Animadversionum in Athenaei Deipnosophistas libri quindecim. Accedunt virorum doctorum emendationes adnotationes vel editae vel ineditae

121쪽

I. CAAAUBONI ANTH. IN ΑΤΗΕΝ. LIB. II. CAP. I. 99Neque historiae veteri, neque helisnismo consonat harelectio. Lego: ὀ τοῦ Λυκχωνος ηλθεν εἰc Aιτω- λάαν ἐπὶ βχσίλεια. Orestbeus, Dycaonis situs , in Helotiam venit, ut ibi regnaret. Deucalionis nomen tueri fortasse licet propter historiae fabularis incertitudinem. Verbi οἶνος elymum habes in Elymol. , quod magnum vocant etiam veteres grammatici, pluribus expositum: item apud Eustath. VI. in Il. commentario. Inde eit, qui hic

affertur, locus poetae. Sequentes duo versus, οἴνου τοι, M ενελαε, etc., cujus sint auctoris, non dicitur. In ora antiquorum codd. adscriptum est. testibus clarissimis viris, Stephano et Levinio, ὀ των Κυπρίαν τοῦτο σχ σι ποι της, oςις αν εἴη. Cypriorum auctorem laudari sin se nomine Clementi Alex. et aliis veteribus , hodie omnibus notum:

Stasinum tamen quidam appellant. Illius poetae esso istos versus, didiceramus jam ex Suida, qui locum Athenaei

describens, ὀ θε Κυπριορ, ait, σησι Ῥἶνον τοι, M. Vinum magna copia admissum in corpus ευρεΘην vocavit Philoxenus Cytherius. 'Eυρρειτας οἶνοc πααφωνος. Diuuinin P. Dree fluent omnis generis voces ciet. Sic saepe το ρε non

fluere simpliciter, sed ferri cum impetu significat. Demosthenes: τω IΠυθωπιθρπιτυνοαενω καὶ λαρι ρα ρέονm καθ' ημά v. Et ἐυρρειτης αγεμος apud poetas, Neurus vehemens et λα απρος. 1on Chius de vino: Aδαμον παῖδα, ταυρωπον. νέον ή νέον. Videtur licentia poetarum vino personam attribuere: vocat

rota3α αὀαανον, puerum indomittim. Persius : Inuomitti in quod

despumare Falernit n nyciat. Sic scribondum, vel αὐαuατον' nam αδαμον vix Graecum est. Pueruw dicit, quia Bacchi simulacra puerili aut juvenili sucie fingebantur. ταυρwrον propter vini robur aut ebriorum truculentiam. Eam enim ob caussam Bacchum tauro singobant similem, ut dicitur non multo post. In ultimo Ionis versu, O7υο,

sis de usu vini immodico: r' υβρις ἐνὶ φρεσὶ θυι ονάέρσp. Accedit scripta lectio αερσωνοον. L0g0nti mihi Mnesithei hunc versum, Καὶ τολιν ελκωθεισιν ωφέλη ασχει, veniebat ejus in mentem, quod de vino similitor

bam de istis verbis: ii ΠυΘlα ειρηκέ τι H. Διονυσον πνια- την καDεῖν, essentne ea Mnesitheo, an Athsenaeo a nobis tribuenda. Eustathius illa usurpat pro suis. ut pleraque omnia Athenaei: neque versum redolent utique nimis.

122쪽

Sod dubitationem tollit auctor, scribens t. I.: Mνη εος 'A υαιος Διονυσον 'Iατρον φηcta την IIυθίαν χρῆ ai τ 3γ'Aθηνα . Qui locus hunc explicat: nam de Athenien-1ibus nihil Mnesitheus. Ergo τι :ὶν εἴρηκεγ , Atheniensibus dixit. Verius autem scripsisset ibi Ath naeus Διον. 'Υγιαπι 'φ. Nam ea voce Pythiam constat usam. Sextum et septimum Eubuli versum emenda et scribe: O ε βαὀίζωσ.

CADUT SECUNDUM

Epicharmi illustris locus. Dτοικοδομησις , gradatio

Orenaeus poeta. Historia de Triere domo. Pro verbium, οἶνος κ αλη Θρια. Primum poculum quare Iovi servatori sacrum. τις, vinum. oλπις , trusia vinaria. Multa emendantur et illustrantur.

Mutili sunt Graeci eodices, qui illustrem Epicharmi

istum locum sic scribunt: 'Eκ ψὴν θυσίας θοίνη, εκ δε θοιο τψ νης πόσις ἐγένετο. Xαριεν, ῶς γε μοι. ἐκ δε ποσιος κωμος, ἐκ κωμου tu ἐγίνετο θυανία ' D δὲ Θυαυιαο

ἐκ h καταδίκης τε καὶ σφακελοο και ζημία. Deest

integrum membrum. Scribe: ἐκ δε θυανίας δίκη εκδε δίκης καταδδειη ' ἐκ δε κατ. Et ita etiam Dal campius et melius, quam Suidas, quem, si lubet. vide in οινος. Hesychius non Θυανία legisse videtur, sed συανία. Nam huc censeo pertinere ista illius: συανία, λοβορία, καὶ ηδιὰ χειρος μαχη. autem perillustris hic Epicharmi lotaeus: cujus etiam Aristoteles meminit Metaph. l. III. Erige, inquit, παρα ταυτα, ως 'Επίχαρμς ποιεῖ την ἐποικοδόμνησιν ἐκ-ὀιαβολῆς η λοιδορία ' ἐκ δὲ ταυτης , ααχη. Appellat philosophus ἐποικοὀομησιν, quam rhetores κλίμιακα vel κMμακωτον σχῆμα, Cicero eradationem: cum aliud ex alio nectitur, et quasi per gradus a primo ad ultimum venitur. Εustathius: το myμοι του ρηθέν ος pia κλI πια κρέj κHμιακωτον λέγουσιν οἰ παλαιοί' ετεροι ἐποικοδομησιν. Themistius, non sine allusione ad verba praeceptoris, Orat. Lἰ πο ii προσθηκη κρη των κακων ἐποι-

123쪽

LIn. II. CAP. II. TOT οώαησις. Ac videtur hic poeta ista figura admodum delectatus: quam ait Plutarchus degenerasse imitatione prava sophistarum in eam speciem fallacia0. quae in ipsorum scholis dicebatur ὀ αυῖ. μενοe λυγος. Plutarchi locus esit in Comment. de s. n. v. Epicharmeae gradationi simillima est apud Demosthenem in ea κατα Κονωνος, ubi de actione injuriarum loquitur: μη8ὲ κατὰ su ικυρόν υπαγεσεια ἐκ μ ὲν λοι θορίας εχ πλγηγας ' δε δὲ πληγων εἰς τραυματο ἐκ ὁ ε τραυακτων εἰς θανατον. Basilius in concione , quam habuit adversus eos, qui irascuntur, λμος , inquit, μεα ρει σαο χἰὶν ' Ω γε α λοιξορία αἰ δὲ λοιξορίαι πλη- τας' αἰ δὲ πληγαὶ τραυμ ατα ' εκ δὲ τραυαατων πολλάκις Θανατος. Sic fere Chrysostomus hom. XU. ad populum Antiochenum: πολλακις ἀπο ρηματων M. γέλωτος λοβο- ριαι καὶ υβρεις ' ἀπο λοιδορίας κω υβρεως -1γαὶ

Horatius eandem sententiam voluit exprimere, cum hos versus fecit in ep. XIX. l. I.: Ludus enim genuit trepidum c. rtamen et iram: Da truceis inimicitias et funebre bellum. Similia his apud Aristophanem, Hieronymum, Cedrenum et alios nobis observata: quae praetermittimus scientes prudentes. Panyasis poetae locum, ubi τγήν πρωτην πο- σιν απονέαει Xαρισιν, quod ait noster, negligentia brevi toris an librarii praetermissum, reperies inter fragmenta Athenaei nobis collecta. Hominem ruino suavissimis ver-1ibus assimilat comicus Alexis: quo loco scribendum arbitramur . mutata distinctione: IΠολλη γ αναγκη καὶ τον ἄνδρ ἀποζεσαι Πρωτιςον, οἰήρίσαι τε, κ ἀνθῆσαι, ΤαLV Σκληρον γενέσMi. Uult, hominem esse vino similem: quod primo servet ac spumate deinde floret, hoc est, Dακμῆ δει του πίνεσMC postea sit vetus et minus gratum. Intellige autem de vino, quod παρηκμασεν, ut loquitur Alexis . et jam bibendo non est. Nam alioquin certum pest, quod alibi dicit poeta idem, οἶνον του παλαιοτατον ra δαζομεν. Cyrenaeus mox poeta Callimachus non est, ut sine teste affirmant quidam. Eratosthenem esse, probo Hesychii testimonio, cujus sunt verba in ναρ κιωντειπ

ex Timaeo auctor commemorat, de domo, quam temulenti juvenes in triremem versam oredebant, inter Para

124쪽

do X a philosophorum aut poetarum sigmenta censeri non debot. Est illa quidem mirabilis, sed quae tamen non

excΡdat fidem vori. Nam obruti vino homines non solum duplices Thebas videro soliti, verum etiam, quae Cer- Dunt, moveri omnia et coytinuo agitari putant. Ratio et caussa ejus φαντασίοιο est cerobri agitatio et perturbatio, quam patitur ab exhalationibus vini eo ascendentibus exitumque frustra quaerentibus. Cerobri igitur ςροφή saciebat, ni triclinium commotum, ςρμφομεν , Videro putarent. Inde oborta est animis adolescentium male sanorum navis in pelago agitatas species. Mediterraneis hominibus, qui . ut ait poeta, έκ Dασι θάλασσαν, hoc vix accidisset: istis insulanis, otiam post amissum rationis usum, ejus superest memoria, quod alias in mari erant experti. Idem usu venire etiam sobriis inter somniandum, nemo est . quin sciat, praeter Atlantes, degenerem humani ritus populum, neque insomnia visentem. Graecorum VC-nustum proverbium est, οἶνος κου ἀληθεια, Dinum et Uιτiras. Subaudiendum ost, una habitant, et in una sede morantur. Theocritus: OAος, ω φίλε παῖ. λέγεται ΗΠαληθεια. Hebraei non minus rotundo: D II 'II TII, in earice, in marsupio, in ira. Subaudiendum . mores hominis noscuntur, vol prodit mores suos aliquis. Non

diffundi proverbio apud alios: ςολη κου βῆμα κο - γελως

ανδρος τοι περὶ αυτου ἀναγγέλλουσι. Vel sis, incelsus, imus hominis mores illius iaremini. Ita interpretandum in auctore nostro, οθεν, οἴνοc κάi αληθεια, λέγεται. Quorum interpretationem adpo ridiculam sunt commenti interpretes 'b. De Bacchi tripodibus nuper diximus ad Suetonium. In versibus Antiphanis probo lectionem scriptam:

acceptum potest, si scribas, δια τε τον οἰων ν καὶ ναν. Instituerunt, ut vini temperati poculum, quod primum biberent, Jovi Servatori sacrarent, et ita vocarent. Quare γOminis. inquit, boni gratia, et ut meminissent mortales,so hoc modo vinum bibentes servatum iri. Veteres inplerisque in stitutorum suorum rationem habuisse του οἰωνου,

it et bonum omen captarent, et malum sugerent, admoti . nebamus l. I. c. XI. Vir eruditissimus, Joannes Levinius,

squa de caussa vinum .ritatem appellarunt. Dalach. J

125쪽

scribendum censebat διδαχηo κοι, μν. Acute et feliciter. Esto igitur judice me proba illius emendatio, nostra rejicula.

Alcaeus varios effectus vini, nunc potorem exhilarantis, nunc ad iram provocantis, his verbis indicat: Aλλοτε κεν μελιαδέος, αλλοτε δ' ὀξυτερου τρι Θολων α ρητουμένος. Scripti codices: αλλοτε δ' ιε. τρ. αρητυμενοι. Vera lectio ἀρητυμιένου. Hausto vino ullas dulci megis in sar, alias acutiore tribulis et per ore. Levinius αρυτομενοι, haurientes.

Memini legere in Hesychii Lexico: αρηρυγμένη, απηντλη μένου ' quod pertinere ad istum Alcaei locum, aliquando suspicabamur. Versiculus Euripidis sumptus est ex illius Bacchis sabula. In eo versu εἰς κερας Θυμκαενοι sic dictum, ut Θυμαίνειν εἰς αερα. Vetus poeta apud M. Tullium: Πολλα μιατην κεραεσσιν ἐς ηέρα Θυμαινοντα. AnaXandridae locum de nectaris esu et ambrosiae potu in legitimos jambicos possumus ita redigere, quod et Levinio proba

Ηρα λαλων καὶ Κυπριδι παρακα,ημιενος. Dirige et istum Alexidis: ουδεὶς φιλοποτηο ανθρωπος εςι κακος ' Curvus enim est. Scribe: Oυξεις φ. δειν ανθρωπος κακος. Sed turpius et periculolius est corruptus, qui praecedit, Sapphus versus: 'Ερμας δ' ελων ερπεν Θεοῖς οἰνοχοήσων. Legendum est: 'Ερμας δ' ελων ερπιν θεοῖς ωνοχοησεν. ex Eustathio et libris vetustis. Αρπιο υinum significat lingua Aegyptiorum, si criticis fidem habemus. ερπις, inquit Eustathius, Αἰγυπτιςὶ ὀ οἶνος, καθα κM Aυκοφρων οἴδε. Lege, si est operae . quae TZelges scribit ad istum versum Lycophronis: ερπιν τε ρε ειν η3' ἀλοιφαῖον λίπος. Hipponax: οπιη νον ερπιν ὀ σκοτος καπηλευει. L. X. iterum laudat hunc Alcaei locum Athenaeus, et pro ερπιν scribit ολπιν, quod incogitantia factum putem, sensum attendente illo, non verba. ολπις enim οἰνοχόη, trullasinaria. Locum Ibyci sic Eustathius: O μ ελοποιός Ιβυκος

την αμιβροσίαν κατ επίτασιν ἐννεαπλασίονα γλυκυτητα εχειν οἶὀε προς το μήλ λέγων αυτο ἐνν. etc.

126쪽

Iog I. CASAU BONI ANIMADV. IN ATHEN. CAPUT TERTIUM. Demetrii Halica . epigramma. μ ρωπον πιττω κεκρι κωμιλον. υπερ κρεωφαγ ας et υπο κρεωφαγiας qμantum disserant. αναγκοι γλυκῶα V d Fac chylidens. anancaeum poculum apud Plautum. αναγκαῖον πομιοι apud Platonem. Athenaeus me 'stria lauus. ευίῖροιν καρπος Homero Pin m 'Hesiodo fruges. Icaria locus in Attica. ψελλι

σμος , primum temulentiae signum. αλια et αλμζεσθαι. Demophenis locus emendatus. τέλη

μικρα. Rejecta Athenaei expositio vocis τέλος apud poetam. Incerti auctoris esse opigramma in Cratinum, declarant

haec: ο ποιήσας το εἰς Κρατῖνον επίγραμμα. Ad Uram p. sa. Vetustiss. Cod. erat adscriptum: τοῦτο Δημητρίου του Aλικαρνασσεως φασὶν εἴναι. Quasi auctor hujus epigrammatis

esset Demetrius Halicarnasseus. Quod legere memini etiam apud paroemiographos Graecos. In fine scribendum est:

cinetum hederae corona tanquam κρ sitae , sive ianuis. Non, ut editum est etiam in libro Graecorum epigrammatum. νιττῶν et κεκροκούμενον. Apud poetarum regem duo Verisus integri sunt, qui hic th sesquiversum parum αξτ, Θω

rediguntur: Ἐσθοντες κρέα πολλα βοων ορθοκραιθλων, TIίνοντες κρητῆρας ἐύςεφέαρ οἴνοιο. Sic saepe duo aut plures Homerici in unum conflantur in istis libris. Horum versuum priorem censuit Aristarchus tollendum, quia, inquit auctor, υτερ κρεωφαγίας αυχειν ποιεῖ τους eo versu de carnis eo Graecos facit gloriari. Hoc sonat

ista lectio omnium librorum: quos falsi omnes damnandos suspicamur, et scribendum t πο κρεωφ. Apud poetam heroes non gloriantur de ela carnium et viscerationi-hus suis. Apage istam insaniam lurconibus, non heroi bus, convenientem l Sed soliti heroes, liberaliore convivio excepti et bene poti, de sua virtute multa praedicare, et mira de se promittere. υπερ in hac locutione rem notat, quam falso ostentator sibi tribuit: υπο caussam notat, unde oritur jactatio. Vide, quanta sit depravatio sententiae ex quantulo errore. Potest scribi etiam απο, ut sta

127쪽

L1B. II. CAP. m. Iosvulgatum υπὲρ malit retinere, quae erat Iosephi Sealigeri sententia, fruatur judicio. In primo versii Bacchylidis

σευομενα κυλίκων habent etiam membranae antiquitatis venerandae. Non possitin interpretari, nisi praepositionem is vel απο adjicias. O dulcis nece sitras, quae Uenis et oreris epoculis 3 Nam σευοιιένη nihil aliud, quam πορευο αενη et ιρμωσα. Accedam lubens ad libros alios, ubi τευοαένα. Sed eligant doctiores. ακαγκαν vocat mellitissimus poeta την φρενουν Εκςασιν, cum poto liberalius vino homo suae spontis non est, neque mentis sanae. Hanc necessitatem vocat γλυκειαν, quia erat aliud olim anancaeae potionis genus, cujus tristis necessitas. Plautus Rudente: -perit potando, opinor. Neptunus magnis pocutis hae nocte eum invitat it. Credo, hercis, auqncaeo datum hoc, quod

heret. Alludit poeta vel ad sorbitionem cicutae, D cessariam et fatalem sontibus in Graeciae aliquot urbibus, Vel ad haustum illum e flumine Lethaeo, qui nemini mortalium non est necessarius. Plato t. X. de rep. locutus de

Lethaeo campo: σκηνασθαι ἔν σφας ε η εσπερας γινοV ένης παρα του 'Aμέλητα ποταμον, s το υδωρ αγγειον ουδέν σέγε ' μέτρον μεν ουν τι τοῦ υδατος πασιν αναγκαῖον εἶναι πιεῖν. Erat et aliud αναγκαῖον πομα in legibus Athenien-

sum, de quo Plato t. VIII. de leg. Lapsus est auctor

memoria, 1i putavit, istud hemistichium, ευφρονα καρποναρκρης, alius esse, ut ait, poetae, quam Homeri. Non meminerat legisse 'Iλ. γ.: Κηρυκες δ' οἰνα αςυ Θεων φέρονορκια πιςα, 'Aργε δυω καὶ οἶνον , ἐυφρονα καρπον αράθης. P. 33. Hesiodus fruges, non vinum, appellat ευφρονα καρπον, gratum mortatibus fructum. Locus Atticae, ubi dicitur inventa esse tragoedia, Icaria dicebatur. Itaque scribe ἐν Ἱκ Ια τῆς Ἀττικῆς non Ἱκαρίω. Stephanus: Iκαρία, δῆμος Αἰγηίδος φυλῆς, απο 'Iκαρίου τὼ πατρος Γριγο νης. Distingue verba Astydamantis auctore Levinio: - Θνητοῖσι τήν ακεσφόρον δε υπης ἔφηνεν οἰνομητορ αμπελον. Antiphanis vero senarios hoc modo, transpositis dictionibus aliquot: Συνεχως γαρ ἐμιπιπλάμενος α μελής γίγνεται Aνθρωπος ' υποπινων δε πανυ φροντιςιαός. Ιs, qui apud Alexin comicum hos duos trochaicos pronunciabat, οὐ μεθυω την φρονησιν, αλλα το τοιοῦτον vel τοσοῦτον) μονον, Το διορίζεσθαι βεβαιως τω ςοματι τοι γραμματα, hoc voluit, se vini potui tantisper indulgere, donec adhuc lingua non titubet, sed articulate voces possit prO- ferre, nedum ut ad dementiam usque se ingurgitet. Linguae titubanua et inter prima temulentio

128쪽

xo6 I. CAsAUBOΝ1 ANIMADV. IN ATHEN. symptomata, ut etiam Plutarchus ait in Sum p. Dalec. emendabat τω out αατι. Cui non possum suctragari. Lautiores epulas prisci Graeci θαλείας dixerunt, οτι 2Iεων χα- ριν γηλίζοντο κοὐ συννεσαν, quia tu honorem deum couυenrebant ad convivia. Non ferendi sunt, qui ηυλίζοντο hic corrigunt: id vero corrumpere est, non corrigoro auctores. αλία Ionum proprie vox est pro conventu et concione, frequens apud Herodotum. Apud Demosthenem in orat. pro cor. in vetere ByZantiorum decreto εντεαλει perperam scriptum pro εν τν αλία. Etsi autem αλιζες,αι et συναλίζεσθαι generali notione congregari significant sine sinis discrimine: fuere tamen, qui de convenientibus ad coenam condictam proprie putarent usurpari. Ita usus hic Athenaeus illa voce. Ita etiam accepit Novi Foederis Syrus interpres. Cum συναλιζομενος αυτοῖς init. Act. verteret Nun, rin 129 come levi una panem. τέλη φκρα in Euripidis vorsu minores sunt hostiae et minoris impensae. Haec nominis ratio: alioquin τελος pro hostia non dicitur: etsi scio. proditum esse contrarium ab antiquis grammaticis, qui omnes secuti sunt auctoritatem Athenaei, aut illius, unde ipse habet. Mihi vero et absurdum videtur et ridiculum, quod scribitur hic ab auctore: τέλος significare θυσίαν in eo, quem profert. Homeri loco, ex principio IX. l. Od. Atque ego mirari satis nequeo, tam φορτικην interpretationem tam erudito viro probari potuisse. Melius illi, qui τέλος in eo versu accipiunt ut apud philosophos, cum in morali disciplina de finibus disputatur. Etenim dubitari non potest, illud ultimum, quo omnia conssilia et vota nostra referuntur, ea voce hic a poeta intelligi. Est sane familiaris ionice scribentibus dictio τελος, quae saepe nihil sonat aliud, quam χρημα, rei. τελος Θανατου, rermortis, pro morte, saepe apud Homerum et Hippocratem: ut res voluptatΠm Plauto pro voluptates. Hoe8 . etiam modo eXponas recte ουδεν τέλος χαρλερ es nulla eratior. Alexidis versus imperfecte scriptos ita lege et concipe: ευτυχοῦντας ἐπιψα νως δεῖ αώ, Φανεραν τε τήν δοσιν την τῆ θεοῦ ποιεῖν. 'O γαρ δεδωκως τ' ἀγαθα Οαιμων, τον V.ἐν, ων Πεποίηκεν αυτος, oliτα χάριν τινα εχυτα ' τους αποκρυπτομένους ὀὲ καὶ LIρατ

129쪽

CAPUT QUARTUM. inum ex aqua φυεται Titare I et Peneus. πλαι- τυ υήωρ, salsa. λιαζον pro calido. μετα- κὰασμα et μιετακερας , aqua tepida. δνοῖεραὸυ Πατα. λίτρον et νίτρον. Pyraea, Tarrha, Pheta. Multa corrupta emaculantur. Athenaei sunt, non autem poetae ullius verba haec Οὐ-τω πο ατι ἐκ πρωτης ἐθισθεις ανατροφῆς ωροποτεῖν. Prorsa, inquam, est oratio, non vorsa, ut sine cautia quidam assirmant. In dialogi hujus textura de eo conviva ista dicebantur, qui sequentem de aquis disputationem erat habiturus. Eclogarius dictionis elegantiam adamavit et adnotavit. Non semper editae lectioni scri piam juie praetuleris: nam exempli gratia in multis chirogra-

spicue salso κ φυεται. Vera est nostra lectio: αφ' ιόν καὶ ὀοινος φυεται. Multis modis ex aqua vinum gignitur: vel quia eri quatuor elementis constant omnia; vel quia in vino inesse quandam ὐδατωδη ὐσίαν nemo dubitat, et probat Galenus IV. de simpl. med.; vel denique, quod sine

aqua coelesti non turgent uvae. Titaresius fluvius, ait, τω Πηνει- συμμίσγεται. Etsi verum est, quod dixerunt interpretΡs, ditaresium in Peneum influero: tamen neque auctoris sententiam expresserunt, neque veram lectionem uiuerunt. Scribe: ος τω ΙΠηνειω ου μίσγετα, vel ου συμμειγ. . Homerus: οὐδ' ογε in1νει συμ ωγεται αργυρο- δαν. Ἐλλα γέ μιν καθύπερθεν ἐπιρρέει fυτ ελαιον. Protagoras Cous suit medicus antiquissimus. Hunc scribit auctor inter aquas laudabiles et sanitati conducibiles posuisse eam, quae abstergendi vim habet, non alio motum argumento, quam poetae auctoritate ita canentis 'Oδ. : Καλο, υπεκπρορδει μαλα περ ρυποωντα καθῆραι. Absurde saciunt, qui hunc versum illi medico attribuunt. πλατθειωρ est aqua Ialsa. Athenaeus: λλει δὲ καὶ γλυκυιδωρ απο πλατέος. Hesychius: πλατυ ta . το ἁλαυ- ρου. Sic etiam Aristotelem memini locutum meteor- I. II.: ολν μεν δε η γένεσις Dεςι του ἁλμυρου ἐν τω ωατι,

τα πρωτα ταν μετοπωρινων, hoc est, sulsiora: Paulo post fero poetae verbis habuit Dalech.3

130쪽

το αλμυρον καὶ πλατί τοῦ γλυκέος Ελαττον. Ibidem: ἐν Xαονία κρηνη τίς εςιν υδατος πλατυτέρου ' απορρεῖ δ' αυτηεχ ποταμον πλησιου γλυκυν. Fortasse usus hic vocis πλα- P. 8s. τυς ab eorum interpretatione ortus est, qui apud Homerum πλατυν 'Eλλησποντον exponebant Dio tu: quos sequitur hic Athenaeus: non ita Eustathius, nec grammaticorum cohors tota. Adi scholia antiqua et Hesychium. Locus est 'Iλ. m Qui sequitur de aqua dulci versus, fallit nos: est enim ex duobus compositus: Στῆσαν δ' ἐν Lμενι γλυκερω ευεργέα νῆα 'Aγχ υξατος γλυκεροῖο. 'OL μ. De duobus Scamandri fontibus canit poeta: Η μέν τοι υ3αυλιαρτ ρε ει' ἀμφὶ δε καπνος Γίνεται ἐξ αυτης, άσεὶ πυρος αἰθοαενοιο. Putat auctor, satis probari, Hαρον calidum significare, non tepidum, ex eo, quod de sumo adjecit Poeta: quoniam, inquit, non potest non esse calida aquae illius sontis, ex quo vapor ignis et ignitus furnus se esserant. Eustathio parum haec argumentatio probatur: nam fumus, ait, sχ ὀ αυτοχρημα, αλλα το οἱονεὶ της α,α- Θυμιάσεaec. Ideo placet illi, ante vocem καπνος subiu-telligi debere similitudinis notam, ut in illo: Nec verbum verbo curabis reddere, fidus interpres. Sed σοφ ζεται prosecto Eustathius: nam Athenaei vera sententia est. Neque aliter gravissimus scriptor Strabo sensit, qui l. XIII

poetae locum tractans λιαρον et ipse interpretatur Θερμ όν. Quid autem opus το παραβοHκον προσυπακέειν ἐπίρρημα, cum sequatur in proximo versu ιυσει πυρος; μετακερασμα medium est temperamentum inter calidum et frigidum, et, ut loquitur Plutarchus, ψυχρου κM θερμου κοινωνημα. Athenienses, ut refert Athen. , μετακερας appellarunt aquam tepidam. L. III. clara illius 1ignificationis exempla multa. Hic unum apponitur in Eratosthene: υδαρὲς καὶ μετακερας. Sed cum de aqua tantum dici vox μετακε.

ρας videatur, quid vocat Eratosthenes υδαρες; Non enim, si vinum quoddam dici solet οἰνωδες, ullam ideo aquam quae quidem pura aqua sit nec medicamentosa) υθαρῆ

recte dixeris. ὀνοφερα υξατα interpretatur Athenaeus ἀχρεῖα sicut Latinis atrum in cujuscunque rei vituperatione. Non semel apud poetam leges: ωςε κρῆνη μελαγυ-δρος Ητε κατ αἰγίλισος πέτρης δνοφερον χέει υθωρ. Poetae

interpretes aliter explicant. Eos lege per initia I x. rhaps. Il. Etsi constat. eorum . quae dulcia sunt, multa alvum mssilire: assentior tamen eruditissimo viro, qui

라틴어 텍스트