Animadversionum in Athenaei Deipnosophistas libri quindecim. Accedunt virorum doctorum emendationes adnotationes vel editae vel ineditae

131쪽

L1B. II. CAP. v. 1 G9 mendi suspecta habuit ista verba: το Νείλου υδωρ πολυγο-

αNνοντων. Nam si ideo alvum solvit aqua Nili. quia dulcis est, cur non Omnia dulcia eandem vim habent 7 Transpositionem tamen illam Verborum non probo, quae placuit Date campio. Lege: γιαὶ ο τι λυει τας κοιλίαo. Ita otiam descripsit Eustathius IV. in Od. comment. Proxime scribunt manu exarati codd. πιξιν ἔχοντα. λιτρωδη ut ad Nilum reseratur, non ad υθωρ. λίτρον aliud non est, ac νιτρον, etsi Galenus aphronitrum et aphrolitrum separat in VIII. de facult. simpl. Eustathii codicos faciunt cum editis. Scribe statim i δωρ γίνεσθαι παιδογονον, non παιδογονιον. Malim vero addita voce scribi γυναιξὶ παιξονό-

νου. Nam ita Theophrastus et ex eo Plinius. Quod 1equitur , ἐν IIυρρα ἐε αγονον, id ita Plinius i. XXXI. c. I r p. s&Ε διυerso in Orti ea flumen, quod Aphrodisium vortitur, steriles fiscit. Legit Plinius apud Theophrastum ἐν Llυμία, non ἐν ΓΙυ D. Stephanus: IΠυραία, μοῖρα Θετταλlας. De Tarrha, quod non unius oppidi nomen suit, Stephanum licet consulas. Reperi tamen in chirographis etiam

hic ἐυ ΓIυρμα. Phetam ubi collocabimus δ ιεραῖς forteannut Ἀφέταις scripserat Theophrastus.

CAPUT QUINTUM.Tνώμων pro clepsydra. Expensa Athenaei sententia Haqua Arethusae fontis. ατεραμ νον ἴδωρ. Malarum aquarum species divιrsae. Leves aquae. Crannonia aquae rubra, ἐν Βαβυλωνι λιμινης.

Sicania. Aqua Carthaginiensis. Tragasae. ἐν Λαρ ση pro ad Larissam. πολις pro Carura et Menis pagus. Donylaeum. Atticae

aquae malae. Alia item nonnulla. 'Sine exemplo, quod equidem meminerim, γνώμονα pro horologiorum eo genere posuit Athenaeus, quod horas fluxu aquae indicat. Gnomonice exposita Vitruvio in

IX. L circa umbrarum rationem tota versatur. Sed auctor speciei nomen γενικῶς usurpaVit. Itaque το ἐν τοῖς γνιωμότι ρέαν υδωρ est aqua liuens in horologiis, quae pro prid

132쪽

1 Io I. CAsAUBONI AN ΙΜADV. IN ATREN. clepsydrae vocantur. Quod sequitur, μονον δ' ατέρα ut ιν τῶν ἀλυκων το της 'Αρε'κ της. totidem litoris scribitur in membranis. Omnes librarios in fraudem optimi scriptoris isto loco dicas conjurasse. Nam si ita Athenaeus scripsit, parum fuisse rerum naturae peritum, necessum est. ΗippocrateS in l. de aere, aquis et locis veteres medicos falsa de aquis salsis pronuntiasses scribit: cum nescirent, inquit

divinus senex, omnia αλυκα esse ατήρχανα καὶ ἀνέγναγα.

Hic primus est error, quem ista lectio insinuat. Jam vero aquam fontis Arethusae salsam esse falsum est. Dale. Campius legendum censuit των κχ αλυκων. Optime ille quidem': sed scrupulus hic alius oritur. Nam salsissimum

est, Arethusae aquam αονην των αλυκων, id est, jolam inter dulces, esse ατεραμνον et difficile coqui. Quis nescit, multis locis sontes reperiri, quorum aqua et dulcis et ατε-

ρα; ος sit simul y Ipsa experientia, quae stultorum cluit magistra, coquos et omnium rerum imperitissimus ancillulas hoc docet quotidie. Galenus IV. comment. in VI.

φιενα προς των ἀρχαίων ατερα ανάδη. An dicemus, praecipuam quandam atque insignem ατεραμνιην Arethusanae

aquae tribui y Non video, qui possit aliter constare huic dicto sides. Caeterum, quid proprie sit ατεραμνον υδωρ, declarat locus Vitruvii l. VIII., ubi de expertionibus et probationibus aquarum loquens, item, ait, se legumina

in Nas cum ea aqua co ecta ad ignem postia, celeriter per-87. cta fuerint, iudicabrant, eam aquam esse bonum et Ibis. brem. Quae hoc non praestat aqua scias , esse malam et ατέραανον. Allienaeus paulo post: μοχ ρα- ι τα βρα-

μυρα. Qui locus et superiorem emendationem confirmat, et πολυμαθλατον virum ea Culpa liberat, cui fecerat deo pravatus codex affinem. Nolim confusas ab interpretibus tres malarum aquarum species distincte positas ab Athoanaeo. χείρω τα β ςαθμοτερα, κρή τα σκληροτερα, καj τα 'φυχροτερα. Deteriores aquae sunt, quae inultum pendunt, quae durue Dut, quaeque frit idiores. Hae omnes aquae eandem ob caussam mulae sunt. AthenaΡus ait: δια τας αυτας αἰτίας. Philosophus accuratior dixisset την αυτηὶν αἰρίαν. Una enim est causa, non plures. Quae

autom illay quod dissicile concoquantur. Cur dissicilis

sint cocturae. du's affert caussas: alteram duabus primis communem, quod multum terrae habeant admixtum; a -

133쪽

LIB. II. CAP. V. III istram tertiae speciei propriam, ipsum nempe frigus, quo nihil ventriculo inimicius. Sed et istas quoque γεωdεις esse ac propterea frigidas, paulo post dicitur. Ait prae

Iesunt, et leves junt uquae, et fasibres. Quod non in omnibus verum est. Plinius negans, aquae pluviae tantam ineste levitatem, quantam putarent quidam, PIuυiae aquae, ait, iuratum inesse pluri/υw seutitur, citissimeque ita o calefit aqua. Athenaeus auctorem habet Hippocratem, cui levioris aquae nota dicitur esse perpε tua το τα- θερμαίεσθαι κρή ταχέως ψυχ αι. V. Aphor. et Epid, l. II. s. II. Crannoniae aquae narratio planior Oilet, inserta voce, quae non abest, opinor, tantum, sed deest: o Θεραον διατηρει τον οἰνον. Si non exstarent haec ad verbum translata apud Plinium. de vulgatase leotionis interpretatione poterat dubitari. Nunc dubium non est, intrumque sciis torem, Plinium dico et Athenaeum, ex eodem sonte historiam hanc haulisio. Plinii verba: Cr quone es Ions entitit a cιtia summum ferborem, qua in vinum additus triduo calorem potionis crodit in via s. Aqua rubra τῆς εν Βαβυλωνι λίμνης ejus lacus non est, qui

Liinne Asphaltis appellabatur, de quo Vitruvius t VIII c. III., sed alius, de quo Plinius i. XXL c. V. Quae de

Colore vario aquarum fluvii Borysthenis narrantur, diligenter alibi excussimus. Ibi diximus, τήν εν τοῖς βορείοις verti debere santibus aquisiuibus, non in Acis f ptentrionalibus . Lege Plinium et philosophum, qui sic loquitur saepinime, ut in Probi. tmem. XXIII. probi. IX. . quod ad hanc quaestionem iacit. De fonte Paphlagoniae Vitruvius: Stint autem etiam fouies, ut vino mixti: quemn sinatim es unus Publagoniae, ex quo etiam sine Dino potiantes sunt temulenti. Sicania et communis est universae Siciliae appellatio, et peculiare nomen cujusdam particulae: sicut Alia et partem οἰάουμώνης modo latius, modo angustius tignificat, et praeterea minimam Asiae minoris partem,

unde Air' λερον apud poetam. De parva Sicania Athe.

naeus: αλ ὀεις κρῆναι αμ α τω οξεῖ Σικανοῖς της Σι. iNon procul Agrigento suisse istam Sicaniam, vio

134쪽

11 2 1. CAsAUBONI ANIΜADV. IN ATHEN. τοῦτον τον τοπον κρήνην ἔλαίου φασὶν εἰναι ' ὁ ε οσμην ἔχειin του κωρου τοῖς αποπτισμασιν leg. αποπρίσμασιν) ομοίαν. Vitruvius: Item Carabaginis fons est, tu quo natat insuper oleum, odore, ut in scobe citrea, quo oleo etiam pecora δε- Ient tinei. Omnes ab Aristotele sumpsisse, testatur Sotion. 'Αριμοτέλης, inquit, λορει, κατα Καρχηθ α κρηνην ειναι ἐλαίου προσηνεςέραν. Sequens historia ex Alexandri Magni descripta epist. , ut indicat verbo επέςειλεν Athenaeus. Sotion obscurius: εν ΙΠέρσαις φασιν Αλε-εάνδρω φανηναι κρηνην ἐλα- πληρουμDην αυτοματως. De Alexandri opistolis vide l. XIV. cap. . penuit. Aquarum natura sua calidarum quaedam sunt, inquit auctor, dulces. Poterat addere καὶ ε φανα. Quaedam enim illarum opsonia percoquunt, ut in Bajano sinu Posidianae. Plinius L XXXII. c. II. Pagasas MSS. codd. nominant, quae in nostris Tragasae. Ait enim: ως τα ἐν Αἰγαῖς τηῖς Κιλικίας, κοι περὶ Τραγασας, τας εν τy Tρωικy Aαρίσσς. Et Tragasas et Larissam non procul ab Ilio commemorant geographi. εν Aαρίσσν sic interpretari oportet, ut libro superiore c. XXV. exponebamus εν Ἀλεξανξρεία, tu aero Alexandrino, vel pro ἐγγυς 'Aλεξανδρείας, ad Alexandrium. Apud Dioscoridem et Galenum ἐν Δαμασκω, iuagro Damasceno. Athenaeus eadem de re infra: ἐν Δαμασκηνων χωρ7. Pro eo auctor Etymologici: ἐν τν Δαμασκηνων πολει. Inepte: nisi πολιν acciperet pro χωρα, ut a tragicis interdum sumi observat Strabo l. VIII. Seflaliter hic Athenaeum puto scripsisse, et levissima muta. tione lego τα τ εν τν Τρωικν Ααρωσς. Ita erunt diversae aquae, Tragasaea et Larissaea. Facit etiam mentionem Athenaeus aquarum των ἐν Καρώροις, et των περὶ Mηνος μην, η δει Φρυγίας. Curura satis nota in confinio Caiariae et Phrygiae. Menis paeum et interpretes et clarissimi aetatis nostrae geographi verterunt in Mηνῆν, nescioquam. Tu illum vicum intellige, . ubi fuit inluod Καρά vel Καρος ἱερον, de quo Strabo in descriptione Phrygiaol. XII. Nisi malis illam intelligere κωβιοπολιν, ubi Mηνος Φαρνακου delubrum, de quo Geographus l. eod. DonD

Deum nullum equidem ex veterum lectione habeo notum. Scribe τα περι Δορυλαιον. Sic omnes veteres

nominant. Lego cum MSS. περὶ Βαιας θ Bα ου λιμένα. Do isto Bajo Strabonem consulere potes ac Servium. Atticae aquae l. I. improbatae sunt, et σκληραι dictae, hoe est, dissicilis concoctionis, ut explicat Galenus.

Recte igitur negat hic Athenaeus, se assentiri posse Am

135쪽

LIB. U. CAP. VI tiphani, qui etiam huius laudis palmam tribuit Athenis.

Audiamus Vitruvium, testem ριθέκαςον. Aquae spocles est, quae cum habeat nou fatis perlucidus Deuas . omna, uti stus, nutat in imuino, colore similis vit/ i ρurpurei. Haec ma- p. 894xime considerantur Athenis. Ibi enim ex hu)usmodi locis et fontibus et in Ashι et ata portum Piria eum aucti tuus fuli eu- res, e quibus bibit nemo propter ea in causa is, feta tu Δυatiouibus et reliquis rebus utuntur. Hibuut autem ex puteis, et ira Ditant eortiis vltιa. Antiphanis locum habes etiam

CAPUT SEXTUM. To ποτα usi cr ω μ α. Iudicium de aqua ex colore. P thermus ἐν τοῖς ΙΠειραιως τυραννησασι. LUν - tarpc ni historia. παραγευεσθαι. inna locus, ubi Silanus a Mida captus. Maedi vicini Paeonibus. Plistonicus. τοι nisατα των αγγείων, ora Uc

adeo insolens visum fuerit Eubulo geniis loquendi, quo usus Chaeremon, caussam video nullam. Doctissimus quoque Strabo non multo alitΘr το θωμα νοῦ Nείλου dixit init. l. ult. Legas etiam apud Aristotelem, maris aquam

norum facundissimos. Si cui placet subtilitas, dicere licet, comparatione aliarum rerum . quae sub tactus sensum cadunt, aquam corpus videri non habere. Propterea mere aqueis opponuntur τα σωααρωθειται ea, quae EX- cretione ejus. quod aqueum inerat . corpora sunt facta. Est enim σωι ατωσις Eκκρ me του υξατωθους. ut docet TireΟ-phrathus l. VI. de caud. plant. Puto, esse verius, notari Eubulo battologiam potius in versu Chaerentonis. quam illud, quod sive Athenaeus 1ive eclogarius videntur existimasse. Fecerat Chaeremon: Υθωρ ξε, ποτα α ου σῶμα,λε τεραταμεν. Sicut Aeschylum videmus dure Artitophani Poenis S, quod ὀις ταυτον alara sic Chaeremonem Eubulo. Athen. P. m. T. L H

136쪽

I1g 1. CAAAUBONI ANIMADV. IN ATHEN.Νam vel υδωρ dixisse. vel ποταμου σωμα, ad sententiam satis erat: non satis ad versum. Hanc igitur metrisve tibicinem irridet comicus. Illa quo pertineant, netei Oz

praecedentibus versibus nihil iis commune. Paulo post cum ita scribitur: αφ' σης οἱ Ll ιλήσιοι περιρρανασθαί φατν

σιλέα heros est Achilles, Strambulus Telamonis fuit 1ilius. Ajacis frater, ab Achills occisus. Historiam suse persequitur Parthenius 'Eρωτ. c. XXVI. Ibi leges inter

caetera: Tραμβηλον δ' ου πολυ μετεπειτα τισις ἐλααβανεν

αποτεμομιενος ργαγεν, ουτος, επαγομένων αυτον των

P. 9O. βηλου καλεῖται. Et Lycophron: 'Ελῆ πατραο τῆλε Τραμ- βηλου κασιν. Lege igitur etiam in Athenaeo Τρα αβηλον cum eruditissimo juvene, Ioanne Meurso. qui superiores Parthenii et Lycophronis locos suggessit nobis. Clearchus, ut conjicimus ex Athenaei verbis, sensisse videtur, qualitatem aquae eX ejus colore posse cognosci: optimam esse eam, quae lactis instar albescat. Hippocrates quoque optimam pronuntiat τ;' γλυκεῖαν καὶ λευκην. Is videtur aquae naturalis color. Videtur. inquam: re enim vera aliud est. Auctor libri luculenti de coloribus, quem Thoophrastum esse censemus. άηρ κοψ υθωρ καθ' εαυτα φυσει λευκα. Idem philosophus alibi contrarium videtur sentire. Sed haec viso, ut jurisconsultorum vocem usu pem. altioris est indaginis, quam ut philologico huic scripto conveniat. In commentario nostro de coloribus, si Deus o. u. volet, accurate ista explicabuntur. Sequuntur Eubuli versus duo, quorum alterum viri docti non agnoverunt. levitor ab Athenaeo deformatum. Utrumque adscribam, ut erat conceptus a poeta: 'O μta οἶνος

κοιεῖ. Non sunt lege metri adstricta haec: Tοσαυτα ιυσπερ οἱ ρητορες τρος υδωρ εἶπον, quomodo edita sunt versione Dalecam pii '). Sic autem scribe ex melioribus libris: T., ω Iar. οἰ ρχντ. , προς υeωρ ειπων, κοῆ βραχυ ἀναπαυσαμενος,' fTot ego, velut rhetores, ad aquam digi. Dat ρώ.J

137쪽

quot, viri clari et insignes. In eo albo primum locum obtinet Glauco, Atheniensium tyrannus. quem ex Pythermo scribit auctor fuisse υδροποτην. Habemus igitur, quem Julio Caesari adjungamus, de quo notum est verisbum M. Catonis: Unum ex omnibus Comamn ad everteuis dum remp. sobrium accessisse. Sic autem Athen.: υΘεοαος ἐν τοις si ειραως τυρανν=σασι καταγράφει κοψ Γλαυκωναυῆροποτην. Ego istos Piraeei tyrannos haud novi. Illos novi XXX. tyrannos, de quibus multa Xenophon, Plutarchus, alii. Quid de hoc loco suspicer, non dicam,

contentus, acutum et eruditum lectorem advertisse. Scribe mox cum Eustathio ου lε:/ός γηττον διακεῖσθα σωμα- σιν Ερρωμενους, non εἶρωμ εγεςέρους. Non etiam placet: Mατριο ὀ ναῖος, ον εβὰυ χρονον, qu9 tempore Uid ebrat.

Sed repetitis literis fugitivis: οσον εβίω χρόνον, quandiu Gixit. Lasyrtae plani historia, quod dolendum, corrupta

est. Ait: έθοῦ προσεδεῖτο ποτῆ, καθαπερ οἱ αλλοι. Inferilicissime interpretes verbum egere in hac sententia locarunt ). dicerent saltem non iuda tiasse. Id videntur Graeca velle: mens tamen alia, nam revera et indigebat iste, et utebatur potu; sed contrarium agyrta hic persuaderi voluit omnibus. Illo igitur 9: προσεθειτο ποτοῦ. id est. non opus habebat. neque postulare solebat, sicut reliqui mortales. Notabis voculam quae mendi arguit sequentia verba: κρον δου προίετο. Lege, auctore me,

ουρον ξρ. . vel quia praecessit κῆε, vel quia sic suit nec ira, put mimum rite Lasyrtas iste ageret. Voluit enim de socredi, quasi neque biberet, neque m feret. Attendenti

ad verba auctoris ita esse manifesto parebit. Ista aut m, την κυςιν δ' αι ἶ εχοντα, hanc sententiam arbitror continere: istos, qui Lasyrtam observabant, verum putasse. ipsum m ere nunquam, quod illum semper viderent τί;υκυςιν οιυτοῦ ἔχοντα, id est . vesicam eodem semper in loco et itatu habentem. Meliorem hac interpretationem istorum verborum eXcogitare non possum. Quid, 1i te aset ἐν κυοῦν 8ὲ αυτὴ Ἀοντες αεί; Desunt fortasse aliqua verabar quae clades saepe nos in hoc Opere habuit exercitos Postrernorum verborum morbus κρεπτιον ἐςὶ τ ς' DLocavit Dalech.

138쪽

ἰατρικης. Dalecam pii distinctio perplacet: num sermo de Lasyrta sinit in τουτου. Sequitur id imi verius Antistianis: in quo legitimum verborum situm permutat more suo Athenaeus. Poeta sic odiderat: ΓΘ Yaρ αεταλλχῖαι ὁ χῖορα βρωματα Κτ' ἐυ. Elegantissimum est verbum παραγευεσθῶ in tertio versu: quo lignificatur gusture aliud atque aliud more fastidiΡntium, sic ut in nullo acquiescus. Qui vix

tissimos se literarum Graecarum putant. veto sperarct ullam ex hujus generis elegantiis voluptatem: quae mihi quidem prope unica assiduarum vigiliarum mercos hactenus exstitit. Etiam in ultimo vorsu dictionum admissa transpositio. Scribendum enim: Κωνκ. παρωχε διπλασίαν τγην ηδονην. Colloquii inter Midam set Silonum habiti AthΘnaeus mox meminit, et praeter illum multi alii: ut Tertullianus de pallio, et contra Valentini'nos, item libro de anima. Aelianus quoque Ποικι ζ l. IlI. Respexit eo etiam Virgilius in Sileno: ex qua ecloga discas, quid haec sibi velint, ora ἐλεῖν του Σειλ ο, υπο αέθης θέλησε. Fontem, ad quem captus Silenus. ex Bion 2 appellat auctor Innam. Ualecam pius emendat οἴνηυρ plausibili admodum coniectura, nisi obstaret omnium librorum consensus. Ego alibi legere memini captum Silenum a Mida in hortis, quos haberet amoenissimos in Macedonia. Bion sontem Innam sive Oenam statuit ιχέσην Mηξων κοῆIΠαιονιυν. Mirum vero, qui isti Medi Paeonibus vicini X0d illudit nobis ignorantia librariorum: nam Mariων sine dubio erat scribendum. Non praetereundum est, quod mox legitur: Στάψυλος τήν τοῦ ο ινου κραειν

lum, iste Nigri pes 7 Alii hoc inventum Staphylo. Silenistio, adscribunt. Plinius I. VII. c. LUL Ne hie quidem suspicionem meam pluribus indicabo: est enim incerta omnino. Plistonicus Appionis est cognomen, qui fuit insignis grammaticu S, et, dum vixit. publicae famas tympanum. atque, ut Tiberio dictus est, mundi cymbalum. Fuit et Plistonicus medicus, Plinio in historia plantarum laudatus. τα πέρατα ταν αγγειων paulo post sunt ora venarum, quibus alimenta suscipiunt. Galenus modo

αγγείον appellat. αγγεῖα in medicorum libris dicuntur venae et arteriae augustiore significatione. Unicum Ga

leni adscribam, qui isti lucem asseret magnam. Sic ille

139쪽

III. in l. Hippocr. περὶ οξεων comm sentario: ὀ οινος κατα

Dulcedo ebrietati contraria. Carmanorum mos in firmanda amrcitIa. τέλος Qιλίας vel ορει de perfecta amicitia. Indicium bonae malaebe aquae. τοmacula. Amphiarar fons. λ Od οι γεηροι πμ Hippocratem. Aquae τον okoν ολίγον σερειν οια Aquam nutriendi vim habere. βαταζειν pro ανα β αταζειν. οξυλτεινος.

Si quid in me judicii est, saliunt nos vulgati scriptique

codices. ista verba sic scribentes: ἐαν δέ τις ημῶν τουτο ὀυσκολως ποιy, γλυκυ υθωρ si θερμον προλαμ βανέτω. Dixit modo Athenaeus, ad vitandam ebrietatem praebibendam esse aquam. Nunc ait: ἐαν δέ τις es ριῶν τκτο δυσκόλως ποι , id est, se quis bibere aquam recuset. Huic igitur quid faciendum suadet y Ut vulgata quidem lectio est, aquam fastidienti aquam propinat. Arbitror, vocem υὀωρ EX hac sententia esse exterminandam, aut isto saltem modo lectionem concinnandam: γλυκυν ῆ υδωρ θερμον προλαμβανετω. Calidam vult ante bibi, aut vinum dulce. Adversari dulcedinem ebrietari, nemo ignorat, qui sequentia verba, item Symposiaca Plut. et Macrobium legit.

Carmanorum mirum morem Athenaeus narrat, mutuum

sanguinem in compotationibus propinare solitorum, fr- mandae amicitiae. Simile Scytharum institutum et aliquot aliarum nationum norunt eruditi ex geographis, Luciano, Valerio Maximo, aliis. Nefoto quid et Iub Catilina de istitum est, ait Tertullianus in Apolog. Eleganter vero Athen. τέλος φιλίας νοαίζοντας pro ἐντελῆ φιλίαν. Sic accipiunt et vocem ορος ' ut ορος φιλlac pro possectissima amicitia. Balilius in epistola ad Candidianum: λαμή ὀ Ecr χατος ὀροe της ἀσθενείας γη χεις Caetorum Cormanos in hac narratione prior interpretes mutat in Ger-

140쪽

mavor. Scribe: εἰς το ἀποκρουεσθα το ἀπο τ ηοτμ. nouτὶ ἀπο του ποτου, id est ipsum . quod mox dicit την του οῖνκαναθυμίασιν. Indicium bonae aquae hoc statuitur: εἰς χαλκεον λ' αργυρεον αγγος εγχεο αευον ου ποιεῖτο ἰάθες. Uitruvius inter alia aquarum experimenta hoc quoque recentet: Item , ait, se fons no et tis snerii fossvj. et in vias Grinthium sit, alteritis heneris. quoa erit ex aere bo UO, ea qNI Isar D maculam non fuerit. optima erit. Plinius idem, sed brevius: Dumniantur in primis fontes. si Disa uerera iu- sciunt. Animadversione dignum est, Vitruvium ac Pli-P. 9 . nium vasorum ex aere tantum facere in hac probatione aquae mentionem, Athenaeum etiam argenteorum: Cum tamen aqrugini sive τω te argentum non habeatur ObΠΟ-Xitim, ut aes et ferrum. Propterea doctissimus Gesnerus Olim emendabat χαλκεον η σAηρεον. Nobis contra librorum consensum nihil placet mutari, quod ullo colore defendi non inepte queat. Cur hic quicquam satagamus, Causa non videtur idonea: nam ut ab ea. quae proprie aerugo vel rubigo in aeres ac Drro dicitur. liberum sit argonium, maculas tamen recipit: quod ex reliquiis vini aut aquae in imo scypho diutiuscule a T rvatis sa spe observavimus. το ἰαῖδες igitur hic erit, quod Vitruvio macula. Et ποιεῖν το ες, quod Plinio in f ere. Aetius istam mulae aquae notam ex Rufo aliter proponit: improbat enim, ocriae προσπήγνυτο τοῖς χαλκείοιμ λ Θωδωρ. quae iurnorem lapidum aereis via sis ares aerent. Putavi aliquando,

scribendum esse Sed manum abstinoo, et Aeti a maliter interpretor. Locus proximus Hippocratis ex Epid. I. II. cst descriptus. At verba deinceps allata. ubi καλεῖ τοχρης υδωρ πολυτια ον. non exstant hodio in libris Hippocratis, quantum recordari possum. Interpres ne hic haereret. viam expeditissimam invenit, atque ad Ho ipse sibi socii '). Aqua ex Amphiarao aut Amphiarato Graecis olim incognita: neque ullus eo nomine fons in veterum libris. At in agro Oropiorum sanum Amphiarai fuit, et sons non procul inde . qui dicebatur Amphiarai sive Amphiaraeus. Ita interpretare του 'Aαφιαράου υδατος, et mox το 'Aαφιαράου. hoe est . adam aqua ex fonte Amphiartii. Est enim compendio dictum pro το εκ τῆς κρηνης τM 'A ασιαρχκ. Meminit Pausanias in Atticis et Corinthiu- eis. omnium aquarum eas maxime probat Hippocrates,

Idem auror Hippocrates libro de aquis optimam esse si ruit multum exercitatam et agitatam. Datera. d

라틴어 텍스트