장음표시 사용
61쪽
inpr. pertinuisse orationem Iesu, pi hisce verbis,
Ioca perlustranti mihi in his solis; sed fallor so lasso, dissicultatem aliquam habere visa est inte Pretatio. Geta. 6, 9. et Act. 13, 36: scriptor libri Geneseos hoc inprimis agebat, ut pium Noachum
cum impiis aequalibus conserret; Luc. autem, ut aetatem Davidis et quod haec serret, discerneret a nova rerum institutione; nisi sorte ad locum 1 Reg. 15, 5. accominodate dictum suspiceris. Act. 8, 33. ex Alexandrino est, saepe Vocabulorum hebri, non sententiae verborum interprete. Zeph. 3, 9: oculi fefellerant aut librarium hebr. aut interpretem ipsum; scripsit hic tamen γενεὰν , quia solitus erat 'r' sic interpretari .. Utram illarum, quas digebam, γε- uia, dicendi rationum Luo. nostro in loco nam cs. inter Se Ev. 7, 3I. et Act. 2, 4o. secutus sit, non ita multum quidem interest; modo hoc,
quod τ. αἰῶνοe utriusque inter so contentioni hic factae conveniens est, HOII Praetermiseris, τ. γε
die to doliuitam esse. Malim tamen aetatem quam hominum nationem dictam existimare, quandoquidem γεοεάυ τινοο non memini me sic in Nostris scriptum videro, ut aequales dicerentur. Ceterum ,
qua n inepta sit, si tempus vitae in genere diei putes, illa, cuius signum articuli traductio σῆψεαυτων) est, orationis vis et Verborum oppositio, Deilo intelligitur. 3 Εἰ e. Hebraei num a pro scripserint, dubitari posait fori osse hisce iii locis: Ies. 38, Io. colI.ιob. 10, 21.): discedam e vita Ps. 59, 1. . , orco tradar deponar in Orpo: Ps. Ja, 6. a Reg 5, α 4. , dum residui sunt anni mei,' diutius vivendi facuΙtas
e t dio hi interpreteris, ad elegantiorem partii
62쪽
in quibus inest definitio , id , ad quod contendo-
eoncinnitatem efficta est oratio; haeo autem mortis Circumscriptio, ridesideror reliquos annos, multum discedit a simplicitate orationis, nec Personae et animo suam sortu Mam deplorantis satis apta videtur. - Iud. 6, 35: in der Provina herum, per Provinciam, quod accommodatius negotio praeconum. - Lev. 16, aa: Commemorata V. 2I. ubi
recte nna rari in hirci et delictorum v. 22. asso latione, minus commode duxeris denuo mandatam Birci asportationem ; nueta est dimittera liberum. I*, 7. al. in deserto, isto iam perVentum. EAsipare, , ut nos, et Deut. 3O, 3. Lx. 5, II.; eiicere, Ezech. 34, 21. - Ies. 3, 14. grandius et poeticac Ies. orationi aptius: er homini mit Ge. xicht, assert secum iudicium Lehrgeb. 8I5, b).
Nos. Ia, Io. ut Lati collocare in loco. - Secus est, opinor, in hisce Iocis, quibus similem nullum in T. T. scriptoribus repereris: PS. 69, 28. Ies. 52, 1. II Os. Iu, 7. Cou. Ps. 22, 28. al. Vix suit tanta in hebr. scriptoribus, minus politis et a lingua quari desertis, Constantia orationis accurateque clizendi Cura, ut praepositio ad sensum Verbi, ad conditionem., quae Sequitur motum, accommodato delecta ideri possit ; praesertim quum iis, qui non neci bant nomina, maior esset confundendi opportunitas. non pro z: Ies. 66, Ir: lustrationes spectabant ad sacra in hortis celebranda, fiebant extra hortos, domi. - T Reg. 8, 3o: Parallelismus veris
ipsorum sola inesse videtur; sed rex accommodarit
63쪽
ρicut ad hanc in his terris exstructam sedem quasi dirigantur nos quoque ita; et Iudaei quidem per modum etiam suum precandi, quippe qui haud sa-cile precabantur sine gestu corporis; cf. V. 38. sin.), ita penetrent ad veram dei sedem. cI. Mi. ID, 27. Sustulit Chronicorum scriptor dissicultatem, ut so lent recentiores, u Chri 6, 25, sed sibi non plane Constitit, Vid. V. 27. - Thren. s, Ia: anima effusa in sinum. Gen. 6, 6. vertit se moeror Iovae in se ipsum, ut sit in iis, quos poenitet cci Sam. ao, 3.. et 2, Exod. 9, 14. - Εzecti. 2, 6. I Sam. Io, ua. ut nos: Wobin Verstechen. CLM t. I 3, 33. - T. Saan. II, 5. in meine Haud igikein profanes Brod gekommen; quod sacerdot ' dignius. LXX. υπὸ-εIαι. - Iob. 5, 5.
Usus voe. , ad utrumque reIationum genus Patebat; ita tamen, ut in certis tantum modis quibusdam rotationis, compositione Verborum desinitis, prima Vis, ut fit diuturno usu, exolesceret:
τ' , , , nota genitivi, alicubi, si non est
intus potissimum, .al. Ps. 45, I 5. . Verumtamen non pro I dictum videtur in his locis: Gen. 45, I. coli. Ies. 63, I 5. erga. - Ies. 5. x: ein Lioduus - Ps. 69, aa: , dativi: gegen; cur ita potissimum : in meinem Dursio P His igitur et similibus in locis dubitari fortasse
Potest, an Hebri praeverbiorum ipsorum vim et potestatem ad Verborum rationem a commodaverint potius Gesen. , quam vicissim. Alexandrini in his, de quibus disputavi, locishgno imitati sunt i ebs., nunc discesserunt ab iis:
64쪽
Iud. 6, 35. I Reg. 8, 3o. Deut. 4, 27. 3o, 3ἰ et in ,
istis quidem non magnopere consilium fuit; ut dubitem, interpres Esth. I, 5, ubi Propterea εἰe Ecripserit, ut diceret urbanos, peregrinis oppositos, tanquam inclusos in urbem, perpetuo Inc Commo-Tantes, et Gen. 2I, A. ita, ut inciderit partus in aeneo intem Abrami, in tempus constitutum. LC. I, 2 o. Librorum N. T. scriptores, minime Alexandrino rum pedissequi, Particularum inprimis usum, ad quem rerum iud. e. graecarum discrepantia non perlinuit, Consuetudo autem, quae illis suit cum Graecis, non potuit non plurimum valero, ad ho-xum consuetudinem dicendi satile revocabant et ac commodabant. Hanu ipsam Rutem quae invaserat. illa aetate corruptela, fundamenta quidem antiqua non evertiti Mutatio, quam Iingua a diversissimis
nationibus usu recepta non potuit non subire, magis in formis et appellatione Verborum atque in horum vi et potestate, peculiari Nationis cuiusque rationi de suis rebus sentiendi quasi subiecta, quam
in iis voco. cernitur, quorum causae in communi natura humana Positae sunt. Hi ne minor recentiore tempore esse coepit τ. ετερολογίας Nostrorum suspi tacio: valuit landem auctoritas Grammaticorum.
Apud Graecos igitur quoniam non ad exitum, Tomitiis etiam cale o. dat.) pertinuit illa confusio,
neque prae verbiorum εἰς et ἐν Potestas mutata est.
Dico enim de ea aetate, qua D εἰνὶ et εἰς . a se discerni coepta erant et Prisca utriusque cognatio boeotica exoleverat, licet non plane extincta fue rit). 'Hinc Grammatici, sicubi Verbo rei conditio,
esse, praeverbio cuusa huius eXpressa esse videbatur. germanam utii que Pote4tatem ItR integram con- γ' Dissili eo b, Cooste
65쪽
- 62 - minus etiam apta fuit, si excellentia prudentiae
servatam duxerunt, ut duas sententias una verboia Yuni structura inter se coniunctas esse dicerent. Non satis accurato nonnulli: ex his quo lue, serasum
dicentes, ubi de signisicatione dicendum: riste sicuti, dici; quo sit illud duarum dicendi rationum compendium, εἰς habeat suam; potestatem necesse est . Sed habet illud - ut dicam, quanquam non sine magno metu, quod sesitici aliquid duri; si quidem, quo recte dixisse videaris illum in dicendo dualismum, ita hunc inimo insormas, ut neque. Verbi significatio mutata sit, immanentis igitur et signa Verb. et praep. .le simpliciter
coniuracta sint. Nam simplex coniunctio non efficit consensum partium sibi oppositarum; in diversis tantum notionibus locus esse videtur illi confusioni. Attractio et aliae lini usi nodi poeticae inpr. ct rhe- toris e transpositiones verborum non sunt ex hoo genere cona inani et longe latius patente. Fortasse,.sublato illo seu tentiarum Comphndio, quam bipa a. ii tam vim in prae verbiis illis inesse voluerunt, e dem in Verbum transferri possit; ut in titio Eliam genere Sint MOces quaedam mediae h. e. eitas modi Verba, quorum ipsorum prima significatio utrius que praepositionis illius potostati apta sit, itaquoiatrum in Verbo immanentis an transeuntis signisi . .catio quaedam sit, ex praeverbio iudicetur. Nequaquam traducitur hoc modo iniuria .pra Ver hiis fieri solita in Verba. . Illoruni omnin potestas, quae assi id efficta sunt, 't signa esseni Variae verborum inter se rationis, non iniuus definita sit ne- , cesse est quam Norti ummi borumque variae te minatione .. Sicut diarum potestatem defini. Ta- . .
dieis declinat i lineo ipsa astem definita est, ea
66쪽
των τ. αἰων. celebranda, et Obiter tantum, quo ge
dom est ratio indeclinabIlium praeVerbiorum; quorum singulorum Vis ita tantum ultra unum quod dam relationis genus pertinere potest, ut cum Va-xiis tribus terminationibus Nominum Construantur velut υπὸ o. tribus casibus): quam Varia tionem si declinationem praepositionum appellare volueris, appellationis temeritatem superabit
veritas rei. Haec structurae varietas quoniam in nostra duo prae verbia non cadit, liaec causa est, Ob quam Neutrum eorum utriusque rationis eius, cuius disserentia tanta et discrepantiae ipso-Tum causa aest, signum recte habitum esse supra
Alia est ratio Verborum. Haec enim non Telationem, sed causas huius, conditionem et actionem, significant. Verbum non ost copula: commentitia videtur esse haec pars orationis, qua minime opus. est, quum simplex compositio Subiecti et Praedicati relationem satis luculenter indicet. Explic tione. autem illa partium Verbi, καθῆσθαι εἶνακαθηριενον, non esticis copulae et Praedicati disiunctionem: in Participio inest rursus illa copula. Ver hum ipsum est Pragdicatum, nunc simplex, nunc
lolgi. Inest autem V. εἶναι singulis Verbis non alia ter, quam inest etiam in Nominibus . Praedicati igitur et Subiecti rationes inter se sicut pro efficientiae Generum Verbi , modalitatis, temporis, loci Personarum , quantitatis Numerorum diversit te Variae sunt et suis quaeque signis, in voce ipsa
Conspicuisi distinguuntur; ita allex Odain modus
67쪽
'neto circiimscripta ea esset, dicendum erati Ad
Verba et Nonaina declinandi, varias Taliones si- gnificandi, quem SeParatum di eris, est usus praepositionum, quod nomen a Ioco, causa pusilla, inepte ductum). Hanc si mente informasti vim et Potestatem praeverbiorum, intellexisti, opinor, quid sit, quod complurium ex his naturae unius Verbi - Matura apta sit, et missam cur, ubi diversae . atque adeo optiosita M'statis praeverbia cum uno Verbo coniunguntur,:1ho ipsum Natura sua, Itullo altero afflicto, suibus illis relationis par esse oporteat. Ut non ossit illud fieri, si quue praepositiones oppositae 3ibi sunt, hoc singulorum lantum quor dam Verborum Nataira eslicitur, h. o. eo , quod iis Verbi alicuius non tam late patet, ut utriusquq pracv. potestas conveniat. Atque sun nin quD. D cadit, ea praecipue, quorum ipsorum pol, Spressa formae eorum altera contraria V prae, in ne, desinita est καταβαινειν ἁνά . Disse
tu ab aus ea, quae media vocabam, et ex qui- nonnulla lianc tantum ob causam videntur ah aus prae verbii 4ratura abhorrore, quod cum ea coris truendi Ionge erebrior fuit opportu- .
- s, itaque alteri apta potestas usu fere ex Iovit.. ' autem omnia ea Verba, quao Neutra dici H it Herm. de emend. 179.); recte illud quia
eatenus, quod formae activa et passivaE. liuiIa est in iis distinctio. Nou sunt autem aut activa aut PasSiva, sed passiva tantum: 'eonditio ' enim s. status, Cuius sign mi' .iu verba, est
eclum quid. Sunt krfectis pas- . sivae formae graeminisse a uia. actionis .' persectae s. -α ali' alio quo; sistia , ' Hi .sentis: Atque hand
68쪽
eadem haec verba argumentum narrationis rela-
esse neutralium Verborum Originem, cum formanora nullorum ex iis c velut prisca sorma V. . δεδοίκω , laetor, al.) Ostendit, tum sup2 stes illa duplex, et activa et passiva, iail rimis. cum prae verbiis illis ea construendi ratio. Horum enim alterum origini Verborum illoruni aptum est alterum ei potestati Verborum, quae ex Priore nati a nunc cita idem potior Ilabetur: Ii. e. alterum actioni passivae , alteriam conditioni ex hac essectae. Re non di Tert haec ab illa, quippe quao est persecta; atque Neutra a Passivis Persecti eo solum disserunt, quod Nos, ubi his utimur, Causam etiam conditionis praesentis a Nimo spectamus, ubi illis, praetor inittimus. Verum inest tamen Neutris Propter originem b. e. per Naturam suam utraque notio; modo accesserit 8igrium, ex quo, utram tu, qui dicis, potissimum spectes, cognoscatur. Ilainque non permittit solum, sed poscit etiam naturatiorum Verborum utriusque praepositionis illius Usum, et Dius quidem , quae ab iis aliena habita est υις , . magis, Pio frequenti Ox esse consuevit usus alterius λω .
Nunc sigillatim: et primum quidem de simplicissimo Verbo non tro εἶναι. Est autem haec vox Per se piane s. media, h. e. et τὸ που et τὸ πυ
κε λεν- ἐκ) in ea latet. Si dicis εIμὶ is τι πω, εἶ εIς τοπον haud dubio, sed non sex primis hoc voce; sin dicisa ἰμὶ tIς τοπον, ne dubita, τίπα le εἰναι, Iicet id potissimum non dixeris hoc tempore. Signa, ex quibus appareat, utrimI modum του εἶναι tu cum dicis εἰμὶ, spectes, praeverbia illa duo sunt. Ut alter ille modus, conditio, saepissime non suo Signo,
D, significetur, hoc eo es licitur, quod aliis hoc ia-
69쪽
ctum est orationis reliquae modis, in quibus illud signum delitescit; atque non minus saepe ipso illo
signo uteris; utrumcunque autem seceris, signum conditionem etiam verbo εἶναι dicenti necessarium esse ostendis. Atque ex hoc eodem de eo existimandum puto, quid sit in usu vv. κοῖet που aut script xum aut librariorum arbitrio tribuendum. Lot,. Phryn. 43. Pors. IIec. 1 oro. Duo tamen tantum genera 3unt
modum τοτ εἰναι definiendi, de quo genere duplici supra dixi generatim. Ac si illic recte disputatum
est, silentio praetermitti et potest et debet eorum opinio, qui non modo addita esse promiscue Verbis neutria duo illa praeverbia, sed Tocte etiam lactum id esse contenderunt. Neque vero etiam altero Verbo, tanquam auxiliari, confusione atructurae, attractione) opus esse iudico, ut εἶναι ali, ἐκ dicere Possis: Ob eandem, quam dixi, causam idoneum est
signum motus sola PraepositIO ; 3I V. εἰναι Vox media est, non rectius addideria verbis εἶναι εὶς, Verbum ἐώεντα, quam Verbis εἶναι ἐν Verbum ἴσα. Praepositione εις Verbo εἶναι adiecta, non aliam hoc subit mutationem, quam si in καλουμαι,
aut εἰμὶ in ου, deflectitur: ut haec declinatio est signum translationis in aIiud tempus ἐσομαι, εἰή ἀ μενος , ita aIe est signum tradnctionis iii aIium locum. Principalis Verbi vis non toti tur, nam
εἰμὶ εἰς σιγαον est sum in locum: Non possunt enim aliarum relationum formae sancitae altera nova declinatione tolli. Luculentius haec a Passivis ducta origo et huic consentanea duplex constructio co spicua est iii iis Verbis neutralibus, quae sunt signa modi cuiusdam του εἶναί, et quorum Pleroxumque forma etiam passivam naturam resuri.
70쪽
binnis est tanquam adumbratio et simulacrum et Praevorbio aut motum cali aist statum ἔ, signia
scabis, prout aut persectam actionem ant statum ex hac effectum, quae utraque notio in Pers. pass. Inest, spectaveris. Verbum indicat modum quendam vel motus vel status. Substantivum, quod sequitur praepositionem, huno'ulmisque certo quodam Ioco, tempore, re desinit, itaque cansa est varii praepositionis sensua. Nonnunquam reliqua oratio ita comparata est, ut nihil dicentia intersit,
utrum perfectam esse adtionem, causam status, iit
quo aliquid sit et propter illam in hu perseveret,
an hunc statum ipsum significet, VeI utrum dicat, quo in loco, an quem in locum, ut ita dicam, per secta movendi actio sit; Ionge plurimis autem in Ioeis multum interest. Et quoniam id, quod iet activis quoque Verborum formis duplex structura illa usu recepta fuit, ad confirmandam eam, quam
exposui, sententiam Valere Videbatur, exempI -- farraginem non ad disserentiae Verborum act., pass., neu T. Tationem disposui, quo varietatem, non diaversitatem esse appareret. Minus etiam mutat r Iationis a. translationis Praeverbio expressae Nat
Tam haec triplex varietas: primum Subiecti, vel rei vel personae, M. 5, II. coli. Act. 4, 3o. ; deindo generis Terem, in quas translatum sit Subiectum, vel materiae cMi. T3, 3 o. Μc. 8, 19. , vel Ioci, vel temporis; denique postremi huius ipsius, veI prae- .sentis vel suturi κεῖσθαι vel εἶναι εIς ανάγκην, εἰς
Mi. I9, 5. coli. Act. 8, 2O. Lo. 2, 34. Mi. 5, II. ἀEst autem translationis in activis: iranseundae cuius signum est praep. ale, duplex quoddam innus, vel obiectivae, vel subiectivae, h. o. vel rao veι fictae. Fingit enim relationem is, qui iam