장음표시 사용
61쪽
Cap. IV. infirmitatibus et perfectionibus humanitatis Christi Prop. X. Am
sormaliter, ut Suares De incarn diSp. 8, ecl. , . 3 et alii plurimi theologi praeSertim homiStae. Hae igitur Si quaestio disputata, de qua ecclesia nihil statuit. 88. HOD ORT I. Humanitas Christi est Sancta sanctitate substantiali. a Imprimis hoc diserte docent S. Patres. Ita . An ustinus: e Verbum in principio Deus, in quo et ipse Filius hominis sanctificatus
est ab initio creationi Suae, quando Verbum factum est Caro, quia una persona facta Si Verbum et Caro. Tun ergo sanctificavit se in se, hoc St, hominem Se in Verbo Se quia unu Christus, Verbum et homo, sanctifican hominem in Verbos In Ioan tract. O8, 3). Quia in . Scriptura Supernaturali Sanctificati Vocatur unctio 2 Cor I 2I. I 2, 2 27), S. Patre dicunt humanitatem Christi unctam esse divinitate. S. Gre orta Nas. et ChriStu i. e. unctus dicitur propter divinitatem; hae enim St Unctio humanitatis, non Sanctifican operatione ut in alii uncti Sed totiu ungenti praeSentia, Cuiu effectuSest, ut quod ungit, homo OCetur, et quod ungitur, fiat Deus Orat.
humanitatis est divinitas a De fide 3, 3).b Idem suadet ratio. Nam Sanctu eSt, qui placet Deo et propter suam perfectionem habet tu accipiendi vitam aeternam et omnia beneficia ad eam conducentia. Atqui uni hypostatica sormaliter efficit,
ut homo Iesus placeat Deo et habeat tu vitae aeternae et Ceterorum bonorum Supernaturalium. Ergo unione hypostatica homo Iesus seu humana Christi natura est formaliter Sancta Maior patet e doctrina concilii tridentini SeSS. 6 C. ), SeCundum quam homo iuStUS Stamicus Dei, here vitae aeternae, instructu doni Supernaturalibus Dens. n. 799). Minor Probatur, quia repugnat eam natUram non formaliter plaCere Deo, quae St natura unigeniti Filii; et repugnat eum, qui ad maXimam unionem Cum eo admissus est, excludi ab aliis beneficiis minoribus ordinis Supernaturalis Per pSam unionem
hypostaticam humanitas Christi est recte ordinata ad finem ultimum et immunis ab omnibus, quae huic fini obstant. Atqui talis ordinatio
Haec quidem Sanctitas principaliter pertinet ad animam Christi. Nihilominus suo modo etiam Sancti catur caro Christi unio te inso-
Statica, quatenu unione hypoStatica Specialiter ConSecrata Si Deo, digna est Summa Veneratione, incapa ullius maculae moraliS, plena virtutis sanctificatriciS.
89. HOD. para II. Humanitas Christi Sancta est sanctitate accidentali. a De Verbo incarnato S. Scriptura ait: Vidimus plenum gratiae
et VeritatiS. . . . Et de plenitudine eius no omne accepimu et gratiam
62쪽
eo Tract. I. me Verbo incarnato Pars I Christologia.
pro gratias Io I, 4 6). Accepimu autem gratiam habitualem ergo huius gratiae plenitudinem Christus habuit. Erat quidem in Christo etiam gratia increata, Sed haec vocatur plenitudo divinitatis Colla, ); ubi vero Sermo est de plenitudine gratiae, Semper intellegitur gratia Creata CL LCO, ID 2, O Acti, ).b Idem docent S. Patres. S. Ioannes ChrysoSt. . Omni gratia effusa est in illud templum Christum . . . . Nos enim de plenitudine
eius accepimus, illud autem templum integram et univerSam a Cepit gratiam a In S. 44 n. 2). S. Friata Aiax. Christus sanctificatur nobiSCum quoad humanitatem, Cum noStra Similitudine Suscepta etiam ob hoc ipsum videlicet quod Sanctificatu Sit, quamvis univerSi dominuSSit ut Deus, vocare nos fratre haud erubescit De Trin dial. 6;
igne P 73, OI 8). S. Au ustinus: Dominus Iesu Christus Spiritum Sanctum non solum dedit ut DeuS, Sed etiam accepit ut homo. Propterea dictus est plenia gratia et Spiritu Sancto IO , 4 LC , I . Et manifestius de illo scriptum est in Actibus apoStolorum Acto O, 38 , quoniam unXit eum Deus Spiritu Sancto, non utique oleo visibili sed dono gratiae, quod visibili Significatur unguento, quo baptizato ungit
eccleSia. Nec Sane tunc unctus est Christus Spiritu Sancto, quando Super eum baptigatum Velut Columba descendit . . . Sed Sta myStica et invisibili unctione tunc intellegendus est unctus, quando Verbum Dei caro factum Sis De Trin. 3, 26, 46).c Theologi hanc doctrinam ut certam proponunt. DiSSentiunt Solum Circa quaeStionem, utrum gratia Sanctificans concipienda sit ut diSpositio ad gratiam unionis, quemadmodum CenSet S. Bonabentura In , diSt. 3, a. I, . I), an ut effectu unioni hypOStaticae, quemadi nodum docet S. Thomas Compend theol. . Ιη ). Hae altera Sententia praesertur a plurimis theologis. Alii dicunt doctrinam de gratia infusa Christi esse de fide, ut mares De incarn. q. 7, . , . 3 ante disp. Ι). Alii hoc negant, sed dicunt esse doctrinam Certam, ut De Lugo De incarn diSp. 6 SeCt. 3, . I q).d Confrmatur aes doctrina ratione Meolo ica. Nam I decet humanam Christi naturam habere omnem assimilationem Cum Deo poS- Sibilem, ergo etiam gratiam sanctificantem. 2. Humana ChriSti natura debet elicere actu intrinsecus supernaturales ad hoc autem requiritur gratia Creata, quia gratia increata unionis non est principium elicitivum actuum humanorum Christi. 3. Gratia habitualis in hoc ordine prae- requiritur ut dispositio ad visionem beatificam. 4. Cum Christus Sit Caput CCCleSine, e quo omne gratiae in corpus mySticum descendunt, debet ipSe habere gratiam, quam alii conseri, ut Sit Caput homogeneum corpori S Thoma 3, . , a I). e Gratia Christi, in quantum ipse est Caput eccleSiae, Vocatur gratia capitis, quae St tum gratia unioni tum maXime gratia habitualis Christus DeuS-homo est caput ecclesiae Rom 2 4 Sq. I Or
63쪽
Cap. IV. infirmitatibus et perfectionibus humanitatis Christi Prop. X. ea
spectu ratione initatis, quia Si nobiliSSima par eccleSiae 2 ratione dominationis, quia Si auctor et Supremu rector eccleSiae, et quia ab ipso omni poteSta eccleSiaStica deriUatur 3 ratione Sanci, cationis, quia omnem gratiam meruit, media gratiae instituit, ea ut
duntur alia dona supernaturalia et a itus virtutum, etiam haec dona Christus accepiSSe CenSendu eSt ob eaSdem rationeS, quae Valent pro gratia.
Immo dona Sancti Spiritus imprimis Christo dari dicuntur tum in Scriptura IS II, 2 tum a Patribu et theologiS. Quaedam virtutes in Christo
non Sunt, quia in Conceptu Suo includunt imperfectiones, quae in Christo non Sunt, ut fideS, SPeS, paenitentia CL S. Thoma 3 q. 7, Sqq). Etiam fuerunt in Christo ratiae gratis datae, ut donum prophetiae et miraculorum, quia haec ordinantur ad fidei et spiritualis octrinae mani Stationem Christus autem sui primus et principalis fidei doctor l. . . PSq). Illa omnia dona anima Christi Statim cum unione hypoStatica, non paulatim procedente tempore, accepit. Hoc innuitur in . Scriptura IS II, Sqq. Io , 4); hoc docetur a S. PatribuS, ut a S. Mustino, Cuiu Verba iam audivimuS et a S. Ioanne DamaSc. De fide 3, 22), et a theologiS, ut a Mares De incarn diSP. 8, ecl. 3, ) ho Suadetur ratione, quia dignita naturae humanae, ob quam haec dona ei collata sunt, statim ab initio aderat.
9 O. Obi. . Perfectiones divinae, ut immensitas vel scientia divina, non possunt CommuniCari cum humana Christi natura. Ergo a pari sanctitas Dei formaliter communicari nequit cum humana Christi natura. Resp. Nemo pari alem, quia aliae perfectiones divinae non poSSent Communicari nisi physice inhaerendo naturae humanae, quod repugnat Sed Sanctita Communicari potest moraliter, quod non repugnat. Nam perfectioneSphySiCae, ut immensitas, vel actus vitales non poSSunt migrare de altera natura in alteram, sed procedunt necessario de natura, Cuiu Sunt, et in ea manent. Sanctitas autem, i. e. recta habitudo ad Deum finem ultimum, poteS Conferri humanae naturae moraliter, quia e ipso, quod St natura personae divinae placet Deo et accipit ius hereditatis Caelestis. Ergo neque Sanctitas Verbi est physica forma inhaerens humanae naturae Christi, Sed personalitas Verbi proxime et physice efficit, ut Iesus Christus etiam ut homo sit Filius Dei naturalis, et ex hoc per moralem Consequentiam effiCitur, Ut humana Christi natura sit sancta, et immediate quidem per personalitatem Verbi ha autem mediante per naturam divinam. 9 I. BL ΙΙ. Si natura humana Christi est formaliter Sancta per Sanctitatem Verbi est infinite sancta Atqui sola natura divina est infinite Sancta. Ergo humana Christi natura non est formaliter sancta per sanctitatem Verbi.
64쪽
Tract. I. Me Verbo incarnato Pars I Christologia.
Nov. Dist. mai. Humana Christi natura est infinite sancta in suo genere, i. e. in genere anCtitati participatae conc mal est simpliciter infinite sanCta, ex mai Dist. min. Sola natura divina est simpliciter infinite sancta, conc. min. non poteSt SSe alia natura Sancta infinite secundum quid et in Su genere, nef. min. Et G. conSeg. Humana Christi natura non est sanCta sicut natura divina ex interna sua Constitutione, Sed Si Sancta ratione unionis
cum infinita sanctitate et quia in genere sanctitatis communicatae ad extra nihil potest esse XCellentius vel aeque excellens, ideo haec sanctitas habet respeCtivam quandam infinitatem, Sicut gratia unionis est aliquid infinitum in genere gratiae. 9 a. Obi. III. Si per Sanctitatem substantialem humanitas Christi est infinite sanCta, abundat, immo repugnat in ea alia sanCtitas, quia infinitum augeri non potest. Ergo humana ChriSti natura non habet sanctitatem a Cidentalem. Ressp. Neg. antec. Nam non bStante SanCtitate substantiali, humana Christi natura secundum interna prinCipia Ssendi et agendi non mutatur. Ergo neque abundat neque repugnat eam CCipere habitus infusos, quibus intrinsecus sanctificetur et Capax fiat Operationi supernaturalis. Solummodo
ad id, quod est intrinsecus simpliciter infinitum, nihil addi potest; sed potest aliquid addi ad id, quod est infinitum respective tantum et per denominationem ab alio distinCto. Etiam gratia habitualis Christi potest dici relative infinita. Nam quia
nulla Creatura St, Cui tanta gratia ConVeniens St, quanta Deo incarnato, sine dubio gratia Christi omnes alias quodammodo infinite Superat, et plena erat Statim ab initio, ut numquam reverit in se sed solum in manifestationibus Suis S. Thomas , . , a. a). ACCepit autem Christu gratias Cluales, quoties ponendi erant Clus Supernaturales, ad quos gratia actualis se habet sicut concursus naturalis ad aCtu naturale. Suares, De inCarn diSp. 18 SeCt. 4).
Prop. XI. Humanitas Christi est absolute impeCCabilis. 93. Stat. UH2St. Impeccabilitas non solum significat immunitatem a peccato Sed impossibilitatem omni actu et maculae peccati. Christum semper fuisse Sine ullo peccato Si de fide, eum non potuiSSecontrahere maculam peccati est Saltem theologice Certum, sed in
modo Nplicandi impotentiam peccandi in Christo theologi inter sedissentiunt. Plane singularis est sententia uenueri censentis Christum non potuiSSe peccare, quia Deu praeviderit eum Peccaturum non OSSO. Hae est nuda impeccabilita consequens. Omnes autem theologi admittunt impeccabilitatem antecedentem. Scotistae docent in esccabilitatem antecedentesm externam. Humanitas Christi potest quidem peccare, Sed Deus per beatitudinem Onfirmavit eam in bono, sicut Confirmat beatos, qui non fiunt intrinSeCuSimpeccabileS, Sed ita proteguntur a Deo, ut actu peccare non OSSint
CL Praelect dogm. III n. 439 sqq). Secundum Mastrium De incarn.
65쪽
Cap. IV. Me infirmitatibus et perfectionibus humanitatis Christi. Frop. XI. ea
nominales tam antiquiore quam iunioreSs Haec Sententia immunis
Plurimi theologi statuunt in Christo impeccabilitatem antecedentem internam. Ita S. Thoma et homiStae In Sum. 3 q. 3, a. ), ares De incarn diSp. 33, ecl. 2), alii. Sed diversimode hanc im- peccabilitatem Xplicant. 94. m. I. Ex S. Scriptura. Christus de se ait: Qui ex vobis arguet me de peccato Ps Io 8, 46.)Deus Christum, qui non OVerat peccatum, Pro nobi peccatum l. e. hostiam pro peccato fecit a 2 Cor , I). Habemu pontificem tentatum per omnia pro Similitudine abSque peccatos Hebr 4, 3), qui eSt SanctUS, innocenS, impollutUS, Segregatu a peccatoribuSs Hebr 7, 26 cfo et 2, 22 Io 3, 3 QS 33, ). His testimoniis excluditur omne peccatum a ChriSto, nihil autem dicitur de sola potentia aut impotentia
95. m. a. Ex traditione. SS. Patre non Solum peccatum Sed etiam potentiam peccandi in Christo fuisse negant. S. Athanasius Christus Adam lapSum reparavit,
et ita ut carne indutu in terra verSaretur et Carnem peccati incapacem eXhiberet. . . . Han ChriStu SUSCitat natura impeCCabilem, . . . Ut PSeesset impeccabilitatis specimens Contra Apollin. ). S. CFrillus Alex. :
Stolidi ac demente prorsus Sunt, qui ipSum ChriStum, neScio quo Pacto, Peccare PotuiSSe affirmant. . . . Si idcirco humanam naturam gestavit, ut quae in Adam imbecilla erat, in se validissimam et peccato Superiorem deClararet, Cur ruStra id anXie inquirunt, quod invenire non poSSunt ξη Contra anthropomorphitas c. 23. S. Au ustinus: In Christic non tantum divinitate sed ne in anima nec in carne ullum potuiteSSe CCCatum De Peccat merit et remiSS. 2, Ι). S. FulgentiuS: Deita non poteS Superari. Propterea utique etiam Christi humanitas Sine peCCato PermanSit, quia eam in unitate personae divinita accepit, quae naturaliter peccare non novit Ad TraSimund 3, 29). Concilium phoinum can. O ChriStus non eguit oblatione, qui Peccatum omnino neSciviis Dens. n. 122). Concitium oletanum ne
Christu et Sine Peccato Conceptus, sine peccato natuS, Sine PeCCato mortuu Creditur, qui Solus pro nobi peccatum Si factUS, . . SACrificium pro peccati nostriss Dens. n. 286). Similiter loquitur concilium orentinum in decreto pro lacobitis Dens. n. II).96. m. s. Ex ratione theologi R. a Humanitas Christi unione hypostatica sanctificata est Sanctitate infinita, etSi participata supra n. M I), et gratia creata accepit in Summo viradu supra n. 9). immo itiam visionem meatificam Supra
66쪽
34 Tract. I. De Verbo incarnato. Pars I Christologia.
n. 77 sqq). Atqui Cum hi omnibu pugnat et macula et actu peccati. Nam Deu non potest Simul summo amore et odio ferri in eandem naturam humanam neque permittere poteSt, ut natura adeo dignificata subsit periculo peccandi. b Deu non potest peccare. Atqui si natura humana Christi
peccaret Deu Verbum peccaret, quia actione Sunt SUPPOSitorum. Etsi natura divina non elicit actu naturae humanae, Si tamen Verbum PerSona, quae Suam habet naturam humanam et per eam agit ergo Sicut per eam Opera bona facit, Si per eam male ageret, Si natura humana OCCaret. c Humana Christi natura ita cum Verbo coniuncta est, ut Verbum eiu POSSeSSionem et Curam personaliter habeat. Atqui voluntatis Superioris est voluntatem inferiorem, Cuiu poSSeSSionem et perSonalem curam habet, ita gubernare, ut eam ab omni macula inhonestati prae- Servet. Ergo ita Verbum gubernat naturam humanam et quia ab- Solute non poteS OSSe paratum ad Concurrendum Cum Ctu Peccaminoso voluntati Suae humanae, hae voluntas est absolute impeC-cabilis. Concursus quidem est Patris et Filii et Spiritus Sancti simul Sed ratio metaphysice XCludens ConcurSum ad actum malum Stinio hypostatica Verbi cum humana natura. Ergo personalitas Verbi non est principium physice efficiens impeccabilitatem, sed absolute poStulanSimpeccabilitatem. Unde etsi vi unionis humanitas Christi est impe Cabilis, non XCluditur protectio, qua Deus ita gubernat voluntatem Sibi unitam, ut illa stante peccare nullo modo poSSit nam Sine aliquo eiusmodi dono impossibile est intellegere, quomodo per Solam Unionem talis voluntas maneat in bono confirmata. Dicitur ergo VoluntaS humana fieri impeccabilis per unionem, quia impossibile eS Deum non ita dirigere et custodire voluntatem sibi unitam, ut ad malum declinare non possits Suares, De incarn diSP. 33, CCt. 2 n. ). Medium praeservandi humanitatem Christi a peccato est imprimis ipsa interna nobilitas humanae naturae Christi, quae tali a Deo Creata St, ut naturaliter abhorreat ab omni actu inhonesto; S gratia Creata, qualiae natura immunis est a somite peccati est providentia Dei removen ab hac humanitate quidquid eam dedeceat; Sunt ampliSSimae
gratiae actuale et denegatio concurSUS ad PeCCandum. 97. Obi. . De Christo dicta sunt verba s I, 2 4 Longe a Salute mea verba delictorum meorum. Ergo in Christo fuerunt delicta. Rev. Conc antec. At conseq. Fuerunt in Christo delicta nostra, conc comess. deliCta quae ipse Commisit, ex conseq. Ita . Aufustinus in illum locum Delicta nostra sua delicta fecit, ut iustitiam Suam ΟStram iustitiam faceretis Et propheta de Christo praedixit: Posuit Dominus in eo iniquitatem omnium nostrum s Is 53, 6). Ceterum textus hebraeus illius Psalmi habet: Longe a salute mea verba Clamori mei. γ
67쪽
Cap. IV. Me infirmitatibus et perfectionibus iumanitatis Christi Prop. XII. e98. Bi. I. Verbum per unionem hypostatiCam factum est passibile et mortale Ergo potuit etiam fieri peccabile. Ressp. Nemo paritatem. Nam paSSi et mors possunt ordinari ad Dei gloriam et finem inCarnationis peCCatum vero SSentialiter repugnat gloriae Dei, neque ordinari potest ad finem incarnationis, qui est tollere peccatum. 99. Obi. II. Omnis Creatura rationalis est essentialiter desectibilis in ordine morali. Atqui quod est SSentiale, non poteSt a re Separari. Ergo humana Christi natura est peCCabilis. Nov. Diu mai: Omnis Creatura Si deseCtibilis potentia remota, quatenus peCCare poteSt, Si ibi relinquitur, conc. mai. est defectibilis potentia proxima, quatenu Sub quocumque auxilio divino potest actum peccati ponere,nei mai. Conc. min. Dist conseq. Humana Christi natura est peccabilis potentia remota, ut POSSet peCCare, Si Sibi relinqueretur, conc comess. potentia proxima, ut possit Sub auxilii divinis, quae habet, Ctum peccati ponere,
IOO. OBL V. Si humanitas Christi est solum impeccabilis propter pro tectionem Dei, non Si intrinsecus impeccabilis. Ergo saltem impeccabilitas
Res. Dist ante e Christi humanitas esset extrinsecus tantum impeC-cabilis, nisi ipsi interna esset ratio absolute postulans XClusionem peccati,conc ante ς Cum ei interna sit rati abSolute postulans XCluSionem peccati,nem antec. Hae interna ratio est personalitas Verbi, ut dictum est. Ergo impeccabilitas non hoc sensu interna est humanae naturae Christi, quatenus procedat ex eius internis Constitutivis, Sed interna ei est, sicut interna est uni hypostatica Dei accidentaliter ei interna est visio beatifica, qua etiam potentia proxima peccandi saltem conaturaliter excluditur.
Prop. XII. Humana Christi voluntas habuit libertatem indifferentiae, etiam in Subeunda morte.
ΙΟΙ. Stat quH2St. Libertas indifferentiae est poteStaS, qua OluntaSpositis omnibus ad agendum praerequiSiti poteSt agere et non agere libertas exercitii), taliter agere et aliter agere libertas Specificationis). Libertas requiritur ad merendum cs. Dens. n. O94), quia qui facit
ea, ad quae independenter a Sua electione Si determinatus, non poteSt pro sua libera electione aliquid ab altero postulare, libera autem electio est id ipsum, quod est meritorium Coram Deo, alii Vero actu eatenUS tantum, quatenu a libera electione dependent. Ioa Arg. Ex S. Scriptura. IeSum habuisse potestatem eligendi inter plura . Scriptura variis OCCASionibus testatur. Ambulabat Iesus in Galilaeam; non enim volebat in Iudaeam ambulares Io , I). Cum gustasset, noluit bibere v
facit ex mandato Patris, sunt laude et mercede digna OPUS COΠ-
68쪽
36 Tract. I. De Verbo incarnato Pars I Christologia.
summavi, quod dedisti mihi, mi faciam. Et nunc clarifica me tu, Paters Io 7, Sq). In specie Christus libere mortem subiit. Propterea me diligit
Pater, quia ego Ono animam meam, Ut iterum Sumam eam. Nemo
tollit eam a me, Sed ego pono eam a me ipSo, et poteStatem habeo ponendi eam, et potestatem habeo iterum sumendi eam ho mandatum accepi a Patre meos Io O, IPSq). Humiliavit Semetipsum, factuSoboedien USque ad mortem, mortem autem Crucis. Propter quod et
Ιo3. m. a. Ex traditione. S. Ioanne Chrysost. Licebat ei non perpeti probra, licebat non ea Pati, quae PaSSUS St, Si quod Sua intererat, Spectare vellet. Verumtamen id facere noluit, sed quod nobi eXpediebat, ConSideranS, quod ad Se pertinebat, neglexita In Rom. 3, 3). S. Ambrosius ChriStUS poteStati Suae SSe Significat ponere animam et liberae voluntatiss De fide 4, O, 2Ι . . Hiero mus: Non neceSSitate Crucem Sed voluntate SuStinuit In S. 33, ). S. Augustinus: Quis ita dormit, quando Voluerit, Sicut IeSu mortuus est, quando voluit Quis ita VeStem deponit, quando voluerit, Sicut eSu mortuuS St, quando voluit Ps In Ioan tract. 19 6. Alia apud Elavium De incarn. l. 9, C. ). Accedit unanimis consensus theologorum S. Thoma 3 q. 8, a. 4 Sua res, De incarn diSp. 37, ecl. 2 Π. I). Io 4. ATL. S. Ex ratione theologica. a Christus passione et morte sua meruit Cf. Dens. n. 79 799).
Atqui ad meritum requiritur libertas indifferentiae. Ergo Christus habuit
libertatem indifferentiae, etiam in Subeunda morte.b Christus assumpsit integram naturam humanam ad Sanandam eam. Atqui libertas est ea proprieta naturae humanae, quae maXime indigebat Sanatione, quia per eius abusum homo Se in perniciem Coniecerat. Ergo Christus libertatem SSumpSit, et eam Sanavit tum Per Xemplum, tum per SatiSfactionem et meritum. S. Ioannes DamasQ:4Si naturae libertatem ipse condidit, an autem non SUSCEPit, . . . OS
plena persectaque Sanatione privavit De fide 3 es 4).IO5. Obi. . Christus de passione et morte sua ait: Necesse est impleri omnia, quae Scripta Sunt in lege Moysi et prophetis et psalmis de mea L a 4 44). Atqui quae antecedenter ad liberam electionem neCeSSaria Sunt, non sunt libera. Ergo passio et mors Christi non erant libera. Re . Conc. mai. Nemo Suppost mn minoris hanc fuisse antecedentemneCesSitatem. Nam prophetiae, SiCut Cientia Dei, quae est On earum, Prae' SUPPonunt futuritionem rerum; et necessitas, quae oritur ex infallibilitate scientiae divinae et prophetiae est necessitas Consequens, qua non tollitur
69쪽
Cap. IV. Me infirmitatibus et perfectionibus humanitatis Christi Prop. XII. Schol. I. et
libertas. Non solum praediCtum erat ChriStum moriturum esse, sed etiam eum libere moriturum SSe IS 53 7 qq. Io o, 7 q); ergo etiam hoc debuit impleri. IO6. BL L Incarnatio ad ho laCta est, ut Christus pro salute mundi moreretur. Atqui finis incarnationis non potuit irritus fieri. Ergo Christus
non potuit non mori. Res . At mai. Finis inCarnationis erat, ut Christus libere moreretur pro hominibuS, conc. mai. Ut CoaCtu moreretur, Q. mai. Conc. min. Dist. conseq. Ergo non potuit fieri, Ut ChriStu non libere moreretur, conc conseq.; debuit fieri, ut CoaCtu moreretur, ne . comes. Deu pro omniSCientia et omnipotentia sua potest etiam actu liberos Creaturarum Cum absoluta in-
fallibilitate praedestinare, et si praedestinavit mortem Christo libere subeundam pro Salute hominum.
SCΛΟΙ. . De modo conciliancti libertatem et impeccabilitatem Christi. IOT. Gravissima difficultas contra libertatem Christi in subeunda morte et generatim in Servandi praecepti divinis haec St, quod S, qui est impeccabilis, non potest tranSgredi praeceptum divinum ergo non Videtur libere implere praeceptum. Sunt autem Variae SolutioneS huius difficultatiS. a Multi ne an Christum haθuine lorosum praeceptum moriendi. Christus ob solum beneplacitum Patris mortem subiit ergo nullam habuit necessitatem moriendi. Ita Suares De incarn diSP. 37, CCt. 4,n. 9), Fransetis De Verbo incarn thes. 44), alii. Quae Xplicatio, saeculo XVI orta, a Card de L o notatur ut SingulariSs De incarn.
diSp. 26, ecl. 8, Π HOO). Di cultates plures obstant. Nam ChriStu Saepe teStatur Se recepiSSe praecepta a Patre et in specie praeceptum moriendi. HOC mandatum accepi a Patre meos Io O, 8). et Pater ipSe mihi mandatum dedit . . . Et Scio, quia mandatum eiu Vita aeterna Sis Io I 2, 49). Si Praecepta mea ServaveritiS, manebiti in dilectione mea, Sicut et ego Patri mei praecepta Servavi, et maneo in eius dilectiones Io 13, o). His et aliis locis Christus clare docet e accepiSSe mandatum ευτο γνυ, Sicut Ceteri homine acceperint mandata. Hae VOXευτoiG in Novo TeStamento numquam Sumitur SenSu lato Seu improprio. Interdum quidem S. Patres dicunt Christum non accepiSSe PraecePtum, aut Saltem non Strictum praeceptum; neque Vero hoc dicunt ad Onciliandam libertatem Christi cum eius impeccabilitate, Sed hoc dicunt,
diSputantes Contra arianos Ariani dicebant Christus a Patre accepit Praeceptum ergo Si inferior Patre. Ad hoc S. Patre respondebant ChriStu non accepit praeceptum ut Deus; ut homo autem accepit
quidem Praeceptum, non tamen Cum Comminatione Poenae Pro trRnS- greSSione, et hoc enS non accepit praeceptum Strictum, Sed quidquid
Patri erat placitum. hoc e caritate faciebat Quae doctrina aut St
70쪽
e Tract. I. De Verbo incarnato. Fars I Christologia.
parvi aut mullius homenti is solvendam quaestionem ies libertate Christi.
Praeterea hae Solutio Si magi apparen quam vera Nam Christus omnia e pura Caritate erga Patrem faciebat, ut Varia, quae faciebat pure materialiter se haberent ad Caritatem eiu humanam, quae erat
proprium principium meriti eiu S. Thomas, De Verit. q. 29 a. 6 ad 6). Unde nisi poterat libera caritate humana Patrem diligere, actu eius morale procedebant e principio non libero, neque erant meritorii
ceptum moriendi, Sed solam SubStantiam mortis fuisSe praeceptam, non vero omnes circumStantiaS PotuiSSe igitur Christum libere eligere hoc vel illud tempus moriendi, a vel illa paSSiones et alias circumstantias; potuisse acceptare mortem actu interno magi vel minus intenso. Nihilominus posse dici ipsam mortem fuiSSe liberam, quia cum actuSSine circumstantii eSSe non OSSit et Sit in se indivisibilis, totus actus
sit liber et meritorius. Ita Gregorius de Valentia In Ddi Sp. I. q. 9, punct. 2 in fine), Vasque In 3 iSp. 74, C. ), Lenis De Summo
bono l. 2 n. 38), alii. Contra hanc eXDlicationem setat, quod Si Christus non morte Sua nos redemisset, Sed libera eleCtione CircumStantiarum mortis. Quod autem dicunt de indivisibilitate actuS, verum est de Constitutivi physicis, non de alore morali nam etiam in actu physice indivisibili ea tantum
terea si illae circumstantiae erant moraliter indifferentes, nihil conserebant ad meritum. Si vero erant inaequali bonitati moralis, Christus, qui semper actu inten SiSSime Deum amabat, X OC amore non poterat non eligere, quod Deo magi placebat. Ergo si amor Dei erat omnimodo necessariuS, deerat liberta ad meritum requisita.
c Alii dicunt Christum habuisse quidem praeceptum moriendi, potuisse tamen impetrare dispensationem fraecepti. Quod quia libere
non faciebat, libere mortuus est. Ita Card de Lugo De incarn diSp. 26, SeCt. 8 n. O2 et alii. Haec Sententia habet aliquod fundamentum in S. Scriptura, ubi Christus ait: An putaS, quia O POSSUm rogare Patrem meum, et exhibebit mihi modo plus quam duodecim legiones angelorum s
Μ 26, 33. Sed hic modus explicandi libertatem Christi in subeunda
morte non Videtur SufficienS. Nam i, Ut Carae de Wo l. C. Sect IO, n. 32 docet Christus non potuit non facere, quod hic et nunc optimum erat, optimum autem erat praeceptum Stricte dictum implere et pro Salute hominum mori, Consequenter non poterat Voluntate efficaci dispen- Salsonem praecepti petere. Praeterea Si praeceptum erat rigorOSum et abSolutum, ut Card de Lugo ait, etiam e hac parte non potuit efficaciter impetrari dispensatio. Si vero ita erat impositum Hoc Praecipio, niSi tu petieri aliud, non erat rigorosum praeceptum. Nam quod dicunt omne praeceptum poSitivum S diSpenSabile, Si verum Solum Secun-