장음표시 사용
201쪽
Pars II. Me gratia habituali. Prop. XXXVI. Schol. 18
desunt Communia principia. Indignum autem plane est theologo catholico ad eorum favorem captandum aliquid detrahere velle physicae realitati gratiae
Dei caritas non est inefficax, Sicut saepe Si amor hominum, sed si vult sibi hominem gratum reddere, eum intus ita exornat, ut dignus sit, qui Deo placeat. Ipsius enim SumVS aCtura, Creati in Christo Iesus Eph et 'o).SCBOI Disputationes Cholasticae e gratia habituali. 3o T. a Omne quidem ScholaStici docent gratiam Sancti cantem
esse rem peruranentem. Neque tamen ConVenit inter eoS, quam Censuram mereatur opinio OPPOSita. Quidam, ut Sua res et Bellarminus, censent eam SSe haereticam alii autem, ut om Soto et Medina, censent eam Sse ingentem temeritatem et haereSi proximam, non
tamen formalem haeresim Cf. Meut en Theologie de Vorgei II 8
trus Ombardus Sent. . , dist. 7, g 8 putabat caritatem, qua iustificemur, SSe pSum Spiritum Sanctum. Attamen Spiritus Sanctus est quidem per appropriationem causa efficiens iustificationis
neque Vero PoteS OSSe enS Proprio CauSa formali iustincationis, idque eo minuS, quod iuStificatio St augmenti CapaX, non vero Spiritus Sanctus. Quare theologi omne praeeunte S. Thoma 2, 2 q. 23, a. 2 reiecerunt Ombardi doctrinam. b Cum illa res permanens neque Sit SubStantia Sed accidens, neque Continua motio Spiritualis, Sed aliquid, quod est etiam in infantibus et in adultis tum quoque, Cum non Perantur, theologi Concludunt gratiam Sse aliquam qualitatem S Ernaturaliter in Sam. Hoc etiam diserte docet Catechismus romanus Supra n. O2). Et quia inter varia Specie qualitati nulla est, ad quam aptius refertur haec insuSa qualitas quam habitus, plerique dicunt gratiam Me habitum, non immediate operativum Sed proXime entitativum. Quia vero de habitibus Sunt Variae quaestione philosophicae, quibu Se interponere non Solet auCtorita eccleSiastica, concilium tridentinum abstinuit ab usu huius termini. Postulantibus quibusdam, ut XpreSsius declararetur fieri iustitiam per habitum infusum, delecti patres ad id responderunt id Sati eXplicari per vocem inhaeret . quae stabilitatem Significat, et habitibus congruit, non actibus a Pallavicinus, HiSt. Conc trid. l. 8, C. 4 n. ). Sta appellatio gratia habitualis in communem usum tranSiit, non tamen pertinet ad definitionem ecclesiasticam cs. S. ThomaS,
De Verit. q. 27, a. 2 ad ). Habitu quidem Secundum CommunemaCCeptionem est principium proXime operativum, quod non valet de gratia Sanctificante quia tamen gratia etiam Suo modo Cooperatur ad meritum, Sub hoc quoque reSpectu recte Vocatur gratia habitualis CL S. Thoma I, 2 q. II, a. 2 Suares, De grat. l. 6 C. 3,
Π. 4). Educitur hic habitu per supernaturalem influXum Dei de potentia oboedientiali animae.
202쪽
c Disputant theologi, utrum gratia si habitus distinctus a virtute infusa caritatis necne. Negant realem distinctionem Scotus a dist. 27)et cotistae, item BelIarminus De grat et lib. arbitr. l. I, C. 6 et alii Ratio eorum haec est: n Scriptura et apud Patres iustificatio adscribitur caritati. Atqui gratia est, qua fit iustificatio. Ergo gratia est idem ac caritas. Qui diliget me, diligetur a Patre meos Io 4, 2Ι; Cf. L 7, 47 Io 4, ). S. Augustinus de caritate ait: Nullum est isto Dei dono Xcellentius solum est quod dividit inter filios regni
aeterni et filios perditionis aeternae De Trin. l. 3, c. 8). Secundum concilium tridentinum SeSS. 6 C. 7 iustificatio fit, dum caritas Dei diffunditur in cordibus eorum, qui iustificantur atque ipsis inhaeret s Dens. n. OO Cf. 82Ι . Gratia est vita animae et vinculum unionis cum Deo. Hoc ipsum autem valet de caritate Io 3, 4 4, 6). Ergo gratia et caritas non differunt realiter. Praeterea si differrent, POSSet manere gratia in Caritate, quod est impossibile. Nihilominus sententia Statuens realem distinctionem inter gratiam et caritatem est multo communior inter theologos. Eam docent S. Thoma I, 2 q. IIo, a 3 et ), homiStae, Mares De grat. l. 6 C. 2 , alii plerique Argumentantur e Scriptura, in qua videntur gratia et carita considerari ut duo distincta dona. Gratia Domini nostri Iesu Christi et caritas Dei . . . Sit cum omnibuS Cor 3, 3
cf. I im , 4; Eph 6, 23 sq). Secundum verba Pauli: Caritas Dei diffusa est in cordibus nostris per Spiritum Sanctum, qui datu est nobis a Rom , ), colligitur prius ratione dari Spiritum Sanctum, dein ab eo effici caritatem in cordibus. Atqui Spiritus Sanctus datur
Secundum aliquod donum Creatum, quod non poteSt Sse niSi gratia S. Thomas, De Verit. q. 27, a. ). Concilium viennense distinguit et informantem gratiam et virtutes s Dens. n. 483); item concitium tridentinum SeSS. 6, c. 7 gratiam et donas et Can. I gratiam et caritatem Dens. n. 799 S 82I . Neutra sententia est certa, utraque robabilis. Neutra certa St, quia argumenta primae sententiae Stendunt Solum inSeparabilem neXum inter gratiam et caritatem, quem nemo negat argumenta Secundae Sententiae non postulant nisi diStinctionem rationiS, quam omne Concedunt. Utraque Sententia probabili eSt, quia utraque a magniStheologi defenditur argumentis probabilibus, et quia utraque ab eccleSia toleratur. Sententia, quae Statuit realem distinctionem, praeserenda Videtur, quia pro ea Stat maior auctorita theologorum, et quia naturae rei Videtur conformior. Nam caritas est habitus insusu voluntati et Principium operativum. Prius autem sananda et elevanda Si natura
per principium Sibi inhaerens quam facultates naturae et prius debet homo SSe in ordine Supernaturali quam operari Supernaturaliter, Sicut in ordine naturali prius est natura quam facultates intellegendi et volendi. d Guaeritur, quomodo gratia deleat eccatum. Prius quidem ratione Deus cessat irasci peccatori paenitenti, dum infundit gratiam.
203쪽
Ρars Π De gratia habituali. Prop. XXXVI. Schol. 10 IHoc enS remiSSi peccati, ut Si Condonatio e parte Dei, praecedit infusionem gratiae. Sed Si consideratur id, quod in homine fit, non aliter in hoc ordine tollitur X anima macula peccati nisi infusione gratiae. Sine gratia SSe idem S atque SSe peccatorem, quia Pergratiam homo recte ordinatur ad finem ultimum carere autem recta ordinatione ad finem ultimum est esse in Statu peccati mortalis. Ergo certum Si per gratiam remitti peccatum Dens. n. 792). De hac re convenit inter theologoS; Sed diSputant, utrum oppositio inter gratiam et peccatum mortale Sit moraliS, an PhySica, an metaPhySica. Scotistae ut astrius DeciuStifiC. q. I n. 4 q. 2 n. 38 docent gratiam non ex natura Sua delere peccatum, Sed ex ordinatione divina, qua Deus decreverit delere peccatum, ubi hanc formam insundat. Ratio eorum St, quia nulla sorma physica poteSt necessitare Deum ad amandum hominem, Sed Deus libera sua ordinatione facit amicum suum, quem vult. Idem docent nominaleS, ut cham et Biel. Ceteri theologi omnes docent gratiam PSam Sse causam is malem iusti cationis sine ulteriore ordinatione Dei. Ita e g. S. ThomaS I, 2 q. III, a. 2 q. II 3, R. 2 et Suar De grat. l. 7, C. 2, n. ). Hae sententia magi congruit Cum verbis concilii tridentini, SeSS. 6 C. 3 et , docenti gratiam SSe Unicam auSam sormalem, qua peccatum deleatur et homo iustificetur. Hoc quidem Scotistae non negant, Sed Xplicant ita, ut gratia non per Communicationem essentiae suae iustificet Sed per eXternam Dei acceptationem. Attamen Si pervertitur conceptu causae formalis. Neque ullius momenti St, quod dicunt Deum a creatura non necessitari; nam si Deus libere producit in anima qualitatem formaliter iustificativam et Cum ea ad
effectum Concurrit, non neceSSitatur a creatura, Sed Secundum Sapientiam
Suam non poteSi velle talem qualitatem et simul nolle eius sormalem
Alii theologi dicunt oppositionem inter gratiam et peccatum ESSE
conaturalem quidem, non tamen eSSentialem, Cum per abSOlutam
potentiam Dei possit physica qualitas gratiae conServari in anima Simul Cum peccato mortali hoc autem numquam fieri, quia SSet aliquid violentum. Ita Mares De grat. l. 7, C. I9, Π. 9 C. O, n. 7). Ratio eorum St, quia peccati commisSio et remiSSio OSSeteSSe in alio ordine in quo nulla Sset gratia SVPernaturaliS. Plerique autem theologi hoc non admittunt, Sed Statuunt meta- pDSicam oppositionem inter gratiam et peccatum. Nam quidquid Stde alio ordine providentiae, Deus potest producere qualitatem, quae CSSentia Sua Xpellit peccatum et hominem reddit Deo gratum. TaliS autem qualitas Si gratia, quia omnis forma necesse est habeat esseC- tum formalem, qui ab ea separari nequit, fonte Vero revelationiSconStanter hunc effectum tribuunt gratiae, ut transferat hominem Statu peccati in statum iustitiae, neque ullus alius effectu formaliS
gratiae asSignari potest. nam quod dicunt gratia fieri hominem Deo
204쪽
amabilem, non tamen ideo fieri actu amatum, nihil valet, quia Deus producens qualitatem qua fit homo Deo amabilis, non potest Simul eum actu nolle amare. Itaque praeserenda Si Sententia, quae Statuit metaphySicam repugnantiam inter gratiam et peccatum cs. Vasques, In I, 2, i SP. O4, C. 2 Sqq).e Quaerunt theologi, quomodo gratia Sit sarticipatio naturast divinae. Per se patet hanc participationem, prout est qualita animae, non OSSe SSe niSi quandam Specialem similitudinem divinitatis S. Thomas , . , a. I ad ). Iam in ordine naturali homo est prae inferioribus creaturis imago Dei per naturam Suam rationalem CLoom. II n. 27O). Rationali autem Dei natura in eo principaliter Consistit, quod Deus est Cognitio et amor ut ipsius. Ergo si homo elevatur ad habendam immediatam Dei Cognitionem et amorem proportionatum, haec Si participatio naturae divinae, qua altior cogitari nequit. Atqui per gratiam homo evehitur in eum ordinem, CuiuSterminus conaturali est visio beatifica. Ergo per gratiam consertur aptitudo ad vitam divinam, et hoc enS gratia est participatio naturae divinae. Quia vero omnis arbor bona facit fructu bonoS, X participata natura divina etiam procedent fructu Correspondente Vitae honestae et Sanctae 2 Petro, . GO , ), et e ConverS Per Vitam Sanctam magi magisque in homine perficitur similitudo cum Deo 2 Cor 4, 6). Nihilominus neque in operationibu Sancti neque in principiis operativis formaliter consiStit participatio naturae divinae, ut vult isaida De ente Supern diSp. 32, ecl. 9, . Os , quia naturaeSt ante peratione et ante principia operativa. Ergo bonitas moralis est quidem etiam participatio naturae divinae, non tamen primaria neque maXime radicali CL Mares, De grat. l. 7, C. I).s Tandem quaerunt, utrum gratia sola uincia ad constituendum hominem lium Dei adoptivum, an praeterea ad hoc requiratur aliud quid. In concilio tridentino multum diSputatum S de quaestione, utrum gratia nobis inhaerens Sufficeret, ut in iudicio Dei subsisteremus, an Praeterea requireretur aliqua imputatio meritorum Christi cf. Acta
COnC. trid. ed. MSES, U, Friburg I9ΙI, 423 Sqq; '487sqq; 46 sq:612 sqq; 666 sqq), sed definitum est unicam causam formalem iustificationis esse iustitiam inhaerentem merita autem Christi imputari,
quatenu Propter ea detur gratia.
Alia quaestio, postea inter theologo agitata, haec St, Utrum adoptio Supernaturalis ipsi gratiae habituali adscribenda sit, an potius inhabitationi Spiritus Sancti. Sed haec quaestio non est magni momenti nam alibi tom. II n. I Sqq iam diXimu neque gratiam POSSC SSesine inhabitatione Spiritus Sancti, neque inhabitationem Spiritus Sancti intellegi posse sine fundamento gratiae creatae. Sed etSi praeter gratiam nihil diversum requiritur, ut homo sit filius Dei adoptivus, est tamen ipsa gratia et en absolutum et fundamentum relationi ad Spiritum inhabitantem. et haec inhabitatio recte vocatur nobiliSSimum
205쪽
Pars II De gratia habituali. Prop. XXXVII. 10
elementum et SenSu quodam analogo forma Xterna filiationis adoptivae
Prop. XXXVII. Ad gratiam iustificantem recipiendam homo
adultus debetis Cum auxilio gratiae Praeparare, non per Solam fidem, eamque dogmaticam, Sed etiam per Ctu aliarum Virtutum.
3o8. Stat. QuactSt. Secundum doctrinam catholicam potest etiam peccator quaedam opera honeSta facere et Cum auXilio gratiae actualis etiam actu Supernaturaliter bono elicere Supra n. 222 Sq). Haeresiarchae vero saeculi XVI docent hominem in Statu naturae lapsae non posse quidquam boni operari ConSequenter negant hominem POSSe ea iustificationem per ulla bona opera praeparare. Quod e parte
hominum postulant, Si sola fide fiducialis, qua firmiter confidunt sibi merita Christi imputari. Haec fide non habet rationem meriti, Sed est solum inStrumentum, quo arripiunt ibi merita Christi cs Bellarm. De iuStifi C. . , C. 4 G2 l. I; Moeriter, Symboli φ 6).
Contraria doctrina catholica haec est, quod peccator adultu non iustificatur, nisi per fidem, Spem paenitentiam Cum ope gratiae actualiSipse Se convertat ad Deum fidem vero fiducialem, qualem proteStanteS
3O9. ATR. I. Ex S. ScripturR. Secundum S. Scripturam ad obtinendam iustificationem plura requiruntur e parte hominis a Requiritur de do matica, cuius obiectum Sunt Veritate a Deo revelatae. Praedicate evangelium omni creaturae. Qui crediderit et baptizatus fuerit, Salvus erit; qui Vero non Crediderit, Ondemnabitur Μ Ι6, 3 q; CL Io 3, 7 q). Tota epistula ad romano Scripta est ad hanc doctrinam inculcandam. Non enim erubeSCo evangelium virtus enim Dei est in salutem omni credenti, iudae primum et graeco. Iustitia enim Dei in eo revelatur e fide
in fidem, sicut scriptum est Habis, Iustu autem e fide Vivit s Rona , 6 sq). Credenti autem in eum, qui iuStificat impium, reputatur fides eius ad iustitiam secundum propoSitum gratiae eis Rom4, 3). Si confitearis in ore tuo Dominum Iesum et in corde tuo
credideris, quod Deus illum suscitavit a mortuiS, Salvus eriS ROm IO, ). Hae fides Si argumentum non apparentium . . . . Fide intellegimuSaptata SSe Saecula Verbo Dei. . . . Sine fide autem impossibile est placere Deo credere enim oportet accedentem ad Deum, quia St et inquirentibu se remunerator iis Hebr ΙΙ, Ι 36). OmniS, qui Credit, quoniam Iesu est ChriStus e Deo natu eSis II 3, I CLIO O, I). His et aliis testimoniis clare ostenditur fidem dogmaticam SSe ad
206쪽
b Scriptura numquam postulat dem ducialem, qua homo sibi indubitanter persuadeat sibi merita Christi imputari ad iustificationem. Exemplum fidei iustificantis proponitur Abraham. Sed quid credidit
Abraham e Quia patrem multarum gentium poSui es Rom 4, 7). Quod autem persuasionem propriae iuStificationi attinet, apostoluS monet: Nihil mihi conscius sum, sed non in hoc iustificatus sum; qui autem iudicat me, Dominu eSta I Cor , q). Itaque Cum metu et tremore veStram Salutem operaminis Philo, a). Saepe monet Scriptura hominem non esse Certum de iuStificatione Sua Pro 2O, 9.
tionem. EX operibus iustificatur homo et non e fide tantum, Iaca, 24). Si habuero omnem fidem, ita ut monte tranSseram, Caritatem autem non habuero, nihil Sum Cor 3, 2). In Christo Iesu neque circumcisio aliquid valet neque praeputium Sed fideS, quae per caritatem operatur a Gai 3, 6). In iudicio Christus iis, qui fidem habuerunt
sed male vixerunt, dicet: Numquam novi VOS, diScedite a me, qui operamini iniquitatem Μ 7, 23 cf. 23 4 Sqq). Praecipue requiritur paenitentia Seu deteStatio peccatorum CommiSSorum. Nisi paenitentiam habueritis, omnes Similiter peribitis L Ι3, 3). S. Petru interrogantibus: Quid faciemus, viri fratres ξ respondet: Paenitentiam agites
Ac 2, 37 q). Paenitentia Saepissime in Vetere et in Novo Testamento indicatur ut via ad iustificationem EZ 8, Ι qq. acho, 3 M 4, 7; 2, 2 Sqq I. L 3, 2I. I, 3. Ac 3 I9; 7, 3O. Petri, ). His locis significatur iustificationem obtineri non posse
3Io. ATR. a. Ex traditione CCteSiaStiGR. Nullus est inter S. Patres, qui admittat fidem fiducialem protestantium ; omnes docent ad iustificationem requiri fidem dogmaticam, at non eam Solam. S. Ful entius librum de fide dogmatum catholicorum Scripsit, in cuius initio ait Sine fide nulla poteSt prodeSse, immo ne eSSe conversio Apostolica quippe dicit auctoritaS, quia Sine fide impossibile est placere Deo. Fides namque Si bonorum omnium fundamentum. Fides est humanae salutis initium. Sine a nemo ad filiorum Dei numerum potest pertinere, quia in ipSa ne in hoc aeculo quiSquam iustificationis consequitur gratiam, ne in futuro vitam possidebit aeternam De fide ad Petr. n. I). Plura audiemu in tractatu de fide. Sed simul monent S. Patres fidem solam non sufficere. S. MustinuS: Sine caritate quippe fides potest quidem SSe, Sed non et prodeSSes De Trin. l. 5, C. 8 n. 32). FideS, Uae Per Cari tatem Peratur, ipSa est fides, quae fideles separat ab immundis daemonibuS; nam et ipsi, Sicut dicit apostolus IacobuS, credunt et On' tremiScunt Ia 2, 9 , Sed non bene operantur. Non ergo habent Stam fidem, e qua iustu vivit De grat et lib. arbitr. c. 7 n. 8). iidem
207쪽
Pars II De gratia habituali. Prop. XXXVII. Imrfiducialem, qualem proteStante POSCunt, S. Patre non admittunt. S. Hieron 'mu in Eccle S de iuSti ait: Utrum amentur a Deo
orius . alicui matronae Cribit et Secura de tuis peccatis fieri non debes, nisi cum iam in die vitae tuae ultimo plangere eadem peccata minime valebiss EpiSt. l. 7, p. 23). Sicut hoc testimonio ita multis
aliis Patres docent paenitentiam peccatorum SSe neCeSSariam ad iusti- Mationem . . . . AmbrosiuS: Peccatum non tollitur nisi lacrimis et paenitentia. Ne angelu poteSi ne archangeluS. Dominu ipse, qui solus poteSt dicere: Ego obiSCum Sum , Si peccaverimuS, niSi paenitentiam deserentibu non relaXat Ep. 3I, II). Eadem est doctrina theologorum. Audiatur . Thomas et Iustificatio impii sit Deo movente hominem ad iuStitiam . . . Deu autem
movet omnia Secundum modum uniUSCuiuSque . . . Unde et hominem ad iustitiam movet secundum Condicionem humanae naturae. Homo
autem Secundum propriam naturam habet, quod sit liberi arbitrii. Et ideo in eo, qui habet usum liberi arbitrii, non fit motio a Deo ad iustitiam absque motu liberi arbitrii I, 2 q. II 3, a. ). et Deu autem
movet animam eam Convertendo ad Se pSum. . . . Et ideo ad iustificationem requiritur motu mentis, quo Convertitur in Deum. Prima
autem conversio in Deum fit per fidem . . . . Et ideo motus fidei requiritur ad iustificationem impii. . . motu fidei non est perfectuS, niSi sit caritate informatus unde simul in iustificatione impii cum motu fidei est etiam motu caritatis. ovetur autem liberum arbitrium in Deum ad hoc, quod ei e Subiciat unde etiam concurrit actu timoriS filialis et actus caritatis, ibid. a. ). Iustificatio impii est quidam motuS, quo humana men movetur a Deo a Statu peccati in Statum iustitiae Unde oportet, quod men humana, dum iustificatur, per motum liberi arbitrii recedat a peccato et accedat ad iustitiam. ReCeSSu autem et accessu in motu liberi arbitrii accipitur Secundum detestationem et deSiderium. . . . Oportet igitur, quod in iustificatione impii sit motus liberi arbitrii duplex unus, quo per desiderium tendat in Dei iustitiam, et alius, quo deteStetur peccatum sibid. a. ). Nullu poteSt Scire, Utrum habeat gratiam gratum facientem nisi e speciali revelatione; et revelat enim Deus hoc aliquando aliquibus X speciali privilegio. Coniecturaliter tamen aliquis cognoscere potest Se habere gratiam, in quantum scilicet percipit se delectari in Deo et contemnere re mundanRS, et in quantum homo non est Conscius sibi alicuius peccati mortalis, ibid. q. II 2, a. ) Haec St Communi doctrina Scholasticorum. 3II. Arg. 3. Ex definitione eccleSiae. Concilium tridentinum ess 6, c. 3 declarat ipsius iustificationis exordium in adultis a Dei per Christum Iesum praeveniente gratia
Sumendum SSe, hoc St, ab eiu Vocatione, qua nulli eorum XSiStentibus meritis vocantur, ut qui per peccata a Deo VerSi erant, Per eiuS
208쪽
excitantem atque adiuvantem gratiam ad Convertendum Se ad Suam
ipsorum iustificationem eidem gratiae liber a entiendo et cooperando, disponantvry C. 6: DiSponuntur autem ad ipsam iustitiam, dum excitati divina gratia et adiuti, dem e auditu concipientes, libere moventur in Deum, Credente vera SSe, quae diVinitu revelata et promissa Sunt, atque illud imprimis, a Deo iustificari impium per gratiam eius, per redemptionem quae S in ChriSto IeSu, et dum peccatoresse esse intellegentes, a divinae iuStitiae timore, quo utiliter Concutiuntur, ad considerandam Dei miSericordiam e Convertendo, in spem eriguntur, fidente Deum ibi propter Christum propitium fore, illumque tamquam omnis iustitiae sontem diligere inCipiunt, a propterea moventur adverSu PeCCata per Odium aliquod et deteStationem, hoc est, per eam paenitentiam, quam ante baptiSmum agi oportet, denique dum froponunt SuScipere baptiSmum, incohare novam Vitam et Servare divina mandatas Dens. n. 797 q).Cap. 8: Cum vero apostolus dicit iustificari hominem per fidem et gratis Rom 3, 22 24 , a Verba in eo enS intellegenda Sunt, quem perpetuu eccleSiae Catholicae ConSenSu tenuit et eXpressit, ut Scilicet per fidem ideo iustificari dicamur, quia de est humanae salutis initium, undamentum et radix omnis iusti cationis, Sine qua impossibile est placere Deo et ad filiorum eiu ConSortium PerVenire grati autem iustificari ideo dicamur, quia nihil eorum, quae iuStificationem praecedunt, sive de Sive opera, pSam iuStificationi gratiam promeretur s Dens. n. O I).Cap. 9 et QuamUt autem neceSSarium Si Credere neque remitti neque remiSS Umquam fuiSSe peccata nisi grati divina misericordia propter Christum, nemini tamen fiduciam et certitudinem remissionis peccatorum Suorum iactanti et in ea sola quiescenti peccata dimitti vel dimissa esse dicendum est, Cum apud haeretico et Chismaticos poSSit
eSSe, immo noStra aetate Sit et magna Contra eccleSiam catholicam Contentione praedicetur vana haec et ab omni pietate remotas cia. Sed neque illud SSerendum S Oportere eoS, qui Vere UStificati Sunt, absque ulla omnino dubitatione apud SemetipSo Statuere Se Sse iuStificatos, neminemque a peccati absolvi et iustificari nisi eum, qui certo credat se abSolutum et iustificatum esse, atque hac sola fide absolutionem et iustificationem perfici, quasi qui hoc non credit, de Dei promissi deque mortis et resurrectionis Christi efficacia dubitet. Nam sicut nemo pius de Dei misericordia de Christi merito deque sacramentorum virtute et efficacia dubitare debet, Sic quilibet, dum Seipsum Suamque propriam infirmitatem et indispositionem respicit, de sua gratia formidare et timere poteSt, cum nullus Scire valeat certimesne der, cui non for I SubESSe falsum, se gratiam Dei SSe conSecutum Dens. n. IOZ). Can. 9 et S. . . Sola fide impium iustificari, ita ut intellegat nihil aliud requiri, quod ad iustificationis gratiam consequendam COOPOretur,
209쪽
Pars II De gratia habituali. Prop. XXXVII. Iove nulla e parte neceSSO SSe eum Suae Voluntati motu praeparari atque disponi, A. S. Dens. n. I9). Can. 12 et S. q. d. fidem iustificantem nihil aliud esse quam fiduciam
divinae miSericordiae, peccata remittenti propter Christum, vel eam fiduciam Solam SSe, qua iuStificamur, A. S. Dens. n. 22). Can. 3: S. . . Omni homini ad remiSSionem peccatorum SSe-qUendam neceSSarium SSe, ut credat Certo et absque ulla haesitatione propriae infirmitatis et indispositionis, peccata ibi SSe remi SSa, A. S. s Dens. n. 23). Can. 4: S. q. d. Ominem a peccati absolvi ac iustificari ex eo, quod se absolvi a iustificari Certo credat, aut neminem Vere SSO iuStificatum, nisi qui credat se esse iustificatum, et hac sola fide absolutionem et iustificationem perfici, A. S. Dens. n. 24).SCSS. 4, C. I et 3 docet Concilium etiam lapsos post baptismum poSSe rursu iustificari, Sed Solum Si eram paenitentiam egerint, quae ad remissionem peccatorum propriorum Semper Sit neceSSaria Dens.
Haec igitur est catholica doctrina de praeparatione ad iustificationem requiSita, quam CCleSi Semper OCuit. 3Ia. B L Apostolus scribit: Arbitramur iustificari hominem per fidem sine operibus legis Rom 3, 28). Gratia enim Sti Salvati per fidem . . . non e operibus, ut ne quis glorietura Eph et 8 sq). Atqui his manifeste tribuitur iustificatio soli fidei exclusis operibus. Ergo homo per solam fidem Se praeparare debet ad iustificationem.
Re . Conc. mai. Dist. min. Tribuitur iustificatio soli fidei cum ex-ClUSione perum pure naturalium, ante fidem faCtorum, et Cum XClusione ObSerVationis legis mosaicae, ut est te eXterna, conc. min. Cum XClUSione operum, quae ex fide et gratia prOCedunt, ex min. Dis comes. Ergo homo per solam fidem et non per vires naturale neque per mere Xternam observantiam legis se praeparare debet ad iustifiCationem, conc conSeg. debet homo Contentus esse sola fide neque per bona opera, quae ex fide et gratia procedunt Cooperari ad iustificationem Suam, nex conseq. quia Si Contra
S. Scripturam supra n. O0c . 3I3. Bi. IL Christus ad Iairum ait et Noli timere, crede tantum LC8, o). Ergo Christus nihil postulat praeter fidem. Resp. Nefo supposim argumentationis; ibi enim non agitur de fide iustificante, sed de fide miraculorum, scilicet de resuscitanda filia Iairi. 3I4. Ohi. III. Secundum Scripturam prorsus gratis iustificamur. Atqui hoc
Verum non est, Si per bona opera praeparamur ad iustificationem. Ergo excluduntur bona Pera. Ress. Conc mai Dis . min. Non gratis iustificamur, si per bona opera naturalia possumus iustificationem stricte mereri, conc. min. Si per bona Perae gratia facta nos possumus praeparare ad iustificationem, non tamen eam
210쪽
108 Tract. III. me gratia. StriCte mereri, nex. min. Dist conseq. Ergo XCluduntur opera naturalia et StriCte meritoria, conc conSeq. ergo XCluduntur opera Supernaturalia et non Stricte meritoria, ex conseq. Quomodo et quid Cum auXilio gratiae possimu mereri, poStea dicetur.
Etiam S. Patres, exponentes dicta Scripturae, dicunt solam fidem iustificare, Sed sola opera pure naturalia vel pure legalia excludunt, ut S. Hilarius In Matth. c. 8 n. ), ubi docet homines non iustificari per legem mosaicam vel S. Basilius Hom. de humil. n. 3), ubi docet hominem per Vires naturales non poSSe pervenire ad iustificationem; et similiter alii Ρatres. S. Augustinus, qui adeo inculcat nos non salvari nisi per fidem, tamen reiCit eorum errorem, qui putaverunt eum apostolum Paulum dicere sufficere homini fidem, etiamsi male vivat et bona opera non habeat. Quod absit, ut sentiret vas electionis 3 De lib. arbitr. C. 7 n. 12 . Generatim si Scriptura alicui rei adscribit Certum esseCtum, Ut . . et spe salvi facti sumus a Rom 8, 24 , genuit nos Verbo veritatis Ia I, 18ὶ, similia, hoc intellegendum non est Cum XCluSione aliarum Causarum Vel CondiCionum, quas aliunde ConStat esse neCessarias. Alioquin plurima ab-
3I5. Obi. V. Christus dixit ad paralyticum: Confide fili, remittuntur tibi peccata tua Μ 0, et . Atqui his verbis remissio peccatorum attribuitur fiduciae. Ergo fides fiducialis est admittenda.
Rev. Conc. i. ex min. et conseq. Iesus non dixit Remittuntur tibi peccata, quia confidis tibi mea merita imputari; sed Sensu verborum est Bono animo esto, quia desiderium tuum implebitur. Cognoscens autem intima cordis et videns hominem bene dispositum, remisit ei peCCata ut Deus. Quae dispositio requiratur ad impetrandam remisSionem peCCatorum, hoc loco non XponitUr. 316. Obi. V. In Symbolo profitemur Credo remiSSionem peCCatorum. Atqui fide est assensus absolute Certus. Ergo Cum absoluta Certitudine credere debemus peccata nobis remitti. Diff. mai Credimus remitti peccata, si debitae Condiciones implentur, conc. mai. Credimus Condicione a nobis esse impletaS, Q. H. Conc. min. Dist conseq. Credimus peccata nobis remitti, si debitas Condiciones implemUS, conc conseq. Credimu no impleSSe debita CondicioneS, ex conSeq. Nihil fide divina credere possumus, quod Deus non revelavit. Atqui eUS non revelavit singulis eos esse rite dispositos ad accipiendam remissionem peCCatorum. Ergo o Credere nemo potest, nisi qui huius rei specialem revelationem a Deo CCipit.
Prop. XXXVIII. Gratia sanctificans est graduum et augmenti
CapaX, amittitur Vero omni et Solo peccato mortali. 317. Stcti Q UHOSt. Cum in iustificatione infundatur gratia SanctifiCanS, Sua ponte quaeStio offertur, utrum omnibus aequalis infundatur, an alii maior, alii minor gratia detur utrum Semper maneat aequaliSan augeri possit utrum et quomodo amitti poSSit.