Animadversionum in Athenaei Deipnosophistas libri quindecim. Accedunt virorum doctorum emendationes adnotationes vel editae vel ineditae

141쪽

λόφων Ξηρων. Mirum, quid appollet collos siccos vel aridos. Nam si arent, quomodo illinc manabit aqua y si venas habent aquarum, cur sicci dicuntur 2 Magis mirum, non animadvertisse eruditiss. Dalecum p., scribesndum esse ἐκ λοφων γεηρρον ex ipso Hippocrate, qui λοφουί, γεηρους vocat, quos vulgo Graeci γηλόφους et γεωλοῖμζ. Distinguunt medici aquam e colle terreo fluentem ab illa, quae de ruper hanc aquam damnant, illam praestantissimam esse pronuntiant. Lege Oribasium l. V. c. III. Aetius quoque in optima aqua desiderat το δια πορου τινoc γῆ γη ς καθαρας do θῆσθαι. Quae verba ipse mutuatus est a Galeno Tγιεινων l. I. Propterea dicebat paullo ante Athenaeus, Homerum aquas improbasse τας ἐκ πετρων φερομένοι , laudasse τας δια ευκαρπου κάi πλείονος γG φερομένας.

Denique non aliter visum praestantissimis quibusque Graecorum Arabumve medicorum. Porro optimarum aquarum proprium ait esse Hippocrates, quod sint τοὶ ωνονολίγον φερειν οἰαι. Aqua κατά φυσιν τα nullum saporem, nullum verum colorem, nullam denique ποιοτητα

habet. Optima illa est, 'quae maxime talis et ρ,οιοτατος. Hanc ait Hippocrates το, οἴνον φέρειν ολίγον, hoc est, mi- p. 9g.nimo infuso vino recipere ποιοτητα et saporem. Contrarium usu venit in ea. quae natura sua est saporata aut medicata : nam ista ut suum amittat et vini assumat saporem, majore vini copia est opus. Pari ratione vina quaeque generosissima sunt πολυφορωτατα, id est, plurima opus habent aqua, ut naturam mutent et saporem amittant φυτον. It interpretamur divini senis verba: quorum mentem quia non assequebatur vir doctus. corrupta censuit, et ex libidine emendavit. An autem nutriendi vim habeat aqua, ut probare auctor conatur, an sit tantum

τροφῆς, philosophis et medicis disputandum relinquimus.

Avicennam aliosque multos τροφιμον pronuntiare, Certum est. Doctissimus Athenaeus jactatam in scholis sapientum quaestionem non hic solum attigit, sed etiam superius, cum auctoritate magni vatis probat, aquam non solum nutriendi vim habere, sed etiam ese τροφια ατατην. Narrationem de Abderita Democrito conser Cum ea, quae apud Diogenem Laertium. βαςαχθέντος του μέλιτος VC-nuste pro αναβαςαχθέντος, relato in suum locum. Sic τ Ποπλα pro αποτίθεσθαι, exuere. De illis, το απιθε μέν-. et quae sequuntur, diximus c. I. Ogυπεινος

in versu Diphili translate usurpatur de eo, qui valde ali-

142쪽

quid cupit. IJt apud M. Tullium ad Attic. l. II.: fum ru

tAγειν ολκην deprimere lancem. α ιον. Ratio vi. vendi apud Athenienses adstricta. Veteres saepior de die cibum sumpsisse. ιδιωται. μοι οῖαγεῖν et μορο

αγειν ολκην aut αναν dicunt pro ελκειν. pendere. M. Tullius deprimere hoc solet dicere, ut de fin. l. 5.: Virtutis amisplitudinem qu si in altera librae Duce pone: terram mIhi crede ea lanx et maria deprimet. Et ita saepe alibi. Atqui videmus, lancem, ubi pondus est gravius, deprimi ipsam potius, quam alteram deprimere: sed, ut dixi, ita semper loquitur Cicero καθέλκειν τον ζυγον Graeci dicunt de ea lance . quae gravior est. Chrysostomus in epist. ad Hebr. ο καν τον κοσμον αντιςησνς ολον, de vera virtute praeditis loquitur) εκείνουe ευρίσκω καθέλκοντας τον ζυγον NM τιμωτέρους οντας. Quod autem a liberali venditore emerant cumulatiores mensura, id dicebant 'ειον. Inde quicquid parvo emptum videbatur, ἄξιον appellarunt. Eubulus in iis versibus, quos laudat hic Athenaeus: αἴιωτέρους Πωλῆσιν. Uc εοικε, τῆς αρτους Δεῖ. Id est, minore pretio panes ibi vendunt: non. . ut vertunt. praestantiores. Istis ver1ibus. Oυ ραςα δή πεινωσι ΚεκροπHῶν κοροι, Καπτοντες αυρας, ἐλπμας σιτκαενοι, jocatur facetissimus Eubulus in tenuem Atheniensium victum. Ait, eos non vivere, sed

esurire. Erat enim solum Atticum parum uber: ipsi deparcir victus, qualis hominum pauperum: tota vitae ratio adstricta et diligens. Quis nescit, cur Atticam vocet I hucydides λεπτογεων; Alciphron in epist.: Kρεῖττον, ἐπανηκειν ἐκ Βοσπορη κο- Προποντιξος νεοπλουτον, η καθ -

143쪽

Lan. II. CAP. VIII.

comici omnes: sed inprimis insignis est locus Lyncei Samii e Centauro sabula, quem habes l. IV. Scitum etiam

illud. ελπίξας σιτ εαενοι. Semper enim Athenienses magna moliebantur, magnorum bonorum spe: sere semper, quod aiunt, εἰς νέωτα πλεσιοι. Libro priore observabatur, exstare in veterum scriptorum monumentis vorbum

μονοφαγεῖν. Simile est, quod hic legitur: ὀ δε μουοσιτωνκε raι πχ ρ' 'Αλέξιξι. Nihil erat hic, quod jure mutatum vellent interpretes: quibus hoc suit potius quaerendum, qua notione vocem μ ονοατων Alexis usurparit. Date carn- pio assentiri non polriimus: n que dubitamus, talem esse totius loci sensum. Sed recitemus verba Alexidis: Eetraet

μολ c. Si e vulgo, inquit poeta, aliquem videris, qui semel de die sumat cibum, aut poetam, qui recitandis versibus convivas non obtundat, statuere debes, et poetae artem suam cessisse infeliciter, et illum alterum bonorum suorum dimidium amisisse: ambos denique vivere miserrimos. Saepius de die cibum sumere tam soliti veterum plerique, quam nos hodie: nisi quod parcius fere prandebant. Multi etiam coena tantum vel prandio erant contenti: ii nempe, qui vel studio virtutis, vel amore literarum, aut propter valetudinem genium defraudabant suum. De his non sentit poeta: verum de caeteris, quoS ἰδιωτας vocat. Sic illam vocem accipio apud Hippocra tem aut Polybum init. l. de rat. vici. sal. Tους κωτας, ait, ωθε χρη-Qui sunt, quos vocat idiotas 2 Non me fugit, quantum verborum in eum locum doctissimus Galenus olfundat. Sed arbitror, intelligi eos, qui more communi vitam degunt, nec peculiari aliqua ratione suae valetudini convonienter illam instituunt. Alibi vocat το πληθος. Locus est in III. do diaeta: Tαυτα A D

dem significare censuerunt μονοφαγεῖν et μονοσιτειν, sed

144쪽

122 I. CASAU BONI ANIΜAD v. IN ATHEN salsi sunt opinione sua. μονοῖχγοι sunt, qui soli comedunt, ut illi Aeginetae, de quibus Plutarchus in Graec. quaest. Hominibus, qui amicitiam cum nemine colerent, μονοφαγίαν pro magno convitio objiciebant. Alexis:

κορακας, μονοφαγε ποη τοιχωρυχε. Quia . ut Seneca ait, υνι erotio j, ne amico vita leonis ac lupi est: et nullam

vitam esse vitalem fine amico recte dicobat Philosophus. Hubraeorum in senisentiam dictum est: 7NH ntra, quo optabiliorem morioni pronuntiant vita amicis destituta, quales Iobus habuit. Haoc notio dia

Cilonis φιονοφα γοί. et inde deducti verbi μονοφαγει v. Quod τό αονοσιτεῖν interpretamur femei de die cibum sumere. auctorem habemus Hippocratem, qui eo vocabulo aliter nunquam usus. Posteriores scriptores μονοσιτος et uονοσιτεῖν acceperunt pro μονοφαγος et μονοφαγεῖν. Inter capita criminationis, qua in Ioannem Chrysost. usi sunt ejus invidi, fuit etiam istud: οπι τῆν αθετει, μονο- σιτίαν επιτηθευων, κου Κυκλωπων ζων βίον. At cur solus

cibum sumeret pium illud pectus, caussae fuerunt ipsi multae et graves: quas, si operae est. lege apud Photium in iis, quae excerpsit e libro Georgii Episcopi Alsexandrinido Chrysostomi vita variisque casibus. In libro de vici.

mel opponuntur. Alibi apud divinum illum scriptorem

τω αονοσιτεειν opponitur το αριςi M. Nam quia sere prandio potius quam coena abstinebant. qui semel com de-hant, ideo magnus senex, miro usus verborum compendio, ἀριςαν ponit pro bis de die vesci, et ἄριςον αντι ἀρι-το3ειπνη. De diaeta l. II.: ἄριςον ταναντια διαπρήσσεται τρια οσιτιν. L. III.: πρωτον μὲν μονοσιτινσι χρῆ ὀιαγειν, Φυμὴ πανυ ξηράν τις τὴν κοιλίην Γ say, μικρον δειςpri id est, sin minur, bis fuerit cibus iumendus. In l. de vet.

xidix versum sic omnes libri scribunt: Η us ποθοῦντ ε χύποιητικας καὶ αελη. Quam γραφη aio falsam, ineptam et ri- distulam. O bono stomacho, qui tulere. interpretest Modulos saltem consulerent. An vero aliquas illi cantiones norant non poeticasy Luce meridiana clarius, legendum effoποιητην. Poetarum hunc esse morbum, ut obvios quosque recitatione suorum versuum enecent, beatos interpretes, si experientia magistra non didiceranti Quanquam ex Horatio et Martiale non poterant ignorare. Haec

scripseram, cum a doctissimo Levinio sum admonitus, in

145쪽

LIB. II. CAP. VIII 123

optimae sidci libris repertum sibi ποιητας pro ποιητικας. Sivo igitur hoc modo legas, sive ποιητὶ ν, vera est nostra interpretatio. Sequentia Verba. Luατ- οὐ μονοσιτωνεκαςοτε, αλλα κἀνίοτε θειπνων dἰς τῆρ η αὐαζ, debemus diligontiae doctissimi viri. Henrici Stephani, qui ex antiquissimis membranis illa descripsit. Eadem quoque Levi- p. 97nius in suis reperit. lis confirmantur manifestissime, quae arato diximus do voce μογος:τεῖν. In verbis Alcxidis scribe ODαρίοις, non οἰναροις. Vide l. I. C. 22. et t. ejus d. c. 23.

de iis, quae mox sub Antiphanis nomine describuntur: ibi tribuebantur Ephippo. Inde lector emendabit. Sequentia sic cape: Vox αποσιτος ex sitir apud Phitani em. αυ- τοσιτος rapud Crobium: παρασιτον αυτοσιτον. Philonidem

cur in Philochorum transformarit Dalecamp. . demiror. Is votus fuit apud Athenienseis fullo primum, deinde comicus poeta: non semel in his libris laudatus. αποσιτος dictum. ut qui pisce abstinet. In Hippocrate

et Galeno saepe αποσιτος παντων pro alienus o innis cibi. Cui opsonitur ὀ εὐσιτος , cibi avidus, vel qnem cibus juvat, ut loquitur Plautus. αυτοσιτον varie exponunt critici. Hesychius: αυτοσιτον , τον εαυτον τρεφοντα, si τον συν ετέρωδει ta/κντα, και εαυταὶ φέροντα τα επιτη8εια προς το δειπνον.

Trium harum interprotationum secunda Crohyli isto loco videtur convenire. Sed de tam paucis verbis aliquid assi mare stultitiae proximum sit. αναγκοσιτον , ait auctor. dixi Crates. Cui potius, quam athletae, id verbi quadret, non video. Sic passim auctores ei hominum generi tribuunt βίαιον τροίην. et αναγκοφαγίαν, sive τῆν προς ἀναγκην Gae8 iv, ut Aristoteles, Clemens. Plutarchus, Galenus, qui etiam scribit alibi, athletas τροφλας προσφερε

σθαι συν αναγκy πολ λακις οιχρι ριέσων νυκτῶν. In Nicostra-teo loco φιειρακιον υποσκασιοκαρτον interpretes fecerunt ' salde obti' a tum fasciis. De vocabulo κειρίαις aliquid nempe cogitarunt. Poeta vero intelligit adolescentem tonso capite, eo geuere tonsurae. quod σκαφιον dicebant. σκαφιον esse εἰ doc κουρας, ex comicis scire debemus et grammaticis.

Caeterum integram hujus loci sententiam parati sumus illi aperire, qui integrum Nicostrati drama nobis exhibuerit. Dura conditio, inquies. Nostra longe durior, si ex pauculis et saepe corruptis aut negligenter ab Athenaeo de-1eriptis verbis integram semper poetae sententiam divinare necesse habeamus. Qui in Latinis apud Noniam alios*

146쪽

3,2ψ J. CAsAUBONI ANIΜADV. IN ATHEN. ius tanto studio istud praestare conantur, iis per me licet este ingeniosis. CAPUT NONUM. Συναυλιαι. Vestium distinctio in ρλην et υποgολήν. Sardinia ob tincturam celebrata. Acesses et Helicon Salaminii xlγοι κατά νιυρα. δετιμιῶν et δε τιλαν. λ ιτα vel λirα. Stragulorum ευαφεια. Prandium cognatorum apud Persas. Anaxandridae proferuntur verba: Τρίκλὶνον δ' ευθέως συνηγετο, και συναυλίαι γέροντι. Lego γερον και, et συναγε-

σθαι συναυλίαν γεροντικὴν interpretor convenise in unum pluriuvi fenu in tr/rham. συναυλία illud interdum significat, quod expressit Dalec. ' , aliquando id, quod diximus nOS. Sod empndationem facit necessariam lex metri, quae etiam p. 98. suadet, ita distinguamus : - τρίκλ νον δ' ευθεως Συνήγετο, iκαι cr. γ. Sustulimus e proximis verbis negationem, cum legeretur ante ου περιβολν' quod fefellit interpretes. Platonis locus est in Polit., ubi cum velamenta corporis in duo genera divisisset, σκεπασματα et περικαλυμματα, postea sententiam eandem aliis verbis repetens, διετέuομεν α τ'αυrῆς. inquit. artem intelligens texendi vesteis, νυν την τῶν ςρω ματων συνθε Πν , περ SOHν χωρίζοντες και υποβο i. Appellat υποβολην culcitram, et quicquid insternendi aut incubandi caussa paratur, ut loquitur Ulpianus Juris Coras, puta tapetes, tegetes, itoreas. ErΟ-nes. et alia hoc genus. περιβολήν. quod ait Ulpianus

parari injiciendi caussa: ut sunt pallium. laena . et smilia ves stimenta stragula. Haec et alia multa huius argumenti in hoc auctore pluribus explicamus in accuratissimo commentario de Lectis veterum: si modo ita Deo videatur, ut illum aliquando perpolitum edere possimus. Porro inter loca ob tineturam olim nobilia Sardiniam suis . fides msoc rit vel proverbium βααμα Σαρθιανικον, de quo multa in holiis Graeci comici et apud paroemiarum scriptores. Varro in Hercule Socratico: cibo in Sardinianis tapetibus,

) seni confestim stratum est triclinium. Convocati, qui tibia lyraque canerent. Daleeb. J

147쪽

inter cblamydas et pu purea amicula. Plato comi cu s ab Athenaeo hic laudatus: φοινικίσι Σαρθιανικαῖσι κοσμ η- σαμενοι κατακεινται. Dalecam pius: iu striatu us tineri, ostro

Suruliano. Puto, factam in uriam viro docto. et scripsi illam Sardiniano. Illud κοσμησα μενοι parum arridet. Malim κοιμησο αεγοι. Acesis et Helicon nobiles polymitarii Salaminii fuero, inquit auctor. Eustathius addit, Ox ea Salamine . quae in Cypro suit, non ea insula, quam casus Xerxis fecit memorabilem. Ab his line dubio crini

nem habuit proverbium Graecum Zenobio recitatum:

σεύο est, qui Athenaso. Eustathio et aliis nominatur 'Aκε- σα c. Quare mirum est, de horum patria Zenobium diversa adeo scribere iis, quae Athenaeus et Eustu thius prodiderunt. ὀ μευ 'Aκεσευς, inquit, γεγοc ιυν Hαταρξυς, οδά 'l λικων Καρυςιος. et=ακαςx αυρα vetustioribus Graecis dicta unguenta, quae posterioribus ςακτα. inquit Eu ita-thius 'Iλ. π., allatum hic sine dubio Ephippi locum respiciens. ςρουθωτα ἐλιγ ματα Sophroni ta potes sunt, itaqueis expressae avium imagines: ut ζωωτα, ιι Mira. Si Crecte veteres codices. non, ut vulgo. τετιμημένα, pro magni empta, etsi non damnamus: veteris tamen Conjecturae nondum nos poenitet. ἐντετιλημένα, contorruta

stragula. Eam vocem apud Aristophanem legas non semel. Mox legisse Eustathius videtur O; σηρος ὀ Θαυμασιωτατος καὶ ἱερατατος τρῆυ λιτα scribunt multi grammatici apud poetam, et hic quoque pars veti. codd. Athenaeus circumflectit, teste Eustathio. Eum consule et auctorem Elymologici. Sequitur: τα Οε περιυωματα ρήγεα καλα. πορφυρεα, id est, stragulam vestem, quae injicitur, non substernitur, Homerus vocat ρ γεα. Sic recto MSS. Alludit ad ista sunt mi vatis 'Jλ. ω.: ag ανι υπ' aeL p. 99. Θουσν κρῆ ρηγεα καλα, ΙΠορφυρε εαβαλεειν. At vir optimus Dalech.J. qui περιςρωματα,hiC aulaea interpretatur, quae hodie lectis oppandi solent, errat. Νunquam conopea nostra Graeci appellarunt περιςρυυμ.ατα' qua

voce nihil hic aliud significatur, quam quod περιβολην ante appellari diximus. Uerte ista. Dα κοσμον εχy y ςρωσις κ ευαφειαν, ut lectus et eleeunter iusterneretur et moliter. ευαφεια est mollities, quae tactu deprehenditur. Graeci explicant το ευμαλακτον et το ευψηλαφητον. Alia notione Philo1tratus in Icon. Menoeceo tribuit ς ρυα ευα- pectus facio palpahite, id est, toro sum atque elatum.

148쪽

26 Ι. CASAU BONI ANIMAD v. IN ATHEN. ita loquitur, τον ἀν Κρχῖτοι Τιριαγοραν, η τον ses 1 ὀοτt νος Ἐντι μον, indicat, parum liquido constitisse jam olim, quis ot crias ille Graecus fuerit, cui liic honos a Persarum rί ge Artaxerxet est habitus. Alii Timagoram Crotonsoria appellabant: alii Entimum Gortynium. Dissentit ab utrisque Plutarchus in Pelopida: Timagoram quidem, sed

Atheniensem nominat. Quemadmodum autem γάμβριονςολην l. I. interpretabamur vestem . quae proprie quidem generis regum Persicorum conveniebat, deinde etiam aliis, quos pari honore auctos rex volebat: sic isto loco.

mus , ad quas vocati primum quidem et προηγουμDaec rogum Cognati, postea vero etiam alii, quos tali honore princeps dignabatur. Proprium in aula Persica locum aliaque ordinem multaque peculiaria jura obtinuis te, quos συγγενεῖς Graeci, Curtius coeuatos vocant, vel ex Paedia Xenophontis satis certum. Sunt, qui exi stiment, honorariam tantum eam appellationem suille, sine ulla rei veritate. Nos id salsum putamus; neque aliter rem habuisse, quam uti diximus. Sic etiam accipimus apud Xenoph. I. παιδείας l. συγγενικα φιλ αατα. Scribe τήτω τινα. non τουτων τ. Expositis honoribus, quibus affectus est ab Artaxerxe Graecus Entimus, addit auctor: εφ' ωοὶ Περσαι χαλεπως εφερον, ως τῆς τε πιαῆς δημευοφιεγγης, κή στρατείαζ ἐπὶ τὴν παλιν ἐσομενης. Duplicem affert rationem. cur proceribus Persarum tantum honorem haberi Entimo non probaretur. Prior erat, quod eo pacto decus proprium cognatis regum vulgari inciperet: altera, quod ex ea re in suspicionern venirent, haberes in animo Artaxerxem . bellum Graecis denuo inserre, uti fecerant jam ante Darius et XerxeS. σκηνην κρανοροφον

ἀνθίνηυ probe editi libri: male in scriptis gρανοφορου. Da- Iecamp. ἰανθίνην, nescio quare, et έρανοροφον sic interpretatur '). quasi legeret φατνωτην aut φατνω μαπικην, prope incredibili errore. Intelligit tabernaculum diverasorum colorum, in tholi modo factum: nam tholi forma est κραυοειδης. Propterea dicebat Dio l. 53. Pantheum, quod Romae Agrippa condidit, Θοὶοεmc ον τω έρχνω προσεοικέ M. Alii scriptores ut sormam hujusmodi papilionum indicent, κρανίσκους appellant, ut alibi dicebamus. Talem fuisse tabernaculorum siguram, quibus reges Per.') stentorium lacunatum instar regii tabernaculi.J

149쪽

iarum utebantur, etiam Hesychius admonet. mpσα. in

κλοτ λῆ, ουρανους. Deest vox δειχλουν, aut similis. Hodie in idiotismo nostro ἀκυρους eorsim lecti appellatur summum illius tegmen, etiamsi nihil in eo ἀρανοειδοῦς sormae.

Ua τρ πους vel τραπεζοι. Eubuli elegans locus. πεντηκοτολόγοι. Vectigal quinquagesimae Athenis.

n Cynicis, qui inter convivas erant, unus suit, qui mensam appellaret non τραπεζαν, sed τρίποθα. offensus ejus vocis insolentia. inquit auctor epitomae. δυσχεραι γει γπαρα ταὶ σοῖιςy ου πιανος, κα- λέγε Tvuερον εγω πραγματα εἴω εε απραeιας. Scribebatur a απορίαc. Sed α ραξιας elegans et vera lectio ust manu exaratorum, id est, sui celsat /ouem , vel pro cessatione. Aut ita accipe: sius inertia negotium b6die creabit mihi. Videtur mutuatus e aliquo vetere poeta : nam integer orit versus trochaicus, si ita scribas: δημερον δ ἐγω γαρ ρεω πραγμιατ εξ οἰωρο ει ι'. Est autem proverbium Graecorum, cujus meminit Suidas, πραγματ απραξίας, monens, dici, quoties aliis quid praeter opinionem aut spem contingit. Ocinditur autem Ulpianus isto vocis τρίπους usu: quasi tripedibus oulis tantum, non mensis id nomen conveniret. Atqui scire licet, mensarum alias tres, alias quatuor pedes habuisse . illas proprie τρίποδαο dici, has τραπέζας, quasi τετραπέζαc. Usus, penes quem loquendi norma est, Obtinuit, ut in totum mensae τραπε vi vocarentur, rolicta appellatione τρίποξος alterius generis utensili. Tamen eruditi scriptores . ut hic Athenaeus observat, etiam aliter sunt locuti. Pleraque Eubuli comici venustatis aliquid redolent: et saepe sunt subobscura, non raro depravata. Omnia aec istis censeo inesse: τρί τοξεc ουτοι πέντε σοι, γενησομαι. Venusta plano sentcai- . . ed cujus umbra vix hodie paret. Lego: - τρίπο βύ

150쪽

I. CAsAUBONI ANIΜADU. IN ATHEN. πέντε σοι , Κρέα πέντε, πεντηκοςολογος γενησομαι. Inducebat aliquem Eubulus, qui alteri traderet aut incoram recenseret quinque mensas et quinque apponendarum Carinnium frusta, fortasse etiam plures alias res, quae pari numero erant enumeratae, quas suo more praetermisit Athenaeus. Ulut sit, repetita saepius vox πDτε occasionem

jocandi praebuit si, cui ista dicebantur. Ego, inquit

ille, qui tot rerum pempiadas accipiam, πεντηκοςολόγος γενησομαι. Proprie πεντ=ηκοςολόγος dicitur publicanus, qui P. Oi, vectigal quinquagesimae exercet. Meminit Demosthenes illius vectigalis in or. c. Mid. et in ea c. except. Lacriti, et oratores alii. Postrema verba Epicharmi sic scribebam: Oἰ3ίπες τυνη ποτ ιον, αἰνίγματ' ἡ νοεῖc; tu, qui Oedipus u ter cluis, aenigmata non intelligis ' Paulo tamen aliter optimi libri: Oἰὲ- ο τοίνυν ποτ ην melius ης) , αἴνιγμα τοι νοεῖς. 'Ergo tu Oedipus es, aenigma eniis tutelligis. Qui

aiebat apud Antiphanem, Καὶ ποθεν ἐγω τρωουν τραπεζαν Hlψοum; non hoc voluit, dissicile esse tribus pedibus in-1istentem mensum invenire, sed nescire se, qui possit inveniri mensa quatuor pedum id proprie est τραπεζα, ut diximus) tripes. Secundum versum Alexidis super Danauseonis prunis allatum sic scribe: Νίκατρον έγω. λήγ αυ

in coronas addebant non solum flores, sed etiam fructus, ut pruna . sicus et similia his. Atque hae sunt coronae,

γεθοc, inq fiunt Graeci grammatici: quia videlicet propter

firmitatem circuli κυλίεσθαι corona ac rotari poterat. Consule l. XV. Latine Dolubilem aut rotati eis coronam dixeris. Interpres tortilem: is vero est πλεκτος ςέφανος non κυHςοo. Lego deinde: 'Εωρακας πω ποτε ευ ἐσκευασμένον 'Hνυςρον, χ' οπτον σπλῆνα μεαονθυλευμένον. Loquebatur poeta de pugile, cui pugnis facies probes fuerat

contusa. Eam Meditatem exprimere cupiens, variis hisce similibus ingeniose usus est. Lego cum Eustathio: τοιουτον ζχει το προσωπον, non μετα/σον. porro istis Alexidis locis alium addas licet ex l. IV., ubi αποθετών κοκκυμη- λων facit mentionem. Ea erant pruna Damascena sole siccata ad perennandum. βραβυλον dicit esse ακροθρυον μιι- κροτερον τy περιφορα των κοκκυμηλων. Si non fallimur, nove περιφοραν posuit pro eo. quod est περιφερεια. At δριμυτερον pro τρυφνοτερον usurpasse Athenaeum in hujus fructus descriptione, non arbitror. In saporum nomia

라틴어 텍스트