장음표시 사용
221쪽
meu alerent. Catalogum oγκαι ατροφων ex Erasistrato habes in l. Galeni de misi . satagia. contra Erasistr. In eo albo ponuntur et caricae. Simeon Sethi de anetho: ὁιαφορητικον εsι κω ωμων ογκων πεπτικον. Id est: crudos in Centriculo cibos concoluit. L. II. dictum ost de aceto: παιτα εν κοιλία, τα ἐν τα ογκω, διαλυει. VOrba sunt Heraclidae Tarentini, qui novo loquendi genore sic expressit illa, quae sua mole stomachum abutar ea voce cum multis) habent impeditum. L. IX. dicuntur Athenaei succie carnibus caprinis πολυν χρονον sero μένειν ἐν τοις ογκοις.
Hic ογκος aliter accipitur pro corporis mole, id est, corpore ipso et ea, quam εξιν ' vocat alibi, ut diximus l. Lc. IO. Philo legat. ad Caium: ἐπὶ πληρεσι τοῖς ογκοις απλγηρωτοι Dr θυμίαι. A priore significatione dicuntur cibi ευογκοι, qui non distendunt ventriculum, nec male habent. L. VIII. ait auctor, pisces saxatiles esse ευογκουις καὶ πεπτεσθαι ταχεως. Errat Dalec., qui putat, diei ευογκου c, quod molem corporis impleant : quod est contra ejus artiS, quam magna cum laude profitebatur Vivus, principia. At cibos illos, qui ventriculum complent, nec multum tamen nutriunt, ογκωδεις dicunt Graeci. Artemidorus l. I. de albis oleribus, puta rapa, napis, eu curbita aliisque id genus, sunt. inquit, Omnia haec ογ- γω3η κή ατροφα. Etiam de personis gυογκος dicitur. Euripides Bellerophonto: - ων γίνεται βροτοῖς Ευογγιος εἰναι γαουρὶ μη πληρουμένη. Hoc est, ut paulo post loquitur Athenaeus, αλυπως διατειν καὶ ὐδάν ἐνοχλεισθαι. HOC
ipsum verbo λαγαρος declaratur ab auctore. ΕΟ utimur in significanda re laxa, non adstricta, non plena et sarta. Sic λαγαρος et ευρυκοίλιος apud Hippocratem junguntur Contra apud Themistium λαγαρος et μες ς opponuntur, et orat. IV. ejus d. βρόχοι λαγαροι κά, ἀσθενεις, compedes Iaxae, et quibus facile est se exuere. Sed viris doctis pu
dorem incutiant haec verba ex L VIII.: λαπτειν, εκπεπτειν την τροφην, καὶ κενουμενον λαγαρον τινε θαι. Si quis
putaverit, desiderari hic aliquid, ut sit plena sententia,
oi licet per me ita scribere: διαλυεται μεν ῆν ταχεως ' δηλον δε, διοτι πολλων και μ. Extremo capiti adjice haec. Pro ιη διαλυομένων των συκων habent omnes MSS. των σωαατων. Quod idem est: nam σωματα vocat, quos
222쪽
Cydonia mala et κοδυριαλοι. Glossae Creticae.
ur ficus succum corpori prasebeant salsum aut aerem, Cum ipsae natura sua sint νιτρωδεις, caussam hanc affert deipnosophistar αλυκωτερον δε ποιησει θ δριμ.ὐν εκ των ἔπι γινομένων. Salsiorem succum edet aut acrem propter ea, quae ad uel solent. Suadent veteres medici in quorundam morborum curatione, ut sici non solae comedantur, sed cum aliis: puta, si quis oppilatione laboret. Cum thymo, thymbra, calamintha, origano, pipere aut gingi-here. Haec sunt, quae ἐπιγινομενα vocat auctor, quasis ocititia. Nisi legendum ἐπαινομενα quoniam ita paulo ante in eadem sententia scriptum est: χυλον θ' αλυκον ὀριμυτ rrae ἔχοντα ἀναδίδωσι μεθ' αλα in επιπινομενα. Lege Cum Dalec. κ εἰς λεπτομερεῖς τομους αγει, non τοπους Verum
nomen est unius fabularum Aristophanis Llροαγωγ , rect que moX scriptum ἐν Γὲροαγωνι. Meminit Julius Poll. 3. X. c. 9. De Nicophonte 1ive Nicophrono sub libri finem dicemus. Ficis προς του χειμωνι γινομένοις opponuntur τα ἐν τῆ ακμν τῶν ιυρῶν, id est, provenientibus immi- Mente Meme liliae . quae media aestate maturae sunt. ακμsjώρων est plena et serventissima aestas. Dalecam p. in tuae rempestivitatis articulo. Quasi oblitus esset, ωραιον mel Plinio verti aestivum: aut quasi apud Galenum IV. in Epidem. Comm. non legisset, ουραν 11gnificare aestatemper ex collentiam. Sic Galenus: δεαῖον δε ἐγχωρεῖ μὲν
κο - το κατα τήν προσηκουσαν ιυραν γινομευον ως ἐπαινοῦντα λέγειν αυτον' ἐγχωρεi ὀου καὶ μονον ονομαζειν το κατα το μέσον θέρος. Ita etiam interpretare mox μητου κατεδεραμμένους λίαν υπο τῆς ιυρας εξει ' quorum fueri non sint aestatis fervore exhausti. Ista, Δημητριος δ' ὁ Σκήψ ιος ἐν του πεντ καιδεκατ' του Τρωὶ κοῦ διακοσμου, verter Demetrius Scepsius in XV. ordinationis Trojauartim copiarum. Intelligit commentarium librum a Demotrio conscriptum in eam paritem Boeotiae Homericae sive ραβ. 'Iλ. , qua recensen.
tur Τrojanorum copiae. Immensum fuisse id opus, co-
223쪽
gnoscimus OX Athenaeo, qui illius XXVI. librum alibi
laudat: cum vix Centum Versibus constet tota illa enumeratio. Multa de eo, atque etiam ex eo multis locis geographius. At Boeotiam totam commontario illustraverat Apollodorus Atheniensis: quem auctor laudat non multo post ἐν ε περὶ νεων καταλόγου, id est. l. s. operis editi ad explicandum navium recensum. Apollonia, quam mOX COHgnominat τὸἐν Mopὀιον, Olim M ορξαῖον suisse dictam, auctor Stephanus. Ac fortasse ita etiam hic scribendum. Ait trapeZorhetor Naucratita : τε ἀνα8Mωθιν εἰς τοσωμα τον καλουμενον ευςικον. Quid appellat χυριὸν ξυτικο , Quid interpres succum radentem' Galeno auctore ita quidam appellarunt atram bilem. 'si μέλανα, inquit de bile
η ξυςαον, η ο ρόη κεκλγηκασιν αυτον. filis atra malignior Ionge est, quam quae secundum naturam habet. Proprium Dero tali htimori nullam impositum est nomen, nisi quod fue re, qui radentem aut aceto in vocarent. Apparet, non fuisse hoc nomen usu tritum in medicorum scholis, et eX eo , quod dicit Galenus τινες κεκλήκασιν, Et magis ex illo, quodJn rei medicae scriptoribus adeo infrequens Occurrat χυμ μ mentio. Inter sapores ευςικου nominari a
Ruso Ephesio, incognitum Aristotcli et Theophrasto aliisque antiquis, probe icimus: sed id ad hunc locum nihil
pertinet. Porro Galenus, cum dicit, atram bilem ita milies a quibusdam nominatam, Praxagoram antiquum medicum tacite innuit: quod quidem Athenaei indicio seimus, qui su Ddit statim: ευςικος δε γίνετα χυφιος αυ- ο λεγομενος υπο LJραχαγόρου. Quae interpretamur: humor, quem ex iis conferi diximus, is est, quem Prax orarευςικον Docavit. Auctor ille, unde hacc verba describit
Athenaeus, τας ἐε πλειους προσαραμενοι φααλλον πεπτομεν,
ionice videtur scriptisse. Nam προσαίρεσθα edendi significatu ejus dialecti est. Inde προσάρματα, cibi, apud Hippocratem. Alii potius dixerunt προσφέρεσθαι. Emen d vimus ex libris: καὶ Ἀλκμαχν. λι δε Κανθαρος ἐν Tηρεῖ. Desunt verba Alcmanis, quae tamen ne Athenaeus quidem fortasse apposuerat, contentus, digitum intendisse, ut saepe alibi. Cantharus, poeta comicus, inter alias bulas Tereum docuerat. Auctor Suidas. Scripserat et Philetaerias quoque Tereum, et ex Latinis poetis Livius Adronicus et Accius. In Canthari versu , Κυδωνlοις μη λο πιν εἰς τα τιτθία, deest verbum ἐτοξευον vel εβαλλοῦν.
224쪽
De amante loquitur, qui suam ερωuDην malis in sinum conjectis petebat. Ut: Malis me Galatea pet/t. Et passim poetae. Odovia mala etiam κοθυμαλοι sui ste olim vocata, probatur auctoritate Hermonis, qui Glossas Κρητικας conscripserat. Non sunt serondi, qui Glossas κριτ ηας, id est, judiciarias, ut vertunt, sunt commenti, prorsus ακριτως. Olim docti multi Glossas, id est, obscurarum vocum interpretationes, et, ut nunC VOCant, Αεεικα ediderant. Nam γλωσσαν Ct γλακτσημα nuncupabant vocabulum vulgo,incognitum: vel quia peregrinum et barbarum, vel quia jam obsoletum et oblivioni traditum. Est enim et verborum quidam interitus. Unde
illud sapientissimi Imperatoris, M. Antonini Philosophi,
σηματα ἐ ςιν. Auctores antiqui Glossarum celebrantur Amerias, Seleucus, Pamphilus, Nicander Colophonius, Philetas, Philemon, Timachidas, HermonaX. alii. Sed suere , qui unius tantum gentis vocabula susciperent interpretanda: ut Philemon , cujus Ἀττικαὶ λέεεις, et Ari- p. i6 I. stophanes, cujus Glossae Laconicae non multo ante laudabuntur. Similiter Hermonax Creticae dialecti tantum voces compleXus opere suo, titulum ei fecerat Γλῶσσαι Κρητικαι , cujus libri aliquoties meminit Athenaeus. Neque debemus dubitare, etiam hoc loco de iisdem Glosiis eum loqui. Quare etiam 'Eραάναῖ, quam Εραων, melius scriberetur, nisi fuit iste binominis, ut multi in literis la cris. De voce κοθυμαλα Hesychius eadem. Alcmanis verba sic interpretare: Alcinian marum struthium vocat
κοθυμαλον , cum inquite minus quam codymatam. Hesy- Chius quoque κοξυμαλον ex quorundam sententia malum, strutheum interpretatur. CAPUΤ SEPTIΜUΜ.
ταῖσί τ ''Aννωνος πλάναις. Plinii locus cum Theophrasto collatus. Quando citrium malum coeperit edi. Erεροδε φιενα inscripserat poema quoddam suum Nicander ejusdem ferme argumenti cum Metamorpholi Nallanis.
225쪽
Multa ejus carminis hodieque fragmenta leguntur apud veteres scriptores, TZetZem maxime et Antoninum Liberalem. Inde asseruntur hic super mentione Siduntis duo isti vorsus: Aὐτίχ' ον εκ Σιθοεντος ηε ΓJλείςκ απο κη-
riculolae plena aleae res est, ut ante dicebamus, ex paucis verbis integram sententium vestigare. Enim vero φοβουμενος Φηὀεὶς τροπαιον εςησατο, ait vere Plato. Tentare
autem quid nocet 7 Videtur ergo poeta de amante saeccecinisse, qui familiari antiquis more nomen ejuS, quam peribat, cortici mali insculpserat. τυπους enim Cadmi quid aliud quam literarum characteres interpretemur γVulgo creditum olim, literas inventum esse Cadmi. Ausonius: Pingens aridulue sub ita paginae Cudini stiolis atricoloribus. Arianus, auctor 'FIρακλείας, ut mox dicitur, is est fortasse poeta, ex quo profert Pollux l. II.
hunc versum: Aυχένος εῖ υπατοιο κυβοις επιτελλεται ἰξυς. Nisi tamen 'Pιανορ legendum, ' quem res Herculis descripsisse quatuor libris, testatur Suidas. Ipse 'Hρακλείδα
vocat. Etiam Pisander et Phaedimus id argumentum tractaverant, et 'Hρακλειαν ediderant uterquΡ. In Antigoni versu scribe: 'Hιχί μοι αραίων πολυ φίλτερος ηἐ' αραμαηλων. Vel ηἐ' οριααλων, aut οριμηλων. Non ηδ' αριμη - λων. Phatilia mala qualia fuerint. non explicat deipnosophista. Hesychius magna quaedam mala sic scribit vocata: quod notandum duximus, nam aliud nomen praeso fert. Sed molem sine sapore in illis puto fuisse. μηλέας ἐαρινῆς etiam Theophrastus meminit, ut init. II.
πρασκομ ενα μηλα. Non εν τy 'Pωμy. Nam casum quartum retinent omnes antiqui. In Theocriti versu, Mαλα p. 36a μεν εν κολποι τι Διωνυσοιο φυλασσων, scribunt omnes ad
unum codd. A. φέρουσα. επιμηλὶς etiam Hesychio piri genus est. Dioscoridi aliud ea vox sonat: item aliud Galeno. Vulnus grave sequentia acceperunt verba: quod ne dissimulatum periculosius noceat, aperiendum est, et ita scribendum: 'ΕσπερίZων δε μηλων κτως καλεῖσθαί τινα φησι Γι μαχίδας εν τω τεταρτω εἰλων καὶ εν Αακεδαίμονι παρατίθεσθα τοῖς θεοῖς φησι Παμφιλος ταυτα. Desunt verba Timachidae. Praeterea anacoluthon est in auctoris oratione: nam rectum erat 1 σπ. μηλόον μνηαρ- νευει. Doctissimus Dalecam p. emendat ἐν τω τετάρτομὲ Δείπνων, memor, laudari l. VII. Timachidam ἐν του ἐγα-
τω του Δεί,νου. Caeterum ex iis, quae de Hesperidum
226쪽
2oa I. CASAUBONI ANIMADU. IN ATHEN. malis hic leges, omendabis Hesychii codices, ubi scriptum
perperam: ἐν Aακεθαιμ ονίοι Θρωτα πινα μηλα, pro EVAxκεῆαίαουι αβρωτα. In Theophrasti loco auctiores una
mi, το ΓΙερσικον φησι Hπαρωτερον κM κεγχρωδες εἰνω, quid Iideretur, diximus l. II. c. 13. In epitome tamen Inoescheliana, ut in editis, κεγχρωξες. Dalecampium saepe de suo liberalom multa auctori largiri, de quibus non cogitavit, diligens lector multis locis deprehendet: cujusmodi est, quod ait, Persicum malum rauce finem' sertoremque excitiare. Cujus sententiae nullum omnino in Athinaei verbis exstat vestigium. Sequitur ex Ariastophanis Glossis Laconicis: τὰς Αακωνας καλεῖν οξυμαλα ΓIερ ια, ατινα αδρια. Mirum possit videri, pruna duobus nominibus esse appellata a Spartanis, ovmala Persica, praesertim cum Hesychius solam vocem οευμαλα interpretetur κοκκυμηλα. Non tamen id satis argumenti sit ad inducendum hoc loco το Περσι32. Nam ea voce sublata, non habet hic locum Athenaei haec observatiuncula. Sed corrupta sunt postrema pro in τινας αδρια. uuae, ait Aristoph., alios υocare adria. Libro superiore pruna dicobantur μαξρυα, quasi σααλοξρυα. Auctore Hesychio Mρυα Siculis appellabantur, quae aliis Qtροθρυα. In Hoescheliana epitoma nihil horum. Placent nobis, quae de istis,
ωσπερ εἰς αἰγας γημας αγριας orarοπέμπων τους ζητουντας,
Olim Erasmus scripsit. Fortassu tamen respectum ad se hulares capras, quae Phrygibus quondam Oracula edi-diisse dicuntur. Clemens Alex. in ΙΠροτρ.: ειτ ἶν αρχαίους
Ρroverbii speciem habent, quae statim sequuntur: Εἰ τι τέτ- 'Iοβας ἱρορεῖ, χαιρετω δειβυκωm βίβλοις τουσι τ' Αννωνος πλαναις. Si quid horum retulit in libros tuos Iuba, dignus est, quem oblectent Li ci libri de erroribus Annouis. Simile illi: Mur Juvium non odit, amet tua caris mina, Maevi. Αιβυκαι βίβλοι EM 'Aννωνος πλαναι sigura est ευ δια ὀυοῖν. Jam olim Carthaginienses navigationem in Atlantico Oceano instituerunt, et terrarum aliquas plagas multis postea seculis incognitas aperuerunt. ClaΩPa63. sis praecipuae dux suit Anno vel potius Hanno e proceribus Carthaginiensium. Sed neque περίπλους ab illo editus, neque libri de eodem argumento ab aliis consectisdem apud homines invenerunt. Inde natum proVO
hium , quod ita videtur suisse conceptum et Εἰ μέν τι τs-
227쪽
των ἰςορεῖ τίς, χαιρέτω Aιβυκαῖσι βίβλοις ταῖσι τ Αννα-νος πλαναις. MOX in Theophrasti loco non agnoscunt philosophi codices lita: ἀνθραχνης, κα καρυαέ. Quae tamen sunt in MSS. et epitonia Hoesch. Sequitur statim ex eodem Theophr.: φέρει ὀὲ τα μῆλα πασαν ωραν' τα uti γαραφνρητα, τα ὁὲ ἀνθει, τα ἐγιπίπτει. Theophr. habot ἐκπέπτει, non multum diverso sensu: eamque lectionem tuentur epitome et Eustathius, qui quidem aliud agebat, cum haec Pamphilo tribueret VII. in Od. comm. Plinius ita vertit: Arbob ipsa omuibus horis pomifera est, aliis cadentibus , aliis matur incentibus, anis vero subnascentibus Quod dixit Theophrastus πασαν ωραν, quocunque anni tempore, Plinius negligenter omnibus horis. Et τα δε ε κήπωτει, aliis maturescentibus, immutato verborum ordinθ. Citrium malum cepisse edi narrat doctus,convivator meis moria suorum avorum, cum ad illa usque tempora nemo inter esculenta habuisset. Plutarchus, seculo uno antiquior, suis temporibus parum adhuc id suisse in moros receptum significat, assirmans, plerosque seniorum, qui tunc viverent, insolentes ejus cibi penitus abstinuisse. πολλοὶ γαρ, inquit, των ἀγευς ον κρή αβρωrέον προτερον
ῆξις α νυν γέγονεν. Multa, quue nemo antea gustare auredere voluisset, suavissima iunt facta. Exempli loco assert
Oenomeli, vulvam, Cerebrum, sicyopeponem, piper et hoc ipsum Medicum malum. Plinius de malo Assyria pomum tuum alias non manditur. CAPUT OCTAVUΜ.
Antiphanis Βοιωτία. Βερβεια. Mos Alexandriae, foAsus tollere morsu aspidis. Theopompi historici elo
Θίτιδες. Amathus et Amatbos. Dialectus deorum. τέλλη pro τελλίνη.
Av φάνηο ἐν Βοιωτίφ. Quotioscunque in his libris laudatur Antiphanes legendum censeo m '
228쪽
2ob I. CAsAUBONI ANIΜADV. IN ATHEN.tato genere Βοιωτια, quemadmodum aliis aliquot locis melius scriptum. Illo sane, qui l. IX. principio habetur, ubi scriptum Βοιωτιου. Pollux legit Βοιωτία l. X. c. 28. Βερβεια in versibus Eriphi ancillae barbarae barbarum est
uomen, Ut servorum pleraque Omnia. Frustra est vir doctus, qui emendabat βραβεῖα πολυτιαητα. Ait: κρήἀσπισι δηχθεντες Αθέ, ὰπαθον. Soliti Alexandrini non solum seris laniandos sontes objicere, verum etiam Venenatorum animalium morsibus interficere, sicut Athenienses cicutae haustu. Galenus in comm. de ther. ad Pison. 64. hoc illorum publicum institutum commemorat his verbis: IJολλακις οεπιταμην ἐγω ἐν τy μιεγαλy'Aλεξανδρuae τοταχος του υπ'αυτων de aspidibus loquitur) γιγνομένου Θανατου. υταντο ρ τινα τουτου τα νο αυ της κολασεως κατακριθέντα φιλανθροοπως καὶ ταχέως αποκτεῖναι θέλωσιν, προσβαλλον- τες αυτων τοῖς ςερνοις το θηρίον, κοὴ ποήσαντες ολίγον περιπατῆσαι, κτω ταχέως ἀναιρουσι του ανθρωπον. Vidi saepe tu mugna Alexandriis, quanta cceritate mortem a pides inferant. Puoties enim damnatum aliquem Iege supplicii hujus cum utiqua humanitate et cito bosint interscere, pectori ferpentem admovent, et pastis aliquot ambulare jubent: atque ita bominem bre&i enecant. Verum e it elogium, quo Theopompum historicum auctor alii cit: μα- θετω παρα Θεοποιχπου του Xίου, ανῆρὰς φιλαληθους κοι πολλα χρήμιατα καταναλωσαντος εἰς τχὶν περὶ τῆς ἰςορίας εξετα-Mν ακριβῆ. Veritatis amantem ait fuisse, ejusque pervestigandae studio magnam pecuniae vim insumsisse. De impensis Theopompi non tacet Dionysius Halic. in ep.
ad Pomprium. De amore veritatis non desunt qui Obstrepant Athenaeus ipse l. VI. δυσμιενεςατον appellat, parum constans sibi. Sed quia ingenua libertates vitia hominum Theopompus carpserat, multorum odia veritas illi paraverat. Itaque βασκανον et aliorum virtutibus invidentem multi pronuntiarunt, quos refellit Dionysius.
Hinc Theopompinum scribendi genus nominat Cicero, cum de omnibus omnia libere palam dicuntur, ad Attie. l. II. Scribi malim: περὶ Κλεαρχου διηγκιμενος του 'Hρακλεωτου, 'Hρακλεωτων τρυν ἐν τῆ Ποντω τυραννου. Vel: του ' Ηρακλεωτων τρυν ἐν τε Ι I. τ. Quia in multis Graeciae
oppidis legitimus, ut ita dicam, et usu plurimo cognitus veneni modus cicutae propinatio fuit. κώνειον simpliciter pro venenato poculo usurparunt: sicut pyxis dicitur
229쪽
etiam eX auro et argento, et χαλκεα poetis etiam serrea et chalybea. Sexcenta his similia. Ita debuerant accipere interpretes . Cum ait noster: κώ ωρ τοῖο πλεώοις . dia
ἐκ κωνειλον πιεῖν. Non de potu cicutae, ut verterunt. Nam sequitur statim: πίνοντας το ακονιτον, de eodOm Veneno,
ut clarum est, et admonuerunt ante nos viri doctissimi: quibus assentiri non debes Athenaei codices emendantibus. Stephanus: Aέγεται και ἀκονιτον δηλητχ ριον φαρ μακον, ωc 'Aθηναιος ἐν τω τρίτω Δειμνοσοφιςων, οτι malim χορων τους προφαγοντας το πηγανον μιγηθὲν πα)χοντας ἐκ του κωνείμ. Manifesto hic scriptor imitationes Athenaei κωνειον pro venenata potion 2 απλως usurpavit. Ita autem hic legunt et membranae omnes, et Hoes cheliana epitΟ-ma. Finito sermone de citro, ait: Tαυτ ειποντος του Δη- ριοκρίτου. Ubi scribendum' aliquando putavimus τὼ δεαρηνσίου. Democritus θnim Romani hominis nomen non est. Illum autem, qui su per citrio malo modo disputavit, et Romanum fuisse, et e primoribus , colligitur ex praecedentibus paulo ante verbis: ευ οἶδα, μα άν παρα πολίτου ἐμοῦ πιςευθεντος τὸ ν τῆς Αἰγυπτου αρχην. Praefecturum p. 16s.
Aegypti alii fuisse creditam , quam Romano civi, putandum non est. Sed patuit late per ea tempora jus civitatis Romanae. Verum de isto Democrito et caoteris convivis plura ἐν τογις προλεγομένοις. In istis Epicharmi,
Ἀγε δε παντοδαπα κογχυλια, Αεπαδας, ασπέδους, τραβηλους, κηκιβαλους, τηθυνακια, scribi probem cum MSS. Aεπαδας ασπέτους, lepadas multas. Nam ασπέθης nusquam invenias. αςακης emendari, non probo: etsi enim των
ὀτρακοδέρμων sunt astaci. non tamen de genere conchyliorum. Strabeii ex Athenaeo et Hesychio noti: tamen in exaratis manu constanter κραβ De cecibalis amplius quaeramus. Tet Mucio sunt parva τηθυα : de quibus multa in sequentibus. αναρῖται sive ανηριται iidem cum iis quos νηρίταe alii vocarunt. In multis dictionibus το α
impune adest aut abest. Sic strabeii et astraboli iid0m σκιφυδρια Epicharmo sunt, quae aliis ειφυδρια. Hesychius. ειφυδρα, κοχλια. Sic et σκκος pro ξίφος. Et
pisces quoque stiphiae non alii a xiphiis . sed ab istis Epicharmi conchyliis diversi longe. Sciphydrium Latine
gladiosis. De hoc genere ait Epicharmus: Τα γλυκέαμόν εναὶ ἐπέψειν, ἐν παγει μὲν δ' οξεα. corrigo: Ταμὲν ἐντι- σθεν, ἐαπαγέαεν δ' οξέα. Oui gla-oioli dulces quidem sunt in edendo, acuti autem tu per θ' nast. ἐμπαγεμεν Doricum Pro ἐπιτήγειν, nam π γω db
230쪽
sto I. cAsAUBONI ANIMADU. IN ATHEN.cebant pro πνηγγυω ' vel pro ἐμπαγῆνα. Quod ita accipiendum: ωςε ἐμισαγγηνωί τινα αυτοῖς ρφθίως, ut facile aliquiri fici ab illis possit. Vel hic locus interpretum CommeΓ-ta de etymo vocis σκιφυδρια satis refellit. Addit Epichar-INUS: Tους τε μακρογογγυλους σωλῆνας. Emendabat doctiniimus Gegnerus μακροκογχύλους. Sed cur editam non feramus lectionem 7 μακρογογγυλος longus ac te/insignificat,
ut πολυποίκιλος misistis et Darius. Solenes, qui etiam
dicti sunt digiti, et δονακες, et αυλο quare non post uni μακρογογγυλοι appellari y Sic de alia conchyliorum, ut videtur, specie factum nomen γογγυλοσκηνος, id est, He-svchio interprete, γογγυλον ἔχων τον οικον ἡ τό σῶμα. Deinde commemorantur Epicharmo nigrarum et albarum concharum genera. Sed versus ille corruptissimus est, qui ad nigras pertinet. Scribitur enim: απερ κογχοθηρα
πασιν ες τρι γωνια. Scripta manu lectio nihilo melior: Arερ κογχοθηραν πασιν ες τρισωκα. Auctor epitomae, quae sanare non poterat, praetermisit prudenter. De nigris ita Epicharmus: Θάτεραι δε ταὶ κογχοι αὶ ἀμαθίτHες
τε κακο8οκιμοί τε κηυγον οι Τοις ἀνδροφυκτίδας παντες αν- Θρω τοι καλέοντι, γαμες δὲ λευκας τοὶ θεοί. Lego nyγονοι, et sortasse etiam κάουοκι μοι. Alterae sive alterius generis concbue sunt subistofae, et male audiunt, ceu geuorationis inimicae: has vulgo mortales a edunt ἀνθροφυκτίξας, Uiriis fueus. nos dii vocamus albas. Dalecam pius αμαθί daa
conchas putat dictas ab Amatho Veneri sacra. Amathuntem, puto, voluit dicere. Atque hujus sententiae auctor illi Conradus Ges nerus: qui Veneris conchas esse putat, quas χοιρίνας et porcellanas vulgo appellant. Ne as 11.166. tiar doctis . viro, facit analogia. Qua enim proportiona uαθ. τις ab 'Aμαθους possit deduci y Quin potius commuisne hoc epithetiam esse Censemus illarum concharum, quae in limo generantur. Nam, ut ait Nicander, testaceorum.
quae ille vocat οςρακορινα, Πολλα μD D πετρησι, τα ΓD , φλαμάθοισι νέμοντα. Et humanae sapientiae pater, in βορ- βοοωθει quidem limo ostrea, in ἀμμώθει vero conchas nasci Quod huc iacit in primis. ἁααθος enim, ut docent grammatici, ὁ ἀαμ οὀης τμος. Ut mirum non sit. Epicharmo appellari κογχας ὐμαθιτιθας, quas ait philosophus generari in locis ἀμαθωὀεσιν, aut, quod idem est, αμιιάὀεσα Si probarem a loco istud nomen inditum, non ab Amathunte Cypri, sed ab Amatha, oppido Siciliae, deducerem servata analogia: cujus maxima semper ratio a sa