Animadversionum in Athenaei Deipnosophistas libri quindecim. Accedunt virorum doctorum emendationes adnotationes vel editae vel ineditae

261쪽

LIB. ΙΙΙ. CAP. XIX.

σαντες τοίνυν οι λεξι θῆρες ευθυζ. Et paulo post: περιή

πον. Et λεειθηρεῖν saepe apud eundo in magnum scriptorem. Hujus igitur Pompriani ineptias videamus. De illis, 'λαυτας αύτοργητους et εφεςρβα αχρηςον , dictum jam

super. cap. Addit: ἐγώ γάρ circ. σοι μενος τόν πωγωνα προσαυρευμ τουέ εταίρους. Videtur suis te moris, ut, qui promissam barbam alerent, eam nodo adstringerent, aut nelcio quomodo vincientes componerent: quod hodieque facere multos videas. Hanc barbae ξεσιν Pompejanus intelligit: qui tamen, ut inepte usus in ea re verbo t. ο- δεισθα, βαρβαρι σμοῦ reus peragitur a Cynulco. Sic accupiebam apud Lucianum verba Lexiphanis: έγω si ἐν υπο- ἐλησα λενος ρευοαην την κεφαλην οθοντη ξυστρ nisi tamen υποθσαμενος signilicat ibi involutas hum ris Irmeo. Ita enim fieri amat, quoties aut caput pectimus. aut operam tonsori damus. Plautus Captivis: Ne id quidem iu-

volucre injrcere vosiit, vestem tit ne inquinet. Graecis ωμ ολινον, ut Pollux adnotat. οξοντὴ ξυστρα, dentatas uil, ridicula periphra1is pectinis. Caeterum qualis

ista fuerit barbae ξεσις, nondum didici ex lectione Veterum. Nam περιξεισθα πωγωνας in Concionantibus dive so plane sensu mulieres dicuntur, quae ut viros mentiuntur, imberbe mentum adscititia barba 1ibi vestiunt. Per

την ληκυθον. Est mihi assinu falsamenitim. I, vero a fer nihl olei amptiliam. Nihil est in his verbis, quod prima facie cujusquam eruditas aures jure offendat. Nam quod arbitrantur interpretes, Γλαίου ληκυθον inepte dici, tam falluntur judicii, quam faciunt imperite, cum vertunt trudum. Non poterant absurdius. Caeterum ςλεγγὰ κάλλ κυθος, si usi et ampulla, adeo nota suppesilex est balineas perentium in omnibus Graecis Latinisque scriptoribus, ut admonui1Ie pudeat. Sic autem accipio hic quoque του ἐλαίου. λγηκυθον. Quare etiam praecedentia Verba, οπτος γαρ sit μοι ταριχος, interpretor de cute squallida et illuvie deformata, quae insulsa translatione appellatur hyaluius ti amentum. Lexiphanes hoc dixit: καιρος Dι χρίε 7θρατο siHοκχέζ. Subjicit Cyn ulcus: προτερον γοψ συντρί - Ἀθο:/, prius enim umbo defricabimur. Hoc quidem Pom- p. I9Dp unus voluit, sed verbo usus est et alieno et inominato. a. 't τρίβεσθαι Graeci hoc dicunt. At συντρίβεσθαι 1ssem est, ac Latinis conteri. Quid sit discriminis inter τριββιν et τριβων vel ἐκτρίβειν, nemo ignorat lingua.

262쪽

uao I. CASAU BONI ANIMADV. IN ATHEN. hujus non imperitissimus. Levitici C. I. 28..i'erpretatione των LXX, ut putant: σκευος οςρακινον, ά ἐχνἐν αυτῶ, συντριβησετα ' ειν δε εν σκευει χαλκ' ἐψηθζ, ἐκτρ ει αυτο κάj κλυσει υδατι. Vas testacemn, in quo fuerit coctum, συντριβησε roci, confringetur: lita autem in aereo vase coxerit, εκτρηει, detergebat isiud, et aqua abluet. Inde συντριβη, calamitas. BasiliuS: οταν σοι προσήλ α - γηθευ, μη περίιδης αὐτου την συντριβην. Jure ergo irrisi doctis, qui de balneorum frictionibus loquentes eo verisbo usi, ut Pomprianus hic et Lucianeus Lexiphanes: εἶτα συντριβέντες, καὶ αλληλους κατανωτισαμενοb κ --πα δαντες τω γυμνασίω. Quod sequitur de mentis ebruarii appellatione et inferiis, quae eo mense dabantur manibus defunctorum, ex Latinis scriptoribus et Plutarcho nemo hodie nescit. Id vero institutum a Graecis manalse ad Romanos, paucis sortasse notum est. Observamus tamen nos, in diversis Graecorum urbibus eadem sacra eodem

tempore solita celebrari. De Athenien1ibus testis Hesychius. Mιαραὶ ημέρα, inquit, τῆ -μηρι ος

thesterion inter menses Atticos Februarii Romani et Martii partem complectitur. Similiter Apolloniatas mense

Anthesterione solitos τοι νομιμα συντελεῖν τοῖς τελευτησασι,

scribit Athenaeus l. VIII. Porro quae hic de expiationibus mortuorum dicuntur, non alio spectant, quam ut

totius anni frigidissimos fuisse illos dies sciamus. . Ideo

ait: έν φ τοῦ χειμωνός δει το ακμαιοτατον. Cum igitur haec anni tempestas es Iet, hic coeli status, tamen ita loquitur Pomprianus: ουκ εἶξές με πολλων ημερων ρια τακαυματα. Pitires funt dies, cum non vidisti me propter caumata. Quid appellat caumata' Non sane, quod 1omniavit Dalecampius, cujus subtile commentum prorsuscit a vero alienum. Gumata Graeci Latinique auctores dies anni ferventissimos nominant. καίειν enim urere est. Infra h. l. : κραταις καυματος ωραν, validi aestus tempore.

L. XIV. : τα περισκελη καυμιατα, dii illimi ad iobrandum ardores. Clemens: ἐκβαριζεν coρα καυuατος θερομενος ήλ . Hieronymus ad III. cap. Isaiae: dicuntur Graece Θέριςρα ab eo, quod ἐν θέρει, boc est, in aestate, G caumiate corpora proteeant foeminarum. Sed putidum eit, pluribus id velle probare. de quo nemo potest dubitare sanus. Insaniam igitur illorum potius notemus, qui contrariam δε διαμέτρου significationem huic nomini attribuerunt. Non enim solus Pompeianus hoc morbo laboravit. I. i.

263쪽

ciani Dexiphanes: ἐκεινουο διαφῆκα, τοῦ τε κρυους ενεκα, κάλ

καυαχτα. Nunc erroris hujus fontem aperiamus. Culoret frigus etsi contraria sunt, diversis tamen viribus eosdem essectus edunt in corporibus animalium. germinibus. floribus, fructibus et aliis. Flacciditas primum exhausto p. I92. sicco aut corrupto , deinde ariditas, casus etiam saepe, postrenio color ater. Frigoris enim Vehementia naturaalem calorem intus compellente, sit illa, qua se Aristoteli et I hsophrasto dicitur αντισερμασις, Galeno μανακλησις, recentiorum nonnullis circum obsistentia. Et caloris et frigoris effectum eadem voce, καιειν, urere, Graeci Latinique scriptores expresserunt. Nam frieus ti erρ aut οἱ om dixerunt Aristoteles, Theophrastus, Xenophon, Virgilius, i linius, Lucanus, nemo non. Proprie tamen καίειν ignis est: qui autem τα καίειν dicunt, eos ήκκληδη λεγειν, pronunciat Theophrastus l. des igne. N scivere harum locutionum diversum esse rationem isti imperiti, qui summum irigus καυμα censuerunt tam bene posse dici, quam recte effectus ejus καυσις appellatur. Hine etiam aliorum stulta manavit sententia. nivem calidam esse affirmantium, quia dicatur pedes urere. Et pedum

p niones απο υαατα. Nam ita vocavit recentior Graecia, quae vetustiores χίαετλα, auctore Suida. Galenus de fac. sampl. med. testis hujus vesaniae, rem sibi fulta scri-hens cum homine . cui ita videretur. Apponam illius verba, quia sunt elegantissIma: παραπλώιον ποιουσι του λέγοντι την χιονα τω πυρὶ τηνν αυτην αωθησιν ἔργα εσθαι. καθ 'ς συνηθείας τῆς εις τοσουτον αλλοκοτου γρησεως των νοματων ἔφη αοί ποτε, μηθὲν κωλυειν φαναι, τηναυτ' ἔχειν ποιότητα τε κρή θ ἡ υν πυρὶ τ=ὴν χιονα κ' γαρ καf ταυτην πολλακις αποκαίουσαν τους πόδας των δι αυτης επι πολὐ βαδισαντων. των μιέντοι τοιουτωνανθρωπων κ σμικρου χρεία τον ἐυπον αποκαθῖροα

τηρ-Legant ista et similia his sexconta in summi

illius viri scriptis. quibus persuasum est, perire studiis sapientiae, quicquid temporis impenditur studio linima, rum. Sed hunc errorem επιθμιον alibi satis castigavi.

264쪽

pta in nugis. Alta quaedam observata. Addit Cynuleus: τ)ῆς δε των riανα ναίων ἐορτῆς ἐπιτε.

voLός μι τῆς ἀλήκτορ'ς Α' 'ς κ r τες ωαερα Cum celebrarentur uuinquatria, essetque propterea iustii um, dixit Pomprianus: Natalis est innuptae Minervae, is bie dies nefastus est. Rem gestam Romae narrat auctori adue Παναθηναίειν ἐορτή, festum est Quinquatriorum Romanorum , non Panathenaeorum Athenientium: ejus solemnitatis prima dies censebatur Minervae γενέθHος. Ovi- 'iodi dius: Muguiue prims Uscst: uec fgs coucurrere femor

'''' missis. quod est illa nata Minerva die. Palladem vocat ἀλέκτορα. hoc est, ἀε παρθένον, semper Ur rnem. Sio Floetram volunt dictam quali αλεκτρον aut αλεκτορα . quo lusum maligno animo ab Helena lito versa in Euripidis Oreste Πα3ενε, μια ιρον ῆ, μηκος 'Hui τρα χρ κ. O cirr-υere Electra quae maues diu. Hoc primum notandum in Pompejani verbis ut καινὸν et κενοκ. Simul alterum non minus insolens: Moιος dies ne iussus, ustitium.

Lexiphanes etiam insolentius: ην μεν γαρ αδικος ηριέρριὰ. αλουος. Tertium prioribus P r et si mile: η τητες ημερα o o dier hodiemur. Nam τ τες de praesente anno dicitur. non de hodierna die. Subjicitur: ωχλεσε δέ ποτε κω

γρησαντος τῆ θεῆ, εχ πιον. R. tein nostrum D stbisnliouando reυereum, cum ei nullum responsum deus deri yet. Doensii ἄχ-. Voluit dicere ἄπρακτον' sic enim solens Graeci auctores loqui. Fortasse et xχρηματων licet. sonuens nota controversi Jaris est: Θαυμαςη ὀ Pροι- , λωκ η ἀνυπόςατος. Mirandum est Romanorum mpeiario, cura iam et i erum nemo sus mear. Albena

265쪽

non probatur, hac notione usurpari vocem ἀνυπόςατος. Non desunt magni scriptores, quorum judicia censurae Athenaei opponamus. Ita enim saepe usurpant Demosthenes, Polybius, Diodorus Siculus ot Dionysius Halicarnasseus, scriptorum censor severissimus verborumquΘdiligentisimus. Verba illius sunt l. IX. : ου γαρ -ονιτί γαν Αοκουν ἀποθανεῖν Σίκκιον , ἄνδρα κρέ ρωuην κρῆ Q ἀνυποςατον. Vertere potes intolerandus. Quomodo dixit Justinus: Caetermn intolerandi forent, se, quantus his impetus est, vis tanta et perse verantia esset. Vel infusistentabitis. Lactantius i. VII. C. Ι7.: Hic in rabieurahiti dominatione Dexahat orbem. Athenaeus, auctor libelli demach. bell. , in descriptione arietariae testudinis: ἀτινα φάρομενα διά τί is εε αυτῶν παλμιῶν ἀνυποςατον ποιοῦνται

την βίαν. In altera tamen significatione usitatius hoc nomen. Glossarii auctor cum deipnosophista eam solam agnoscit: ἁνυποςατος, το μή o ροος, sine substrantia. Didymus, sius quis est alius auctor libelli de proverbiis: 'Oυμ πόκκο τεῖς ἐπὶ τἀν α ποτατα ζητουντων. Etiam Hieronymus, vir longe doctissimus, ambiguum esse apud Graecos

hoc vocabulum fatetur. Postea reprehenditur Pomprianus, quod vas calefaciendae aquae parari solitum Romae, miliarium appellatum, Graece nuncuparet Arνολέβητα. Miliarium in Glossario vertitur Θερμιηρον ' quae VOX Corrupta non est, ut docti putant, sed subaudiendum ἄγγος, et i La accipiendum, ut cum ait Hesychius, κελέβην esse ποτηριου εἰδος ρμηρου. Ut non videatur nec staria eorum conjectura, qui θέρμητρον emendant. Vocem Μνο-

λεβης damnat et Lucianus. Facit enim Lexiphanem ita loqui ο μεντοι ἰπνολέβης υπερπαιφλαζων εἰς κεφαλ νημῖν επετρεπε τους ανθρακας. De hoc genere vasorum, in quibus aquam calefaciebant, quaedam adnotabamus ad

Theophrasti Characteres c. de impudentia. A Pompejano p. 9 transitur ad Dionysium tyrannum: quem narrat auctor etiam in xeiba saevitiam suam extendiste, et novas significationes multis illorum attribuisse. Virginem, inquit,

vocabat μένανδρον, οτι μένει του ανδρα, qtita virum em pectat. Columuam μενεκράτην Vel μενεκρατη, οτι μένει κρηκρατεῖ, quia monet, neque loco movetur, eademque τει, id est, coni , t sive fustinet aediscium. Jaculum βαλαντιον, οτι ἔν. τίον βάλλεται, quin coutra jacitur,

ad est, in hostes qui sunt e regione. Vana est, quam asserunt, distinctio, quas βαλαντιον cum unico λ crumen m lignificet, cum duobus jaculum. Meliores libri hic

266쪽

1. CAsAUBONI AN 151ADV. IN ATHEN.

unum λ agnoscunt. Et in glosiographorum commentariis ita scriptum: βαλαντιον το ακοντιον , ὀιχ ro β.ίλλειν τους ἔναντας. Quae illorum observatio paene persuadet mihi, etiam alios, praeterquam Siculum tyrannum, βαλαντιον pro jaculo usurpasse. Murium latibula vel, ut vocat

Plautus, cubilia αυς:ήρια, οτι τους τηρει, quiti In ιuis posita murium fatis. Sed legendum est ex epitoma: κά ταο των μυῶν ὀιεκθυσεις, non θ' εκθυσεις. Uranopolis ab

Alexarcho rege condita ea est, cujus Plinius meminit in descriptione Macedoniae. Heraclides Calatianus, historiarum conditor, unde Lembi cognomen invenerit, frustra satagunt hodie docti post Diogenem Laertium, quem potius consule in Heraclide Ponti . ιρθροβοαυ scribendum. non ὀρθοβοαν. Significant prope idem ἀλεκτρυωνot ορθροβοας. Scribe etiam, ut est editum et habent stlSS., βροτοκερτην, non autem βροτοκώρην. Alius dixisset βροτοκαρτην. Initio epistolae Alexarchi μάρκων legitur in Vindelicianis excerptis pro su χραων. Videtur Correctioni severe, quod in Glossis Hesychii scriptum est: Mαρκος, ἐντολή . Nam inde- χαρκων . imperator , rex. Sed cum fateatur Athenaeus, ita obscuram esse hanc epistolam, ut ne Apollo quidem illam possit intelligere, morari ista nos non debent. Maior temporis, rei preciosas simae, habenda ratio est . quam ut ejus jacturam in his molestis nugis sacere velimus. Interpretes conatos esse ista vertere, demiror equidem. Nam quid est operam ludere, si hoc non est 2 Fecis lent consultius multo, si, quem labo-rsem vanissimi hominis opistolae, quam nomo queat intelligere, impenderunt, in aliis consumpsissent facilibus ad intelligendum, quae ipsis tamen haudquaquam sunt intellecta, saepe etiam mutata perperam. Ut cum hoc ipso

ςειλε, rescribit Dalecamp. Κασσανδρου, et αρχονταc vertit duces. Sane quam incogitanter. Certum est, epistolam missam fuisse magistratibus Cassandrensium. Cassandrea oppidi Macedonici nomen omnibus notum. Sequuntur Antiphanis jocosi versus de discrimine, quod statuunt philosophi inter ειναι et γίγνεσθαι. Multa Plato super ea re in Protagora. Sed turbant nonnihil prima verba Antiph. , quae propterea epitomae consector more suo praetermisit isto loco: Eν τορ δευκειφ μετα σοφιςων, η ὀια-λέ-

visimus metri gratia, ut saepe in comicis. ὀια λεπτος, pertentiis, proba VOX et Aristophanica. Dalec. emendabat

267쪽

LIB. IV. CAP. XXI

dιαλἐκτικων. Invitus ab optimo viro toties di stentirem, ni me id invitet ut factum sidos. Non enim possumus ullo modo ei assentiri, refragante lege metri. Ssed illa disjunctiva γῆ ante ἐιαλέ-υν cedo quo pertineat. Sine dubio vera est conjectura nostra de illo versu, quem ita censemus emendandum: 'Lu τω Αυκείν μετα σοφιςων, νη Δία, ρεπτ. Corruptelae hujus caussa et origo patet. Septimum a sine versum ita scribe: Ουκ οτε περ γεγονεν, οτε μηγέγονέ πω. In excerptis posterius hemistichium istius versas et prius sequentis non leguntur. In extremo consule vorsui et scribe: ' αν ω 'πολλων ριαθοι. CAPUT UICEA IMUM PRIΜUM.Aζις νικον κρατος. λυσανιας κακων. ο Θυμιος ὴν αμυνίας. αντηνωρ σποδος. εκτωρ Τvitfr, et εκτωρ χαιτης κεκρυῖαλος. εκτο τορες, an horae. α ad ις οἶνος. Lens δηικοκριτος.

τοι σθαι. Sophili eγυλαρχος. κοιλιοδαἰμι κοιλιοδουλος , ς λβιογάτωρ. Callimedon o Καραβος. διεκπαίειν. L. X. inter griphorum species ponitur haec: το ρ ματαλέγειν ανθρωπ- ονομασιν ομοια. Verbis titi, quae similia propriis sint virorum nominibus. Exemplum ibi affertur: δεαβων αριςογικον ἐν μοιχν κρατος. Referens e praeua Ha-rishmae victoriae praemium. αριςονικον κρατος periphrasis

est νίκης. Alibi proprium nomon hominis Aristonicus. Eadem ratio est illorum, quae isto loco ex Simonide, Aseschylo ac Nicandro assert Athenaeus. Similiter etiam in comici Nebulis Philippides dicitur Strepsiadi λυσανίας πατρωων μεγαλων κακων. tJbi scribit eruditissimus selioliastos, sic de industria locutum poetam, ut Sophoclem

irrideret, qui vocibus νικομαχM. παυσανίας et ατρείδας

esset usus hoc modo. Sed et in Equitibus dixit idem comicus: αλλ ὀ θυμος ευθυς ην αμυνιας. Statim fuit ιει

268쪽

2 6 I CASAU BONI ANIΜADV. TV ΑΤΗΕΗ. animus ad defensionem fui pars tus. Cum proprium sit Amyntas, non minus quam Lysanias. In Aeschvli Agamemnone ἀντηναρ σποδος cinis ille dicitur, qui vivi hominis loco domum mittebatur e Troja. Sic εκτωρ apud Sapphonem Jovis est epithotum, ut in Simonide Ζευς αρίταρχού. Aliis εκτωρ dictus est paxillus, qui temonem

continet: nonnullis calanticae vel reticuli epithetum. Hesychi US: εκτορες, πάσσαλοι ευρυμιν. Σαπφω δὲ τον Δία.Λεωνίδης δε τον κροκυφαυτον. Postrema significatio facit ad versum hunc epigrammatarii poetae: Πορφυρεον χαίεκτορα κεκρυφαλον. Lycophroni εκτορες sunt ancho

xiphanes hoc imitari in quotidianis sermonibus non eru- p. 396. bescebat. Ait enim: εκτοράς τινας ἀμφιςομους κος ἰσχάδας

Mθηρας ἀφείς. Videtur et αμφις οἶνος, cujus mentio facta l. I., is esie, quem ἀμφικλεῆ appellant alii: vinum dubium sive ancipitis existimationis. Est vero Amphis nomen κυριον. Simile est etiam l. II. in Lycophronis versu δηαοκριτος φακῆ, lens plebi grata. Si modo δηαο

κοινος scribendum non est, quod nos censemus, ut ibi diximus C. I . Laceda semone colebatur olim 'Aγαμε φανων

Zgoe. Potest videri ita dictus Iupiter ἀγαμέμνων a Spartanis , ut a Sapphone appellatus est εκτωρ, a Simonide ἀμαρχος. Tamen aliter pii patres acceperunt, qui Agamemnonem mortalem Jovis cognomine pro deo habitum et cultum fuisse Spartae hoc argumento probanti Athenagoras in apolog. Orat.: ο Ἱλιευς Θεον 'Eκτορα λεγει, ὀδε Αακεδαιμονιος Ἀγαμέμνονα Δια σέβει. Verum ad Cynuicum redeamus. Memini. inquit, Aeschylo dictum or- cum ἁγησἰλαον, hoc est, ducem populorum. Callimachus:

μονος, ευτε Θάνν, πεπνυμένος ἐν νεκυεσσι Φοιτάσει,

μεγαλω τίμιού 'Aγεσίλφ. Ita accipiendum l. XU. in Nicandri versu, ubi tenebrae magnae interpretibus: Σαυρην F. 1 χθονιου πέφατα τέφος 'Hγεσιλαου. Nicander, addit Cu-nulcus, aspidem vocavit ἰοχέαιραν. hoc est, Neneno eaudentem, vel fundentem venenum. Id nomen Dianae quasi

proprium est, ut: O in WAρτεμις εἶM κατ ἔρεος ἰοχέαιρα. Sed tunc aliud significat: fundens sagittas, vel faeittis

gaudens. Sequitur: Πλάτων ε ν τω ΠοHτικω. Interpretes: Plato in libras de republica. Falsissimum hoc: nam locus sumptus est e singulari dialogo, cui nomen Politico. In eo libro scriptum: τῆς των ἀγελαιων τροφῆς ἔςι μευ ἔνυδρον, Ωι ἐε κομ ξηροβατικον. Herodes Atticus, quem iacit Athenaeus auctorem VOeis τροχοπμν, Γ

269쪽

Lin. Id. CAP. XXI.mnito suit illo grandior: v

pho imperante, ipse clarissiimus, ut narrat Ι'hilostratust II. d0 vitis sophistarum. Primus ergo Herodes τροχ' 31lv nominavit lignum, quo rotarum impetum in declivibus locis aurigae cohibent. Alii εποχλέα vocarunt Latini in umen. Glossarii auctor in ejus vocis interpretatione eleganter τροχων αγκυριον. Minu S placet: quod subiungit idem grammaticus: βοηθεια, κουφισμα αμαὰης. Non semel alibi observavi, laborare interdum Graecos in Latinis dictionibus exprimendis. Rusmodi haec en Nam verbo fustia uino, quo usus Augustus, Cum dixit, Istiterius noster fusa minandus est: ita videtur uou currere fed is currere, parem in tota Graecia non reperias. δαζ pro anchoris etiam Lexiphanes Luciani posuit, cujus Verba paulo ante recitavimus. Demadis oratoris, vel, ut Aristoteli et Plutarcho placet, Periclis) dictum, Aeginam esse λχὶμην του ΙΠειραωο, ad Strabonis l. IX. Olim exposuimus. Samum idem orator vocavit ἀπορρωγα της πόλεως. Nihil hic mutationis opus. Samum nulla fuerat Atheniensium colonia. Hanc vocat απορρωγα AthenICnssium, quasi avulsum a corpore suo partem. Redit tandem Cynulcus ad Pomprianum. De Jllo enim Videtur p. 9

sentire, cum ait: Ο Γ ονοματοθηρας κτος σο εχης ακαθαρτον ἔφη γυναικα, ης επεσχχπαένα ην τα γυναικεῖα. Grae. Cis medicis καθαρσεια appellantur mulierum menses, quorum suppressio ακαθαρσιη dicitur Hippocrati non semel. Inde igitur ακαθαρτος. Quod tamen usu probatum non esse, declarat haec Athenaei censura. κυνοφοντιν εορτήν,

cujus meminit Ulpianus Cynulco respondens non sine stomacho, non memini alibi legere. Videntur Argivi s stum Cynophontin, vel potius Κυνοφ γπια uti legi malim), instituisse pacandae Dianae, cum sacros illi canes occiderent sub caniculae exortum: quo maXime temporct id animal rabiosum metuit fieri. Versum Cratini sic lege et

'Hσθε πανημέριος χορτα ομενος γαλα λευκον. De voce

χορταζεσθαι ita habe. Proprie jumentis hoc verbum conis venit, quorum pabulum Graecis dicitur χορτος 1 fenum. Inde χορταζειν apud Hesiodum. Deinde ad alia transislatum est animalia: ut apud Platonem χορταζ ιν ρων 'ro-Au. Tandem etiam de hominibus dici cepit. Praeter exempla ab Athenaeo allata habes alia apud Polluc. l. VLe. 8. Et ita in Evangelio aliquot locis. Priscianus I. XVΙΙΙ. . Graeci dicunt χορτὶ ζω σὲ αρτω, et σε ἀρτου. Indophocleo versu Maalim: 'Oν το ι παγχορτοῖσιν

270쪽

de Voce κοιλιοθα φυν sunt verba: Ευπολ ρ τους κόλακας si τῶομωνυμω ἐρχαατι κτω κεκληκεν. Eupolidis drama Κολακες laudantur passim ab antiquis. In ea fabula eleganter poeta appellavit parasitos κοιλιοδαίμονας quorum nempe deus venter est, et, ut loquitur Paulus Apostolus, ουν ὀθεος η κοιλta. Uetus scriptor onymus historiae Romanae : Iουνιος Oνομα, εις την ἰππαδα τελων, κα φαγεῖν ζων, scribo και προς το φαγειν συνηθης ῆν τοῖς υτα- τοις,. κοιλιοθαίμων τε κά ταγηνοκυισσοθjρας. Simile est κοιλ οξουλος apud Palladium in vita Marci abbatis: et in his libris alibi ολβιογατωρ. Clemens Alex. de hoc genere hominum: καί μοι δοκει ὀ τοικτος ανθρωπος ουθεν αλλ ῆγναθος ει ναι. Idem scriptor eruditissimus Eupolidis hoc Verbum nove usurpavit pro daemone, ganeonum praefide. Sic enim scribit in II. Paedag.: των δε οἰ αφὶ ταύ

κακιςον. De Callimedonis Carabo plura Athenaeus et h. l. et aliis quoque. Nam quoties idem ab illo repetitur δPlutarchus in Phociono: σιωπωντος δ' εκείνη καὶ διαμελλοντος, αναπηδησαντα Καλλιμ έδοντα τον Καραβον, ανδρα θρασυν κο μ ισοδη χον, εἰπεῖν. Alexidis postremus versus,

mutilus in omnibus exemplaribus, simili modo expleri P i98. possit recte: 'T ερ δε μητρας Καλλιμέδων ἡ Καραβος

'Εφθῆς ἴσως προσίετ αν ὀ ταλαρ αποθανεῖν. Pro putris, inquit, omnes parati iunt mori: pro marrice sit e puma cocta Casiimedo Cartibus etiam mortem oppetere fortasse iustineat. Fabulam inscriptam 'Iςοριογραφος Dalecampius Amphicli noncio cui tribuit, perturbatis Athenaei verbis, quae non sunt obscura: et pro διεῖμαιον legit διεκοαί- ων, quod interpretatur διαπαίζων. Emendatio prava; interpretatio falsa. Sic legor - τήν ςοαν Διεξέπων 'Aαφικλῆς, μητρας δυο Kρεααμένας Δείξας , εκεῖνον πέ μπε, φησὶ, , ἔαν 'ἴδνζ Irrupit per porticuin Amphicles, et ostensis fodali cuidam tuo vult is duabus, quas gestabas, ilium, quem uo si, ait, mitte sis me, se Diderit. διεκπαίειν est risibi viam facere per aliquem locum. Sic διεγροταίσασθαι τας θυας apud Dionysum Halle. Frequens verbum hi.

라틴어 텍스트