Animadversionum in Athenaei Deipnosophistas libri quindecim. Accedunt virorum doctorum emendationes adnotationes vel editae vel ineditae

181쪽

LIB. II. CAP. XX.

Athenaei lapsus in laudandis A, otele et Theophraso.

Loci aliquot Theophrasi expenduntur et emendan

tur.

Qui factum sit. nescio, quod factum tamen scio, ut lo- p. I 26. cis prope infinitis verba Aristotelis et Theophrasti doscribens Athenaeus erraverit. Equidem verum censeo, quod alibi dicebamus. hominem eruditis limum non ex ipsis auctoribus, sed ex suis adversariis et eclogis pleros Gue auctorum . quos laudat, locos descripsisse. Sane qua0 de furio ismarinis hic narrat, absque dubio habet ex octava Theo-pli rasti historia. Errat igitur, ut est a Dale amplo animadversum, et mare ad Herculis columnas perperam posuit maris Erythraei loco. Phaniae verba, ut fere semper, crucem ligunt mihi, quemadmodΩm jam ante I 2. c. sumus. Etenim quid appellut φυειν την ανθίνπν', ανθη Ἐν quid appellent in plantarum hi 1 oria, scimu3: ἀν- Θιγη nusquam nobis reperta in philosophorum aut medicorum libris, ne apud Eustath. quidem Il. o. Phaniae verba describentem. An legi debet τγήν , panicu- Limy An ita potius: ταών φυειν, τα δὲ δεῖ φων τηναρπιν, σπερματικῆς ἰπιος κορυν εως, sita Eustathius: alii γιορυνωσεως - σπερματωσεως. Plantarum aliae semen producunt, alisse penitus non producunt, ac ne

Osu tum quidem usiius protuberantiae feminalis , aut ullati romnino feminis. Sequitur: ὀ αυτος σC IIτέρις, δ/ ἔνιοι βλαχνο: Ait idem: IΠτέρις, mix quam nonnulli blachnum vocant. Cedo, quis ille ὀ αυτος ; Phaniam ex saperioribus necesse intelligi. Ego aliter accipiebam. Nam ο αυτος est Athenaeus: voce ἔνιοι Arrianum intelligo in Bithyniacis Eustathius: θν ἔνιοι βλάχνογνως και Αμιανὸς δηλοῖ ἐν Bi motata. Quia tamen Arrianum hunc nunquam laudat hic scriptor Dra stat aliter accipere. Ait: Θεοψῖραςος si Φυτικοῖς' δεειο-

P stur scribit vi libras de piavitis: Laevem habent corri cus

182쪽

I6o I. cAsAUBONI ANIMADV. IN ATHEN. quaedam illarum , ut tuber, funeus, petis. eerauium. In nostris libris hodie ista apud Theophrastum non 'ges. Ille quidem λειοφλοίων etiam in codicibus, qui hodie exstant. meminit: sed longe alia ibi exempla. Histor. l. 1. c. S. disserentias plantarum ratione corticis explicat phil sophus, ubi λειοφλοίων exempla ponuntur μηλέα καὶ συκῆ. Plinius vertit: cortex aliis laevis, tit sco et malo. His opponit Theophrastus τραχυφλοια et μεοψ λοια. Ita legendum monemus illo loco: non ριζοφλοια, ut vulgo editum, et probavit GaZa: neque μγοφλοια, ut inepte emendanti Basilius hom. V. εχ τῶ ν ἐεαημερον ' Ποσαι

των, τοι δὲ ραίφλοια. Transtulit Plinius: quibusdam rumpitur sponte cortex. Sed quid dicemus de Theophrasto, qui laevem corticem tuberibus attribuit 8 Quid autem y

nisi quod flagitii magni compertum habemus isto loco

auctorem epitomae: in illum enim, quam in Athenaeum, culpam conjicere malo, quanquam fieri potest, ut aliud agentem Athenaeum sua excerpta fefellerint etiam hic. Ulut sit. liquet, negligenter descripta haec esse ex c. IX. p. ia . primi historiarum, ubi ista exempla invenias, non quidem των λειοφλοίων, laevisorticum, sed ' ων ολως ρίζαν μηέχοντων, nullam penitus radicem bubentium. Quod ante nos viri doctissimi hoc non observarint, in caussa est depravatio codicum Theophrasti, in quibus sic scriptum:

ολως σειοι ρίζαν μη ἔχει, καθαπερ νινον, μυκγης, πυεος, κρανιον. Quaedam omnino radices non habent, ut inber

fungus, buxus, cornus. Qui prodigia spectare volunt, alio Oculos transferre non debent. Quid y buxus et cornus radicibus non nituntur 7 Sanusne erit, qui postremas duas voces putabit sanas y Prior illarum ex Athenasei isto loco debet emendari et πέζις scribi. Fungum peZicam Plinio dictum intelligit, qui sine radice aut pediculo nascitur. Posterioris quoque non dissicilis emendatio: nam τερα-ον scribendum . quod esse genus tuberum, et dici

tur mos diserte, et asserit Eustathius ex hoc loco. Quis dubitat, tubera esse plane αρριζα, . et nullis radicibus, nullis fibris nixa, ac ne capillamentis quidem y etsi non nescimus, Dioscoridem tuber ipsum appellare ρίζαν περι- σερῆ, sed παχυμερως et parum accurate locutum esse optimum scriptorem, cum ibi, tum aliis in locis, neque medici negaverint, et fatebuntur ultro omnes philo.

183쪽

Theophrasi locus. Vingus Aegypti. Οἶνος, α Πολιτος. Tonitrua facere ad tuberum generationem.

Ouperiore capite ot retinendam apud Athenaeum, ot re, stituendam apud Theophrastum vocem γερανειον diximus. Praeter auctoritatem Eustathii, quam proferebamus, scribit Athenaeus ipse: λέγει δὲ περὶ αυτων Θεοφραςος Tὀxi-, ο καλουσί τινες γεράνειον, καὶ εἴ τι ἄλλο υπογειον. Theophrasti locum aliter scriptum Oxhibent nobis hodie publica exemplaria. Histor. l. I. c. IO.: κρή το υῆνον ὁ

γειον ἐςιν' ων κδέν δει Disputat uo loci philosophus de radicis natura, aitque, si pro radice haberi debeat, quicquid sub terra conditum latet, cum alia inter radices fore numeranda contra i, sorum naturam et radicis το τίην εἰναι, tum in his etiam tuber, quod ασπον vocant, et vingum, et si quid aliud simile his sub terra gignitur: quorum omnium nihil est radix. Vingum Aegupti non semel alibi comm0morat Theophrastus: aschium invenies nusquam; et simul mirum est, vestigium nullum in hac periodo apparere vocis γεράνεα ν, quam reperisse Constat deipnosophistam in suo codice Theophrasti. Scripsimuso καλουσι μίσυ pro μίσον ex Plinio et scripta lections: quae habet statim κα/ το εν τῆ Θρχκy δε γεγο μενον ιτον , non ον. Docti jubent scribere οἰτον, ex fideliore, inquiunt, codico Theophrasti. Scire velim, quis iste codex side- p. lior: nam apud philosophum, quod sciam, ea vox nus quam legitur inter genera tuberum. Plinio tuber, quod

in Thracia, ceraunium, non es eius aut aerum nominatur

L XIX. c. 3. Aetum, de quo ille C. I 5. l. XXI. Aegypti,

non Thraciae, herba est. sponte nascentium una. Hanc cum vingo Aegyptiaca videntur quidam confudisse. Ηesychius: κιγγον, το υπ ἐνίων ο τον. Ita scribimus cum magno Turnebo: nam editum est ἔιτον et αἶτον. Vides inconstantiam aut potius ς συ μειφρυγητιν auctorum . vel certe librorum. Tonitrua sacere ad generationem tubelrum, et placet philosophis, et vulgo lolim creditum. Iuvenalis: - post hunc tradentΠr tubera, si ver Tunc eris,

184쪽

162 1. CASAU BONI ANIMADV. IN ATHEN.

et facient optata tonitrua comas Majores. Observa numeronallagen: κ si μαλλον οτοι:/ οι βρονταὶ, άς ταυτοὶς αἰτιασμρας κτης. Nisi malis scribsere: άς ταυτοης τῆς αἰ ναι αἰτιωτEρας ἔσης. Ρrovenire tubera nullo satu, nullum es

dubium ; seminale tamen aliquod principium esse illorum

OK quorundam sententia sic probat: ἐν γουν τω ρύγιαλοτων Mιτυληναιων g φασι προτερον εἰναι, πρὶν ξ γενομένης επομα βρίας το σπέρμ α κατενεος -ο Tιαρωγ Plinius : Qtiibusdam locis accepta tubera riguis feruntur: secti Mitylenis nerunt v ci , nisi exun atione flumintim invect femine ab Tiuris. Tiarae collis nomen imminentis littor Mitylenaeorum. Eum collem assiduis imbribus auctfluvii lavabant, indequse praecipitantes in plana camporum terream superfficiem secum rapiebant, et simul tuberum τ)ῆν σπερματικην ἀρχγῆν. id est, vim illi terrae a natura ingeni am gignendi tubera. Cum generationis distinctas species sint των φυομένων αυτο μάτως et των δι σπερματος' videtur historiae hujus auctor probare voluisshoc argumento, esse aliquam et ex semine tuberum ge

nerationem. Non negamus, eorum, quae terra oriuntur, eam esse naturam, ut et semine proveniant et sinsemin0: sed de tuberibus hoc non probat superior narrvtio. Verum haec alibi discutiuntur a nobis accuratius Hodie tuberum genus Quoddam in hortis coli, non nescmus: sed non illa vera et γνήσια tubera. Lyncei Samvorba metri nihil habent. Scitum est, quod ostrea voce vit Matro parodus t&bera maris isto versu: 'Oαρρά τ' η :

telligobat, cum scriberet, εν 'Eλλη σποντω ἔτε υθνου γνεσθαι, gra γλαυκίσκον, ουτε θυαον, tu Hesiesponto nepruber nqueci, neque elauci um, nec rh mum' Glaucii cui ego nullum novi nisi piscem . Miror tamen, in tofectui esse piscis nomen duobus φυτων nominibus. Glaux apurhigotomos herbae nomen est. An inde sit γλαυκίσα hoc loco, non absurde quaeri potest. Prior interprescribit ου τε Θυννον, nova prorsus sententia, sed oppido ii certa: nam licet Congederemus, quod ex Aristotele m: gni auctores assirmant , thynnum in ponto solum sotitii p. I 29. care , toto tamen mari nostro thynnos reperiri cortui est, etsi majore alibi, alibi minore copia. Porro ex lauro natum proverbium, indicant sequentia verba: Ναiσικλεί88ς ερημίαν, si, τε εαρ, Wiτε φίλους. Idco dicti Non solidis defertum, neque ver, neque amici. Alibi, quo

sciam, paroemiam istam non lege S: hic quoque parul

185쪽

L1 D. II. CAP. XXII.

conitat de vera ejus lectione. Nam optimi chirographi

isi e Ziusicia em: Neque Nor, ne e amici. Sed hic quO-que variant libri: nam interpres Natalis legit αγητε σαρ, μητε φυλλα. . Neqtie Uer, Neque foliu. Quae cisi mihi perplacet lectio, alteram tamen in omnibus nostris libris inventam non damno. Herbam tuberibus solitam super- nasci etiam Helychius vocat υθνίφω λον. CADU 1 V1CESIMUM SECUNDUM.

cus Plinii ill Iratus. Item alius Juvenatis. ἐπιμηνια, epimenia. Asparagi facultates. Cochlea υλογενὴς vel ύδογενης. σDηλος ec σεμελος. Cochleae κωλυτ δειπνοι. κοχλίας vocis et mum. In apparatu gustationis recensentur convivatori nostro et urticae. N Rahat tamen Galenus in I . de facult. alim ., reperiri aliquem posse, qui urticas velit esse non cogentosame, et quidem maxima. Sed ingeniosa nimirum mala est et artifex parare sibi etiam ex aculeutis molisin vo luptatem. In superius allato coenae Metelli albo urticaesnon sunt neglectae. Uulgo pauperes et frugi hominos urticis , ut cac teris herbis et Oluribus . vitum tolerabant Do Ari stoph anis loco vide libro sequente. De voceo τπάραγορ 1IVO φαραγος nemo melius neque uberius Galeno in II. περι τρού . θυν. Ct l. V f. de si inpl. in dic F vi lorisque herbis cauliculi, quo S aspara Os vocarunt. solent vere pleno Ut loquitur Athenaeus . id est, erumpere fet foras prodire impollon te germinandi vi Hoc Graecis est ε εχωθεῖν. Nam dessor c ere intorserotari et accipere pro ἀπ εῖν, inscitia insera ust. An otiam' cum logimus in medicorum libris exanthemata abe beta deformise vertendum censuisset cruditus adeo modiciiq2 Massicae asparagum proprie κυι α. quasi ait Gai nus nominabant: Attici, ut Athenaeus observat, ο

net, 1nquiunt literanum filii. Inde δορ νίζειν pro ἄορεις Iulet urern verbum et naturae rei conve-

186쪽

I. CAsAUBONI ANIMADU. IN ATHEN.nientissimum. Nam germinatio plantarum sine impetu non peragitur: qui quidem tantus est in moris, ut etiam strepitus erumpentis una nocte germinationis sit auditus. Hoc docuit nos Plinius, contentus pro instituto suo eX- posuisse το οπι. Addamus nos ὀξοῦ παρεργον το διου. Caussa enim illius strepitus esses trix eli spiritus, comes P. 3o. perpetuuS omnis partus: germinatio autem partus instar

habet. Vere Artemidorus l. I.: πῶυ σω μοι τίκτου πνευ

ἀφίησι, omne corpus, quod parit spiritum emittit vel sa tum. Imponunt nobis, qui comparant cum Athenaei

verbis locum Juvonalis: - aut υeteres Afroruin Ormenia

bulbi. Unde vero bellam hanc lectionem nacti iunt gDisplicuit, puto, illis vulgata omnium librorum. Saltem nos admonerent . ita se pro sua libidine emendare. Sed, o benei quod correctionem suam non jactarunt:

est enim tam salsa, quam quod falsistimum: falsa etiam illorum , qui ex Theophrasto et Plinio epimendia legi jubent. Nugas hominum i Verum est epimenia. Afrorum epimenia vocat munuscula, quibus soliti illi quot mentibus Romanorum procerum gratiam demereri. ἐπιμήνια Graecis pensio menstruo vel men rna, ut loquitur Cyprianus. Amanus differt. Epict. l. I. c. 7.: Zux τῆτο ή γυνβκαλως ειπεν , η πέλψαι θέλουσα τij I ραπιλλy εα ωρισμενyτο πλεῖον των ἐπιμ ηυίων. Utitur et Polybius in legat. fragm. CXIV. Sed et Latine scribentes usi. Placiades in Glossis: Dimenta. xenia, quae dantur per vetitos menses. Gildas sapiens de excidio Britanniae: Igitur intro-m si in infulam barbari, vel ιri milites, et magna , tit meari 'bantur, discrimina pro bonis hospitibus subituri, impetrant sibi annonas dari: quae multo tempore imperitae, claII ferunt, ut dicitur, canis faucem. Inde quernutur, nou

tuenter sibi epimenia contribui . occasiones de industria colorantes. Scripsimus παρα το ἐξορέειν κM βλαςανειν ex libris melioribus et Eustathii. Doctorum virorum emendatio παρα το ἐξοραχν aliena est a vero. Nam οραενος

non deducitur ab ὁρμω, sed ab ορω. Inde ωρ νος, et ex

eo ορμενος κατα συς0λην καὶ ανγὀοσιν τοῦ τονου. Vel per syncopen ab ορομενος. Paulo ante scribo ευε ριτωτερος, non ευεκκριτικωτερος. Asparago tribuit acrimoniam, sicnt

medici φυστικὴν δυναμι sed laedi asparagorum esu renes et vesicam, alibi legere non memini. Medici e contrario sine ullo insigni calore aut frigore, quae sunt δρα ωτα- τα qualitates, siccare asparagos scribunt. Subverebar.

negationem excidisse, cum scripsisset auctor και gn HAED.

187쪽

LIB. II. CAP. XXII.

fit Achaei versu, 'H τος ἐ' Αἴτνη τρεφει κοχλίας κεραπας, secuti sumus MSS. vestigia. Nam Ox conjectura prius seceramus vel οἴλτη τρ. Cochloae terrestres in sylvis, in vepretis, in hortis et ubique fere generantur. Natae in Ligusticis Alpibus palmam obtinere creditae.

In gripho conviviali dicitur ὀ κοχλίας υλογενῆς, flius BD

Oae. Ut in versu Symphosii de nave: Longa, ferox, velox, frondosue filia DLae. Scribebam aliquando non abis surda conjectura υξογεν; ζ, ut in Orphei versu de Mose,

recensente Scaligero, ως λογος ἀρχαίων, ως υ&γενῆ διεταξε. Vetus opinio suit, et cochleas et gerenios cum aqua pluvia cadere, aut ex illa certe generari: quorum neutrum placet Theophrasto. Pluvia enim aqua, ait ille, p. 3IranaS non generat, sed ostendit. Aristotelis qui assertur locus, dicitur exstare ἐν πωπτου περὶ Ζώων. Optimi libri

habent περὶ ζώων μορίων. Sustulere vocem μορίων, qui animadverterant, in libris de pari. adscripta verba non reperiri. Sunt enim ex III. de gener. anim. Integrum locum adscribam, quando sententiam imperfectam hic le

citationibus, quam ubique MSS. mordicus asserunt. l. VII. plura dicemus. Additum est, cochlearum quandam spe-

Ciem σεσίλους dici, Lacedasmonios vero in totum coChleam vocare σωελον. puli grammatici haec aliter tradunt: Spartanis enim cochleas dici σε τηλκο, simpliciter vero cochleas appellari σεμέλ'e. Hesychius: σεσηλοι, κοχλίαι, Δάκωνες. Idem: σε λος, κοχλίας. Viderit vero Apollodorus, quam sit verum, cochleas quasdam suisse κωλυσιδείπνους appellatas. Ego existimo, Contrarium esse verum, et τλ κωλυσιδείπνους, qui serius ad condictam coenam Ventitarent, et moram sacerent diligentioribus, quos vocabant τρεχεδείπνους, conviviali joco dictos esse κοχλίας, quod cochleam vincerent tarditudine, ut ait ille apud Plautum. Plurima sunt hoc genus συμποτικα αςεισαατα jn scriptis veterum. Suspicio est, scripsisse Apollodorum in explicanda origine hujus vocis, ortam videri a κοχλω, verbo antiquo idem signis cante, ac γυρ rotor aut ab ολω, το συςρεφω, hae sunt grammaticorum ineptiae) ολlαν primo, deinde κοχλίαν dictum, i quod non recta procederent, sed per gyros. παρ o καὶ λ εσθα τους κωλυσιδείπνους. Haec aut similia

Apollodorus: quae lecta negligenter et properanter Πe-

188쪽

1 6 I. CASAU BONI ANIMADV. IN ATHEN. qu se intellecta ab eo videntur, qui haec ita scripsit, silvo Athonaeus, sive eius breviator. CAPUΤ UICES 1ΜUΜ TERTIUM.

num Trunculi. φλεβος τροχ, -

bus non dici. περιγράδ μιν, circumscribere. Mos fori Atheniensium. διαγραφειν. Primis versibus, qui in sermone de bulbis ex comico Eubulo proferuntur, Herculem puto hoc voluisse: inquirunt diligenter homines delicati et ἐτολαυςικοι, quaenam sit, cujusque cibi natura; ecquis, si servens comedatur, melius sapiat; ecquis, si frigidus; quem etiam tepentem praestet esse. Atque hoc probe nosse, id vero putant isti majus, quam Trojam cepisse. Haec nos ita divinamus: nam sententia imperfecta est, ac prope interfecta in litis: Θερμοτερον ,.st κραυροτερων, ii μέσους , Tουτ' P. I 32. hιαςae μεῖζον, st Τροίαν άλεῖν. Fortasse scribendum 8 κρυε- ρίοτερον. Scimus, tostos cibos κραυρους et κραμβαitacdici recte. Sed poeta acontraria junxit , non assinia. Scribit autem, comicum Eubulum de tragico Euripido mutuatum esse hunc versum: Τοῦτ' εκαςω μεῖζον, χ' Τροίαν ἐλεib. Nam in Andromacha Euripidoa Menelaus ait: Ευ ὀ DF, οτου τις τυγχανει χρείαν εχων, Tῆτ'εκαςU κεῖζον, η Τροίαν ελει . Tertio versu negat delitiarum vituperator iste, delectari se καυλοῖσιν iθε σιλ- σίω. Non omnium olerum caules a se rejicit Hercules.sed eos Lantum, qui a sectae Apicianae hominibus solent expeti; cujusmodi erat in primis laserpitii caulis. Versu

Octavo ασολοικον κρέας μεγα recte interpretantur frustum carnis magnum, neque inelegans aut pernabile. σολοικίζειν simpliciter posuerunt pro gerere se inepte, σολοικον pro inepto et vituperabili. απροκωλιον γεννιγιον vCr. terunt docti bovis aritis 1 nasculi. Primum ακροκωλια artus

non di erint elegantiores: κῶλα dicuntur in homine bru

189쪽

LIA. II. CAP. XXIII.

chia et pedes, in brutis anteriores et posteriores pedes. ἀκροκωHα in macellis et culinis extremi sunt podes mactatarum victimarum: quare Aristoteles et Heraclides Tarentinus ponunt illa inter cibos uυεωδεις habentos quo aliquid ολκι- μου κομ γλίσχρον. Possunt etiam ἀκροσιωλ υν appellatione intelligi omnes, unde praecisae του ἱερείου partes CX tremae, quibus vescuntur: ut aures, rostra, et similia. Galenus

non ἄκρα. Solet enim Hippocratis vocem illam usurpare: ut l. III. de lacult. alim. Do pedibus fere accipi videas: itaque ut pedes, sic ακροκωλια alia vocant οπίσθiae, alia su τροσθιχ' quorum Hippocrates meminit III. διαίτης. Gaza apud Aristotelem primus vertit trunculos Colsi imitatione. Sosiarii auctor interpretatur κωλεο, , de quo infra l. IX. In Gldfiis scribitur: Trungulus, κολοβυς, ενκολεος. Scribor Trunctitas, κολοβος, 'ἔν. κωλεος. Illud EV. valet όνιοι. Sic alibi in illo libro . Caelius Aurelianus

crura porcina Vertit, quae Graeci, inquit, ακροκίυλ α Noca- ertist. Sed idem alibi ἀκροκωλα saepe vertit membrorum summitotes. Deinde legerunt interpretes cum editis γεδε-atis, Vel γεννητικον, quod OX Versione patet, musculi. Scripsimus nos vere γεννικον, generosum, id est , grande. Aristophanes: es γεννικωτατον κρεας. Scholiastes eXpOnit κρεας Bχυρον, o ου κατεργα ετρα πυρι, fr=uae carueret di cile coctiles. Malim ad quantitatem roserre, et magnas carnes intelligere. Sic apud eundem comicum γενναῖαι sunt erandes marae. Eustathius quoque sic interpretatur, cujus doctissimi viri auctoritate suspiciones meas confirmatas vidi libenter. Sic ille: γενναία ςαφυλὴ

οκρέας, ut docemus l. IV . c. 2Ι. Scribo 'Aλίπαςα τρία. Sic omnes membranae: sic nos editum voluimus. Auctor est Suidas, Xenarchum, poetam comicum, laudatum esse Butatione ab Athenaeo l. II. Videtur Suidas respexisse p.133 eum Xenarchi locum, qui super bulbis laudatus est. Itaque scribam Δέναρχος Βουταλίωνι. Primus versus Xenarchi est hypermeter. Sed legendum ex optimis membranis:

Scio, vulgatam γραφην legi apud Eustathium Ἱλ. χ, sed nos Eustathium non sequimur. Trium postremorum versuum dictio prorsus aliena est ab humili comicorum stylo. Non dubito. de industria poetam tragica et ampullata loquendi genera usurpasse, ut suorum aequalium tragicum aliquem aut

190쪽

168 I. CAs Auno v I ANIΜADV. IN ATHEN. dithyrambicum ineptum irrideret: quod videmus ab Aristophane et saepissime fieri, et semper urbanissime. PO-lybum vocat φλε Θός τροπωτῆρα, quia colorem mutat. Alius dixisset τρεψί,ρωτα. φλεψ pro corpore aut Colore

corporis in tragico ferremus, non in comico. τρο τατηρ pro eo, qui subinde variat et mutat, et novum et durum: nam aliud longo vulgo sonat vox illa. Porro distinguendum: Φλεβος τροπωτηρ πκλ rους, αλους βροτων Id λεκταῖς ἀγηγοις, τγῆς τροχ ηλατου κοργης Id ι λησι λοπαξος ςερνο- σωαλτον κυτος. Non potest dici, quanta lux assulserit tenebricosissimo loco ex unica distinctiuncula suo loco restituta post vocem αναγκαζ. Retia appellat πλεκτάς αναγκας. At τροχγiλατος κορη dicitur patina fictilis, allusione clara ad figulinuo rotam. Antiphani quoque in Parasito cacabus appellatus est Θρέαμα AELαρύςου γηγεν ῆς. flius vatus e terra Car siti, qui in Carvsti Euboicae tigii-nis erat fictus. Faciunt huc, quae l. X. c. 17. Observamus. Plato in ult. leg. hominsem Aegyptium vocat θρεμμμα Νε Sane quam poetico . ut alia multa in suavissimo illo scriptore. Dio Chrysos . in LXXVII.: πορνο

magnitudine et pectus et corpus totum vasti polypi caperet. Quis in comico non miretur id verbi γ Noli vero dubitare, traduci istis vaecordem aliquem poetam, qui veteri dicto iidem secerat: νῖς μκ ἔνι Κενταυροισι. Archestr. versum scribe: Tαῖς τ' αλλως πασyσι παροψA Heraclidae Tarentini verba mutilata sunt, ex antiquis libris ita supplenda: -δοκεῖ σπέρμαχτος εἶναι ποιητus ἰ, ου διατὰ πολυτροφα εδεαι, ριλλα δια το Ouοειθεῖς ἔχειν τας προομτας φυσεις. Bulbus, cochlea et ovum semen m&Dipticare videntur, nou quia multum alant, sed quia siminum jemini habent naturae constitutionem primum. Mens auctoris non

est hic obscura: in sequentibus obscurissima, saltem mihi. Non enim intelligo, quasnam habeant bulbus, cochlea

λευκοὶ κο- Αιβυκοὶ σκι λλωδεις, per vocalem quartam in prima syllaba. Bulborum et squillae similem in multis naturam esse, sciunt rerum naturae conscii. Ex lana bulborum lanigerorum scribit Theophrastus solita υφαίνεσθαι

P. 3q, me jam ignorat. Plinius vertit: ex qua impiliu Des,sque quaedam consciuntur. Si illi udones, de quibus loquebatur Τheophrastus, πmi erant, coactiliariorum industria

라틴어 텍스트