Animadversionum in Athenaei Deipnosophistas libri quindecim. Accedunt virorum doctorum emendationes adnotationes vel editae vel ineditae

271쪽

L1B. III. CAP. XXIL

storidis, alibi nobis expositum. pars versus est, cujus caetera Verba, ut ad sententiam non necessaria, auctor suo more praetermisit. Simillimum est in Charactoribus Theophrasii c. de rusticitate κομίσασθα ἀπο του βραχίονος τους ταριχους. Quae ibi scripsimus, Vocem κρεμαμένας nobis hoc loco explicant. CAPUΤ V1CEAΙΜUM SECUNDUM. Antiphanis versus de variis rebus orenensium. Cyrsnenses aurigatores. Silphium Cyrenaicum. Coria

inter condimenta. Testimonio sunt innumeri veterum 1criptorum loc1, ubi σιλφώ mentio fit et μου. Tanta enim plantae hujus aestimatio fuit, ut generalem vocem οπος propriam sibi fecerit ob singularem praestantiam. Ac licet multis Graeciae, Syriae Mediaeque locis silphium nasceretur, unde succus eXprimebatur in usus mensarum, Omnibus tamen praestabat longe succus ille, qui e re noCyrenaico in Graeciam deferebatur. Hic igitur ut Omnium optimus et praestantissimus, οπος Graocis criptoribus dictus. De eo scribit auctor: τὰ δὲ μοῦ

zomici verba ita distingui debent: --ς εκπλέω, ολυ δι θημεν ' λέγων 'Arocinu et Haec aliquis loquebatur, quem vis maior

272쪽

25o 1. CAsAUBONI AN 1ΜADV. IN ATHEN. equestrem ac curulem. Cyrenenses equitandi ei. aurbgandi peritia olim nobilitabat. Ideo Pindarus

Cyrenen vocat in oda ad Arcesilaum Cyre naeum. Enarrator ibi: την Κυρήνην ευ mrον εἰ πεν, ουκ ἐκ του παρατυχόντος , αλλ' οτι Ποσειδῶν τοῦς Αἰβυας διδαξειε την τανάραατων καταζευξιν. Inde Barcaei currus Graecorum 1iteris celebrati, ut Sophoclis in Electra . et aliorum. τλῆς Κυρηναιων αρματηλασίας meminit et Xenophon VI. UaCI. Di Lucianus in enc. Demosth. viii. adeo frequentat is in illa gente curruum usus, ut etiam intra urbis pomoe-

militer σίλφιον, καυλος et μοὶ cognita sunt. πυρετῶς in hoc albo ponit jocose , aerem ejus tractus insalubrem eiie

significans, in quo plurimum homines sebricito t. Aut

scribe, si lubet: μαςοῖσιν, πυροις, o . Nam vii uago Πfrumenti, ut et olei. Cyrenis exportari solita in testimonio sit lex 61. Dig. Locati conducti. Alioquin vocem μας οῖς loco movendam suadet metrica lex, et scri hendum: πυρετοις, ιααςοῖς, μοχ Sed quid appellat ιιας ίζ', Nimis enim ridiculum, in laterculo nobilium mercium mammas ponere. An αασθλας scribendum y ut coria intelligantur, quorum hodieque magna copia in Italiam atque Hispaniam importatur ab iis mercatoribus, qui cum iAfris e regno FeZ et Marocho rationem commerciorum ineunt. Idem factitatum jam olim, docebat Hermippus lim: μύεν Κυργηνης καυλον και δερμα Θοειον. An potius sines ulla vocum transpositione scribi debet 'ασπέτοις, , πυρετοῖς, οποῖς; Quid sit ma peton, declarant in historia 1aserpitii Tliseophrastus, Dioscorius et Plinius. Minus placet, quod probavimus aliquando, μαςἔς esse, quos vocabant Cyrenenses φνλ. Ager illorum in tres partes erat divisus, eam, quae ad mare, βουνους, et montes. βουνοῦς appellabant regionem mediam inter reliquas duas, in qua plurimi erant colles. vel, ut loquitur Hirtius, igrumi natura excellentes. Herodotus: τουτέων τε σμγ- κεκομιισμένων, τα υτερ των θαλασσιδιων χωθων τα ιαέσοι

οργα συγκουιιθσθα, τα βουνῶς καλέουσι. Quos illi 3κνους, . Attici vocabant μαςύς. Hesychius: τα εις υψού ανέχονται σῆς χώρας. καλῶσι μας ίς. Sic debent haec scribi. Videres Polluces m. Josephus Scaliger scribebat: μασπέτοις, τυ-

εοῖς, ο rota, Suspuctum est, quod sequitur: τ, D

273쪽

φορας τῆς περὶ τγῆν ἐκτο μίδα ναυημ ονευει Drarαρχος. Si vera haec lectio, ἐκβολας vulva et ἐκτομla idem sunt. Quod equidem vix possum in animum inducere. Recti- p. a tiam vulvam porcariae longe anteponit Plinius. Ex eo divinabam hujusmodi lectionem: τῶ ς ξε διαφορας τῆς ἐκβολαδος παρα την εκτοκιδα, vel παρα την Εκτοκαθος. Proinnuntient eruditi την αρεσκουσαν. Sopatri versus: Δίεφθα, λευκανθεῖσα, τυρου τε θεμας. Scribo: τυρουται δέμας, caseo obtegitur totu. Sed vocem δ&φθα non praestabo sanam, ac fortasse verum est, quod Josephus Scaliger excogitavit: Δί αἰθαλου καυθεῖσα , τ. Thymo adjecto fieri de OXalme thymoxalmen, ex Dioscoride scimus: sed non Concedemus, propterea recte feciste interpretem, qui Sopatri versum, Τὴν δηξουμον έντος οξαλμην ν, de thymoXalme interpretatus est. Sine ulla controversia γδηξίθυμον οὀαλμην appellat δριμεῖαν, acrem. Archestratus in eadem re: και μιγητραν ἐφθην υος δε τε κυφνω, 'Eν τ

Paulo ante et πικραν ἁλμην. Quod sequiti r de non solitis Olim in gustatione apponi vulvis, lactucis et caeteris id genu S , eXposuimus jam ante t. super. De lactucis idem Martialis: Claudere quae coenas lactuca solebas aUorum, Dic mibi, cur nostras inchoet ilia dapes. IX. versu Archestrati scribo ων αν υπαρχy r, potiuS quam ως. In XI. versuum Archestrati scribe ίδεν ἡ θοντες, ut in epitoma Hoeschelii, pro ἔδοντες. Nam et Eustathius sic legit, ubi disputat de obsoleto verbo εθω. XIV. ita scribitur: LIτω- χειας παραδειγμα καλης ἐφθῆς, ἐρέβινθοι. Scribo: ΓΙr. Ir. καλῆς, τ ερεβι Θοι. Dalecampius vero sor

φακῆ . ἐφ' ,. 0. Νon sequor hunc ducem. πλακκύυβριςης ita dictus, ut Uος δυναςηe, etiam apud Latinum poetam Lucilium. Quod ait de placentis Atticis, confirmat Plato t. III. de rep., suis civibus fugiendas praecipiens 'Aττικων πεμματων τας δοκουσας εἶναι ευπαθείας. Interpretare ista sic: ει ἐκ μη αν που Aυτον εχνς ετέρωθι, μέλι ζητησον απελθων Ἀττικον, sicubi non sit sibi ditieae placentae copia, ubi statim, et mel Atticum inquire: namhoe illud est, quod superbas facit placentas Atticas. D moxeni Συ ροφους nominat ex hoc loco Suidas.

274쪽

2g2 I. cAsAUBONI ANIMADV. IN ATHEN. CAPUT VICE sIΜUM TERTIUM. Damoxeni comici versus qua illustrantur, qua emeν- dantur. Percurramus Damoxeni versus, quos nobis Athenaeus cons rvavit sere ad T O. Iis continetur sermo a coquo habitus cum nescio qua mul 1ere: cui narrabat ille, artem suam edoctum se fuisse ab Epicuro. Cum exclamasset mulier similis non credenti. is cocus aegre ferens, Scelesta, inquit, nescis, naturam, cujus interpres Epicurus. Omnium. artium esse matrem, atque omnium disciplinarum prin- v aoi. cipia in se continerey Versus poetae, quibus haec dicuntur, corrupti sunt. V. ita habet: ' ουτο ὁε τι εfιν, εἰπε αοι, καθηγησαι. Fortasse καθηγετα, o magistor. ηγά etiam dicitur, et pro καθηγητηε καθηγετης, ut MNzyl τέτης. Deinde scribo: Mαγειρος ην κακεινο' ουκ y dic; Θεοὶ, Ποῖος μαγειρος l η φυσις πασης τεχνης 'Αρχεγον - δειν, g αλιτηρία συγε. Illud κκ a coquo pronuntiatur. Si scribas κκ νθειν, mulieris erunt verba: hoc ego nesciυi hactenus. IX. : Oυκ ιν ουθεν του πονειν σοφωτερον. Scripti τοῦ ποιεῖν , usu et praxi. In XIII. scribunt veteres. Mη Δημοκριτον τε παντα διανεγνωκοτα. Hunc philosophum potissimum coquus nominat tanquam praecipuum natura

lis philosophiae auctorem, et quem Epicurus in mult1S erat imitatus. Paulo post innuit poeta, de saporibus fuitu scriptum a Democrito: quod verum esse, sextus de caussplant. docet, itemque Galenus L ΙΙ. de elem. et alibi XU.: Kαι τον 'Ε ωιουρου καγουα μισθωσω σαφες, Ως εκ dia τριβῆς. Dalec. μιίσθωσαι vel μίσθωσον. Sed versus desilopus est, si volumus eum esse, quam expressit Dalecam Piu S , sententiam. σαφia in sextremo veri u mihi satis α- φέζ. Illud ώς εκ διατριβῆς interpretor ως ών ἐκ δ. Compara tibi canones Epicuri, tonquam unus aliquis ex alumnes ejus disciplinae. In XIX. scripta lectio επὶ ὀMτιν suειάξων XXV. ita scribe : παρακολουθει ταυτα; τολιγαρουν ςρορο lΚαὶ πνευνα. Quis coquorum ad ista attendit ' Sed ταυτὸ pro τοῖσθε non est serendum. XXXI. versus sphinx est cui opus Oedipo: Xυια ἐς λέγεις. Δημοκριτος ουdεν πραγαρτα. Legi potest: χυμὸς λέγεις; Δημοκριτος ουδέν. το ra. ὁη ΠνόMενα ποιεῖ τον φαγοντ αθρητικον. . Prima Verba sunt lillius, quam alloquebatur cocus. Admirata enim, quoc vocabulo philosophorum ac medicorum χυμὸς in praece ldente versu esset usus hic cψcus, quid y ait, χυμ ους ti l

275쪽

LID. III. CAP. XXIII.

,osti, ot de iis loqueris I Jam ergo D mocritum physidium nihil est cur miremur. Pergit deindo coquus : haec, nquit. quando ita fiunt, acutum reddunt illum, qui cibista paratis vescatur. χθρητικον Vel ad aciem oculorum,

et acumen ingenii potes reserre. XXXVI. ita omendanus, ut iit aliquis sensus: Oi ' δειν. jυ οταν Hνο

luente distingue: εἰς ταυτην , λαβων Εκ. Initio XL.: Oc μοι κεχρητα. SensuS est: quoties vid0bis aliquem: quum ex diversis et contrariae naturae piscibus unum:ibum parare . eumque sesamo respergere, oppedat ad il-Orum unumquodque, hoc est, sactum illius improbetitque aspernetur, quicunque utetur me Eoquo, meque iudiet. Scribe XLIII. : Και συαπλεκομένης Ουμίωνους φας. Translatio est a lucta συ τλέκεσσαι αφας, pro ιίσγεσθαι πιξεις. In XLVII. συ δε, vel συ δε τί; scribinatim. Dixerat coquus, se in contemplatione occupa-um alios linere manum Operi admovere. Quaerit foenina: συ-τί; tu intereti quid facis p Respondet autem: Ἀγω τας αἰρίας, Και το αποβαῖνον ὀξύ. Guilfus expono, uarum eventus flairm nyparent. Versus L. principium onclamatum est, nobis quidem. 'Oμ αλιζέτω τοῖς ςχχεσL P. 2ω. entabamus tamen: Uμαλήετω τις εσχάρον. Nam hoc ult iste imperator: curet aliquis, ut toto foco it ignis equalis. Vel: planum aliquis mihi factat hunc focum. Se- uentia scribe sic, adjuvante ΗOescheliana epitoma: - ρωτη λοπας Ζεῖ τHς εφεεης συμψλωνως. νοεις Τονυπον. Aπολλον. καὶ τί φαίνεται τέχνη. Heus tu, ait, rima olyia non ferDet aequatiter caeteris. Puta, segnius ut vehementius. yiam tenes Iurmam meorum i erio uist artis to ius. Aπολλον est admirantis et assentantis ronuntiatur a muliere. Sequentia sunt coqui. Mulieraec, cum audistet, fieri mixtionem κατα συ αφωνίαν inaratu ciborum, quaerit versu LV.: IJλ μιν αυτοις δuae harmonia est iu cibis' aut, quis concentus y Re- ondet magi ster: quae habent inter se harmoniam Loe τεσ-

χρων , aut δια πέντε, aut δια πασων , ea compono inUicem.

ferυatis paristus inrervallis. καταπυκνουν την ἡ1δονήν, quod sicurus dicitur mox secisse, valet praeceptis exstruere vo-ptatem. Hoc est, artem parandarum voluptatum com- Onere multorum eo pertinentium praeceptorum Obseratione. Est enim ars omnis plurium praeceptorum flem eundem habentium συ φια et καταπυκνωσας. SiC Ver-ι quarto ταλαντα κατεπυγι υρσα τέτταρα. Graeci rhetores

276쪽

1nter ornamenta orationis ponunt, quam Vocant, κα -

πυκνωσιν sententiarum: qua figura unus omnium Thucydides plurimum utitur. Porphyrius in vita Plotini καταπυκνουσθα posuit pro frequenter in scriptis usurpare:

χατοι επυκνωται ὁε καὶ η μετά τα φυσικὰ του 'Αριποτελους πραγματεία. Postremum versum ita scribo: 'Aφῶμεν ουν

τα λοισα. δγηλα 8si παλα. Omittamus, inquit hic magiiter, alia omnia studia, et philosophiae Epicuri nos dedamus. Respondet muliercular ex iis, quae disputasti, sic faciendum esse dudum intelligo. Sed haec in Damo-xeni versus satis. CAPUT VICE A1ΜUM QUARTUM.

Caput glauci, et quaestionis caput. Antiphanis fabula

Στρατιωτης η Τυχων. Trierarchi sumptibus exhausti. Carides, u4s. Macars. Iasus, Cariae oppidum. Eupolidis fabula Δῆμιοι. προσωπον κα Oos μασθλητίνης. καός et σκαρίς. καρίδος et κριεῖ δος, et super ea re canon grammaticus. Damoxeni ρῆσιν excipit locus sex ea Platonis fabula, cui

nomen Συνεξαπατωντι. Sed de fabulae hujus auctore L ult. quaedam disputamus, ubi caussam eXponimus, cur Βαττων scribendum esse suspicemur. Versus X. ita scribitur hic: Σωσία, παντν τυχον δώσεις ἐμοί. Depravate quidem, l. tamen VII. depravatius multo: Ευ, σῶς απαντας, η τυχον δωσεις ἐμοί. Scias, pridem factum, cum insedit vitium huic versui: nam eclogarius illum praetermisit, quod loci jam tum corrupti certum indicium est. Lego autem: Ω Σωσία, παντς ταχ ἐνδήτεις ἐμοί .eto3. O Sosias omnino futurum est, ut cito mantis mihi des murata sententia. Sic loquitur senex, nihil habiturum Sosiam existimans, quod hisceret adversus argumentum, quo illius sententiam refellit. Dixerat servus ex sententia Epicuri, positam esse selicitatem in voluptatis perceptione. Resutat herus isto argumento: Si voluptas esset

bonum, Omnes eam sectarentur philosophi: atqui hoc falsum: nam omnes illam oderunt 1apientes: ergo et

prius illud salsum. Ait poeta: Καὶ τί:ν κεφαλήν τουσινώς περὶ πράγμ ατος. Sic petunt caput pileis, ut in triae

277쪽

LIn. IIL CAp. XXIV.Ctandis quaestionibus et nugotiis solet rei caput peti.

hinc est, το κει αλαιον. Glauci piscis caput maXime λ- liram expeti, clarum est ex l. VJ1. et Polluce. In his sequontibus verbis, καὶ παρ' A: φανν θ' ευ Στρατιωτy τυ-χ ν παραινέσεις εΘφέρων, suspicionem mendae injeceruo vitium orationis. Postea didici ex l. IX. et XII . . scribsendum esse εν Στρατιωτς ὴ Τυχα in. Pollux simplicitex appellat fabulam hanc l. IX. Deinceps scribe cum epiti ma: ως τις ανθρωποc φυς. Et moX: ἰ χορηγος ρεθείς. Quod ait, 'H τριηραρχῶν απήγξατο, ex eo intelligimus, solitum aliquando fieri Athenis, ut trierarcham functi laqueo collum sibi frangerent: haud dubie proptes: magnita ainem sumptuum, qui totum saepe patrimonium

funditus evertebant. Erat enim istud Onus in re p. Athe niensium onus omnium maximum. Mos erat usitatius: εἰσαναλίσκων τυχοι. Sed repugnant MSS. et epitom. In

III. versu Theogneti pro ἐρεῖς in M,S. est ἐρεL Utrumque respuit lex metri. Deinde scribendum: αλλοτριον Io' ο πλουrος ανθρωπω, παπινη. Non Sicut statim: ΣοφA 8 78ιου κρυςαλλος. Se X tus versus, Οἰω μ ὀδαιριων φιλοσόφου συνεκισε; parodia est Euripidei versus ex Andromeda, ubi clamabat misella ceto alligata: Oιωμ ὀ δαίμων Θγηρίω συνεκι τε l Similii r Ulysses in Cyclope Philoxeni, in antro illius inhumani coclitis conclusus, Oiae με, ait, o Zαίριων τέρατι συγκατεῖρξε l Vide GraeCOS paroemiographos. Aristophanes quoque vidHtur allulis leillo versu: Oυτω πολυφύρε συγκεκραμαι δαίμου. Octa V , Ἀντεποφέν σου του βίον τα βιβλία, simile est, quod in Actis Apostolorum Festus ait ad divum Paulum: μαίγν,

Παυλε, τα πολλα σε γραμματα εἰς μανίαν περιτρεπει. In

tertio versu Alexidis ἐν τοῖς ἰχθυσι verte in foro pi tirio. Ad Theophrasti Charact. genus hoc loquendi exponebamus. Paulo post in Epicharmi loco scribe καραβοι δε τω--μα. Ait: Ἐριςοτέλης ἐν πέμπτω ζώυων μορίων ἰςορίας. Locus est l. V. Histor. c. VII. De vocis μορίων adjectione ante diximus. In istis, οχεύονται δε τοῦ Δροι ἀρχουμένου προς τy γν, mutavit de industria ordinem verborum Aristotelis, qui scripsit: οχεύεται δὲ αρχομένου προς τy γy ἔαρ Amat enim philosophus verborum trajectiones, ut alibi dicebamus. Sequentia, γίνονται r οἰ sata καραβοι et

metera, habentur Histor. l. U. c. I 7. Debemus moXHOeschelianis excerptis horum emendationem: οπι καὶ ποMς ὴν Καρίξες περὶ χίον την νησον. Nam editum erat

πολλοιι ην καθίξες. Non solum perperam, verum Cunm p

278쪽

ridicule, propter illa, quae subjiciuntur ex Ephoro : in

cujus verbis αετα Mα-ρος scripsimus ex membranis, cum Macare, vel potiuS Macm e diace. Vulgo αετα μακαρας,

quod interpretes fecit ineptire. Caeterum Caridas Oppidum illud tantum Stephanus agnoscit, quod in Phrygia ait fuisse. Iasus Cariae urbs, de qua Archestratus, 'Hυδε ποτ' εἰς ' Ια σου F αρῶν πολιν εἰσαφίκηαι, ex libris de geographia non est incognita. In Anaxandridae loco scribe ψητταθίοις per η. Nescio, quid sit in eo versu κm σκινδαρίοις αετα κωβιὀιων. interpretes unde luam lectionem exsculpserint, nescio: nullum enim illius vestigium neque in edita scriptura, neque in manu exaratis. Nostra conjectura propius accedebat ad vulgatam: καὶ σκιήυ- ὁριων. De seiphydriis diximus c. 8. Vel etiam, si sorte, κοσκινιὀαρίοις. MOX lego: Oυκ επικεκυφως ορθος , ωβελ- τις, ἔσφ. Non επικεκρυφωc. Et fortasse: 'Ερυθροτερον καρῖδος οπτης σ αποφανω. Εtii ferri potest οπτων. Scripsimus και 'Ωφελίων Καλλαίσχρω eX librorum auctoritate, a quibus testimonium dicit Suida . Demos fabulam Eupolidis laudant et grammatici, ut PolluX l. Ull. c. 27. et 3O. nec non l. lx, Harpocration in οξυθυμια. Priscianus l. VIII.: Impetro isiam rem dicimus, scut et Attici. Eupolis ἐν Δη μοις ' ωγε, του επιθυμεJς καὶ ουὀὲν ατυπὶ ς ἐμ 8. In Eupolidis versu, Ε ων το προσωπον καρίδος μασθλητιγης, auctor Etymologici μ ασθλπίνης interpretatur ξεραατινης, coriaceae. Sed assentior Dalecampio ad

colorem referenti: nam αασθλην aiunt veteres etiam calcei phoenicei genus. Sic autem paulo post Epicharmus

κουρίδεο φοινικιαι, vel, ut in epit. , φοινί εαι. Carides autem nomen dicuntur invenisse απο του καρα, a capite. IIIEtymologico sic: παρα το σκαιρω -αρίς ' παρα το καρακαρὶς. Sed longe diversi generis sunt scarides sive scaria caridibus. Deinceps auctor Causam eAplicat, cur Attici scriptores in voce καρίδες mediam corripuerint. Est autem ratio, quam assert, quamque assecuti non sunt interpretes, haec: apud Atticos quanta est diffyllaborum in id desinentium prior, tanta est in illorum obliquis m diasyllaba. Ut βολὶς, βολβος, γραφὶς, γραφίῆος. Contra ψηφῖδος, κρηπὶς, κρηπῖδος. In καρὶς priorem eorripiebant Attici: unde quid sequatur, clarum est. At illi poetae, qui priorem in ea voce producebant, mediam quoque in obliquis necessario longam statuebant. Soaphronis versum malim ita scribi: 'Iθε κοιλας κουρίξας, ἰθε Μαρως, iis φίλα. Dorica formatio in Voce καμααρως

279쪽

L1a. IIL CAP. XXV.

causa exstitit depravationis. 1 κριδας interpretatur Athenaeus carites. Hesychi a S addit: γ- τας μικρας ἔγχλωρους, τας δε ἐρυθρας καμμάρους. In titulo fabuluse Epicharmi δογος καὶ λογίναι etsi postrem alii vocem non intelligo, sulpicor tamen, non multo aliter poetum scripsi fle. Νimis enim manifesta ejus scripturae vestigia ex1tant omnibus aliis in locis, ubi lit ejus fabulae mentio, ut cum scribit nos Er l. UllL: τοιαυτα θε καὶ 'Επίχαραος παι gi, ῶσπερ ἐν Αογe καὶ λογον εἰναι. Hephaeition in Enchiridio: p.ros. 'Αριςοξεγου καὶ αυτος 'Ε ει χαρ ιος μνημονευει εγ δεογω καὶ Αογγῖνος. In quem locum exstat hoc scholiolum nescio cujus, parum, ut videtur, integre scriptum: Θ Επααρ

λαμπυγοι. Adolescdntes τηγανων συντροφοι. TO-βοιλλοποπανοθρεπτοι. άσσειν. τρισμακαρίτης. Sequitur jum aliud cibi genus. Ait enim : 'Ei γῆς εἰσεκομίσθη ταγηνιςα ἡ τατα. Variis modis Olim jecinora parabantur. Frixorum in sartagine facit hic Athenaeus mentionem: to storum in cinere meminit aliquoties Hippocrates, ut in l. ll. de morb. muliebr. : ἡπαρ τ ἐν σποδιή οπτον αἰγος ῆ βοος. Et de natura muliebri: ῆν τ ἰάτουσα ἐξανεμω- χ παρ ο ος ῆ αἰγος ἐς τεφργην ἐγκρυψας. Νove dixit Epicharmus: τον αρτον -κα χέας ἐπισλοω, panein omento in NolDeus. ἐπικαμψας posuit pro εντυH ας. Sicut mox dicitur ἐπιπλοιο εντυλιχθείς. Hunc insolentem vocis istius usum obiter illustrare voluit Athenaeus, cum subjungit: καὶ ἰθ XA: δε 1ων εν ταῖς ' πιδημίαις εφη το επικαμ γας. Quorum verborum sententia est: vocem ἐπικα φας similiter, ut Epicnarmus, usurpavit Ion Chius in fabula Epi-demiis. Observemus σολοικοφανες, quod interpretinus

fraudi fuit: πασα δ' η ἔκλογὴ χρησίμιη ἶσα εἰς πολλα, ἐπεὶ

τα νυν δια μνημης ου κρατεῖς, αυτος εγω διεῖ λευσοααι. Integrum Alexidis locum utilem ad vitiua, quando tu ilium Nunc memoria non tenes, ime recitabo. Erat planius: πα- Athen. Ρ. m. T. I. R

280쪽

σαν δε την ἐκλογ ῆν χρησίμ ην ίσαν εἰς πολλα, ἐπ. Sed ita multis locis et Athenaeum ci Aelianum loqui. potest sa-ci se unimadverti. Appellat εγκλογὴν locum poetae, et, ut locutus est supra, cum huc nos rejiCeret, το μ αρτυριον. Neque aliud lunt εκλογαὶ, quam excerpti ex auctoribus

loci, ut sori solitum a se in crodibili diligontia, scribit Athenaeus l. V IlI. Sic alibi usurpat auctor, ut L XV. t

ἔχει ξε ίτω η πασα εκλογῆ ,σχ εκ του θιεσκευασ μένου δραματος. Caeterum habere το καμπτειν aliqua udo significationem του εντυλιττειν, probant etiam, quae dicentur l. IVi

ναικοςi Mori scribendum: Αἰσχυνετω πελιθυον εἶναι χρώ- ιατι. Etiam ista corrupte scribuntur: αι; ε τίς Δειπνουντας εἰς τοι λοπτα διεμβαλλειν ποίR Legendum enim ' εἰς ταλοπαθι εμβαλλε ν πορ0. Confirmatur haec emendatio poeta jusdem testimonio, qui in alia fabula hunc versum et sequentum totidem paene litoris usurpavit more Hom rico. Sic enim ille in Asclepio clida: - ωςε τμς Δειπνοῦντας εἰς βατανεια γ εμβαλλειν πο ου 'Κνίοτε ὀξοντας υποτηο hξονῆς. Quod igitur ibi dixit εἰς βατάνεια, hic εἰς λο-

παθια. Versu XXIV. , Tας κευασιας, παντων ὁ Ε κ αὶ ταύσκευασεις, vel bis idem dicit, vel σκευασιας interpretan dum res necessa/ius ad cibos parandos. σκευασεις V in pa-Mandi actionem. πνευμονιον, Cum a i , άς ἔν τοῖς κΣκαλυμ- μενοις γηπατιο ις αυτὴ πνευαονιον Ελαβε, non pulmonem in

tegrum significat, sed frustum pulmonis. ut κρεα τρία, tria frusta carnium. Sic UXplicundum et τό ηπατιχ. crinsus a Melanira usurpatus ingentosissime, Ἀπολωλα, πέπλων μύ ωλεσαν περιπτυχαὶ, pronuntiabatur apud poetam, undo sumtus est, ab Agamemnone Doto uxoris scelere moriente. Non multo aliter apud Aeschylum exclamat idem: Or μοι, τέπληγμαι καιρίαν πληγ ν εσω. Historiolum de Melanira excipiunt haec verba: μηποτε δὲ καὶ Γρω βυλος ο Asti reaeeοποιος αἰσχγυνόcιενον εἰλε τὸ τοιουτο si παρ, ασπερ καὶ Αλεξις , εν Ψευὀυποβολιααίω, λέγων κτως. Videndum est, nuνι et Crobii I comictis ejusmodi jecur αισχυνο ιενον, pudibundum, linitatus Alexidem, dixerit iuueti nobolitnaeo, cΠm ait. Versus Alereidis, quem respicit, XVII. est in praecedente ecloga: Aισχυνεται πSDJνον εἶναι χρώματι. Pseudypobolimaeus Crobyli, nou

Alexidis, fuit drama. Vide l. VIII. sub sin. et t. IX. Ob-

라틴어 텍스트