Commentationes theologicae ediderunt Ernest. Frid. Carol. Rosenmuller ..., Gottlob Henr. Ludov. Fuldner ... et JOs. Valent. Dominic Maurer ... Tomi primi pars prima Tomi secundi pars altera Tomi secundi pars prima

71쪽

φρονησεως M εις T. γενεαν T. υμον T. αιωνος TOB rixo it dεsinit, ut causa desinitionis in mento dicentis'. et ea quidem ad alteram i otissimum rem quandam conVersa, posita sit. Praepositionis natura logica et Tatio grammatica autem nequaquam alia est in altero hoc genere relationis. Schulet. 73. Frequentior tantum est prior illo modus relationis, quo duo voco. ad se invicem, quam hic, quo integra sententia ad Nomen quod-dain refertur; itaque Praepositio est it quidem illud idem, quod Coniunctio cri Norm. emend. 15 I. ,

sed Suo, h. e. Suae naturae alito, a Coniunctionis Datura autem alieno modo. Hunc enim si spectas, Non est sublatum hoc subiectivo praeverbii usu illud discrimen, quod Coniunctio sententiarum, Praopositio verborum Telationem signi sicat. Ex obiectivae translationis genere liae cco Ioca sunt: Luc. II, 7: quod persecta esset actio cubi tum eundi, CL V. κέκλεισται , hoz, quam aegre fieri posset ut fores aperirentur, multo aCCuratius ostendit, quam quod esset in Iecto. M c. 2, T. Ingressus urbem poterat in hoc illovo urbis loco versari, docetini aut sanandi causa; hoc igitur agebatur, ut ὁ εἰς v. πόλιν in domum etiam es

set. Neque sacile praeter introitum inodomum compertum quidqtiam esse potuit oppidanis. Io. I, a 8, post reditum ad patrem demum. Mo. 13, 16. ire longe aptius qui iam expediverit se quam Lucae ἐM. 17, JI. Ac t. 8, 4o. coli. Esth. I, 5. Εἰνω εἰς ἁπωλειαν Act. 8, 2o: ac dubitabis, quid sit εἰς εἰρήνην, quia scribi potuit etiam Act. 16, 36J πορεύου D .la, ννῖ Γίνεσθαι εἰς deserri in locum r

72쪽

mutari Let. 13, 19. ut εινου sexcenties, velut Act. 8, 23. et activa: Me. 8, 19. Mi. 15, 3o; perferri ad aliquem, contingere: Lo. 4, 23. cvar. lecti BOID. 15, 16. 31. Cf. περισσεύει9 2 Cor. 8, Rom. 5, I 5. Non secus Romani: cs. Drahcnb. ad Liris, 14, 6, sed loca tantum ibi collecta. L. L. Z. 1824. Ian. No. 8. p. au I. et Graeci: Il. O, 276:.ὶe ὁδε, ' illo ipso demiam tempoTe se obtulit; sin ἔν ὁδοῦ, antea iam potuit esse in via. Dionis IIal. 6, Ω6 init. Xen. Mem. 2, 8, Ir ποθεν - κ. Eadem est Passi Vorum et eorum neutralium Vo horum inter se Iatio, quae modo quodam τὸ εἰναι definiunt. Odyss. 4, 5 I. εζοιτο ἐς θρονους. Le. 14, 8. Coll. 13, Ω9. lito non potuit scribi, illic rectius Scriptum est. cf. Mc. 13, 3: illo ipso tempore de- reum contulerat sedem in montem. Βαπτιζεν αι ut λούεσθαι ala πηγεν Schol. ad Eur. Phoen. uua. Ilo. I, 9. Coll. I Cor. Io, a. Io. 5, 4. et Io. 9, 7. v. II: υπαγε Mo. II, 8. coli. Mi. 2I, B: in his sententia non mulatur delectu praeverbii.

Στεναι, στῆσαι : IO. ao, I9; no Ne Putes, . Verbum necessarium esse, CL Le. 6, 8. aut constar.

sibi scriptorem eundem, vide a 4, 36. CL inter solito. I 4, 6o. Αct. I, I 5; in I1oo lihro plerumque ἐν, praeter Ioc. II, 3O; et dissert aliquantum sententia iii hoc genere pro duplici structura, ut V. Lat. Tιθέναι, ponere, ε lar Le. II, 33. Act. 4, 3. I 2, 4. 15, 29; ἐν: 9, 57. 5, 18. 7, 16; postremus hio Io us ostendit, posse etiam esse nillil discriminis. Est autem in prioribus et ap. PItat. Hom. 27

73쪽

ont; docet voro etiam tui pio rei oriri exopinio,

inclusuri' in Oreum; ita relinquere, ut non au eraitus. ei. Dion. Hal. IV. p. 276. ap. Vig. 592. Soph. 'Ai. 8o. et Herm. ad h. I. MDειν est: se tenere VH teneri inclusum in aliquo loco, et in Iocum. Apt. 19, 2 a. uino de propria sede: mola in gehoren: Le.s, 6I: εἰς accuratius scriptum quam ιν, quia non,' qui soritato inessent, dicendi. Κατέχειν ἐν αIγιαλῆ et are αροι-ον: Act. 27, 4o. nos: halten. Βοηθεῖν ἐοθέσθαι ἐκ Thuc. 4, 62. Ἀποδημεῖν apud antiquiores abesse; διποδ. εIς abesse patria in locum; Proinde abare, vel simpliciter, Mi. 25, 14, vel cum prae- verbio, Lo. 15, 15. vicissim ἐκλιπε ν primum transitive, deinde intransitive. Ubi autem ἐκλιπεῖν ala scriptum est, aeta ageres, si Verbum eundi in I eum adderes: in inest utraque notio, et exeundi e loco et eundi in Iocum; εὶα igitur ubi adiicis, nς hoc quidem novam vingis Verbo significationem sed signum nolionis in hoc Iatentis; multo etiam

minus altero ullo Verbo opus est; quanquam a ditum est nonnunquam est'rum motionis signum vel praepositio cum Verbo Coniuncta: λ ιπειν, παραγIνεσθαι, προεBαM. Act. 9, Ω6, Coll. 25, 16. vel

Verbum ipsum: Mi. 2, 23. 4, 15. Lo. ΩΙ, 37. CLiuter se Rom. 8, RI. et a Tim. 4, 18. . Non additum: Act. 17, 26. 7, 4. Unde dubitem, an tu prioribus illis locis ile ad Verbum illud, quod pleon idtico positum est, reIatum sit: cs. Actia 14. Vid. Mattia. gr. p. 843. 44. Poppoeloo. Thu' 179. Ab his omnibus Verbis, in quibus Notio trans undi, transferendi vel aperta cact. et pass.ὶ vellecta neutri inest, discrepant tum ea Verba quae,

quum vis et Potestas eorum ab omni motus ratione aliena sit, ad lacum tamen' quendam, sola

74쪽

definitam esse suo quodam genero illam laudem

praepositione .ale interposita, reIata sunt; tum vero etiam ea, quibus, quum motum non persectum significent, signum tamen Persecti motus ἐν adiunctum est. In utroque hoc genere attractionem agnoscis, vitium paene quoddam orationis, sed satis rarum; de quo V. summum Herm. ad Vig. 89 aag. Prioris seneria ex Lucae libris haec duo inpr Ioca esse Videntur: Act. II, 13. 18, 2I: ὁμνιναι poterat quidem sinem sibi propositum

aDIum, vὸ εορτὴν ποιῆσαι ἐν sed voluit conditionem etiam illius assequendi, prosectionem, de qua ipsa contendebatur, commemorare. Alterius autem generis nullus est locus in nostris sacris scriptoribus: nam Le. I, 17. ex hebr. quadam OT

itio'e est. Sunt vero in graecis, velut in Thuc. 7, λ7. 4, 42. ap. Popp. 3, 178. In απτεσαν enim os. Matili. gr. p. 285. 86 non magis inest ἁπεσαν quam in 1ποστελοῖντες voc. ωομένους. Certe hoc no tollit attractionem: principalis enita notio Verborum αποστέψειν et a πιέναι est motus imperfectus,

qui sagitat ale; ac si usum praeri ἐν eo nexcusaTe Velis, quod v. sIαι in illis latere dicas, ubivis acribere poteris: I9: nimirum addes ἔσομενον,οντα. ' Recentiores Graeci rocte sic scribi existimasse videntur: cs. Scliol. ad Rur. Orest. V. 761 μολοντα ' ἐν τοῖς 'Αρπεlare. Recentissimos, qui nostra aet to sunt, pIane confudisse illa prae- verbia et ala pro ἔν dicere, constat. De Praeri ἐν iam paucis dicendum est: Et eius quidem generis loca, ex quo sunt Titur. 4, 14. 7,

T. 11Ou reperiuntur. Sunt autem Verba, Gau in

75쪽

7 2Itaque de ista prudentia praecipiendi, nota ut plerisque visum est, Κcit. Opus c. 54 I. eaudem

illis scripta vides, Persecta, Ia. e. Praesentia, quibus quam apta sit pracp. ἐν i supra vidimus. Ut in N. T. ἐν pro a Ic dictum videretur, id solus

essecit error in interpretatione et structura verbo Tum commissus. Le. Ω3, 4u. quando Venies s. Ted

ibis, s c. in has terras suo potuit . quidem nti teqsentire homo , in regno tuo, im Bestiga d. Reiolis, rit λ 9, O 6. i Io. 4, a. Ies. 3, 14. itan saepissime, V. Lehraeb.). Me. I, 16. COII. Mi. 4, 18, qui minus accommodate ad n ogotii illius,

saepius Tephtendi, Tationem scripsit βάλλειν CL clar. Bornem. in Rosen in illi. Repert. ΙΙ, Ω 37 No. 5, 3o nolim B Hλιν ad ελεγε referre, ot Bomnem annus doct. fecit, quia λέγ. ἐν integrae orationi magis convenire videtur. Rectissime Winerus, vir mihi summa pietate venerandus, gramin. 259. Scriptor enim responsum τ. μαθητων, quaestionem imProbatilium, praeparat, causam sinprobandi di-Cens: στραφ. εν ο χλω. Minus etiam, si recte destructura Vexbb. existimaveris, in disceptationem

ην Tes., quanquam ad μοχ. quoquo referri Possit. cs. LC. 8, 7. 17, 6. Aet. 4, 31. Lucas, quod lacilodocet huius et Matthaei inter se contentio,

36, 36. Io, 48. Ev. 19, 36. 3, cta.) .aeptu. i quam εἰe scripsit, ubi quidem parum intererat. Superest, ut do iis locis dicam, quae S. V. Sebul g. p. 75. 74. haud satis recto ad id, quod supra dicebam, subiectivum genus retulisse videri P ερο ii, Verba, quae in his locis insunt, ad unum Onanii

76쪽

laudandi opportunitatem et copianι exemplo proposito factam Iesu esse suspicor.

sunt ex genere transitivorum ἰ activa ac neuua sunt: Act. u8, 6. εIe, Verbo γDεσθαι adiectum, etiamsi significaret subiectivarn relationem, ne pos-aet quidem differre ab exitu Nominis dativo. Aέ- .li rore dissert quidem a τινι, Verum S quitur tamen. praepositionem id, ad quod aetici quasi transfertur: Lo. ua, 65. Act. I, IS. Passive: Lc. 9, 62. Mi. 13, 5a. Act. 2, 22. Prori u4, 24.

Toti tollitur id, quod Lucas institutionem christia-Nam ad universos homines patere censuit; hoc ipsum clarius significandi causa non τοῖς scriptum est. Sexcenties Act. 26, ao. Mo. 1, 59 autemare adiunctum est Verbis perferendi rem ad aliquem. Discrimen tructurae eerne in simili: λαμπει Ac 12, 7. LC. 17, 24. et Mi. 9, 3I. CL 2 Cor. 8, 24. LC. 7, 1. Exod. u4, 7. - Nonnunquam discerni tur id, quod sequitur aliquis, quo ducitur, ab eo, quod faciti Luc. H, II. Mi. 1O, 4 I. Hebr. 6, Io. Mi. 14, 5 a. I Beg. 14, 5. Ps. 69, u7. 2, 7. Gen. NO, a. Act. 7, 53. -- Αd subiectivum illud tran lationis genus num ea possit referri, quae L . II, II. Praepositione significata est, cuiger. 595 Schulet. I hoc aliquam habere videtur dubitationem. Si enim α πλον οἴντα εἰς Θ. dictum putaveris di viatem animo ad deum convorso, minor erit orationi durities, maior concinuitas opp. enim tavry), semilentia ad argumentum parab. securam dei, mo- uexalamis verum, oblivionem) accommodatior. Secus

77쪽

74 II. Disputatio de usu parabolae

in quatuor partes divisa est, ut, quae fuerit no stri Domitii sententia, ex oratione ab hoc ipso interprete collationi adiecta, - ex loco, in quo Luc. parabolam in commentariis suis exposuit, ex recepto in parabb. singendis usu, - deniquo

ex aliis, quos L. inpr. Iesum de divitiis habuisse uadidit, sermonibus coguOScatur. Iesu Christi ipsius interpretatio . .

a. De cuius rei usu praecipiatur.

H ἀδικια α μαμυνῶ neque ad universas diavitias patere, neque, ε. davita. β. minguitaS, Vi-

est nostro in loco. D. 26, 8, an quo quin obi ctivam v. Potestatem esse censeas, impedit inprihoc, quod facta est comparatio. Act. 25, ΩΟ. a Cor. 2, 9, Eph. 3, 26. 19. 32. Rom. I 6, 19. Dion. Ual. I, II. H. Lobeck. Phryn. 365. 66. 3 Κἁγώ, ubi quasi a novo principio eXordiatur oratio, non esse ego idem Schula. 76. , ab aliis mota alitum est. Le. 22, 29. Atque adeo dε nonnullis apἰIo. locis, in quibus comparatio facta est, ita existi mandum. 1Ο, 15: ἡ προτασις Pariter atque si Bebδο-οις v. 14. ex binis partibus constat: γινωσκω τ. ἐμ

καθως γινωσκεται ὁ πατὴρ Ar ἐμυ: est igitur κἁγὼ a qua ego. 27, 21. 6, 57. ' ubi ἡ ἁπεδοσι καὶ ὁ τρωγωueto. V. 56. Io, u7. 28. Aliter 27, 28. 25, 9. 2O, 23. al. - Deinde, V. κἁγὼ neque discrepantiae neque op-Positionis signum est. a Sana. II, II. illud est op

78쪽

uorum gerutrix, dicatur, tu natura illarum inesse diei, sed ab hominum ἀδικία delata et uno quodam genere divitiarum circumscripta esse vide

xis repetita; altera in contrariam mutata; in quω simplici eorum, quae sibi opposita sunt, coniuncti ne plerumguo est Vis quaedam orationis, h. I. alia quid acerbitatis, quandoquidem ita comparata esst oratio, ut contrarium tegat. Simili modo Mi. Ia, 39.

καὶ 'positum et V. σMasIου repetitum: ricontinget, quod appetunt, Iicet alio, quam voluerint, modo. Utrumque hoc una sententia ita comprehensum, ut ad prioris rationem accommodaretur coniunctio. Quanquam ab Alexandrino minus prudenter scriptum videri pussit: nam intra. isti ambiguitato orationis Bebr. haud raro indueri fuisse videntur, ut

tibi δὲ scribendum esset, acriberent. Alia ratio est nostrorum εcriptorum, M. inpr., graecae linguae rationem in hoo genere diligentius sectantium. Lo. ao, 42. magis oppoεitorum coniunctio, quam oppositio coniunctorum est: ,i quomodo Messiam Davidis

filium dicunt, et hic eundem dominum appellat φquomodo coniuncta haeo, quae sibi opposita viden lux, concoquetis 2 6, 46. Ia, 6. 4, Ω6. I 6, 13. al. Ios. Arch. 14, 2, a: κἁκεινοι et illi. Ne fallat quemquam V. δὸ paulo post pari modo cum V. Arah coniuncta: hic enim δὲ Positum, quia hic demum do adverso exitu rei dicendum erat. Alitis Fischer.

11, 8. 9. hoc tantum signisscat, transire orationem pd praecipiendum, aequi accommodationem n rrationis qd usum vitae audientium. Is quidem, qui praecipit, et iis, quibus praecipi ur, sunt quodammodo alteris quibusdam γω κ . et τεῖ οἰκ. oppositi: aententia ipsa autem oppouta tu uteri nucesso

79쪽

taeir. PHmum enim neutrum illud fert propos

tae narrationis Consorinatio, S. Sola structurae uerbb. Οἰκονομου et stati. τ. ἀδικιας aequalitate, S. Iauius utriusque τ. ἀδικίας inter se contentionΘ utrumque Iocum secum invicem Contineri Cen Seas. Contentio haec, ut ri quemad- /modum τω κυρίω aut τω οἰκονο&ω, sallacia τοὐμααωνῶ fraudi esse dicatur, facta non est: quo-Niam homines, non o , τῶ οικονομω OPPOSiti βunt, et narratio ad illorum potiua quam ad τ. μααωνῶ άδικίαν illustratidam ficta est. Fefellit enim dominum τ. οικονομου, hune Sua ἀδικια, non T. μαsιων , certe haee ex illa nata de mum, non ita natura τ. ιι ιωνῶ ita posita fuit, ut hic ab ea potiug quam a τω οἰκονομω DO men invenerit. 'O μ ιωνας, si cum hoc simpliciter conscitur, per se, etiamsi hic non ωκον- ιησεν άθίκως, pravus est: aut igitur τ. οἰκ- ωομον ab hae prava re, in qua Proeuranda VerSabatur, nomen inVeniSSe neCeSSe est; aut, quOniam hominis ἀδικία manifesto accessit, duplex

non est; neque signum est oppositionis, si qua est, nisi id, quo in nullo praeter duo hos locos et 6, 27. νμῖν aries λέγω Positum a Luca est; licet nostro in I. haec verbb. Collocatio a nonnullis libra-xiis, lat. praecipue, corrupta sit. Dissili by Corale

80쪽

- 77 cst non cSSe αδικος. Dem. κ. στεν. A. II uti. RSL. ωννηρος καδικος ' σημειον δέ' εἰ γαρ νην di-καιος, πένης Gν ην - Tod δεσποτου διοι κήσας δQuibus autem, ut ex eadem rerum difficultate se expediant, praecipitur, eorum res ex alio genero sint, eorundem res potius quam ii ipsi τω o GO- sotiis simi es Si ut 3 . . Quominus autem in sola structura simili tri-dinem verbb. Oικ. Et stata. τ. άδια iaς inter Se is i esse et huic constantiae ovationis multum tribuendnm esse censeas, impedit hoc, quod, postquam tota oratio in homiDis άδικία exponenda: versata est, eodem in loco rei, in qua haec ver Sata est, appellatio ab eadem secerni vix potest; nisi sorte a Darratione ipsa oblatam appellandi CauSam Spernendam, aut orationem ita in structura Verborum potius quam in genere rei tracta tae sibi constare oportero dicas, Ut narrationis et praeceptionis mutua ratio tollatur. Dissert quidem moduS alterum voc. cum altero Coniungendi pro

ram , Sed admodum accommodate ad eam, quaci in Parabola eSt, του ot κονομου, auctorIS τ. ἀδικίας, et τοὐ statiωνα inter se rationem; sallacia quoque, quam vindicant τω φια ιωνῆ, alia est in rebus, alia in hominibus; nec facile dubilaveris Act. I, 18, utrum T. Wσθον τ. ἄδικίας pecuniam persi dIa του ἄνθρωπου τ. δεδικiας partam, an natura οεua pravam, vilem, dictam existimes. s Thess. se,7, al. Non Commemoro, plerumque prius duo rum notauum, quorum alterum exitum geuitia