장음표시 사용
211쪽
κυειγ enim in e plicatione hujus etymi significare seminos uni esse: Unde τερματιας σικυος iub finem l. II. e Cratino et aliis . Addebat, κίειν poetarum tantum esse verbum, neque hic locum habere posΙe. Postremo, σικυος, aiebat, scribitur, non σικιος, ut esset scribendum, si deduceretur u κίειν. Mihi non videtur ad rem multum facere, quod κδειν sit vocabulum poeticum. Nam ploraeque dictiones poetis propriae sunt antiquissimae, quae primis temporibus cum essent communes et vulgo usitatae . nihil caussae dici potest, cur non iis sint uti prisci
Onomatothetae in novis nominibus fingendis. Itaque veteres critici in exprimendis verborum etymis ab antiquis dictionibus non soloni abstinere. Eustathium inutinisse scriptum κίειν et probasse, docent verba, quae eX eo protulimus. quaeque non uno durata Xat loco in ejus commentariis leguntur. Ne id quidem multum me movet, quod σικυος Graeci scribant, non συκιος per jota in penultima: nam hujusmodi literarum transpositiones nusquam non Occurrunt in etymologiis Graecarum dictionum. In hoc vero nomine etiam rationem asserunt grammatici, cur σικυος potius scribatur, quam συκιος ' ne videlicet affinitatem aliquam videretur habere cum nomine συκον, ficus. Eustathius prolixe ad Od. ρ : ωσπερ γη συκῆ παρῶ
Fateor alioquin, verbum κυειν de arboribus usurpari ad gemmandum sese comparantibus. Sic dicit Dioscorides, ficus ἐγκυκις ει voci, praegnantes esse, να ηπου τὴ οφθαλμῆβλοιςηκοτος, priusquam gemma prodrarit, quod Latini teminare dicunt. Scimus etiam, ορμητικος saepe dici de impetu ad generationem. Si quis igitur, retenta lectione κυειν, cucumerem ορμητικον eX ponere voluit, qui je pou se,
ut Galli loquuntur, id est, qui magno impetu fertur ad 'germinandum, per me licet. At Dalecamp.: quoniam eaeibo Venus accenditur. Contra veritatem et notissimam cucumeris naturam. Heraclides Tarentinus, ut observat
auctor , 88υγωον appellavit cueumerem. Vellem adjecitiset, utrum κυρίως, an ἐπιθετικως. Nam quidquid uberes et laeto solo provenit, ηδυγωον appelles licet, tanquam ηψειαν sive καλην ἔχον γῆν. Plenilunio manifestum in homtis capere cucumeres incrementum, probat deipnosophista p. is .eXemplo echinorum. Clarum id exemplum et omnibus tu tum ex philosophis et poetis etiam . Sunt ad manum
212쪽
s o Ι. CASAU BONI ANIΜAD v. IN ATHAN. Oppiani de ea re vertis elegantissimi, quos inde lect rpotat. Lucilius: Luna alit ostrea, et implet echinos, mu-rihu' fibras Et pecui addit. Inter alia ficuum elogia dicitur hic fructus melioris vitae dedisse mortalibus principium. Initio cibus hominum glandes saginae ac quernae fuerunt, deinde cognita est ficus, et ejus fructus prae glandibus probatus. Hoc fuit alius vitae initium, quam solent Graeci modo si αερον vel αλ, λεσμένον βίον, ut docemus l. XIV. . appellare, modo καθαρειον. Itaque er-rηnt, qui hoc loco, η συκη ήγεμ ῶν τῆ καθαρείου βίου τοιαἀνθρωποις εγένετο, ingeniosi sunt in mutanda lectione, quam etiam Eustathius habet. Addit: δῆλον, τουτο εκ του καλεῖν τμο 'Aθηναίους ἱέιραν συκῆν τον τμον, ἐν ω το πρῶτονευρεθη. Ego non reperio ullum locum in urbs Athonis aut agro Attico, qui diceretur ἱερα συκῆ. Fructum ipsum ita vocatum memini legere in epigrammate de Phytalo, ficus inventore, apud Pausaniam in Atticis: 'Ενθαξ' αναξῆρωζ Φυταλοο ποτε δέξατο σεανῆν Δήμητραν, οτε πρωτονοπώρας καρπον ζίφννεν, 'Hν ιεραν συκην θνητων γένος ἐεοιο uα ει 'Κε I 8si τιμιας Φυταλου γένος εσχεν ἀγηρ . He-
heteriniui si cum Eustathius appellat ηγχ1πορίαν, quia ita hielegerat. De ea fuse Hesychius: quem vide, ac vel doce me, quale apud Athenienseis festum fuerit Paraplynteria. vel disce a me, scribendum esse in Hesychio ἐν γαρ τῆεορτῆ των Πλυντηρίων. Porphyrius quoque l. II. de abstin. ab anim. hegeteriae meminit , pompam Solis et Horarum Og ritibus Atheniensium describens. Alexidis versus et supplendi sunt ex l. II. et ita distinguendi ex lege metrica:
tetrametri catalectici. Alexidis fabula, quae paulo post ΓIοιητ8c nuncupatur, ΠΟΠ alia est, quam quae l. VI. H οι - σαί. Pollux l. IX. Ποι τριαν istius poetae sabulam citate quae an eadem sit cum ista, quaerendum est. In ea fabula reprehendit illos poeta. qui vocem συκοφαντης EX- cogitarunt ad denotandam hominis alicujus improbitatem. Εὀει γαρ, inquit, oςις χρχης ς ην γηὀυς τ ἀγγήρ. Tα συκα προστεθέντα δηλουν τον τροπον. Sensus est: debuit hoc potius seri, ut, si quis esset vir probitate insignis . nomini illius insereretur vox συκῆ in testimonium virtutis. Puta, ut vel φιλοσυκος appellaretur, vel συκαγαθορ, ιο-
213쪽
ino eximie ho/etus. Ut dicitur βουπονηρος, insigniter malus. Vel συκολογος, aut συκοβιος , aut cochar ut s. προστιθε- σθα sic accipe in his versibus, ut apud Aristophanem: ΙΠερι τουνόματος δsi ταυτ ελοιξορκμεθα ' 'H μ D γαρ i'ππον
προσετιθει πρός τίνοαα, Δανθιππον , ῆXαριππον, ἡ Καλ- P in λιππίξην. Aelianus verbo συμπλέκεσθαι in eandem sententiam usus epithola quadam: Θρασυλέων, οἶμαι, ονο- μα αυτα , η αλλο τι τοιῆτον συμπεπλεγμένον θηρίω. Sic et
in sequentibus usurpat Alexis: Νυνι δὲ προς μοχθηρον νηδυπροστεθεν, 'Aπορεῖν πεποίηκε, διά τί τουθ' ς τως ἔχει. Nnno. inquit, eum in voce sycophanta rinprobo set radditum et Conjunctum suave, incertum est, qua de causa G sit faetum. το μοχ ρο, est φάντης, aetator. quaa viatore το ηδὼ est vox cri/κῆ , leviter initio dictionis corrupta. Doctorum virorum interpretationes horum versuum plane sunt, quod ait Lucilius, Pereula piciorum, υeri
sminthia Rhodiorum. Ficus poenae nomine aliquando exactae. Pherecratis fabula Crapatalli. φιβαλεοι homines: e Gαλεως. χελιδονια σύκα. Lyncei Samii epistolae. Proverbium δευγκεως οξυωπετε ρος. Caunaeae ficus, non Cauniae. Toxaliae f
ιλομνη ς δ' ἐν τω περὶ των ἐν 'PO Li Σ μινθείων. Tostmi tur Strabo, locum suisse in agro Rhodiorum Sminthia dictum, t. XIII. De eo loco et nominis hujusce causisl egerat Philomnestus, sive, ut l. X. scribitur, Philodemus. δια το εἰναι τοτετα ἐπηαια votis τας εἰσφορας συκα- οἶνον και ἔλαιον. Ante roceptum usum nummorum pecuniae locum in contractibus, mulctis, praemiis et omno genus collationibus obtinuerunt res ad humanos usus necessariae, ut docent nos antiquissimi quique auctores, et probant iurisconsulti auctoritate summi vatis. Non igitur nurum est, apud Rhodios aliquando poenare nomin
214쪽
392 1. CAsAUBONI ANIMADU. IN ATHEN. exactas fuisse ficus, item oleum , vinum et similia. Sio apud veteres Romanos ovis et bos. Τό τε θειοφαγοῦς, αν - τρωιον ἐαοὶ μελέδημα. Exposuimus ista libro superiore c. XIV. αταρ και Φερεκρατης ἐν Ε, ραπαταΓλοις. PolluXVII. c. XXX. : συκα δε των διφορων ἐν Κραπαταλοις fl)ερεκράαης. Melius Κραπαταλλοις. Sic corrige et t. X. C. IX., ubi editum Κραπαττάλοις. Hesychio auctore, fatui nomen est aut nummi cujusdam. Sed et minutos pisces quosdam ita vocari idem scribit: atque inde existimavit Dalecam pius nomen inditum huic subulae. Ex Polluce diversam sententiam licet asserere. Sic ille l. IX. : ονομα
δαβους. Hactenus Pollux. EZς καλοὶ καὶ φιβαλέοι. Neque de arbore ficu neque de fructu haec possunt intelligi. Illa συκῆ dicitur: hi συκα. De personis igitur accipiendum. φιβαλέους aut φιβαλειο vocabant Attici homines P. is δή aridos et exsuccos. Auctor comici interpres ad Acharnenseis. καὶ τας μυρρίνας 3ε φιβαλέας λέγησι. Malim φιβαλε υς ' nam ita potius et caricae et myrti dictae.. Vide illum enarratorem, et in Elymologico. χελιδονίων δὲ
συκμγ μνημονευει 'Επιγένης. Hesychius paulo aliter: X λιξογερος, εἶθος ἰσχαδων. Causiam appellationis rimamur LIX. Σκληρουν αθρος πινακ ίσκος. Interpres συκων. Fortasse non male. Etli potest dubitari, an ponerentur ficus
in πινακίσκοις. των δε εν 'Polla' γινομένων συκίου μνημονευει
δευγκευς εν ἐπιςολαχ. ΕXstabant olim Lyncei Samii epistolae, quarum et Harpocration meminit in I Θυφαλλος. in his fuit una ad Diagoram, qua contendens Varia esculenta Rhodi nata cnm Atticis, palmam Rhodiis adjudicabat. Conferendus hic locus cum altero huic gemino infra eodem libro, ubi de panis generibus disputatur: item alio, qui l. VII. in sermone de apuis. Reperies et alios similes. Τα δ' ερινεα τοῖο Λακωνικοῖς, ωςε συκααινα συκοις δοκεῖν ἐριθιν. Deest verbum ex aliis ejusdem epistolao locis supplendum, αντισαραβαλλουσιν, aut simile. Sensus est: si scus Rhodiacae, crineae nomine dictae, iis Comparentur, quae Athenis Laconicae dicuntur, tam impar fore certamen, quam si sicubus contendantur lycamina, id est, mora. Si quis aliter interpretetur, non ero
pertinax, modo intelligatur similis aliqua comparatio.
215쪽
κη ταμ ουκ ἄπο δε,νου, Atque haec convivis meis apposui, non fiuiis coena, sed tu picule. Sic infra, ubi de pane. Vide C. 25. M o Aυγκενς ἐγεύσατο, ῶσπερ ε , Gυanrs-ςερος αγ ῆγεγονει παρα πολὐ τοῦ Ομωνυμου. Oculorum acie Lynceur coenowinem si bi I ncrum superesset. Da locampius Lynceum proverbio celebratum propter miram videndi facultatem lyncem bestiam esse credidit primus et solus. απο Καυνων τῆς Αἰολικῆς πιλήως ώς διάίοραεπαιγων. Melius scribas Καυνων, ut rectum sit Καυναι. Unde sit gentile nomen Καυναῖος. Atque ita scribi dybet an sequenti versu Parmenonis: IΗλθον μακρὴν θάλασσαν
Εκ αγων συκα Καυναια φορτον. Non Καυνεα φορτκ. Etiam apud Ciceronem Cauno eas scribendum, quod exauditum est: Cais ne eas. Cauneas caret analogia. Cauuias alienum ab eo sono. Caunae Aeolidis oppidi nomen: Caunus alius oppidi in Caria. A Καῖνος tit Καυνιος. At Καυναιος est a Kαυναι, ut 'Aθηναχος et Θηβαι ος. τοξαλίωνοε συκων. Ioratius ficus inamoenas atque ingratas palatosuisse, . declarat, qui sequitur, Apollodori locus Anigitur ita dictae, quod sagittae instar palatum vulnerarent bic cruorum vinum, quod bibentibus esset in arum, ut cruX. ΓΙέπων δ' ἔρινος αχρεῖος - 'Ες βρωσιν b, d. S' ς Sophoeteum hoc proverbium stim loeit IIIM Lepus tute es, et pulpamentum quaeris. Sed seria Dendum luπωνεριγος, cum accentu in ultima. Arboris nomen est εριγος et ἔρινεος ' fructus ἔριγος, inquit Eustathrus, Vel POtὶuS εριvον, ut συκον, quod clarum ex sequentibus Athenaei: qui observat, dixisse Sophoclem πέπων Ερινος, quod arboris nomen est, pro πέπον ἔρινον, quomodo stuctus appellatur, inquit. Caeterum o id dictum admonet Athenaeus. Ita autem vertendum: tu cum in gressus mesu et m=ρι dur, ad cowedendum iureticus, astos Uerbis in epus tauquam senavor et in idos. πέμπων aceipio h IQ, ut apud Homerum, quando probri loco aliquis mel tur mollis et ignavus. Adrianus Ju-nIus, magni Jud leti vir, aliter interpretatur: cui non as-λntror. Dalecampio multo minus . emendanti ου πεπαν. Reclamant libri, reclamat Eustathius, reclamat sentem qu m, Opinor, PrimI GuΠC indicamus vere.
figmificatione verbum hoc usurpatur, sed nova r irit ut multa apud tragi eos et comicos, quando prao tim loquuntur homines irati. Aut si maviq
216쪽
194 CASAU BONI ANIΜADU. IN ATHEN. provocas: ut sit allusum ad originem vocabuli, quod ab ἔρις deducunt grammatici. Etiam apud Latinos capriscus in signisi tione vitii usurpatur, etsi aliter, ut: - et quae semel tutus Iunata est rupto Iecore exierit capr scus. Priorem versum integrare sic possumus: Luπων θινὰς αυτος
Antiphanis comoedia Scleriae. Graestonia Macedonica. βρυειν. TheoThrasus non semel emendatus.
Distinguo Alexidis vorsus: - και τί δεῖ Aέγειν ΥΘ iactu
τα συχ εκοος οτε 'Εν τοῖς συριχοις πωλουντας. Erat editum συρισκοις. Si metri rationem non habeas, optime. Hesychius: συρίτκος, αγγειον τι πλεκτον, εις O συκα Eμβαλλουσι ' τινες δε υρισκον. Sed verticuli modulus eam vocem aspernatur. συρίχοις igitur scribendum: aut, quia alibi, quod sciam, ea voX non legitur, αρίχοι Quae dicitur Ciceroni fiscina scorum, Graecis est συκων αριχος, vel αρριχος, vel ἄρσιχος, et αρίσκος. Itemque συρίσκος et υρίσος. Tanta est linguae hujus volubilitas. Emendandus in hac ivoce Theophrastus in magno opere de caussi plant. l. I. c. 7.: καὶ Αα τουτο εν υπεραρις τBέοισι, κομ κρε- ιιαννυουσιν ἐν άεαρίχοιή. Legendum enim εν αρρίχοις. Quid sit paulo post ἐγκέψας το κερμα εἰς τήν γναθον, ad Theophrastum pridem exposuimus. Ex Ameriae Glossis resertur, ἐρινακαc vocari grossos caprifici. Hesychii exemplaria vocant ἐριναἐαc. Eidem βασίλεια sunt nobiles caricae: accuratius noster. πολυτρα, melius Eustathius, quam nostri. κολυθρα. De glycyside silve paeonia ex Seleuco resert Athen.: γλυκυσίδην τινα καλεῖσθαί φησι, συ- σαυτην 3μορφῶ ν ριμςα ἐοικυῖαν ' φυλαττεσθαι δὲ τας γυναλκας, δια τὸ ποιεῖν φιατα σμους. Eruditus interpres, qui
P.Iss. suam ex Plinio et Dioscoride emendationem hujus loci
217쪽
imputat lectoribus, non unam ansam sui carpondi vel sequiminis judicibus dedit. Quid senim 8 Hoccine est auctorem aliquem emendare, appingere illi, quicquid velis, et contrariam quoque tententiam a Tngore 7 Hac mercede neque Athenaeus neque alius auctor corrigi velit. Utrumque autem a Dalecam pio factum hoc loco. Aliona estn que Athenaei haec sententia: paeoniam in cibo sumptumrnbru foe niuarum pro uvia si re. Ficta et Athenaei vorbis contraria, quae deinceps sequitur: ac Noore contra malum m iis et infatuationes. Athenaeus plane contrarium scribit. paeoniae essu abstinere foeminus, quore fati Dratis Honissa sit, id est, impellat illas ad pedendum. μαται ζειν est μωραινειν, tacere, quod si indecorum, et Verere se stulte Quidam e veteribus hac voce usi ad notandum peculiare illud ατοποατος genus, cui obnoxius Claudius Imperator. ΡhaVOrinus apud Stobaeum: ὀ Βοιωτ οὐ sir
χω, Θησαυρω μετα ε δομι κοντα ἔτη . ἐπαρας το σκέλος απε- ματα σε. Boeotitis quidum annas LXX. major iuDento thofauro oppedit. Damoxenus comicus --ονε ν ea notione usurpavit de male paratis cibis loquens: τοιγαροῦν sθFοι πνευματια γινόμενα τον κεκληαένον Ἀσχημιονεῖν ποιουσι. Equidem non aliter hie interpretarer το ποιεῖν ματαῖσαους, nisi ob Oculos versarentur Plinii verba. Mur, ait, etiam contra multim mentis. ψευσομαι, γῆ ἔτυμιον ἐρεω κελεται δέ ς ε θυιιος. Divinabam. abiisse in diversas ac prope contrarias sententias Plinium et Seleucum, quod in auctore. unde hauserunt ambo, lectionem diversam nacti essentes Plinium legisse ποιεῖν προς ματαῖσμους, Seleucum ποιεῖν ματαΓDwής. Verbum φυλαττεσθαι utrique 1ententiae posse aptari, certum est Η sychius: Γλυκυ-2 , ψ - συντ ν-ατοπ αατα των γυναικων.
Neque Plini1 neque Seleuci sententiae haec recte accommodaveris: sed ad facultatem poeoniae sistendi rubros mulierum fluores. Ita enim interpreter hic vocem ατο- tal α. Quanquam non nescimus, posse eam dictionem accipi etiam αντὶ 'ορθης. Quem inhonestum isatum Arte
morbo Claudii intelligeret, quare faceret proprium mulierum d Non seri plute eadem do vi ejusdem herbae Plinium et beleucum, ii quis miretur, nae ille rem miratur Parum admirandam. duid enim frequentius 8 Vol quod Praecedit de similitudine paeoniae cum ficu, quis alius
218쪽
prope CCCC legebat, ut nos hodie, ad 'Od. ω. Platonis comici locum de glycysi de nollem puriisse. Cleophontem ejus fabulam laudat ot Pollux l. X. C. Ι3. κυθωναια συκα apud Eustathium sunt κωθωναῖα. Neutrum rectum, p. is6. si vere Hesychius: κοξωνεοι, συ α χειμήρινα. At sentior
Dalecampio super illis ox Theophrasto: οἱον ῆ χαρ Θιος
Ἀρατειος καλουμένη. Quantumvis consentiant omnia eXemplaria antiqua. Quid sit, ad Theophrastum διὰοντος
videbimus. Pro οσαι παρ' αυτου αἱ βλαςγησεις scribe οσα περ αυτ8. 'Male apud Theophr. ματερ αυτῆ. Et πρωτερικἐν per ae magnum, non προτερικὴν, ex Hesychio. LOCuS, qui paulae post exstare dicitur εν τρως zυτιγίαν αἰριων, petitus est e V. ejus operis. τρίπη tamen Omnes Codd. D
stri. Antiphanis Σκληρίας diu habui de mendo sulpectos. Postea repori incerti poetae fabulam Scierias tribus locis
apud Stobaeum. Recte mox nostri libri omnes περὶ τήν Βισα rlαν 'AαφιποHu. Vide Plinium l. IV . c. IO Minus recte Eustath. BAE. καὶ Ἐμφιπολ ν. Grasonia Macedonica est, quam alii Crestonam vocant, et in I hracia collocant Macedonia0 vicinam. Adi Stephani Epitomen. Observemus proprium et elegans verbum in Theopompi loco : τας ἐλαιας, ἐν co χρονω βρυειν εικοc a M. De Oliva proprie dicitur βρυειν is orere incipiente. Graeci magistri: το βρυειν κυριολ.εκτεῖσθαι λέγετα εἰ τὶ τοῦ την ελαιαν ανθεῖν. Sequitur ex Theophrasto : παντα τα εν σκίλλν φυτευθέ αAM 'αττον αυgανεσθαι, καὶ ευ 8λαςῆ γίγνεσθαι. Hoc ita philosophus: ολους δε παν ἐν σκίλλy φυτευοs ζενον εβλαςε- Scribe ευβλαςες, ut logit Athenaeus. Alibi in cadem sententia usus voce ευβλαςία, ut de causi. l. V. c. VII Scribe etiam cum Dalecampio ε ιι ροσθεν φέρει τὼ φυλλου, et ad i. V. de causs. adi c. I. Et paulo post καρπον ὁ ε τουτοτων συκων πέπονα καὶ γλυκυν cum doctissimo Ge
219쪽
Naxiaca. Superstitio vererum, puerorum oculossicu recente fricare. Persae comoedia incerti aucto-γis. Ananias jambicorum foeta. De Vocibus ογκος et λαγαρος. ευογκος. Inter alia multa, quae ab Athenaeo recensentur, ficorum vel nomina vel cognomina λευκίούζια sunt et μελανο- ψια. Nam et scripta manu exemplaria sic lugunt. Sed moniliam nihilominus inesse huic scripturae conseo, et scribo λευκοφαια et μ ελανόφmae. Pullus color inter album et nigrum est medius; quae pulli coloris sunt, ut ficus, prout ad albedinem aut nigrediuom accedunt, leucophaea dicuntur atat melanophaea, id est, assutisin et nigropulis. Doctis, qui λευκοφυα corrigunt Et αελανο-ψυοι, aCcedere non posIum. De Sycea Titano legi possunt Stephani 'ΕΘνικα, ubi totidem fere verbis eadem fabula narratur. Andriscus paulo post nominatus scripserat Naxiaca, cujus historiae meminit Parthenius c. 9. Ot I9. Locus e Peri: s dramate Pherecratis insignem veterum superstitionem continet: quam no as qui valerent interpretes, depravatio lectionis fecit. Ait Athenaeus: Φερεκραττὶς - ὀ πεποιη κως τουο ΓIέoσας φησὶ Ην δ' η κων
συκον τις διοι χρόνου νέον ποτε , Trea 'φθαλμώ περιμάτ- p. lv.
crates, aut quisquis est, qui Persas docuit . ait: Si quis
nostrum receutem ficum tandein videat, oculos reuerorum puerorum illa fricainus: cev habentibus ficis etiam medendi run mediocrem facultatem. Postponia verba non sunt Phe.
recratis , sed Athenaei. causiam Hus moris as Oerentis. περιματτει τω ὀφθαλμω est id, quod expressimus. Ad Theopluastum hanc vocem eX ponobamus. Infelicissime Dalec. plo μαοσχσθω accepit. In XI. Geopon. germanus huic mos ex Zoroastre docetur. Spondebat ille magus, Oculos integro anno illi non dolituros. qui conspectae primum rosae tribus calycibus eos tersisset. Ζωρο ρης λεγει, - δνιαυτὸν ενα ιι,8 αλγεῖν τους οφθαλαως το, εν
πρωτοιο ἰδοντα 'πὶ του φυτου de rosa loquitur) μυι νεις
220쪽
398 I. CAsAUBONI ANIΜΑDV. IN ATHEN. Valde haec illustrant Pher0cratis locum. Caeterum de auctore ejus fabulae dubitatum fuisse a veteribus criticis, palam facit Athenaeus, qui tamen alibi non semel Pherecrati eam tribuit, sicut otiam Aristophanis vetuS interpres aliquammultis locis. Et Pollux l. VII. c. II. πρατης εἴρηκεν ἐν ΓJgοσωζ. Ad Ranas vero comici scholiastes dubitationem suam prodit latis, laudans sine nomine τους ποιησαυταρ τους Φερεκρατους ΙΠερσας. Ananii, quem jambopo eum auctor vocat, qui proferuntur verius,
non sunt jambici, sed Hipponactoi scazontes: jambicis tamen potissimum claruisse, cognomen declarat. Arii IO-Phanes in Ranis et ejus scitoliastos hos illius tres jambos nobis servarunt: Ἀπολλον , ος που Δῆλον ῆ ΙΠυθῶν Η Ναξον, η Mίλητον , 8 Θείαν Κλαρον, 1κου καθ ἰεθα, ηλκυθας αφίξεα. Quia soliti voteres ficos avidistime qOmedere, usus est auctor in ea re verbis ἐχωrίνειν et καταπίνειν, cum ait, succum salsum acrimonia mixtum gene-Tare μεθ' αλοῦ επιαινο αενα, et paulo post καταπίνομεν αυτα-ου λεαναντες. Hoc eo potissimum dicimus, ut sciamus. quid mox appellet πολλους μεγαλους ογκους. Sic ille: διαλυεται μευ ῶν ταχεως ' διοτι πολλων κ μ μεγα λων ογκων εισε νεοεντων , μετα πικρον χρονον λαγαροὶ γινο- μεθα καθ' υπερβολήν. Haec ita Dalecampius: itaque multisicuum eo valde aticiam molem corporis brevi post tempore gracilescere ac extenuari supra modum. Fatemur, Carnem
CX scorum alimento generatam esse parum firmam, sed υποσομφον κοψ εκ ἐσφιγμένην ' caeterum de eo ne per somnium quidem cogitabat, cum haec icriberet, AthenaeuS. Vir optimus neque το μεγαλους ογκους, neque Vocem λαγαρος intellexit, quibus nihil frequentius in Graecorum medicorum libris. Sententia auctoris est: scus in ven- .is8. triculo dissolvi facile, hoc est συκα esse ευπεπτα. Id OX eo constare, quod, postquam illarum multas et magnas moles in ventriculum conjecimus, non multo post fiamus
λαγαροὶ, id est, liberi ab impedimento ventriculi et laxi, quod evenire non posset, si manerent indigestae ficus. Apud philosophos ac medicos multis diversisque modis voX ογκος accipitur: quod suse probamus alibi, plurimis Theophrasti, Galeni et aliorum id genus magnorum scriptorum locis illustratis. Interdum ογκού est cibus in stomachum admissus, qui sua mole illum impedit, si majore copia sit sumtus. Galenus πτιειν. l. VI. in παχυνσεως Curatione: ογκους εδεσαατων ο λιγοτροφους Gaκγ. Intelligit cibos, qui mole implerent ventriculum, non mulium ta-