Animadversionum in Athenaei Deipnosophistas libri quindecim. Accedunt virorum doctorum emendationes adnotationes vel editae vel ineditae

231쪽

ui ιοι et ανδροφυτι/ας. Nos causiam non videmus, cur edita lectio repudietur. Homerum imitatur Epicharmus in iiii ς: Aμμες ea λευκας τοὶ Θεοι Separat dialectum deorum ab humana: qua de re in Cratylo Plato. Additur et alius Epicharmi locus: ἐν δε lytac Lς τράφgroti 'Aντὶ τοῦ κογχος ἀντέλH7ν κοίλέομες ιν δ' αAςον κρέας. Prima verba procul dubio corrupta sic emendamus: 'Κυτὶ κογχος, - τέλλην καλέοιιες. Vocem ταλ interpretatur Athonao is sequentibus verbis: τὴν τελλίναν λεγομέννην, σίως θηλοι, CAPUT NONUM.

Alcaei locus ab antiquis criticis tractatus. Sopater φλοιακογραQρς' ὐλοίακες. Hilaro tragoediae vel phθacographiae auctor Rhinthon. Homerica locutior εβη-ακοας εμας μελοροδος DL Charmi Ρrometheus πυρκαευς. Fabularum -- fc li album auctum et correctum. χηράβης et ροι b. Ararotis poetae nomen restitutum variis

locis. Cocalus fabula. Cratini Archilochi.

IΠολεις vetus comoedia. κτδεες εκ Mηθυρ ος. Multa emendantur et ili rantur.

hoc de conchyliis ostreisque sermone Alcaei locus ab

Atlaenaeo piose itur, de cujus lectione vera et interpretationse doctissimi viri, Aristophanes grammaticus et Dica archus, diversa censuerunt. Alcaei verba sunt haoc : κ λεπώων χ ις φρενας ἁ θαλασσία λεπάo. Quid quid nonnulli muginentur, fatendum est, ita scripta haec sensum nullum habere. Legimus nos: Ἐκ λυπάων δ' ἰάίνοι σε φρένας ἁ MDασσία Hπάζ. Vel: Δίνοις, ωλασσια λεπας. Optat jucunda omnia amiculu*: in his, ut lepade marina animum oblectet, ut solunt pueri fistu-Vide sequentia Athenaei. Inter oblectamenta)uventutis fuerunt et conchyliorum genera quaedam,

ex quibus valia sibi ludicra pueri coniiciobant. Aristophanes pro . λεπῶς emendabat χέλις. Credo, quia

ad illa, quae diximus, puerilia oblectamenta parum aptas existimabat esse marinas patellas. Quantum huic emeΠ-

Athen. P. Hl. r. l. O

232쪽

mo I. CAsAUBONI ANIMADV. IN ATHEN.6r. dationi tribuendum si, amissi Alcaei poematis, aestima. ro hodie non licet noliis. Videtur tam n primus ejus Odae versus non obscure ultori lectioni favero: Iuτρας καὶ πολιας θαλασσης τεκνον. Nam quid aliud lepas, nisi rupis et maris progenies 8 Errant, qui Sopatrum appUllari non ferunt φλοιακογραφου Super membranas et epitomen Eustathius iidem facit huic lectioni. φλοίακες in magna Graecia dicebantur histriones et mimi. Mimorum poetae φλοιακογραφοι, vel etiam φλυακες aut φλοιακες simpliciter. Stephanus de urb.: Ῥίνθων Ταραντῖλος φλυαε, τά τραγι ια μεταρ ρυθαίζων εἰς το γελοῖον. Vir doctus φλυαε aliter accipit. Fallitur. Hujusmodi poetis proprio nomine hilarotragoedia appellabatur, vel phlyacographia. Suidas ejus auctorem facit Rhinthonem. Ῥίνθων, ait,

Ταραντῖνος κα μιγιος, ἀρχηγος τῆς καλουμενης ἰλαροτραγα-

, Si ἔτι φυλακογραφία. Scribendum φλυακογραφίαἀNihil interest inter φλυαε et φλοίαξ. Idem alibi de Sotade: ἔγραψε φλυακας, i τοι κιναίδους. De hoc Sopatris plura c. 3I. In ejus verbis elegantia est Homerica:

ἡξόντων ; Membranae tamen et epitome τελλίνης ἐξαίπνης

λ ηαμος aut ἐαμε iς. Sequitur: Γlα r ὀ 'E χαρ- Dat Προμηθεῖ φοησι. Illud Llα pro καs quomodo huc irrepserit etiam in his S., nescio: nam ad iuperiora pertinere non videtur. Caetera se lego: 'Erlχαραος ἐν πυρκαεῖ ΙΠρομηθεῖ φ. Epicharmum hoc nomin0 fabulam docuisse, testatur Pollux l. XXIII. Promsthei fabulam per partes poetae varii docuerunt, et cognominibus suadramata distinxerunt. . In Aeschylearum tragoediarum

schylo composita est, ut affirmat conceptis verbis Julius Poll. l. J X. Quare augeatur, me auctore. antiquus ille catalogus sabulae istius nomine. Et si fortasse verius, Προαγηευς πυρκα ς non aliam esse sabulam, quam quae appellatur ibid. Ll. πυρφορος. Est enim πυρκαευς, qui ignem accendit. Quare ita potius videatur restituendus illo locus: L . πυρκχευς ἡ πυρφορος, LIρ. 8εσμωτης, IJρ. λυομενος, servato fabularum ordine. . Restituatur

otiam in eodem albo corruptum nomen alterius dramatis. aut certe praetermissum: nam in lite a S prima censeri dΡbuit fabula Θαλααοποιοι. auctore eodem Polluce l. VII. c. 26.

Sed ad pensum redeamus. Ex hac igitur tabula Epichar-

233쪽

LIB. m. CAP. IX. a II mi ista laudantur: Kαν τις 'Ελλη- τῶν ανδρί τ οιν Θῶ- σαι dηρ καὶ λεπας ο α. Nae bono fuerunt stomacho, qui

haec concoxerunt, interpretest Nos foede omnia inquinata affrmamus, et ita emendamus, ipsa corruptae lectionis vestigia prementes: Καὶ τεμναν τε κ αναριταν Θασα ἐνη καὶ λέπας vel λεπώ), οσα , teli ivavi et auaritam hanc specta. ac patesiam mortuam, qua maenitudine sint. Considera superiores ejusdem poetae locos, ct favisse hie nobis Musas non dubitabis. Θασαι valet cerne. Exstat apud Theocritum et Sophronem, ejusdem dialecti poe- p. 168. tas. Mox in Sophronis loco, Mελαινίθες γαρ τοι νησῆν

τι εμ ιν, scribo νίσσονται aut νισσουνται , Denient sive asserentur. Lege etiam τι, ἀγροι υταν χηράβαν vel χηραμβανμομα ει. καs Αρχιλοχος ἐε τῆς χηράβος μεμνηται. Sensus est: alios in masculino genere istud nomen extulisse, ο χηραβης, vel, ut scribunt membranae , η χηράμβης,

rondam comicum, cuius Συνεργαζομένας auctor hic laudat, non invenio alibi: noque in Aeschyli Persis verba, quae ex ea fabula proferuntur. In allatis ex Archippi Ρiscibus ἐσχαραι nominantur cum echinis: de quo Vide ad i. VII. c. ult. Araros, poeta comicus paulo post citatus, filius suit Aristophanis. Nomen illius saepe corruptum ab imperitis hominibus, ut apud Polluc. l. VI.

ζεσθαι ἀραρῶς. . Scribendum 'Aραριυς. At l. VII. c. I .

recte ε ντος 'Αρχροτος. Sed non recte Pollux, qui in ejus versu pravam lectionem verae anteponit, nam scribi debet locus, quem affert: -- παρθένοe ς εἰναι δοκεῖς Φορων κροκωτους καὶ γυναικείαν ςολγην. Non , ut te it PolluX.. Φορων προσσωτους, metro reclamante. Clemens Alexal. IV. τον μέντοι K oκαλον τον ποιηθέντα αραροτως τωδριςοφανει ποιεῖ φιλ μων ὀ κωμικος υπαλλα e ἐν 'Υποβολιμ ἰφ ἐκωμω σεν Inepta et absurda prorsus lectio.

rissima sententia. Ε si de auctore ejus sabulae aliter sentiunt alii. non enim filio Araroti, sed patri Aristophani Cocalum adscribunt. In vita Aristophanis: πρωτος δε καὶ ι νέας κωμωL ας τον τυπον ἐπιέ8ειξεν ἐν τῆ Κωκαλίρ, εξου την ἀρχ)ήν λαβομενοι Mένανδρος τε και ἐδρα- τέργησαν. Quibus verbis confirmari vides, quod dicebat Clemens des Philemonis furto. Ex argumento Pluti

duces veram caussam, cur sabulam Cocalum alii patri,

234쪽

212 1. CASAU BONI AN IBIADV. IN ATHEN.

alii sitio jam olim adscripserint. Sophronis moX verba

allegorice ac ei pienda, ut docet Demetrius Phalereus. Sophron, inquit, ἔπι των γυναικων αλληγορεῖ, οἰον Dτὶ

ἰχθυων, σωληνεc γλυκυκρεων κογχυλιον, πηραν γυναικων

Distinguo: Τίνες θ' ἐντί ποκα, φίλα; τοξετοι μακραὶ κογχm' σωλῆνες τουτι γα. Quinam hi furit pisces. o amico' Istud quiaem conchae ungue: illud υero D lenes. Cratini sabula Archilochi scripta, ut videtur. in Contumeliam ejus poetae atque aliorum. Clemens Alex. Strom.

dus hic locus. Sic Teleclides, alius comicus, Uni 1uarum sabularum Hesiodi nomen indiderat, auctore Athenaseo. Sic alii poetae. Falluntur, qui hujus fibulae titulum aliter putant interpretandum. Versum Cratini scribe, ut in vulgatis: 'H μὲ, πίννyσι καὶ Oςρέοισιν ομο η' non σηα, σιν, quod in nostram editionem ex MSS. nescio quomodo irrepsit. Fabulae . cujus nomen erat IJόλεις, i69.1ncertum fuisse auctorem, declarat auctor, cum ita loquitur: sis. υλλιος ἐε, 8 Φρυνιχος, η Αριςοφανσης εν ΓJολεσιν. Et l. . ΙΙΙ. . ΦιλυλHος τε η ό ποιήσας τας ο- λειο. Idem tamen hoc ipso libro verum auctorem Philyllium agnoscit: Φιλυλλιος ἐν ΓIολεσι. Et similiter Iulius

Poll. l. VII. c. 2 . ac L X. c. 28. Apud Clementem Alex. 1 V. Stroni. γλυῆεος perperam nominatur, qui nullus: unquam fuit in rerum natura. Quare ita corrige : ὀ κωμικος ΦιλυλHoc βέὀυ τον ἀέρα βιοθωρον οντα δια τουτων γινωσκει. In iis igitur, quae habentur hic ex illa fabula, lege οςρεια, non οςρεα. Vide c. 13. Deinde scribunt Optimi libri σιτενας ἐκ Mιτυ , νης, non, ut editum est, ἐκνηθυμνης. Duo sunt ejusdem insulae Lesbi oppida, Methymna et Mitylener quorum in antiquis libris saepe inavenimus permutata nomina, Ut me, et t. X. 'Ερμείαο ὀνιτυληναῖος habent MSS., non νηθυμναῖος. Isto loco stant ab edita lectione VetereS auctores, qui κτενας M -

Θυμναίους celebrant, Clemens Alex. Paedag. l. II. et Pol lux l. VI. c. 1 O. Quare nihil mutandum neque hic ne que infra paulo post, ubi iterum laudatur hic locus. Post ἴρετε ανθραγίδας pone τελείαν ςιγμην nam sequentia ab alio vexbo pendent, quod desideratur.

235쪽

Agias, Dercylus, vetustissimi scriptores. Babylonii

Aristoph inis. Proberbium z κογχην διελεῖν. Aesch li GJaucus. IΠοτνιευς vfl ΙΠοτνιος. Satyri Phrynichi. κωρυκοι. κρῶιοι vel κριοί cr λ λωή et κολλωδης. τραχηλοι α τραχήλια. οὐταριον sive auricula Ueneris. Invonio inter antiquissimos Graeciae scriptores eos, qui

Athenaeo nominantur. Cum s ibit: 'Aγιας δε και Δερκυλορ εν Ἀργολοιοῖς. Clemens Alex. hos pariter conjungit in historia capti Ilii l. I. Strom. : 'Aγίας δε καὶ Δερκυλος ἐν τῆ τριτν μηνὸς Llανηῖμου. Scribitur in Clementis codicibus Αἰγίαζ. Sed Agiae puto huic fuisse nomen : nam in Eusebio ' Aγις est scriptum, apud quem Κερκυλος male pro Dercylo. Etiam Polluci l. III. c. 3. 'Aγίας ὀ rtωαικος nominatur. Qui an iste sit, an alius. dissicile dictuost: ego alium putem. Da Ionii Aristophanis, cujus fabulae meminit mox auctor. inter celeberrima ejus p Oetae dramata fuerunt: sacit mentionem Julius Poll. l. IV. e. penult. et t. IX., itemque l. X. Saepius Priscianust. XVIIJ.:

Aristophanes Ba Ioniis: ἐννευει με φευγειν οσκαθε. My quoque si nilitera annuit me fugere domum. Argumentum ex parte indicat. auctor vitae Aristophanis: διηχθρευ τε αυτ ρ ὀ 'Αριςοφανης , οτι εν δραματι αυτου Βαβυλωνίοις διε- βαλε τουν 'Aθηναίων τας κληρωτας ἀρχοις παροντων ξενων.

Aristophanes Cleonis factus est inimicus. quod in una o arrem fabularum, Nahloniis, Albeniensium magistratus forte electos praesentibus peregrinis vituperaverat. Vide illius interpretem Graecum ad Aves, et in voce 'Iςριανα Hesy- p. II .chium. Vetus Graecorum erat proverbium, quod ex Ηρsiodis Telesclidis in concharum mentione affertur, κόγχην διελεῖν, concham aperire. Apud Suidam paulo aliter: -εli κογχυλην διελεῖν. Locum habet, cum aliquid sacillimum factu esse s gnificare volumus. Hesychius: γογχην διελειν, παροιμία - τοῦ Ζαδίως τι ποιῆσαι. Simiis huic aliud proverbium de re vilissima: κόγχης Hξιον.

pravatissime. SVibes: ἐπὶ τοῦ ευτελὴς λίαν se Τεσαν. Sophronis mimi alii dicebantur viriles, alii muliebres . eXIpso argumento. Muliebrium hic, virilium alibi fit men-l tio. Et horum et illorum apud Pollucent l. IV. C. 23.

236쪽

ἐν τοις γυνπικειοις τροπαίοις ' LJρὶν αυταν ταν νοσον εἰς του μυελον σκιρίυθηναι. Dubio procul corrupta est VOX τροπαιοις. Legendum statim Αἰσχυλος εν IΠοτνιεῖ l λαυκω' non autem lIοντίω Γλ. Glaucum marinum nemo Veterum Aeschylo oditum fuisses est auctor. Potui'n i a Gloucus poetae illius nota fabula est ex Strab. l. l . . Hssychio in αμφίτωπιν et Si φ, ρκ λια,ήν, et ipso laterculo tragoediarum ejus poetae. Erat scriptum Idοτνίω, unde postea factum Πουτίω. CIοτυιος autem et I Jοτνιευς idem, at adnotat in Ethnicis Stephanus. Non desunt, qui nullo cognomine Glaucursi nominent, ut Pindari interpres ad Od. I. Pyth. Versum sex Aristonymi comici de quo multa Suidus) Thoseo scribi sic malim: Κογχος ηκβαπτων αλλον ο&οίως. Satyros Phrynichi fabulam reperies nominatam l. III. Pollucis c. VII. et in schol. Aristoph. ad Nebulas. Quod ait, s speras conchas vocatas fuisse a Macedonibus κωρυκους, admonet nos, ut Hesychium in En Voce emendemus: nam hodie perperam οἰ δε λόγχην pro οι ἐε ac ογχην. Addit Athenaeus: υπο δε Ἀθηναιων κρεia c. In Eupolidis versu ita interpretamur vocem κρείους l. IX. Hesychius vocat sine diphthongo κριους. Similis διττογραφία in aliis vocis hujus significatibus, ut dicebamus l. super. C. Iq. Musculos inter conchas describens Athenaeus, quosdam illorum esse ait σκιλλωδεις, γοακοχυλους τε σιμ προς τγῆν γευσιν απεοεις. Squil in resipientes, mali iucci et saporis ingrati. Non desuere, qui vocem σκιλλωδεις mutandam Censerent cum hic, tum paulo post: quorum sententia in refutavit doctiss. Gesnerus

accurata disputatione. Accedat nunc auctoritas membranarum omnium et epitomae, in qua σκυλλωδεις CXaratum est, parva menda. Alibi junguntur in simili sententia κακόχυλοι κοψ κολλωθεις, ut paulo post in explicanda solenum natura. Cum scribit μομενοι το καθ' ἐαυτους καὶ οἱ τραχηλοι τῶν πορφυρῶν ευθετουσι προς τας των ςομαχων διαθέσεις, potes accipere de genere purpurarum, quas trachelos vocabant. Hesychius: τραχηλους, τας πορφυρας. Sed addit idem: ἔνιοι τὰς σπονδυλους των λίων, quidam interpretantur de vortebris conchliorum. Sane in hoc auctoro locos invenias, ubi tracheli nomi-P.III. nantur Conchyliorum proprium genus, ut statim in Polidippi versu: ΓΙίνναο, τραχηλ9ς, μυας. Item alios, ubi pars cerycis aut purpurae aliusve conchylii ita nominatur, non κυρίως quidem, sed ἀναλογως. Has partes

237쪽

Jhisse ad cibum expetitas, scribit Hesychius in Ταραντῖναι. Petronius: mox cibis validioribus pastus, cid est, bulbis coc Mearumque ne Iure cervicibus, hausi parcus merum. Ostreum, quod ροταριον Graeci vocant , Aeolibus solitum dici aurem Veneris, ex Antigono Carystio docet convivator noster, ex quo emendabis ista ΗΡsychii: su 'AGροδίτης, οἱ αHεῖς οςρεον τι κτίυ καλοῦσι. Imo vero οἱ Αἰο- ὸ ι . Nam lectionem nostram tuetur Eustathius ad Ui.

0ων et πε s ὀυτῶν apud Athenaeum quomodo capiendum. Testaceorum diviso Aristotelica. Mos Athenaei , citare ex libris de partibus, quae fune in Hisoriis. Obscurus locus Aristotelis: αι Στω-

pinnarum.

Observandum est lectori scriptoris hujus . cum ab illo

vel Aristoteles εν τα περὶ ζώων. vel Theophrastus εν τω περὶ φυτων laudantur, sic accipi verba illa debere, ut 11 diceret εν τy περι ζωων, φυτων πραγαριτερφ' qua appellatione continentur, quaecunque alter eorum variis operihus scripsit de natura animalium, alter de plantarum. Solet autem Athenaeus, quicquid de eadem re variis locis disporse scriptum invenit apud illos, in unum congerere. Sic cum super ostreis ait. Ἀριςοτελης δ' εν τω περιοςρεα, φησι, pleraque omnia doscribuntur. quae de ostreis

philosophus dixerat, non in iis solum libris, qui hodi

exstant. sed quaedam etiam in iis, quos hodie non habemus. Nam Histor. l. IV. C. q. οςρακοδέραουν diversa non parum instituitur divisior qui tamen locus cum isto sest conserendus. Recte autem doctissimus Gesnerus. quo loco scriptum est etiam in membranis. etiam in epitoma, λεπαο δουρον κέj λειόςρακον, i gendum censuit uουοθυ- ρου et τραχυοςρακον. Nam si haberet patella duas θυρας, id est . testas. haerere saxis non posIet, quod huic ostreo Proprium atque μιαιτατον est. Ipsius Aristotelis userba sunt de pari. l. IV. C. τοις μονο Τυροις ἐν τῶ πυθμένιὴ μηκων , οιον τοιu λεπι-ι. Ostreorum distributio , quan

238쪽

2I6 I. CAsAUBONI ANIMADV. IN ATHEN. ex Aristotele hic assertur, in duo genera συαφυῶν et αονο-

φων, clarius in Philosophi l istoriis explicatur.

συ μφυὲς ait Athenaeus, μυς μονοφυὲς ὀε κα λειοςρακον σωλχῖν κρει βαλανος. Cohaerentibus tostis constat musculus: rana testa elique lae&i solen et elans. Quanto clariora et dilucidiora verba, quae adscribsinus 2 των διθυρων τα μεν

μιν ἀγα πτυκτα , οιον οι κτένες και οἱ μυες. ἁπαντα γαρ

rum διθυρων, quae binis foribus utrinque concluduntur, quaedam ait esse ex parto hiantia. ut pectines et musculos: quaedam utraque ex parte cohaerentes fores habere,

ut solenes. Quibus verbis contradicere vides philosophum deipnosopli istas. Nam hic solones facit μι οφυεῖς, ille συμφυεις. Quod dimidium etsi non nego posse componi, tamen an istas εναντιο φανείας in suis scriptis reliquerit philosophus accuratissimus, jure dubites. Quae

sequuntur, obscura sunt: κοινον-αμφοιν κογχη. Dalf-Camp.: ainbohus id comwtine generibus est, quod operiuntur

testa. Frigida plane sententia: nam cum de solis testaceis sit sermo, quid erat opus hac admonitioney et quare

dicit αιιφοιν potius, quam πασιν; Enimvero quae philosophi mens fuerit, non divino: verba autem hoc sonant, commune ex ambobus est concha. ἀμφοῖν, eN utrΟ-que genere, τῆ μονοφυοῦς καὶ συμιήνους. Ait, conchas, quae peculiaris est species testaceorum, naturam utriuS-que generis participarer tam eorum, quae clauduntur, quam eorum, quae ab uno tantum extremo. Mox scripsimus ἐν δε πεμπτε ζω- μορίων, nam vOX λορίας, quae in nupera editione remansit, furcillis hinc extrudi debet:

ut locis aliis quam plurimis, ubi ita semper Omnes MSS., et qui Romae servantur, aut in aliis Italicis bibliothecis, et is etiam, quem magni Huraidi beneficio penes nos habemus .. Etsi non sunt allata verba ex eo opere, sed ex Historiis: qua de re l. VII. dicemus. Ibi etiam exponi mus c. V. sequentia verba: -ολλόδωρος ὀ Ἀθηναος εν. τοις 'ερι Σωφρονος, προσθεὶς aut potius προθεic) τοι

λιχνότ. et Caetera. Purpurarum incrementa cognosci eXhelico atque orbibus testae, scribit Athonaeus post Ari.

stotelem: φανερα η αυεησις ἐκ τῆς ἐν τίν οςρακω εHκος. Ingenioso Compendio expressit, quae plusculis verbis dixerat philosophus: καθ' εκαςου 'ἐνιαυτὸν φανερα δειν ξ τοῖς elas' μαει τοῖς ἐν Ουακω τῆς ε λικος. Pli.

239쪽

Liu. III. CAP. XI.

Falluntur, qui QS Aristotele interpoliant hoc loco Athenaeum At de sequentibus verbis quid diconius 8 αἰ ἐουπί voci ορθαι φυονται ἐκ τοῦ βυθοῦ. Nam aliter habent om nos hodie Aristotelis codices: αἱ δε πίνναι ορθαι φυον- ται ἐκ τὼ βύσσου ἐν τοῖς ρι αγα α)dεσι καὶ βορβορωξεσι. Utram

lectionem probabimus et veram dicemus 2 Aristotelicorum librorum scriptura ait, pinnam e besso oriri in locis D-hu sis et coeno sis: nostra, ex tuo tam- locorum stindo. Utraque scriptura suas rationes suosque auctores habet. Ad nasci pinnis quandam, ut cum Tertulliano dicam, mucosam lanositatem, evincit magistra stultorum αυτοψία. Recentiores naturae consultissimi viri, qui pinnam descripserunt visum sibi tractatamque saepius, plerique OmneSin hoc consentiunt. In veterum tamen philosophorum Graecorum et Latinorum scriptis, si istum Aristotelis locum excipias, altum de hac re silentium. Illius tamen beatisi. pater Basilius meminit. Qui quidem auream lanam vocat istud sive lini 1ive lanae rudimentum. Ita p. 173. enim scribit conc. in hexaem. VII.: ποθεν το χρυ

am , Aristoteles si modo ita ille scripsit) ratione colorisb naz: nam byssi color, ut auri, sub flavi genere continetur. Lunam vocat et Procopius ; cujus eX-

stat super hoc insignis locus in comment. de Justiniani fabricis. , inquit, εξ ἐρίων πεποι αενη, ουχ οἰατων προβατων εκπεφυκεν , αλλ εκ θαλασσης συνειλεγμιέγων. πιννας τα ζωα καλεῖν νενομίκασιν, ἐν οἶς η τωνεριων Eκφυσις γιγεται. Memini, cum ante annum Fonte-

Eblaudi lave, ut hodie appellatur, Fontebellae aquae essem, ac singula oculis usurparem, quae in illo nostrorum regum palatio rara visu spectatuque dignissima furor bellorum civilium pauca de multis secit reliqua, simbrias veteris cujusdam marsupii pro verae pinnae bysso mihi ostendisse nobilem virum a Beringen, regis cubiculariorum primicerium. Illud κειμ)ηHον, quantum recordor, t est hujusmodi. Marsupium erat formae non multum abi illis diversae, Quae patres nostri Zonae appensa gestabant: nin quod magnitudine longe superat vel maxima, quaei enent illis temporibus in usu. Opus e plumis factum est, ιeganti et exotico artificio quodam: qua manus immitti

240쪽

pam cannabinam similitudine quadam referentes. Harum materiam esse byssum e pinna, non dubitabat regius praefectus amplis limis viris Merico de Vicq et Suffrido Calignoni, Navarrae Cancellario, mihique aflirmare. Sic enim visum esse aliquando eximia eruditione praedito archi atro Dortomano, qui apud Mompelienses diu medicinam docuerat, et pinnas saepius aiebat vidisse. Non igitur adeo absurda est Aristotelicorum exemplarium lectio, ac c suerunt nonnulli. Rursus pro altera, ἐκ τοῦ βυθοῦ, pugnant neque paucae neque invalidae rationes. Primum sic habent omnes antiqui MSS. . itaque Hoescheliana epi- ome: 1icque rei natura postulat. Nam vere ἐκ βυθοῦ nascuntur pinnae, non illae solum . quas ἐμβυθίους paulo post auctor vocat, sed omnes Omnino. Oppianus: Oςρα

Deinde quale est hoc loquendi genus , ut dicatur pinna ex eo filo nasci. per quod adhaeret solo, in quo generatur 7 Mitto dicere, τον βυσσον pro τ/ν βυσσον Graecum non videri. Postremo illud. quo innititur pinna, nuR- quum alibi philosophus . nusquam scriptor ullus byssium appellavit, sed radicem aut quasi radicem. Sic in V. Ηistor. legimus, pinnas ἐφρι ω 7,αι. Athenaeus quoque non multo post, οσαι ἄν, inquit, πίνναι πέτραις η σπιλασι προσφυωσι, ριζοβολουσι. Iterum idem, naturam radicisshujus explicans, ὀιήκει, inquit, ἐκ τῆ ς ατος η σαρεμέχρι μμου του κογχου οἰονεὶ ρίζα. Plinius, quod dixerat philosophus, φυεσθαι τας πίννας, eleganter vertit nasci eas fur rectos semper, nulla facta molestae istius astrendicis mentione; an incuria, an certo consilio δCAPUT DUODECIMUM.

Aysophanis Phoenissae. Athenaei algucinatio. Pher

λίσσοι vel λυττοι. Aristophanis Hol cades et

Insulae. Mendum ingenue profitentur prima verba Aristo- Nanicae ex Phoenissis et 'Aρωψ D Φο--πις,

라틴어 텍스트