장음표시 사용
371쪽
quae prima est omnium truditionum.
tandum est, quam quod sint in uniuersalibus Concilijs des niata)Inter haec puto constitui posse celebrationem Paschae in Dominico die, se non decima quarta lunae cum Iudaeis. Vidiamus priori tempore suisse diuersas sententias, vidimus definiationem Concilii ab illo ergo est omnium Ecclesiarum concordia. Simile putat Augustinus esse dogma de suscipiendo Baptismo haereticorum . Haec igitur silmnia est certis imae & estica- cisiimae probationis traditionum ab Apostolis& Patribus de scendentium. Qua Augustinus utendum esse docet in recipiendis libris canonicis: ut de his, quae ab omnibus catholicis Ecclesiis piner dubitationem habitae sunt inter traditiones, nulla ratione dubitetur. In his vero quae non ab omnibus recipiuntur, sequenda est auctoritas plurium &grauiorum Ecclesiarii. Quod si aequales sint Ecclesiae , maioris auctoritatis sunt sequendae. Haec Aug. eo loco de libris canonicis. Quibus illud addendum restat: quod cum his pensatis res dubia manet, nec satis constat quot & quales Ecclesiae in una parte sint, aut in altera , nihil potest conuenientius fieri , quam ut Concilium uniuersale iudicet, cuius iudicium merito sequendum cst. Quod igitur Brent. ad probandam traditionem primo omnium vult eam exigendam ad regulam Scripturae sacrae, de illam quae cum facris literis conuenit suscipiendam es.se,non fatis considerate dictum cst. Nam in altera parte sibi ipsi contradicit,in alia vero ipsi veritati. Quod nobis nunc attente explicandum est secundum diuersia genera traditionum quae etiam distinguit Brentius.Igitur prima omnium traditio num merito illa dicitur, qua nobis sacra Scriptura tradita est. De qua superius nonnullam mentionem fecimus , sed est nucattentius consideranda. Fatetur itaque Brentius successione Episcoporum legitimum esse testimonium librorum canoni-
corii, quod praecipuὸ de successione in Ecclesijs Apostoliet
quas videlicet Apostoli vel per seipsos frundarunt&gubernis runt,uel per suos discipulos. Vt enim Irenaeus in quit, Non est dubitandum Apostolos, cos quibus committebant Ecclesias plene de omnibus docuisse, , c hos similiter suos discipulo sui eis succed ant. Hac ratiotic non Permittimur dubitare.
372쪽
de libris veteris Testamenti Apostolos plenissime docui sietorumque testimonia multo esse fide digniora circa illos quam Iudaeorum siue sacerdotum veteris legis, quorum dilia gentia asseruabantur sacri libri. Quare si Apostoli spiritu illo libertatis soluti a timore de litera,quosdam ex illis libris,quos
Iudaei in canone non habebant,agnouerunt tanquam canoni
cos, ct a Spiritu sancto editos, non licet nobis Christianis de
his dubitare, unde factum es e credimus, ut quosdam nos habeamus in canone,quos Iudaei non habuerunt, ut librum S pientiae,Ecclesiasticum,&c. De quibus ei si in principio Ecclesiae diuersae suerunt sententiae ἰ postea tamen re diligenter minata, fide dignis testimoni js in Concili)s dc finitum est pro canonicis habendos,quos inuenerunt vel S pluribus, vel maioris auctoritatis Ecclesius tempore Apostolorum inter canonicos habitos De quo nunc satis huc sit. De libris itaque veteris Testamenti traditio facta Ecclesiae non illa tantum intelligenda est, quae derivatur a sacerdotum veteris legis testimonio,
sed magis ab Apostolis , quos de libris illis omnibus qui iam extabant de rebus ad salutem pertinentibus, de my steri)s fidei nostrae suis discipulis de Ecclesius locutos esse, de Spiritus sancti sensum de illis aperuisse dubitandum non est. Libros vero noui Testamenti, qui tunc paulatim scribebantur vel ab Apostolis vel eorum discipulis,constat eo tempore scriptos fuisse, quo ab Apostolis in carne praesentibus agnosci potuerunt, de probari. Quos igitur Apostoli ipsi scripserunt mittentes Eccle 'sivel priuatis,certum est eorum fide digno testimonio ab eis susceptos, quibus eos Apostoli destina hanc , ct ab illis ali is communicatos. Hoc dicimus de Euangelio Matthaei, quod- siue tertio decimo anno a pastione Christit, siue pc,st cum Petrus de Paulus Romae euangelizarent,scriptum est Eccles)s ex Iudaismo maxime conuersis, & ideo HebraicE. Hoc de Euangelio Ioannis , quod post reliqua omnia postulantibus omniabus Ecclesi)s Aliae constat scriptum E Ioanne, postquam sit rat reuersus ex exilio. Idem etiam de omnibus epistolis Pauli de caeterorum Apostolorum, de Apocalypsi etiam sentiendum.Cetera duo Euangelia Marci de Lucae cum Actis Apostolorum
373쪽
lorum, non est dubium ab Apostolis, & eorum auditoribus atque discipulis probata esse: prout antiquis historijs de Eu gelio Marci Petro approbato apertὸ scribitur. Haec est traditio sacrorum librorum. De hac igitur quaerimus a Brentio, quo pacto velit eam probari. Si dicat exigendam esse ad regulam sacrae Scripturae,constat intelligi non posse. Ad quam rogo scripturam exigenda cst traditio szripturaeZPosset sorte alia quis liber de quo dubium esset, illa ratione Irobari an consen tiatat s testimo iiijs scripturae: sed de tota scriptura manifesta est intelligi non posse. Primuiri est, ut certo sint nobis constituti libri sacri nullius alterius scripturae auctoritate, cum haec sunt primo seripta. Cum igitur Euangelium Mattheti & retia qua tria Euangelia selecta sunt reiectis quam plurimis alijs Nazari orum Nicodemi,& similibus,quorum meminerunt antiqui , hoc fieri non potuit ullo testimonio scripturae: sed testumonio Ecclesiarum Apostolicarum,& aliarum omnium. Pa- ret itaque non omnem traditionem probari posse ex Scrietura sacra sed solo eonsensu Ecclesiarum. Quo argumento iupe rius egimus,& nunc apertius idem ostenditur . falle scilicet diaci a nouitatum amatoribus solam Scripturam sacrain,quae Spiritus sancti oraculum est, regulam esse certissimam omnium,
quae ad religionem pertinent: omnia alia,quae iudicia humana sunt,si te sint Concilia,sive Patres siue Ecclesiet errare posse:&ideo nihil in eis ut certum, &ad fidem pertinens habendum: nisi suod consonat scripturae. Hoc, inquam , falsum esse praeter illa,quae superius diximus, hoc testimonium librorum canonicorum efficacissime probat: non enim potest confirmari scriptura aliqua .Et quamuis,ut diximus, scriptura a Spiritu sancto sit nobis tamen solius Ecclesiae testimonio est cognita, hoc est,testimonio patrum nostrorum, qui nos docuerunt, sicut ipsi testimonio etiam eorum, quibus edocti sunt,eam susceperuniciatque ita usque ad ipsos Apostolos. Haec igitur testia monia hominum sunt, & quae nos habemus ,& multi maiora nostrorum habuerunt, non ab Apostolis ipsis nobis prolata sunt: sed ab Ecclesijs nostrorum temporum. Itaque si re stepea
semus quod omnis scriptura, historia praecipu), in qua diista,
374쪽
vel ficta allorum describuntur, mortuum quoddam testimonium est,& necessario 1 vivo pendens, constat, quod haec essequatuor Enangelia testimonio pr sentium Christianorum Doctorum scilicet & Ecclesiarii habemus, atq; ita caeteros libros canonicos. Hominu sunt haec testimonia qui errare possunt: sed nisi haec certissime costent. & in eis nullii errorem essς posse credamus, necesse est ut de tota scriptura dubitemus, nec potest hoc exigi ad aliquam scripturam , quoniam hoc testimonium praecedit scripturam omnem. Et vide hoc esse quod Aus.superius retulimus dixisse contra epistolam Fundamenti, Si no crederem,inquit ille Ecesesic dicenti Manichaeum es se haereticum, si non crederem Christianis hoc sentientibus, mox dubitarem de ipsa scriptura cui no credidi, nisi Ecclesiae, hoc est,p sentium Christianorum auctoritate motus.Non loquebatur Augustinus de Apostolis , nec de Ecclesia quae sub illis suit. Nam haec non dixit Manichaeum esse haereticum,
qui longo post tempore fuit. Et inquit Augustinus, Ecclesiae
cui credidi dicenti Μanichaeum esse haereticum,credidi dicenti hos esse libros canonicos. Constat igitur hanc primam traditionem librorum canonicorum, quam maximam dc ce tissimam esse ut fateamur necesse est, non probari ex scri-ppura, quod nec Brentius certὸ de illa dicit. i Sed soria te ad omnes alias traditiones illud retulit quod sunt m ei dae ad scripturam . Id erso nunc etiam , attente considerandum est.Maximam certe speciem pietatis prae se seri, quod dicitur,constitutascriptura quodcunque dogma etiam quod ex Apostolica traditione haberi dicitur, per scripturam examianandum ,quod si illi consentiat,recipiedum: sin minus, rei ciendum .Hoc clamat Brentiu Sinant,ait,traditiones suasquas dicunt exigi ad scripturam, sacram. Et quidem verissimum est, nec in dubium aCatholicis unctum vocatur, nullum dogma
repugnans scripturae verum esse aut recipiedum: tamen quo, viam in his omnibus, quas ut traditiones non scriptas recipi
mus, de scripturet sensu dubium est: quoniam Brentius & sui
suo sensu accipientes scripturam, damnant aut omnes aut quamplurinus traditiones; unctionem Chrismatis pertinere A a . dicen-
nunquam, ernonnunquam exponuntur 'ab eg.
375쪽
dicentes ad elementa mundi, ὶ quibus Paulus arcet Christi
nos, Sacrificium altaris,Inuocationem Sanctorum,& innumera alia cotra scripturam esse:quod nos celetissimis testimoni stulti negamusμ exponimus aliter scripturam:& ut parcis in Eloquamur ,no minus consone, non minus propriE,non manus germane,qu m illi. Vnde quoties clamat esse contra scripturam, contra Christi gloriam oblatione sacrifici), vel Satisi chionem quam praedicamus,& Merita bonorum operum,nos contrarium dicimus, etiam de sensit scripturae controueri tur. Non ergo ex scripura,quae ambigui sensus est, potest tr ditio haec Sacrificis altaris aut Inuocatio Sanctorum damnari. Quare id quod videbatur pium esse,traditionem omnem exitisendam ad scripturam, constat dolum continere dc fraudem: ut ad incertos sensus scripturae, imo ad falsos dea se conscios
nos trahant aduersarii. auare nos merito asseri us, longe alia ter agendum esse,& scripturam potius per traditionem eumnendam, qlom traditionem per sciripturam.Hic clamat Brei
lius inos derogare scripturae, de certissima oracula Spiritus saneti subhcere incertis de humanis traditionibus: sed vana sunt haec de praestigia.Traditio Apostolica etiam est oraculum Spiritus sancti, testimonium Ecclesiae etiam est probatum a Spuritu sancto.Cur,quibus certo de infallibiliter credidinius dat tibus nobis sacros libros, non credemus iisdem nobis expq-nentibus Qui scripturae credimus Apostolorum,qtita Ecclesia illam nobis ostendit,& dixit esse Apostolom: cur non credemus ipserum voci repraedicationi, quam eodem modo Ec lesia nobis ostendit, de dicit illorum esse Eiusdem enim rationis utrumque est, ab eodem scilicet auctore, eodem testimonio nobis traditu.Caeterlim traditio multo apertior,quanto vox ipsa & praesentia viva praestar scripturae. Ira superius aperia probauimus ex pi dicatione Apostolorum frequentistima quidem atq; plenissima fideles auditores plenὸ de praeter haesitationem de singulis dogmatibus intellexiue: de Ecclesias
ipsas , ct praecipuὶ peculiares discipulos percepisse singula de
unitate de trinitate diuina,de Christi incarnatione, de reliquis
mysterijs fidei, de sacrificando dc caeteris omnibus ad cultum
376쪽
e A Y n o t. e o N pa s. ascmertinentibus. Haec suerunt perspicua & lucida In cordibus au ditorum. Ab isto consensu, cum postea de locis scripturae αsensu eorum quaestio esset,petitum est,quid sentiendum. Inde damnatus est Arius de ath haeretici. Vnde merito dicimus traditionem esse expositionem lucidissimam scripturae: non a luce ad tenebras vocamus sed a scriptura mortua quae in diuersissensus trahitur ad uipam illam legem scriptam cordi bus 1 literis ad opera.Vt ex his quae Apostoli secerunt de instituerunt fieri in Ecclesiis,quae re ipsa liquido constat, ut inquit Irenaeus intelligenda sint quς scripserunt. Cum in dubium.vocantur, docent quantaque Patres verba ipsa Euangelica, ex operibus Christi de Apouolorum exponenda esse: sicut Augiistinus facit in illis verbis,Ego autem.dico vobis non iura,e ora Lib. t.de se nino.Ei,Siquis percusserit te in unam maxillam, praebe illi ala mone Domiateram &c. Quoniam enim unus est spiritus Dei qui loqueba ni in monte. tur de operabatur,& opera apertiora sunt merito quia Paulus frequenter iurat Deum in testem vocans,intelligimus non ense prohibitum LChristo in uniuersum iurare: sed iurare absq; necessaria causa ex infirmitate aliorum orta. Et quia Christus , . Dominus percussiis alapa a sacerdotis serit' non alteram onfert maxillam: sed potius expostulat, Si male locutus sum,&c.
intelligimus illud quod di uim est, Praebe illi alteram, magis
ad pr parationem animi reserendum. Vera enim charitas pa ratum reddit eum, qui percutitur ad sustinenda maiora etiam Pro salute eius, qui percutit. In opere vero sic docet exhibereis,ut fiat quod utilius creditur inlarmis Eade ratione dicimus, quoniam idem spiritu s est in traditionibus Apostolicis sine icriptura de eoru scriptis: clim certis testimoni,s Ecclesiarum
habemus Apostolos obtulisse Sacrificium altaris , orasse pro defunctis,tapliciasse paruulos, de haec facienda docuisse Ecclesias ex his' inquam, tam manifestis Operibus intelligitnus, qua- .liter intelligenda sint verba Pauli de unico sacrificio Christi, Christus semel oblatus est ad multorum exhaurienda peceata: Ad Heb. mut scilicet sacrificium altaris non aliud sit ab illo Christi: sed
eiusdem commemoratio .Et alia de retributione iudici),prout
quisque gessitin corpore liue bonum siue in lum: ut non inde raeorint.ar
377쪽
ssisnagla vi lentium defunctis non prodesse seqtatur . Et si lud Eliangeli , Qui crediderit de baptizatus fuerit, ita acciapimus , ut paruulos in ipsb Sacramento de fide Ecclesiae intelligamus credere. Negant Brentius de sui duorum illo rum priorum locorum tensus, quos Catholici afferimus :tertium veris sensum negant Anabaptistae : alii 'confitentur. Quid ergo acturi sumus in diuersitate sententiarum, qu in ut sequentes traditionem ex illa exponamus scripturam Sed nec illud negamus, quandoque traditiones expota ex scrupturis: Vt quicquid horum apertius est, clim ab eodem sit spiritu , merito alterum exponat. Traditio Inuocationis Panctorum exponetur ex verbis Pauli, Vnus est mediator ia Dei &i hominum. Agnus cimus illos inii cari ut intercesso . res, eorum suffragia peti apud Deum de Christum: non ve ro eorum meritis de opere remitti nobis tecrata, aut fati tem conferri: sed intercessores tantum esse suis orationibus. Exponunt igitur hare duo seinuicem. Sed nullo in modo hoc permittimus Brentio , ut suo tensu scripturam in telligens vel probet , vel rehciat traditiones. Illud etiam a noscimus, prudenter de necessario considerandum esse, posta quam traditio certo testimonio probata est, ut quo consi lio de in quem finem sit constituta, cogitetur. Hoc vero non
ex scriptura sollim quanquam nonnunquam id fieri ponsi sed eodem testimonio, quo traditio probatur, agnosci potest: sensus Ecclesiae de consuetudo id ostendit. Nam ab renunciatio illa Sathanae a baptizatis , illinitio illorum Chri
sinate, consecratioque sontis, non ut necessaria ad verit
tem Baptismi accipienda esse docet ipsa Ecclelia, quae probat Baptismum in necellitate sine his peractum c remonijs Ad hunc igitur modum in caeteris Minnibus f ut traditi nem suscipimus Ecclesiae testim io: ita &o sensum cius Mnemque de usum ex eodem ut sumamus necesse est. Quibus in communi de traditionibus propositis , ad specialia cum Brentio descendendum est. Conatus est ille recensere aut omnes quarum meminisse potuit , ut quam plurimas tradiationes eas qui ei cere quantum v luit;qxubiis matto respon- nor a dendum
378쪽
dendum est. Primam refert de abstinendo a sanguine VRP SU
scriptura quς doeet legalibus e re de abyvirnomon ijs non esse nos astrictos:tum ex opere ipsius Ecelesiae co- IA'8Mystat illa non ut necessaria ad salutem nec perpetub obseruan- da imposita esse: sed ut diximus ad eoncordiam Iudaeorum& cc ratio Gentiu: quoadusque scilicet coalesceret inter eos amicitia ne rης offens Iudaei cibis quos consuetudine quadam abominabantur,non libenter conabitarent Gentibus.Obseruatum est alia quanto tempore,nec eodem in omnibus Ecclesus. sed in om-/nibus iam ante mille annos cessasse videmus.Secundam resert traditionem de celebratione Paschalis,de qua magna, ut diximus,suit inter antiquos contentio. Ex hac igitur Brentius suspicatur,aut Apostolos nihil de hac re tradidisse Ecelesijs, veIti tradiderunt,non tanquam legem necessariam, sed ut liberrimam quandam obseruantiam. Putat enim contra libertatem,
quam Paulus praedicat cum inquit, Alius iudicat diem inter citem,id est discernit unum diem ab altero:alius iudicat omne diem,id est, nullum diem discernit. Unusquisque in suo sensu Rontir . abundet,esse,si praescribatur,certum tempus necessarium celebrandi Paschatis: sed haec nimia libertate, neque regulis scripturae moderata dicuntur.Reh ciendi igitur dies dominici,omnia festa,& ieiunia Ecclesiae rehcienda 1 numero traditionum Apostolicarum contra certum sundamentum seperius positum . Auetustinus quidem assirmat anniuersariam cplςb xi0' Epistola Mnem Pallionis,Resurrectionis , & Ascensionis, Aduzntusqde iis
Spiritus sancti, & Ieiunium Quadragesimae xr ditionςm pHς-stque niti Apostolicam:vel 1 plenarijs Concilijs haberi.Sed ab Ambr
sio & aliis Ieiuniu Quadragesimae dicitur traditio Apostolica. Et certe cum constet haec omnia omnes Ecclesias perpetuo tenuisse,merito ab Apostolis tradita esse eredimus.Neque his contrarium est, quM in illis nonnulla fuerit diuersitas.Exempli gratia.Dum ath quarta decima lun Alij die Dominico Parcha celebrabant, certe in celebrado aliquado Paschate omnes Ecclesiae semper eonuenerunt: sicut & in Ieiunio, cuius & in li
379쪽
teris Apostolicis mentio est. Has igitur meritδ traditionct Apostolicas dicimus: & habemus huius rei manifestissima te
stimonia, quae omnia Brentius suo sensu nobis aufert, quae tacerta auctoritate confirmata sunt, Patrum scilicet omnium. Et verba Pauli quae citat de discretione dierum intelligimus de ea discretione, quae propria voluntate ' non communi lege Ecclesiae assumitur. Vbi nihil est praeceptum , verissimum est. Unusquisque in suo sensu abundet:ubi autem ab Ecclesia de finitum est,tunc obedientia debetur, teste ipso Paulo,obedia Ad collo 2. te praepositis vestris. Aliud vero,Nemo vos iudicet in cibo aue potu aut in parte diei festi: peruersissimὸ ad haec festa & obseeuantias totius Ecclesiae resertur a Brentio, cum apertὸ Paulus ad ea quae sunt legis veteris id reserat Ouς sunt,inquit,vmbra futurorum. Corpus autem Christi, & libertas Euangelica, de sua tantopere Brentius blanditur sibi & suis, non eximit non olum ab his quae tradita sunt ab Apostolis, sed nee ab hi quae k Concilijs de Praelatis legitima ratione constituuntur. ne quibus in Consessione catholica manifestissimis Patrum testimoni)s egimus. Illud etiam magis est ab omni Christiana modestia alienum,parui faciendam elle dierum designatorum
ad recolenda redemptionis nostrae beneficia obseruantiam. Nihil erat in lese veteri magis commendatum,quam ut memes res essent eductionis ab Aegypto,transitus maris, itineris per desertum, ad quod erant certi dies sesti deputati summa cum obseruantia celebrandi. Haec omnia nonne umbra erant eorum quae nos habemus Festum Phase,Pentecostes, Taberna culorum,nonne nostra figurabant i Erit ergo ingratior Christianus populus populo Iudaeorum,qui tam lon3ὰ maiora besneficia suscepit ed, inquit Bretius,Iudaeorum sunt haec, & ad Paedagogiam illam pertinent. Verissimum est, haec eos cel . brasse in mysterio quodam ignoto sibi &abscondito, pueriatis erat.Caeterlim reuelata facie,&manifeste recordari summorum beneficiorum Dei populi Christiani est.Nam credere tantam esse perfectionem Christianae fidei , ut his uoti egeat Christianus,est extra viam iam nos collocare,& aequales fac re beatis,qui iam facie ad faciem Deum vident. Nos vero,qua LI: Q. Pcr
380쪽
per speculum & in aenigmate eontemplamur, & obliuiscimur
frequenter,& torpemus erga diuina necesse habemus excitari festiuitatibus alij sq; externis, quod ipsa nos docet experientia. Nonne Paulus scribit , ut coniugati ipsi ad tempus separentura matrimonij complexu, ut orationi vacent Ex quo,& consensu Ecclesiarum agnoscimus a disciplina Apostolica traditas nobis obseruantias, quas tota Ecclesia suscipit in eo gradu,in ea obligatione,quam interpretatur Ecclesia ,& consensus Patrum. Quod vero suit nonnulla diuersitas, aut contradictio,aut contentio circa haec, non probat non esse Apostolicam traditionem: sed non tam manifestam , non tam alliduὸ inculcatam, ut non potuerit a quibusdam minus obseruari,minus commendari memoriae posterioru unde oriri potuit diuer sitas,vel certὸ non eodem modo ab Apostolis traditam, quia
non ad praecipua capita salutis pertinebat: sicut fuit etiam de nonnullis libris canonicis diuersitas & contradictio. Sed praeualet Concilij definitio quam non dubitamus diligenti inquisitione &testimoniis Ecclesiarii Apostolicarum factam esse. p. σο. De his diximus in Assertione catholica, quod satis sit ad con- Basilij sentenfirmandum pios. Nuc sinis putamus responsum esse Brentio. tu de tradio Tertio loco refert Brentius Basili, sententiam de tradita tionibus Id . tionibus,& impugnat magno conatu. Loquitur enim Basilius de Spiritutam aperta, tanta fiducia & certitudine, ut non potuerit ille sancto explitantam lucem sustinere. Distinguit eo loco dogmata quae in catur, πD- Ecclesia praedicantur ex doctrina scripta,& quae ex Apostolo- fenditμra B.
rum tradatione in mysterio & in oeeulto tradita. Et statim in- criminutiori quit,Quorum utraque parem vim habent ad pietatem . Haec nibus.
ibi Basilius & multa alia quibus hoc confirmat. Vbi & ratio Lib. de Spirinem assignat quare tradita sint quaedam non scripta factum tus cap. 27.
scilicet esse ad caelanda mysteria atque abscondenda a curiosis & otiosis maximeque infidelibus. Nam quae nec intueri,inquit,fas est non initiatis, qui conueniebat horum doctrinam publicitus circunferri scriptam Quod etiam similitudine legis veteris confirmat, in qua non omnia quae erant in templo omnibus patebant, sed alia Levitis omnibus,alia solis Sacerdotibus, denique quaedam uni tantum reseruata erant. Haec est,