Animadversionum in Athenaei Deipnosophistas libri quindecim. Accedunt virorum doctorum emendationes adnotationes vel editae vel ineditae

201쪽

τό ταριχον ὀμου κοριαννάρ. Si quis malit anapaesticos ex his versus constituere, per me licet. Quae o x

Ulymbus Cratini sequuntur, ita scribo ac distinguo:

spermatiam interpretatur Athenaeus peponem: Hesychius melope ponem: alii aliter. Cratini fabulam 'Οδυσσεῖο nominat otium Pollux l. X. c. 7. Meleager, quem irridet Plato comicus, statura procera fuit, cruribus gracilibus: quam habitudinem corporis sannis urbanorum hominum fuisse opportunam, dicebamus ad Suetonii l. IV. In secundo versa

deost principium. Legi potest: Mέγας τε, κοκκυε ηλοιος

περιερχεται. Sizyope pon eunuchias poetae dictus ad disserentiam spermatiae. Hi erant compacti et breviores: illi fluxa carne et in longum producta sigura, qualis fuit cucumeris scytalici. De eunuchia cucumero Plinius: Sunt, qui herba, quae vocatur cvlix nomine , trita femeueomum maceratum seri jubeant. ut sine femine nascantur Caseterum Platonis hanc fabulam omnia exemplaria Laiuis nominant. Similis ex eadem fabula in scholiis Aristophaneae Pluti locus: LIλατρυ- Ααίω φησί οὐχ ορας, ο γλ ιδην που τέτοκεν η m τηρ ανοητον Μελ τεα, κοιj ουκεπαθεν κειν. Sic lego, non A M. Phaniae verba sequuntur: Bρα roe μὲν α παλά τω ἐπικαρπίω σικυος κο - πέ- πιυν ανευ του σπέρματος πεπτομενον δὲ το περικαρπιον μο-

νου. Quae non experta sunt satum clementius, quam caeteri omnes sere loci illius scriptoris, qui in his libris hodie reperiuntur: sunt enim plerique omnes depravati aut mutilate descripti. Eruditissimus Dalecam pius sententiam concinnavit, ut potuit. Nos quoque nihil adjuvant scripta exemplaria. An hoc voluit Phanias, cucumeris et peponis, dum adhuc sunt teneri, et carnem et semen edi sine noxa, postquam maturuerunt, tantum carnem 2 Haec sententia hanc lectionem postulat: Bρωτα

lata ἀπαλῆ τω περικαρπίω σικυος κοόi πέπιών μετα του σπέρ- ' ιιατος ' πεπτομένων δὲ το περικαρπιον μονον. Nihil affirmamus tamen, sed suspicionem nostram dubitanter proponimus. περικαρπιον pro Carne semen ambiente in multis fructibus vox est Aristotelis et discipulorum ejus, Thophrasti ac Phaniae. Non multo melior conditio Dioclis Carystii in iis, quae proxime sequuntur: φησὶν, ε ψα-

να αγρια εἰναι Θριθακα' ταυτης κρατ ην τὴῖν μέλαιναν κλθὀαμον, ἀδριανον, σίναπυ, κρομυον. Haec scriptura

202쪽

rtim Blaestrit m coctu focilis est sis iris lactuca. Sed hanct sectionem sequentia inbrmariti Fuerunt et, quae ἡ Φητἀ λάχανα vocarent. inque his brassica, lactuca. aliae. Proάθριανον, quod nihil hic significat, κοριανόν rescribendum aut simile aliud. Cum facit species cepae Ascaloniam

P.I43- et g theum, sine dubio γητειον est ea Cepa, quam vocat

Plinius gethyiam. Hesychius: γη α, κρομμυα, α καὶ τηθυοι καλοῦνται. Alii γουον putarunt esse porrum sylvos ire. Heischius: γηθυα, ἀμrελοπρασος οἱ ἐε γω, υλλίδας scribe γηθυλλὶδας, et vide IX. l. Athen.) οἱ δὲ μεγαλακρόμμυα ἄλλοι χλωρα. Eustathio nihil disserunt γητειον, τηθυον et γηπιον. Legi etiam γλ θυ pro cepa. Psellus in uorsibus politicis, quibus obscuras voces exposuit: Κο- καλου δε ὀ ςρόβηλος ' το δε προμυον γῆθυ. Physingas sepa-Yat ab alliis Diocles, cum scribit: σκοροδον, φυσιγγες. Ex illorum sententia, qui allii propriam speciem statuebant physingas. Hesychius: φυσιγγες, ειδος σκορρὰκ' αλλοι δε σκοροδων κεφαλιδας. Non possum. quin Thoophrasti locum obiter emendem, ubi ea vox restituenda est ; quod summi viri non sunt quili divinare. Histor. l. VII. c. q. 1ta vulgo editum: φερει δὲ, φασὶ, κρή το σκοροδον ἐπὶ τῆς

σίφ,ήρυγγος . . . . σκόροδα καὶ τα κρομμυα. Gaga legit επὶ

νηο συριγγος. Sed frustra suit vir optimus: nam scribidobot ἐπὶ τῆς φυσιγγος σκοροδα, ως καὶ τα κρομανα. Dixerat modo, solitum sileri in Cepis, ut ex eadem radice novae soboles pullularent: addit nunc, etiam in alliis simile usu venire: adnasci enim capitibus alliorum nova allia. Diphili medici locum scribo cum Dalocampio: 'Ο πέ

λοτερος, ολιγότροφος τε κω ευφθ. In libris medicorum seopo imperiti librarii pro επικεραςικος stripserunt επικρα- σητικὸς, ut sactum isto loco, vel contra. Significatio tamen longe diversa. Νam quae alvum 11stunt, επικρατη-mκα dicuntur, contraria τοῖς υπακτικοῖς. At Draκερατικὰ vocarunt sive εἰς επίηραρον ἀ-ηδεια, ut l. III. loquitur Athonaeus, illa, quae malum in Corpore humorem valent temperare ac taΠdem mutare, ut explicat Galenus I. XI. do faculti simpl. med. et t. IX. meth. Idem auctor ἐπικε- ασαι et υπαλλάξαι τὴjν ἐνιζηκυιαν τοις μορίοις ποιοτητα dixit comment. , qui sint purgandi, et επικέρασιν κωκέ- diutinu alibi conjungit. Quae omnia naturam τῶν δετικερα- ικων nobis aperiunt.

203쪽

LIB. II. CAp. XXVIII

CAPUT VICESIMUM OCTAVUM.

cae mortuorum cibus. Lactuca astylis. Olera quomodo attenuent. κ ινριζα et κυνάρα. Scriptor

ανα κηπους πεντηκοντα ποθων νεσι βαίνουσι. Tolle vel

κατα , vel ανα. Et βαωεται habent MSS Prasocia rides a tondendis porris nomen invenerunt, quasi porricid e et neque hic licentiam ullam poeticam 'gnosco. Apparet ex hoc loco, simile id insectum esse erucis et tulis, quos μυρίους εχειν πο3ας ait Dio Chrysost. in orat. de otio. Ideo dicti ἰουλοι centumpedes Latinis. Diophanes in XII. Geo-pon. Vocat animal φιλοκοπρον, et in simo λmper versari scribit. Plura de hoc animalculo apud Aristotelem et Theophrastum. In extremo scribo σελ νειν vel σελινιθίων, pM , ut simile sit praecedentibus, σατυρβίων et θριδακινίδων.Quam noster ex Nicandro βρένθιν vocat, Hesychio est βρένθιε. Ad istam lactucam occisus ab apro dicitur Adonis, cum eo confugisset. Sic enim habet scripta lectio eae o A8ωνις Mηταφυγων , non καταφαγων. Confirmant sequentia: ἐν καλαῖς θριδακίναις κατακρυψαι. Lactucam vocat Eubulus νεκυων βρωμ α, mortuorum cibum. Quae

superstitiosa opinio adeo in animis hominum inveteravit, ut ad Augustum principem multis esset religio vesci lactucis, teste Plinio. τετρακίνη Hesychio non hortensis est lactuca, sed sylvestris. Asextis lactuca allis in multis Plinii codicibus dicitur: quam lectionem qui tueri Conantur, faciunt inepte. Nam ingens discrimen est inter astytidem et astylidem. Et astylidis et eunuchi appellatio facultatem ψυκτικ ν lactucae testantur Galenus non dubitat assirmare, succo lactucae tam facile tolli aliquem posse, quam cicutae, III. de facult. simpL med. Diphili sententia est in commune de omnibus oleribus, esse illa ατροφα,

λεπτυντικα , και κακόχυλα. Non alere, a tenuare, malΗm

que fuccum generare. Reclamat medicus interpres, et imperitiae accusat: neque enim attenuare, quae frigida sint et humida. Idem tamen fatetur, olera esse ατρο ῖα. PO

tuit igitur non venire illi in mentem, eum, qui ατροφία laboret. 1iori indies λεπτοσαρκοτερον g Scribe ex melioribus libris: KIN A. ταυτην Σοφλοκλης. Lego etiam

ἐν Κολκωι. Colchides docuit Sophocles, non

204쪽

Ι. CAsAUBONI ANIΜΑDV. IN ATHEN. Cochlides. De his ad i. VII. Hoc autem voluit Athen. , quam herbam per ι κιναραν alii appellant, Sophocli dictam

esse per υ κυναραν. Galenus scribit, priores cinaram nuncupasse ἐια τοῦ κ κμ ι. suos aequales amore novitatis rix του κ κρῆ υ. Aperte Galeno contradicit Athenaeus non so-

Ium his verbis, sed etiam paulo post, cum ita scribit. etiam Sopatrum Paphium, qui temporibus Alexandri

Magni Vixit, λειναραν Αοαασπι, hoc est per ι hanc vocem eXtulisse, non per υ. Quis ille est Nesilota scriptor lucifugus, de quo mox: Καλ ιαχος αυτο το βιβλίον α,α- γράφει ΝηMaum . Ita omnes antiquae si1dei libri. Editus fuerat a Callimacho I παντοδαπῶν συγγραφέων. In eo libro videtur contra receptam vulgo opinionem scripsisse, librum, qui tunc temporis in eruditorum manibus versabatur hoc indice, 'Εκοιταίου M περιηγγησις, non esse Milesii, verum alius cujusdam Hecataei, hominis insularis. id est, νησιωτου. Sed quis ille, aut cujasy nihil enim reperio. Hecataei ex veterum monumentis noti mihi duo: alter Abderita, alter Milesius. Scribe deinde: - ουν ο ποιησας. Εt: κM Σκυλαε δε γ' ΓIολεώων

γραφει, εἴνα. Mox: ορος παρέτεινε του ποταμοῦ του 'Iυῆοῦ.

Quae paulo post asseruntur ex commentariis Didymi in Sophoclis Phoenicem, paucis verbis complecti conatus est Hesychius in voce κυναρος. Sed properavit vir doctinsimus, cum illa scriberet. Ait enim: κυνα ξυλ νην την κυνοσβατον ἡ Θεοφρατος λέγει. Quam falsum hoc sit, eu 4s. ipsum Didymum testem, cujus verba nobis Athenaeus conservavit. Nunquam Theophrastus. naturae interpres. cynosbatum appellavit canem ligneum, sed Pythia, ministra τὼ λοξικ Mirum, consentire omnia Theophr.

Et Athen., etiam manu exarata, exempIaria in hac lectione : καρπον ἔχει cynosbatus) παραπλησιον τῆ ροια ' habest fructum simiIem malo puuicae. Et: το φλυλλου

ἀνυωδεορ habet folium viticismile. Plinius, ut doctissimi viri observarunt, legit παροι λήσιον τς φο8j, et το φυλλον,νωδες. Quae opponamus posteriori praesertim emendationi, non desunt nobis: sed ea malumus ad Theophr sum. Nunc, quod instat, agamus. Epicharmi testimonio probat o δεισγολογος, cactum apud Siculos inter esculenta locum habuisse. Quod de Phania non semel questi sumus, omnia illius eorrupta esse in his libris, idem queri licet de Epicharmi pulcherrimis fragmentis huic operi intersertis. Non pes, non caput, non vestigium ullum in

illis sanum. Ο si aliquis oriatur Aesculapius, qui ista

205쪽

LIB. II. CAP. XXVIII.

chironia et de eda ulcera nobis sanetl Interea liceat nobis clinici medici vices obire. Epicharmi verba ita scribuntur etiam in probatae fidei libris: Mήκων, μαραθοι,

τραχέες τε κακτοι. Τοῖς αλλοις μεν φαγεῖν ἐντὶ λαχα-νοις εἰς το 'rιον ούκα τις ἐκτρήας καλως παρατιθῆ νιν,

ά3υς δειν αυτος δ' επ' αυτῶ χαιρέτω. Quis ista intelligat y Nemo, hercule, nemo. Si ita scribas, omnes lacile

intelligent: Mγηκουν, μαραθοι, τραχέις του κακτοι. κανάλλοις Κακτον φαγεῖν δερὶ λαχανον. εἰς το πιον αἰκατις ἐντρηας καλιυς παρατιθῆ νιν, αξυς εςιν' αυτος ὁ ἐπαυτου χαιρετω. Papaver, feuiculus, et oi eri eucti. Et

alio loco: cactum olas lices ellere. Quem si apposueris rupingue probe intritum, inavis est: isse per se valeui. το πῖον, ut Latinis pingue, de omni genere pinguedinis et κνίσσης, oleo, butyro, adipe et similibus. Carduos sive cactos Siculos, nos vocamus articbatis, vel potius carιus: nam artit barιs sunt cynara) bifariam mensis inserebant: vel per se, crudos, sine ulla omnino σκευασία, vel pingui madentes, et oleo aut butyro unctos. Hodie uterque mos ab antiquo maneL Ego vero assentior Epicharmo Cactos paratos et conditos crudis et inunctis anteponenti. Duo loci in unum erant confusi, ut saepe alibi. Sequitur alius locus: Θριδακας, ἐλαταν, σχωον, ραφανί3ας, κακτους. Doctis placet: ἐλάταν, σχGνον'.abietem, juu eum. Sed omnia exemplaria probant σχίνον. Quin ego alteram potius vocem corrigendam censeo. Nam quis locus abieti inter esculentay Scribo ἐλαίαν, σχινον' Oleum et Mutilum. τῆν σκίλλαν, ait Plutarchus in Pericle. ἔςινοτε κοίj σχίνον ονομιαζουσι. Cratinus in Thrattis Periclem σχινοκέφαλον appellavit, quod scillae inter bulbos nobilissimae caput haberet simile. σχωου, alias lentisci, in condimentis usus non facile dixerim. Postremo asseruntur ex eodem Epicharmo haec: 'O δέ τις αγροθεν ἔλκε μαραθα κρη κακτους φέρειν, ἴφυον, λαπαθον, οτοςυλλον, σκοHον, σερίδια, δρακτυ- 1ον, πτέριν, κακτον, ὀνοπορδον. Hic vero multa digna animadversione. Initio scribam lubens: 'O δέ τις αγροθεν ηκε μαραθακα κακτους φερων' venit rure alius feniculum et caesos ferens. p. 6

Iphyum inter bulbos ex Theophrasto notum qui ex Plinio emendant tiphyum, audiant Hesychium: ἴφυα, ἡ λυχῶς

ανθος. ἔνιοι λαχανον, ο ημεις λαβαντίδα καλοῦμεν, οἱ δεανθη αγρια των σπειρομένων. Vel κ σπειρ. Ubi velim observent rei herbariae periti, quid appellet laciant idem. La-Vendulam, opinor, intelligit, quae tamen oleracei generis non videtur esse. Otollam nescio quid sit. ερπν'

206쪽

IS I. CASAU BONI ANIMADV. IN ATREN λον Dalecamp. ingeniose, etsi non assentior. Et hoc quoque in illis prope infinitis numero, quae ignoramus Veterum legentes scripta. De scolymo pro voce σκό/Gογ az- cedo ejus sententiae. σερίξα habetur in XISS., non σεροδια. Drac tam recte Dalec. fecit atrae Iidon. In fine scribe καὶ τον Αο ορθον. Nam quod onopordum cardui genus esse doctis placet, quo auctore suam sententiam nobis probabunt y In Graecorum commentariis invenio, onopordam esse , quae herba muralis est. Nicandri Graecus interpres plura illius nomina commemorat, nulla tamen istius facta mentione, ad Theriaca. ait, καὶ κλυβατιο, καὶ ωδηριπις, κρει παρθένιον, καὶ 'περδμπιον . παντα επι ἔνος φυτοῦ. Epicharmi locos sequitur Philotae distichum: Γηρυσατο θε νεβρος, απο ' υχην ὀ σοι τα, 'Οεείης κακτου τυμμα φυλαῖχμ ένη. Hoc vult Philetas, hinnulum sive hinnuli ossa apta esse ad lyram, si modo caverit sibi vivus, ne a cacto pungeretur. Ex ΟΩ 1ibus hinnulorum tibias facere soliti veteres, posteaquam Thebani reliquos Graecos id docuerunt, ut refert Athenaeus 1. IV. Atque illorum haec fuit opinio, ossa hinnuli, quem cactus pupugisset, faciendae lyrae esse inepta. Hesychius: Κακτος, ακανθα, υφ'-έαν πληγῆ νεβρος,

αχρεῖα τα οςα εις αυλους. Reperi etiam vetus scho-Γon in optimis et antiquiss. cod. hoc loco adscriptum: ν ὀ νεβρού υπο τῆς κακτου πλ γν, ἀχρεῖα τα οςα εἰς χυλους

Quid jam isto Philetae disticho planius y Sequentia vorba de Sopatro Paphio jam exposuimus. Ptol maeus , rex Aegypti, philologus insignis, cinaram describit aculeatam, neque aliter edulem, quam demptis

aculeis. Ait enim : και ημιν προσεφερον 'φιΛουντες τί- ακαν-

Θων. Ex hoc loco probare nititur Eustathius, aliud esse cinaram, aliud caelum, quia non sit adeo aculeata caetus. ωαι ορα, inquit, το ψιλῆντες ακανΘων. ζ φαίνεται, μιῆαυτοχρημα κακτον εἶναι τὴν εν τοις αρτι λεγομενην πιναραν.

αντη γὴρ 'χ τραχυνεται το ς ακανθαις. Cinari inlu Iao: inquit Athenaeus, Semus secerat mentionem. Hic est Semus Delius, scriptor non incelebris famae. Cinarum insulam σκλ ραν, ακαρπον καὶ φυλευεσθαι κακήν, Gyaris parem, ex Plutarcho de exilio habemus cognit m. 'De palmae cerebro omnia vulgo nota. Νίκανδρος Γεωρτικοῖς scribunt veteres, non Et ita aliis in locis. Illud venustum et παρομα si in fine libri: δοξομεν ἐγκέφαλον ἔχειν, pro sapere. Cerebrum enim φρονησεaec αρχη,

inquit Hippocrates. rAE.

207쪽

ATHENAEI DEIPNOSOPHISTAS

LIBER TERTIUS. CAPUT PRiMUM. Callimachi dictum: Magnus liber magnum malum, Grammaticus pro philologo. Coronae ex faba Aeg)ptia. Triplex ejus fabae utilitas. διαφυσεις, φλεβες, sita. διαφορον, pecunia. Proverbium

explicatur: Tον σικυον τρωγουσα, γυναι, ταὶ χλαῖναν υφανε. Tragasaeus sal. Alia nonnulla. I . . . fibri tertii excerpta sic incipiunt: Καλλιμαχος ὀ γραμ μα-

κος το μεγα βιβλίον ἰσον Ελεγεν εἰνα τω μεγαλω κακω.

Non est iste Callimachus grammaticus alius a Cyrenensi stirpis regiae poeta omnibus noto. Grammaticum appellat propter humaniorum literarum prosessionem. Seneca et sapientes omnes discrimen ingens, ο τον κρανος ἀπὸ γα-ς, statuunt inter grammaticum et philologum et usus loquendi apud multos contrarium obtinuit. Itaque etiam e Graecis nonnulli inter grammaticum et philologum aut criticum non distinguunt. Hoc sensu seharabat Philo Judaeus τὴν γραμ ιιατικήν -ο της γραμματιτικης, sicut diximus in commentario nostro de Critica. Poetam vero Callimachum hic intolligi, dubitandum non est. Constat, doctissimum virum calumniandi ansam invidentibus praebuisse, quod multa quidem, sed brevia carmina ederet. Ipse de hac malevolorum calumnia conqueritur in Apol

208쪽

186 1. CASAU BONI ANIΜADU. IN ATHEN. οὐκ αγαμαι τον ἀοιδον, οc g8 οσα πο,τος, ἀείθει. Propterea solitus dicere Callimachus, magnum librum magnum esse malum. Martialis allusit, ut monuit Scaliger: Cui legisse fatis non est epigrammata centum, NiI fatis essissi, Caeciliane. mali. Tandem ut os obturaret malis hinminibus , magnum poema Hecaten inscriptum coactuS est edere. Scholiastes ad superiores verius: ἐγκαλει ξια του-

μα' οθεν ηναγκασθη ποιῆσαι τὴjυ 'Εκαλην. Scriptit et opus

aliud poeticum των Αἰτlων, Gnqfurtim, quod 1ine dubio longius fuit poema, quam ipsa Hecate, sed, ut videsur, posterius scriptum: idoo hic scholistites Hecalen potius Mominat, quam Caussas. In versu Nicandri de faba Aegyptia scripsimus ex libris ὁφρα θερείης, non θερισσἴς. Fabam Aegyptiam, inquit, sere, ut possis per aeisatem

flore uti ad corollas. Paulo post scribit Athen., coronas 148. EX hoc flore καυσωνος ωρα esse ψυκτικωτατας. Triplicem sabae hujus utilitatem diserte explicat poeta. Prima e Lisoris ad coronamΡnta: secunda ciboriorum, maturo titu-ctu, ad epulas: tertia radicis item ad edendum ex jusculo. De radice Aegyptiae fabae colocasio proprie dicta idem

Nicander: - κυαμουρ λέψας κολοκασιον, εντμηεας τε. Scribendum κυαμου. Fabae Aeguttae coloc sum, id est, . radicem, decorticatum intrivit. Vel hoc modo: κυαμους λέ φας, κολοκασιον ἐντριηεας τε. Fabam, de to cortice,

et colocasium simul confossum miscuit. Theophrasti dei cr1ptionem conser cum ea, quae exstat in epitome Steph. voce 'Aκη. Scribe autem apud Stephanum: M ὀ καρποροη τε ὁ α παυτως ἐςὶν οφιωδης τιμ ποικίλον καὶ ταῖς κεφαλαῖς. Et: κολοκασιον μέντοι καλουσι την ρίζαν το δ' υπερπεφυκος κιβώριον, οψιν ἰδίαν ἐδωδωους τε τίς φλέβας παρέχον. Quas vocat Theophrast. διαφυσεις, quasi fissurus vel separatas fibras, Stephanus φλλέβας, venas, Martialis flaisto versu: Duproba o m uorsu fita manuque trabes. Ciborium proprie ipsa est faba Aegyptia vel ejus solliculus,

non planta, qua2 seri labam. Pro planta aliquando accipiunt, ut mox Diphilus: οἰ δε γινομενοι κυαμοι εκ των κιβωρίων. Sic colocasia proprie fabae radix: apud Plinium l. XXL c. 15. est integra planta. Quod Diphilus

vocat εριωδεc, Ianosum, cum ait, κρεῖττον δ μι το ηκιςα. ἐριωδες, Plinius araneossimn: colocasiam e Nilo metunt, cauis, cum coctus est, araneoso in mandendo. Martialis: Niliacum ridebis olus Duasque sequaces. Desectiones aquarum pro certis miraculis paulo post narratae. Non tam

209쪽

L1B. III. CAP. I.

miraculosas qdibusdam e veteribus esse visas, ex iis jures colligas, quae scribit Strabo de aquis Aedepsis l. I. Miraculum enim non est, quod habet perspicuam caussam naturalem. διάφορον pro certa pecunia accipitur in istis:

διαφορον τι ἔταξαν διδοναι τοῖς πινουσι. Ad Theophr. Charact. eam voc em eXposuimus. Proverbium sub finem ho

rum excerptorum commemoratum, Τον σικυον τρωγουσα, γυναι, ταν χλαναν υφανε, cu timerem edens, O wtilier,

laeuam texe, quomodo ex Arist. interpretati sint peritissimi rei herbariae medici, non me latet. Frigidam ejus fructus facultatem et Veneri noxiam putant indicari veteri hoc dicto. Non negamus, et cucumerem et peponem frigidum sortiri temperamentum atque αναφλρόδιτον ' malim tamen hoc proverbium aliter interpretari: quod inter rusticos Jactatum existimamus, ut alia multa ad rei familiaris curam, non disciplinam morum pertinentia. Admonebantur hoc dicto mulieres, quarum opera vestes olim confectae, ut, cum erit maturus ὀ σιριυος, de hyeme cogitent et parandis familias hibernis vestibus, cujusmodiost laena. Viri docti si attendissent ad vocem χλαναν, p. aliam interpretationem nostrae huic non praetulissent: quae simplicissima est, et, nisi salior, verissima. Nunquam Graecis aliud significat nomen hoc, quam hyemale indumentum. Ut in alio proverbio: χλαῖναν ἐν Θέρει

τριβεικ. σικυον in hoc versu et cucumerem et peponem possumus interpretari. Affecta aestate et cucumis estur et

Pepo. Huic praecepto simile est: BHτη κρέ θέρεος κρήχειματος δειν αρίςη. Quo admonentur matres familiarum, ut lacernas Omni tempore suis paratas habeant: hyeme propter frigus, aestate propter imbres et alia aeris incommoda. . Affine et illud: Θυκ αAὶ Θέροι με ac ποι- εισθε, καλας. In ima cera horum excerptorum prae se ferunt chirographi libri: Φρυνιχος δ' ἐντραγεῖν φησι σαυδιον. Sed is Τραγαῖς etiam mox, ubi temere haec verba repetuntur. Fortean pro is Τραγωδοῖς' quam Phrynichisabulam Athenaeus et Suidas commemorant. At in MSS. codice, cujus mihi nuper copiam fecit vir amplissimus. Andreas Huraldus Messaeus, ita legitur: ραφανARον δ' μο-

κοριςικως εἴρηκε Φρυνιχος .... τροπω. Sine dubio ullo pro

Mονοτροπω. Ea sabula hodieque notissima est, saltem titulo tenus, inter Phrynicheas. Adi l. VI. c. I 2. Paulo iante salem Tragasaeum manifesto in Troade Athenaeusi collocat, consentientibus geographis: diverse tamen sentientium opinionem refert Pollux l. VI. c. IO.

210쪽

Ι. CASAU BONI ANIMADU. IN ATHEN CAPUT SECUNDUM. Σικυοῦ expensum e mon. κίειν κυειν. συεσθαι, σευε σθαι. xj γαιον. Plenilunio crescere cucumeres et

echinos. βίος καθαρειος. Sacra ficus Athenis Ηγητηρία ficus. Alexidis fabula Poeta. συκοψὶ

της. ροστιθεσθαι προς τουνομα. Deinceps cum auctore ipso res nobis sutura est, non cum illius mutilatore. Adhuc autem in gustationis descriptione versatur Athenaeus. Nam eo cucumereS pe tinent, non minus quam pepones, de quibus libro superiore dictum est. Theophrasti vorba ex ipso fonte ita scribe: καὶ τήτων τον μεν Δακωνικον υδρευοιχευον βελτίω τί νεσθαι, τους δ' DUλὰς ἀνυ/ρευτους. Deinde pro ευχυλοτερο/icodd. Theophrasti habent γλυκυτεροι. Elymum Vocis σικυος ex Demetrio Ixione ita explicatur: ωνομασθα.

In quibus verbis posita literula una alterius loco falsissi- .mam sententiam doctiss. viro assinxit: quasi putaverit Demetrius, Veneri nasci cucumeres. Quis ita alienus a le-Ctione medicinae auctorum, quin hoc salsum esse sciat gFrigidum esse cucumerem, Omnes uno ore Assirmant m

dici, esse igitur αφροδισίων ἐφεκτικον, inimicum Veneri imox Athenaeus observat ex Diphilo. Galenus vero diserte l. II. de facult. simpl. med. inter semen cohibentia trecenset melo pepones et cucumeres: ῆν τε πεπονεc, inquit, τε κρή iasi πεπονες α τιν. Quomodo igitur Demetrium excusabimus y Literae unius mutatione scribendut aio κίειν pro κυειν, progredi pro uterum gerere. SeniuAest. σικυον dici a σευεσθαι et κάειν, quae verba motum et

piso. progressum in ulteriora significant: quia haec planta ostόρμητικὴ, id est. late landitur in cucumerario. Erat scribetidum συκιού. sed facta est duarum vocalium υ et ι transpositio. Eustath. V. in Ιl. comment. de vocibus disputans. quae sunt compositae ex duabus significationis ejusdem, ut γηπε3ον, δαπεδον, ὀροθυνω et ηλέαατον r ἐκ τοῦ συεσθαι, ἡγουν ορμαν. κρου τῆ κίειν α συκῆ ' καὶ ἐκ των αυτωνδε κατά τους παλαιους καὶ ὀ σικυος κατα αεταθεσιν si τροπηυδιχρόνων. Significatione parum disserunt σευεσθαι et συε- σθαι. Tamen ad elymum satius est. cum Eust. scribere συε- σθαι. Hanc tamen sentΡntiam nostram et emendationem

verborum Demetrii Ixionis Josephus Scaliger non probat.

라틴어 텍스트