Animadversionum in Athenaei Deipnosophistas libri quindecim. Accedunt virorum doctorum emendationes adnotationes vel editae vel ineditae

161쪽

LIB. II. CAP. XIV

Xenophanis aetas in tempora Darii Persae aut Xerxis incidit. 1 genus ciceris. cicadae olim statae. Eusathii error indiciatur. Aeliani locus obscurus.

Θειοπαγλ vel θειοφαγλ. ζυμιωτικος της σαρκος. Tormula imprecationis Mi ίραισιν δοιτο. Θερριος

δημοκοινος. Emendata et suprata multa. Doestituimus ex membranis veram γραφῖ,ῆν in postremo versuum Xenophanis: IJηλίκος ἔσθ', ΟΘ' ὀ Mγηθος αφίκετο; Nam Mῆσος prior fuit lectio, quae eruditis hominibus prae- p. ieibuit occasionem comminiscendi aliquid ανιςορητον de My-1is. Illi vero frustra fuerunt. est Persarum reX, vel Darius vel Xerxes. Ita Graeci, praesertim Attici, Persas nominant, et Latini. Catullus: Cum Medi irrupere noυum mare. Horatius: Neu sinas Medos equitare iu-rilios Leduce, Cae r. In Xenophanis tempora incidis. Persarum irruptionem in Graeciam , vel hic locus manifesto arguit. Sunt e veteribus, qui claruisse Xenophanem tradant Ol. L. In his, si bone memini, Eusebius. Melius Diogenes Laertius: ξκααζε κατοι τήν ελκος,/ν 'Oλυμι-

Florebat Ol. LX. Quin hic quoque numerus justo

fortasse minor est. Fuit enim Xenophanes natu minor Pythagora . quem ακαασαι scribunt Ol. LX. Marathonia

pugna, qua Darii copiae ab Atheniensibus devictae, pugnata est anno II. Ol. LXXII. Xsrxis transitus in Graeciam incidit in annum II. Ol. LXXV. Intercessisse annos aliquot, puta XU. aut XX., ab ea pugna, de qua loquitur poeta, ad id tempus, quo haec ipsi componebantur, per est verisimile. Sedeat nunc ad calculum lector diligens, et temporum rationem ineat: reperiet, verum non

esse, florem aetatis suae obtinuisse Xenophanem circa Ol. LX. . etsi scio, longaevum hunc virum suisse, et ultra XCII. annum vitam extendisse. In verbis Sapphus heαὶ - valet in littore. Nam etiam quidam MSS., dissimulata dialecto Dorica, ηῖονων praeferunt. Interpres Perpetuo: magno errore. Vera lectio etiam apua

162쪽

rgo I. CASAI ONI ANIΜADU. IN ATHEN. Eustathium 'Iλ. v. , qui χρυσείους ερεβίνθους interpretatureolo is buxei, quia οἰ πυξοεβεῖς ἐρέβινθοι nigris praestent, ut sequitur non longe inserius: κρείουο inter cicerum species non solum Theophrastus recenset, verum etiam quicunque hoc tractarunt argumentum. Suspicatur Eusta.

ius, κρείους dictos proptUr magnitudinem de nomiae Crii, Coeli filii. ut est in fabulis. Favent optimi viri conjecturae Sophili mox verba: 'Ο πατῆρ ὀ ταυτης πολυ αέγι- τος δει, κρεῖος ερέβινθοc. Ac sicut modo per ει, modo per simplex ι scribitur κρεῖοc, cum cic r significat: ita et nomen Gigantis in Hesiodo Κρεῖος. Apollodoro Κρίος. Vide et t. III. c X. Sed de isto genere cicerum contraria scribuntur magnis auctoribus. Plinius κράν ab arietini capitis similitudino scribit appellatum, . et parvitate eos facit insignes. Galenus l. I. de vir. alim. : αέλανες δ' εἰσὶν

μενοι κριοί. Cicadas venisse antiquitus in pauperum mensas non minus quam locustas, de quibus dubitat hodie nemo, clare testatur Alexis, vetulam pannuciam ita loqui faciens: τα μέρη δ' x μων χ η συνταξις τοῦ βίου εςὶ κυαμος, Θέρμος, λαχανον, γογγυλω, ωχρος. λαθυρος. Qηγος, βολβος. τέττιε. Εustathio hoc adeo visum Θst absurdum, ut τέτιε, non τέττιξ, hic scripserit, et de nescio quo edulii

genere eam vocem exposuerit. τεπιε, inquit hunc locum P. i ri. Alexidis interpretans, βρωπιμόν τι καὶ αυτο , ο καὶ σημεω-

σαι. Fallitur vero Eustathius: nam es tatas veteribus sui se cicadas, et quidem provocandi appetitus gratia . quod magis mirum, auctor Athenaeus l. IV. ἔσ)ιον ait, καὶ

τέττιγας καὶ κέρκωπας αναςοαωσεως χαριν. Eodemque in libro Anaxandridae versus habentur de apparatu nuptiarum Iphicratis. ubi τέττιγες οπτοὶ inter Caetera recensentur. Hinc illa Aeliani gravis indignatio contra sui saeculi homines, qui musicum animalculum in cibi usum vertere non vererentur. 'Eγώ Hου καὶ τέττιγας εἴραντας τινας, καὶ πιαρασκοντας ἐπὶ δεισγον' καὶ μαλα γε ἐδειπνει. το γαρτοι ζωον το πα-βορον τουτο ουδὲ υuων φείδεται ' αλλα καὶ υμας ταρίχης ἐργασασθαι τολμωσι. καὶ σφας αυτους λελη- Θασι ταις Μήσαις ταῖς Διος θυγατρασι ταυτα απο θυιιου ὀρων-

τες. Hoc est: Ego vero quosdam vidi, qui cicadas in lime . in dieererent , et ad coenam υenderent. Me defuit , futilis, et avide quidem vesceretur. Istud enιm. O cIcadae, omniυorum animal ne υobis quidem parcit, sed etiam de vobis falsamento conficere homines justinente invitis Musis,

Iovis filiabui, boc se facere ignorantes. Ita exponi debet

163쪽

Aoliam hic locus. Ubi tumen scribi malim καὶ ιμαλα γέ

88- ει, vel αλλος εδ. , et εἰ καὶ σφας αυτους ου λελο ., o si non nesciunt homines, obseuri Mufos esu cicadarum. Quamquam non est fortasse haec postrema emendatio niscessaria. Neque intelligunt, qui hoc faciunt, rem se face, Musis, Iovis si iubos. ingratam. Redeo ad Alexidis anum,

quae ait paullo ante: δυο δ' αυτοῖς συγκοινωνουμεν μ α ης μαρ. Exarati manu φκρας. Eadem vetula recen sionem

ciborum, quibus quotidie vescebatur. ita claudit: το τε Θειοπαγες μητρωον εμοὶ μελέδηuα, ἰσχας, Φρυγίαc ευρημα συκγης. Hoc est: caricu, divinum Pbrigiae ficus invenitim, mea cura. Ita laudat hunc locum Eustathius 'O8. 11. L. III. scribitur Θειοφαγες, divinus cibus. Sed ibi membranae Θειοφανες, a diis ostens tu. Cum ait Φρυγίας ευρημοι συκῆς,

videtur jocari secta allusione ad Phrygiam deam stVe Possi

nuntiam. In Pherecratis versu, Tακερους ποι σεις, ἐρε--βίνθους ευθέως, poeta scripserat αυτοθι vel αυτόθεν, cujus vocis intorpretamentum est ευΘέως. Vide l. IX. in . Recte emendavit eruditissimus Dalecampius ζυMιωτικοὶ της σαρκὸς pro uωτικοι ' quae vox cum nihil 1ignificet, a Natali mututa est in ζηαιωτικοί. Dalecampio as Ρntiuntur meliores codd. ζυμωσιν si rocroc apud Hippocratem interpretatur Erotianus οἰδημιατωδη ογκον , tumidam molem, id est, tumorem praeter naturam. Fiatuosum esse cicer non minus, quam fabam, magisque alere et ad Venerem incitare , scribit Galenus, quae omnia vocem ζυμωτικος ΠΟ-

bis explicant: de quo ad Persium plura meminimus ante sex septem annos scripsisse. Subjecti verbo SEPMOI vorsus cujus sint poetae, ignoramus. Id nobis invidit auctor istorum excerptorum. Quia incipit illorum primus, Mὴωραατι μετα των κακῶν liιοιτο. putant docti homineis, ex

Horis, sabula Aristophanis aliave Cratini ejusdem nomianis, locum esse descriptum, et in eam sententiam corrigendum. Vellem, pro ea notitia, quae inter nos fuit, nunquam venisset hujus in mentem optimo Viro: nam p.ria plane vana et fallax est ista illius divinatio. Graecis usitata sormula fuit, cum imprecari alicui exitium vidient et

θυμων. Apare: pervat anno citius, quicunque inora Dconcupiscit. Latini simpliciter dicerent Male pereor. Idem Lucian. in εταιρικοῖς dial. : Mar ωραι τιν i κοιτο ὀ λ ήρος ἐκει

164쪽

κ ηυχοντο, μή άδραν Θεμιεοκλέους γενέσθαι. Haec sunt mendosa. Scribo: μη ωραις vel ουρας Θεμιιτοκλεα παρ χγενέσθω, ne ad anni fuem perveniret; hoc est, ut ante annum vertentem moreretur. Dionysius Halic. mentem hujus locutionis explicat, cum ita scribit in . l. de struci. dict.

προσδεχου. Igitur ωραι in hac sormula est annus vertens. Et ἄρας et ιυρασι dictum pro εἰς ουρας , Ut in contraria bene precandi formula apud Theocritum: Κ' εἰς ἄρας Κ ῆ τάισα, φίλ' ανθρων, ἐγκαλῶῆ εἴχῖς. Plato epist. 7.: μένε επιτκτοις τον ἐνιαυτον τουτο εἰς ὀε ἄρας απιθι. Gl ossarium: εἰς ζυρας, ad anuum. Aristophanes Ran. articulum inserens diverso sensu accepit pro quot annis: 'H risu πλυσωζειν φης εἰς τας ἄρας. Nunc corruptum istius poetaes locum emendemus. Scribendum enim: mi ἄραι τι ὀνικοιθ' ὀ τὰς Θερμους φαγών. Nam illa insi titia μιετά τῶν κἈ- ωων reliquiae sunt scholioli, quo loquendi hoc genus cxplicabatur. Primae duae syllabae vocis ἄραισι coalescunt in spondaeum cum praecedente μῆ, ut apud poetam υάας. Olim emendabam: - μή ἄραισι δη, τῶν κακῶν l ικοιθ' ὀ πιις θέρμους φαγων. Tertium versum ita scribo: 'Aλλ' ὐκ απεπνίγη καταφαγών. τίς θ' οθε; Sextum indubitanter ita expleo: 'Aπέβαλεν ὀσπρίου λεπος Κλεοὶ - νετος. . In priore versu Lycophronis scribo Καὶ δημοκοι-

νος επεχόο., non δημοκριτος. θερμος δημοκοινος, cicer plebejum. Persius: plebeja radere beta. Alteram lectionem. si cui sorte magis arrideas, exponimus libro sequonto. Sed vocem θημοκοινος in Eustathii scimus exstare comis mentariis. CAPUT DECI ΜUM QUINTUM.Athenaei mos in describendis poetarum locis. κυαμος Grani ζώωσις Pel Θηρίωσα. ἀπεγλυκαι- σμέυος, et similia multa. φωζειν vel εωγειν δε υ- πέπεις olivae. Aristophanis fabula Nη σοι. φαυλα obPaeo τεμφυλίσες ouae ct γεργέζιμοι, ξυγ-

165쪽

LIB. II. CAP. XV.

Θαλασσιαι vel FΡασιαι. Solet Athenaeus, quando plusculos eX aliquo poeta Ver- P. II 4sus describit. multa saepe Omittere, quae ad sententiae summam nullum momentum habeant. HOC Observato, sa-cile est videre, quomodo concipiendi hi versus Diphili:

Oυκ Eςιν ἡξεν τεχνιον ἐξωλέ-ρον Τῆ πορνοβοσκῆ. Kατα τήνοθου πωλεῖν περιπατῶν βουλο ααι. In secundo versu praetermissus est alicujus sermo. qui loquentem erat interfatus. Observandam apud Diphilum vocem Θερμοκυαμους, admonet breviator ex Athenaeo: σημείουσαι, φησι, τὰ Θερμο- κυαμους. ἐπεὶ καὶ νυν λω λέγεται. Eustathius: Δηλον δ' ἐκ των παλαιων , και οτι συνθέτως Θερμιοκυαμοι λέγονται, οι καὶ ἀσυνθέτως Θέραοι λεγομενοι. Theophrasti codd. habent hodie μονα ου ζωκται των σιτωὀων. Athenaeus των χεδρο-

πων, et ita Eustathius. Non refert hilum. Sic saupe suis pro Theophralteis verbis utitur, ut supra quodam loco τεταμένον pro τsτανον. Et his similia multa. ζωουσθαι granum dicitur. quod ζῶον εριφυει, in quo animal innofi-tur. Alibi θηριῆσθαι dixit Theophrastus, ut in I. de causL

C. ου Θηρικται, καθαπερ τα σιτηρα των σπερματρον. Sed

quomodo verum erit. cicer non θαι, cum statim sequatur, generari in Cicere καμ πας; Omnes libri constantor: ο δ' ἐρεβινθος, *ησὶ, μάγας γιιεται διαφθειρομαενος.

Dalec. μέλαζ. Diphili Siphnii dictum est. lupinos absteragendi vim habere, multumque alere, maXime autem δετεὶ πλειον απεγλυκασμενους, hoc est, eos, qui aqua dulci inutius fuerint macerati. Galenus: εδόμενος ὀ Θέρριος, εἴ- τα βρεχο μενος ἐν υdατι γλυκεῖ, μ έχρις αν απο ται εἰς αυτοπασαν τῆν συμφυτον αηδίαν, ἐσθιεται. Observabit curiosus lector απεγλυκασμένους pro απογεγλυκασμένους. Sicut l. III. Lgγλυπται pro διαγέγλυπταν' et απεγλαυκωμένος apud Alexidem, ut dicemus l. III. c. 3O. Sic ἐβλας'κεν, ἔκτικεν, ἐβήλευκεν, εξεπίακεν, et τυρος ἐειγλυμένος, καὶ αλλα μυ- ρIα, inquit Eustathius. L. III. in Diphili versu ευπορηκως. Apud Appianum υπομενηκώς Ι. 'Εμφυλ. Apud Galenum γα-ςέρα υπερθεραασμένην l. II. de fac. nati Euna pius in Liba nio vocat λέξεις καταγλαπτισαένας , quas alii glosas, exoticas aut raras voces et interpretationis indigentes . Fal-

accipiunt aliter. Legi apud Achillem Tatium vel Tatii F. l. L ἐκ-επλήγμην το καλλος in accuratiss. MSS.

166쪽

14 L CAsAUBONI ANIΜADU. IN ATHEN. pro aεπεπληγι tet M. Saepe enim in eo tempore τ ν αυλαν omittunt scriptores: cujusmodi sunt in Evangelio πεποια -

κει ταν, παραξεδωκεισαν et λιβεβληκε apud Basilium συγ- τέγροιστο, συνὀέῆετο et νεναρκη κει. Interdum e contrario αναδιπλωσιν non necessariam reperias, ut in φθαρθαι et

πεφθαρμένος apud Epiphanium: cujus est etiam istud, παρά το Sed haec οθῆ παρεργον In Epicharmi versu de phaselis edidimus ex MSS. αIχ ο Διονυσος

φιλς. Videtur excidisse vocula σὲ ante ultimum verbum. φωγειν sive φωζειν est in foco ialiquiis torrere. Eu 1lathio εἶδος πυρευσεως. Melius, quam, ut alii, φρυγεσθαι. Nam το φρυγεσθα proprium iis, quae in sartagine coquuntur. Scripta lectio habet mox: δρυπεπεις τ ελλει. Non δρυπετεῖς. Vocem δρυπέπεις non semel explicat Eustath. cum accentu in penultima docens scribendum. Ait Athenaeus: jινημονευει των θλαςων ἐλπιων Αριςοφανης:Iuvat cum istis conserre Pollucis Verba l. VI. C. cy. . καιθλα ς ἐλαίαe D Νησαις αν ευροιο 'Aριςοφανους. Nesas

Aristophanis citat Pollux etiam VII. l. c. ψ2. Ille vero Netas nunquam. sed fabulam docuerat. Quare ita corrige cum in superioribus locis, tum apud Stobaeum serm 5 q. Meminit hujus sabulae comici scholiastos in Aves: εἴ οδὸς, ait, λέγεται, ἡ ὀ χορος ε&εισιν ἐν τῆ κ'γν. καὶ ἐν ταῖς Νησοις ' Τί συ λέγεις; που αἰδὶ κατ αυτηὶ , βλέπεις, miν ε ον. Eam sabulam videtur poeta ed1- disse, ut insulanorum miserias sub imperio et episcopis Atheniensium populo ob oculos poneret. Meminit Pollux l. X. c. II. Idem i. IX., ἐγω δ' ευρον ait, D. ταῖς Νη-

νήο κ τωμον. Ita ibi legi debet. Deinde scribit interpres

Natalis:jΠιτυρβεο καλουνται αἱ θλαςαὶ ελααι. Libri nostri omnes cum editis φαυλαι n. Praeter generalem notionem vocis φαῖλος, quae omnibus rebus Convenit minus bonis. proprie olivarum quaedam species ita dicebatur ob paravitatem. Grammatici: ψλαυλος λέγεται κοή - σριικροτησος οθεν κα φαυλη ἐλαία i μοιροκαρπος, η πιαὶ φαυλία, γι- νοαDη, φασὶν, ἐκ κοτ νου κοπέντος κ : μεταφυτευθDτος. Oleas τεμφυλβας alii interpretantur nigras, ut noster: alii απυρηνους, quae nucleum non habent, ut Hesychius. Ubi scribe τα πιέσματα vel ἐκπιέσματα, non πταλχατα. Speciem suisse olivae, quae γεργέρφος diceretur, etiam Hesychius adnotat. Quod non caricas solum, sed etiam genus olearum ἰσχαδας Attici vocarint, verbo indicat ex

Didymo Athenaeus et pluribus ex Athenaeo Eustathius

167쪽

LIB. II. CAP. XV.

nit. in Od. comment. Teleclidis locum qui inter depravatissimos re tui 'r it, meo judicio non erraverit. Interpretes quid lint in illo allecuti, quid non assecuti, esto aliorum judicium. Nobis videntur pronuntiata haec in Τol0clidis fabula ab aliquo divite de misello quodam diu malse habito et, ut ait LuciliuS. fami pleno. Narrabat

beatulus iste, se rogatum ab illo aerumnoso . ut vollet ips1 druppurum suarum Olivarum et maZae copiam facere. Lego: Ξυγγενεσθω δια χρονου H παρεσο με δρυπέπεσι μα- ζαις τε ' αει γαρ σκανθικίσω vel διασκανθικίσαι. Hoc est: orabat me obnixe, ut ii bi per me liceret druppis et inueta tandem Nescio diu uamque se fcaudice tantum victis also. ευγγινεσθαι δρυπεπεσιν. rem babere cum a ranis olitis, pro illis vesci, elegantia est non vulgaris. Sic Ouitiuν οἴνω, υInum hibere. Et τω οDου προσιεναι apud Aselianum in III. V. H. Item tri νεῖνα ααινιὀίοις infra l. Il. ex Pherperate.

Simile etiam illud Aristophanis in Vespis: υλων ἐς λογον ἡρχεσθαι. Et hoc etiam Alexidis: πραγμα es ἔςι

c. 38. Non multo aliter Eupolis σπλαγχνοιc συγγίνεσθαι, quod exposuimus l. III. c. 3q. Sic Latini rem p. iis. anctii esse cum cibo. Martialis l. III.: Res tibi cum scombro est , at mihi cum Davulo. δια χρονου valet tandem poli Ioneum tempus. δρυπέπεσι scribendiim προπαροευτονως. Eultathius de hac voce ex Ath una o disputans: οὶ κοψ ὀο

πεσι γαρ. Scribimus μαζαιο τερ ut dicat misellus iste. diu factum elis, cum maZam non gustaverit. Nam et11 pane vilior maZa: tamen et maZa carebant pauperiores, quos ait comicus in Pluto Gτεῖσθα αντι μεν αρτων μαλα- πτορθους ' αντι δε μ α ζης φυλλ ἰσχνων ραφανίδων. Scribo denique ἀει δε σκανδικlσαι , vel ὁηρον δε σκανδ.

Significat enim, se vitam diu sustentasse olere, et eo quidem non legitimo, sed scandice, cujus vilitas ex Aristophane et Plinio est nota l. XXII. c. 22. De voce ραφανίδε' observam dignum putavit Athenaeus, quod nos explicatu non debemus putare indignum. ραφανίδες

Interpretes existimarunt. de prima syllaba illum loqui. Athenaeus de secunda sentit. Audi Eustathium, et cum eo scribe hunc locum: λέον, οπιηραφανὰ, ῶς ἡ Α γαιος

κρῆ αυτο παραδίδωσι, δι φορεῖται κατα την καρῖδα, , di Xerat paulo ante, et brevem et longam reperiri in ea vΟCe Penultimam) κ ἐκτείνει ιαῖν , φησὶ . την ληγουσαν 'Aττι'l Athen. Ρ. m. T. I. Κ

168쪽

Cratini Jerius integer est anapaesticus trimeter. In versu Eupo lici is το απλυτοι jungendum este cum ραφαγίη ες, non sine caussa dixit Athenaeus. Hesychius: απλυτοι ραφαγμες,

γον. Videtur is grammaticus liunc ipsum Eupolidis locum respexisse. Quod si verum est, dubitari non potest, scribendum esse κρῆ g σηπίαι. Conser cum isto Athenaei loco diligenter. Simul observa, quas vocat Hesychius Θαλασσιας ἐναφανίδας, dici in nostris Athenaei codd. Θα-σιας, corruptis sine dubio aut hujus aut illius exemplaribus. Ab Heruchianis stant aliquo modo Theophrastea, in queis λειοθαλασσία dicitur semper, quae Αειοθασία in

ακροhυρι, αττυρνῖνος ἰχθυς. NucleuS. ωον, ωiον, ωεον et ωβερν. Digamma inter duas vocales. Mulieres σεληνίτιδες. Mολιο νη et Mολίονες. λευκιππος. χναυειν. Ovorum parandorum multiplex ratio apud veteres. Quantum licet conjicere . videtur Callias argumento tenuis illius et απεριττου τροφῆς, cujus in antiquissimis comoediis erat mentio, antiquitatem ejus generis poeseos p. 316. probatum isse. Ait enim auctor : περὶ γουν της αρχαιοτητος τηc πιυμ ωδιας διελων, φησίν ' 'Ετνος, πυρ, γογγυλίδες, ραφανοι, δρυπέπεις, ἐλατῆρες. Ignem, ut Vides, inter cibos recenset, quem Euenus των ηδυσγαατων το αρισον, eondimentorum optimum, appellabat. Alii Prodico id dictum attribuunt, ut Plutarchus in praec. sanit. Alibi dicebamus, ignem apud veteres habitum esse ευωχεις σημ

169쪽

μαντικον. Tamen ista non adducunt me, ut recte πυρisto loco scribi credam. πυος fortean aut tale quid poeta scripserat. πυος est lac illud, quod Latini colo 'um vocant. πυρον quoque inter εθέσματα jure potuerit. Ephippiis comicus etiam inter τραγηματα χ dθον, πυρον, μέλι. Potest otiam Calliae locus intelligi de more cyυλλο βολίας antiquistimo apud Graecos: de quo multa diximus, non aliena sortasse ab hoc loco. in VI. l. Tranquilli. Nuscentis comoediae rudimentum primorumque histrionum tonue choragium describit Aristophanes hisces verbis: 'O χορος δ' ωρχει τ' αν εναψααενος dae θας κη ςρωα α-τοθεσμα, διανα α αλωας αυτου σπελλι κ φυσκαις κα ραφανίσιν. Haec est σκευνή hominis rustici in prisca comoedia. διαμασχαλάσας valetiu)orcinatus. σχελίσι MSS. Vulgo σκε σι. Quod idem este, auctor Helachius. Non diffundis hominis rustici character apud Theophrastum: καὶ τγῆς αυτῆς Ο ὐ παριων κοαισασθαι παρ' 'Αρφίου τους ταριχους. Mnesitheus. medicus Atheniensis , οστρακίδας appellabat in libris suis περὶ εθεςων hujus operis idem argumentum suit, atque librorum Galeni de facultatibus alimentorum, ubi etiam Mnesithei sacit mentionem) των

κωνων τους πυρῆνας, ετι δά κάγους, id est. strobi forti in nucleos. quos etiam vocabat κωνκς. Si originem spΘctes. Oστροι-

δας , q. d. testulas . eleganter appellaverit opercula illa, sub quibus in strobilo latoni singulae πιτυιδες 1ive nuclei. At Mnesitheus, ut observat auctor. ipsos nucleos sic VO- Cabat. Em δε κωνους, hoc est, ut nos interpretamur, Eosdem nucleos vocabat κωνκo. Apud Theophrastum aliosque conus est ipsum pomum, intra quod Oei πιτυίδες continentur: interdum arboris nomen est, ut in l. VII. Pauli Aeginetae. Dalecampii sententia foret vera . 11 esset scriptum Em δε τους κούνους. Porro variis nominibus appellatum fuisse antiquis Graeciae scriptoribus illud in strobilo, quo vescuntur, docte nec superflue hic adnotatur ab Athenaeo. Qui Hippocratis. Galeni et aliorum id genus scripta amant, habebunt, scio , gratiam. Quod ait,

οἱ πολλοι δε πυρῆναc, yerissimum est: nam apud Gulenum et caeteros medicos πυρην στροβιλου est illud, quod edimus e strobilo. Hunc usum vocis πυρῆν probat esse antiquum, allato Herodoti loco. Verba illius, quia minus recte leguntur hic, apponam: καρπον δὲ φορέει κυααω

auce avellana loquitur Herodotus, non de strobilo. Ideo

170쪽

I 8 I. CAsAUBONI ANIΜADU. IN ATHEN frustra allata ejus verba putant docti: qui non animadvertunt , ab hypothesi ad thelin transisse Athenaeum, et p. iI7. illud in genere demonstrare, πυρηνα Graecis id quoque dici, quod in nuce aut strobilo aut alio quo sit esui aptum. Usitatiore significatione πυρῆν in oliva ni aloque punico nucleus ligneus dici solet, in uva το γίγαρτον. Inde appellantur απυρηνα, quae hujusmodi osse carent: et pertranslationem in his libris anguilla sive lampetra dicitur

ηραν αγιανθαν, inquit Eustathius. Simillimum apud Latianos in voce nucletis potest observari. In Herodoto planissima es et lectio: τοῦτον, ἐπεάν γεντὶται πεπαν. Athe

narum puto ita scripsisse: neque id temere, ρυς γε ἐσιαυτον πglθω. Ovum Graeci vulgo ωον, Sappho et Iones quidam α ον, Dores nonnulli obεον, Argivi ιυβεον, si Hesychio credimus. Aeoles more suo inter duas vocales digamma illud suum in rebant, ut in similibus omnibus. Imitati sunt Latini, ut in plerisque alii S, ovum, OUis, aevum, scue Dus. τα καλήμενα υπερεα superiores sunt aedium partes, Latinis coenacula, non autem tubulne auti cout nutioncs. σεληνίτHες γυνακες vanislsimum commenis

tum illorum sunt hominum, qui lunam inhabitari a moris talibus putarunt: cujus delirii Plutarchus meminit in comment. de facie, quae apparet in orbe lunae. Ibycus

poeta Herculem intellexit, cum caneret: τε λευκίπικουρους , τεκνα MOHονας, Κτανοντα. IS eli, qui occidit Alectoridas Molionas sive Molionae illios. Potest scribi usi Mολιο o, Mononiae, vel Mολιονας, Motiones. Nam et Moliona horum mater, et ipsi Moliones poetis dicti pro Mολιονίδα. Vide Il. λ. Recte etiam λευκωτους, non λευχὸ πιης. Consule gustathium. Erat scriptum:

ταυτ εχναυο αεν. Plura ille de hoc Verbo, quae legant tirones, ut de interpretatione Daleeamp. ) ferant judicium. Ovorum sorbilium ex Nicomacho poeta meminit Athenaeus. Medicinae auctores Graeci, Latini, Arabes cum istorum passim mentionem laciunt, tum etiam τρο- μητων tremula medicis Latinis , εφ div ν, ἐξεφθων, τηγανι ν et πνικτων. Quorum et Theophrastus in l. de igne meminit. Item μαλῶν, quae Coelius Aurelianus ova' somnia illa hiantes nos voravimus. Dalech.J

라틴어 텍스트