Animadversionum in Athenaei Deipnosophistas libri quindecim. Accedunt virorum doctorum emendationes adnotationes vel editae vel ineditae

361쪽

L1B. IV. CAP. X.

o. q.: mei αυτὴν δημοσία ει σιν ω τω πεθί- πχντα ἐκ oxyΘα Azutum est Artaxerxis dictum dod live, captivo suo, splendorem prioris vitae in epulis retinente, οτιουτως αυτω δοκο- γ, ταχέ- το Gαε- . . S C meliu8 -ουτφς. Simile est in Apolog. Tertulliani: Megare es, inquit, obfuvaut, quasi crastius dirmoraturi. Quia plures fuerunt Heraclidas, 'qui seditis libris nomen suum posteritati commendarunt. id o solent distria gui accurate: ut, cum scribit Athenaeus hoc loco. Ηρακλεμ ς θ ο Κυααιο , o τα I lερσικα συγγρχύλας, ἔστω θευτέρος r- μιγραφυάνων in αρασκευας--, addit naee, oKυμπιος, ὀ τ Ιερσικα συγγρ ας, ut distingueret nunc Uαρασκευα scriptorem ab Hora elide Τὼentino, qui Σκευασεις inscriptum librum ediderat L Iti iugque m0minit Laertius in Heraclide Pontico . quatuordecim ejusdem nominis scriptor CS breviter Commemorans. Cumaeus, ut videtur. regum Persidis vietum et totum διχιταν ΡΟ m opere descripserat: Tarentinus. professiones medicus empiricus, aegrotis ac bonae valetudinis curiosis consuluerat. Nam Galenus hujus librum ita inscribit. M/- ας κα/ ὀ--χσίας φαριιακ , l. VI. de faculta limpi medie. fuere praeterea Heraclidae duo alii. Quo-

culinaria libros ediderant, teste Athon. l. XII. Ex Cumaeo Heraclida refert auctor, solitos, qui Persarum re-

Caesarum nunistri suerunt albati, et certum est, apud omnes fere gentes olim honestiorum vestos fuisses albas quod pluribus alibi probamus. Cave confundas

Depravata paulo post lectio est. cum ita scribitur

Ce scribunt Veteres, Graecum nomen istud est 6 h

362쪽

σιλέως καὶ ἀπο τοῦ οινου του ποτου αυτῆ. Cur ad solum prandium, non item ad coenam regis Persarum procereS Venirent, caussam hanc assert Heraclides: δια το παρyτῆ- σ3 m, ινα μιη di. πορευωνται, ἄλλα κ' αυτοὶ τους συνδείπνκρ ι πο8εχωνται. Id est: propterea quod rex hujus

indit grotiam igis fecit, ne bis veniant, seis et ipsi juo

quisque contribus excip aut. Haec menS au Cforis . . δια τοπαρς τ ησθαι tantundem significat, ac si dii illi bit. τ τον βασιMχ ἔχειν αυτους παρητημένους. Ut apud Lucam EUHngelistam: ερυοτω σε, εχε με παρyτημένον. Paulo poli, ubi ex Herodoto narrantur sumptus, quos olim lacit Antipater Thasius, cum Xerxis exercitum prandio eXCepit. καs γαρ, inquit, ἐκ-ωματα ἀγυρα κ χρυσα ADRτη-

verba, ' si modo sana sunt, hoc significant, non solum

prandentibus omnia suisse exhibenda magnifice verum etiam a prandio ποτους agitantibus pretiosis poculis mensas instruendas. Aliud est δειπνον vel χρ ςον, aliud ποτος, ut non semel diximus. Ita possumus non inepte hanc lectionem interpretari. Sed cum de comessationibus istis nihil scriptum si ab Herodoto, cujus verbis auctor lΟ-quitur, censeo, inesse huic loco vitium ex negligentia l1brariorum profectum. Lego: ταυτα μετα το ξεισνου ἔλαβον. Atque ilia Omnia aurea et argentea vasa post coenum capiebant. Xerxis videlicet milites.. Herodot.: οἶδὲ πλ σθέντες, τῆ υεερα- την τε σκοῦ ἡ ν ανασπασαντες

cum aliter medicinam isti loco sacerem, et cum sequent1-bus jungens scriberem: κ ταυτα μεν τα τῶ δει τυκ. ει Πρεηο ὀla ἐσιτευετο. Sequitur ex eodem historiae patre de natalitio regis Persarum Convivio, quod τυκτα Vocabant: τοτε καὶ j τήν κεφαλγῆν σμαται μονον. Non dubito, veram esse hanc lectionem, quam et Athenaei editi scriptique omnes codd. tuentur, et ipsius Herodoti . Tamen et Valla apud Herodotum et Dalecam p. hic κοσμισθαι pro σμασθαι legerunt interpretatique sunt. Putarunt enim, σμασθαι ταῖν κεφαλὴν nihil esse aliud, quam lorcies capitis raderer quod semel in anno iactitatum a rege iserum, ne nos quidem verissimile putamus. En ina vero σαασθαι operosiorem curam denotat: cum adhibito line o mate caput probe defricatur, quod viri cordati non lasper, . faciunt anni spatio, multi ne semel quidem multis annis.' Sie dixit Diodorus Sic. in V. histor. : ταγου αποπλυματι

363쪽

LIB. IV. CAP. XI.

τας τρίχας συνεχῶς. Itaque sicut Romani Caesares et F rancorum veteres reges diem illum soliti festum agere, quo vel ipsi vel eorum liberi barbam ponebant, aut caesariem incidebant, si rex Persarum solemni die caput

curabat. CAp UT UNDECIΜUΜ.

Modus sumptuum convivalium. Sacrificia veterum tenuia. Menandri fabula Δυσκολος , et argumenti ejusdem oratio Libanii. Cistae Ox Οὐόροι. Philoxeni Cytherii scripta nugatoria. Platonis comici Phaon. Sumptus in rosas. Andrones. Plores in reticulis ad olfactum.

e sumptibus in convivia otiin factis loquens Athenaeus, amplius talento impendi vulgo in Gryecia non solitum, auctoritate Menandri probat. Versus ex ejus comici Me-ιbe allati, unde id colligitur, et recte scripti, unica Voce excepta, et apertissimi sunt, ut sere Menandri omnia.

Quo magis miror, in tam plana rectaque via errare Virum doctum potuisse. Sensus est: Non pari sumptu cuticulam mortales curare, et diis sacra sacere. His pro luculenta nostia offerri vix decem drachmarum oviculam. In convixium unum facile integrum talentum impendi: iis videlicet emendis, quae mensae apponenda sunt, aut Conducendis acroamatis. Poetae verba subjiciam: Uτ έχομοιος πραττο μεν καὶ Θύοα Orrκ γε τοῖς θεοῖς Hὸν χηγο- ρας γογ Δραχμων αγω προβατιον αγα r του δέκα, δυλ τριδας ὁ ε, καὶ μυρον, και αλτρίας Γαυτας, το Θασιον,

τυρον, ταλαντον γίνεται το κατα

λ γον. In tertio versu scripsimus δέκα, non δειεκα, jubente metri lege: neque aliter i. VIII. Sententia haec a multis poetis tractata est, ut alio loco docet auctor, et probat Clemens Alex. Strom. l. UIL Tqrtullianus in

Apolog.: I olo et νιtus Uesros recensere. Non dico, qtialesitu in sacrificavdo, cum enecta et trahi risu quneque mactatis ς cum de opimis et integr/s supervacro quaeque truncatis, cu'prtuta et uuetitas, quae domi quoque pueris υel canibus destina setis. Eodem spectat et alt0r ab Athenaeo allatus locuS ex poetae ejusdem D scolo. Quem etiam adscribemus,

364쪽

3qia T. CASAUBOΝΤ ΑΝΙΜ ADV. IN AT II EN. quia in illo sunt nonnulla nobis animadvertenda: - ως

ipso fabulae titulo apparet, publicos mores objurgatos fuisse ab eo, qui ista pronuntiabat. Δυσκολος enim est P a 73- morosus homo. cui nihil placet, nisi quod ipse faciat, imo ne illud quidem. Talis fuit olim Timon ille, osor et Odium mortalium . Mores hominum hujusmodi descripserat Menander ea fabula: cujus mentio apud Harpocrationem, Aristophanis interpretem et Suidam. Libanius quoque rhetor id ipsum praestiterat integra oratione: quae cum Athenis recitata est, miros tulit plausus, .ut in epistolis scribit S. Basilius. In II. versu scribendum Κίςας, non Κοίταc. Ineptum est putare, de lectisterniis poetam sentire. Spondso, de cistis eum loqui, in queis deserre

moris erat cibos ad sacrorum epulas necessarios. Grammatici κίστας vocant ὀψοφόρους, et ita describunt: αγγεῖα πλεκτοι εἰς εθεσματων αποσεσιν. Quam recte igitur cistae Conjunguntur σταρινίοις ς quod oenophori genus suille, i nemo nesciti ΝΡd vetus est sive consuetudo sive error librariorum, scribere κοίτη pro Σιστχὶ , et κοιτις pro κιςίς. Ptolemaeus Hephaestionis L: Ηραν δὴ ἐωρ σασθαι σαυ8α, και 'Maηναν αυλὴς, Νηρεα δε τους αλας καλουιαενους ἐν κοιτιδι. Ita nuper eruditissimus Hoeschelius edidit. Recte Hesychius: κοίτη , κίστη , εγ y τα βρωματα ε ρε- ρον αἱ δὲ μικραὶ κοιτιδες. Penultimum versum ita scribo ex Clemente: Κρὰ τὴν χολὴν, οστα τ αβρωτα τοις θεοις. Etsi poterat tolerari nostra lectio, melior est tamen Clementina. Sed apud Clementem multo plura emendationis egent: quod ex nostrae γραφης comparatione faciendum studioso lectori relinquimus. Locus est eo, quem

diximus, libro. Subjungitur his ρῆσις satis longa ex Philoxeni Cytherii Convivio. Exstat et t. XIV. alius locus

ex eadem fabula. Constat nobis ex utriusque lectione, poetam mira ingenii lascivia convivium fictum a se fictis vocibus planeque insolentibus descripsisse. Ludicra enim res fuit tota et ridiculi caussa ridicule a faceto poeta descripta. Quare mirum non est, obscura haec esse: ut interea de mendis nihil dicam. Nos et emendandi utrumque locum et interpretandi laborem omnem inanem censemus. Quis enim se ratione assecuturum speret, quod

365쪽

fine ratione et τοῦ γελοίου μόνον χαριν bamballo aliquis effuti orat γ Torquero autem se in istis, quid aliud est, quam Philotas infelicem diligentiam imitari r omissis igitur

molestis adeo nugis, quod in stat, agamus: si prius tamen dixerimus. Phaonem, Platonis fabulam, cujus hic facta mentio, raro quidem inveniri in vetorum scriniis nominatam, interdum tamen, ut apud Harpocrationeni, in αναίγεσθαι. Historiam coenae illius, quam exhibuit Cleopatra Antonio, habet Plutarchus. Ex quo simul ct Athenaso ipso scripsimus 'Aπαντγησα α τω 'Aντωνίae η Κλεοπατρα εν Κιλικία pro eo, quod Dalec., εν Αυκάχ. Plutarchus scribit, jussam ab Antonio Cleopatram εἰς Κιλιχίαν αταντῆσαι. κυλικια, quorum paulo post in hac historia mΡntio, quid fuerint, t. XI. explicatum. Sequitur: ταλαντειους εἰς ροξα μισθους δεδωκε. Rosa olim non postrema cura et amor eorum, qui nepotinis sumptibus Oblectabantur. Exemplum hoc insigne . et quod narrat Suetonius in Nerone c. 27. Similia in aliorum imperato- p 74rum vitis. Secuti sumus membranas, cum ita scripsimus: καὶ κατεςρωθη επὶ πχῖχυια βαθη τα ἐθαφη. Hoc est πηχυαῖα. Testantur tamen eruditi hominis, in Farne-

sano codice scriptum esse επὶ πυκνα βαθη, quod placet minus. Sed quid sibi volunt membranae, in quibus constanter scriptum reperimus τα ε αφη των δενδρων ; Non video, qui serri appendix ista queat: nisi scribamus ταέδαση των ανδρωνων, et per ανθρωνας intelligamus coenationes. Proprie, ut scribit Vitruvius, Graeci ανδρω- νας appellabant oecos, et bi convivia virilia solent esse, quod eo mulieres non accedant. Sed Aegyptiam reginam Cleopatram non adstringebant leges plebi Graecarum mulierum positae. Praeterea quia virilia convivia celebrari solita in andronibus, dicere licet, vel gynaeconitidem Cleopatrae ανδρωνα potuisse sic appellari, ut dictum scimus ab

Optimis auctoribus οἰνοχοεῖν νέκταρ, ιυrmo βκκολεῖσθαι, χειρονομειν σκέλεσιν, et similia. Sic cucurbitulam appellamus, quae est ex aere aut vitror pyxidem, quae eX argento vel auro. Athen. l. XII.: ανθινά τε πολλα των ἐθα- φων. ἐν τοῖς ανδρωσι κατεσκευαςο. Etsi longe alia ibi sententia est: favent tamen haec verba nonnihil conjocturaeno strae. Additur in eadem periodo: ἐμπεπετασς -ουν δικτυων τοῖς Ελ ει. Quid significet hic dictio ἔLO, non1dio 1 et mendae suspicionem movet illud quoque τοι quod ελ ξι non convenit, sed τας. Suspicor. scribendum τοις καAυEL I ii ait enim convenientius in mentem nobis

366쪽

3gg I. CASAUBONI ANIΜAD v. IN ATHEN. venit: καλυε autem proprium rosarum vocabulum esse, nemo dubitat. Sensus est, super rosas, quibuS pavimentum erat constratum . retia fuit Te expansa, ne ingredientium pedibus auferrentur, et soli planities aequalis ubique corrumperetur. Reticulorum istum usum nemo mirabitur. qui observaverit consuetudinem veterum involucris pellucidis aut otiam reticulis involvendi rosas, quo facilius earum fragrantiam perciperent. M. Tullius in Verr. l. V. sive de suppliciis: Nam, ut mos uit Bit nive regibus, lectica hexaphoro ferebatur, in qua puIvivus erat seburidus Molitens ro D furtus: Ufe autem cor0nam unam habΑbat tu capite, alteram in eosto, reticulumque ad nores

sibi opponebat, temulsi o liuo, minutis maculis, pisuum

Gκροαμα r oe. Mos praeluceni et spectandi e tectis. Lecta veterum, Judaeorum, Graecorum et Romanorum. προφαινειν ἐκ των τε γων. ProU. e stare in

extrema tegula. Athenaei memoria suspectae s det. ΓΓλαταια et Πλαταιαί τ τοῖς χολησι. περιγίνεσθαι. Aba multa observata. Multa perperam accipiunt interpretes in ea, quae sequi,

tur, de eodem Antonio narratione. Ut, Cum coenacuum interpretantur in istis: περίοπτον υπερ το Θεα- P et 7s. τρον κατασκευασαντα σχεὀιαν. Significat enim pontem

theatro fuisse impositum, super quo fictilium istud antrum

est exstructum. Cum αονυσιακοὶ αθυρματα Vertunt ornarimenta Iunorum Bacchicorum, pro Bacchi crepundia vel m. icra. Cum τοι a 'IταUας ακροαματα quos super eou.Lvium memoriter Daria recitiaturos accersiverat, Italis hominibus. Potuit vero ignorare vir in Graecis auctoribus ita versatus, ακροαματα esse histriones et mimos, neque aliter

vertendum esse, cum et Latini sic loquantur 7 Hi autem sunt illi ipsi, quos in vita Antonii appellat eleganter Plutarchus τας ἀπο τ ο 'Iταλίας Kηρας. Etiam ista non intellexit interpres: ἀπο των τεγων λαμπάσι πάση ε

367쪽

LIB. IV. CAP. XII.

τῆο 'Aθηναίων πολεως. Quae ex veteri more lucem accipero debent: soliti enim antiqui, non Iudaei tantum, de quibus ex sacris literis eonstat,) sed et Graeci et Latini tD-cta suarum domorum ita confecta habere, ut in ea is ectandi caussa adscenderetur, quotieS aut pompa ducoretur, aut alia caussa stimularet. De Graecorum tectis constat ex hoc loco. Nam ita vertendum est: cum tota Atheniensium urbe essent qui fucibus e tectis praelucerent. Lucianus Alectryone: οἱ ἐή, οποτε προῖοι αι, και ἐπὶ τὰ τε γηα οντες εν μεγαλος ἐτο στο ακριβως επρακέναι το ζευγος, τὐὶν εφεςρμα. Tacitus de Agrippinae adventu Brundusium: Atque ubi prΠuum ex ulto visa clo m. compunttir noumodo portus et proxima may is, sed moenia ac tecta. De Latinorum ioctis en testes lucupletes. Virgilius in XII. de monomachia loquens Aeneae ac Turni: in&alidique senis tui res et tecta domorum Obsedore. Et ita alibi idem

Plinius in Paneg. de Trajani in urbem ingressu loquens:

Vi feres referta tecta ac luboruutia, ac ne eum qI idem Ua

eniat in Iocum , qui nonnisi it pensium et instubio vestigium cuperet. Hieronymus in epitaphio Fabiolae: Non psileae,

non porticus, nou immIuentia desuper tecta capere poterant prospectantes. Dio Cass. in Nerone: οἰ κεραμοι καὶ αυτοὶ

βεβηκοτων. Claudianus III. de laudibus Stiliconis, loquons de reditu illius in urbem: Nonne Dides et psehe Dias. et tecta latere Matribus. Plutarchus in Cicerones: τοι δῶ φωτα πολλα κατέλαμπε τους-rους, λαμπαθια και δας kωυτων ἐπὶ ταῖο Θυραι αἰ δε γυναῖκες ἐκ τῶν τεγῶν

προυφαινον ἐπὶ ῆ καὶ θέα τῆ ανδρος. Cave, assentiaris doctissimo et Graegae linguae peritissimo viro, qui προ- φαίνειν, ἐκ των τεγ interpretatur nectare e recto cum προφαίνειν sit praelucere. Locus ille periculosus quem iniselligit Plinius, is est, unde manavit proverbium Latinorum de summe periclitantibus: stare in extrewa ieeuo. Seneca epist. I 2.: jucundisina est uetus devexa Iam, noutum praeceps: et isiam quoque in extrema tegula stantem judico fabere fuas voluptates. Ex his autem duorum scriptorum locis licet colligere, non habuisse Romana toctii illam loricam, qua munire jussus est lege dei populus Iudaicus sua tecta Formam hujusmodi ectorum do seribit

368쪽

Id est: cadit Elpenor e tecto, et a Iub Ho Iaceret in fuinina domo, quia tecta non flebant e te ulis: fed, uti videtur, erant, qualia nunc quoque lucis ius nitis videntur , aggestam

super trabes terram habentiae ut in ejusmodi tectis etiam cubare aliquis posset. Haec Eustath. de antiquissimorum temporum tectis et quibusdam etiam sui saeculi: quibus non dissimilia sunt, quae de multiplici genere tectorum, que1gost usa rudis antiquitas, disputat docte Vitruvius i. 1l. At illa, de quibus locuti sumus, quamvis erant plana et sine fastigio, tamen et tegulas habuerunt: nisi cum in illis aut horti instituebantur, aut viridaria. Nam et in tocta olim Romae scandebant talvae. Plinius i. XV. c. ΙΑ., Seneca epist. I 2 S. et alii. Sed haec praeter institutum. Imperatorem Carium cognomen Invenisse Caligulae ieribit Athsenaeus diα το D ςρατοπέὀφ γεννημῆναι, quod in castris essὲt uatus. Sed haec caussa proxima non est: verum illa, ouam ex Latinis scriptoribus et Dione norunt omnes. Redit mox Athenaeus ad tenuem Graecorum VICtum, de duo dicere instituerat libri hujus initio, et ait: εις ταυrα ν απο8λέποντα τα υτὲρ γῆς αγχτχν την Ελληνικην π tau. Cui bono adjecta sint ista, τἀ υπερ non capio, et delenda censeo vel mutanda. Qui mox diciturox Herodoto Aυτα ι , in ΜSS. est 'Aτταu . Scribendum, ut in Herodoto, 'Aτταγι , iusi Athenaeus ipse memoria inclapsus, sicut videtur secisse, cum addit: ονί-ν 'Ηροδοτος ἔν τν ἔννατν μεγαλως πλουτω παρεσκευα- σθαι. Hoc est: a divitiis magnisce paratum, 1ive magnarinolitis instructuni fuisse. Audiamus Herodotum: Aττα-τῖνος ο Φ μνος, ἀνήρ Θγηβαῖος, παραπιευασαμενος ταλως ἐκαλεσε ἐπὶ Ξείνια αυτον τε Mαρῆρνιον και πεντηκοντα Περσέων τους λογιμωτατους. Attaginus Phr)nouιs Thebanus, cum magnifice omnibus rebus nece arras se in ru-esisset hospitio excepit Mardonium et alios L. e praec uis. Οασκευασάριενος -ὼ ς Vernaculo sermone diceremus,

adires, atroir fallat des gran is proarat s. Sequitur elegans auctoris jocus in alienissimum sensum a Dalec. letortus. ἡγῆααι δε, inquit, οπι κκ αν περιεγDοντο, Eo ανε θεησε Ψοῖe Ελλησι περὶ Πλατροιαν παραταττε Gαι απολωλοσιν ν ηυ ὀ των τοιουτων τροφει. Si esset verum, ait Athenaeus, duod dixit Clitarchus, Boeotos. cum Persas conviviis exstinerent, non aliud eis apposuisse, quam illas ciborum

duisquilias, quibus soliti ipsi se alere . peri Fent opinor, Pe fae, neque iliis opus fusiset stare in acie contra Graecos m

369쪽

LIB. IV. CAP. XIII.

mvis Plataicis: quippe qVeis jam tales cibi perniciem attu- yent. π α Πληr V auctoritate Homor. licut tueri.)n nes aut Πλαταιας semper. παρατάττε Θαι τοῖο 'E λ ω σι ictum pro eo, quod est usitatius, πρὸς τοὐς 'Κλλ, e.

trumque invenient tironeS apud optimos scriniores' oc tamen vel maxime viroS doctos videtur in orrorem

npulisse. Sed et male acceperunt pro υ nam Sidem significat hie, atque apud Herodotumum illo ipso in loco ait: τουτέων πάντων Abεαι, ολίVM τι- D.2 7.ας-διελσοντος, ὀλίγους τους περιγεσομDους. Acartallo illum locum auctor respiciebat haec scribon;

CAPUT DECI ΜUM TERTIU M. gazar loco panis. MaZonomi. Mos veterum acummandi in conviviis, δε--ει- , vel si inς-μαζων. Te r=res nocturni. οἱ τι χοι. Cultri iuusum mensarum. παρατεμνειν. κέ μοι set Aiss Gasiorum, vertere se ad dextram im

ter actorandum.

ὐαὶ τnλκ τα πρὸς τὸ ν ἄρτυσιν των ἰέρε - ἄραόττοντα alia. quorum usus in con itura carmum. Pessi me DacampIuS: et scia, quae rite faciundis cris non Deouma Quia vocem ἱερεῖον ita capiendam esse non vide-

ijus notissima est,

γος. Et forS fuat ita auctor scripserat. μα νόακ -- . . M s m g uno si s. Sic loqui amant scrinis S de iiS, quae non tam ad usum miri - Θ

370쪽

duae apponi in iis solitae: postea quaevis lances rotundae set ligneae. Glossas Hesychii sic emendabis: M ο ριον lτον γκυκλον, si του Ξυλινον πίνακκ. Varro de r. r. . ut imi

eodem tecto ornithonis tutat uni triclinium baberet, ubi deb- leate comitaret. et ullos turdor Dideret in maetonomio posito. coctos. Pro maZonomus dixerunt et mazophorus Vel insietopbocis. Hesychius: μαζοφορὶ οιον κα . ἀν κεραμειοκοτταβίδι. Saribe κεραμέα, ut lib. XI. καὶ ο προσφέρmα, εἶ εν, ευ ὀπυ σε N. Lego ευ adstipul utescriptura i XI. Simillima formula ευγὶμίας conVIVIalii Graecis et Romanis in usu, oi uας' cujus meminit Dicin Commodo. In moribus nostris vestigia clara sunt ejus consuetudinis: precamur enim, ut prosit, quod estur aubibitur. μάHςα δὲ τοῖς λεγομένοις μx D, τουτο γαρ ετ

καὶ νυν η Διονυσι- συνοδος εχει τἄνομα . Ait, ρμγ γα vocari convivia Bacchica. Olim, ut apparet, genera id fuit conviviorum omnium nomen. An a Graeco μα, qaasL IOzus, quo maZae congererentur 7 An potius at Hebraeo m , rus zoui id est, cibus, o montum ἰ At μx Pl

78. est illorum nuta , momob: quod genus panis aut pi Centae illis significat. τοῦτο ποιοῦντες ἐν ταις α φο

pitis suisse cultam, notissimum est: quae fuit dea χΘο et, ut appellatur a Theocrito, ὀασπλῆτις, Id est, inter' prete Hesych. , di ilir accedentibus. timo των πι . Sic vocabantur magistratus in aliquot Graeco iram civitatibus, ut in hac Naucrati et Massiliae Strabil IV. καὶ τουτων μεταλαμβάνων κοτυλην ο νου. v uto ,' esse aliquid: nam sententia est pendens et impersecta Oratio autem ἀσυντακτος καὶ ἀκατάλληλος. Utcunque vnus obligaveris, si scribas: καὶ τέτων μεταλααβανωνα α ιιβάνει κοτυλην οDου. ἔς προ ' ιανυι και τρο του μέλλει Antequam deberet quemquam excipere. F erri potest sortais haec sectio: magis tamen probem, quod aliquando repesueram, προ τῆ ἐπαγγέλλειν. Non mia Ito ante scriptunest: ἔπαγγείλασθαι Dιασαι Γαλατας παντας ἐνιαυτον. LπSii ὁγὶ ὁ ε εἰ BOO γ εχ το δειπνον παντες. In describendo Xenophontis loco ustis auctor consuetudine sua: multa enis praetermisit, quae ad formam convivii minus pertinebant quaedam etiam aliter scripsit, quam Xenophon, ut iit αλλα καὶ πονεῖν υπὲρ σοῦ καὶ προκινδυνευειν βουλομενοι. N in autographo est: αλλα καὶ προσέμενοι και πονε in inrω

καὶ προ νὀ εὐειγ. Sine cauta Da eram pius, quae ab Albi