장음표시 사용
271쪽
Cap. III. me proprietatibus fidei Prop. XLV. 239Sum, quia potenS Si depoSitum meum Servare in illum diem, a TimI, Ia). . Haec fidei certitudo Saepe effertur in . Scriptura. S. Basilius ait: Fides est assenSu haud aeSitan Super iis, quae
audita Sunt, Veritatem eorum, quae Dei munere Praedicata Sunt, Persuasissimam habens s Sermo de fide n. I). Theodo= eius: Fides est c dispositio non dubitans, animi credentium inSitas Graec affect Cur. Sermo I). S. Augoninus: Quidquid fidei contrarium est nulla dubitatione credamus esse falsiSSimums De Gen. ad litt. l. I, C. 2Ι, . Ι). S. Fulgentius in libro De fide ad Petrum s c. 4 Sqq ConStanter repetit: FirmiSSime tene, et nullatenus dubites. Idem dicitur in Θmbolis et fidei professionibus: Haec est fide catholica, quam niSi quiSque fideliter firmiterque crediderit, Salvus eSSe non poterit firmiter Credos: ego firma fide credo et profiteors Dens. n. 4 343 994). Credendi verbum, ab initio Symboli positum, Catechismu romanum PariΙ, C. ,
n. 2 ita explicat Credendi Vo hoc loco putare, Ni Stimare, pinari non Significat, sed, ut docent Sacrae Litterae, certissimae SSensionis Vim habet, qua menS Deo, Sua mySteria aperienti, firme ConStanterque
assentitur. Quamobrem is credit quod ad huius loci explicationem
attinet), cui aliquid sine ulla haesitatione Certum et PerSURSUm St. Secundum concitium vaticanum fide est plenum intellectu a Voluntatis obsequium omnis assertio fidei contraria salSa St; quapropter christiani opiniones fidei contraria pro erroribu habere tenentur om
388. Obi. . De rebus fidei dubitare possumus, de multis rebus naturaliter notis dubitare non possumus. Atqui certius est id, de quo dubitare non poSSumuS, quam id, de quo dubitare possumus. Ergo fides non est absolute certa sed scientiae naturali cedit in certitudine.
Resp. Conc. mai. Dist. min. Certius est id, de quo dubitare non POSSUmUS, Certitudine evidentiae, conc. min. semper Certitudine infallibilitatis et adhaesionis, in quantum haec gradu habere poteSt, nem min. Dist con- Seg. Fide non est absolute certa hoc sensu, quod nulla maior Certitudo cogitari potest, et cedit scientiae naturali ratione Videntiae, conc conseq.; fides non est absolute Certa, quatenus ei potest Subesse falsum vel Cum ea
iungi potest dubitatio voluntaria, et cedit scientiae naturali ratione insallibili
S. Thomas ait: Certitudo duo potest importare scilicet firmitatem adhaesionis, et quantum ad hoc fides est Certior omni intellectu et scientia, quia prima Veritas, quae Causa fidei assenSum est fortior Causa quam lumen rationis, quod Causat assensum intellectus vel Cientiae importat etiam evidentiam eius, Cui assentitur, et si fides non habet certitudinem sed scientia et intellectus' De verit. q. 4, a. I ad in Firmitas fidei ex parte subiecti Credenti et non provenit ex hoc, quod intellectus eius sit terminatus ad Credibilia virtute aliquorum principiorum sed ex voluntate, quae intellectum inclinat ad hoc, quod illis creditis assentiat. Et inde est, quod in his, quae sunt fidei, potest motus dubitationis involuntarius insurgere in credente ibid. q. Io, in ' ad 6 Fidei igitur est certior, quis habet tertiorem
272쪽
26 Tract. IV. Me virtutibus theologicis Pars I. Me de theologica.
CauSam; Si autem minu Certa quam Cientia, quia intelleCtus credentis minus plene assequitur obiecta Sua quam intelleCtu Scientis. Sed quia unumquodque iudicatur simpliciter quidem SeCUndum CaUSam Uam, SeCundum autem dispositionem, quae est ex parte Subiecti SeCundum quid, inde est, quod fides est simpliciter certior, Sed alia Sunt Certiora Secundum quid scilicet Secundum OS 2, 2 q. 4 R. 8 .Epidentia est quidem aliqua causa certiminis sed non unica fidei enim causae sunt auctoritas Dei et auXilium gratiae, quae sunt meliores causae quam evidentia naturaliS; et per a CauSa a fide excluditur omnis voluntaria dubitatio et omnis error. Ideo fides dicitur SSenSu absolute Certus et super omnia firmus. Voluntas absolute firmiter imperat aSSensum, quae est mitas enisa et etiam assensu imperatus est abSolute firmus, quae est mctas ad aesiva. Potest distingui tertia firmitas, non essentialis fidei, quatenus habitus fidei ita est in anima radicatus, ut non faCile amittatur, quae St mctas in arama. Fides non dicitur absolute firmus assensus, quasi non possit ullus firmioraSSenSU Cogitari nam . . maior Si Certitudo beatorum in Caelo. Neque
fides dicitur firmior alia certitudine quoad solam exclusionem dubii et falsi, quia hae exclusio est de ratione omnis verae Certitudinis, sed quoad positivam perfectionem actus, quae in fide magis opponitur dubio et falso quam in naturali certitudine. Est tamen des in uno homine perfectior quam in alio, a quatenus habitus fidei infusus in uno est perfectior quam in alio et perfectiore aCtu prΟ- ducit; b quatenus intensitas actus fidei est maior c quatenus in uno fides perfectius influit in mores et totam vitam practicam quam in alio id quod pendet tum ex frequenti et fervido exercitio fidei tum ex gratia actuali d quatenus fides in uno firmius radicata est quam in alio, et ita magis remotum est periculum peccandi Contra fidem vel amittendi fidem. Haec igitur est quadruplex persectio accidentalis fidei maior aut minor.
389. Di II. Fides potest esse modica Μ 14, 31). Atqui modica fides
non est Super omnia firma. Ergo fide non est necessario firma super omnia. Ress. Dist. mai. Fide potest esse modica quoad essentialem firmitatem, ex mai quoad CCidentalem firmitatem, conc. mai. TranS. min. Dist conseq. Fide non est necesSario firma super omnia quoad essentialem firmitatem, nem conseq. quoad CCidentalem firmitatem, conc comes.
Sensus distinctionis patet ex iis, quae modo dicta Sunt. to 4, 3ISermo est de modica fide, quatenus Petrus fiduciam suam ex fide ConCeptam nimio timore periculi concuti passus est ipsam fidem eius non fuisse Ollapsam inde elucet, quod statim Christi auxilium invocavit et impetravit. 39O. Obi. III. Fides nititur motivis credibilitatis. Atqui certitudo horum
motivorum non est necessario absolute firma. Ergo fides non est ab solute firmR. Rosp. Dist. mai. Fides nititur motivis credibilitatis ut fundamento proprio nem mai. Praerequirit ea ut Condicionem, qua motivum fidei nobis appliCatur, conc mai. Conc. min. Dist conseq. Fides non esset abSolute firma, si niteretur motivis credibilitatis ut proprio fundamento, conc conSeg. si ea solum requirit ut Condicionem praeViam, Q. conSEq.
273쪽
Cap. III. me proprietatibus fidei Prop. XLV. Schol I. 261
Disputant theologi, num possint esse aliqui actus fidei imperfecti, qui sint minus firmi cf. miscebur enses, De fide n. 22 Stai ni, De viri infn. 38, obi. ), quae diSputatio non Si magni momenti; nam omnes concedunt fidem, quae est radix iustificationis, debere esse absolute firmam. Ceterum adhaesio affectiva etiam quoad ea, quae ad fidem praerequiruntur, absoluta est; nam homo, si Certo intellexit sibi factam esse revelationem divinam, absolute debet nolle recedere ab hac revelatione, quia impediendo condicionem necessariam fidei sibi impossibilem reddit fidem, ad quam se obligari cognoscit. Sicut fides est actus moralis et meritorius ex imperio voluntatis, ita peccatum infidelitatis procedit ex mala voluntate, sive haec mala voluntas directe Se opponit Deo revelanti et negat Vera SSe, quae Deus dicit, sive indirecte se opponit et negat motiva SSe Certa, quando revera cum suffiCienti Certitudine proponuntur et Per quod gravem iniuriam facit divinae auctoritati, Sicut faceret regi, qui regis testimonio sufficienter proposito nollet deferre a proinde cum tali actu stare nequit pia affectio supremum divinae veracitati Cultum exhibendi, qualis praerequiritur ad supernaturalem assensum fidei ex toto corde et super omnia aDI, De fiden. 269 .
39 I. a Concilium vaticanum, poStquam docuit ecclesiam catholicam esse motivum credibilitati omnibUS CCommodatum Supra n. 383, 2), haec addit: Quocirca minime pariSi condicio eorum, qui per CaeleSte fidei donum catholicae veritati adhaeSerunt, atque eorum, qui ducti opinionibus humanis falsam religionem Sectantur. Illi enim, qui fidem Sub eccleSiae magisterio SuSCeperunt, nullam umquam habere poSSunt iustam causam mutandi aut in dubium fidem eandem revocandis Dens. n. 794). Itaque quia e una parte ecclesia Catholica Si motiUum numquam deficiens credibilitatis, et quia e altera parte fidele Cum auXilio gratiae divinae formarunt iudicium credibilitatis et actum fidei licuerunt, obiective numquam fous esse ratio desciendi ab ecclesia catholica.
Quare haeresi vel apoStaSia St graviSSimum PeCCatum. TeneamUS Spei noStrae ConseSSionem indeclinabilem, . . . non deSerente collectionem OStram IuStu autem meu ex fide vivit quod si SubtraXerit se, non Placebit animae meae. No autem non sumus subtractionis filii in
perditionem sed fidei in acquisitionem animae s Hebro O, 3 23 38 Sq). Omnis, qui recedit et non permanet in doctrina Christi, Deum non habet. . . . Si qui Venit ad vos et an doctrinam non affert, nolite eum reCipere in domum, ne AVe ei diXeritis Io v. 9 Sqq). s.
b Potestne seri, ut quis sine formata haeresi ab ecclesia ad
Sectam transeat In abStracto hoc concedi potest; nam i quis vivit in condicionibus ecclesiae adversis et ad sectam allicientibus, Si pSeeSi mediocriter in doctrina catholica eruditus, si neglegit media melioriSinStructionis it maiori gratiae divinae accipiendae, poteSt JOrtaSSe
274쪽
26 Tract. IV. me virtutibus theologicis Pars I. Me de theologica.
accidere, ut intellectu eiu magi magiSque bSCuretur neque iam videat officium manendi in ecclesia, et ut ita in Spiritu formaliter haeretico transeat ad Sectam. Ita quidam theologi enSent, neque haec opinio tacta est in concilio Vaticano, ut X acti Concilii Constat cf. Coll.
Talem autem defectionem in homine, qui umquam actu dei doc-
Irinam catholicam amplexus St, soSSE Eri Sine peccato, non videtur admittendum; nam gratia Dei, quae eum XCitaVerat et iuverat ad Credendum, non deSeret eum, ni Si priUS deSeratur. Potest autem homo deesse et resistere gratiae multi PeCCati et etiam peccatis contra fidem, quae non sunt formali haereSi vel infidelitas. Nam voluntaries in pericula coniciendo, legendo et audiendo asserta fidei contraria,
neglegendo instructionem eccleSiaSticam, male Vivendo, omittendo orationem et SuSceptionem Sacramentorum non Committit peccatum formalis haeresi vel apoStaSiae, et tamen poteS Se ponere in eo Statumentis, ut perSeverantia in fide Catholica fiat ei moraliter impossibilis. Peccavit igitur et graviter peccavit etiam Contra fidem, sed formalem
c Sola ecclesia catholica iis notis et ignis a Deo inStructa St, quibus manifestatur ut vera eccloia C tristi Sectae autem ut Sectae non Sunt motivum redibilitatiS, Sed per acciden Solum aSSecta SuoSinducunt ad credenda ea, quae iis cum ecclesia Catholica Communia sunt. Et ratio illuminata et gratia ducunt ad veram eccleSiam, abdu-Cunt a Sectis. Itaque quia haereticis ut haereticis et motiva credibilitatis et gratia Dei deSunt, patet, quam recte definierit concilium vaticanum
de fide can. 6: S. q. . parem ESSe condicionem fidelium atque eorum, qui ad fidem unice eram nondum perUenerUnt, . . . A. S. DEns.
n. 8I3 Cf. 794). Haereticus non agnoscit infallibilatem Sectae Suae ergo ulterius inquirendo et dubitando non pugnat cum Sui principiiS. Catholicus autem credit ecclesiam infallibilem magistram veritati a ChriSto institutam ergo si voluntarie incipit de ea dubitare, fidem Suam denegat. Si haereticus catholicum ad sectam suam pertrahere nititUr, dicit ei: Denega totum, quod hactenus credidisti. Si catholicu haereticum invitat ad ecclesiam, dicit ei: Tene bona, quae habeS, et acquire, quae nondum habes tene eam partem fidei verae, quam haCtenuS habuiSti, Sed perfice eam credendo etiam ea, quae X errore Culpabili vel inculpabili nondum credidisti. De qua re ait S. Aug StinuS: Cum ad no venit Chismaticus vel haereticus, ut catholicus fiat, ChiSina eiu et haeresim dissuadendo et destruendo rescindimUS, SACramenta vero ChriStiana, si eadem in illo invenimus, et quidquid aliud veri tenet, abSit, Ut ViolemuS. . . . Haeretico dicitur, qui Sacramenta ChriStiana, Sicut in ecclesia Catholica traduntur, nulla sua falsitate mutavit: Tene ChriStianum baptisma in nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti, Sicut tenebas Sed agnosce Christi ecclesiam toto, sicut prophetatum St, orbe Crescentem De unico bapt. Contra Petil. n. 4 Sqq).
275쪽
Cap. III. me proprietatibus fidei Prop. XLV. Schol. 2. Prop. XLVI. 263
SCDoL . De universalitate fidei.
392. Cum Deus postulet a nobiS, ut abSolutum et universale ObSequium intellectus et voluntatis Sibi XhibeamuS, faciente omnia, quae praecepit, et Credente omnia, quae revelaVit, homo non poteSi rationabiliter velle Deo credere et oboedire in quibusdam et in aliis ei fidem et oboedientiam denegare. Ideo S. Iacobus 2, O ait: Qui- Cumque totam legem Servaverit, offendat autem in uno, factu eStomnium reuSs, quia per tranSgreSSionem uniu praecepti abiecit formalem rationem debitae observantiae omnium. Similiter qui negat unum articulum fidei sufficienter propositum, negat Deum in omnibuS SSe Ueracem, et deStruit fundamentum fidei. De Hymenaeo, qui dicebat resurrectionem iam esse factam, poStoluS ait eum circa fidem naufragavisse I Tim I, 9 CL 2 Tim 2, 8 3, PSqq) S. MuSIinu manichaei obicit: Qui in evangelio quod vultis creditis, quod Vulti non creditis, vobis potius quam evangelio Creditis a Contra FRUSt. l. 7, C. ). S. ThomaS: et Manis Stum St, quod haereticuS, qui pertinaciter discredit unum articulum fidei, non est paratu Sequi in omnibus doctrinam ecclesiae; Si enim non pertinaciter, iam non Sthaereticu Sed erranS. Unde manifestum est, quod talis haereticuSCirca unum articulum fidem non habet de aliis articulis sed opinionem quandam Secundum propriam oluntatem 2, 2 q. 3, a, ). FacilitaSadmittendi articulos gratos, quam retinet homo in haereSim lapSUS, non Si habitus Supernaturalis sed dispositio naturalis vel etiam habitus naturali acquisitus. Assensus haeretici formalis circa revelata iucundaeS Simulacrum fidei, non veru actu fidei, quia non ponitur Propter auctoritatem Dei revelantis sed propter acceptabilitatem obiecti ad quem actum revelatio Se Olum habet ut proponen obiectum.
Prop. XLVI. Fides theologica est obscura, quia propria fidei
obiecta non Videntur, Se ob externam auctoritatem Dei non visi admittuntur.
393. Sicti Q URESt. Fides, etsi est Cognitio Certa, Si tamen Simul Cognitio obscura. Certitudo S e Causi fidei, i. e. X auctoritate Dei, e gratia, e imperio voluntatiS; obscuritas est e inevidentia obiecti principali Seu Veritati primae. Quoad hae theologi Consentiunt. Nihilominus in explicanda ha obscuritate non omne ConSentiunt. Secundum quosdam nihil omnino credi poteSt, quod scitur Sed inevidentia facti revelationis non est necessaria ad fidem. Secundum alios inevidentia facti revelationis est essentialis fidei christianae sed X parte obiecti materialis sola visio immediata Dei pugnat cum fide.
non ero Scientia naturali obiectorum Credendorum. Secundum alioS neque inevidentia revelationis neque inevidentia obiectorum Secundariorum est fidei essentialis, sed sola inevidentia obiectorum principalium.
276쪽
264 Tract. IV. me virtutibus theologicis Pars I. Me fide theologica.
Videamus imprimis, quid in fontibu revelationi contineatur dein inspiciamus quaeStione illa disputatas. 394. ATL. - Ex S. Scriptura. Secundum S. Scripturam fide eSt argumentum non apparentium Hebr II, 1). Illa non apparentia, de quibu ibi Sermo est, Sunt bona caelestia, per visionem beatificam aliquando possidenda. Ideo fides
Vocatur Substantia rerum Perandarum . De hac Spe dicitur: Spes quae Videtur, non Si peS; nam quod Videt qui quid sperat Θ, Rom8, 24). Per fidem Contemplamur, non quae Videntur, Sed quae non videntur; quae enim videntur, temporalia Sunt quae autem non videntur, aeterna Sunis 2 Cor 4, 8). Hae bona aeterna seu divina nunc obscure VidemuS, in Caelo autem Clare videbimus. Videmus nunc per Speculum in aenigmate, tun autem facie ad faciem. Nunc
1 Cor 3, 2 . Per fidem enim ambulamu et non per Speciem s 2 Cor , ), quia Species a St ViSio Clara, fide est ViSi obSCura, et Sicut Scriptum St, quod oculus non Vidit nec auri audivit nec in cor homini aSCendit, quae praeparavit Deus iis, qui diligunt illum, Corra, ). Fide est lucerna lucens in caliginoso loco, donec dies elucescat et lucifer oriatur Petro, 9 . Itaque secundum S. Scripturam fide eSt obscura, quia principale eius obiectum Sunt illa aeterna bona, in quorum visione ConSistit beatitudo. Idcirco adveniente beatitudine fides CeSSat, quia tun bona,
quae nunc reduntur et Sperantur, ViSione OSSidentur.
395. m. a. Ex SS. Patribus et theologiS.SS. Patre Saepe inculcant propria fidei obiecta non posse videri. S. Hilarius: Habet non tam veniam quam praemium ignorare quod credaSs De Trin. l. 8, . O . Fides non habet cognita VeritatiS fiduciam In Ps. II litt. X, n. 12). S. Ioannes Ch Sost. Fide et Si CS argUmentum eorum, quae non videntur, qui ea ulti Videre, ut fide excidatis et a iustitia, siquidem iustus e fide vivet Vo autem Si ea vulti videre, non estis amplius fideles, In Hebr. hOm. I, . ). S. Mustinus: Quid est fides nisi credere, quod non videS In Ioan . tract O n. ). S. Leo M. et Virtus fidei ex iis, quae viSui non Subiacent, ConStituta Sis Sermo 69, c. 2). S. Bonaventura: Privati Uisionis facit ad laudem credulitatis, In , dist. 24, XP. teXt. dub. I). S. ThomaS: Verita prima non est obiectum proprium fidei nisi Sub
hac ratione, Prout Si non apparens . . . Unde quando Verita Prima
PraeSto erit, amittet rationem obiectis fidei De verit. 4, a. 3 ad 6). Nam fides in sui ratione habet impersectionem, quae St e Parte Subiecti, ut scilicet credens non videat id quod credit beatitudo autem de ratione Sui habet persectionem e parte subiecti, ut Scilicet beatuS
277쪽
Cap. III. me proprietatibus fidei Prop. XLVI. 263
videat id, quo beatificatur. Unde manifeste impossibile est, quod fides maneat simul cum beatitudine in eodem Subiectos I, 2 q. 67, a. ), quia obiectum beatitudinis et principale obiectum fidei est idem idem
autem non poteSt SSe Simul Clarum et ObSCurum reSpectu eiusdem
intellectus. Quia fide principaliter Si de hiS, quae videnda peramus in patria, . . . ratio Credibili CSt, Ut Sit non ViSum3 2, 2, . , a. 6). HOC S. Petrus Ch Solo us quibusdam Xeniplis illustrat: Cum re Venerint, advenerint et promiSSa, Spe desinit, fides cessat. Dulcis est epistula, Sed Squedum Venerit ipSe, qui misit. NeceSSarium chirographum, Sed usque ad debiti redditionem Grati flores, sed usquedum veniatur ad poma Sed praeSentia epiStulam delet, rumpit solutio cautionem, flore ConSumuntur a pomi Ss Sermo 2). Ergo fides ideo est
obscura, quia Deum non idemUS.
396. m. s. Ex constitutionibus ecclesiaSticis. Benedictus XII definivit, quod beati viderunt et vident divinam
essentiam viSione intuitiva . . . a quod ViSi huiusmodi divinae essentiae eiusque fruitio actus fidei et Spei in iis evacuant, prout fides et Spe propriae theologicae Sunt Virtutes s Dens. n. 3O). Ergo fides et Spes, Ut Sunt theologicae VirtuteS, XCludunt visionem Dei. Secundum concilium vaticanum CSS. 3, C. 4 ratio humana, gratia adiuta, poteSi quidem aliquam mysteriorum fidei intellegentiam in hac vita assequi, et numquam tamen idonea redditur ad ea perspicienda instar eritatum, quae proprium pSiu obiectum Constituunt. Divina enim mysteria suapte natura intellectum Creatum Si eXcedunt, Ut etiam revelatione tradita et de Suscepta, ipsius tamen fidei velamine Contecta et quadam quasi caligine obvoluta maneant, quamdiu in hac mortali vita peregrinamur a Domino; per fidem enim ambulamu et non per Spe
Omni fides est obscura, quatenu per fidem obiecta non e interni rationibu cognoScuntur, Sed ob Xternam auctoritatem reduntur.
Hae igitur obscuritas, omni fidei proprie dictae essentialis, etiam in fide divina invenitur. Sed praeterea proprium et principale biectum fidei divinae est Deus ipse, in quantum nobis non est CognoSCibili eXCreaturis, Sed Continet in Se mySteria lumen naturae omnino XCedentia Cf. Supra n. 363). Si haec videntur, XCluditur assensu liber, ob-Sequium intellectuale, voluntaria exclusio dubitationis, quae fidei sunt eSSentialia, et Statim Sine interventu voluntatis intellectui est tam persecte satisfactum, ut necessitate irresistibili inhaereat obiecto suo. Atqui habitu et actus, qui circa proprium obiectum non poteS Ver- Sari, niSi in quantum est non visum, recte dicitur esse essentialiter de
278쪽
266 Tract. V. Me virtutibus theologicis Pars I. Me fide theologica .
398. OBLO. Multa Credenda proponuntur, quae naturaliter demonstrari possunt. Atqui quae demonstrari OSSunt, reCte dicuntur intellectualiter visa. Ergo fides non est essentialiter de non ViSis. Res . Dist. mai. Obiecta propria fidei et per Se revelata naturaliter
demonstrari possunt, egi mal obiecta quaedam eCUndaria et per accidens revelata demonstrari poSSunt, tram mai. Conc. min. Dis . comess. Fides non est essentialiter de non visis, quaSi eiu obiecta per se propria demon-Strari OSSint, ex conseq. quatenu fide Per CCiden eXtenditur ad quaedam, quae demonStrari OSSunt, trans conSeg. Re autem diiudicatur et denominatur Secundum ea, quae Sunt Per Se et non SeCundum ea, quae Sunt
per accidens ergo fides diCenda Si per Se SSe de non visis, et solum per accidens de quibusdam iSis. Dixi: Transeat illa assertio fidem per accidens esse etiam de quibusdam visis seu scitis; nam de hac re sunt diversae theologorum Sententiae. S. Thomas favet neganti Sententiae 2, 2, . , a. 4 et 5), etSi de eius mente disputatur. Similiter omnes fere thomistae et etiam Scotus et alii theologi negant idem posse sciri et credi ab eodem. Affirmant vero Albertus M., Alexander HaL, S. Bonaventura, alii, quos citat et sequitur Suares De fide diSp. 3 SeCt. 9 n. 5); et hae Sententia inter posteriores theologos est multo
Ceterum non quaeritur, Dum poSSit Cum actuali evidentia alicuius obiecti simul iungi actualis fides de eodem. Haec est quaestio magis psychologica quam theologiCa. Neque quaeritur, num possit halitus fidei simul esse cum habitu vel actu scientiae Circa idem obiectum. Nam si quis prius aliquid fide theologica credidit et postea eiusdem rei Scientiam acquirit, o actu scientiae habitus fidei neque totaliter neque partialiter destruitur. Similiter omnes
Concedunt Cum Ssensu, qui nititur testimonio humano, Vel Cum CorreSpondente habitu posse simul stare actum fidei, sive quis talem habitum vocat scientiam sive fidem scientificam. Ergo etiamsi aliquis diligenti inquisitione
historica sibi perfecte persuasit Iesum Christum surreXiSSe a mortuiS, potest tamen eandem resurrectionem fide divina Credere; nam, inquiunt, ipsa quoque evidentia testimonii humani, quod scilicet in illo neque error neque fallaCia est, tamen rei affirmandae est externa, atque ideo non ita movet intellectum sicut obiectum per Se pSum evidenS. Ergo quaesti unica manet, num omo de divina possit credere ea, quorum habitualem et perfectam scientiam habet. Quaestio si poSita non Stmagni momenti. Nam pauci sunt homines, non solum rudes sed etiam docti, qui tam perfecte perspiciunt argumenta exsistentiae Dei, immortalitati animae, Similium rerum, ut statim Cogitantium de his rebus, sive velint Sive nolint, intellectus rapiatur ad assensum. Si vero intellectus non tam per Cte On-VinCitur, Ut Communiter accidit, non apparet ulla ratio negandi poSSe idem ab eodem Ciri et redi. Nam eo, quod quis habitualiter Cit aliquam rem, non XCluditur assenSus SpeCie plane diversae circa eandem rem, PraeSertim si hic alter assensus eminet ratione infallibilitatis, adhaesionis Super omnia firmae, et ut actus virtutis Philosophus, qui res sibi notas divina fide credit, non obstante scientia liber manet ad ponendum aut denegandum SSenSUm firmiSSimum propter auctoritatem Dei revelantis. Si hoc admittitur, facilius intellegitur, quomodo ecclesia doceat exsistentiam Dei et alias veritates reli giOSa et morales OSSe naturali rationis lumine cognosci, et easdem veritates
279쪽
Cap. III. me proprietatibus fidei Prop. XLVI. 267 omnibus Credendas SSe. Nam quod quidam dicunt hae solum in communi credi a doctis, quatenus reduntur omnia revelata ab CClesia proposita, non vero in partiCulari Vel ea Credi tantum in praeparatione animi, quasi doctus dicat Paratus essem ad ea Credenda, niSi ea Cirem vel credi in subieCto, quatenu de eodem Subiecto, e g. de Deo quaedam Ciantur et quaedam Credantur vel Credi Solum, in quantum pertineant ad ordinem supernaturalem, haec, inquam, et Similia Sunt tam Contorta, ut statim
pateat esse effugia quaesita ad evadendas difficultates theoriae statutae CL I n. 24 qq). - ECCleSi de variis theoriis huc spectantibus nullum iudicium fecit. 399. Ob Π. Potest alicui esse evidens Deum esse Summe eraCem et Deum revelasse principalia obieCta fidei, quae omnibus Credenda sunt. Atqui
iS, Cui est evidens Deum esse Summe Veracem et Deum reVelaSSe Certa Obiecta, habet Cientiam horum obiectorum. Ergo principalia obiecta fidei non
necessario Sunt ObSCUra. Ress. TranS. mai. Q. min. e comess. Nam S, qui evidenter Cognoscit Deum SSe Summe veraCem et revelaSSe . . Trinitatem, poteSt alterutra
via procedere Aut facit conclusionem ergo Deus est trinus. Hae non est fides auctoritatis sed fides scientifica CL supra n. 34 d. Aut Concludit ergo evidenter Credibile est Deum esse trinum; et dein procedit ad eliciendum actum fidei propter auctoritatem Dei revelantis evidenter Cognitam Supra n. 357 . In neutro Casu habetur Cientia proprie dicta, quia ad scientiam requiritur, ut res se ipsam immediate vel mediate manifestet, seu ut adsit eVidentia interna, assensus autem evidenti testimonio Dei nixus habet solam evidentiam externam, qua res ex principiis interni non CognoSCitur. Ii, qui cum Card de Luro Censent actum fidei esse conclusionem supran. 384 d), non poSSunt aliter Servare obscuritatem et libertatem fidei nisi diCente revelationem necessario esse obscuram et libere admitti ex reverentia Dei. At hae obscuritas neque requiritur neque sufficit. Non requiritur, quia angeli latores, patriarChae, prophetae, apostoli, beata virgo aria Vi denter Cognoverunt factum revelationis, et tamen fidem habuerunt. Ad hoc argumentum destruendum assectae illius theoriae dant responsa vi non ab- Surda. Dicunt enim beatam virginem Mariam non habuisse evidentiam se Don fortaSSe e daemone concepisse apostolos videntes miracula Christi et Patrante miraCula ad Confirmationem doctrinae suae, non habuisse Videntiam miraCula non patrari a daemone Theoria autem, quae talibus suppositioni
bus indiget, est improbabilis. Neque ullum dictum S. Scripturae vel Patrum OStendi potest, quo haec theoria fulciatur; sed ubique obscuritas fidei in eo
reponitur, quod obiecta credita videri non possunt in hac vita. Neque ratione postulatur illa obscuritas facti revelationis; nam etsi qui eVidenter Cognoscit aliquid esse credibile, non tamen habet evidentiam ipsiu rei Credendae, et liber manet, ut procedat ad eliciendum aut non eliCiendum actum fidei. que sug cit obscuritas revelationis, quia per eam Solum XPliCatur, quo modo homo liber sit in admittendis motivis credibilitatis, sed non expliCatur, quomodo libere ponat ipsum actum fidei. Nam si homo certus est Deum eSSe abSolute VeraCem, et Si Certus est Deum revelasse mysteria fidei, non iam evitari potest conclusio ergo mysteria fidei sunt vera ut a Deo testi'
280쪽
268 Tract. IV. Me virtutibus theologicis Pars fide theologica.ficata. In hac autem Conclusione admittenda Card de Lugo et eius assectae reponunt actum fidei. Ergo secundum eo actus fidei non est liber in se, sed solum quatenus libere admittitur factum revelationis. Atqui actus fidei est in se actus liber supra n. 35 sqq). Ergo ObSCuritas revelationis non sufficit ad libertatem fidei explicandam. Ideo theoria Card de Lugo nunc ab omnibus fere theologis derelicta est. Sine dubio quidem revelatio Dei olim facta, hominibus nostrae aetatis
communiter non est perfecte evidenS, Sed ad eam admittendam iam requiritur Sincera VoluntaS; Sed hae reS, quae auget meritum fidei, ad essentialem obscuritatem fidei non pertinet. 4OO. OBL ΙΙΙ. In Scriptura Creden diCitur Certo Scire ea, quae credit supra n. 387ὶ Atqui Cientia non est obscura. Ergo fide non est obscura. Res . DI. H. Dicitur Credens Cire Credita, quia ea ex interna evidentia CognoSCit, ex mai quia per fidem multa discit et iis sine formidine erroris et assensu infallibili adhaeret, conc. mai. Diu min. Scientia
proprie dicta, ex interna rei evidentia orta, non St bSCUra, conc. min. οῦ scientia improprie dicta, i. e. Certitudo e teStimonio orta, non St ObSCura, neg. min. Et nec comeg.
Prop. XLVIL Fides actualis adultis est necessaria a iusti
4OI. Stiat. QuHESt. Fidem habitualem infusam omnibus tam infantibus quam adultis eras necessariam ad Salutem inde efficitur, quod in iustificatione infunditur fides ergo qui hanc fidem non habet, iuStificatus non est, neque in hoc Statu salutem ConSequi potest supran. 336). Hoc de fide diserte definitum est in concilio vaticano
fides habitualis, sed quia dicitur Sine fide nemini contingere iustificatio, definitio intellegitur etiam de infantibus, in quibus sola fides habitualis
eSSe poteSt. Id etiam ex actis concilii constat cf. Coll. I ac VII, 78). Adulti, i. e. ii qui habent sufficientem Sum rationiS, ut praeCeptiS moralibus obligentur, aut Sunt iustificati, aut Sunt in Statu peccati. Quia in his duobus hominum ordinibus fides diverso modo requiritur, dividimus thesim in duas partes, quarum altera est de neceSSitate fidei ad acquirendam iustificationem altera de necessitate fidei ad ConSerVandam iustificationem. Theologice certum est fidem utroque modo requiri, et quidem necessitate medii. Sunt tamen pauci theologi, qui Censent in casu impossibilitatis fidei proprie dictae sufficere vel fidem late dictam vel votum fidei. De qua opinione poStea quaedam
4Oa. HOD. HT I. Ad iusti carionem acquirendam requiritur in adultis de actualis. Nam est S. Scriptura sine fide imposSibileeSi placere Deo credere enim oportet accedentem ad Deum, quia St, et inquirentibus se remunerator sits Hebr II 6). EX ConteXtu Sermo