장음표시 사용
91쪽
indiderant: ius illud iniqua vulgi . opinione sibi
ademtum, amicitiis quibusdam τ. διωβαλλοντων sibi Comparandis expugnare conabantur; de reriam suarum couditione post mortem futura solliciutaudem curam : huius ita animo Susceperant ἐφρόνησαν , ut, του οἰκονομου instar, Sihi, quorum res non admodum desperatae essent, aliam salutis viam praeter molestissimam illam, quam δήτως ὁ α λωλως ingxessuS esset, patere et suae in deum ἀδικίας crimen laudatissimae virtutis vi . et pondere, φίλων gratia, elevari Possis rati, hoc uno eodemque non admodum dissicili modo omnem salutis suturae rationem quasi comprcheudere sibi viderentur. Namque honi homiues Laptistae et Iesu κηο ματι ad sollicitudinem de sine rebus suis imminente in ducti, non ita multo ante animos ad τὰ α αἰῶνος ἐκnνου al3plicuerant. Sed iniquitas diutu ua Consuetudine tam altas in animis eorum radia eS egerat, ut .a vetere futuri incuri recedendum 'quidem put rent, facile autem pristinum sentiendi agendique modum, a quo recente prant, in divinarum rerum curam, natura harum nondum satis perspecta, transferrent; sic laudis τ.
rum . restituendae et vindicandae aemuli. Itaque,
sicut in 1ebus humanis, ita in divitiis quoque
non omnem salutis r uouem in uno domino esse arbitrati et iudaice de re messiana Sentientes, Vitae ante actae memoriam ex popularium animi.
4plere, per horum gratiam sibi quoque aliquam
92쪽
qιλἱαν et spei causam comparare, quam animo toto ad ossicium universum revocato denuo in eiussdem se dare malebant, in cuius solius voluntras τῆς ααυνίου salutis ratio et causa posita esso
Quum autem, licet in praesentia simili ci, quao οὶκ. , rerum conditione uterentur, ad dissimilli- .mam tamen ConSequendam animum appulissent, Iesus hominum non pravorum quidem posissiamum, at in maximarum rerum ignoratione Ve sanuum errorem de φιλιας illius ratione et causa
depellere studuit. Alterum igitur modum, cyto
verasa de recto et germano rerum messianarum
et favoris divini appetitu sententiam simulacris symbolic exprimendo perversam videret, eme dandum suscepit. Hinc proposito v. I - 8.
exemplo illius α φιλίας appetitus, quo mens non ab ἀδικία ad deum solum revocaretur, popularium tantinu η φιλία expeteretur, appetitum istum eo consilio animo suscipietidum esse docuit, ut in τάαιων. σκ. reCiperentur. Ac ne quis dubitaret, quid
esset hoc consilio duci, in πίστει deo, eique soli probanda id .rni ostendit V. IΟ-IS. Quum enim procurator animum a domino abalienatum ad alios patronos comparandos appulisset , hanc eius φρονησιν ita imitandam esse prae Cipit, ut, quippe qui ex alia essent γενεα, totos se ad amicitiam fidemque eius, qui in ri αἰωνίους σκ. recepturus esset, applicarent; ad hunc τ. ααυνίων rerum arbitrum et moderatorcm, apud quem res aliter quam apud illum T. κυριον πινος τουτου gerenda esset, neque locum haberet
93쪽
νώζων ista et κυρίου distinctio; omne istud φίλου acquirendi studium probabile referrent, in fide
deo probanda omne praesidium suis fortunis con stitutum existimarent. Φρονει siλους ποιήσατε εις τ. γενεαν T. ὐμοῦν ' φρονεῖτd, γνα εἰς T. αἰω ν. σκ. moroὲ γίνεσθε. Cs, si lubet, praeter I. Xen. Mem. s, 6,u7. ab aliis allatum, Euri Oresti 647: Rφί--λωvς 1ν τοῖς κακοις τοις φίλοισιν οἰφελεῖν VOταν δ δαίμουν ευ διδω, τί δεῖ ωφελχῖν; Αρκεῖ γαρ αυ-τoi: ὀ θεῖς ωφελεῖν θελων. Haec rei expositio si cui, quod Vereor, non probetur, hoc certe non ineptum videbitur, quod Christum ad concinnitatem Orationis Opportune o Iatum Iudaeorum usum symbolico dicendi sequi Potius, quam aut unum aut pIureS numero multia tydiuis significare voluisse existimavi.d Την πιο τον copp. αδικ. t qua per integram Perorationem του θεου φιλια επτου μαμ. τ. α δ ικ ιας eo aranda dicitur
ego quidem, solos eos Iocos, qui de οἰκονομωagunt, et nostri sermonia, qui totus in huiusmodi
Causa Versatur, pariter atque communem Οἰκον- μίας cuiusque rationem secutus, h. I. non unq
quodam Pr e ceteris psacio desinit .s , sed uti
59ὶ Primum enim distrilauendo aut restituendo Prae cipue contineri non dicitur ἡ πέσπιο s, τ. σικον V in quoquam huius generis sermone Christi. Secus est in Alexandr. Sap. I, 9. Prov. ab, 27. Iob. 3437 - 9. Ooll. ., a a. u.), ac si quid tribuas bor un
94쪽
versam rei traditae procurationem complecti a Litror; circumscriptam eam tamen, quemadmodum in narratione sacrum, genere quodam T Tum , τω μαριωνα, atque adeo generis huius partu
'H πίστις η ἐν οἰκονομία in genere cernitur iueo, ut, qui rem sibi traditam habct, totum sese ad eius, qui tradidit, v untatem Componat. A quo hanc communem legem nostro in loco in αδίκω οἰκονομία valere Chri tus docet; ita quidem, ut non de modo, quo pro suis quisque rebus vel distiatiuendo, vel restituendo, vel remittendo, vel abstinendo ab iotaria legem illam servare debeat,
suctoritati, vido I. Sir. 4o, II. Accedit, quod neque in narratione nostra aut ossicium aut lacinus τι olκ. EX genere illo virtutum est, et do dei φιλία oomparanda praecipiens sic demum do liberalitate praecipere videri potest, SchuIg. 1o6. , ut una voco φἈωs et divina et humana gratia comprehendatur ποι, ατε δμῖν ψιλους ἐν τεν οὐρανα δια του φίλους ποιεῖν Γευ ποιειν ωπουςJ ἐν V, quod πια serat oratioriis simplicitas, quum praesertim deus,
deat, re ipsa oppositus sit. Deinde neque eum Voc . sensum esse crediderim, ut do contemtions rerum humanarum praecipiatur. Neque enim, ut mittam usum vocis, in τ. οἰκ. ἀδ&ia animus rebus huius terrae deditus notatur, et in peroratione, in sua, qualitum ἡ αδικία ἡ ἐν τα ἐλαχIστα in το. obtinendo ossiciat, non, quanto plus huic tribuendum sit, Praecipitur, magis in abutentes Tebua huius terrae, quam in appetcutea earundem dia
95쪽
02' sod de fine liuicco studio proposito, dei gratia
v. s), et de necessitate litauo potissimum finem hectandi Io-15 praecipiat. Primum de necessitato fidei illius generatim
v. IO -II. οἰκονομω quod est, alienum αλλότριον) plerumque est; οἰκονομου T. άδικίας μαμω- νῶς ἄδικος est, res pessida procuratione vindicata. In altero τω αἰωνι necive Oικορομία erit, nequo ἀδικία, h. e. neque ἀλλοτριον neque αδικον. Est igitur, quod utrique parti formulae οἰκονομίαν T.
ἀδικίας dicendi oppositum sit; neque ,,paralleli-
λογία. In ά2Aοτρίω τὀ υμετερον, quod proprium futurum sit, oppositum; τω ἀδίκω, rei, quam quis, licet aliena esset, tanquam Suam tractarit, - άληθινον, Vera possessio Deut. 25, 15. Siri
42, 8) Α'). 'Eλάχιστον quod dicitur utrumque in
4o) Si eui hoc uno corte in loco Lucas auctoritatem Alexandri, quos paucis quibusdam in locis, et ita quidem, in quibus non do divitiis in genere dicebant, τὸ gδικον vanum opposuisse vidiamus, Melitus. Videatur Schula. Io6.); aut si quis alias Christi disputationea a divitiis in τὸν μαμ. ἁδινιιας Per ριετωνυμIαν consequentis RoseumulI., . H. transserat, et hanc ob causam ἄδικον pro νες ἁδικέας dictum putet, quid effecerit 7 Nomen gen ris parti huius, τοῦ μαμ. α ἁ δι κιας, imposuerit et μετάβασιν εἰς arao γDoe cMori Resisti herm. 35. factam esse P uerit. Berooldii coniecturis ar maicis ci I 4 - 116.ὶ opus non esse, intelligitur: irbitrio scribentis dicentisve aliquid dandum est:
kes. 53, 6. Prov. 6, 17. Sed, quod maius est,
96쪽
lud , id ad naturam rei his verbis expressae non
ad potestatem et vim horum pertinet;. ac si ia δικον Propter nomen illud rem vilem significare
intpp. vocabula illa in universarum rerum huma- Naxum existimationem transtulerunt: das Hesentites1 Fremde τὸ v. τύχης, Θεων , das mesenilich,
gleichsam dem besseria Selbat Eignende γλ, ιον Schuletd; atque adeo ut ex diverso genere sint
Graeci quidem atque Romani quoi que seeundum illos: sed in sacris scriptoribus huiusmodi neque dicendi rationis neque oppositionia vestigium deprehendere potui; neque illi, sensum Potius Verborum aliquem quam significationem a cuti, ullum attulerunt locum, et discrepat quod apud Lucam est, 9, u5. Ia, ai. coli. Plati l senex.
C. I9. αλλ' ὁ κεκτημένος μετ' ἀνανδρίας πλουτεῖ καὶ οὐκ
σαυτοῦ ita, ut alienam a Nostro istiusmodi trati Iationem verborum fuisse appareat. Aliena a roesse loca ea, quae summus Wetstentus de usu n
1 9. quaerendi causa collegit, vel ex hoe inteIligi mihi videtur, quod in nullo illorum locorum τιναληθιsia, ei quod Vere sit, τὸ ἄδικον, id quod non ait, arte essicium sit, oppositum est aut opponi potuit: ab hac enim voce culpa quaedam homianum haud facile seiungitur. In tam varias partea verti potest nonnullorum Voco. Vis et Polestas, ut perdissicile sit, hanc in aliis locis in eam potissimum Partem versam ostendere, in quam. in loco Propon
97쪽
94 putaveris; cur non το ἀλλοτριον quoque 2 Quod
Iuuc., 19, 17, rem nou male potissimum procu vitam το ἐλάχιωτον vocaVit, ex eo hoc tantum insito sit. Quamobrem nativam vim verborum eandemque Tationibus collationis convenientem, a rebus eorum autem, quibus fortasse Praecipitur, non ali ea Nam, tenendam duxi. Supra iam ab iis me di
sentire dixi i hoc mihi dicem: licet , quibus prae
ceptum Iesu latius quam arguntient uni parabolae patero aut hoc ipsum ad universos homines pertinere visum est, quod verbo quidem, neutiquam
Qui autem, velut Berctesdi. a17. , τὸ υμ. et τὸ τὸν λεγον R. Vel, ut Grotius, dona spiritualia dici censuerunt, ii hoc praetermisisso animo videntur, generatim h. I. dici, neque res quasdam ipsas poni, sed naturam rei cuiusdam . it quo τὸ non ideo dictum esse, quod ,,doctrina evangelii dici solita esset, sed quia oppositae rei, quam parabola suppeditaverat, natuta
Et ratio serebat. - Neque ex cunctorum hominum. Tebus, neque eX singulorum eorum, ad quos praedipus pertinere orationem opineris, persona de Verbis illis iudicare ausim: Quorsum spectot π.et τὸ υμέτ., id, quum apud Misi τὰς dictum M t, intelligitur; appellatio autem consentanea quidem Est horum conditioni rerum futurae, sed ficta adu μεις humanae, antea expositae, similitudinem. PIerique intpp., sententiam huic contrariam secuti, nomina αλλ. et ἀδιάου ad nomina υμεν. et aa universarum Terum humanarum eNistimationem a se essicia, a Iesu accommodata censuerunt. Sed par esse iudico, narratione Parabolica Onuiem xeH-
quam desitura dicendi rasiqnsmi
98쪽
lelligitur, hanc rerum humanarum existimati nem non Solum, ut nostro in loco, ad genus quoddam, sed ad universitatem quoque harum
pertinuisse; non diua, quod S. V. Nitgschio ali
placuit, τὰ αδικον, τω ἐλαχίστω ComprehenSum, lauus patere. Constat, quam magno Contemtu Hebraei τα αδικα habuerint. Denique, quod iubentur illi πιστοὶ γίνεσθαι ἐν τῶ ἀδίκω, sdem in perfide procuratis praestare, id non modo non ineptum, tempore enim distant sides et perfidia), sed pci quam aptum etiam rebus eo rum esse Puto, qui ἄδικον possidebant et media cinam quandam mali ex hac sua άδικία nascituri meditabaratur. Deinde, quorsum tendat illa oratio, Commate postremo Iesus speciatim docet, tanquam reversus ad rem b. 9 propositam, divinae gratiae conciliandae necessitate . Eorum enim, ut haec i iterum dicam, emendandus erat error, qui non ἄδικοι erant solum, sed ali No του πολ- λου studio lati deo ita δουλετειν volebant, ut priastinam T. άδικίαν, pristinum α μαρι υνα τ. ἀδικίας amorem non omnem exuerent, hunc eundem siddet rerumque divitiarum studium applicarent, Pa tem tantum aliquam του μαμ. necessitate urgente dimitterent, non τ. ἀδικίαν quoque Omnem ossicii causa cylasi animo propulsarent incl. 8, 26. 21. ,
quae ad πίστιν revocaret, confunderent. Iste enim manifesto ἀδικίαν cum studio amicitiarum
99쪽
- λ οι is λουουειν ετι videri volebat; ostenderat autem, Uterum patronum non posse ab eo, cui sit patronus, Comparari, nisi sic, ut hunc deserat.
Otium igitur, quam animo' susceperat, cura suturi ipsa quidem Christo quoque probata, a τyniστει autem Seiuncta, a τῆ ἀδικέα non Seiuncta esset, hinc factum est, ut neque o οἰκονομος ad πίστιν rediisse dicatur, neque, ubi de modo τααιώνια adipiscendi praecipitur, φρονησις COmmemoretur; quo omnis Orationis ambiguitas subis Iata est. Ac ne sorte τὼ φρον*ως ποιεῖν in per oratione πιστον εἶναι dictum suspiceris, illa ες ρονησις mali quidem ex ἀδικία exorituri, minitams autem, ut par est divinis tu rebus, α ἀδικέαρ ipsius. fuit medicina. Est enim in his rebus prae ter eum, εἰς ον τις ἡδίκησε, nullus patronus, Praeter T. πίστιν huic probandam nulla φρονησεως , praeter discessum ab Vδικία nulla salutis ratio, illo iudice rinulla ex crimine ereptura largitio itaque et τω μαμ. τ. ἀδικίας et deo δουλ/ύειν nemo
Qui igitur τω μανονα ad hunc eo, quod ipse' animum vitio α ἀδικίας liberat, ab eodem hoc vioso liberandum utitur, qui illum totum, dum Unlam studet, impendit, is του-τ. άδικ.4I 'Εκ, απὸ, xa, si quidem de re ex re conscienda agitur et interest scribentis sacere discrimen, ita inter se disierre videntur: ἐκ do usu rei, quo Meo tota in alteram impenditur, mutatur sere, Acti I,
18. 19, 25, vel haec integra ex illa sola effultur, Eri
100쪽
θευν φίλον ποιειται. Atque in emendando crrore, qui in re probabili commissuS esset, versat Ora tionem, hoc vel ex eo intelligitur, quod noli simpIiciter praecipitur, Sed integra praecepti in terpretatio et peroratio est ex genere, ut ita diacam, negativo.
A. De loco, in quo Lu γε hanc Parabo
Iani in commentariis suis eae P OSuit. .Quoniam causas Imius parabolae Scriptor Vc bis separatim ad id delectis non expressit, itaque aut Praetermisit, aut Praecedente Sermone Signi sicasso, ad idem igitur tempus utrumque SCI IMO
II, 15. non minus Cyrop. 2, 2, 38. Ages. I, 8.ap. Gsm. . Ἐπο - si cum verbis Parandi coniunctum. est Voci a S. V. Sehulet. p. 80 allati ex alio genere avn0 - ubi pars tantum rei impenditur, L. 8, 3. Δια, ubi Nec tota res nec pars eius ipsius villexum quid es sicit, sed ex eo, quod rei aut personae alicuius quidam in suo genero usus sit, essici trir, ut altera quaedam res sui generis Suo quodam modo na8catur: Iioc solo igitur praeverbio, si quidem ciam eo, quod dixi, Verborum genere CODiunctum sit, non praeverbio ἐκ cGsm. 58J ricausam instrumentalem indicari putem Itaquein hac quae Atione tum genera Verborum, cum quibuS praepositio coniuncta sit, discernenda esse ces. inter se I c. II, 35 et a I, 4 , tum late patentibus usuque vulgari rarum definitis nostris vocabulis Schul g. 79J disim Cultatem noli omnem tolli existimo. Nostro autem in Ioco quam eleganter L. Ecripserit ἐκ, id ex v. Is