Animadversionum in Athenaei Deipnosophistas libri quindecim. Accedunt virorum doctorum emendationes adnotationes vel editae vel ineditae

241쪽

ἀκαληφας. Mutata distinctione facile empndaveris: si' ουτως ἔχε ' το πρ. Sed in collectaneis SuIdae aliam invenimus emendationem: Elaia clii κ πρωτο / π. Phoenissarum autem Aristophanis et Julius Poll. meminit L X. c. 2. et c. 3 . Sed sallitur Athenaeus, qui κραναας ἀκαλ, φας interpretatur haec de urticis marinis: nam de planta recte Dalecumpius accipit, vel ipso Athenaeo auctore, qui L ll. de ea herba disputans hoc usus testimonio; ut taceam comici scholiasten non aliter interpretantem ad Vespas. Sequitur: ρεκρατης δ' ἐν Aυτο μόλοις Kes, ακαλ φαις τὴν rσον χρονον δεεφανώδjθαι. Restitue in integrum poetae hanc sententiam ex melioribus

Athenaei libris, quibus Suidas usus: Nη τὸν Δη μητρ , αγι-

αρον ὴν το κακας αξοντος ακουειν. βουλοίμιην καν ακαλήφαις τον ισον χ ρονον ἐςεφανωσθαι. Ecce molesta res est, male canentein audire. Malam υel urticis tamdiu esse coronatus.

Exstat etiam in Aristoph. schol. ad Equites: unde potius fortasse hausit Suidus. Atqu0 illius fabulae mentionem

facit etiam Pollux l. VI. c. 3O. et Clemens Strom. l. VII. Urticam marinam a piscatoribus dictam ακαληφην refert deipnosophista κατα παραφθοραν, id est, leviter corruptis vocibus, unde origo illi. Quod verum est. Nam ακα-

ληφνη dicitur, ut statim additur, quasi απαλῆ τῆ αφθ' posito κ loco του 'r, et mutato spiritu. In eo est si παραφθοροι. Grammaticorum propria vox ista: quam malo consilio mutant quidam in παραφοραν. Eustathius: ἐξ 'Iβυκου παρεφθαρθαι τοῖς τεχνικοῖς δοκεῖ το βυκανίζειν. Caeterum in hac voce nullius literae necessaria mutatio: non tantum enim απαλος, sed et ακαλος dicunt Graeci pro molli et tenero. Unde fluvius ακαλαρρείτης, placide sueus, et 'Aqκαλαφος, quasi 'Aκαλαψος, proprium hominis nomen , Cui tenera et mollis cutis. Joci, quem ait inesto huic versui ex Lysistrata Aristophanis, 'Aλx ω τη- θων ἀνδρειοτατη και μητρὶδιων ακαληφῶν, explicationem petat lector ex Eustathio ac Suida: nam neque Athenaeus neque interpretes rem satis aperiunt. In epitome scriptum invenio μέακται κωμι δία β προς την τροφλο, καὶ μητέρα, pro eo, quod nostri libri habent, μέμνηται γαρ κωαωδικως P. 7s. προς την τηθγὴν και μητέρα. Ρroba Vero lectio epit., quami et membranae confirmant, in quibus diserte exaratum μήμοιται Appellat κωμ αν jocum comicum: sicut τρα- τωὀίαν dicimus pro lamentabili comploratione. Valet

diττη, gemina. Initium loci ex Diphilo descripti sie omnin

242쪽

22o I. CAsAUBONI ANIMADV. IN AΤHEN. scribunt veteres, etiam eclogarius: Xηαρυν δε των πα-χειων αἱ αικραὶ και λεπτην τήν σαρκα. In eat is τῶ9 πιαχετων' quod ne nos quidem scimus quid sit. Videtur tamen altera lectio contradictionem continere: nam quomodo dicentur chemae παχεῖαι, id est, crassae,

quae et paruae sint et carne defectae I Doinde quae subjungitur pars altera hujus distributionis, aperte damnathanc lectionem. Ait Onim αἱ δὲ παχεῖαι. Atqui absurdum est, duas alicujus generis species eodem nomin 'Eἰθοποι o, ut loquuntur. αντιδιαιρεῖσθαι. Legendum censeo τραχειων. Alioquin expedire me hinc non queo. Deso enum colore auctoris verba sic scripsimus: καὶ οἱ μεναρρενες αυτων ραβθωτοί εἰσι καὶ κ μονοχρωματοι. Mare, i lorum virguli iunt , neque unicolores. Legebatur καὶ γρα-ν χρωματοι, caerulei coloris. Praeter auctoritatem scriptae

lectionis, quam secuti sumus, falsum sest, solenes coeli colorem imitari. Quin unguium potius colore sunt: quam eam ob caussam putant quidam veterum dictos esse onychas : et1i Plinius foeminas tantum ita appellat. Confirmant sequentia de foeminis solenibus: οἱ δε θηλεις μονοχρωματοι. Inde Plinius: Foeminae sunt unicolores. In Phaniae verbis αφορμῆς λαβόμενος valet nactus pecuniam ad exercendam mercaturam. ο φοραὴ et ενΘγήκη mercatorum sunt voces, pluribus expo1itae nobis alibi. Scribo: οἱ μείζονες καὶ ε αρινοὶ ευςομοι. Nam ενεαριοι nulla analogia probat. Ostrea ἐαρινα saepe leges. Miram deprehendimus varietatem in appellationibus echinorum ex Aristotele. Ait: το τε των σπαταγγων. Vetus lectio partim habet σπαταγων, partim crarαραγγων. Hesychio auctore scribendum σπαταγγων. Ait enim: σπαταγγαι, οἰ μεγαλοι ἐχῖνοι οἱ Θαλασσιοι. Sequitur: καὶ το τῶν καλουαένων βρίσσων. Atque ita quidem hodies codices Aristotelis. Sed Athenaei omnia antiqua exemplaria scribunt βρυσων. Audiamus vero Hesychium: Βρυττος, εἶδος ἐχίνου πελαγίου, ad φνησιν 'Aριςοτέiης' οἱ ἐε ἰχθυ οἱ δὲ τρισυλλαβιχος βριγ- τονην. Idem auctor alibi: 'Aμβρυττοι. εἴξος ἐχίνων λαττίων. 'Αριςοτέλης δε αυτους βρυννους καλεῖ Scribe βρυ τους. Aristophanis Holcades mox nominatae videntur Ob oculos Atheniensium posuisse ingont m rerum omnium copiam, quae ex subjectis imperio ipsorum insulis eo importabatur. Pollux l. X. c. 2O.: εἴρηκεν 'Aριςοφανης ἐν 'Oλκμυ ολκὰς οσνου. Mesminit et multis aliis locis. Itesm-que Hesychius in απισκεφαλισε. Semper hic poeta miseram insulanorum sub Atheniensium imperio conditionem

243쪽

miseratus est. Quare puto et hanc fabulam illum doeui L , et aliam, cujus indeX Νητοι, in ulne . Apud grammaticos solum superest, ut in sanum populum lenirpi et

mansuetudinem condocefacerOt: Vfl certe, ut ad retinenis dum maris imperium suOS cives hortaretur. CAPUT DECI ΜUM TERTIUM.'Eχῖνοι τεμπορευονται Laconrs apophthegma exponitur. Ionis Chii Phoenix aut Caeneus O Wrea optima. Archestrati locus. ο ρια et υςρεα Pelo

rides conchae. Theophrasti codices suppleti. Pli

defensus a quorumdam reprehensione. Est: eharmi fabula suit Hebes nuptiae, plena nominibus Omne genus ciborum: quod facile potest int0lligi ex allatis inde a deipnologo Νaucratita testimoniis. Igitur echinorum ita meminit Siculus poeta: Καρκῖνος θ' Ἀοντι,

τει τοι καθ ἁλμινθαν αλα νειν ἴσαντι, πεξαὶ δ εα πορευοντα ιιονοι. Legendum πεζα pro , vel πε-Sοι. AdUenient cancer et echinus: qtii nore quidem more caeterorrem, quae assisas inhabitant, nesciunt, sed ioci aquatilium pedatim gradiuntur. Spinae echinis pro pedibus, ait philosophus. Itaque ingredi est his in orbem volvi ἐμπορευε θρει pro simplici ποράειτθω, gradi. Lacone dignum est apophthegina illius Spartani. qui, in os injecto per summam rerum imperitiam echino cum Omnibus spinis, α' φαγη α, inquit, is, ἔτε νυν σε άψλέω μαλακι Θεκ, ουτ 3τι λυοι M. O cibe impore, nequo

nunc eg te prae molyitre animi dimittam, neque itertim post-hoe omam Putavit homo durus, suae constantiae intemelle, ne vinci ab echini aculeis videretur. Est sero illi simile exemplum. quod de Mario narratur, cum ei varices secarentur. Dalecam pius corrigens et La-

com constantis vita gloriam, et sibi fidelis interpretis ado- llud mox rIte idem :-ο χιος μαρτυρεῖ ἐν Φοίνικ1 η Κανει, pro Φοινίους κανν. Quod ex aliis locis pn- et corruptum. Interdum Phoenicem simpliciter eam fa- Pollux LIX. .' auud pollu U I- β η 'τω Ita seri bod pud Pollucem. Ostrea omnium optima sunt, ait auctor,

244쪽

2 22 1. CASAU BONI ANIMADU. IN ATHEN.

quando lucus a facet aut 'ubitis. Intelligit aestuaria, quasque Graeci vocant λιμνοθαλαττας et ςοριαλίμνας. Ausonius: Ostrea Bajanis certantiar quae Medulorum Dulcibus in stoenis restui maris aesitis opimirc. MOX pro q/ὰ φὰς ποιουσι placet cum Dalecam pio id enim videtur auctor sensisse. Adjuvant nonnihili sequentia: κ αὶ προς τας ουρ

σε ἐών έκ ευοδα. Controversia tamen ea emendatio non caret: et retinet, quantum est veterum librorum,

de quibus aliquid nobis compertum. In ultimo Νicandri versuum scribebam: Γλίσχραι τελλιναι τε, ac xi αυτ ς Πω- λεα πίννης. Sed fortasse aliud hic latet. αλλα συνες γε, fed attende, vel obferDa. Archestrati versum, TYc υς ῖνος εχει μεγαλους, ὁ ρεια δ' Aβυθος, ad verbum Ennius:

Mures fani Aeni, ast aspra ostrea A di. Sed videtur

77- Graecus poeta musculos aut mytilos intelligere, non mures: nam mus pikis nihil commune habet cum iis conchis , quas myas appellat etiam Plinius. Sequentr versu invenio in MSS. Tους αρτους ΓIαριον. Vulgo taς αρκτους. De quo velim docti cogitent. Archestratus: τους δε κτένας η Mιτυλ, νη. Ennius : Mytilenae est pecten. Proximus vorsus ost depravatissimus: LIλε- ς δ' Ἀμβρακία παρεχει, και απλατα l μιετ αυτων. Eclogarius more suo hemistichium integrum omisit, quod propter mendas non intelligebat. Conabamur ad Apuldi Apologiam καπρους τε μετ' αυτων. Rationes ibi reddidimus. Ennius leviter a

nobis emendatus: - caprosque apud Ambracie eis. οςθεια,

inquit Athen. , μονως κτως iλεγον οἱ αρχαῖοι. Ostrea vocabant antiqui tantum sic: nempe oςρεια. Quod ait ουτως,

videtur indicare, in proximo Philyllii exemplo fuisse eam

Vocem. Atque id puto verum: nam cum de ostreis hie auctor agat, quo Philyllii haec verba, 1i in illis nulla ostreorum mentio 2 Supra, ubi pluribus descriptus est istius poetae hic locus, ostrea nominantur inter caetera. Sed οσρεα ibi male scriptum pro υςρεια, ut admonebamus c. 9. Non haec animadverterunt, qui pro siτως scribi volunt οντως. Peloridas conchas scribit vocatas παρα το πελωριον. Etsi verum est, has conchas fuisse πελωριας, id est, i entes, non tamen haec vera nominis ratio: dictas im a Peloro, Siciliae promontorio, ubi solitae capi, omnes consentiunt. Vide l. I. Soquitur non longe The phrasti incus de margaritis ex ejus commentario luculentissimo de lapidibus. Exstat hodieque ille liber, sed mutilatus et incuria majorum male habitus. Hujus adeo

245쪽

LIB. III. CAP. XIII. 31oci , quem Athenaeus hic descripsit, bona pars in edi.

tionibus Theophrasteis desideratur; tot nempe verba: πλὴν ἐλαττον ' μέγεθος ὀὲ, γηλικον ἰχθυος ὀφθαλμιος ευριετέθης. Hinc igitur emendentur et augeantur divini illius philosophi exemplaria. Clemens Alex. Paedag. l. LI.: γίγνεται ὀ μαργαρίτης ἐν όςρέω τινὶ παραπλησίω ταῖς πίνναις μέγεθος δε, ἐλίκος ἰχθύος ὀφθαλμ ις ευ μεγέθης. Ex e dom sine dubio Theophrasti loco. De margaritisera concha Andro1thenis haec verba recitantur: Ωι δε s1 ψεν τοῦ

λεῖον το οτρακον εχει κα - irci Muru similis pectini, fed insecto, habetque testain laevem et hirtum. Plinius i. IX. et Ioba tradit, Arubicis couctum eqse semilem pectini infecto,

hi uiam ecbinorum modo. Neque eadem penitus, nequo

multum diversa est Pliniana descriptio ab Athenaica. Discrepantiam, quantulacunque ea est, non mirabitur, qui cogitaverit, Plinium quidem Jubae, Athenaeum vero Androstheuis verbis locutum. Androsthenem Juba antiquio rem aliquot seculis fuisse suspicor, et fortasse Jubae t elum: sed existimandum propterea non est, merum recitatorem Jubam exstitisse verborum Androsthenis. Ridi- eulo igitur faciunt, qui Plinium reprehendere audent, quod το ξασυ in superiore Androsthenis loco perperam sit interpretatus. Viri optimi si tanta diligentia vestigassent, quid Graecis signiticet το - , quanta fide sudasse Gale- p. re, num videmus in ejus vocis explicatione apud Hippocratem, omitto Plinio, de sententia Androsthenis quaesiissent accuratius. οςρακον ὀασυ vertunt illi Di ssum testam. Non

hoc Graeca vox significat. δασυ enim ac λασιον proprie Dritim significant et το τετριχωμένον. δασυ et q/ιλον sic opponuntur, ut λεῖον et τραχυ. In libris medicorum ὀα- συνειν αλωπεκιας medicamenta dicuntur, quae pilos generant in capite depilato et glabro. Quod igitur testam eandem λείαν et δασεῖαν facit Androsthenes, dissicultatem parit: nisi de variis partibus intelligas. Mendi suspicio.

nem removent veteres membranae et epitomae auctor.

246쪽

22ψ Ι. CASAU BoΝΙ ANIMADU. IN ATHEN. CAPUT DECI ΜUΜ QUARTUM. Margaritae λύ ρι, ις e, nuclei, concharum vitia et verrucae. Tonitrua dicta alIis juvare, aliis impedire concharum generatronem. Fabulae multorum

poetarum s αιδιον inscriptae. Tituli Graeci Latinarum fabularum. ἔφθοπωλια Alexandrina.

γων pro σιαγων. Oρυα vel O ρῖα Epicharmi fabula. Eupolidis Caprae. Cratini Pylina. NIargaritas appellant Graec1 et λολυς et οςοι, ut Athe

ρίτην. Plin. nucleos quosdam corporum: vulgo Latini tinio nes. Tertuli. eleganter concharum vitia et Verrucas. Observa vocem προσαγορευουσιν, appetunt: ii nempe, apud quos haec concha nascitur. Barbarum ergo vocabulum

est, non Graecum : ut paulo post scribitur. Utro autemgunore melius dicatur Graecis , μαργαριτις an μαργαρίτης, disputat Galenus i. IX. de facult. sim ph medic. Frequentia tonitruum et imbrium vi adjuvari margaritarum generationem, ex Isidoro Characeno, ut videtur, clare docet Athenaeus. Ρlinius contrarium plane scribit: Si sub tiret, comprimi conchas, ac pro jejunii modo minui. Si

Dero et tonuerit, pavidas ac repente compressas, quae υocant1 basemata, incere, specie modo inani insata, sine corpore. Hos esse concitarum abortus. Ammianus Marc. l. XXIII. . Concusue vero saepissime metu fulgurum inanescunt, aut de bilia .ariunt, aut certe Ditiis destiunt abortiDis. Paullo post scribitur in epitoma: χωρίαν την. μαργαρῖτιν ἀπο τουμεν ουκέτι τρέφει. Sine voce α, ἔχουσα, quae in edita lectione torquet me. Lego mox mνανθρος ἐν LIαι- non autem Πεθίω. Νam illud alterum probo, in-vontum apud Stobaeum serm. 6O. et Polluc. l. XIX. C.. 5O. Adscribam, quae Pollux assert, quia non sunt aliena ab iis, quae hic leguntur: χρυσῆν επορκτας. εἴθε λ οκολλητον ἐν , καλον αν ην ουτως. Videntur etiam affinia illis esse, quae ex Naevii Pedio in Nonio exstant: Iuot res vis hunc privari pulchras, quas titi solet, et: Molliciniam, cr9cotam , chirodotam, ricam. An igitur Menandri fabulanti

P. 379. Naevius Latinam fecerat g Si ita ost, Pae ito in Nonio corrigendum non minus, quam in Athenaeo. . Saepe

247쪽

L1 D. III. CAP. XIV.

enim Latini sociae sabularum, quas vortebant, titulos Graecos retinebant. Cujusmodi est Naevii Aconticomentis, Terentii Heautontiwohumenos, Caecilii S nux viae et Harpazomena, Turpilii Paraterra , Het uora, Epiclem , , Demiurgus , atque etiam meretum. Nam ct Turpilium eo indice fabulam docuisse, multis locis testatur Nonius: in quibus tamen omnibus Pedium invenies scriptum. Etiam e Graecis comicis plures eo titulo di amata publicaverant, ut praeter Menandrum Plato: cujus drama nαῖς alibi laudatur Athenado, ubi scriberem ἐν Ida Asi' pro D 1Jαιξί. Comici scholiastes ΓΙαθαριον appellat in iis, quae scripsit ad Ranas et Pacem. . Item Posidippus. Subjicit enim Ath

έν 1JαHae. Sic scriptum in optimis membranis pro Πεούω, quod praeferunt vulgati. Mirum est, quoties in hunc scopulum socordia sua impegerint imperiti homin ps. Apud Harpocrationem exstant hi verius Diphili e Syntrophis . Aγαθος βαφευς ενεςιν έν τω πεδιρυ' γαρ ἐῶν δευσοποια παντελως Toc σπαργαν Scribendum in primo versu si του παθών ' in altero Ταυτί in tertio αποξεξειχε νυν. εφλπωHae vocem esse dialecti Alc-xandrinae, indicatur his verbis: ουσπερ ἔθος ἐῶν ἐν τοῖς κα. α την Αλεξανθρειαν εφ Iοπωλιοις. In Atticae linguae auctoribus eam non legas, nisi admodum raro: sed illius loco μαγειρεια et αλλαντοπωλεῖα. Popinae erant, in quibus cocta Vendebantur, ut Graecum ta Θοπω ον Suetonius exprimit in Claudio. Quae appellat auctor Q υδατων κρέα, Aristophanes εκ ζω μου, Latini jtirulentas et elixas. Solitos edi veteribus mactatorum animalium ventres, prohat deipnosophista Aristophanis testimonio ex Equitibus:

mentem poetae eXpressit Athenaeus. Xam verba comici unt haec: Κοά σε φανῶ τοῖς Πρυτανεσιν, Ἀθεκαδευτοις των 'εων ἱεράς εχοντα κοιλίας. Poterat antiquiorem Aristobhane testem ejus rei laudare. Jam tum enim Homeri emporibus intestina illa esitabant. Canit poeta 'Od. σ.: αστέρες ο Ar ρύγων κέατ ἐν πυρὶ, τὰς δ' - δορπω Kατθέ-

Ασης τε καὶ ο ιματος ἐφιπ σαντες. Sed vereor,

te aliud sint γαστέρες apud poetam, quam κοιλω, de luibus hic agit Athenaeus. Nam Demosthenes Bithunusn paraplirasi verborum poetae γαστέρας interpretaturl Ῥα. Interpres tamen comici ista explicans,

topbam aliisque poetiS κοιλ . Verumtamen γαστέρα Athen. P. III. T. I. P

248쪽

226 I. CASAU BONI ANIMADU. IN ATHEN. quales poeta describit, etiam Aristophan s ita nominatilio loco sane quam saceto in Νubibus: ' 1lπτων γαστέρα

venit ventribus sanguine et pingui sienis, quorum Ηο-

merus meminit, quosque Tertullisnus botulos cruore dis-rontos nominat. De his Leo Imperator eleganter: χμ

in LVIII. constit. , quae botulorum et omnino sanguinis, o sum vetat. Ait auctor καὶ ρε; , et Aetnaee, cum tamen sequentia verba in fabula Aristophanis modo recitatum locum praecedant. Rescribe κοιλίαν υρίαν. Ait: Κρατόνος

Πλ9τοις. Aliis haec sabula inscribitur ILL9τος, ut Aristophaneam laudat Pollux l. II. Scripserat et Archippus eo nomine fabulam, teste eodem Polluce l. VII. c. I Q. et selioliaste Aristophanis ad Vespas. Laudantur et Ana-Xilae atque etiam Antiphanis ΓΤλμαοι in his libris. In

Xenophontis testimonio, Σιαγονα μακραν συνεςχλμενην, libri notae molioris μικραν. Observatur Athenaeo, maxillam Graecis non solum cnαγονα esse dictam, Verum etiam συαγονα por υ. Logendum Vero υαγονα. Ut in eX- cor ptis. Eustathius: Tοις ὀὲ το κατ' ἀρχs ν εν συμφωνον

κανοτατον. Deinde sequuntur haec ipsa verba Athenaei, quamvis dissimulato auctoris nomine. Quas reliqui Graeci lχορ Θαζ, Epicharmus Siculus ορυας appellavit, ἐπι γραψας τι, inquit auctor, καὶ των θραματων Oρυαν. Non puto, haoc aliter scripta ei te Athonaeo, nam eadem lectio apud Eustathium, in epitonia et membranis: Ct tamen apud Epicharmum legit aliter Hesychius. 'ορῆα, inquit, χορδή, και συντριμμα πολιτικον. εις ο 'Επιχαρακ δραμα. Quid

autem intelligit glos graphus hic per συντριμ αδ πολι - κου Aia edulii genus alicui civitati peculiare 7 Puta Syracusis, unde ortus hic Comicus, et ubi scripsit. Et fortasse υποτριαιρα melius scriberctur. Sed moveor vocis πολιτικον insolentia, ut putem, aliud longe diversum voluisse Hesychium. Videntur quidam existimasse, eam Epicharmi fabulam vituperationem continuisse corporis cujusdam sive collegii reipub. Syracusanae, quod poeta appellavit 'Oρυαν vel 'Oρκα. Itaque legendum conjicio:

prae nota sabula ex Plutarcho Sympos. l. IV. . Macro

249쪽

L1A. III. CAP. XV.

hio, Polluce l. IX. C. 2q., Erotiano in Προ ααλον Et scholiasto Aristopiti ad Uespas. Cratini f thiam nominat Pollux l. X. c. 1 . et saepius eod. l. Priscianus l. XVIII. Cratinus in Pylina: 'Aταρ ἐννοουμαι diij τα τῆς μοχθηρίας Τῆς ῆλιθιοτητος τε τῆς ἐαῆς. Argumentum ejus comoediae cognosces ex interprete Graeco Aristoplianis Equitum. CADU Τ DECIMUM QUINTUM.Aleaidis et Turpilii Fugitivi vel Leucadia. Nuptiae di Uersorum poetarum. μεσαιον. Crate uaS. Pancratia stes Theophili et aliorum poetarum. p. I8 φίω σῖενδονῶν. Nuptiarum oei ακμιαῖ ct αἱ εωλοι

des Graeca Latinam hanc fabulam Turpilius, vetus Comi gus: nam ejus poetae fugitivos et Leucadiam citant Varro, Vonius, alii. Pollux l. X. c. 21. laudat Alexid in in αξι, de quo nihil pronuntio: etsi suspicor, Δευκαθία cribendum esse, et de hoc dramate intelligendum. Saepo nim, ut ante dicebamus, binomines fabulas altero tanum appellant veteres critici. In Alexidis versu, χορεινίου τομος κε, καὶ περικομαατίων, scribe metri gratia καὶ ε κομμα τι. . Idem poeta alibi: TQ περώιο - απολλυται. r11tophanes in Equitibus: IJερικομ ιαχτ εκ σοῦ σκευασω. it. Αντιφανης εν I οιαοις. L. IV. Γααος hoc drama apollatur. Sed et alius poeta, Diphilus, Γάμους comoe-1am suam inscripserat, teste Athenaeo l. VI. E Latinis es dramaticos poetas Nuptias docuisse invenio, Paculum, Pomponium L Laberium. In hemistichio Antipha

clligo. με αραιον GraeCum est, exponiturques Heruchioenter aut intestina tenuia. Ei voci locus hic dar1 r-xI: d beL Aut 3ώσατον scribendum, vel αετατιον. Ait eοοωνοε, καὶ Οὐτίων. Repetendum eX longinquo μ μ οφ

250쪽

228 1. CAsAUBONI ANIΜADV. IN ATHEN. νευει. Prava distinctio fraudi fuit eruditissimo viro, sed hunc errorem auxit ille insigniter, cum πολλα scripsit pro Nam hoc auctor voluit: Pedtim, auricu-

Iarum et rostri meminit A exis in Crutetra aut Pharmaco polia: ci us testimonium multa continens eorum nominuin,

de quibus est quaestio, paulo post proferam. Invenies locum Alexidis p. IO7. Kρατευας autem in fabulae hujus titulo scribendum esse, doctis omnino assentior. Etsi vix unquam sine menda scriptum hoc nomen in MSS. Nam etiam in optimis Κρατία invenimus aut Kρατεία, quod proprius abest a recto. Hic est Crateuas, nobilis, oro μυος, nominatuS Hippocrati, Dioscoridi, Plinio, Galeno, aliis. Ait: Θεοφιλος Παγκρατιαςy. Inter novae comoediae poetas fuit hic Theophilus, ut Pollux docet I. IX. , ubi de voce παρεμβολη disputans, quae in locum vetustioris ςρατοπε8ον successit, e Theophili Pancratiaste profert hunc versum: Εἶτ' ἐν χαρασυ pMεν ταυτα καὶ παρεμβολόν. Pancratiasten docuerant etiam Alexis et Philemon. et ex Latinis Ennius. Anaxilae e Coquis postremus ver-εις scribi debet: ' ρο uia' ε ρεῖν ἐςι, ρυγχη, καὶ ποθει Soquitur: καὶ ἐν Κασιδοῖ Scribo Καλυψοῖ ex l. IV. Circe et Calypso nomina sabularum hujus poetae, ex Homero nota omnibus. In isto Axionici, Zωμοποιω Θεραον ἰχθυνέ πανοι λαττων, stribunt eXcerpta Zωμοποιον. Fortasse scribendum Ζωμον ποιω. Proximus versus letaliter asse-iga ctus est. Tertius monstrum est merum: Urονται ανω ετε-

ράλικα σιλφίη σφενδονων. Debellemus hoc monstrum si modo pares sumus tanto incepto. Lego. Oιος vel potius

'Υος) ωταρια τε κ ακροκωλια σιλφίε σφενεονων. Vocem Certe ώταρια recte a nobis restitutam hoc loco , liquebit attendenti ad seri 'm verborum Athenaei. σιλφίε σσεν- δοναυ interpretor silphii condimentum vibrare et resperis vere super cibos. Durum dictum. Sed quid miremur δCoquus loquitur. Nec mendam tamen abesse praestabo. σιλφίω ἐπιγανῖν eodem sensu dixit Alexis: Mυελον Lysia λον επιγανακτας ειλφίω. Non multo minus insolens usus vorbi ἐπὶ Θουεῖν in Antiphanis Parasito: 'Eφθος τυρος επε- δονει πολυς. Postrema poetae verba aut potius gloriosuli coqui sunt ista: ωςε παντας ομολογεῖν, Των γαμων κρείττωτεγονέναι τήν λλον η μέρα adeo ut fate entur omnes, suo nuptiarum primo die inutiora esse repotia. Nuptiarum 1olennitas pluribus diebus celebrabatur. Primum vocabant γοόm ς' secundum ut Pindarus, vel παλία. Ηe

라틴어 텍스트