris I9o8; gr. Turinas, La o catholique, Paris I9O5 P. Guben, ouvelle theologie dogmatique VI, 38 sqq; . an Mori Tractatus de fontibus revelationis necnon de fide divina, Amstelodami I9o6 n. 265 qq.
Prop. XL. Fides est assenSu intelleCtuali firmuS, quo ea, quae a Deo reVelata Sunt, Vera eSSe affirmamu propter auctoritatem Dei revelantiS. 34 a. Stat. UH2St. a Vidimus virtutes theologicas esse habitus supernaturaliter infuSo. Supra n. 336 Sq). Habitu autem Cognoscuntur per actus. Ut igitur magiSitStinctam notionem virtutum theologicarum acquiramuS, earum actu ConSiderandi Sunt. Incipimus a fide, quia haec est prima Virtus in pro CeSS iuStificationis, et a spe et Caritate
b Fides morio in Scriptura varias Si ni cationes habet. Saepe
significat delitatem seu Constantiam voluntati in Servandi promiSSiS. HOC Sensu eo quoque adScribitur Rom 3, 3 q). pSa promissio interdum vocatur fides. Ita de quibusdam mulieribuS, quae promiSSamCAStitatem non SerVaverant, apostolu ait: Primam fidem irritam fecerunt Tim 3, 2). Hi igitur locis fides est actus pertinens ad
In quantum fides pertinet ad intellectum S. Paulus conscientiam Vocat fidem: Omne, quod non St e fide, peccatum Sis RomI4, 23). Ratio huius locutionis in eo est, quod homo Sequen dictamen ConSCientiae, agnoScit super e legem et ei se subicit, quae leX StDeu dictans, quid faciendum, quid omittendum Sit et Sic o Con- Scientiae est quaedam mani Statio Veritatis divinae et actus, quo homo hanc manis Stationem agnoscit, latior Sensu potest appellari fides. Communissime vero in Novo Testamento fides intellegitur actuS, quo propter auctoritatem Dei revelanti assensum mentis praeStamuSitS, quae dicuntur. Sta fide est, de qua hic loquimur, et de qua ait S. Aurustinus: De hac fide nunc loquimur, quam adhibemuS, Cum aliquid CredimuS, non quam damus, cum aliquid pollicemur De Pir et liti C. I n. 34). Haec valent etiam de fide humana,
Sed nos agimus hic de fide divina seu theologica, qua aliquid Deo