장음표시 사용
261쪽
Cap. II. Me obiecto fidei Prop. XLIV. 249
Deum eiusdem fidei auctorem eXSiStere, ulterius progredi nequit, Sed quavis difficultate ac dubitatione penitu abiecta atque remota omne eidem fidei obsequium praebeat oportet, Cum pro certo habeat a Deo traditum esse, quidquid fides ipsa hominibus credendum et agendum proponiis Dens. n. 637 qq). Ergo auctorita ecclesiastica clare
docet motivis credibilitatis effici, ut fides theologica sit rationabilis. 38o. Hos para III. Motiva credibilitatis non pertinen ad motivum
internum et speci cani dei. Nam Secundum Specificam Suam rationem fides est obsequium intellectuale Deo praestitum per SSenSum firmiS-simum. Atqui motiva credibilitatis non producunt neque obSequium intellectuale erga Deum neque SSenSum firmiSSimum. Ergo non Sunt motivum internum et Specificans fidei, Sed hoc motivum est unice auctoritas Dei revelantis. Maior probata Si Supra n. 342 qq). Prob. min. oliva Credibilitatis ostendendo veracitatem Dei et factum revelationis hominem Certum reddunt PSum poSSe prudenter Credere et debere credere. Atqui qui cognoscit e poSSe et debere Credere, per hoc non praestat ullum obsequium Deo, Sed solum habet in actu primo possibilitatem praestandi tale obsequium. Ergo motiva Credibilitatis non efficiunt, ut fides sit obsequium intellectuale Deo exhibitum, sed sunt condicio tantum, ut tale obSequium praeStari OSSit. Idem valet quoad assensum rvsisSimum, quia fide eSt SSenSUS, qualis debetur infinitae scientiae et veracitati Dei; unde ratione SSentialis firmitatis hic assensus est idem in omni credenti. Atqui varia motiva credibilitatis generant assensum plus Vel minus firmum pro dignitate rationum, quae apprehenduntur, numqUam Vero generantaSSenSum firmiSSimum Super omnia. Ergo motiva credibilitatis non sunt interna et Specificans ratio assensu fidei firmissimi Super omnia. De qua re in actis concilii vaticani haec leguntur: Quamvis SSenSUS fidei locum habere non posset, nisi adessent motiva credibilitatis,
Voluntas tamen elevata imperat aSSenSum, et intellectu elevatu formaliter assentitur non Secundum menSuram cognitioni motivorum credibilitatis, quae sunt Solum revelationi applicatio et praevia condicio, Sed Secundum mensuram auCtoritatiS Dei revelantiS, quae est motivum sormale fidei, Coll. ac VII, 334). Cf. Dens. n. II 69. OtiVa, Uibus homines inducuntur ad amplectendam fidem catholicam, valde diverSa Sunt, et Saepe id, quod alterum Convincit, alterum nullo modo movet. Ergo cum nihilominus fides in omnibus sit specifice eadem, patet motiva credibilitatis respectu fidei non esse motiva interna et essentialia Sed Xterna et accidentalia. Secundum irceburg enses De fide n. 16 sqq fides resolvitur creditis in auctoritatem Dei loquentis assective in honeStatem, ob quam Volunta imperat SSenSum dispositive in signa credibilitatis. Et addunt: Sunt ergo Signa haec nec intrinsecum motivum fidei, ut
fide eSt, Cum eam Secundum nullum praedicatum essentiale Specificent
262쪽
aeo Tract. IV. Me virtutibus theologicis Pars I De fide theologica.
aut intentionaliter ConStituant nec Sunt motivum fidei, ut certissima ac firmissima est, cum ab illi Summa fidei certitudo ac firmitas non habeatur; ne Sunt motivum Sub alia Proprietate ergo nec in illa fides vel partialiter etiam resolvi proprie a intrinSece poteSt. s38 I. bi. . Christus vituperat OS, qui ante fidem miracula postulant Μ 8, 12. Io 4, 8 . Atqui Si miraCula et alia motiva Credibilitatis prae- requiruntur ante fidem, recte poStulantur. Ergo motiva credibilitatis non
Ressp. Dist. mai. ChriStu Vituperat OS, qui non Contenti signis Credibilitatis a Christo datis, alia pro arbitri Suo OStulant, conc. mai. VitUPerat eos, qui postulant argumenta pro ipSiu legatione divina, negi mai. Dist. min. Recte postulatur, Ut Deu reVelationem suam Circumdet debitis signis credibilitatis, conc. min. reCte OStulatur, Ut Deu laCiat, quae Singuli pro arbitrio vel praeiudicio Suo XCogitant, neg. min. Et nec comess. ani Ste Dei est statuere, quibus signis Velit revelationem credibilem reddere hominum vero est etiam in hac re Dei Consilio Cquiescere. Velle Deo praescribere, quid facere debeat, antequam quis Credat, est actus praesumptioni et infidelitatis CL Ι, . 14 sqq 147 qq 158, ubi aliae obiectione Solvuntur).38 a. Obi. II. Christus ait e Si non faCio opera Patris mei, nolite Credere mihi; si autem facio, et si mihi non vultis credere, operibus Credite, Ut CognoScatis et Credatis, quia Pater in me est et ego in Patre η Io Io, 37 q). Atqui his verbis Christus significat indifferenter sibi et miraculis suis redi.
Ergo miracula Seu motiva credibilitatis sunt etiam motivum fidei. Re . Conc. mai Nef. min. Nam hi non est sensus Iudaei inte
rogaverant et Si tu es Christus, dic nobis palam. Respondit iis Iesus Loquor obi et non reditis opera, quae ego facio in nomine atris mei, hae teStimonium perhibent de mes Io io, 24 sq). Aliis verbis: Iam dixi
vobis me esse Christum; si solum dixissem neque operibus supernaturalibUS probaSSem me SSe legatum divinum, recte ageretis verbis meis non CredenteS nun autem teStimonium meum Corroboravi miraculis ergo Si nudum testi monium meum obi non sufficit, ex miraculis discite Deum per me loqui. Itaque miraCula probant verum esse testimonium Christi de legatione sua divina, ipsa autem revelatio divina hoc modo cognita est motivum SSenSUS
fidei, ut supra n. 368 audivimus.
383. Obi. III. Revelatio omnibus facta est, et omnes Credere debent. At' qui si certitudo hausta ex motivis credibilitatis praerequiritur ante Ctum
fidei, plurimis fides est impossibilis, quia inquisitio in haec motiva est iis nimis diffcilis. Ergo ante fidem non requiritur certitudo hausta e motiViScredibilitatis.
Rev. Conc mai. Dist. min. Si ante fidem requireretur certitudo Cien'tifica et absoluta, fides multis esset impossibilis, conci min. si sufficit Certitudo vulgaris et respectiva, fides multis est impossibilis, ne . min. Dist conSeg. ἰAnte fidem non requiritur Certitudo Cientifica et absoluta, conc conSeg. non requiritur certitudo vulgari et reSPeCtiVa, Q. conSeg.
263쪽
Cap. II. me obiecto fidei Prop. XLIV. 23ΙDe certimine ante dem requisita haec notentur 1. Ad certitudinem tria requiruntur a firmus assensus mentis sine formidine erroris, b obiectiva verita eorum, quae affirmantur, C talis nexus inter subiectivam cognitionem et obiectivam veritatem, ut vi huius nexus falsitas excludatur. In ordine naturali hi nexus Constituitur per motiva assensu perspecta. In ordine supernaturali accedit auxilium gratiae. Certitudo de facto revelationis ante mulsa saeculi ominibus datae auri ure testimonio ontinum, sicut omnis Certitudo historica Si quis inquisitione facta in fontes istoricos cognovit eos esse authenticos et fide dignos et obiectionibus Contra eos factis testimonium eorum non subverti, dicitur habere Certitudinem scientificam et absolutam. Han certitudinem acquirendi non omnes ingenium et otium habent. Est igitur alia via acquirendi certitudinem de facto revelationis, qua non pervenitur ad tam perfeCtam Ognitionem, Sed ad eam cognitionem, quae Sufficit hominibus minus excultis, seu ut theologiloqui solent, rudioribus, ut sine formidine erroris iudicent revelationem vere
Scilicet hi non inquirunt in testimonia praeteritorum Saeculorum Sed contenti sunt estimonio ominum nunc viventium. Omnes homines aliquando in hoc statu mentis sunt. Pueri a parentibuS, magistris, aliiS, a quibu erudiuntur, etiam rerum religiosarum notitiam accipiunt. Ab initio simpliciter repetunt, quae audierunt Sed paulatim saltem Confuse percipiunt rationabile esse fidere educatoribus et praeceptoribus suis et irrationabile esse in dubium revocare, quae illi ut certa proponunt. Quamprimum a via intellexerunt, quid sit credere revelationi divinae olim per Christum factae, possunt Cum auxilio gratiae formare iudicium credibilitatis et elicere actum fidei theologicae. Valde quidem imperfectus est hi modus apprehendendi factum
revelationis per teStimonium teStium proximorum; attamen tale St, quod quo meliu perSpicitur, e perfectius evadit. Nam pueri paulatim CognoSCunt proXimos testes Consentire Cum aliis maioris auctoritatis, immo eorum testi monium esse testimonium totius CCtesiae Catholicae. Hoc autem doctis et
indoctis est vere sufficiens motivum credibilitatis. Multi postea incipiunt legere historiam ecclesiasticam, intellegunt mirabilem institutionem religionis
ChriStianae, eius propagationem, firmitatem, salutares fructuS, impletionem vatiCiniorum, testimonium martyrum, notas CCtesiae erae, quibu omnibuSCertitudo respectiva magis magisque evehitur ad certitudinem absolutam. Μultas quoque obiectiones audiunt Cum solutionibus , iiS, qua ignorant, eorum Certitudo non perturbatur Si qua audiunt, qua non OSSunt Solvere, Ciunt ea posse solvi ab aliis et Sanus Sensus eos edocet rem solide probatam non fieri incertam eo, quod diffiCultates Contra eam proponantur.
Ad hae accedit auxilium gratiae, sine quo neque docti neque indocti iudicium credibilitatis formare possunt, prout oportet. Hae gratia Supplebit, Si quid deest ex parte condicionum naturalium in iis, qui ad fidem obligantur. ASSenSus autem, qui Cum auxili gratiae fit, multo magis pugnat Cum sal Sitate quam ullus assensu pure naturalis, quia absolute repugnat Deum eXCitare et adiuvare Supernaturali auxilio hominem ad assentiendum pro positioni falsae.
gnum quoddam et perpetuum est motivum credibilitatis et divinae suae legationis testimonium irrefragabile. suo fit, ut ipsa veluti signum levatum in nationeS
264쪽
a a Tract. IV. Me virtutibus theologicis Pars fide theologica.
et ad se invitet, qui nondum crediderunt, et filio Suos certiores faciat firmissimo niti fundamento fidem, quam profitentur. Cui quidem testimonio efficax subsidium accedit ex superna virtute Etenim benignissimus Dominus et errantes gratia sua exCitat atque adiuvat, ut ad agnitionem veritatis venire possint, et eos, quo de tenebri tranStulit in admirabile lumen suum, in hoc eodem lumine ut perseverent, gratia Sua Confirmat, non deSerens, nisi deseratura Dens. n. 704). Theologi autem in conCilio an explicationem addiderunt et Quamvis fideles rudiores motiva omnia credibilitatis distincte non
noverint ne ipsi ea valeant XpitCare, noverunt tamen modo ipsis CCommodato unam, sanctam Catholicam et apOStoliCam CClesiam, et in hac semperiis ob oculos versatur incommutabile, plene Sufficiens et certum credibilitatis motivum Seu potius motivorum CompleXUS, Ut non iam, quaSi Cito redant,
leves sint cordes Eccli 0 4 , sed fundamentis innitantur firmissimis ad plenam credibilitatis certitudinem, parati Semper, quantum ad Singulo pro eorum Condicione Spectat, ad SatiSHCtionem, per eccleSiam nempe et in ecclesia, omni poscenti rationem de ea, quae in ipsi est, spe. Sicut namque in veritatibus quibusdam naturalibus, disponente providentia Dei naturali, totum genus humanum Citra demonstrationem scientificam habet plenam certitudinem, quae inquisitione philosophica potest quidem in suis fundamentis amplius et distinctius explicari sed nullis apparentibus rationibus labefactari, ita divina bonitas et sapientia in ordine providentiae supernaturalis disposuit ecclesiam Catholicam iis insignem Characteribus, ut in ea citra scientificas inquisitiones, quibus longe maxima pars hominum idonea non est, etiam rudes habeant facile cognoscibile Compendium motivorum credibilitatis ad plenam Certitudinem, quae poterunt per disCiplinas apologeticas distinctiore et ampliore expliCatione Confirmari sed non potest rationibus oppositis induci prudens
dubium ad illam certitudinem labefactandam Coll. ac VII, 33 . 3. Simili modo atque de pueris catholicis iudicandum est de Dentilibus,
qui primum audiun missionarium praedicantem evanielium. Quamdiu in eo nihil percipiunt nisi hominem dicentem se annuntiare revelationem divinam, non possunt Credere fide theologica Ergo aut una aut altera via iis ostendendum est missionarium esse virum, Cui in hac re fidere prudenter possint et debeant. Si desunt media naturalia per se sufficientia, Deus iuvabit eos non sola gratia interna sed, si opus est, etiam ignis externis, quibus praedi catio missionarii fiat credibilis Deo certe viae non desunt, eaeque diverSiS- Simae, quae ex historia missionum disci sed in systema redigi vix possunt.
Non minima pars a in re est vita sancta missionariorum, eorum neXUS Cum tota CCleSia, per Caritatis, martyrium Christianorum, ratio et Opera
bona, quibus Dei benedictio operi evangeligationis impetratur, fructu optimi vitae religiosae et moralis, qui in neophyti apparebunt. 4. Si quaeritur Nonne potest cum certitudine respectiva aeque bene proponi doctrina falsa et perab distinguendum est. Si agitur de doctrinis non necessario omnibus hominibus explicite credendis, potest hoc modo proponi doctrina falsa. o non solis rudioribus sed etiam doctis accidit; nam etiam hi interdum inter se ita dissentiunt, ut alii dicant aliquid esse Credendum, alii autem negent. Ex qua re nihil detrimenti provenit, quamdiu OmneSparati sunt ad admittenda ea, quae ecclesia OCet. Si vero agitur de doctrina explicite credenda, iterum distinguendum Stinter eos, qui iunt in ecclesia catholica vel catechumeni CCleSiae, et OS,
265쪽
Cap. II. Me obiecto fidei Prop. XLIV. Schol. 233
qui bona fide sunt extra ecclesiam Catholicam. Cat olicis ecclesia atriolica cum suis notis e signis S sui ciens motivum credibilitatis ad credenda ea, quae in Symbolis et aliis fidei fontibus omnibus notis proponuntur. Aliud
motivum aeque universale et omnibuS CCommodatum non exsistit. Hoc motivum eatenus reSpectivam tantum Certitudinem parit, quatenus non pro
tota dignitate sua Cognoscitur Sed hoc non impedit, quominus vera certitudo adsit. Itaque fideles actum fidei solent ita eliCere, ut diserte enuntient quas dam veritates omnibus notas et dein addant et quidquid per ecclesiam catholi-Cam Credendum proponitur . a autem ratione numquam potest falsum pro vero admitti. Si qui autem vellet explicite Credere aliquam veritatem magis reconditam, OSSet Utique CCidere, ut erraret et putaret se habere certitudinem credibilitatis et se Ctum fidei licere, quamvis revera neque certitudinem habeat neque actum fidei eliciat. Quo in CaSu gratia non Concurreret ad hunc putativum Ctum fidei, Sed SSet error quidam naturaliS, qualis in communi vita non raro Committitur. Error in talibus rebus reconditioribus per se non nocet fidei, sed Solum noCeret, Si qui pertina esset
Ii, qui bona de sun extra ecclesiam et volunt doctrinam Christi Credere, non habent aliam viam, nisi ut ratione utente et gratia adiuti, persuadeant sibi hoc vel illud esse a Deo revelatum et credibile, et dein Cooperantegratia Circa artiCulos, quo tali modo invenerint, fidem eliciant. Si simili modo sibi persuadent credibilitatem articulorum falsorum, venient ad actum fidei opinatum tantum. Sed quamdiu sunt vere bonae voluntatis, gratia divina efficiet, ut saltem ea inveniant et Credant, quae ad salutem Sunt neCeS-saria. Nihilominus in peiore Condicione sunt quam Catholici, quia deest iis universalis et infallibilis regula fidei et universale motivum credibilitatis.
SOBOI. De analysi fidei. 384. a Anabsis dei est resolutio D ica actus dei in ultimum
motivum. Diximus obiectum sormale et motivum fidei esse auctoritatem Dei revelantis Supra n. 367 sqq). Sed quia ad fidem etiam Cooperanturpius credulitatis affectus et iudicium credibilitatis, completa analySiS
fidei postulat, ut etiam horum actuum motiva ConSiderentur et OStendatur, quomodo inter Se Cohaereant. Itaque Credo . . Deum SSe trinum, quia Deu hoc revelavit; Deo autem revelanti credo, quia Si prima veritas primae autem Veritati revelanti Credo ea, quae revelat, quia prima Verita eSt. Intra
lineam fidei ultra interrogando rationabiliter procedere nequeo, quia nemo Praeter ipSam primam eritatem quaerit rationabiliter aliam rationem, cur ei Credam. Prima Veritati Credo propter eius dignitatem et o Sensu propter ipsam, neque ullo alio motivo indigeo immo omne aliud motivum credendi XCluditur. Nihilominus quia fides est actu liber et a voluntate imperatur Supra n. 33 Sqq), adhuc recte quaeritur: Cur vis credere Quae quaeStio non iam pertinet ad internum motivum actus fidei, Sed admotivum praecedenti actu voluntatiS. Itaque Credo, quia Ol Credere, et Polo credere. quia hoc est rationabile et honestum. Et sic etiam
266쪽
aea Tract. IV. Me virtutibus theologicis Pars De fide theologica .
intra lineam pii affectu Credulitati CeSSat quaOStio, quia nemo rationabiliter potest quaerere aliud motivum, cur Velim id, quod est rationabile
Tamen quia ante pium affectum credulitatis praecedit iudicium credibilitatis supra n. 77 sqq), adhuc tertia reStat quaestio Cur iudicas rationabile et honestum eSSe Velle Credere Quae quaestio pertinet ad praeambula et motiva credibilitatiS, i. e. ad ea, quae ad fidem
Praerequiruntur per modum CondicioniS, non per modum motivi interni et Specificantis. Itaque iudico ESSE credendum, quia certis rationibus intellexi eum erae veracem et EPEMSSe id, quod credendum St. Hae est ultima quaeStio, quae in hac re poni potest, quia si ob certas ratione iudico rem ita SSe, nemo poteS Ulteriorem rationem huius iudicii rationabiliter quaerere Ante fidem autem requiritur certitudo hausta e motivi credibilitatis, ut Vidimus. Et sic analysis fidei est completa. b Haec etsi videntur satis mani Sta et Simplicia, tamen sc multa Saecula acriter disputarum Si e vera anal Si dei neque nunc omne ConSentiunt, etSi magi magiSque ea Xplicati acceptatur, Vae modo propoSita St. OmiSSi Sententiis, quae obSOleVerunt, Ceterae eXplicatione procedunt e hoc quasi Xiomate in actu fidei non solum propter auctoritatem Dei revelantis affirmari rem creditam, Sed etiam ipSam auctoritatem Dei et factum revelationis. Hoc supposito dicunt auctoritatem Dei et factum revelationis esSe affirmanda propter SeipSa nam i affirmarentur propter alias rationes, fide demum niteretur his rationibUS, non ero auctoritate Dei revelantis, et Si CeSSaret SSe fide theologica IamVero quomodo possum affirmare auctoritatem Dei et factum revelationi propter seipsa, Cum neutrum mihi per Se VidenSSit ReSpondet Suare utramque veritatem esse credendam fide divina respondet Card de Lugo utramque Veritatem, recte ConSiderutam, OSSCnotam e terminis. Alii theologi plurimi alterutram e his sententiiSSecuti Sunt, etsi interdum varias modificatione addiderunt. c Itaque Suarra docet fidem ita niti auctoritate Dei revelantis, ut o Suum obiectum sormale non accipiat tamquam Cognitum Per aliud lumen, Sed sua virtute et efficacia credat illud. Concedit hoc CSSe magnum mySterium, Sed addit esse valde consentaneum rationi nam tota hae certitudo debetur infinitae excellentiae divinae, immo intrinSece Videtur sequi e qualitate, ut sic dicam, divini teStimonii, quatenu omnino infallibile est et obligare potest ad credendum ea,
quae dicit, tamquam in fallibilia. Dicendo enim aliquid eo ipso dicit
SC CSS Veracem in eo, quod affirmat; nam hac ratione inducit ad credendum illud dictum esse verum, et consequenter etiam dicit Seita SS Veracem, ut mentiri nullo modo possit; nam hoc titulo obligat
ad credendum illud tamquam infallibile et ideo ex intrinSeca natura talis fidei et talis obiecti nascitur, ut idem testimonium, quod Sufficit
ad Credendum rem revelatam, sufficiat ad credendum revelantem CSSe
267쪽
Cap. II. Me obiecto fidei Prop. XLIV. Schol. 235Veritatem, quae fallere non poteSta De fide disp. 3, ecl. 6). Idem dicendum est de facto revelationiS, quia in actu Xercito, dum DeuSaliquid dicit, quasi per intrinSecam refleXionem eiusdem actu in Seipsum dicit e dicere . . . . Et a ratione, quando aliquid sufficienter proponitur ut dictum a Deo, eo ipS locutio illa sufficienter proponitur ut verbum Dei, et ideo non tantum re dicta sed etiam locutio ipsa accipienda est et credenda ut Verbum Dei. Hoc ergo modo divinum verbum et rem dictam et Seipsum dicit, et a ratione per fidem infusam reditur, et non per resolutionem in aliud Verbum Sed per Se- ipsum ibid. SeCt. ΙΣ). Haec theoria admitti nequit, nam repugnat O credere Deo SeeSSO Ueracem, quia hoc dicit, et o Credere, quod dicit, quia est verax hic enim est circulus vitiosus. Fac me independenter ateStimonio Dei nescire Deum esse veracem, ConSequenter Si quid mihi teStatur, neScio, utrum hoc teStimonium Sit Verum an falsum. Item credere aliquid propter Seipsum est contradictio in terminis; nam credere est admittere aliquid propter auctoritatem testis. Etiamsi
testis testatur Suam auctoritatem, Ut Deu reUelRUit e SS Ueracem, Credo auctoritatem ut teStatam Seu ut obiectum materiale, non Credo
eam ut teStantem Seu ut obiectum formale et motivum Sed eam ut testantem admitto, quia aliunde novi et nisi aliunde noViSsem, testimonium coram intellectu meo maneret indifferens ad Verum et falSum. Ergo in nulla fide sive divina sive humana obiectum Ormale ut sor- male OSSum eadem Specie SSenSu affirmare, qua affirmo obiectum materiale. Neque o opuS St, Sed Si Certo novi obiectum formale, poSSum propter illud et Secundum mensuram dignitatis eius affirmare obiectum materiale Praecedentia ratiocinia ad hunc SSenSiam non movent, Sed nobi proponunt et applicant motivum formale, ut propter
Itaque Standum est potius in doctrina, quam Mares alibi froponit Intellectus potest tendere in aliquod materiale obiectum propter aliud
ut quo Seu ut sormale, etiamSi actu non tendat in illam rem, quae eSt formale obiectum, tamquam in rem Seu materiam, Circa quam ProPrie VerSetur, quae Solet dici obiectum quod . . . Nam fidelis aSSentitur veritatibus fidei, nixus divino testimonio et veritati infallibili eius ut rationi formali, quamvi eo actu, quo redit rem reUelatHm, non Credat vel Deum esse primam veritatem insallibilem vel Deum hoc revelasses De incarn diSp. 34, CCt. 3 n. II).d Card de Lugo reiecta Suaresti sententia nihilominus Statuit tum factum revelationis tum veracitatem Dei SSe propter Se affirmanda. Hoc de facto revelationis, ab ecclesia proposito, ita Xplicat: Inter eccleSiae propoSitionem, tot miraculis confirmatam, teStificatam a martyribuS, acceptatam a docti et probis etc. X una parte, et inter locutionem mediatam Dei ex alia, quae Sunt duo Atrema illiu pro-POSitionis, dicet non appareat evidenter apparet tamen ObSCur tanta
268쪽
2 6 Tract. IV. Me virtutibus theologicis Pars I. Me de theologica.
ConeXio, Ut X PS ConeXione Xtremorum OSSit intellectus immediate assentiri, et accedente imperio Voluntati poSSit etiam Sine formidine dicere Haec est doctrina Dei, Seu HOC Proponitur e parte Dei. . . . Sicut miracula et martyria etC. fuerunt aliquo modo Voce et nutus Dei,
quibus loquebatur videntibu illa Signa et martyria etc. Sic mihi parentes, magistri, libri et tota haec notitia de illis omnibus, quae ad me immediate pervenit, Si aliquo modo S Dei, per quod mihi mediate et aliquo modo loqui dignatuS St. Itaque quando per libros et praedicatores etc. proponitur mihi Sufficienter doctrina fidei perinde
est, ac Si Deus mecum ageret et mihi eam loqueretur . . . PeteS, an
per Stum SsenSum, quo iudico Deum revelare haec mysteria seu hoc proponi X parte Dei, dicar Scire an Credere revelationem. Respondeo dici potius credere, quia licet non SSentia propter Dei testimonium, quo hoc ipsum Sit revelatum, Sed immediate X pSi terminis ut dictum St, quia tamen SSentior ObSCure et Captivando intellectum ad assentiendum sine sormidine, ideo dicor Credere revelationem. Est tamen hoc credere valde diverSum ab illo, quo Credo incarnationem, quia illud prius est Credere per modum primi principii, hoc autempoSteriuS Si Credere per modum ConcluSionis et propter aliud, De fide diSp. I, ecl. 7). Deum SSe Summe Veracem, Si XSi Stat, immediate e conceptu Dei colligitur Deum autem eXSiStere patet e facto
Neque haec hesoria admitti potest. Nam revelationem divinam factam SSe non poteS Cognosci nisi mediantibus certis Signis vel argumentiS. Neque haec Cognitio mediata eo fit immediata, quod qui argumenta iungit cum Subiecto cognoscendo et dicit: Revelatio hi argumenti probata est immediate nota. Hoc est Solummodo logicum artificium, quo indoles huius propoSitionis mysterium e g. incarnationiSest a Deo revelatum, non fit alia Sed quomodocumque Onuntur argumenta, Semper cognoSCimu revelationem SSe factam, quia et quatenu argumenti Probatur. Miracula, prophetiae, teStimonium eccleSiae Sunt revelationis argumenta, ut docet concilium Taticanum SeSS. 3, C. 3 Dens. n. 79O). Quod autem argumentis probandum CSt, non immediate Cognoscitur. Revera nullus homo ita actum fidei elicit, Ut conetur e termini immediate cognoscere factum revelationiS
divinae immo plurimi theologi docent hoc omnino fieri non POSSE.e Di cultas in hac materia inde orta est, quod multi theologis
Supponebant actum dei esse conclusionem logicam, qua affirmantur duae PraemiSSae et dein Consequens propter praemissa in hunc modum: Quidquid Deus diXit, est verum atqui Deus hoc dixit ergo OC StVerum. Tali ConcluSio, etsi fieri potest, non est actus fidei theologicae nam fides theologica est fides auctoritatis, non conclusio Vel deSScientifica Supra n. 342 c). Fide theologica creditur obiectum materiale Propter formale, et hoc Solo modo est assensus mediatuS non autem actu fidei creditur vel affirmatur obiectum sormale, Sed hoc obiectum
269쪽
Cap. III. me proprietatibus fidei Prop. XLV. 23
ut aliunde notum praesupponitur. Neque praevia Cognitio huius obiecti est motivum fidei sed condicio praerequisita. Fides igitur non est actus discursisu neque sormaliter neque virtualiter, Sed est simplex affirmatio obiecti materialis propter auctoritatem Dei testantis. Hanc sententiam tenent Salmanticenses De fide disp. I dub. ), salia De fide disp. 3, secl. 4), illo De viri in f theS. 6), Schi ni De viri ins. n. 2Ι 33), Lahourae, Stentrus, Hurur, Mannens, an Mori fainvel multi alii Ecclesia de hac disputatione theologica nihil definivit; et theologi de essentia fidei eatenu ConSentiunt, quatenus omnecdocent obiecta materialia revelata Credenda esse propter auctoritatem Dei revelantis. Plus ecclesia non poStulat. Quoad anneXaS disputationes logica vel psychologica poteSi quivi eligere eXplicationem, quae ei probabilior videtur.
Prop. XLV. Fides est assenSus absolute Certu ratione in- fallibilitatis et adhaesioniS. 385. Stat. QuaeSt. Xplicata natura fidei theologicae ex parte subiectiva et obiectiva restat dicendum de quibusdam proprietatibus essentialibus actus fidei. Et imprimis quidem quia fides consistit in
assensu iudicativo, quaeritur quae Certitudo ui aSSenSui Conveniat. Cum certitudo sit Status menti vero firmiter inhaerentis, duplex elementum in omni Certitudine et Consequenter etiam in assensu fidei distinguendum est a nexus cum obiectiva veritate seu in fallibilitas, b adhaesio mentis cum exclusione dubitationis. Inter errore ab Abaelardo Sparso erat teste S. Bernardo De erroribus Abael. C. 4 etiam hi fidem eSSe SSensum opinativum, quasi cuique in ea Sentire et loqui, quae libeat, liceat, aut pendeant sub incerto in agis a Variis opinionibus nostrae fidei sacramenta et non magi Certa Veritate SubSiStant s. Geom. Hermes docebat theologo, ut fidei veritate demonstraret, omnia fidei dogmata serio in dubium revocanda SSe. Squedum ea certi argumentis e ratione petiti probaSSet cf. Dens. n. 6Ι9 Coll. ac VII, 33 Sq). Moder-nistae, Cum non agnOSCant dogmata immutabilia a Deo revelata sed Sola Symbolica eXpreSSione internae Xperientiae religioSae, aliam certitudinem fidei non habent nisi sorte mere Subiectivam Dens. n. O79); nam aSSenSu fidei ultimo innititur in congerie probabilitatums Dens. n. O23).
270쪽
ae Tract. IV. Me virtutibus theologicis Pars I. Me fide theologica.
fide excludi omnem dubitationem voluntariam et omnem falsitatem Si doctrina catholica, de qua Omne theologi catholici consentiunt.
si fidei salsum subesse posset, aut inde SSet, quod Deu falSum revelaret, aut inde, quod homo SSenSum fidei poneret Circa rem non revelatam tamquam revelatam. Atqui utrumque repugnat. Ergo fidei salsum ubeSSe non PoteSt. Prob. pars I in Repugnat salSum revelari a Deo. Hoc enim esset mendacium. Atqui non St Deu quaSi homo, ut mentiatur s Num 23, 9) qeSi autem Deu VeraX, Omni autem homo mendax s Rom 3, 4 ; fideli Deus in omnibus Verbi Sui et Sanctus in omnibus operibus suis a P Ι44, 3). Similia Saepe repetuntur in . Scriptura Christus ait: Verum S teStimonium meum, quia Cio, unde Veni et u Vado Qui me miSit, Vera eSty Ι 8, 4 26). Prob. pars II min. Fide non poteSt SSentiri non reVelato ut revelato. Nam assensu fidei procedit e gratia ad hoc data, ut as-SenSUS ponatur Supra n. 43. 333 339). Atqui repugnat Deum gratia sua movere hominem ad affirmandum falSum. Ergo assensus fidei ex indole Sua Supernaturali non potest Cadere niSi in verum. Si homo conaretur actum fidei elicere Circa aliquid, quod salSum est, Deus gratia Sua non concurreret, et ita actu fidei non fieret, Sed naturalis error
Itaque infallibilitas fidei, duplici causa est: e motivo auctoritatiSDei revelantis, qui nec falli nec fallere potest, et e Supernaturali auXilio, quod ad falsum assensum non datur. Quare conci umor, dentinum ess 6, an I certitudinem fidei vocat absolutam et in- fallibilem certitudinem Dens. n. 26 cf. O2).387. Prob. Hra II. Fides est araensus absolute fruetus ratione
adhaesionis voluntariae. Nam fides est actuS, quo ebu revelati adhaeremu e RSSenSU, quem meretur auctorita Dei revelantis. Atqui auctoritas Dei revelanti meretur assensum absolute firmum immo quiaeSi infinita, meretur a MSum aestimative es aspretiatis Summum, quo eiu teStimonium praeserimus omnibus motivili Contrarium apparentibus. Si teStimonium hominum accipimus, testimonium Dei maiuSeSta I Io 3 9. Licet nos aut angelus de caelo VangeliZet ObiS, Praeter Uam quod evangeligavimus vobis, anathema iis Gaio, ). Propter an adhaesionem fides vocatur certa scientia. CertiSSime Sciat ergo omni domu ΙSrael, quia et Dominum eum et Christum fecit Deus hunc IeSum quem vos crucifiXistis Ac 2 36). Abraham et non infirmatu eSt fide, . . . non haesitavit diffidentia, . . . PleniSSime ScienS, quia quaecumque promiSit, potens est et facere. Ideo et reputatum
est illi ad iustitiam Rom 4, 19 sqq) Scio. Cui credidi, et CertuS