Animadversionum in Athenaei Deipnosophistas libri quindecim. Accedunt virorum doctorum emendationes adnotationes vel editae vel ineditae

301쪽

placebat scribi: sed hoc quam universae sententiae conveniat, non video. In II L legendum: O ς ο ταριχόπλεως ἀθε Ηοσ πορος. Piscatores et cetarios Ponticos intelligit. Pleraque salsamenta e Ponto asserebantur in Graeciam. Ideo Bosporum vocat εων, plenum falsamentorum. Res clara: nec Opus testimoniis, quae in his libris multa. Scribe etiam οἰ πιθογαςροι, quibMs Denter iu-sar dolii est. Non πυθογατροι. Gulae deditos vocabant γλεθωνας , ασκῶς et θυλακους, ut ad Theophrastum dicebamus. Sic et Dalec. scribit, sed aliter interpretatur: quod non probo. IV. ita habet: Τμησσοντες, τετρα γωνα τα χητρία τεκταίνονται. Ingeniose Daleo. : τα κυ 3ια τεκταίνονται. Nam cybia suisse dicta quaedam salsamenta, certum. Illis vero optime quadrat το τετραγωνα. Sic enim multa propter quadratam figuram a cubo sunt denominata. Sed abit longe haec emendatio ab edita scriptura: etiam eo nomine suspecta, quod το υ in ea voce semper auctores corripiunt. Scribo τετραγωνα ταρίχη τεκται

γονται. Vel τα ητρια. Quanquam hoc non placet. V. versus: Nαὶ μῆν ὐκ GαHες θνητοῖς γένος οξυορυγχου. Furitarunt, αδαλ ες esse idem, atque αγ1δὲύ, insuave. Verxe Certe quidem mortalibus non est innocuum genus ovoUcbi.

unde δηλητηρια, Menena. In VI. scribo αλιτρυχύς, tores: αλὶ τρυχ μενοι. VII. versum, Καὶ σκομβρων βυ'Θίων τε, κή εὐχορτου Lβιβαττεω, qui concinnarero, multa veniebant in mentem: quod probarem, nihil succurrebat Plus animi suit Dalec., qui de raja hic agi divinavit: eam, puto, intelligens, quae Graecis λειοβατος. Sed rriae isti quis locus inter salsamenta 7 aut quomodo εὐχορτος di- P a 3.cetur λειοβατος; In VIII. scribe κολιων cum interprete. κολίας enim, non κοMος, dicitur. Reliquos verius ita scribe et distingue: 'Iονιον δ' αὐα κυμα φυγων Γαθώραθεν

ρων ανδρων, aut alicujus salsamenti nomen, vel aliud quid simile. Sensus est, sallamenta ex orcynis et vetulis thun-nis e Gadibus et freto Herculeo deserri in Graeciam ab Italis mercatoribus, Bruttiis, Campanis, aut Tarentinis. Salsamenta multa nomen a figura habebant: ut melandrya, cybia, tetragona et trigona, quae hic nominantur. Pro αμφαλλαε nescio quid legerit Dalec. qui Vertit bilares: quasi esset ab αλαλαζω. Non est dubium, τε-

302쪽

28o I. CAsAUnONI ANIΜADV. IN ATHEN. θέντα αμφαλλαε dici frusta salsamentorum in orcis collocata aliud super aliud. αμφαλλαε valet ευαλλαξ. Recte

mox legit Dalec. υμων επι κρίνει . Nam criticus fuit Leonides, quem alloquebatur Dionysiocles prosessione medicus. quemadmodum c. Id. dictum est. Illud, quod

statim sequitur, των δε πιο νουν τα Θυννια, DaleCamp.: ex pineuibus Uero τα αυχενια, id est, cervici, faucibus, claviculis propinqua. Musarum fidem l unde haec inaudita lectio, ad cujus interpretationem tot verba necessaria j omnes libri. etiam eclogarii, etiam Natalis, habent θύννια, velθυννεια, aut Θυνναῖα. Cur mutavit 7 eadem verba iterum recitantur pag. 12O., ubi constat 1ibi Dalecamp., neglecto librorum omnium Consensu. Quod eo magis mirum , quia illo in loco post ista verba statim subjicit auctor explicationem vocis θυννιχ. Sequuntur vorsus Archestrati, quorum primus non est integer. In ΙΙ. 8ίκιοι appellantur Orcae fictiles magnae, in quibus salsamenta habebantur. Auctor excerptorum scribit: ο τ ἐν πιυβοισι ταριχευεσθαι

σαελλεν. Sed β οισι confirmat Eustathius. Bi , inquit,

ται ἐν τορ. Θυννου τέααχος T ιι ηθεν, ο τ έν βίκοισι ταριχευεσθαι ἔμελλεν. Mox addit Eustathius, vas istud βιτίναν a vulgo appellari των κοινολεκτουντων. Cratetis comoediam Nam ros laudant paroemiographi in pro- Verbio, 'Iππω γηρασκοντι τα μείονα πιυκY ἐπίβαλλε, et

Pollux l. VII. c I . Quae de elephantino falsamento inde asseruntur. griphi habent speciem. ἐλεφαντινου ταριχος interpretari licet durum instar corii elephantini, cujus

durities vel ex joco Plauti nota: Herus meus elephanti corio circumtectus est. Aut siccum exsuccumque sellamentum intellexit, Gurnum vocans, quia splenderet, ut cornua laternarum. Favet huic interpretationi vox λαμπρον

in subjecto Aristophanis loco. Ρotest etiam ita esse dictum ceti frustum maximum salitum ultra usitatum modum. Antiphanes: καταβεβραμως σιτία Dως ἐλεφαν- νων τεττάρων, id est, plurima. σκυτίνη χυτρα est ollaeoriacea. ψε est ab ἔ l , vertendumque coquebat. Prop.224. πευκίνοισι κυαασι suspicor scribendum πυκινοῖσι κ. Caetera non assequimur: imo fortasse assequi αθυνατον, amissa Cratetis fabula. In versu II. Aristophan. ' Η Κρατητι scribo, non Hi/Κρ. Et Dosti εν, opinor, melius, quam ἐνομιζεν. Drama Alexidis non semel ab Athena o citatum sub nomine 'Aπευ γλαυκωμένκ in cujusdam Contumeisliam editum videtur, quem poeta fingebat mutatum in

303쪽

γλαυκον, id est, piscem glaucum, vel marinum deum, ut erat Glaucus, aut in γλαυκα, noctuam. Hoc Graeci dicunt una voce ἀπογλαυκουσθαι. Titulum igitur sabulae hujus scribe cum Dalecam pio ubique 'Aπεγλαυκω αλος. ut άπεγλυμιμένος et similia, de quibus i. II. c. i5. Sic legit et interpretatur Galenus apud Hippocratem εγλευκισμένοo, pro quo est hodie scriptum in VIL Epid. εκτεγλευ- σεισμένος. Locus e sabula Πονήρα, Aerumnosu, vel sJο- Improba, descriptus sic desinit in omnibus libris:

Vidit acute eruditiis. Dalec., nullum hic esses locum voci μυελον. Scripsit igitur Mαλοικον οἰφ. Quae mutatio si cui alienior videatur, statuat ille de nostra: εψων ποτ ἐς

IIυελον αφεῖλον. Coctum exactumque in patinam conjeci. πυελον grammatici interpretantur λεκανίξα. Patinam

grandiusculam intelligo. Sed ut ne dissimulem, parum mihi hic liqueti

Proverbium: Ne symbolum quidem habet.

Alia nonnulla. C equuntur versus plusculi ex Apeglaucomeno Alexidis descripti: quorum mentem ut facilius caperemus, utiliter admonet nos Athen. , quis illos apud poetam pronuncia

τήμ νος φησι. Hic vero Dalecamp. κδἐν υγώς quem multi loci arguunt nullum inter συμβολην et συμβολον discrimen statuisse. Atqui συμβολη est collatio eranistae ad convivium: quisque enim, quod ad manum erat, conserebant. Eae partes dictae συμ βολαὶ, et convivium hujusmodi σρα-νος vel δεῖπνον απο συμβολων. Mutato Vero genere συα - βολον vocabant anulum vel quidvis aliud arrae loco solitum dari ei sodalium, qui jubebatur coenam parare. Terentius: Heri aliquot adolesceutvli colimus in Piraeeo, Iubune diem tit de Bmbolis essemus. Chaeream ei rei Praefe- cI us: dati antili: Iocus, tempus consistitum est. Apud Luzianum mater objurgans filiam, quod amasium suum

304쪽

282 I. CAsAu BONI ANIΜΑDV. IN ATHEN nimis amaret, nimisque ei sideret, δια τοῦτο, ait, προσην

ἔχοντι αυτρε καταθεῖναι συμβολην του δακτυλιον δέδιο- σιας ἀγνοουσης , ὀ δε αποδομενος κατέπιε. De hoc anuli

usu loquitur Plinius i. XXXII.: Celebratior anuli usus cum foe/iore cepisse debete argumento es consuetudo Duli adiponsiones etiamnum anulo exiliente, tracta ab eo tempore, quo noiadum erat arra Delocior. Plinii opinionem firmant vetustiorps scriptores. Theophrastus in fragmento quodam, ubi disputat de forma et jure contractuum: ταττουσι ὀέ τινες καj τον ἀραβωνα, ποσον δει διδοναι, προς τοπλῆθος τῆς τι αγῆς μεριζοντε ἄτοπον γαρ, ἐαν δακτυλιον dae των δέκα ταλοπτων. Non solum autem anuli continentur appellatione συμβόλου, sed generaliter, quicquid arrae loco datur. Lysias in oratione de Aristophanis pecuniis r λέγων, οπι ελαβε συμβολον παρα βασιλέως τῶ φιε- γαλου φιαλης χρυσῆς, ως 'Αρ φανην λαβεῖν Dκαίδε μνας - αυτj. Quin et tesserae illae, quarum olim in contractibus usus loco praesentis pecuniae, συμβολα dicebantur. Sic apud Theophrastum in Characteribus ab eo, qui lucar pendere debuit, pro pecunia exhibetur συμ βολον. De his symbolis accipiendum, quod scribit Isidorus l. V.: Veteres, quando aliquid sibi promittebant, ni Iam tenentes franeebant: quam iterum jungentes Domi es fuas aenoscebant. Describit Isidorus tesseram ligneam, qualis olim fuit interdum, qua utebantur, qui Jus hospitalitatis inter se colebant, ut ex Euripidis scholia- sto aliisque discimus. Plautus imaginem cerae imprensam et ad similem usum relictam vocat Bmbolum, sed ge. nere masculinor Ea causisu miles bic reliquit fimbolum, Expressum in cera ex anulo suam imaginem: Ut, qua hue offerret ejus similem fmbolum, Cum eo simul me matreret. Idem poeta Bacchidibus et Eo praesente homine, osendisi,mbolum, uuem tute dederus, ais eum ut ferret fio. Postea symbola dicta sunt pacta inter diversos populos, quibus totum jus commercii inter ipsos continebatur. Hac notione usurpat illam Vocem auctor orationis περὶ Ἀλονησου, ubi multa de iis . . Inde dicta η - συμβολ- σιοι:/ωνία, cujus meminit Aristoteles init. III. Politie. et alibi Caeterum quia Olim in frequentissimo usu positum,

ut anulum darent pro symbolo, veteres grammatici απλως συαβολον exposuerunt anulum. Quibus accedit Plinius libro jam dicto. Do nomine, ait, anuli ambaga video rGDaeci a digitis appellavere e apud uos proci ungulum. Voca

banti postea et Graeci eι uo Imbolum. Haec quia vulis

305쪽

LD. III. CAp. XXXII.

go parum cognita esse animadvertimus, visum explicare

paulo diligentius. Sed nostris hominibus facile ignosco,

cum videam, harum rerum inobservantia doctissimum Pollucem errasse errorem crassissimum. Scribit ille l. IX. rθν r ρὶν και συμβολον βραχυ νομισματιον, χ' ημίτομον τι νομίσματος. Putat symbolum pecuniae certae nomen esse,

egnique fuisse ημίτομον et semicirculo similem suspicatur: assert deinde suae utriusque sententiae argumenta. Prius clicit ex his Hermippi verbis in Phormophoris ita enim emendari debet vulgata lectio εν 'Oρριοφόροις) : IJαρα τ

καπηλων H ομαι το συμιβολον. Posterius ex istis ejusdem: οἴμοι, τί δρασω συμβολον κεκαραενος ; Vide vero, quam sacile sit in hoc genere litterarum errare ac decipi. Nam

falsam esse Pollucis opinionem, ex iis, quae jam diximus, patet. Priorem Hermippi versum pronunciabat aliquis

a caupone anulum simul repetiturus et pecuniam daturus rita enim fieri solitum. Et ita interpretanda isto loco Athenaei verba: συμβολα τις απαιτώμενος φησι. Quae ineptistsi me ab interpretibus versa sic exponi debent: quidum, a quo symbola repetebantur, sic ait. Ex verbis poetae apparet, cauponem illum fuisse, qui pro anulo rationes anserebat suas, ex quibus probabat, amplius se in convivium impendisse, quam quanti erat datum symbolum: atque ita rationes quidem parent, sed anulus orχεται. Jure enim suo utitur, qui datum arrabonem vendit, non soluta pecunia ἐν τῶ ωρισμ sis χρογω, ut ait Theophrastus. Neque dubium est, caupones, genus hominum scelesti simum et fraudulentissimum, incautos adolescentes hac fraude solitos saepe assicero. Quare alterum Hermippi

locum, cujus adeo mirabilem interpretationem Commemtus est Pollux, horsum traho, et verto: Hei mibi, qui ι faciam Bin si emunctus' κεκαρθαι sive καρῆναι, undo Latinum carere, eleganti translatione dicitur, qui aliquare spoliatus est et emunctus. Notum illud: 'Hμετέραις βουλαῖς Σπάρτα μὲν ἐκείρατο δοξαν. Quod vertit Tullius r usuis nostris Iatis est attonsa Laconum. Neque tamen nego, loco symboli vel tesserae suisse aliquando usurpatos dimidiatos nummos et, ut appellat Pollux, simτομους, segmenta dimidiatorum nummorum. Scio enim, illultro ejus rei exemplum exstare in nostris etiam historiis, quum res gestas explicant Childeries, Francorum regis. Sed nihil hoc ad versum Hermippi. Quoniam autem symbolum non dabatur, nisi ab iis, qui praesente pecunia deficiebantur, eK eo natum proverbium de homine pauperer

306쪽

ς ιοί ' ροῦν εἶχεν κZε συαβολον. Laudat hunc quoque locum Pollux et cum aliis male interpr0tatur. Ex his Clarum . quid sibi vulit Heraclitu in Oximia illa ad Hermodorum epistola. cum ait: Γελασαρ τους ἐν γενομμένmς ὀια δακτυλων πλείονα:: Sensus est, non risurum se, verum fleturum potius stultitiam forum, qui, in tenuire cum lint, atque etiam fortasse egestate, nedum paupertate, convivia tamen assidue datis anulis celebrant. CAPUT TRICE s1ΜUM TERTIUM.

Mus piscis. Ochorea inter edulia. Dei canus piscis. Delco fluvius: Delcus lacus. λεπτινος καὶ βιαπος. γνωτίδα flve αγνωτιδια. OLδρος grammaticus. τίλτον μιργιτον. Sopatri Paphii fabula M-Θητίον. Tyriorum cottana et lepidium. Platonis fabula Z;- κακέμιρνος. Aristophanis Δαι

Cere. Cratetis drama Ferae. Hermini Arto pol in CS. ταριχος πιο ια. Chionidae comici Mendiciet Her OeS.iλ-ῖ Τ- Nunc Alexidis vorba porcurramus: quae quidem, uti diximus. ab eo prosersebantur. qui accepto symbolo pignoris loco convivii sumptus fecerat, sive ille caupo fuit. sive unus sodalium. Is igitur symbolum repetenti his verbis respondet: Παρ' ἐμῶ δ', μη . εν εκλῆο:

loris, inquiti si speras, te recipere a me vel tantillum posse ejus, quod pro symbolo mihi tradidisti, nisi omnia prius sigillatim solveris. quae in epulas a te imperatas insumpsi. Ait χαλ- ιιψος δωὀεκατον, obaui duodecimam partem, pro eo, quod est, ullam vel minimam partem. χαλκους aereus fuit nummus pretii m0mini. Videtur iste pro symbolo accepisse aureum aliquem vel argenteum nummum magni pretii. In ΙΙΙ. versu scriptum αβακιον ψῆφον λέγε. Corrigo αβακώ , ῆφον λαβέ. Versu IV.: 'Eς ωαοταριχος πέντε χαλκων. Dalecamp. δέκα χαλ. Sine auctore, quod

307쪽

LIB. III. CAP. XXXIII.

ρειων ουκ ετρωξα cy - ἔν. Qui de caritate caeterorum quereris, ea iastem, quae levia tu ut, ut Cichorea, Rratis habui M. Quae subjiciuntur de olerum caritate, favoninui C lctntentiae. . κιχορεια Ciborum in censu ponit Iulius Pollux. Horatius: Me pudicunt oliviae, Me cicoorea leves ique mamae. Quo autem modo pararentur a couuis trabes apud Galenum eX Erasistrato in lib. de foet. ven. ap Erasistr. Antepenultimus est: se, Scribo: ἔτει ν τ' - τέλει. D Turpilcis, auctore Euthydemo, a Delcone fluvio nomen invenit : vel, quod ego probem magis, a Doleo lacu, c lus reperio mentionem apud Hesych. , qui etiam ι λο-

Postremae vocis primas litera S temero re Pellitas censeo, errore translatitio. Nam βίαν μα. /scripserat auctor, ut puto. Obine piscis alibi mentio sebium nuSquam. Lebiam dictum fuisse et leptinum scrilptum alibi non est. Hepatum et lebium ejusdem piscis diversa nomina Inveniri, sciunt eruditi: quos velim de lioc

i . N i' longe scriptum invenies αγνωτίδα. At iu eam

probo scripturam, stetus auctoritate epitomae. Gramma acus ille qui in libris editis vocatur insolenti noni no

n ine Ουαρος, Grus. Ita liter ulae unius mutationes laboronianum magno liberamur quaerendi, cujas hic Udor supit: qua de re suo loco dictum est. In lice vorsu 6 Annterpretes ad illius interpretationei . lbetu uti aria '' Gον My. est frustum maximum salsamenti ouo y VOzabant. Hesychio ot Pollueb iovie ' λellarunt εἰδος ταριχίου λεπιδωτον quod in torodotostri

308쪽

cinus de genere squammosorum. Plato Comicus: καὶ περιιων αμα Τίλτον ταρι χος ἐπριάμην τοὰ οἰκεταιι Sequentes versus neque distinguuntur recte, neque sine in Ondis scribuntur. Eos ita absteriis mendis concipimus; - δυο ιν δ' ὀβολο ιυ. ο γ κκ ἄν καταφαγοιμεν ημερωγTριῶν, αεὶ κατεσθίοντες. η ὀυα - δεκα γε. υπερμέγεθ8ς γαρ ἐπι Scribe paulo post: τί διαφέρει τοῦ προκατειλεγμένου χροιιταρίχη, ου o καλος υμων Αρχεςρατος μέμνηται. In editis omissa vocula ου, quia geminare eam diphthongum improbus γραφευς noluit, totam sententiam obscuravit, quae nunc clarissima est. Archestrati locus supra recitatus est, ubi haec verba: αμφορεως εντος νέον γ μιταριχον. Sopater Paphius, qui deinceps laudatur, is est, qui alibi φλοιακογραφος appellatur, ut dictum est c. 9. neque alium puto esse ab illo, qui parodus pastim nominatur , quique l. IV. φάκιος παρωδο c. Hujus poetae fabula hic laudatur Vυςακῆ Θητχν. Qui meminissem horum verborum sub siti. l. IV. . Σωπατρού ἡ παραξος ευ τῶ επιγραφομένω Mυςαι, suspicabar, hic quoque eandem sabu lam intelligi, et scribebam ἐν Mυςαις ξ 'υτ . Sed in eod. l. IV. leges haec verba: καὶ 89-θε Θητιω φησιν. Itaque nῖhil hic audendum. Cum ait Plutarchus, convivarum unus, ταυτα ἐὸ τα βρωματα οτι πολλῶ h ω εμι τιυν

tac&ασι. Ulpianum intelligit, hominem Tyrium, et ei bos Tyriis familiares, cottana et lepidium. Hoc ita esse, ipse Ulpianus docet nos, de quo Athenaeus i. IX. e ορο -

λίπαρον δε τί εςι; πλὴν εἰ μι,8 καὶ κοττανα υ la και λεπιδιον , τα πατρια ριου νομιμα βρωματα, ὀνο-ειν ωλετε. Cum sit nullum ovum ovo similius, quam hi duo loci: Daleo camp. tamen cottana diverse interpretatur hic et t. IX. Sed quaecunque ab illo scripta sunt ad hunc locum, sunto per me indicta e nimis enim dat se ridicule. Cottana propriae syris sicus, Plinii etiam testimonio l. XIII. c. 5.:

Bria praeter banc peculiares habet arbores: in scorum ge- ciere caricar, et minores ejus rene' is, quae cottana vocant.

De lepidio eonsulendi sunt rei herbariae auctores. Sed hoc discamus ex istis duobus Athenaei locis, peculiarem fuisse Tyriis aut certe Syris herbae istius inter ea, quibus vescimur, usum. Ait e Κρατῖ si Διονυσαλεξανδρω. Videtur scripta sabula in tyrannum Alexandrum, qui pro Baccho voluit coli. Meminit pollux multis locis, i. VII. o asto et t. X. Laudo mox hanc scripturam, Πλα- ω κακου- μένε, non, ut alibi invenias, καλουμένω, et In his libris,

309쪽

Lin. m. CAP. YYXIII.

et apud Pollucem l. VII. c. 29. Hinc igitur emendabis. At Δαιταλεῖς Aristophanis, quorum proXimo sit mentio, non recte vertunt Epulones. Nam quod docuit me unus u-lenus, ei fabulae nomen ab Atticae populo, qui ite appellabatur. Adscribam verba Galeni, quia plurimum sa ciunt ad cognoscendum ejus comoediae argumentum. Sic igitur ille in praefatione Lexi et Hippocratei, de γAατ- τα voce disputans: νομ δν σοι τα λr' 'Αρ φίνους --

αυτω καὶια. Q aorum maior est elegantia, quam extiti. maverint V Iri eruditi. Nam ταριχος hic virum nequam a sit scelestum sigm sicut, non, quod ea vox po aprie sonat. Observabamus ad Jheophrasturn, salsamesntu inter vilissi, mos cibos este habita: unde proverbium manarit, et--χους ας ixi ερος apud Aristophanem. Ex eo rara

pellarunt lordidos homines et improbos. Ita accipitur in paroemia, quae paulo post recitatur ab Athenaeo: οὐκ αν πx3οι ταριχος, α ερ αριος. Etli potest iste versicu, lus etiam si inpliciter accipi de salsamentis, quae plagis contunduntur, ut duritiem remittant: quo in genere principatum obtinet Germanorum stoc b et Alpa: qui piscis.

Cunulcus L seqv. dictionem ταριχον per circumlocutionem expressit, de Magno hune versum pronuntians: Ε - ες 2ν Θασίαν αuM V, p, αττα βαυζει. Nam Θασία αλ- Ni idem vale' az ταριχος. Sic autem eum locum emenis damus ex scripta lectione, ut ibi dicemus. Etiam in vo-

ficatione id verbi convenit salsamentis, ut cum ait idem

310쪽

288 I. CASAU BONI ANIΜADV. IN ATH ΕΝ. poeta: τον σαπέρδην αποτίλαι χρj, και κατο rλυνας, καὶ κατεκπλυνα, καὶ διαπλυνα. Et Athenaeus ipse h. l. : πα τας δεῖ τους ταρίχους πλυνειν. At in hominem ταριχον alia notione competit, pro maledicere et probris oneraro. Aristophanes: ψευὀῆ κατεγλωττισε μου, κακυκλοβορει, κα- πλυνεν. Et Demosthenes non semel. Crates comicus suorum dramatum uni fecerat nomen Θηρία, Ferae. Suspicor, fuisse scriptum in gulosos et helluones, quos .etao. θηρία Vocavit. Itaque pleraque omnia genera ciborum hac fabula nominabantur, ut ex superstitibus reliquiis licet intelligere. Quidam etiam aliis omnibus indicti et in- nominati praeter Cratetem: ut τακωνεο, de quibus Pollux I. VI. c. 9. Rus fabulae meminit Athon heus hoc loco et t. VI., ubi multi sex illa versus. Hermippi 'Αρτοπωλίδων etiam Pollux facit mentionem l. VII., imo ipse Aristophanes, cum ait in Nebulis: Εἶθ' 'Ερμιιποος αυθις πε- ποιγηκεν εἰς 'Υπέρβολον. Nam de Ariopolidibus Hermippi sentire Aristophanem, docent scholia. Sed observemus

verba Athenaei: ἰδίως δ' ἐσχημιατιςαι παρ ' Ερμί re Ἀρτοπωλ σι ' Κώ τάριχος πίρνα. Jubemur a doctis scribere ταριχον πίονα. Non repugnabo, si docuerint me,

quid fit, hac lectione admissa, illud ἴδιον et Hermippi peculiare, quod in illis verbis admonemur ab Athenaeo Observare: nam ταριχον dici masculino genere, quot jam exemplis probatum est y In vulgata lectione inest elegans generis metalepsis, in ista quidem voce Hermippo pecu-Ιiaris, in aliis vero familiaris multis poetis. Nam τάρ χορ πίονοι simile est illis Nicandri, νολοεις ἐχMνη, et καταψυχθέντος ἀκάνθης, item νιφοεντι δειcpy, et μοροεντος ἐλαίης. Sic apud summum vatem ἀμπελοεντ 'Επιδαυρον,

de quo etiam Hermolaus Bygantius, et θῆλυς ἐέρση, o

λυς αυτ α . Itemque πουλυν ἐφ' υγρην. Sophoclis versum, qui sequitur statim, Νεκρος ταριχος, εἰ οραν Αἰγ Πττιος, non aliter omnes codices scriptum exhibent. Neque laudo emendantes Νεαρος ταρ. Puto namque, allusum ad veterum Aegyptiorum ταριχευσεις et cadaverum condituras , de quibus Herodotus l. II. De Cephisodori comici Stie vide l. VIII. In testimonio Pherecratis e Fugitivis

pro λεκιθον, Uit 'quin ovi, legit Dalecampius ληκυθον, et pro ὀρφανὀν ταρίχιον, ορψῖνιον. Quae emendationes plurimum habent probabilitatis. Νisi est comicae licentiae dictum, ορφανον salsamentum pro solum et ab omnibus aliis rebus destitutum. Chionidae comici nomen Xιονι θης

라틴어 텍스트