장음표시 사용
251쪽
mittamus nos ab ea diuelli unum est necessariu in Ecclesia fides iudicium,unum semper agnitu fuit in Ecclesia, sicut una fides.
cap. s. Hoc tantopere ideo commendamus,& repetimus, quonia Breti senten non satis mirari possumus,quanta calliditate,& versutian
tia de ductois bis ab aduersarijs aufertur, etiam quum maxime illud videnritate princι tur asserere.Certe in his Brentis pro lego menis, hoc praecipuEpu seculariu agi video,ut hoc iudicium incertum,& promiscuum ita cred tu controuer tur : Vt quilibet apud se iudex fidei iure esse sibi videri possit. sis sidei dete Attente igitur considerandum est, quorum hoc iudicium fideigitur, tr im sit,ad quos pertineat iudicare, & definire fidei controuersias. pugilaturnia Nam Brentius episcopos,pastores scilicet,& doctores Eccle-nifesta expe sae etiam si sancti,& docti sint,rerjcit ab hoc iudicio:& princiarientia. pibus secularibus,&his,quos ipsi ad hoc accersierunt, illud in
totum permittit. Nouum certe,& inauditum hucusque in Germania,& in Ecclesia usque ad Henrici octaui, Angliae regis extinctum iam Dei misericordia schisma sed ita manifeste nunc exu scitatur a Brentio,vt vix ipse clim legerem,credere possem. Quare sunt nobis eius verba reserenda: Sic enim in principio
I rimi sui loci, quem de officio principum secularium in Eccleia Christi filii Dei nominat poli non pauca in praelatos obiecta crimina ostendemus inquit Diuina clemetia adiuti, quod non ad praelatos illos tantum,imb ne quidem ulla ex parte ad ipsos,quippe qui iam non sunt Ecclesiae membra: sed praecipuEad pios principes,ct ad eos, qui tam ex ministrorum Ecclesiae
numero quam ex reliquo hominum,qui doctrinam Christi agnoscunt,coetu in consilium adhibentur, pertineat de doctrina religionis cognoscere,& iudicare. Deinde apertilis: perspicuu,
inquit, est,quod ut priuatus priuatam,ita princeps publica habeat de doctrina religionis potestatem, iudicadi,& decidendi. Et deinde,vanillimum esse, dicit, quod ego nunc hic, nunc itilic in scripto meo ut inquit balbutio : principes, ct populos,
Nec poste,nec valere, nec debere distensione hanc circa fide d finire.Vnde tande in peroratione huius primi loci,meminerint ait principes esse sui ossich, novi politica tantum curent, sed in hoc otioq; incubant,ut & ipsi cognosca quae sit Vera,pia,ac
efficax doctrina ad salute,& qua cognouerunt in Eccles)s su
252쪽
ru regionii summa,qua possunt, opera instituat,& conseruent. H e sunt noua Brentit ad inuenta,quae no opus est impugnare,
quae se ipsa manifeste dc struunt, di pernicies ipsa sunt praesentissima, & manifestiuama & spiritualis. & temporalis boni totius Christian Rel perpetua enim diuisione in regno Christi adserunt. Quare no alio hic opus esset negotio, ut agnoscerent homines, qualis sit eoru ,qui se semel errori deuouerunt sensus,&'uam caeca iudicia,quam ut aperte hoc illi confiterentur. Ce te in hac causa fateor me imparem esse, qui possim sanare vulnera re apostemata errorum praesentiu : sed hoc nomine mihi gaudeo,quod potuerim detegere virus latens ,& absconditu,
quodque eo traxerim Brentium, ut in tam apertam contradictionem, quam nunc videmus occulte latuisIe in eorum cordabus, quamuis nonnunquam per iudicia quaedam se proderet manifeste proruperit. Hucusque Concilium generale prae se ferebant ad illud semper appellabant, &Tridentinum in comitiis publicis Augustae susceperunt se adituros,& haec ipsa confesso, quam impugnauimus ibi oblata est, quorsum ergo haec omnia si soli principes,& quos illi vocaucrunt, ct non episcopi definire possunt controuersiam fidei. Certe cum illa diceretis, & Concilium uniuersale haberetis in ore haec latebant vos
illi nullam fidem daturos,nisi quae vobis placuissent: definirentur. Denique ad vestros principes omnia vos reseruare: quod cum iam aperte dixeris Brenti iam non est,cur specie illa Concith generalis amplius fallatis Ecclesiam .dicite apertE,Vos nullos alios abnoscere,quam principes vestros,dicite mendaciterct subdole vos prius dixisse, discrimen esse inter principum officium,& episcoporum munus confundite prophanum,& sanctum: & aperte dicite Conciliu Tridentium vos nunqua abnoiusIe in quo per episcopos solos causa,agebatur fidei sed fumi late illud adisse,vel iam post illa mutasse vos sententiam, & fidem. Deleagitur,non quod illustrillimus Dux nam non illi tribuo, sed tibi, qui auctorem te ostendisti huius Cosessionis dele inqua,quod in praefationem eius subdole,& hy pocriticὸ dixisti non is noramus discrimen esse inter politicam , ct ecclesiasticam functionem,& denique dic, non curandam vilitatem
253쪽
Quod illa Bret fratratia omne unitatem Eccle
fidei a Christianis,sed cuilibet principi posse suam eonstare fi
dem,neque posse alium,praecipue qui non est eius superior,r tionem ab eo exigere,aut cum eo tractare,& eum constet in Eeclesia plures esse principes, quorum nullus alteri subditus est, necessario fiet, ut cuilibet sua fides permittatur. Habeat regianum Galliae,quam volet Rex eius: si quidem ille est, ad quem pertinet de ea definire,quia primum membrum est illius regni, nec in tota illa superiore agnoscit. Habeat regnum Hispaniae similiter sui Regis fidem, quod nunquam ullus Christiano, rum Regum praeter unum illum, quem diximus,ausus est, cuius temeritatem Deus ita puniuit, & manifestam tori orbi focit,ut vel hoc solum non minima sit confirmatio veritatis. De nique secundum hane Brentis sententiam nulla est ratio, aut via fidem unam seruandi in Ecclesia , nisi Deus suo spiritu, Moraculo non tantum interitis ostendat: sed exterius etiam ins net .sententiam sic definitionem, in qualibet controuersia fidei habeat,permittente Brentio,quaelibet Respublica superioris sui fidem: quaelibet inquam, sed excepta vestra Germania: Nam in ea non permittetis Imperatori vestro,Vt quicquam Vobis definiat de fide.Scitis enim quid ille sentiat,& quid definierit,sed modestia qua docebat catholicum principem, nostis:
nec latet totum orbem Christianum, quid egeritis pro vestra, quam dicitis ,religione contra vestrum Im peratorem. Sed quid de his loquor tanta temeritate, Acin consideratione a Brentio nunc assertis nisi quod tam sunt absona, ut satis explicari non possint. Inferius ostendemus contra statum temporalem Reipublicae illa esse,contra omnem principum auctoritatem,intestina,& civilia bella, inextinguibilia gignere. Nunc auatem ostendimus spiritualia omnia, fidemque,dc unitatem eius omnino auferre. Nam multo apertius est talium, quod cuiliabet permittit eligere sibi proprio iudicio fidem, & quid, permittit dico Praecipit etiam sub dispendio salutis aeternae. Haec enim sunt eius verba Cum iam caecus agitur in stabilienda hac principum suorum auctoritate, simulque, ut probatum est, destruenda: nullo modo licitum est, in causa aeternae salutis
alienae sententiae ita inhaerere , ut eam sine nostro ipsorum iudicio
254쪽
dicto amplectamuravi videlicet quot capita,tot iudicia sint, in ι efide nullusque sit Rex in Israel: sed unusquisque quod sibi vi- ιι
debitur verum, id faciet. An non licebit mihi hic exclamare cetustius,quam Brentio O miseram Ecclesiae conditionem, imbo miserrimam confusionem Babylonicam,& tenebras Aegyptias ξ ut nullus videat proximum suum, neque quidem curet. O certὸ infelicem conditionem hominum, qui nullum sequi possunt, nulli credere, etiam de rebus, quae proprium excedunt captum, & ingenium: sed suum proprium iudicium, quod se habere non posse cognoscunt, quotquot se agnoscunt scripturae sacrae ignaros, sequantur: Hoc enim significant illa verba,nullo modo licitum alienae inhaerere sententiae
sne proprio iudicio. Sed de hoc sequenti loco Christo dante pluribus: Nunc autem sitis sit ad hoc impossibile duxisse bis
etiam Brentium: ut primo in politica gubernatione nulla ago noscatur superiorum auctoritas in causa fidei: in qua tamen tenentur illi omnibus viribus curare, ut seruetur, quam putant,vera fides:nullus tamen, nati ita crediderit, obedire ten tur. Deinde ut sintiliter in negotio salutis aeternae ,&Ecclesiastico ordine, nulla sit unitas, nec teneatur quis alteri obediare contra suum iudicium:imo Oee possit saluari,nisi proprium habeat iudicium,& illud sequatur: ad haec duo tam absona durucentes eos,qui scquuntur illam sententiam. Ostendimus quam sit ipsa absurda,& quam merito ab omnibus hominibus cum summa indignatione rehcienda. Principes rei ciant illam, cap.8. quae omni suae auctoritati repugnat, & imponit eis, ut sum- Quod querimis viribus conentur efficere cum subditis, quod illi, nisi vo- stis haec, cuis luerint ex propria sententia,curare non debent irehciant suta iussit definiditi cuiuscunque ordinis: sed maxime simplices,& plebei illam, re dubia se quae nec saluare eos posse asserit,si non proprium habeant iu- dei, exordia dicium adhibito studio, & diligentia omni in inquirenda scri- ne Ecclesiae plura erga dissicillimas quaestiones fidei.Ita ut non possini,hu- pendet, qui mili obedientia , aliorum fidei adhaerentes in tranquillitate inter caetera agere: denique rehciant omnes illam, quae omnes turbat, & Dei opera confundit,& contra seipsos armat. merito est ad
Quia vero huc fallitatem ostendunt tantum quasi ad mirandus.
255쪽
hominem sunt,nune Spiritu sancto adiuuante eonfirmandum est nobis ex proprijs principi)s,quorum sit inEcclesia definire dubia,& controuersias fidei, de religionis: quod eo tendit, ut perspiciatur quis sit ordo Ecclesiae, qui gradus, quae inter eos
connexio,de nabitudo.Denique qua diuina ratione, quasi cathena quadam indissolubili tota connectatur, de gubernetur Ecclesia,hoc enim ad summam rerum pertinet:quod in praefatione nostrae catholicae assertionis breuissimὸ,sed verissimὸ conati sumus dicere neque,quod ad rem pertinet,nos dixisse poenitet.Sed quia unicam illam praefationem omnibus suis prole-gomenis Brentius maxime conatur euertere, ostendenda est
catholica veritas de diuersitate graduum, de functionum, eorumque ordine,& unitate in Ecclesia. Vt enim ibi diximus, in . ualibet multitudine non confusa, non insipienter, aut casu. sed prudenti,vereque sapienti iudicio congregata, maximum est ordo: unde unitas manat, de ad quem diuersitas graduum
requiritur: quod in uniuerso hoc creaturarum omnium maxime ostenditur,dicente scriptura: Vidit Deus cuncta,quae fecerat,& erant valde bona:& experientia nos docet, quantum ordo creaturarum admirabili diuersitate, de consonantia velut harmonia quadam dulcissima,diuinas laudes praedicet quo fit, ut si quis hune ordinem peruertat: aut doctrina sua infamet,&confundat,meritb inimicus creaturarum omnium, atque Dei
ipsius iudicetur. Multo igitur iustius Ecclesia,nobilior certe,&pulchrior eaelis ipsis corporeis, imo omnibus in suis naturis consideratis creaturis est enim nouus ille mundus, nouum caelum.&noua terra a Deo aedificata in quo Paulus inquit,quod secta sunt omnia noua, Ac vetera transierunt maxime Deum glorificat ordine suo,& diuersitate graduum, sed distributi ne certissima, de constantissima: nec solum Deum glorificat: sed conseri quam plurimum hominibus, &in admirationem quandam diuinae bonitatis adducit considerantes omnes, a que aedificat, de oblectat quaecunque enim anima id attentὸ considerauerit, superabitur magnitudine tanti splendoris' de Snoscet in his diuina opera,multo iustius multo delectabilius
Muth. ia. α utilius quam regina illa Saba, qua a sinibus terrae venit a dire
256쪽
dire sal lentiam Salomonis. Nam reuera plus quis Salomon hic in Ecclesia scilicet nostra Christus, cuius umbra erat qui quid boni in Salomone fuit: in quo nihil mali,quod in eo fuit, 'deprehendi potest.Si igitur illa videns domu,qua aedificauerat
Salon 6,' cibos mensae eius, 'e habitacula seruora, Ordines ministrantiu & holin austa: n5 habebat ultra spiritu, ik clamabat: vertis in sermo, que audiui de sapietia tua, ct maior est upletia tua, opera tua, i rumor,que audiui Beati servi tui quipstant coram te semper, & audiunt sapientiam tua sit dominus Deus tuus benedictus: quanto recti s hoc dicet, quicunque domus huius veri Salomonis Ecclesiae scilicet, coi sider uerit pulchritudinem, de ordines ministrantium, Vestes' in ' de habitacula eorum prorumpet in admirationem, &aedificabitur ad fidem de dicet merito ,.verὸ plus quam Salomon hic. Qui illitur hunc ordinem confundit sua doctrina , ct harmoniam hanc distblui grauius peccat, quam qui in totum hunc mundum idem agit ,& diuinae maiestatis laesae reus est , cuius meliora,& digniora peruertit opera. Et sic ut uniuerium nullus fatis admirari potest, nec eius admirabilem ordinem vel co rare Pon dicam eloqui, eodem modo imo lOno magis Eccle- .sae Christi ordinem: unde pulchritudo omnis,& persectio eius est ad quem reliqua omnia ordinantur & in quo continentur,
nullius inget vj perspicacia dignὸ cogitare, nullius eloquentia direre valet. Nos igitur in hoc loco. non laudandum susceptismus hunc ordinem Ad ostendendum tantum,& monstranata, Vindicandumque a confusione nouatorum. Interim vero satis si admonuisse omnes ad hoc cogitandpio quod nos praestare Op. 9 non possumus atque utinam vel id, quod assumimus, pro diu Quod Amgnitate, vel ex parte aliqua tractare possem is. sed iam ad rem. in l: l iaSi in omnibus Ecclesiae functionibus nihil nisi ordinatὸ a nihil suae or Deo institii tum est iihil ab illa nis summo ordine fit, si ut ex- dine at naemplo dicamus, baptismus summa ordinis cogi uentia peragi xime summtur,si lacra synaxisordinatissime celebratur,si denique diuin circa doctriruna laudii tempora,Se verba ordinavillima sunt,Deo ita agen ira fuerit orte, ilii Ecclesiam suam gubernat: quanto putandum est ordi do christo natius seri oportere,quae ad doctrin m pertinent,quam Pau- in titutus. lus,
257쪽
lus, ad Christus, atque prophetae inter Ecclesiastica munia sit
r.corru. io. premo loco collocant Non,ait Paulus, Misit me Christus ba Esa. D. ptizare, sed euangelizare. Et Esaias ex persona Christi: spiritus ait,domini super me,euangelizare pauperibus misit me: quem meae. . loeuim & Christus ipse dignatus est in synagoga legere & sua postea sententia confirmare, dc explere opere quia & alijs , i quit , diuitatibus oportet me euangelizare regnum Dei, quia ideo missus sum, α mox Euangelista, α erat, inquit , prae cans in Synasogis Galileae: quae ostendunt, quantam ut hoe euangelizandi munus, quanti a Deo ipso fiat. Non ergo per mittit ulla ratio cogitare, id sinexerto ordine relictum a Deo: sed quicquid ad hoc munus pertinet, summo ordine constitutum esse, credendum est: & in primis,quoniam dc id priamum est,institutio ministrorum ad hoc munus quomodo sine ordine fieri potuit Z imo quis non videt apertist E Christum cum ad proicadum suos mitteret, cum praesens es et in carne Lucae 6. summo id fecisse ordines Primo enim, Euagelistis narrantibus Nat. io, duodecim eligit ex discipulis , quos&Apostolos nominauita Lucae 9. Deinde illos mittit praedicare regnum Dei, S: postea alios si i P. ptuagii ita duos designat inferiori, ut manifeste patet, gradu:
uos ante iaciem suam etiam mittit in omnem ciuitatem, &c. i quibus manifeste ordo ostenditur inter mi stros ipsos : ut videlicti non sit confusio docentium, unde dc doctrinae ipsius necessario consutio sequeretur. Dum enim inter doctares nullus alium agnosceret superioren fieret, ut nullus alij cederet,
aut consentiret .atque ita confunderetur doctrina.Constituu-
.et tur statim duodecim, quia ab ipso principio praedicationis
Christi ei adhaeserant, de rerum omnium testes fuerant usque Acto. i. ad ascensionem suam,ut Petrus inquit His summa rerum com mittitur circa doctrinana sequantur hos septuaginta illi,ut in-i telligant se sub illis esse δ: nillil sua temeritate aggredi debere: Denique inter duodecim ipsos, quos Deus voluit quasi necessarios testes tantarum rerum toti mundo estis, dein Prinus Iudaico populo, tanta, Spiritu sancto in eis agente, seruata est concordia,tanta unitas in docti ina: ut cum indie Pentecoste
astaret Petrus cum undecim ante uniuersum populum, ipse tamen
258쪽
men solus loqueretur,& diceret: dc nos huius rei testes sumus, de resurrectione Christi loquens, caeteri vero ipso suo silentio
ei attestabantur: dc sie deinceps, de in concili & ubiciue,astantatibus caeteris unus loquebatur Petrus,quem supra ostendimus constitutum a Christo unatatis caput, de originem: ut unitatem agnoscamus, di concordiam doctrinae necessariam. quae sine
ordine es e no possunt. Denique de Paulus ipse, seorsum qu
dammodo ab his duodecim electus a Deo, huic numero addutus,cum a Deo edoctus esset,α per reuelationem Iesu Christi Euan selium suscepisset: tamen non omittit,ut ostendimus supra , ilium anae rationis ad unitatem seruandam , dc ordinem agnoscendum diligentiam. Reuelatione itaque Diuina ascendisse se dicit Hlarosolymam,iu contuli est uangelium, quod α Gat
praedico in gentibus, cum illis, & seorsum his qui videbantur
aliquid esse,ne sortE in vanum currerem, aut cucurrissem. Eteoclem loeo apertius hoc indicans de Petru,d: iacobo,d: Ioanne dicit: quod videbantur columnae esse, quo significat agnitos esse abali in ut excellentiores & inter ipios Apostolos ςum simul agerent summam rei tractasse. Oi d ergo tanto ordinea Chriuo institutum est, d ab ipsis Apostolis obteruatum, quis non intelligit non permissurum Deum , ut sine ordine in Ecclesia stui tractetur Vnde sicut meritu nullum agnoscimus cap. ior
praedicatorem praeter hos, quo, Christus misit, de eos. qui in Dubia fidei hoe ordine ipsis succedunt ab eis descendentes,ut si r osten definire adsum est,ita etiam dc inter hos illi succedentςs, ct in quonis episcopos,bet denique legitimos praedicatores, dc ministros verbi nullu Cr genera agnoscimus, nisi secundum ordinem, qui in illis fuit docente, se conciliaci unitatem seruantem: nullum,in suam, gnoscimus,qui rid ais Ron:
ctrina episcopis non pareat,non istos loquatur, qui loςu Ap num ponti istolorum tenent:Nec inter episcopos quenquam, qui nQn vivi cem pertinetatem colat, α in taetrina cum bis conserat, ab his de tςras re, ex ordia accipiat qui maiores sunt ut episcopi Rb archicniscopis, dc pu ne supradiamatibus illi primis,& sunt is p triarchis: dc denique Omnes cto, er concum eo, qui Petro succedit, cons birent, eidemque fidςi tim suetudine stentur. Atque hoc ordine tit,ut in Ecclesia praesens sum Ecclesiae per habeamus iudiciu ui ontrouexs s fidei; νῆ cum de coim probatur. sensu
259쪽
sensu patrum,' prime Ecclesiae circa dogma aliquod quaestiove satur,habeamus iudicium simile illi,ad quod Paulus,& Haenabas retulerunt qiuestionem de circuncilione: ut ad illud ,si opus fuerit, reseramus dubia nostra,& nulla sit in Ecclesia et ca doctrinam controuersia,nulla confiisio sed mox ut orta sitierit dubitatio,de sententiarum contrarietas,nouerimus, quo fi- . ne tertiunanda sit. Ex his ita ue omnibus colligamus. Iam ab
ipso sente institutiones Christi, quod docere fidem ad nullum pertinet nisi ad Christum,quem Pater misit ad Apostolos, uitibus ille inquit,Sicut misit me Pater, ego mitto vos: α ad illos denique, quos Apostoli primo miserunt, de qui postes ab his: milli sitiit. Nullum audimus nisi per hoc ostium intrantem, nisii missionis suae manifesta testimonia habentem:nullum inqua, etiam si millies clamet interihs se 1 Spiritu sancto mitti, dcvla geri ad praedicandum, nisi id Ecclesiet inanisestis signis, ct quiadem miraculis Spiritus sancti ostensum fuerit. Quod si nulla admittimus ad praedicalidum, & docendum euangelium, nisi hoc ordine,multo minus nullum admittimus ad definienda dubia eirca praedicationem fidei, nullius agnoscimus iudiciu nisi ex illi; sit qui ad praedicandum stini misit, de ordinem illa, inter doctores constitutum a Deo agnoscat,& sequatur. Nec ii enim dubitari potest maximum, de supremum omnium, quae circa doctrinam sunt esse dubia,& controuersias definire tua ius est hoc,quam docere: velut verius licamus hic est suminus. actus docendi hoc est difficiliora docere, dubia scilicet, doc re doctores ipsos,docere totam Ecclesii. Est ergo hic supera. mus docendi actus, supremus gradus , nulla itaque rationeri competere valet,cui non commissa est doctrina, imo nec onis V ni, cui illa commissa est, hoc competere potest: sed summi tantum,atq; supremis,hoc est eriscopis,sic consentientibus,d: . eoordine a Deo costituto unitis, quo Apostolos vidimus unu- ' i. tos,' ordinatos, quod est Concilium episcoporum, ae alioruministrorum Christi pr cipuo doctorum: sunt enim & alij post - . episcopo ,α sub illis, quale illud fuit quod Hiero lamis congregatum erat, de quo proximὸ diximus: de post distulam pet tum orbem Ecclesiam coguntur diuersaconcura vel ς sii sulis
260쪽
gulis prouin sis, aut regnis, vel ex toto etiam orbe, id quod post illud primum Concilium Apostolorum, ut troxime etiadiximus, semper seruatu suisse tota antiquitatis historia ostenis dat. Nouimus congregata Concaba ex toto orbe,ut Nic num, Ephesinum,& cxtera uniuersalia: sed ea, quae per lingulas prouincias cogebantur, aperte videmus consensium etiam aliarum Ecclesiarum, de totius orbis , auctoritate, praecipue Romanae Ecclesiae d quam scribebant,atque, ut testatur Calliodorus, Trip r. hil'. eius auctoritas ante mille annos in celebrandis Conciliis neces lib. . Gip. 9.saria agnoscebatur secundum Ecclesiasticam regulam. Scributitaque frequenter ex prouincialibus Concili s ad Romanos . . pontifices,ut auctoritate Apostolicae sedis confirmentur, quae si constituerunt: Pro tuenda,inquit Concilium Carthaginense in epistola ad Innocentium, nullorum salute,non nunc agimus,ut omnia,quae ad hoc pertinent, explicentur: id duntaxat huie proposito iussiciat,quod manifeste constat itulicium cir- . . dubia fidei illorum duntaxat est e, quorum est ipsam doce re: constat, inquam, hoc ex ipsa institutione Christi, ct ex peri. petua Ecclesiae consuetudine. Quando seculares principes, siue reges legimus dubia fidei defuisse inter tanta Con ' pisto cilia, Meses
Constantinus patribus Nic ni Concilij loquitur vos Dij estis
non debetis ab hominibus iudicari: de hol quidem ille etiam ς Upr' de temporalib. causis dicebat: quanto vero magis de fide ipsa μr q--d eos reserendum putauit, a quibus ut instrueretur postulata p π ήν iobat,& quid plura opus est,ostendat nobis Brentius in quo una conciquam Concilio seculares principes sederunt ut iudices,& deii hi, truxi Dierunt. Mirandum est certE,quod rem tam manifestam nes mcs chalce .re statis .Nunquid putabat nullum esse, qui hae manifestic si. . simam consuetudinem Ecclesiet agnosceret: cum certὸ magis . dubitare posset, an in multi valeret vel unus, cui res tam cer nota non essetῖadebne putas, Brenti, desipuisse omnes ChrL . .
stianos, ut tu postis eis persuadere nulla ex parte ad episcopos P tinere in Concili fori de fide agitur,interesse, de dcfinire,