장음표시 사용
251쪽
παλis. Sic dictus is dies δεο τοῦ παDν ἰέναι, s tamen in-togra satis illa lectio. Latini vocant ropo:iu. Axionicus
eleganter εουλον η αεραν. GraUCis εωλα dicuntur omnia,
quae desierunt esse ἐν ακμὶψ novitatis. Sic M. Tullius Εουλον vocat librum, qui primam novitatis gratiam amisit. Sic transacto nuptigrum die primo, qui deinceps sequuntur, etsi sunt festi. εωλοι tamen jure dicuntur. Libro
quarto opponit auctor τας ακααίας των γαμων ημέραι et το ἔωλον τ ἐς συμιποσιαρ. Non erat serendum, issm elegantem locum tam male adhuc esse expostum. εωλογηικέραν desinentis sesti pulchre in D φρασει Καλαυδων describit Libanius. Rus verba adscribemus: sunt enim venustissima. τεταρτη, inquit, αμέρα τλην μεν ακμην της ἐορτῆς αμβλυνει' το πρὶν δ' κτε η μετ ἐκεινην σβέσαι δυνατοαν, αλλ' auσπερ αυρα τις ἔτι λεπτὴ πνεουσα, κατέχει Θραπτους ὀ καιροc ἐν ευφροσυναις αβ υδροτέραις. Pherecratis
Aῆροι adducuntur in testimonium a Polluce l. VI. c. l9. et t. X. c. 22. Non exstat in praecedentibus locus ille. quo rejicit nos, cum ait: οτι κυριως λέγετοα φυγχος ἐπὶτων συαν , προειρηται. Aeolossicon Aristophanis et Gerseiades inter celeberrimas ejus poetae fabulas passim memoratae. De Aeoloscone quaedam Platonius περι διριφορας κωuae8ιων. Inde prolata verba sic concinnes licet
cum interpretibus: Καὶ μήν ες το δεῖπνον ακροκωλια σοι τέτταρα ξψγησα τακερα. Antiphanis verba sunt: 'Eπειτα κώ ακροκωλιον υειον 'Aφροξίτ , γελοῖον ' αγνοεῖς. ἐν τ' Κυπρω δ' ουτου φιληδεῖ τριις υεσι , δέσποτα, ωςε καταφαγειναπειρπε το ζωον, τήρ δε βοῦς νηναγκασε. Poterant negotio nullo in legem vel jamborum vel trochaicorum haeo verba cogi: qui putabunt esse tanti, ingenio suo obsequantur. Mondum in foedo verbo Medum detegemus
ΠOS, et pro καταφαγε ν, comedere, emendabimus σκατο-
έαγεῖν, stercus vorare. Ita hes amat Venus, inquit, ut in 'pro . cum coeeret boves stercoribus Desii, Des ea necessitate exemerit, imo et eluerit facere. Qui nescit, quae περὶ p. ignτων σκατοφαγωγ βοων vetustas sabulata est, consulat Fstum in C prio bot i et paroemiographos. Quod sequitur, οτι δὲ Ουτως 'AQροὐτφ υο Θυεται, μαρτυρει Καλλί μαχος, illustrabunt, quae scribit Aristophanis interpres ad versum hunc ex Acharnensibus: 'Aλλ' κχὶ χοῖρος τῆ 'φροὀἰτνθύεται. pro Yςυρία recte viri eruditi 'Υςηρια. Vide Eustathium Iλ. λ. Ait: Φερεκρατης δ' ἐν Mεταλλεῖσι. De
auctore hujus fabulast non consenserunt critici veteres.
i Lratosthenes Nicomacho eam attribuebat. Harpocrati :
252쪽
ὁ ζ. Erotianus in 'Aρuae Pherecrati adjudicat, ut Athenaeus. Alexidis Kυβευται aut versa aut imitatione eX- pressa videtur fuisse a Pomponio. Ex cujus ADonibus laudant hunc versum grammatici: At ego retistic tirim Iangam . urbanatina nycio. In nupera editione male distincta sunt ista: κἀν ΙΠαυνυχιθι - 'Eροοισc quae recte sunt a Ua-ICcampio accepta. Dulodia calus Pherecratis passim in his commentariis laudatur: alibi offendere non memini. In ea fabula secerat poeta τοὐν εφθα is ποδῶν mentionem sed et apud Hippocratem, qui Pherecrate antiquior est, ποδα c o ος εφθῆς, pedes oviuos elisos, aliquot locis legere
τυρος επεδονει Eephantides poeta comicos. Tageniastae Aristophanis. αποβαας ηπατιος. δελοακος οπωρινης ητριρῶα. Collabi placentae aut panes. Durum dictum est, quod ex Antiphanis Parasito assertur: εφθος τυρος επεξονει πολυς. Excusabamus supra in-
solstitiam phraseos, quia haec coquus aut parasitus loquitur: quibus solent optimi poetae loquendi genera triabuere ganeoni et homini inter Ollas ac patinas educato Convenientia. Aliter qui ferri queat το ἐπεδονει , non video. δονεῖν est strepitum in turba facere. Hic simpliciter ad declarandam rei copiam usurpatur: quia sere Copiae comes strepitus et ταρούτις sive δονησιe. Fortasse
etiam εφθοῖς scribendum. Εcphantides, cujus subjectum est testimonium, antiquus fuit comicus . sed ita obscurus, ut parum absit, quin ipsius etiam nomen cum scriptis omemoria hominum sit deletum. Servatur adhuc alicubi, ut hic et in glossis Hesychii, cujus sunt verba: Eκκαοι- ριλωμιένη , ου Xοιρίλου ὐσοι scrib. τοῦ X. vel sc X. σα). Ἐκφαντίδy γαρ τω κα uus y Xοιριλος θεραπωγ ῆν, cc συνε- ποιεῖτο κωμωὀίας. In Aristoplianis scholiis alicubi Φρα σίδνης pro 'Εκφαντίδνης memini observare. Tageuissartim Aristophanis meminit ejus interpres Graecus ad Ranas aliisque locis, et PolluK l X. c. 23. Poetae Verba: πα-
253쪽
LIB. III. CAP. XV s. 23 Iεχτέταιαπι γαρ Lπαρα καπτων. Ita mΡlius, quam, ut in ipsius scholiis ad Acharnenses. παρατεTχααι γ χρ Saepe diximus, veteres grammaticos in rocitandis auctorum locis parum sui sie religiosos, et vorbis suis saepe il- p. lorum χρεία c corrupisse, servata solum sontentia. Sequentia non intelligo: αλλα φέρετ ατόjΘασιν se ατ ον. Da- lecam p. videtur legisse αποφυσιν , ματίου vel γ' σατίαν, qui vortat bi patis extremum fbram. Jecoris serοφύσεις et πτερύγια, quae Hieronymo pluuulae, et αποσχίθας scio quid Galenus aliique medici Graesi appollent: α τό χειν hoc sensu legi nunquam. Pro αποφυσιν etiam αποφυαθα scribi potest. Sic enim αποφυαδας εντέρων dixit philosophus l. IL Historiarum. Omnino de hoc loco parum mihi constat. a xris quidem non dubium logi debere, ut statim καπριῆιου. Aut certe κτατίων, ut in Eubuli versu:
opinor, aliquid. Si ad probabilem aliquam sententiam locum hunc in Omnibus M,S. corruptissimum volumus refingere, possumus ita Concinnare: αλλα φέρετ ῆ προ
num, ut arbitror, intelligit. Sic alibi hanc vocem cum adjectione simili legas: puta, aut νειον, aut αἴγειον, aut αργειον. Pergit Aristophanes: or σπληνος . ρυ εςιν. Proba, ut videtur, lectio. Tamen aliud suadent membranao, quae habent η σπληνος, γὶ νῆςιν. Sic vocatur pars intesti. norum et ipsa inter cupedias. Corrupta manifesto, quae sequuntur: χ' Ζελφακος. η ρ ης, γῆ τριέα. Date Camp. semendavit γ' κεςρέα. Non erat illa convenisens hujus loci morbo medicina. Infra hoc in libro ita scribitur: σῆ δέλφακος οπωρινῆς τρίαιναν. Vir optimus ut corruptissimam hanc γραφὴν damnat: ego probo, non ut rectam, sed ut rectae proXimam. Legendum enim: f δελφακος οπωρινῆς γητριαῖα. Partem suillorum intestinorum ήτριαῖα vocabant. Idem poeta in ThesmophoriaZusis: ου δὴ σχα- ο εο, μ s τριαῖον δελφαπος. Lucianus Lexiphaner παρεσκευαςο ὁκ πολλα και ποικίλα, ὁ χηλα υεια , και σχελίδες, σκαὶ ητριαῖα. Jam Vocem οπωρινῆς asserimus auctoritate
Athenaei, qui l. IX. ex hoc loco probat, usurpasse Aristoplaanem nomen δέλφαξ genere so seminino. Esset autom probatio illius nulla, si scripsisset Aristophanes 1
Addit postremo comicus μετα κολλαβων Collabi, ait vir doctus, placentae cla Dis similes, qui siderin citharis tendunt. Vertibulas, puto. aut verticilla intellexit. At quomodo erunt aut dicentur placentae istae
254쪽
232 I. CASAU BONI ANIΜADV. IN ATHEN. collabi, si clavi formam reserunt 8 Nam omnis placenta aliquam habet εχ πλατορ ἔκτασιν, aut πλακους non erit, nisi quomodo pyxis dicitur, quae est ex argento Vel auro. Qui putabant e veteribus, dictos esse collabos a similitudine vertibularum citharae, panes illos, non placentas, appellabanti Verum alii notation om nominis aliam asse- .runt: sic enim dici placentam quadratam parVulam εκ αε--τάλων κολοβουρώνην. CAPUT DEC1ΜUΜ SEPTIMUM.
Dion socies medicus. Leonides grammaticus. Damo vetus scriptor. Damius Colophonius. μητρα, μιη' τροπολις καὶ saxi τηρ των 'Ι τοῦτοκρατους υιων. Hippocratis Coi laberi, et de iis proverbium e Tres PMs . fratres. Hippocratis Athenien sis libesi, et de iis
vetus dictum: Τῆ πατρος τα παιδὶ s. ProVerb. zVitam pulmonum vivere, veI ostrei, vel plantae. Grammat/ci ακοι Θοβαται, et eorum Dinae. Multis locis sectum videas ab Athenaeo, ut de apposito cibo testimonia primum ex poetis et philosophis proferat,
deinde autem ex medicorum libris naturam illius explicet. Propterea scribit isto loco: Τοσκτων λεχθεντων καὶ περὶ
τουτων,-των ιατρων οἱ παροντες ασυμβολοι μετειλήφασ
οι etiam de istis haec dicta essent, ne medici quidem, quia erant . prius illa gutturrent, quam f)mboum contulissent. Quid symbolas appellet, satis declaratum est l. I. c. q. Videtur autem Athenaeus hoc dicere, omnes aut plures certe medicos, qui convivio intererant, aliquid de scriniis memoriae, quod ad rem faceret, prompsisse in commun0. Nam hoc ista spondent: των ἰάτρων οἱ παροντες. Spem tamen hanc nostram egregie auctor destituit, unius Dionysioclis verba proferens, et ea quidem adeo pauCa, ut non sine magna ratione deesse aliquid hac quoque in parte nostris hodie codicibus suspic0ris. Statim enim sermonem velut lampada cursu excipit Loonides, diversae professionis homo: καὶ ὀ δεερυνίθηρ Δ:ημων ἐν τεταρτωἈτθίδος, 'Aφείδοι τα, φησί Leonidus autem dixit: Da-1non in libro quarto Alibidis narrat. Errant, qui putant,
255쪽
Leonidam esse auctoris illius nomen, cujus mOX Verba asseruntur. Ille vere unus suit e convivis, ut docent clare sequentia haec non multo post: περιενεχθDτος του
καλουμένου ιυραίου, ὀ Αεου ς ε par. Philologum fuisse ci
Dalecamp. illo in loco υμων, non, ut editum est, ημων.
Errant etiam, qui Ax μων putant esse a δῆ ιος. Est enim Demon aut Damon vetustissimi auctoris rerum Atticarum nomen. Is ipse est, cujus testimoniis Plutarchus in Theseo saepius utitur, et scholiastes quoque Aristophanis proverbia explicans ὀ Διος Κορινθος ad Ranas, et Noctuam Arhenos ad Aves. An idem sit Damon, qui de Byzantio scripserat teste Athenaeo l. X., non scio. Fuit et Damius Colophonius scriptor alius multo recentior, cujus nou- nulla exstant in Athenaei de machinis bellicis libello. Thymoetes, cujus meminit Damon, Oxyntae, regis Athonarum, ex concubina filius fuit: qui ultimus stirpis Thesei regnum obtinuit, mox scelere partum imperium scelere amisit, spoliante Melantho Messenio. Pausanias, Eusebius, alii. Deinceps de vulva suilla ita scribitur: νητρα εεῆς ἐπει τηνεχθη , μητροπολις τις ως ἀληθως ἡ τακαι ροτηρ των 'Iπποκρατους υἱων, ἔς εις υωδίαν κωμιαδουμενους οἰ8α. Deinde illata est vulva, metropolis revera et materi horum Hippocratis, quos propter ingenium Diuum scio esse comicis irrisos. Non sunt isti magni Hippocratis liberi, Telesippus, Demophon et Pericles, de quibus exstat vetus dictum, Tres fratres, sed lurconis cujusdam Atheniensis soboles, quae proverbium sustulit: Του πατρος τοι p. i86. πωδία. Helluo pater, helluones filii. Horum ait suis metropolin et matrem vulvam suillam: quasi porcos ap- pei laret porca natos. Non ex alio animali num0ro1ior materia ganeae. Alludit autem scriptor eruditissimus adversus Antiphanis in Ρhilometore, qui super vulva aliquant 3 post citantur: aut etiam sortasse ad dictum Chry-
qui Archestrati carmen, quo ganeonum gulam Eru. diit. ροπολιν τγlo Επικουρου φιλοσοφlας nominavit. Apago viri docti emendationem μητροποιον scribentis pro μητροποDν. In Platonis loco e Protagora scribe συνεῖνα,
non συνάνα. . Ipsum vide. Scribo etiam locum o Philobo
minum, sed palmonum visam vivant , et eorum marinorum
256쪽
23l Ι. CAsAUBONI ANIMADU. IN ATHEN. quae in testaceis corporibus sunt animata. Non ἐμι υχ . Postrema verba periphrasin continent ignavissimorum Ostreorum . quorum vita non multum differt a vita plantarum. Platonis locum illustrabunt Galeni verba, quae
spongiae, holothuria aliaque hoc genus Zoophyta, de quibus accurate Aristoteles i. IV. de pari. anim. In X. Nicomach. et Ι. ad Eudem. , qui semper dormiunt, φυτου. θυ βίον dicuntur. Pro quo Hieronymus ad Pammachium: in modum glirium υiet ere. Caeterum ostrei vitam viυere paulo aliter usurpat Plutarchus in comm . salubr. praecepi. . de iis loquens, qui necessitatem uno eodem- quo semper modo vivendi sibi imposuorunt. οῦκ ασφαλὲς, ait. 9θου ἐχθιου, έθε πολίτικον, ουθ' ανθρωπικον, αλλ' ο ρεουτινος ζωθ προσεοικος, χj ςελεχους, το αριεταςατον τοῦτο. Ulpianum ait Cyn ulcus τας ακανθας συναγειν, assiduas illius disputationes de vocibus reprehendens. Spinas vocabant grammaticorum quaestiunculas. Antiphanes in epigrammate de grammaticis: ἀτυχεῖς σῆτες ακανθοβαται. Sunt, quibus placet ακανθοβοται, qui Dinis UefcΠntur. Sed verum omnino est ἀκανθοβαται, per Diuas ingredientes.
Quod unica hac voce Antiphanes intellexit, pluribus ex-prossit Athenaeus: 'sto αν επιγοποδας κριι ανα τρηχεῖαν oνωνιν αεὶ διατριβων. Uerfuns ussidue inter echinopodas et peras ouones. Echino pus et Ononis sive anoris aculea. tarum herbarum genera sunt. CAPUΤ DECIMUM OCTAVUΜ.
μενος, loturus. γ ν δ' ἐγω. υππιτιον et κομμιοι. Eustathiam codices.
87. Ulpianum reprehendit Cynuleus, quod strenam Romanorum Graece dixiv t επινομίξα. Mihi videtur hic Ari-
257쪽
starchus ot imperite sacere et inhumane. Existimo enim, ita ab Ulpiano vocatam non strenam quamcunque. sedeam, quae Imperatori de more donabatur anni novi ini tio. Haec vero elegantissime potest dici ἐπινομὶς quippe data ultra legitimum canonem et Onera necestaria: quod pulchre exprimitur Graeca illa VOee. Notabamus ad Sue tonium, deesse Graecis vocabulum, quo Latinum sirena reddant λυ ανθ' ευρ c. Quare laudanda potius Ulpiant in. lustria, qui istud non inepte CXCO ita Vit, quam repreis
hondendus conatus, etiamsi minus est, quod voluit, asse cutus. Alii Graeci novum Verbum ευαρχισμὰ finxerunt in eam rem, ut pridem diXimuS. Recte autem Atho nuous scribit, strenae et morem et nomen ab antiqua traditione ductum este veterum Romanorum. Symmachus l. X.: Ab exortu pene urbis Martiae strenarum et tis a MD-vit, auctoritate Tatii regis: qui verbenas felicis ni boris ex luco Streniae anni nobi auspices prImus accepit, D. DImperatores. Nomeu iudicio est, viris strenuis haec contie. nire ob virtutem, atque ideo Vobis hujusmodi in ne doleri quorum divinus animus mugis testimourum vigilantiae, qtiam omen exspectat. Quae deinCeps sequuntur reprohensionos
Ulpiani, omnes ejusmodi sunt, ut ex illis , si modo in. juria ei non st) appareat hominis ingenium prorsus φιλο ινον. Neque enim adduci possumus aut ullo modo debemus, ut viro exacte et sollicite docto sex hollonis mi imperitia has stribligines excidisse arbitremur. Verius puto, Ulpianum his vocibus et loquendi generibus usum vel per jocum, ut eos rideret, qui serio ita loquerentur.
v l ut πολυαναγνωσΔν suam Venditaret, auresque eruditorum in se converteret. Fieri enim potest, ut ista, quo rum nomine hic reprehenditur, apud scriptores non po stremae notae 1 operisseti Multa enim, ut scimus, etiam Ciceronibus et Demosthenibus, nedum poetis. qui sibi omnia licsere volunt, exciderunt notanda nobis potiusquam imitanda. Contra Ulpia ΠUS, cum in antiquis scriptoribus semel sortasse horum aliquid observasset, illo uti non verebatur. Hinc illa sartago loquendi, cujus hie a cynico philosopho aczusatur. Ait igitur: hἰ συ εἶ θ κα
258쪽
Optimus: nam ita verti debuit: nonne tu is es, qui nobum et quo Nysis nouduin era , φαινολην, reperitur enim,
optime, paenula dicta φαινολης ) dixisti αχρνηςOM, Puer Leuce, da mibi paenulam αχρηςον. Videtur Ulpianus puerum suum Latine compellans paenulam petiisse. Cynui P. I 88. Cus ut Graece idem diceret, φαινολης pro Latino verbo posuit. Sed Vlpiunt reformidans ingenium excusationem adjicit. ideo se ea voce uti, quia exstaret apud scriptores nonnullos. At Ulpianus ab illo casti atur ob dictionum αχρηςος. qua usus erat sane quam insolenter pro ουδέπω ἐν χρεία γενομενος, qud nondum tuit /n usu Id verbi hac Dotione barbarum esse, constat. Quare etiam disertissimus et hellenismi peritissimus Lucianus in Lexiphane hanC vocem non praetermisit. Ille liber ingeniosissime consectus veluti laterculum quoddam est omnium dictionum αδοκίαων. quas semidocti hominos Athenaei et Lu- Ciani temporibus magno cum eruditorum sastidio soliti usurpare. Verba Luciani sub indocti cujusdam persona
ἐμ αυτόν. In his paucis verbis multae ineptiae notantur.
οπτος ridicule positum pro ορατο c, qui potes vii eri , qui incipit ese in coni ectu. Nam etsi id vox illa significet,
non est tamen ea notione in usu. Vide l. VIII. c. q. ἄχρη- -ατια pro nova et, ut Cyn ulcus interpretatus est, μιγη πω εν χρέαρ γενο αενα. Insulse et barbare: nam ἀχρησον est contrarium τοῦ χρης, rem improbam significat. Simile peccatum in αφορητα pro nondum gesta. Sic accipe paulo post , cum ait Pomprianus Philadelphensis oro
Cynuici: κοω si μοι τας βλαυτας τας αφορήτους και την Lyεςρμα την ἄχρυον. Inepte etiam ευήτρια appellat calceamenta. Est enim textrinae vocabulum, et vesti subtili ac bene textae convenit. Plato in Politico: λεῖον καὶ το λεγοuενον ευητριον υφασιια ευναγοντα ἐξ αυτων. Strabol. XV.: τάς ευητρίης υφαίνεσMι σιγῆονας. Hic fatuus ευη.σρια υποδγηματα, elegantes calceos signissicans, dixit. Etiam
Aoschylus in Dictyurgicis vel Dictyulcis, ut nominat
Hesychius , ducta translations a vestibus, aliud nescio quid ευήτριον vocaverat, sicut observat Julius Poll. l. VII. c. IO. Postremo et ineptum et βλασφημ ον est pro exii εἴέφρησα, quod valet ἐξήρρησα, in perniciem abii. In verbis Ulpiani το Aευκε perperam putarunt esse adjectivum: nam aliud λευκος. aliud Aευκος. Sic vocabant fervus interdum παῖ A κε' non παι tantum, aut proprio
259쪽
solum nomine. Alexis: IΠαῖ Στρο αβιχίδη, μῆ των μερινων ἀργυρωμιατων. Vocabulum φωυο ῖς multo ante Athenaei 1aeculum Graece loquentibus ot scribentibus cepisse usurpari, et indicat obscure Cyn ulcus, et scimus nos verum esse ex epistolis Pauli Apostoli. Putamus autem , ut jam diximus, praeter το αχρη ον Caetera Latine dixisse Ulpianum. Sequitur alia castigatio: εἰς βαλανεῖον
significet periturus. Sed mirum quid praetexi isti voci
quiverit. Caussa enim dici nulla potest, cur eX απολουσο- μειος fiat απολέυενοc. In caeteriS quo colore peccata tegi potuerint, perspicuum. λουμενος pro λουομενος icimus cu-xisse Atticos: pro λουσομενος nemo unquam. Praeterea p. I 89 In Lexiphane hoc non est notatum a Luciuno. Scribebam aliquando απολουσομενος , satis in eo ratus inesse ακυρολογίας, quod pro λουεσθαι dixerit απολκεσθαι. Illud enim rectum, hoc non rectum: quemadmodum ex VII. Pollucis intelligimus et usu auctorum meliorum. Proinpterea Lucianus suum illum barbarum ita loquentem 1nducit: δέος, μὴ ἐν λουτρίφ απολουσωμεθα. Et paulo ante: χαιρα μετά, κααατον απολουομενος. Ubi tamen scribi malim ἀπολουμιενος, ut duplex sit culpa, et ακυρολογια, et το βλασφημον. Eclogae Hoeschelianae vulgatam lectionem aperte confirmant: etsi aliter, quam in editis, sententia ibi concipitur. καὶ περὶ βαλανείου , inquit, ήρώτα τον παῖθα, I bH απολουμεθα; Retinendum igitur το μολουμενος' quam firmat etiam, quod subjicitur, ea die periisse Ulpiano paenulam Canusinam, subreptam a balnearibus su-ribus vel praemiatoribus. Nam indicare voluit Cyn ulcus, habuisse omen illam non minus infaustum, quam ineptam vocem -απολκαενος. Sic mox: Drεo' ἴτως ἀπολμμεθον, post ista lavabimus nos duo. Alterum, quod in Ulpiani superioribus verbis notatur, est γην δ' ἐγω ' quae voculae tunc frequentes erant in ore των 'Aττικιςων. Lucianus non uno loco hujus suae insulsitatis eos admonet, et, prout meriti erant. salse irridet. In voce Arάπιον error perspicuus est, qui deinceps notatur a Cynulco: nequo hic quicquam obscuri. Facetus vero nimis censor isto errorem errore corrigit, et plane, quod ait vetus verbum, ῆλω τον ηλον, πασσαλω τον πάσσαλον. Non enim
nus est absurdum, προσκομμα appellare plagam sub DLulia aeceptam, quam μώπιον nominare vulnus tibiae
260쪽
illatum. Scribe παροι τινι των φιλων ἰατρae cum Vulgatis rhoc malo, quam ἰάτρων, quod habent MSS. Ait Cynul
de illud εἰς νέωτα, anno sequente J Unde illud τανιαις, Quod tamen ceu plane γνήσιον Athenaei non profert solum, sed etiam interpretatur. CAPUT UNDE ULCES 1ΜUM. Aνθρωπος ουκ απάνουργος. ονοματοθηραι, θηρολε- , λ, εξιθηρεῖν. υποδησαμενος τον πώγωνα. ωμολινον, in Volucre. ρθοντη περιδεῖσθαι πωγωγας. οπτος ταριχος, cutis uadida. συντριβεσθαι, συντριβη. Inferiae mense Februario factae ex more Graecorum. κορυειν de frigore. καυματα , Caumata. αποκαυματα, pedum perniones. Nix calida quibusdam. Transit cyn ulcus, misso facto Ulpiano, ad similem Pompriani Philadelphensis criminationem, cui hoc tribuit
elogium: ἄνθρωπος ουκ ἀπανουργος, ονοαατοθηρας καὶ αυτος. Id est: homo industrius, fere verbo; um etiam ipse captator. ήκ απανουργος Valet πανουργος, solers et in pDius: nam ea voX interdum in bonam partem accipitur.
ονοματοθήρας dicitur, cujus omne studium in vocularum observationibus positum. Philo Jud. de Essenis loquens: φιλοσοφίας το λογικον ως ήκ αναγκαιον εἰς κτησιν αρετῆς λογοθηρας απολείπουσιν. Idem significat θηρολάης, ut explicat Hesychius. Leges apud A. Gellium λψεις τηρεῖ l. ΙΙ.: Nimis minute ac prope etiam subfrigide Plutarchus in Epicuro accusando iέξεις τνηρει. Gravius tonat λελ- Θηρ apud Epiphanium: sic enim solet appellare eum, qui undique ex sacris literis voculas aucupatur ad sui dogmatis confirmationem. Ut l. II. contra Arrianos: προπres.