장음표시 사용
111쪽
sterioris in priore latentes perspexisse m λἰ vIdear;
sed ut appareat, non me Sententiam parabolast . ad superiorem sermonem aCCOmmodaSSe. lectorum vel ficta, nimirum in Luca sor. Sesmi 'p. 26J DAαζαρος metaphorico sensu accia Piendus τώ απολωλότας sportitores egenos I significat Duel aliena a re esse videtur, quandoquidem, de ro 'simili in utraque agi, ostendit, cum iisdem agi, nouitem. His omnibus sepositis non probabile quidem
est, sed oliquet tamen, parab. nostram ad pertexendam eodem filo sententiarum telam necessariam esse parabolarum copulam sic, ut eadem in Ph. dicta censenda sit. Quo maxime risito II. I. Iesus sententiarum telam. pertexuerit, id praeter naturam Ioci ex Inscriptione tantum aliquo modo comici potest. In gira quoniam ad F. dictum esse traditur, Iios Pharisaeis tanquam adiungi necesse via sum est; ita quidem, ut Christus in Ph. , , merSus ab his dixerit. Similem, quamquam non ,,SCeni- 'cum praecipue' in modum gestam rem finxerant
Papius, C. C. L. Schmiditus, Wiliterhergius, Henne- bergius, MdHerus, al. I et factum est similiter IO, 9,
traditum Vero etiam a striptore, ἔτι πρὸς lαυτοὐς τώ παραβολήν ταύτην ευεν. Loci 14, 12. coli. i
λαου hoc tantummodo docent, non recte lacturum, qui noluisse Iesum ceteros etiam, quae diceret, au- dire opinaxetur. Quod in nostro Ioco scriptum est, i
hoc Lucas quidem citi Ωιγε δὲ καὶ et similibus Nunquam ita scripsit, ut, ad alterunt quendam si- mul abhinc pertinuisse orationem, significaret; sed ust hic L. quasi familiaris, immo vulgaris dicendi in qu4, ubi oratio s. eodem s. diverso tempore et loco
112쪽
Postquam Lucas 14, 16 - s4. collationcm illam, qua Ιcsus, quod alteri contemsissent, id alteros, ad quos haec spes minime pertitiero
habita ad aliam rem ci8, 1. 5, 36. ad Verb.
aut ad alios καὶ ad Nomen) pertinere coeperat: 18, 9. 14, 12. coli. 35 et 7. stoc. simillim. nostro: 16, 1. Coll. V. I 4.J II, 54. coli. 22. al. Et quam quam nolim equidem, ut Berth. fecit, propter pa liculam καὶ V. 14. Ph. sermocinanto Iesu demum ac- Cessisse suspicari, παντα v. 14), immo potuerit scriptori necessarium videri denuo dicere h. I., quod 16, 1 colI. 15, 3 dixisset, usu Verbi finiti tamen ι9, M. coli. 93, quo ipso nos uti solemus, ut non pertinuisse orationem ad aliquem significemus, satis aperte indicavit, ex I. 16, I. hoc idem, quod v. I.
Proditum est, colligi non potuisse; itaque his ipsis
ridisertis verbis declaravit , ad Ph. maximo oratio nem non pertinuisse. Recte Vir doctus, si scriptum esset 16, T: LMγε δὲ καὶ se. τ. Φαρισαίοος, et ibiadem aut V. 14: ηκουσαν δε καὶ OI Denique ista ipsa explicatio issili sententiarum p. IT. 18 ita comparata est, ut omnis haec collatio malam Ph. in portitores voluntatem vituperandi gratia facta videatur, nec qiiidquam facile magis improviso accidere possit, quam portitorum reprehensio. Cuius causam contra inimicum dolandendam susceperis, eum in eadem oratione eodem, quo illum, crimino vix accusabis. Equidem nullum in expositione illa Iocum reperire potui, in quo portitores, intexorem, nisi tota in t X turam perturbarem et vim tollerem omnis adversus Ph. argumentationis. Quaecunque dictae sunt antiquiore et recentiore aetate de P ab. no tra sententiaet eas nos
113쪽
visa esset, adepturos esse docuerat,' exposuit, multitudinem frequentem Christum Secutam qui
dem, sed ab eodem monitam dicit, ut dissiculta .
quidem, sed non oratione singulas persequi debui, opinor; quum praesertim cavero studuerim, ne ex ' praecipuis illis Iocis, qui viderentur Esse dissensus intpp. sontes et sedes, ullum praetermitterem. Hinc de eo interprete parabolae, qui sententiam suam in N. krit. Iournal IV, 4, p. 385 sqq. exposuit, propterea dicendum, quod recentissimus est Z Tripartitum illo esse censuit Imne Christi sermonem. V. 1-3 hic suos duodecim exemplo proposito docuisse ei videtur, quo prudenti modo ex dissicultatibus, in docendi munere sertasse obviis futuris, se expedire deberent. At vero argumen- llum hoc a superiore oratione diuentis, quacum lcontineri nostrum aermonem interpres arbitratur,
toto coelo discrepat; neque scriptor, quid Iesu in . ad hancce orationis traductionem compulerit, . significat; nct rursus dicam, et genus Terum, ex quo argumentum parab. delectum, et modum se lexpediendi, quem , OIκ. secutus est, a rebus App. aliquantulum abhorrere: V. 9, quae secunda Paraest, subito ad alios, portitores et Pharis. , pervenit oratio, praeter Lucae et cuiusque scriptoris prudentis consuetudinem nullo τ. μεταβάσεως gigno ad- lecto. Si dommemorati essent a L. portitores, tum quidem ex horum conditione rerum Posset quodammodo colligi, quam in partem ad horum usum 'Tes repente versa esset. Atque etiamsi Chri tus lgestu quodam corporia aut Vultu, ad quos Con- li vertisset orationem, significaverit, malo tamen de-
stat Apostolis, qui omnium aegerrime ipsi exem-
114쪽
ieni in disciplina ipsius perseverandi diligenter perpenderent 25-55 . Ad hanc candem do rei
111essianae h. c. divinae conditione et causis quae stionem Scriptor quinque, quas deinceps expOsuit, parabolas ita retulisse videtur, ut Dominus, quum Plaarisaei , portitores frequentes ipsum
sectari, aegre ferrent, T. των cirro λOτων
τοιαν plurimi habendam esse docuerit, deinde vero etiam hos ipsos a pervagata quadam in negotio perditis, suis rebus medendi levitate ani mi et sestinatione avocarc studue it. Exemplo υἱου T. αἰωνος τουτου hanc illustravit et emendavit; et illud quidem, exemplo τ. vlaυ τ. ἀπολ λοτος antea proposito, tanto luculcntius. Ea dem suit rerum utriusque conditio desperata, licet eti τ. οἰκονοριου διασκορπισις, ut in re aliena, turpior etiam esset , diversissimum ingenium, dia vcrsissimus ex illa sese expediendi modus. DNum igitur vos, ait, risimili qua ὀ υἱος ὀ ἀπολ λως, conditione rerum uteptes, modum tamen has
plum a suis rebus asenissimum ad has accomm dare valerent; et magis otiam nohis defuit Lucas, qui plane nullo modo significaverit, Itanc orationis partem, Tem ad usum vitae accommodantem, eo tra usum vulgarem non ad eos pertinere, quibos Nareatio proposita esset. V. Io- quae tertia est pars sermonis, novam subit oratio mutatIOnem: convertit enim se ad solos Pharisaeos τ. ἐκμυκτηρισαθνας. At his, Lucam quidem si sequeris, ἡ τυρία sua, non ambiguitas praeceptionis Iesu quaedam hunc irridendi opportunitatem sacerat.
115쪽
kesutuendi quem alter iste, ingressi, prioris ilia
Cumque error portitorum tu pecuniarum Praecipue usu versaretur, et Iesus, non Thrasymachus G sm. a. , halbebat, cur de divitiis age ret, et L. , cur orationem hoc tu l. Commemoraret. - Pharisaei, ubi doctorem cautum sed sibi insensum ad legem clientibys quoque suis scribendam oratione Pervenisse vident, ipsi iidem ab ira ad ludibrium se conserunt: ridicula videtur T. φιλαργυροις et vix portoribus Istis , multo etiam minus sibi necessaria tanta aeSuae . tam molesta praecipiendi' severitas et v. 14. Scilicet ipsis facilior et expeditior ad τ. βααλ. α θεου adituS Patet.
Christus igitur', ubi alterum illud idque deterius
etiam errorum genuS sese offerre videt, rem ita persequitur, ut hunc quosve turpissimum erro- lxem dcpellere conetur. Et portitores quidem ingrediundam certe novam salutis viam duxerant:
ne putabant quidem necessitatem animum ab αλκία ad πίστιν revocandi ad se quidquam pertinere. At spccies ista α δικαιοσυνκὶς, quam prac se serunt et, quo minus celaverat Iesus por litorum Vitium, eo petulantius iaCtant, deo Deutiquam probatur: v. 15. Iesus igitur, licet cadcm sit controversia, alios tamen adversarios nactus
Hiam ingreditur hos ici ellerub rationem: cum ho-
116쪽
m nibus ex vulgo exemplo a Vita communi et ipsorum rebus petito, iis de inque in errore magἰssortasse versantibus quam animo Corruptis mitius egerat; contra his legum Publ. peritis et animo corruptis pariter atque eIatis illarum ilisarum auia Ctoritatem ad τ. quoque Valituram Opponit. Uinc, V. 16, Usque ad baptistae tempora tu quit, hi ex valuit, prophetae vaticinati sunt; ab
hinc, Postquam mutationem rerum instare audia Verunt, Omnes Promiscue expugnare εις Pluti AntoD. uo. Pyrrh. 29.) civitatem Voluerunt. V. I7:
Male id quidem δε): perpetua est in hac βασι
λεία quoque legium auctoritas. V. 18: Nostis'mo severum legis vestrae ipsorum esse interpretem.
v. I9-5I: Eadem est huius quoque, quod paulo ante notabam, generis τ. ci δικίας ratio . Aia
sert igitur cxemplum hominis, quem Abrab. pa ter nolente Mose in sinum, in quo Iudaei ab illo 'gestari sibi viderentur, recipere uoluerit.
- 44 Non tantum milii assumo, ut veram et germa Nam argumentandi rationem intellexisse anilii videar : sed quod απέκοψαι tria illa commata quae quod seiuncta a se apud Mium sunt, in Mio parum attinet) a reliqua oratione, id vereor ne Luca cum Iesu Commutato secerint. Utrum L. fragmenta orationum Iesu, an integram unam nobis tradiderit; utrum Mi. an L. accuratius partes huius dis-Posuerit; num Dominus idem fere bis dixerit Le. II, 33. coll. 8, I 6. 12, 2. Coll. 8, 17. II, 23 DoII. II, 8. 19, 46. II, 2. : huiusmodi quaestio
117쪽
coniunxit inter so illas partes quoniam verba illa desunt, quae ille, ubi Christus veIut'ab alio principio dicere exorsus est, nunquam praetermisit. Insunt autem in h. I., si cum Ioc. Mi. I9. et II. Contendatur, vestigia quaedam orationis ad rem praesentem, legum auctoritatem Perpetuam, ae- Commodatae: disputatio V. 16 - 18 ad parabolas, quibus interposita est, inter se continendas apti sima; praetermissum V. προεφήτευσα Mi.), γ' oratio L. Profectu non vetusto more supplendR; . CV. 16 additum, Q. Itaque hic Iocus mani&atissimum documentum est necessitatis utrosque commentarios in eiusdem etiam argumenti serm mmus a se invicem separandi. Eius enim, de quo Matth. c. H. exposuit, partes ita descripserim Exposita V. 7 - 1 I. muneris Ioannei gravitate, Christus 'haeo feror v. iu: inde a baptistae tempore inveterata ista opinio Iud., qua inducti m βασιλείαν r. Θεοτ quasi αρπαγι D ἡγήσαντο celui. Aem. . Paul. 38. Rom. 15 , animos eorum τ. illius ad rerum mutationem instantem erectos denus
invasit, V. 33r inductos ad id oraculis; V. 14: et recte si θελιτε Mich. a, I): modo, Per quo xata sunt illa, ii non minus illis probarentur: sintonim Ioatines ille Messiam praegressurus Elias, itaque ego Messias sum: nam utitur fero Christus verbis δ-ωτα, ubi homines de re, quam ip301ongius non prosequitur, meditari vult. Sed sibi non constant isti, tum in eo, quod rem appetunt, auctores eiusdem repudiant, tum in ipsis repudianci Causis, V. 16-29. Itaque leo, quod illi secum ipsis in reprobationis causis pugnantes, vanas has esse docueruntJ Sapientia signum causae messi maeJ adversus fμὸ non est Ab: Act. .13, 39. D.
8, a. 16, 18. 28, J. Rom. 6, 7. Sir. 31, ab; ut i
118쪽
α siti id Iesus in inveniendo et ad usum
quendam conformarado accommota
dando que Parabolarum et nostrae inprimis argumento secutus fuerit et maxime sPectaverit45 . Quod Cic. Invent. I, 5o. collationem in coderni praccipit, ut Sit oratio rem Cum re o si militudine conserens, id tu τ. παραβολὰς transferri potest: neque enim HSUS harum circumscri
ptus est oberiore quadam e Positione in. 4, a So
malis causam remotiorem significari, Ier. 5I, 5, au-etorem insciumJ natisma auos tutores squos defendere decuisi desensa est. -- Al. dirip. Ἀρπαζει, autem Iio nunqriam significat, nisi adiunctum sit facinori rem ipsam acquirendi studium; ante quod, sim plicitEr positum, institutum iri regnum tantummodo indicat, Voc. Num abesse non Potuit, quo si sitie significaretur; postea Christus de contemnentibus, non de impugnantibua queritur. AI
nequci actiVe de rebus Paul. , nec passive omnino inckerm. Schuster. . Al. aride appetine, de probabili appetitur at neque δεπάζ. nisi de mente neq. Iiunc significat. ΚῶndI. doct., ut βασιλ. pro λογιν περὶ dici ostenderet, loc. I c. 4, 65.
commemoravit. Quae sequuntur: a I Θέλετισθαι - τινι ὁμοιω- , nullum suisse G λογου T. βα-σM. appetitum, ostendunt.
45 Ut pauca hao de re scripserim, effecit viri summi, Storrit auctoritas; ut scripserim tamen, licet gravissima hac quaestione indigna, Ioel, quem tractandum a ceperam, natura et ratio.
119쪽
- 116 aut rebus divinis 16, 7. ; neque natura et ratio similitudinis usu huius rerum generis magnopere mutatur. An hoc in ceteris dicendi figuris, quia, Ut par fuit in Nostris, ad Sacras praecipue res adhibitae sunt, fieri, easque Suo quodam nomine distinguendas esse existimabis 2 die leges quidem
aliae interpreti scribendae sunt: maior saepe si
militudo, aut certe lassior cognitu dissimilitudo
est oppositorum situ, quam diversorum.
. A τη QDiγορία Quintil. 8, 6.), ex Cuius genere η παραβοώi est, haec eo dissert, quod in
hae similitudo rei illustrandae natura argumenti maximam partem descripta est, illa autem magis ad roi significandae quam ad eius rerum generis, ex quo ipsa est, naturam emcta est. Ex ariuili sedive Berth. 67. non ausiin metiri discrimen. Λ τω παραδείγματι discernit quidem Aristot. rhet. s, cto.) τ. παραβολὴν, a facto eX rerum gestarum memoria repetito fictam similitudinis causa narrationem: sed ad interpretem parum haeo dis tinctio attinet, quia ἡ παραβολὴ quoque, utcunque imitationem Vincat veritas, omnes huius numeros in se habere debet. Est enim cx hoc duplici inpr. genere, ut Vel factum fingatur alia quid esse mori agendi vere recepto convenienter ita saepissimc , veI hic mos ipse dicendo ad umbrotur LC. 13, 15. 8, 16. 12, 54. 17, 7. m.
12, 35. Μc. 4, α 6. al. ε' in illo igitur genere
46 His non additum nomen sed HiliiI intererat hoc sieri ubique ca4, 16. 16, 19. 26, 2 Coll.
120쪽
utroquo Contineatur eo, quod veritatis ratio strat.
Posterius quod dixi genus, in quo, quod vere solet fieri, ponitur, tam parum dissert ab exemplo, ubi,
quod semel factum, Lc. 15 in. Coll. V. 6.), ut De ex genere quidem diverso interdum sint causae inter se collatae, nulla insit αλληγορια. Quum autem fingantur etiam exemi Ia, quibus verbis Cic. inu. I, Io. in his circumscribendis usus est, iisdem aut ficta exempla circumscribi non possunt,
aut hoC alterum α παου. genus etiam PoteSt. Ceterum V. παραδειγματος usum fgurac dicendi
significat, v. παραβολῆς naturam. Argumentum collationis si quando cx publi Cariam rerum genere est, aperte et diligenter, quae vis subiecta sit Vocibus, quod genus rerum dicatur, Verbis expressum est, quia illud, genere illo aut sine reprehensione I5, 1. , aut Omuiu uon I9, 11. Mi. 18, 25. ad res Certae Cuiusdam
civitatis ossicio, iuvidiam habere non Poterat.15, 3. ; sactum autem est iu sermonibus ne tantillum quidem diversis: 6, 39. ux, 29. 5, 36. Apud Lucam inpri Iulius patet Voo.: 4, 25. IR 7. Nonnullao Parabolae, quae paullum absunt quin simplicem comparationis formam referant, in compendium re actae videri possitit, 13, 18 - 21.47 h. e. ut relatio Praedicati ad unum quendam auctorem, immo compositio partium etiam scia sit, hac ipsae celementa autem veri notam habeant. Eo, quod potuit res ab eo, a qno gesta dicitur, geri, a fabula aesopica dissert parabola.