Animadversionum in Athenaei Deipnosophistas libri quindecim. Accedunt virorum doctorum emendationes adnotationes vel editae vel ineditae

151쪽

tem, quod res erat, et arguebat experientia in ea prunorum specie, quam intellexit appellatione βραβυλων. Theophrasti locus ita habet: ἐπι ολωοτατον δὲ θραύπαλος, και κοκκυαηλεα, κοή σποδιας ' ριοτη δ' ἴςιν ωσπερ αγρία κοκκυαφυα. Arborem istam semper philosophi et medici

vocant κοκκυαηλεαν, fructum κοκκυαηλον. Ut menda non

videatur carere, quod sequitur: 'Αραθως κοκκυ.υηλέαν καλεῖ το δέ,δρον, κοκκυαηλον θε το ακροδρυου. Qui ita loquitur, clarum dat indicium, alios scriptores alii er lias voces usurpasse, quod falsum est. Lege Theophrastum et Dioscoridem. Observat Julius Poll. l. I., apud mediae aetatis comicos, qualis suit Araros hic, prunum arborem

appellari κοκκυμιηλον αρσενικως. Ex eo conjiciebamus, scripsisse Athenaeum: Ἀραρως τον κοκκυuηλον καλεῖ τοδένδρον, το κοκκυμηλον δε το ἀκροδρυον. Postea animad- p. lost.

vertimus . non multo aliter esse in uno e MSS. Fructusco cymeleae testibus Aetio et Aegineta προυανον in Asia vulgo appellabatur, quanquam Galenus l. II ds vi alim. προυμνα ait dicta suo tempore Ductus τῶν αγριοκοκκυu λων. Ulut sit, ab Aliatica voce originem riubet Latinorum fru-nus. πρήνη tamen etiam Theophrasto arboris nomen. Pruna sive τα κοκκυαηλα dicunhur Diphilo Siphnio εὐχυλα ' Dioscoridi planes κακοπομαχα item Diphilo ευέκκριτα ' aliis medicis non hoc solum . sed etiam κοιλίας μαλακτικα. Dioscorides, Galenus, Aetius. Sed haec Obiter: hujus senim instituti non sunt. Fuerunt e Graecis, qui fructum hunc μίλτυον appellarent. Hesychius:

Κηριωδες quid apud Thoophrastum aliquot locis. Py

tho Byχantius orator. Athenaeus dictus. Γραμος, Grae Gulus. Romanorum error de appeLlatione cera forum. Κ urbis nomen. et smi-ba. Fructus ex aqua sumpti. Phryges Hectoris

Athen. p. III. T. I. I

152쪽

I3o Ι. CAsAUBONI ΑΝΙΜ ADV. IN ATHEN. fabula. Mora ruborum. μωρον et uορον. Emendantur multa et illorantur.

Solet gravissimus philosophus, Τheophrastus, in plantarum descriptione lavis comparare flores quarundam, constantes ex multis minutioribus : item fructus ex mulistis quasi buccis racematim compositos. το γάρ γηρίον, ut b. Pater Chrysostomus loquitur, εκ πολλων κ διαφορων σχηματων απαρτίζετα. L. III. c. 13. de sambuco scribit Theophrastus: το 'ε ἄνθος λευκον ἐκ μεικρῶν λευκων πολλων, ἐπὶ τv τοῦ κηριωξες. L. IV. C. IO.

sabam Aegyptiam scribit habere διαῖυσεις Dξοθεν ὀι ολκδιειλημμένοις, ομοίας τοις κηρίοις. Et caput illius, quod ille κωδίαν vocat, quia refert caput papaveris, assimilat σφφκίω περιφερεῖ, in cujus singulis cellis sint labas singulae. L. IlI. c. I 2. , postquam dixit, sorborum fructus racemis provenire similes, addit: πολλῶ ἀπο τῆς αυτης κορυνης, ιυςε εἴν υ καθάπερ κηρίον. Eodem simili usus otiam Herodotus l. II. in plantae cujusdam descriptione:

limus ista in medium, ut de vera lectione constaret istorum super cerasis allatorum ex Theophrasto verborum: ανθος λευκον, ἀπίου καὶ μεσπίλy ομοιον, ἐκ μικρων ἀν- Θων συγκείαενον, κηριωὀες. Ex iis, quae supra diximus, liquido constare arbitramur, recte hic legi κηριειες. Doctissimi tamen homines, cum in Theophrasti codicibus κηρῶtie hodie scriptum invenissent, Athenaeum ex depravatis libris Theophrasti censuerunt corrumpendum. Erat aequius, ex auctore nostro veram lectionem apud mollitissimum philosophum restitui. Tolle notatam paulo. post lacunam, et scribe το τε γὰρ φέρον αυτά δένδρου τοιδετον , καὶ ὀ πλ. Diu est. Cum ex conjectura sic emendaveram: admonitus sum postea ab eruditissimo Levinio, ita scribi in membranis melioribus. Scribe etiam Τρωγουσι μυρτα. De Agene dramate i. XIII. plura. Pytho Bygantius orator ex Demosthene et Suida non ignotus doctis. Turbarunt interpretes sine caussa verba ista: Φησὶν ό παρά τω ρητορι Ααρηνσιος. Dicit ista auctor excerptorum, et, Lorensis, inquit, apua rhetorem ita loquitur. ρητωρ est Athenaeus. Ille quidem philologus appelletur ex isto Opere justius, quam rhetor, sed ita passim eclogae consarcinator et Eustathius aliique grammatici Athenaeum indigetant. In iis, quae Larensis db

153쪽

κοὶ quae Latine verti debent et os Groecuti. Apud 1criptor Graecos vocabulum Γραικος tantundem valet, quaΠ- tum apud Latinos Graeculus. Sic apud Plutarchum in Cicerone: Γραικος κω cχοΛαςικὰc, Graeculus et i 59 Lφ-ctis. Item in illo veteri dicto in Ciaristianos jactato: οΓραικος , Graecum, impolior. Lucullum cerasos Romam primum invexisse e Ponto ad armum urbis D.

LXXXX., notum ex Plinii l. XV., Ammiunt l. XXII. et Hieronymi ad Eustoch. episti quadam. Sed falsum est,

quod de cerasorum appellatione disputat hic Larensis. Placet illi, cerasorum nomen a Lucullo esse inventum et huic pomo tum primum impositum, quando cerasos in Italiam intulit. Tam absurdam sententiam Larensi adscribi ab Athenaeo, mitarer, nisi videreta. ita vulgo Romanis fuisse persuasum. Hieronymus, vir undecunque doctis-sirnus: Hoc gentis pomi, Ponto et Armenia iust atir, de

Cerasunte primus Lucullas Romam pertulit. Unde et de patria arbor vomeu accepit. Refellit hoc merito Athenaeus, et cetiasorum nomen multis anto Luculli aetatem saeculis

suisse Graecis cognitum. auctoritate Diphili probat. Cui huic potissimum in hanc rem testimonium denuntiarit. nescio. Erant enim ad manum Diphilo antiquiores, qui

cerasorum meminis sent. Sed illos fortasse non Athenaeus praetermisit, verum iste eclogarius. Nos amplius dicimus, etiam in Italia ante Lucullum suisse cerasu, verum parva et insipida, ac proinde nullo in pretio aut dignatione . adeo quidem, ut cerasum pro corni specie vulgo haberent. Nec sane multum intorsest inter cerasi serum fructum nulloque mollitum cultu et corni. Obscure hoc

indicat Servius .: Hoc priwum de ceraso loquitur) etiam

batur: quod postea, lucepto nomine corno, cersum dicitiis est. Sciendum etiam, cerasorum appellationem ipsius Cerasuntis urbis natalibus esse.priorem et antiquiorem: nedum ut Lai ensis vera sit sententia. Κερασοῦς indubitan-

similia his ab aliis plantis locorum deducta nomina In allata ex Diphilo auctoritate ἐκ eὲ ψήχρου αβανόuενα

ςομαχα vertit Dalecam p. cernis cmn friei a sum rur, P, Macent ventraculo. Sane apud Galenum legere memini

μορα ψυχρα ληφθέντα. Sed alia tamen Diphilo mens

laeque enim est idem λ ανειν δε , χρῶ et ψυχρον.

154쪽

Alibi legimus, suisse moris olim, qui hodieque obtinet,

fructus. qui sere secundas mensas explent, in disco si igidam continente exhibere. Athenaeus l. XU.: οτι τας α πώς ἐυ υδατι εχέφερον εἰς τα συ μπόσια, 'AλεSti: παρ- ουδια τουτων. Vide caetera. Igitur τα ἐκ ψιχρου λαμβανόμενα sunt illa, quae, antequam sumantur, aquae injiciuntur ac probe lavantur. Galenus hoc praecipit ut faciamus in quibusdam fructibus: puta, moris ruborum et

sycaminis. χρij, inquit ille de batinis loquens, καλως

sermone de sycaminis scribi non placet ἐντος ημερων

τριων. Lego τετταρων, auctore Theophrasto. εχοντες, ait, ονυχας σιδηρας ουπικνιζουσιν ' α δ' αν ἐπικνισθη, τεώταρταῖα ηπέττεται. Plinius: sed cum factum es. quorta dis demetitur. Ait Athenaeus: παρ Aισχυλω ἐν Φρυξὶν ἐπὶ τοῦ Εκτορορ. Haec Aeschyli sabula inscripta suerat a poeta Φρυγες ἡ Εκτοροe λυτρα. Argumentum erat ex Ἱλ. ραψ.ω. Apud Pollud. l. VII. c. 29. laudatur Aeschyli drama Φρυ-υκο si δευτρα, ubi sic scribe hunc versum: αλλα ναυατης Φορτηγος οὐ πις vel ιυς c) ρωπον εραγεν χ βονος. Emendauimus deinde: ἐν ὀὲ Κρησσαις καὶ κατα τη ς βατου, ex antiquae fidei codicibus. Nempe hoc vult Athenaeus, χοροι dici etiam, quae rubi serunt. Ovidius: Cornaque et in diris buerentia mora rubetis. Eustathius ex hoc ipso, ut puto. loco: σχημείωσα , ου κάj τα τῆς βατου μόρα λέγεσαι.

Galenus de comp. med. των κατα τοπους. l. VI.: μαίγνυμεν καὶ των βατων τον καρπὸν, ον ενιοι sita απὴ τοῦ φυτου παρο- νομιαζουσι , βατινα πρωταγορεύοντες ενιοι δε συνθέτω προση- τορ* μορα καλοῦσ6 προστιθέντες τα απο των βατων. Hiero nymus Paulino: Amos pasor et rusticus, et ru rum ino.

a des, in ens. In Aeschyli versibus scribe μιλτοπρεπέει vel μιιλτοπρεποι τι, ut laudat Eustathius: et omnino cum IUSS. ταυτg χρόνου. Sensus est: pendere in eadem arbore aut frutice mora alia alba, alia nigra, et item alia rubra.

Pro γογγυλον μόρον Eustathius scribit τρογγυλο quod idem est. Sciendum etiam, μωρα per ω longum scribi in

quibusdam exempl. , ut mox το μωρον τὰ βατωδες ' sicut

in Gaioni libris saepius. Ovidius: haerentia mora rubetis Eustathius per o parvum semper, ex Athenaeo.

155쪽

LIB. II. CAP. XII.

CAPUT DUODECIMUM.

Phaniae Peripatetici libri de plantis. Locus ex illis cρο-

loquium. Proverbium: ' ονος βαδίζεις εἰ

τραγη λατ-. Atra non fauc . Phaniam Eresium, Theophrasti popularem et eondiscl. p. onPulum, commentarios de natura plantarum edidisse, te. stimonio Athenaei discimus, qui inulta ex illis descripsit

et nobis conservavit. Librum quintum ejus operis nominatim laudatum non semel ab ipso auctore offendes et ut facile intelligas, non levem eam operam fuisse, quae ταπαραλεισο ιενοι tantum et indicta Aristoteli ac Theophrasto contineret, sed accuratam universi ejus argumenti tractationem. Plinius quoque inter auctores, unde τα περὶ φυ-

των mutuatum se profitetur, Phaniam qui et Φανίας paLfm in MSS., etiam Suida teste) physicum nominat. Rus

auctoris sunt haec in Athenaeo verba: Το μορον το βατῶ

tuli, ut explicarem, sed ut nihil in illis me intelligere ingendζ profiterer. Maximam a me gratiam inierit, qui ista mihi exposuerit. Poteramus vel prioris interpretis ignaviam, vel posterioris audaciam imitari, et aut haesitantiam nostram dissimulare, aut aliquid excogitare, quo planum ita fieret. At quia nihil veniebat in mentem, quod satis probabile videretur, sucum lectori iaciendum non duximus. Scripti codices nihil nos adjuvant. nihil Εustathius, nihil Theophrastus neque Plinius. Athenaeus hoc nos docet tantum, describi hic agrestis sycamini stu-etum. Quid igitur το μορον το βατῶδες appellet , amplius

quaeramus: nam ruborum, quae proprie μορα βατίων vel βατώδη, non habent hic locum. Pro υφανήσας placebat Scaligero omendare υφαίμους, et locum ita concipere: καθαπερ υφαίμους, αι ὀιαψλορους 'l/. Item, quid crarερματικας συκαμνώδειή λαγονῆς. Phanias idem in malvas deseriptione σπερματιαους τυπος illius semen appellat apud

hunc ipsum: in bulborum historia σπερμπικῆς κορυνμβως

156쪽

133 Ι. CASAUBONI ANIMADV. IN ATHEN. et i rερ ματωσεως mentionem secit: in pastinacis σπερα των πετασαλῆγν δυσίν agnoscit. An isti similosve hujus scriptoris loci huncce possint illustrare, statuant rerum na u-ralium et bon 'rum literarum mystae. Nobis pleraque hujus physici in his commentariis relata aut obscura aut insigniter videntur esse corrupta. Sequentia sic tortassean Coneipienda: καθαπερ υφαίακς ουσας, κή διχτροφας εχει ψ. Prioribus verbis color huic pomo sanguineo prΟXimus tribuitur: posterioribus succi natura declaratur. αβρυγα aetiim Parthenio sunt συκαμνοι, quae Salmonio et Hesychio Hoemae, Galeno constantser βατινα plurimis locis. De-Inetrii Ixionis, veteris critici, verba male capta interpre libus. Ita illa scribe: Δημήτριος δὲ ὀ 1είων τα αυτα συκα μνα κομ μορα, οἰον αἰαορροα καὶ συκων αμείνω. Id est: Demetraus Ixion eadem puttit esse scaminia et mora: sic dici quin αιμορροα nempe μορα et συκ- α αείνω reser ad συκαμ ινγ . Vult mora ita dicta ob succi colorem: Dcamina ob saporis praestantiam, quasi sicubus sapiant melius. Eustathius quo loco disputat do mutatione diphthongi ει io6. in simplicem ι vocalem, hoc sycaminorum etymum non praetermittit. In ea historia, quae ex Pythermo narratur,

scribendum: περιπεσειν ἡ Α τκτρο τω ξεινου και αἰπολια. Altinter non constat hellenismi ratio. καρυα significatione la-Xa dici omne genus ακροθρυων, docet nos Athenaei S, addens: Eπιχαρμος δε κατ εἴοχχν, ooc γηιαεῖς' Καπυροτρω- γονα καρυα, α μυγδαλας. Sed Epicharmus, inquit, per excellentiam juglandes nuces appodavit καρυα. Poetae Verba, Καπυροτρα γονα καρυα. ααυγδαλας. longe aliter et interpretes et alios doctissimos viros scimus accepisΙe: quasi VOX λυγδ. non poetae, sed Athenaei esset . quem putant hoc velle. Epicharmum per καρυα intellexi se amygdalaS. Sed falluntur omnos. quod clarum faciunt nimis voculae ως η μεις. Quis dubitat, vulgo Graecis καρυα fuisse nuces juglandes 7 De iis sentire Epicharmum, probat auctor, qui καρυων et amygdalarum simul facit mentionem. Ap-

positissimus est, quem subjicit Athenaeus, Philyllii locus:

καρυα, αμυγξαλαι. In versu Epicharmi quid sit καπυροτρωγονα, utcunque explicare possum: analogiam ejus verbi invenire non possvna. Scripserit fortasse: Καπυρὰ τρωγαλια, καρυ, α αυγδ. Priore significatu καρυα di Xerunt et amygdalas et castaneas, inquit Athenaeus. Confirmat

Hesychius: καρυαι, ταο αμυγδαλους και καςανους. καρύας vocabant et amygdalam arborem et castaneam. μοςηνα καρυα

quaenam sint, eXspecto, ut aliquis me doceat. In libris

157쪽

LIB. II. CAP. XII.

medicorum plurima exstant καρυων cognomina. Unum illorum hic latet, ut arbitror, corruptum. Phrynichi Versus mutili sunt, sic, opinor, integrandi: - τίς γομφίους Απαντας κτως ἐξοιοψεν. ωςε νυν Ουκ αν 8. Cypriactamygdalae hodie in Hispania praesertim non rarae: inde allatas Lugduni vidimus, prorsus, ut ait Athenaeus, παρα

gnitudine triplo aut quadruplo vulgares superant: figur

accedunt ad siliquas. παρα ταρ αλλαχοθι ἐπιμηκεις, oblongiores funi, quia in quae nascuntur alibi. Scripti: παρα τας άλλαχὰθεγ, quae aliunde asseruntur. μυκτῖρους Lacones dicuntur appellasse τά μεγαλα καρυα. Hinc corrigas licet Hesychium. μυκηρος, ait, αμυγθαλῆ. τινες δὲ τα μηλος

κάρυα. Emenda τα μεγαλα κ. aut τα μαλακα κ. Nam ita

MXS. isto loco. Possis etiam τα Mηλια καρυα, quae suit Scaligeri conjectura. Lacones igitur sic: Tenii non magnas, sed dulces amygdalas aut nuces μυκηρους dicebant. Tηνίους τα γλυκερα καρυα. Tenii sunt populi Teni insulae, Cycladum unius. Elymon dictionis ain data, quod ex Herodiano assortur, idem est cum iis, qu e eXOro describit auctor Etymologici, ubi scribendum: Ἀμυ- γ γλη, παρα το ἐν τς καλυφῆ τῆ μετα το - λωρον πολ-λας αμυχας εχειν. Amudata inde dicta, quia tu tegmine, quod extimo viridi proximum est, multas ααυχας, id est δεμ- risicutiones, haheat. Ita Graeci a figura: Hebraei quasi vilitantem, vocant amygdalum. Quoniam, ut scribit Plinius, ex his, quae Demo aquila exoriente concipiuntastorei prima omnitim iam data mense Ianuario. Et arbΟ- p. Iorrem et fructum eadem voce significari observat Hesychius: αμυγ8αλη το δενδρον κάj τα τραγηματα. Ineptissime hodie in codicibus ejus grammatici κή τα πραγματα. Proverbium illud: 'ονος βαδίζεις ώς αχυρα τραγηματων, dis usinus ad paleas bellariorum: sive, ut placebat illustri Scaligero, τραγημα σον, quae tua sunt bellaria: propter verbum βαδίζεις de iis interpretor, qui, postpositis melioribus , eligunt deteriora. Secundae mensae neque Cibis constant succulentis, et sere sunt medicis suspectae . Qui orgo nimium illis delectantur, asinis similes, qui non grano frumenti, sed palea vescuntur. Ista ex Nicandri Georgicis, Φηγίνεον Γ νος αγαλμα, prorsus Sphingis aenigma vel solium Sibyllae sunt mihi. Interpretes prover-hium hinc exsculpunt ingeniosius, quam verius. SuetoniuS auctor est, Lutatium Daphnidem a Lenaeo Meli per cavillationem nominis ΓIανος αγημα dictitatum. Pol

158쪽

r36 I. cAsa Uno NI ANIΜΑD V IN ATHEN.rant istis expleri chartas ab iis, qui adagium hic latere

content. Nobis aliter videtur. et de vero Panis simulacro, quod esset sagineum, Nicandrum esse loeutum putarnu . Quo autem consilio hasc paucula verba ab auctore est Ο-mae sint excerpta, hoc vero est, cujus caussam quaero, nec invenio. φηγοι, non Φηγίνεον, pars MSS. habet . in qua lectione aliquod sortasse acumen. Jocus est ταραπροσδοκίαν, cum ait Aristophanes: 'Aγε νυν ταο ααυγδαλας λαβων τασδὶ , καταῖον τήν κεφαλην σαυτου λίθου. Aee , fu- me has umygdalus, et faxo tibi caput frave. Exspectabat auditor: et issus faxo frauge. Plenaes eXemplis figurae hujus et Aristophanis et aliorum comicorum fabulae CAPUT DE cIΜUM TERTIUM.

Tryphonis locus supratur. μἄκγροβατος, nucifra

gibulum. καρυα λιπua e sive Euboica. rura, G vox καγχρυωδες multis locis resiluta. πλατυ καρυον , λελευκασμενον κάρυον. Esculi glandes inter bellaria. Ignis igne validior aut remissior. Capaneae dictae αμιωτα vel μοτοι,

Aryphonis, acutissimi grammatici, verba sunt: α αυγει- λη ὀε τα ὀενδρα, κτητικου παρα τον καρπον όντος τῶ χαρακτῆρος, καὶ δια τοῦτο περνσπωμένη. Hoc vult, α μυγεαλῆ, cum arborem significat, possessivae formae nomen esse. deductum a fructu, id est, a voce ααυγδαλη fructum Iigniosicante) ideoque circumflecti. Similis tonus aliorum ejusdem terminationis κτητικων, ut χρυση, χαλκii, λεοντῆ Confer interpretationes aliorum cum ista. Reperies, eruis ditissimos viros nescisse exponere παρα του καρ' i. Est

autem usitatissimum grammaticis hoc genus loquendLNucifrangibulum Lacones vocabant ιι ηροβατον, inquit Pamphilus. Hesychius paulo aliter: φικηροβας, καρυοκα οἰκτηο. Instrumenti hujus formam et vim eiusque caussas explicat philosophus in Mechan. quaest. XXIII. Ipse

Vocat οργανα προς το καταγνυναι τα καρυα. Caput unum

sequitur excerhtorum in hanc sententiam: Ora Ποντικων

Νίκα/ὀρος, Saepe questi sumus de negligentia ejus, qui

159쪽

has eclogas consecit. Insigne ejus exemplum hoc locin Nam aut Ευβοι κων ille scripserat, aut scribere debuerat. Hesychius: A οπιμα, καςανα, οἰ-Ι υβο κα. Quin ipsa

Nicandri verba non longe post sequuntur: - λόπιμ ον κα- ρυον τε Ευβοέες, βαλανον ξου μιετεξετεροι καλέσαντο. Sequitur locus, qui plurimos magnae eruditionis et philosophos et medicos habuit exercitos: Τα ἀμυγδαλα, φησὶ Διοκλης, τροφιμια μέν εςι κομ ευκοι Hα, θερμαντικα δὲ διατο ἔχειν κεγχρωδες N. Falsissimum est, quod hic dicitur. amygdalas propterea esse calidas, quia milii naturam participent. Id enim est εχειον τι κεγχρωὸες. Atqui omnium medicorum consensu milium frigidae naturae est, non calidae. Doctorum alius aliter emendavit: vel ρεγχωδες, vel κερχνωδεις, vel ἐρευγωδες, aut etiam, si Musis placet, ἐλαιωρες. Quae omnes; conjecturae, si libere loqui licet, aspernabiles sunt, partim etiam ineptae. Veram Emendationem ipsi, quod praefiscine dictum sit, primi nunc invenimus. Legendum enim καγχρυωδες , vel, quod idem est , καχρυῶδες. Quo etiam modo in MSS. postea exaratum inveni. Qui Theophrasti, Plinii ac medicorum libros legerunt, καγχρω vel καχρυν vocari sciunt βλοιςησιν illam, quae pitulae fero sorma in quibusdam nascitur arboribus, ut robore, abiete, larice, picea, nuce et nonnullis aliis. Vim calefaciendi in desiccandi cachryi inesse, Dioscorides, Galenus et omnes medici affirmant, et cum his Plinius i. XVI. c. 8. Recte igitur Diocles ac vere, amygdalas esse calidas, quia habeant καγχρυιυδες τι. Caeterum cachryes et figura et natura vulgo ita erant notae, ut non

raro philosophi medicique hujus conparatione suas disputationes illustrent. De figura habes exemplum apud Theophrastum l. ΙΙΙ. Histor. in sorborum explicatione et Dioscoridem L ΙΙ. in descriptione ornithogali. De natura et temperamento, praeter superiorem Dioclis locum, alios reperias in hoc scriptore, si satis memini, duos: ambos similiter corruptos et opis nostrae indigentes. De nucibus Heracleoticis paulo post scriptum: ἔχει δέ τι κεγχρω- ἐες καὶ ἔπι τολαςικδν. Doctos scio aliter emendare: ego non dubito, scribendum hic quoque καγχρυωδες, id est, babet aliquid caehoi simile , et quod innatet. τὰ ἐπιπολαι-- κον rerum pinguium scimus esse proprium. Cachryas inter pinguia ponas licet aut Mπαρωθη. Theophrasto in IΙΙ- Histor. κορυνη quaedam dicitur καχρυωδης simul et Hπαρα- Tertio autem istorum librorum: φιλοτιμος το ΙΠερσικον λιπα θωτερον κρη κεγχριοξες εἶ, αν. Scribo et hic

160쪽

I38 I. CASAU BONI ANIMADU. IN ATHEπ.χρυωθες. πλατυ καρυον Dalecampius castaneam interpre latur, cum ait auctor: τα ὀὲ πλατέα φυσωδαερα εςι. Su- lascia nobis haec sententia. Sequitur namque ex Philotimo: l ο πλατυ κ' το καλήμενον Σαρδιανον δυσκατέργαςαPAD. δει. Manifesto separantur nux lata et Sardiana. Constat inter harum rerum peritos, Sardianum καρυον esse Castaneam: aliud ergo nux lata. Nam quod vim hujus argumenti eludit Dalec. pro eodem accipiens latum et Sardianum κάρυον in superiorum verborum versione, sallitur vir doctus, et incuria hellenismi peccat graviter. Ego non video, cui nucum generi latae cognomen potius conveniat quam amygdalae, quam et Diphilus paulo post pronuntiat φυσ-η. Galenus nondum perfecte maturas nuces vel amygdalas solet appellare χλωροὶ καρυα καὶ υγρα, Et κποια και υθατωξη. Diphilus apud Athenaeum eas, quae tantum quod maturitatem sunt assecutae, λελευκασμενας' quoniam materia illa ovi albumini similis, quae tempore suo in nucem duratur aut animitatam, immatura coloris est aquei, matura candidi. Diphili verba: τα οἱ,αλα καὶ

πλήρη καὶ λελευκας ιενα καὶ γαλακτωθη οντα. Plenas appellat, quae non sunt siccae. λελευκασμενας, quae probe maturuerint, et ex ipsa maturitate candorem consepulae.

Lego τα δε σκληρα καὶ ςρυφνα, καθαπερ αῖ τε φηγοί. Sic enim paulo post, ubi haec repetuntur: τοι Ζε σκληρα καὶ τρυφνα πεπαίνεται. φληγοι sunt esculi glandes, quibus inter bellaria dant locum Plato l. II. dse republ., Alexis aliique auctores. Aspera fructuum genera et dura emendari scribit auctor πυρώσει, cocturn ignis, addenS: εαν τις ολιγ F πη μαλακω πυροῦ χρηται. Mollem ignem appellati quem Galenus de ther. ad Pisonem πυρ κουφον, Theophrastus est multi comici μαλακωτερον et ηττον Θερμόν in I. de igne, Philemon comicus ανειμένον. Apud Dionem Chrysost. πυρ χλιαρον et ἰσχυον κω ακμαῖον opponuntur in orat.

de invidia. Quo autem modo ignis fiat igne validior aut romissior, docebit te acutissimus Theophrastus eo, quem modo nominavi, libro . Infrequentia cohaesioneve partium aut raritate positam hujus rei caussam, vero statuit divinus vir, Julius Caesar Scaligor. Nicandri versum de castaneis apud Eustathium emendes licet ex hoc loco

'Ο8. r. Castaneas quidam vocarunt ααωτα, noster ait, Dioscorides vero μοτα. Alteruter videtur corrigendus.

Crobyli verba sic redigi possunt sub metri legem: - χλωρον ἐρεβινθον τινα Σκοτταβιζον κενον ολους. Ἀλγημα ἰῆ

라틴어 텍스트