장음표시 사용
51쪽
Cap. IV. Me infirmitatibus et perfectionibus humanitatis Christi Prop. VIII. socorpore eram famem, Veram Sitim fatigationemque SenSiSSe vera clavorum a lanceae Percepi SSe Vulnera et echo dolorem Ep. 8 n. 8). S. Leo M. in epistula 28: Suscepta Si a maiestate humilitas, a virtute infirmitas, ab aeternitate mortalitaS, et ad reSolvendum Condicionis nostrae debitum natura inviolabili naturae est unita paSSibili. . . . Impassibilis Deus non dedignatus est homo esse passibilis et immortalis mortis legibu Subiaceres Dens. n. 43 q). S. Ioanne DamaSc. docet Christum omne naturale et minime reprehensibile passiones
homini aSSUmPSiSSO . . . quae omnibu hominibu natura Conveniant s
Idem docent unanimiter theologi , ut S. Thoma 3 q. 4, a I)et alii, quo citat Mares De incarn disp. 32). Idem patet e Θmbolis, in quibus profitemur Christum passum esse. In professione fidei ab innocencio HI aldensibus praescripta haec dicuntur Christus e manducavit et bibit, dormivit, et fatigatu e itinere quieVit, paSSuS
reXit Vera carni Suae reSurrectiones Dens. n. 422 Cf. 2 I 2 7O Sq).73 ATL. S.' Confirmatio ex ratione. Desectus Commune a Christo Convenienter SSumpti Sunt propter finem incarnationis, a ut poenam peccato debitam perferendo pro humano genere satisfaceret; b ut manifestaret Veritatem humanae na-tUrae, quae nota non Si hominibus nisi cum huiusmodi defectibus: unde Si eo non habuisset, visus fuisset non verus homo C ad dandum patientiae XemPlum. 74. Obi. I. Ubi dolores et mors, ibi sunt morbi. Ergo aut Christus dolores
non habuit neque mortalis fuit, aut morbi subiectu erat. Rev. Dist antec. Ubi dolores et mors, ibi sunt morbi, i. e. neceSSario morboSae diSpositiones corporis, negi nuc ibi sunt effectus, qui poSSunt etiam ex Causis externis vel ex innato progressu Corporis debite e evolventis PrOCedere, conc an ec. Et si patet responSum ad ConsequenS. Patre et theologi docentes in Christo non fuisse morbos, excludunt eo tantum de-laCtu CorporaleS, qui vel ex propria culpa hominum, ut ex inordinato ictu proVeniunt, vel ex desectu debitae dispositionis organorum et Virtutis Orma tivae non ero excludunt infirmitates, quae oriuntur ex vulneratione Vel eX labore vel e senio Christus mutationes aetatum perpeti voluit, ab pSaexorsu infantia, ut ad mortem videatur etiam senescendo illa Caro perVenire potuisse, nisi iuvenis fuisset occisus S. August. De peccat merit et re miSS. 2, 29 . 75. Obi. I. S. Hilarius ait: In corpus Domini irruens paSSi neCnon fuit paSSio, ne tamen naturam passioni eXseruit, dum et poenali Im'Sterio desaeviit, et Virtus Corporis sine sensu poenae Vim poenae In SedeSaevientis excepity De Trin. Io, 3). Ergo S. Hilarius negat in Christo fuisse doloreS.
52쪽
a Tract. Ι De Verbo incarnato. Pars I Christologia.
Rosp. Tolum transmitti potest; nam non repugnat S. Hilarium in hac re habuisse falsam opinionem. Ceterum est duplex de mente Hilarii expositio
apud theologos. Pauci en Sent eum errasse. Ita nostra aetate Laur. annens
Sum theol. IV, 352 et alii Plurimi vero theologi censent apud Hilarium
e Virtutem Corporis esse ipSum Verbum, ut solum dicatur Verbum expers
fuisse doloris cf. Stentrus, Christolog thes 56 . Ratio huius expositionis est, quia Hilarius libro Io De Trin. agit Contra arianos, qui docebant ipsum Verbum dolorem sensisse, et quia alibi diserte dicit Christum doluisse. Ex communi nostra infirmitate salutem sibi est deprecatus a Patre, ut nativitatem naturam nostram cum ipsis infirmitatis nostrae iniisse intellegeretur officiis. Hinc illud est, quod esurivit, Sitivit, dormivit, lassatus fuit In S. 53 n. 7 . si Pro nobis enim Secundum prophetam dolet In Ps. 68 n. 23). Addit S. Thomas secundum mentem Hilarii excludi a Christo tria a dominium doloris, quia ratio eius dolore perturbata non St; b meritum doloris, quia
SOBOL De passionibus seu propasSionibus ChriSti.
76. a Passiones sunt assectiones aggeritu Sensitivi, Coniunctae Cum commotione Corporali S. Thoma I, 2 q. 22). numerari Solent undecim amor idium, deSiderium, fuga, gaudium, dolor, quae SeX pertinent ad appetitum concupiscibilem dein Spe&- deSperatio timor audacia, ira, quae quinque pertinent ad appetitum irascibilem. Ad timorem revocatur admiratio, quae Oritur e Cognitione rei insolitae. Passiones sunt aliquid homini naturale, quia appetitu Sensitivus bonum Suum apprehenSUm naturaliter ProSequitur. Neque Per Se malae Sunt, immo bonae, quamdiu oboediunt dictamini rationis. alae factae sunt Per peccatum, quo ratio amiSit debitum in paSSione dominium, ut nunc PaSSione Saepe independenter a ratione vel etiam contra dictamen rationi moVeantur, et ita non quidem formale peccatum Sint quamdiu homo non ConSentit, Sed tamen fomes peccati, quo homo incitatur ad peccandum. Passiones igitur Se Subtrahentes dictamini rationis sunt aliquod malum morale.
b Guia Christus habuit intes ram naturam humanam, habuit etiam fassiones. Ita docent S. Patres, ut S. Augustinus De civ. Dei I4 9, 3 et theologi, ut ' Thomas 3 q. 3, a. ). Secundum S. Scripturam habuit amorem sensitivum M IO, I), et O infortunia eorum,
mirationem Mi , IO). Generatim habuit omne paSSioneS, qua alii homines boni habent, sed voluntarie habuit, ut ait S. FulgentiuS: Tri-Stitiam, maerorem vel qua noStrarum animarum infirmitates habuit ChristuS, vera quidem sed voluntaria habuit vera quidem, ut in Seanimae rationali monStraret affectum, voluntarias, ut OStri infirmitatibus affuturum ostenderet Suae Virtuti auXilium EP. 8, 4, IO).
53쪽
Cap. IV. Me infirmitatibus et perfectionibus humanitatis Christi Prop. VIII. Schol. a I
c Guidam Patres et theologi negant Christum habuisse passionem,
e solam prosa ionem in eo concedunt. Intellegunt autem passionem eam Solam, quae itiOS CSt, PrOPASSionem autem PaSSionem rationi subiectam. Ita S. Hiero muS: Inter πάθος et προπύδε tau i. e. RS-sionem et propaSSionem O intereSt, quod paSSi reputatur in vitium, propassio, licet initii culpam habeat, tamen non teneatur in crimines
logiS, non tamen in Communem Sum tranSiit.
d Patres et theologi constanter docent in Christo non fuisse fomitem peccati. S. Augustinus: Ouisqui credit carnem Christi contra spiritum ConcupiSSe anathema ita OP impers. Contra Iul. 4 47). S. Leo ne Christus nihil carnis suae habebat adverSum, nec diScordia desideriorum gignebat Compugnantiam Voluntatum SonSu Corpore vigebant Sine lege peccati, et Verita affectionum Sub moderamine deitatis et mentis nec tentabatur illecebris nec cedebat iniuriis s Ep. 33, 3). Secundum S. Thomam ratio, cur Christu non SSumpserit omitem peccati haec est, quod iste desectus non sit ordinabilis ad satisfaciendum, Sed potius inclinet ad contrarium Satisfactionis 3,q. 3, a. ). Cf. Sua res, De incarn diSp. 34, ecl. 2. Concilium constantinopolitanum V can. 2 statuit: Si quis defendit Theodorum impiissimum MopSueStenum, qui diXit . . . ChriStum a PaSSionibu animae
et Concupiscentii Carni molestatum, et a deterioribus paulatim recedentem, et ita e Prosectu operum melioratum, et e Vitae OnUerSA-tione incontaminatum ConStitutum . . . tali A. S. DEHS. n. 224).
Prop. IX. Anima Christi iam tempore vitae mortali habuit visionem beatificam. 77. Stat. Qua ΘSt. Visio beatifica est cognitio essentiae divinae immediata et per se propria, ut dictum est in tractatu de Deo fine ultimo II n. 39Osqq). Christum ut Deum Semper habuisse Visionem beatificam, et Christum gloriosum etiam Secundum animam humanam habere visionem beatificam est de fide. Quaeritur ergo solum, num ChriSti anima iam ante mortem Deum viderit. Responsum affirmativum Siquidem theologice certum, non tamen de fide. Negativam Sententiam tenent quidam recentiores, ut o aut Lechristianisme III, Paris 1879 449 sqq; aliter in posterioribus editionibuS , Guenther, De Laurent, Aniuec cheli, qui tamen dicit se potiuSimpugnare ratione Scholasticorum quam pSam rem CL Laur PanSSEHS,
Sum theol. IV, 42 Sqq). 78. m. I. Ex SS. Scriptura. et Le per Moysen data est, gratia et veritas per Iesum ChriStum facta eSt. Deum nemo vidit umquam. unigenitus Filius, qui est in
54쪽
42 Tract. I. Me Verbo incarnato. Pars Christologia.
sinu Patris, ipse enarravita Ι Ι, 7 sq). Atqui his verbis indicatur Christum etiam ut hominem habuisse viSionem beatificam, etsi primario S. Ioannes loquitur de visione Christi Dei. Nam ut homo tantum et ut legatus Dei cum Moyse comparari PoteSt, quia ut homo nobis enarravit. Iamvero Si illa cognitio XCellentior Soli divinitati tribuitur Christus ut propheta aut ignorabat, quae de Deo revelabat et erat inferior Moyse aut ipse quoque Olum e reVelatione Ciebat, et erat aequalis Μoysi. Sed neutrum dici poteSt, quia . Ioannes inculcat Iesum ut promulgatorem NoVae Legi fuiSSe SSentialiter superiorem Moyse, promulgatore Veteri LegiS. Itaque quia Iesu ut homo nuntiabat, etiam ut homo videbat, quidquid nuntiabat. Quia quod scimus, loquimur, et quod vidimuS, teStamur Io , Ι). Idem argumentum fieri poteStis eo, quod Ioannes vocat Christum hominem plenum gratiae et VeritatiS. . . . Et de plenitudine eiu nos omne accepimuS Io I, 4 6). Haec enim S praerogativa Novi Testamenti, quod accepit Veritatem ab eo, qui Secundum plenitudinem habet eam; accepit autem a Christo ut homine. Idem indicatur
Ioan. 3, II 3 Sq; 8, 38 33 CL nabenbauer, Comment in Ioan. 893 Sc 99ravi. Ergo S. Scriptura non docet quidem Yplicite visionem animae Christi, sed eius dicta sunt sufficiens fundamentum doctrinae
S. Hiero mus docet nullum hominem XCepto eo, qui obnoStram Salutem Carnem dignatu est induere, plenam habuiSSe cientiam et certissimam veritatem. Denique Paulu e parte lignoScit, et e parte prophetat, et nunc per Speculum Videt in aenigmates
Ep. 36, 3). Ergo Christu non cognoScebat per Speculum in aenigmate. S. Mustinus historiam Lagari resuscitati typice de hac re X- ponit: Quod facies eius sudario tecta erat, hoc est, quod in hac vita
Plenam Cognitionem habere non OSSumUS. . . . LaZaru niSi Xien de monumento non Solvitur i. e. etiam renata anima nisi reSolutione Corporis libera ab omni peccato et ignorantia SSe non poteSt, quamdiu per Speculum et in aenigmate videt Dominum. Illius autem linteamina et Sudaria, qui peccatum non secit et nihil ignoravit, in monumento
inVenta Sunt. pSe Solus in carne non tantum in monumento non StOPPreSSuS, ut aliquod peccatum in eo inveniretur, Sed nec linteis implicatus, ut eum aliquid lateret vel ab itinere retardaret 83 Quaest. q. 63). S. Fulgentius, interrogatus a Ferrando: utrum anima Christi susceptricis deitatis plenam habeat omnino notitiam η Ep. 2, 2), reSpondet et Perquam durum est et a Sanitate fidei penitus alienum, ut dicamus animam Christi non plenam suae deitatis habere notitiam, Cum qua naturaliter unam reditur habere perSonam Ep. 4, 26). Huc pertinet, quod S. Patre negant Iesum potuiSSe in Sapientia proficere per reale incrementum scientiae. S. Frimιs Alex. et Credimu enim
55쪽
Cap. IV. Me infirmitatibus et perfectionibus humanitatis Christi Prop. IX et
ex ipso ventre atque utero Virginali PSum Emmanuel Cum Deu esset, hominem prodiis plenum Procul dubio Sapientia et gratia, quae illi naturaliter inerat. Quodnam i incrementum SUSCiperet, in quo Sunt omne thesauri sapientiae Θs Contra eStor. 3, 4. Similiter . Ioannes Damasc. De fide 3, 22 et alii. Hoc autem Supponit Christum semper habuisse visionem beatificam, quia alioquin maXimum incrementum habuisset
8o. m. s. Ex consensu theologorum. Omnes theologi per multa Saecula ut doctrinam theologice certam proposuerunt animam Christi semper habuisse visionem beatificam. Atqui consenSus theologorum de re ut theologiC Certa Si argumentum efficax ad probandam hanc rem. Ergo anima Christi semper habuit visionem beatificam. Maior patet e Sent. 3, diSt. I et X Sum. 3, . , a. 2 et X eorum CommentatoribuS. Minor Probata Si in Apologetica I n. 363 sqq). Melchior Canus ait: omnes theologi definiunt Christum ab instanti conceptionis Dei essentiam vidiSSe. Quae conclusio, licet sola theologorum auctoritate probaretur, Sati firma habenda esset, De locis theol. 2, 3). f. Mares, De incarn di Sp. 23, ecl. n. 6 DPisS, De incarn. I, 4, 8. 8 I. AT . . Ex ratione theologica. Per unionem hypostaticam anima Christi evecta est ad intimam cum Deo Coniunctionem Supra omne homines et angeloS. Atqui in- Convenien fuiSSet, an animam carere dono intimae familiaritatis cum Deo, quo angeli fruebantur, et tractari ut peregrinam, Cum ei bona beatifica meliore titulo quam ulli alii creaturae deberentur, et ab pSaderivanda essent ad alios homines Brevi quia carere viSione beatificaeSt magna impersectio, quae animam personae divinae non decet,
Christus semper habuit visionem beatificam cs. X. Thoma' Compend. theol. C. I 6). Consequenter non habuit fidem, quia fides est de Deo non ViSo neque habuit Spem, quia obiectum spei est visio beatifica aliquando in futurum obtinenda. Erat igitur Christus Simul comprehensor, quia iam habebat beatitudinem essentialem, et Tiator, quia nondum habebat impassibilitatem corporis neque totam beatitudinem a Cidentalem, sed erat in via ad eam cs L 24, 26 S. Thoma 3,
8a. OBLO. Ad finem redemptionis Christus debebat pati. Atqui visione beatifica excluditur passio. Ergo Christus non habebat visionem beatificam.
Rev. Conc mai. Dist. min. Visione excluditur paSSio Conaturaliter, conc. λοῦ Ssentialiter, ne . min. Diu conseq. Christus non habuit visionem beatificam cum omnibus effectibus suis conaturalibus, conc conseq. non habuit visionem quoad essentiam, nem conseq.
56쪽
44 Tract. I. Me Verbo incarnato. Pars I Christologia.
Qui est Uru Comprehensor, non solum habet visionem beatificam in intellectu et amorem et gaudium beatificum in voluntate, sed haec essentialis beatitudo etiam redundat in omnes facultate animae et corporis, et ab iis excludit omnem tristitiam. Nihilominus aliud est essentia beatitudinis et aliud est redundantia in actus inferioris ordinis; nam beatitudo verSatur Circa Deum pSum, inferiores actus versantur Circa bonum Creatum. Sunt igitur actus et essentia et numero distincti. Ergo influxus superiorum actuum in inferiores actus impediri potest per omnipotentiam divinam. Hoc non fit in puris Comprehensoribus, quia hi sunt in statu terminia, sed factum est in ChriSto, qui erat Comprehensor et viator, et ut viator pati debuit. Impedito igitur influxu gaudii beatifici in animam, ut est agens naturale, potuit anima Christi concipere tristitiam de malis sibi illatis, ut non solum dolorem sensibilem haberet sed etiam dolorem rationalem. Innocentius XL damnavit hanc propositionem et Inferior Christi pars in Cruce non communicavit superiori Suas involuntaria perturbationes η Dens. n. 13 30 . Erat dolor animalis in parte sensitiva erat dolor rationalis in voluntate, prout haec pro obiectis habet bona et mala creata; sed simul erat in anima Christi gaudium beatificum de Deo immediate viso. Haec est expliCati S. Thomae In , diSt. 15 q. 2, a. 3, Sol. 2 et 3 q. 46, a. 7ὶ, Uae Communiter reCepta est a theologis. Itaque gaudium beatificum simul esse cum tristitia non repugnat, quia non Sunt de eodem neque Secundum idem. 83. Obi. I. Secundum explicationem datam Deus prius contulit animae Christi visionem beatificam, et dein miraculose impedivit, ne hae visio effectus suos Conaturales haberet. Atqui ho est multipliCare entia sine ratione, quia idem finis simplicius obtineri potuit non collata visione beatifica. Ergo haec
Sententia non est admittenda. Rev. Conc mai. Neg. min. e conseq. Et ad rationem additam Idem
effectus obtineri potuit non collata visione; et o decebat Christum, nemassert. et hoc excluditur tum ob dignitatem Christi tum ob auctoritatem Patrum et theologorum, qui docent Christum semper habuisse visionem
84. Obi. II S. Fulgentius, qui inter S. Patres clarissime docet visionem beatificam animae Christi, manifeste erravit, adscribens animae ChriSti Comprehensionem deitatis Ergo eius auctorita nulla St.
Consentiens Cum aliis docet animam Christi habuisse visionem beatificam, nem comes. quatenus praeter alio perfeCtionem huius visioni exaggerat, conc comess. Est autem diversa de mente Fulgenti opinio inter theologos. Plerique Concedunt eum errasse. Quidam eum XCusant ab errore, quia PSeindicat essentialem differentiam inter cognitionem Dei et Cognitionem animaehUmanae. Ρossumus plane dicere animam Christi habere plenam notitiam deitatis Suae neSCio tamen, utrum debeamus dicere, quod anima Christi Sic Suam deitatem noverit, quemadmodum seipsam deitas novit, aut hoc potius dicendum sit, quia novit quantum illa, sed non Sicut illa. . . . Deita ergo illa ipsa est naturaliter notitia sua, anima vero illa ab ipsa deitate, quam Plane noVit, CCepit, ut noverit' Ep. 4, 3I). Fortasse Fulgentius voluit reCte loqui, Sed rectos terminos non invenit CL Thomassinus, De incarn. l. ).
57쪽
Cap. IV De infirmitatibus et perfectionibus humanitati Christi Prop. IX. Schol. I. a. c
SCBOI. I. De Christi scientia acquisita et infusa. 85. a Cum Christu haberet facultatem Cognoscendi sensitivam et rationalem, neceSSari etiam habuit Scientiam acquisitam Seu Xperimentalem S. Thoma 3, . , a. 4 . Didicit e liS, quae paSSUS St, oboedientiams Hebr , ). De hac Scientia eXplicant Patres et theologi, quod . Lucas ait: IeSu proficiebat Sapientias L 2, 32). S. Ambrosius: Proficiebat Sapientia hominiS, Sapientia autem sensu proficit, De in Carn. 7, I). Annotat S. Thoma' quod haec etiam scientia in Christo semper fuit persecta Secundum tempuS, licet non Semper fuerit perfecta Simpliciter et Secundum naturam, et ideo potuit habere augmentum 3, . G2 R. 2 ad 2).b Communius theologi censent, Saltem ut probabilius, Christum
semper habuisse Scientiam per Se inj Sam, i. e. Specie rerUm Creatarum proprias et a Deo in intellectu Supernaturaliter productas. Cognovit quidem Christus Omne re Creata per visionem beatificam. Sed haeceS Cognitio, qua re non per Specie propria Sed in essentia divina CognoSCuntur. Intellectu autem Creatu poteS habere etiam species propria rerum, Sicut Patre et theologi in angelis beatis admittunt cognitionem rerum matutinam in Deo et VeSpertinam Per Specie Pro prias. In Christo autem non debet deesse ulla persectio, quae in aliis creaturi invenitur ergo CognoSCit angelo et alia Creatura per Specie propriaS. Haec Valent de Scientia earum rerum, quae naturaliter CognoSci non poSSunt Conceptibu propriis, ut Sunt puri Spiritu velentia Supernaturalia Harum rerum cognitio, a PhantaSmate independenS, Vocatur Scientia per Se infusa, quia alia via acquiri nequit nisi Supernaturali insuSione.
c) ulti theologi praeterea admittunt in Christo scientiam per
accidennin Sam, i. e. Scientiam, quae naturaliter quidem acquiri poteSt, Sed hi et nunc datur modo praeternaturali, sicut in alio ordine facultaS videndi est aliquid naturale, sed aliquibus data est miraculose Dicunt igitur Christum statim ab initio habuisse perfectos habitu omnium Scientiarum, ut ei necessarium non fuerit eas paulatim addiscere Suares, De incarn diSp. 3O, Sect. ). Alii putant hanc scientiam non ab initio suiSSe in Christo persectam, Sed ei conceSSam SSe Paulatim, Prout progreSSu aetatis postulabat De Lufo, De incarn diSp. I, SeCt. I). Alii negant ullam in Christo fuisse scientiam per acciden infUSam Uaaques, In 3 iSp. 45, C. ). Licet cuivi eam Opinionem eligere, quae magi Placet.
SOBOL Num in Christo fuerit ignorantia. 86. a E iis, quae dicta sunt, satis constat animam Chri Sti Semper
habuiSSe scientiam rerum omnium praeteritarum, praeSentium futurarum, quia Supremum regem univerSorum nihil eorum ignorare conVenit, quae ad ipsius regnum Pertinent.
58쪽
ac Tract. I. Me Verbo incarnato Pars I Christologia.
Nihilominus quidam Christo homini ignorantiam tribuerunt. Ita
maxime monophySitae e factione Cephalorum, qui propterea agnoetae vocantur e themistiani ab auctore suo Themistio, diacono aleXandrino cs. Petavius, De incarn D, I). PoStea idem docuerunt Lutherus et Calvinus dein Genther et nostra aetate modernistae, qui etiam errorem Christo adscribunt. Errorem adscribere Christo est ipse error intolerabilis. Dicere vero animam Christi aliquid ignoraSSe tempore vitae mortalis, non Si quidem probabili Sententia, attamen neque talis, quae mereatur CenSuram theologicam, quia aliqui S. Patres talem ignorantiam Concedere Videntur, etSi non valde explorate Sed potius
ambigue cf. P. Lebreton, Les origines du dogme de a Trinite, Pari I9IO, 447, qui multo magis effert dicta Patrum pro ignorantia
quam Contra ignorantiam Christi). Praeserenda videtur doctrina S. Thomae, Secundum quem ChristuSOmnia pro quacumque temporum differentia actualia Semper cognovit 3 q. IO R. 2).b Dicta . ScrisIurae, quae in favorem huius doctrinae invocari POSSUnt, Sunt eadem, quae Supra n. 78 allegata Sunt pro visione beatifica, quia scilicet ChriStus, Si ignorantia laboraSSet, non ΟSSet dici plenus veritatis, et similia, quae de eo praedicantur. ObStat quidem, quod Christus ait de die iudicii: De die illo vel hora nemo scit, neque angeli in caelo neque Filius nisi Paters M 13, 32). Sed hoc Verbum conciliandum est cum aliis, quae ChriStu diXit, ut et Omnia, quaecumque habet Pater, mea Sunt Io 6, θ), ergo etiam notitia diei iudicii immo hoc loco Christus proXime loquitur de Scientia Sua, quam a Patre accepit et communica cum Spiritu Sancto. Cum certum sit Filium ut Deum scire diem iudicii, illa verba: Neque Filius scit,
non poSSunt habere Simpliciter eundem generalem sensum atque illa Neque angeli sciunt, Sed postulant limitationem aliquam. C SS. PatrES, Pugnante contra arianoS, Saepe contenti Sunt illa
limitatione Christus diem iudicii civit ut Deus, ignoravit ut homo; neque inquirunt, num etiam humana eius ignorantia de die iudicii limitanda sit. Multi autem Patres etiam docent Christum ut hominem non Simpliciter ignorare diem iudicii, sed secundum quid scilicet a in
quantum humana Christi natura per Se hanc rem ignorat et a Solo Deo diScere poteSt; σαρκικου ignorat, δελκέως Scit b in quantum de hac re Christus habet incommunicabilem tantum Scientiam, quia non debet neque vult eam hominibus manifestare, ut Sensu sit EtSi ego Scio, tamen non St UeStrum nosse Cf. Acto, ). Omnes has SolutioneSProponit . . S. AthanaSius Orat. 3 Contra arian. 42 qq). S. Basilius ait Numquid Filius, qui ea, quae diem iudicii praecedunt, tam accurate praediXit, ipSum diem ignoravit 4 Hoc est impossibile. Ergo quia non conveniebat hominibus audire, ideo tacuit diem iudicit. Nam
eXSpectatio perpetua serventiore ad pietatem reddit . . . . Nam quomodo
iS, qui omnia usque ad illam horam novit haec enim diXit), non etiam
59쪽
Cap. IV. Me infirmitatibus et perfectionibus humanitatis Christi Prop. IX. Schol a. a
horam illam noSSet Ps Contra Eunom. 4, 3). Similiter loquuntur S. Ioannes Ch Sost. In atth hom. 77 al. 8, I et alii Patres graeci. latinis . Hilarius: Quod Filius nesciat . . . tacendi dispensatio sit, Sicut PS Dominu teStatu eSt, Cum quaerentibus apostolis de temporibus respondit: Non St,eStrum Scire temporas De Trin. 9 73). S. Augustinus: Nec Filius hoc novit. Quod utique ideo dictum est, quia per Filium homine hoc non diScunt, non quod apud se ipse non noverit, In Ps. 6). Tuto dicere licet nullum Sse S. Patrem, qui ita animae Christi adscribat ignorantiam diei iudicii, ut non alias quoque
explicationes admittat, aut non alii locis Contrarium doceat. Sunt vero multi PatreS, qui diSerte Omnem ignorantiam a Christo excludunt. Ergo etsi sorte X S. Patribu firmum plane argumentum fieri non potest, multo tamen magi saVent doctrinae PoStea Communiter receptae. Huc pertinent etiam ii Patres, qui omnem progressum Christi in scientia negant et solam pleniorem manis Stationem Sapientiae admittunt cf. Stentrus, Soteriol theS. 73 .d SS. Patres doctrinam a noetarum ita reiciunt, ut etiam ab anima Christi omnem ignorantiam rem Ueant. S. Sophronius: Themistius, qui fuit ignorantiae pater et genitor atque Seminator nefandissimus, qui Christum verum Deum nostrum diem iudicii nescisse delirabat . . . ignorare Chri Stum, non Secundum id, quod Deu erat Sempiternus, Sed Secundum quod Veraciter homo factus, diem consummationi atque iudicii, e insipientia menti eructanSa Epist. Synod;
MPG87 Ι9Ι . S. Ioannes Damaso Agnoetae, qui et themistiani. Hi impie docent Christum nescire diem iudiciis De haer. n. 3).
S. Eulo ius Aiax.: Neque enim humanita Christi, in unam inaccessibilis et substantialis sapientia hypostasim admiSSa, quidquam ut rerum praeSentium ita futurarum poterit ignorare. . . . Quicumque enim Vel divinitati ipsius vel humanitati ignorantiam adScribet, Umquam Certissimae temeritatis crimen effugiet Apud Photium, Biblioth cod. 23O). De hac sententia S. Gregorius M. ad Eulogium scribit Ita doctrina Vestra per omnia latinis Patribus concordavit, ut mirum mihi non SSet, quod in diversis linguis Spiritus non fuerit diUerSUS . . . De eo ero, quod Scriptum est: Quam diem et horam neque Filius neque angeli Sciunt' Μ Ι3, 32), omnino recte Vestra Sanctita SenSit, quoniam non ad eundem Filium, iuXta quod caput St, Sed iuXta Corpu eiUS, quod
SUmUS OS, Si CertiSSime reserendum . . . . Omnipoten Filius nescire
Se dicit diem, quem nesciri facit, non quod ipSe neSciat, Sed quia hun Sciri minime permittat. . . . Incarnatu UnigenituS, factuSque Pro nobi homo perfectus, in natura quidem humanitatis novit diem et
horam iudicii, sed tamen hunc non e natura humanitati noVit . . . Re autem valde manifesta est, quia quiSqui neStorianu non St,
agnoita SSe nullatenus potests Epist. l. Ο, p. 39 . Leporta monachuS Saec V), qui prius ignorantiam in Christo fuisse docuerat, poStea Sententiam mutavit, et in Libello retractationiss ab episcopi a fricaniS
60쪽
48 Tract. I. De Verbo incarnato Pars I Christologia.
approbato ait n. O): Priorem anathematiZo in hac parte Sententiam, quia dici non licet etiam Secundum hominem ignorasse Dominum
prophetarum. DItaque si tot S. Patrum dictis addimu unanimem Scholasticorum doctrinam, aut certa aut multo probabilior dicenda est sententia nullam umquam in Christo fuisse ignorantiam. e Modernisfariun vero doctrina de Christo non solum ignorante
sed etiam errante per decretum et Lamentabilis ita damnata est, ut eam sub poena XCommunicationi defendere non liceat. Prop. 32 e Conciliari nequit SenSu naturali teXtuum evangelicorum Cum eo,
quod nostri theologi docent de conscientia et scientia infallibili Iesu
Christi. Prop. 33: Eviden eS Cuique, qui praeconcepti non ducitur Opinionibus, IeSum aut errorem de proXimo meSSianico adventu fuisse pro SSum, aut maiorem partem pSiu doctrinae in evangeliis Synopticis Contentae authenticitate Carere. Prop. 4 et Criticu nequit SSerere
Christo scientiam nullo circumscriptam limite nisi facta hypothesi, quae historice haud concipi poteSt, quaeque SenSui morali repugnat, nem PeChristum uti hominem habuisse scientiam Dei, et nihilominus noluiSSenotitiam tot rerum Communicare cum diSCipuli ac poSteritates Dens. n. O32 Sqq). Prop. X. Humanitas Christi Sancta est Sanctitate Subatantiali et accidentali. 87. Stat. QuaeSt. a Sanctitas in hoc ordine consistit in unione cum Deo fine ultimo supernaturali, Seu in aliqua persectione, ob quam Deus amat hominem ut heredem Vitae aeternae. Haec Sanctita in hominibus formaliter efficitur per habitum supernaturaliter infuSum gratiae Sanctificantis, cui annectuntur virtute infusae et dona Spiritus Sancti CL Conc Irid. SeSS. 6 C. 7 Dens. n. 799 q). Dicimu igitur han accidentalem sanctitatem fuisse etiam in anima Christi. Sed praeterea dicimus ipsa quoque unione hypostatica sanctam fuisSehumanitatem Christi. b Christum hominem esse sanctum est de sis, et Saepe diSSerte dicitur in . Scriptura. Quod nascetur e te Sanctum, Vocabitur Filius eis L I, 33). e Vos Sanctum et IuStum negaStiS AC 3, 4). Talis decebat, ut nobis esset pontis X, SanctuS, innocenS, impollutUS, Segregatu a peccatoribus Hebr 7, 26 . Sed Si quaeritur, quomodo Christus sit sanctus, Sunt diverSae opinione theologorum. Certum est et ab omnibus conceditur ChriStum habere Sanctitatem accidentalem. Quoad sanctitatem SubStantialem, quae confertur per ipSam unionem hypostaticam, alii dicunt, per unionem Sanctificari humanitatem Christi non formaliter sed fundamentaliter eueXigitive, ut Mastrius De incarn disp. 2 q. I n. 6 et Plurimi ScotiStae alii autem dicunt per unionem sanctificari humanitatem Christi