장음표시 사용
241쪽
Cap. I. Me actu fidei Prop. XLI. Schol. 22 Q
perducere, hominem bene diSpOSitum non relinquet Sine auxilio gratiae, et ita etiam sub hoc reSpectu, Seu quod quaeStionem facti attinet, non potest esse fide pure naturaliS.b Non solum ad ipsum actum fidei Sed etiam ad actus, qui immediate praerequiruntur ad fidem, gratia Si necessaria. Imprimis ad iudicium crodibilitatis et credenditatis. S. Mustinus ait: Quis non Videat prius esse cogitare quam Credere Nullus quippe credit aliquid, nisi prius Cogitaverit SSe Credendum . . . . Ita nemo ibi
sufficit vel ad incipiendam vel ad perficiendam fidem, sed sufficientia nostra e Deo est 2 Cor 3, 3 quoniam fideS, Si non Cogitetur, nullaeSt, et non Sumus idonei Cogitare aliquid quasi e nobismetipsis, Sed sufficientia nostra e Deo Sis De PraedeSt. SanCt. C. , Cf. De PCCC merit et remiSS. l. I, C. 23 n. 7). Concilium arausicanum IIcan. 7 docet hominem Sine gratia non poSSe cogitare bonum aliquod Salutare, Sicut Xpedit Dens. n. 8O). Duo autem iudicia, Scilicet ea, quae ut reUelata Proponuntur, esse redibilia et credenda, sine dubio Sunt cogitationeS, quae immediate ad Salutem pertinent ergo ad ea requiritur gratia elevans, ut per hae iudicia voluntas debito modo moveatur in ordine Supernaturali. Per accidens requiritur etiam gratia
medicinalis ad sanandam infirmitatem intellectus in homine qui X aliqua ratione non est satis aptu ad illa iudicia formanda. EX eadem ratione poteSt accidere, ut requiratur gratia medicinalis ad formanda iudicia speculativa de veracitate Dei et de facto revelationis Sed non constat ad eadem iudicia formanda requiri etiam gratiam elevantem, quia per Se nondum pertinent ad ordinem Salutis. In homine iustificato habitus infusus fidei sufficit ad elevandum intellectum, et gratia actualis requiritur Solum ad Xcitandum CL Supran. 233). Secundum S. Thomam ipse habitus fidei facit videre credibilitatem 2, 2 q. , a. I ad ) Secundum aliOS, . g. Mirceburg ENSES
De fide n. 9O), infunditur specialis habitus prudentiae ad iudicium credibilitatis formandum. f. Mares. De fide diSp. 4, ecl. 6.c Pius credulitatis ab ectus, i. e. volunta Credendi, procedit X gratia Secundum doctrinam concilii arausicani si supra n. 339). Haec quoque gratia Si principaliter elevans, Secundario est medicinalis, corrigens voluntatem ab infidelitate ad fidem, ut idem concilium ait. Multi censent infundi specialem habitum piae Credulitatis, ut Mares De fide disp. 7, ecl. 2). Alii, ut S. Thoma 2, 2, . , a. 2 et )censent in iustis credulitatis affectum procedere e caritate, in CCCatoribu autem e Sola gratia actuali, Cum fides Sine caritate non Sit Virtu persecta unde Sicut in peccatoribus actu aliarum Virtutum moralium non procedunt e habitibus infusis, ita neque pius credulitati S
d Fides sine caritate vocatur des informis, quia caret illa forma,
qua actu eiu Sunt perfecte Salutares Seu meritorii Vitae aeternae
Supra n. 326 Sqq) Fides vero cum caritate vocatur des formata,
242쪽
aeto Tract. IV. me virtutibus theologicis Pars I De fide theologica.
non quia carita intrinSecu Constituit fidem, Sed quia ponit hominem in eo statu, in quo actu fidei Si meritoriu vitae aeternae. Ergo idem est habitus fidei informis et sormatae, et distinctio petitur ex conotatione caritati abSenti aut praeSentiS. Carita Condecora fidem, sicut lux conser Splendorem rebuS, non tamen dat vel mutat earum interna constitutiva CL S. Thoma 2, 2 q. 4 R. 3 et ).
Cf. S. Thomas 2, 2 q. De Verit. q. 4, a. 8 et 2 Suaret, De fide disp. II: Mazzelu, De virtutibus infusis disp. I; Umers, De fide divina liber III; Sohi ni, De virtutibus infusis disp. II; ian Mori. Des fontibus revelationis et de fide n. I 85 sqq.
Prop. XLII. Obiectum attributionis Seu formale quo fidei
36o. Stat. URESt. Cum multa et varia revelata Sint a Deo, quaeritur, num haec obiecta fidei in plane disparata, an aliquam unitatem ConStituant. ReSpondemu omnia referri ad unum Commune obiectum, Cilicet ad Deum, de quo omnia, quae reUelata Sunt, aut immediate aut mediate praedicentur. Ideo Deus est obiectum vel subiectum attributionis vel obiectum formale quod fidei hi enim sunt solum diversi termini ad Significandam eandem rem. Ergo quamquam in . Scriptura multa historice narrantur de variis hominibuS, non tamen Propter Se narrantur, Sed ad ostendendam providentiam divinam hominibus mirabili modo invigilantem; et hoc Sensu mediate de Deo praedicantur. Thesis est conclusio aliqua theologica, ab omnibu admiSSa, quae maXime ad hunc finem ponitur, ut clare appareat, quomodo fide Sit virtu theologica, eaque etiam e parte obiecti Una. 36 I. m. I. Ex fine operationis Dei, eXtra. Revelatio est operatio Dei ad extra. Atqui finis omnis OperationiSDei ad Xtra est gloria Dei, i. e. imprimis ut persectione Dei Creaturi rationalibus Cognoscantur. Ergo etiam fini revelationi CSt, ut Deu ab hominibus cognoscatur. Consequenter omnia reUelata ad Deum reseruntur, et Deus est obiectum attributionis fidei. Maior per Se patet. Minor probata est in torno II n. 233 Sqq, ubi quidem Sermo est de creatione, sed eaedem ratione Valent ProreVelatione ChriStus, qui multa et varia docuit, tamen Patrem alloquitur: et Ego te Clarificavi Super terram, manifestavi nomen tuum hominibUS
Io 7, 4 ). Et postulat ab hominibus fidem, quia haec St Via
Veniendi ad persectam Dei cognitionem, quae est vita aeterna. HaeceS autem ita aeterna, ut Cognoscant te Solum Deum VerUm, et quem
misisti. Iesum Christum Io 17. I) Christus est via qui itur ad
243쪽
Cap. II. me obiecto fidei Prop. XLII. 23 IPatrem. Crediti in Deum, et in me Credite. . . . Ego Sum via et VeritaSet vita; nemo venit ad Patrem niSi per mes Io 4, I ). S. Paulus
ait: Est autem fide Sperandarum SubStantia rerum, argumentum non
apparentium s Hebro Ι, Ι). Ergo bona Caelestia, adhuc nobis invisibilia, quae essentialiter ConSiStunt in persecta cognitione Dei, per fidem iam nunc SubsiStentiam quandam in mentibus credentium habent, quod Solum Verum est, Si fide principaliter resertur ad ipsum Deum. Quare ibidem dicitur credendum esse in Deum XSiStentem et remuneratorem. Hi igitur et aliis dicti Scripturae manifeste significatur totam revelationem referri ad ipsum Deum ut obiectum principale, et fidem in hoc ordine providentiae esse illud genu CognitioniS, quo homine recte disponuntur ad Deum finem ultimum. Omni enim, quicumque invocaverit nomen Domini, Salvu erit. Quomodo ergo invocabunt, in quem non Crediderunt λ Romo O, GLSq.)36a AT . . . Ex auctoritate Patrum et theologorum. S. Au ustinetis: Fidei primum ac maXimum officium est, ut in Verum Credatur Deum s De Civ. De l. 4, C. O). Ut mens in fide fidentius ambularet ad veritatem, ipsa veritas Dei Filius, homine RSSUmPto, non Deo ConSumpto, eandem Constituit ac fundavit fidem ut ad Deum iter esset homini per hominem Deum s ibid. l. ΙΙ, C. ).CIemens lex fidem vocat canticipationem visionis beatificae Strom. l. 2, C. ). Secundum S. Bernardum fide est certa praelibatio nondum propalatae VeritatiSs De Consid. l. 3, C. ). Atqui in visione Deus eSi obiectum principale ergo etiam in fide. Quia fides est quasi impersecta Visio, adveniente visione beatifica cessat fides, id quod non eSSet ConSequenS, Si biectum principale SSet diverSum. S. Thomas ait: Si consideremus materialiter ea, quibus fides assentit, non Solum S ipse Deus Sed etiam multa alia, quae tamen Sub assensu fidei non cadunt, nisi Secundum quod habent aliquem ordinem ad Deum, prout scilicet per aliquos divinitatis effectus homo adiuvatur ad tendendum in divinam ruitionem. Et ideo etiam X hac parte obiectum fidei est quodammodo verita prima, in quantum nihil cadit sub fide nisi in ordine ad Deum, Sicut etiam obiectum medicinae est Sanitas, quia nihil medicina considerat nisi in ordine ad Sanitatem. . . . Ea, quae pertinent ad humanitatem Christi et ad
Sacramenta eccleSiae Vel ad quaSCumque Creaturas, Cadunt Sub fide, in quantum per hae ordinamur ad Deum, et iis etiam SSentimUS propter divinam auctoritatem a 2 2 q. Ι, a. Ι). Idem docent Commentatores S. Thomae et ceteri theologi unanimiter sere. Fusiorem eXplicationem dat Sua res in disp. 2 de fide, qui etiam hoc effert Deum SSeunicum obiectum abSolute neceSSarium omnis fidei, quae est undamentum religioni Supernaturalis, quia Si omnia alia obiecta deeSSent, posset tamen tali fides et talis religio subsistere sed nulla religio Supernaturali concipi potest, nisi Deus aliquid de se ipso revelet. Inter
244쪽
aeta Tract. IV. Me virtutibus theologicis Pars I De fide theologica.
reliqua fidei obiecta eminet ChriStus homo, qui OS Deum est obiectum principale fidei nihilominus etiam Christu homo ad Deum refertur.e Omnia vestra Sunt, Vos autem ChriSti, Christu autem Deis I Cor 3 22 sq). Finis, Cum tradiderit regnum Deo et Patri. . . . Tunc et ipse
Filius subiectus erit ei, qui Subiecit sibi omnia, ut sit Deus omnia in omnibus Cor I 3, 24 28).
363. Obi. . Multa in Scriptura narrantur non solum pure naturalia Sed etiam valde minuta, e . . Cuius Staturae fuerit aliquis homo, quot filios aliquis habuerit, et similia multa, quibus nihil proficimus in Cognoscendo Deo. Atqui haec sunt obiecta fidei. Ergo non omnia obiecta fidei referuntur ad
Deum ut subiectum attributionis. Ressp. Dist. mai. Multa in Scriptura narrantur, quae per se nihil Conferunt ad Deum meliu CognoSCendum, Irans mai. quae per accidens et in contextu sermonis nihil Conferunt ad Deum meliu CognOSCendum, ex mai. Diff. min. Haec sunt obiecta fidei per Se nem min. Per CCidenS, conc. min.
Haec distinctio in credibilia per se et credibilia per accidens recepta est ab omnibus theologis, etsi non omnino eodem modo ab omnibus expliCatur. Sufficit audire explicationem . Thomae: Aliqua sunt credibilia, de quibus est fides secundum se aliqua vero sunt credibilia, de quibus non est fides secundum se sed solum in ordine ad alia, sicut etiam in scientiis quaedam proponuntur ut per Se intenta, et quaedam ad manifestationem aliorum. Quia vero fides principaliter est de his, quae videnda speramus in patria secundum illud Hebro I: Fides est substantia Sperandarum rerum , ideo per se ad fidem pertinent illa, quae directe nos ordinant ad vitam aeternam, Sicut Sunt tres personae Omnipotentis Dei, mysterium incarnationis Christi et alia huiusmodi et secundum ista distinguuntur articuli fidei. Quaedam vero proponuntur in . Scriptura ut credenda, non quasi principaliter intenta sed ad praedictorum manifestationem, sicut quod Abraham habuit duos filios, quod ad tactum ossium Elisaei suscitatus est mortuus, et alia huiusmodi, quae narrantur in . Scriptura in ordine ad manifestationem divinae maiestatis vel inCarnationis Christia et, et q. I, a. 6 ad 1 Cf. a. 8). Fidei obiectum per se est id, per quod homo beatus efficitur. Er accidens autem aut secundariose habent ad obiectum fidei omnia, quae in . Scriptura divinitus tradita Continentur, Sicut quod Abraham habuit duos filios, quod David fuit filius
IeSSe, et alia huiusmodi. Quantum ergo ad prima credibilia, quae Sunt articuli fidei, tenetur homo explicite credere, sicut et tenetur habere fidem. Quantum autem ad alia Credibilia, non tenetur homo explicite Credere Sed solum implicis vel in praeparatione animi, in quantum paratUS Si Credere, quidquid divina Scriptura continet. Sed tunc solum huiusmodi tenetur X-plicite credere, quando hoc ei constiterit in doctrina fidei contineri 2, 2,
Quae per accidens Credibilia sunt, partim sunt res physiCae, e quibUS Cognoscitur potentia et providentia divina, quemadmodum in primo Capite
GeneSi enumerantur ordine rerum, ut efferatur omnia esse a Deo Creata,
vel Christus Dominus dicit aves nutriri et flores vestiri, ut Commendet Pro Videntiam diVinam partim sunt res historicae, quae adduntur, ut SubStantia
245쪽
Cap. II. me obiecto fidei Prop. XLII. Schol. I. 233
narrationis melius intellegatur, sicut in omni narratione historica fit partim sunt Ornatu Sermonis, quo re per Se intentae Vividius exprimuntur, ut in libris poeticiS. 364. Ohi. II. Fides est de Complexis Atqui Deus est aliquid incomplexum. Ergo Deus non est obiectum proprium fidei. Nov. Diff. mai. Fide est prinCipaliter de iis, quae in Se sunt Com
Nostra cognitio in hac vita procedit per iudicia et enuntiationes Comparamu enim praediCatum Cum SubieCto et Cum eo Coniungimus aut ab eo separamus. Hae iudicia et enuntiabilia diCuntur complexa in oppositione ad simplicem apprehensionem. Etiam ea, quae in e Sunt perfecte impliCia, CompleX tantum modo Cognoscimus. Eadem via alios docemus et ab aliis discimus, etiam ab ipso Deo secundum Communiter Contingentia. Ita Christus Dominus o humano modo totam doctrinam revelatam proposuit, et etiamnunc CClesia ita proponit dogmata revelata. Itaque etiam assensus fidei proxime fit in aliquam propositionem, . . Deus est trinus. In ipso Deo divinitas et trinitas non sunt duae res, sicut in propositione Deus et trinuS sunt duo vocabula vel duo conceptus. Nihilominus nobis possibile non est
credere Deum trinum nisi formando illud iudicium Deus est trinus. Attamen sicut in aliis iudiciis intellectus non terminatur ad iudicia sua sed ad res ita etiam in fide intellectus terminatur ad ipsum Deum. De qua re S. Thomas ait et Veritas igitur divina, quae simplex est in se ipsa est fidei obiectum;
sed eam intellectus noster accipit Suo modo per viam Compositionis, et SiC per hoc, quod Compositioni factae tamquam verae assentit, in veritatem primam tendit ut in obiectum; et sic nihil prohibet veritatem primam esse fidei Obiectum, quamvis Sit Complexorum De Verit. q. 4, a. 8 ad 5 Cf. adi In 3 Sent diSt. 24 R. I, Ol. 2 SUm. 2, 2 q. I, a. ErgO TOPOSitioneS sunt obiectum materiale et immediatum assensus fidei, Deus ipse est obiectum formale quod et quo, et ultimus terminus et finis huius assensus cf. Suares, De fide diSP. 2 SeCt. ).
SOBOL De SymboliS. 365. Veritate illae principales, quae omnibus hominibus Xplicite
Credendae Sunt, Continentur quidem in Scriptura et aliis sontibus revelationiS, Sed eo modo, ut Studium et exercitium requiratur ad ea X his sontibus eruenda. Ad tale autem studium non omnibus ingenium et otium Suppetit. Et ideo fuit necessarium, ut e Sententii Scripturae aliquid manifestum Summari Colligeretur, quod proponeretur omnibus ad credendum s S. Thoma 2, 2, . , a. 9 ad ). EiuSmodi brevis sententiarum fidei collectio vocatur Fmbolum, . . inSigne Vel tessera, qua fideles ab infidelibus vel haereticis distinguuntur; quare Vocatur etiam regula fideis. Quidam dicunt nomine Symboli significari collectionem; sed collectio graece est uJoim non συ&βsio M.
246쪽
234 Tract. IV. Me virtutibus theologicis Pars I. Me fide theologica.
Symbola authentica edi non poSSunt niSi a Summo pontifice aut a concilio Oecumenico, Sive editio fit formaliter per novam legem sive aequivalenter per Sum Communiter receptum Sub auspiciis summi
pontificis, quemadmodum etiam in alii legibus fit. Inter Symbola
Forma Fmboli apostolici, quae nunc in USU St, non legitur ante saeculum VI Sermo SeudoauguStinianUS 244, ). Vetus forma romana Dens. n. 2 cf. 6 Caret tribu articuli edeScendit ad inferos,
e SanCtorum Communionem 3, et Vitam aeternam s. Hae sorma usque ad
Saeculum I ascendit origo apostolica, quae iam Saeculo, a pluribus Patribus affirmatur, certi argumenti probari nequit Saeculo VIorta est narratio a Singuli apoStoli unum articulum SSe Conditum. Nihilominus scholastici praeserebant divisionem Symboli in quattuordecim articulo S. Thoma 2, 2 q. I, a. 8 Suares, De fide diSp. 2, Sect 3 n. O). Articuli dicuntur metaphorice. Ut enim corporis membra articulis distinguuntur, ita etiam in hac fidei Confessione, quidquid distincte et separatim ab alio nobi credendum St, recte et P- posite articulum dicimuS Cauch rom. Par I, C. I, . ).Θmbolum athanasianum, quod quibusdam diebus recitandum praescribitur in Breviario romano, est incerti auctori Cf. Dens. n. 39 SqCum nota). Auctoritas eius nititur usu liturgico, ab eccleSi praecepto. Paulatim in liturgiam introductum est inde a Saeculo IX Circiter. Θmbolum nicaenum continet confessionem fidei a primo Concilio
Oecumenico Contra ariano Statutam Dens. n. 34). oStea quaedam
addita Sunt a concita constantinopolitano I Dens. 86, ubi in nota de additamento e Filioque s) Recitari solet in missi Sollemnioribus. EXSiStunt praeterea quaedam longiore sormulae, quae non Solent Vocari Symbola sed rofessiones dei, ut professio fidei tridentina Dens. n. 994 Sqq). SOBOL . Num ex parte obiecti fides creverit per SUCCESSio
366. a S. Thomas docet substantiam articulorum de Semser eandem mansisse, quod ita Xplicat: Omnes articuli implicite continentur in quibusdam primi credibilibus, Scilicet ut credatur Deu eSSe et PrΟ- videntiam habere circa hominum Salutem In esse enim divino includuntur omnia, quae Credimus in Deo aeternaliter XSistere, in quibuS nostra beatitudo consistit in fide autem providentiae includuntur omnia, quae temporaliter a Deo dispensantur ad hominum Salutem, quae Sunt via in beatitudinem . . . . Sic ergo dicendum St, quod quantum ad substantiam articulorum fidei, non est factum eorum augmentum Per temPorum SUCCOSSioneS, quia quaecumque posteriore Crediderunt, continebantur in fide praecedentium patrum, licet implicite. Sed quantum ad Xplicationem Crevit numerus articulorum, Ut quaedam X plicite cognita Sunt a posterioribus, quae a prioribu non CognOSCe
247쪽
Cap. II. me obiecto fidei Prop. XLII. Schol. 2. 233bantur Xplicites 2, 2, . , a. 7). Deu enim paulatim homine erudivit in cognitione Veritatum reVelatarum, Sicut magister, qui OVit totam artem, non Statim a principio tradit eam diSCipulo, quia Capere non poteSt, Sed Paulatim, CondeSCenden eiu Capacitati; et hac ratione prosecerunt homines in Cognitione fidei per temporum SucceSSionem. Unde apostolus Gai 3 Comparat Statum Veteri teStamenti pueritiae s
b Explicatio autem credendorum olim flebat per nova revelationes, quia credibilia XCedunt naturalem rationem 2, 2 q. 2, a. ). Primus igitur magnus progreSSu factu eSt temporibu patriarcharum, Secundus per legem OSaicam, tertiu temporibu poSteriorum Prophetarum, qui quo propinquiore erant temporibus Christi, eo magis instruebantur de fide incarnationi 2, 2 q. 74, a. 6). Itaque temporibu prophetarum plura Xplicite Credebantur quam aetate legiS, et aetate legi plura quam temporibu patriarcharum, et tunc Plura quam praecedentibu temporibu De Verit. q. 4, a. Ι). Sed ultima consummatio gratiae iacta est per Christum, unde et tempus eius dicitur tempus plenitudini Gallas 2, 2 q. I, a. 7 ad ). Innititur enim fides nostra revelationi apostoli et propheti factae, qui canonico libro Scripserunt, non autem revelationi, si qua fuit aliis
revelatione Sed per magis explicitam Unitionem et exsoSitionem eorum, quae soStolis revelata Sunt. Quae Ypositio authentice fit per magiSterium CCleSiaSticum, quod non Omni tempore omnia aeque eXplicite propoSuit, Sed Singula, prout temporum neceSSita POStulabat. S. Thomas: Eorum quae Sunt fidei, quaedam Sunt, quae non Unt Persecte per CCleSiam mani Stata, Sicut in primitiva eccleSi nondum erat perfecte declaratum apud homines, quod illi, qui erantis iudaeis ConVerSi non tenerentur legalia ObServare, et Sicut tempore Augu-Stini nondum erat per ecclesiam declaratum, quod anima non SSete traduces In Rom. 4, ecl. 3). Hinc intellegitur, quod interdum doctores catholici videntur dissensisse vel circa ea, quorum nihil interest ad fidem, utrum sic vel aliter teneantur vel etiam in quibuS-dam ad fidem pertinentibus, quae nondum erant per CCleSiam determinata. OStquam autem Ssent per CCleSiam determinata, si quiStali ordinationi pertinaciter repugnaret, haereticu CenSeretur 2, 2,
Itaque verus progressus dei habetur; nam olim ad multa quaestiones christiani non poterant eadem certitudine et Claritate reSpondere, qua Un POSSUmUS. Hi progreSSu praeparatur per inquisitione et disputatione theologorum, et perficitur per definitione Conciliorum et Summorum pontificum occaSio Xterna definitionum Saepe erant doctrinae falsae haereticorum Vel aliorum errantium.
248쪽
2 6 Tract. IV. Me virtutibus theologicis Pars fide theologica.
d Multipliciter ecclesia potest aliquid de ire circa obiecti est:
I. Ecclesia definitione tollit dubitationem, utrum aliqua doctrina sit revelata necne, e g. infallibilita romani pontifici e cathedra loquentis. 2. Si constat aliquam propositionem SSe reUelatam, ecclesia definitione Solvit quaestionem ortam de SenS propOSitioniS, . g. definiendo verbis Hoc eS Corpus meum significari tranSSubStantiationem panis in corpus Christi. 3. Ecclesia definit certis quibusdam terminis apte significari
doctrinam reVelatam, . . UOCO ConSubStantialitati persectam aequalitatem Filii cum Patre. 4. Ecclesia definit hanc vel illam doctrinam
non posse Conciliari cum revelatione, Sed SSe haereticam, . g. quotieS
statuit Si quis dixerit hoc vel illud, anathema sit. 3. Ecclesia definit
ConcluSione theologicaS, non immediate a Deo revelatas sed e aliis veritatibus neceSSario fluenteS, . . animam SSO Per Se formZm Corporis humani. 6. Ecclesia definit quasdam practica ConSequentia cum doctrina reUelata neXaS, . . neceSSitatem Confitendi peccata gravia poSt baptiSmum CommiSSa, quae neceSSita Cum inStitutione Sacramenti
paenitentiae nectitur. De hac re plura scripsi in Theologische eit-fragens IV. J74 Sqq. Causa infallibilitatis definitionum ecclesiasticarum est SSiStentia Spiritus Sancti, qui non quidem nova revelat, Sed ita movet intellectum et voluntatem hominum, qui ConStituunt magiSterium apostolicum, et eorum, qui eo adiuvant, ut in revelata diligenter inquirant, inquisita recte intellegant, intellecta debito modo enuntient. f. quae de hac re docet concilium vaticanum SeSS. 4 C. 4 Dens. n. I 836 Sqq). Prop. XL III. Obiectum formale quo Seu motiVum internum et specificans fidei divinae est auctoritas Dei revelantiS. 367. StHt. QuaeSt. a Cum fides sit assensus praestitu proster auctoritatem ratis, auctoritas testis vocatur obiectum tormale quo fidei Seu illud obiectum, quo determinatur intellectus sub influX voluntatis)ad affirmandam rem testificatam. Quia obiectum ut causa influen in intellectum etsi non ut unica causa movet intellectum ad actum, V Catur motivum. Et quia per obiectum formale et motivum Specificatur actu intellectus, vocatur obiectum Speciscans. Ita actu fidei Si Specifice diversu ab actu scientiae, quia ad actum fidei determinatur homo Per auctoritatem, ad actum autem scientiae per internam Videntiam rei cognitae. Motivum internum dicitur, ut distinguatur a motiUO X-tern Seu a quacumque ratione Xtra lineam fidei impellente, ut actuS fidei Ponatur, ut St . . metus poenae vel desiderium praemii cf. Umers, De fide n. 23 Sqq). Auctoritas Dei revelantis seu ut testis veritatis est ius, quod DCUS habet, propter infinitam Suam scientiam et veracitatem nobis imponendi obligationem credendi dictis suis. Deus utpote supremu DominUS noSter habet etiam ius postulandi a nobis, ut ipsum audiamuS, Si ult
249쪽
Cap. II. De obiecto fidei Prop. XLIII. ag
nobis loqui; sed hoc motivum proXime respicit Voluntatem hominum et eorum ObServantiam et oboedientiam erga Deum Xigit. In thesi autem loquimur de motivo pSiu intellectus, quo intellectus determinatur ad aliquid verum habendum.
b Gulielmus Parisiensis Alvernus docuit motivum fidei esse
supremum Dei dominium, Ob quod redimus, quia Deus iubet nos Credere, non quia PS Vera eSt De fide C. ). Olim protestantes satis communiter dicebant hominem ad Credendum moveri non motivo externo sed solo interno instinctu Spiritu Sancti Modes istas, qui
volunt revelationem SSe mySterioSum quoddam Commercium Cum Deo
in anima hominis, et qui fidem reponunt in tendentia Sensus religiosi in Deum ConSequenter admittere nequeunt motivum fidei esse auctoritatem Dei summe veraci in loquendo. Doctrina in thesi enuntiata est de fide definita. Definitio in concilio vaticano proxime facta Si Contra doctrinam rationalistarum et semirationalistarum docentium ultimum fidei Salutaris motivum esse perSpectam rerum religioSarum evidentiam cs Coll. Lac. II, 327). 368. AT . I. Ex S. Scripturct. Auctoritas Dei revelantis est obiectum formale fidei divinae, si Credimus Deo seu testimonio divino, quia Deus Si Suprema Verita in CognoSCendo et loquendo. Atqui ita re Se habet secundum S. Scripturam. Ergo. Prob. min. Credidit Abraham Deo, et reputatum est illi adiuStitiam . . . . In repromiSSione etiam Dei non haesitavit diffidentia, sed
Confortatu est fide, an gloriam Deo. . . . Non Si autem Scriptum tantum propter ipSum, quia reputatum est illi ad iustitiam, sed et propter noS, quibu reputabitur Credentibu in eum, qui suscitavit Iesum Chri-Stum Dominum noStrum a mortuiSs Rona 4 3 2 23 Sq). Ergo Abraham credidit Deo revelanti rem prorsus improbabilem, Scilicet ipsum iam Senem futurum patrem multarum gentium, et Credidit, an gloriam Deo, i. e. fiden absolutae Dei veracitati. Si testimonium hominum accipimus, teStimonium Dei maiuS St. . . . Qui non redit Filio, mendacem facit eum, quia non redit in testimonium, quod testificatus est
Deus de Filio suo Io 3 9 sq). Sicut hi prOVocatur ad Veracitatem Dei, ita alibi ad Scientiam eius, quia quod CimVS loquimur, et quod vidimus testamur , inquit ChriStu de SeipSO IO , II CL 3, 22 Sqq). et Qui me miSit, Vera eSt, et ego quae audivi ab eo, haec loquor in mundos Io 8, 26); ergo qui credit in me, non credit in me, Sed in eum, qui miSi me IO 2, 44). 369. m. a. Ex traditione.
S. CFprianus: e Promittit Deus, qui Vera est, Cuiu Sermo Credentibus aeternus et firmus est Si tibi vir gravis et laudabilis aliquid
250쪽
zi Tract. IV. me virtutibus theologicis Pars De fide theologica.
polliceretur, haberes pollicenti fidem, nec te falli aut decipi ab eo credereS. . . . Deu tecum loquitur, et tu mente incredula perfidus fluc
tuaris Ps De mortal. C. 6. 5. AmbroSAS: Si Deo non redimus, cui credimus omnia enim, quae credimuS, Vel viS Credimus Vel auditu. Visus saepe fallitur, auditus in fide St. An SSerenti persona discutitur Si viri boni dicerent, nefa putaremu non Credere. DeUS asserit, probat FiliuSs In Luc. l. 4 n. I). S. Leo M. et Divina enim est auctoritas, cui CredimuS Serm 7 de natiU. C. I). Idem docent theologi unanimiter, etsi de quibusdam adiacentibus quaestionibus disputant. S. Thomas ait: In fide Si consideremus formalem rationem obiecti, nihil aliud est quam Verita prima Non enim fides, de qua loquimur, SSentit alicui, nisi quia est a Deo revelatum. Unde ipsi veritati divinae fides innititur tamquam medios 2, 2, . , . ). IPSUm autem testimonium veritatis primae se habet in fide ut principium in scientii demonstrativis De verit. q. 4, a. 8 ad 6). Rationem internam reddit X eo, quod fide est Virtus. Nullus enim habitus rationem virtutis habet nisi ille, cuius actus semper Si bonuS aliter enim non esset perfectio potentiae. Cum igitur actus intellectu Sit bonus ex hoc, quod Verum ConSiderat, oportet, quod habitu in intellectu exsistens Virtus esse non possit, nisi sit talis, quo infallibiliter verum dicatur. . . . Hoc autem fide non potest habere, quod virtu ponitur X pSa rerum eVidentia, Cum Sit non apparentium. Oportet igitur, quod hoc habeate hoc, quod adhaeret alicui testimonio, in quo infallibiliter veritas
invenitur. Sicut autem SSe Creatum, quantum S de Se Vanum Stet desectibile, nisi contineatur ab esse increato, ita omni Creata VeritaS desectibilis est, nisi quatenus per Veritatem inCreatam rectificatur. . . . Unde oportet, quod fides, quae virtus ponitur, faciat intellectum homini adhaerere veritati, quae in divina cognitione consistit tranScendendo proprii intellectus veritatems De verit. q. 4, a. ). Fide non POSSet SSe SSensu absolute firmus, nisi niteretur motivo absolute firmo tale autem motivum est sola divina auctoritaS, i. e. abSoluta scientia et veracita Dei.
Concilium vaticanum sesS. 3, c. 3 docet fidem Virtutem CSSeSuPernaturalem, qua Dei aspirante et adiuvante gratia ab eo revelata Vera SS CredimuS, non propter intrinsecam rerum Veritatem naturali rationi lumine perSpectam, sed propter auctoritatem ipsiu Dei revelantis, qui ne falli nec fallere potest, Moens. n. 789 . Deus falli non
poteSt, quia Si omniscius fallere non potest, quia Si abSolute VeraX. OmniScientia autem et veracitas constituunt auctoritatem Dei, quatenuS haec auctoritas est motivum assensus intellectualis Auctorita Vero,
qua Deu Voluntatem hominis regit, consistit in supremo dominio Dei. Utraque auctorita concurrit ad imponendam homini obligationem re dendi Quare concilium definit can. de fide S. q. d. rationem