Animadversionum in Athenaei Deipnosophistas libri quindecim. Accedunt virorum doctorum emendationes adnotationes vel editae vel ineditae

421쪽

itri melius, causiam adjicit: παλιν γαρ αντισαραβολῆς οραται μαλλον. Quid hic facit το παNempe hoc, quod

Veneri donatae a virgaue stuppae. Trudatur ergo VOX inanis, et ejus loco scribatur: το καλον γαρ αντια. Recte,

ait, secit Homerus, qui plura et diversa convivia descripsit. Nam quod honestum est ac decet, rectius intelligitur eX comparatione plurium, quae sint diversa. Deinde enumerantur genera et causiae conviviorum, quae apud summum vatem leguntur. τα δημοθοινίαν ντα et

τἀ οικείων συνοξον opponuntur, ut sestu publica totius civitatis solemnitate celebrata, et quae privatim quisque cum ninicis et necessariis agitat. Quis nescit, quid appellent Graeci δημοτελει ς εορτας, Iamen viri docti inter ὁ μον et οχλον nesciverunt facere discrimen. Sequitur disputatio veterum criticorum super Homeri loco ex Il. 3. Sapientissimus poeta inducit Menelaum ad fiatris convivium venientem invocatum pro jure necessitudinis, quae est inter statres: Aυτοματος δέ οἱ ἡλθε βοην ἀγαθος Mεγελοιος. Subjicitur in nostris libris hodie hieversus: Ηιδεε γαρ κατἁ Θυμον αδελφεόν, ως επονεῖτο. Negat philologus, του ποιητοῦ esse istum versum, sed παρεα- βεβλωενον et subdititium. Quantum ex Athonaeo colligitur, ejus appendicis auctor Aristarchus, aut certe propugnator. Adversus hunc igitur haec disputatio instituta est. Ait . t ιδεε γαρ κατα Θυμον αθελφεον ιυς ε πο- νειτο. Anceps est versiculi hujus interpretatio. Si τοκοιτα Θμαο, jungas cum ἔπο- το, erit sensus, quem probavit Dalec. : norat, quod frater cruciabatur avrmo. Eustath. jungit cum I εε, et interpretatur: norat ammo, quod Irarei ἐπονεισο, εγουν ἐνηργει περὶ Θυσίαν, parabat Discra et conviviu/. Ait: -ερ δέον εἰπεῖν. Eustath. et epit. δέον ον. Haec omnia ex persona Aristarchi dicuntur Itaque τοFησὶν in sequentibus. ποτερον γαρ φησιν, ώρ ίκνει, G φον ι το et, mutandum videtur in φαlη vel φνσειεν Loquitur enim ipse Aristarch. aitque: Utrum arcet aliqurr, ne isse Menelaum, fratrem conbiDium cele- p. DChrore' Hinc colligit Aristarchus, probabilem esse ver-

Menelaum rescivisse de convivio, quod ab Agamemnone

: ignorasse

magnae.

422쪽

que victimae mactatae. Sequitur altera ratio : πῶς ἡ ' ἄν

memnonis veniset Menelaus, si eum convivu i uini per 'Ad visendum aegrum nemo se accingit, nili qui 1 ciat,

aegrotare: neque coenaturus quisquam ad alium venit, qu L sciat, illum coenare. Quare cum ad fratrem aςcu - serit Menelaus, ut rius convivio interesset, ignor iri ab eo non Dotuit, fratrem conVivium Celebrare. Ua intumst roboris in hoc argumento, alii viderint . mens qui lem Aristarchi haec. Hinc disce, το επονεὶ το Cum Eultatii. exponendum esse necessario: nam altera interpretatio ne venisse quidem videtur unquam Aristarcho In mentem. Subjicitur: i. νη Δία , περιοπωμενον, φηων, λυτον εἰδως, συνεγνωμόνει τω malim το κεκλ κάναι, καὶ συμrεριφε-pόαενος πειθεν αυτοματος , M. Obsecro, hoc et Men laum qui sciret, fratrem curis Purars distrabi, Deuriam et, ouod se nou vocassi, dedissse, et, ut convrvio rbrus interis i O nise tu vocatum ' Haec quoque loquitur auctor

sub Aristarchi persona. Proponitur niS Verbis eorum senistentia qui dicebant. Agamemnonem fratris esse oblitum, sed illum, nihil offensum statris Oblivione, venisse αυτο- Morum sententiam postea confutat Aristarchus. Sed prius, quam ad illa ueCed muS, Observanuum est ve hum elegantissimum συμπεριψ ἡρεσθαι, in quo exponendo utrum diligentior, an infelicior fuerit Dalecampius, incertum habeo. Ita ille: et cum buc illuc Obumbretaret, una cum caeterar eo pervenis . Non Observaverat vir doctus,

hoc verbum, quod proprie de corpore dicitur, solitum

transferri ad animum. Itaque συμπεριφέρεσθαι dicitur, qui accommodat se alienae voluntati. Aeschines de ementita legatione: το- γλρ κλιθοις συμπεριφέρεσθαι αγαγκνπρος το κρατιμον καὶ του ανδρα καὶ τῆν πολιν. Athenaeus 1 XIV. : 'I- δε το πολυ πλῆθος ήλλοίωται δια το συμπε-

όέρεσόαι τοῖς αει ὀ λςε σιν αυτοῖς των βαρβαρων. Ηoo sensu saepe legas συμπερ φέρε θαι et συμπερ φοραν apud Clomentem AleX., Epiphanium, Diogenem Laertia in Zenono Stoicorum principe. EX quo Iucem facias licet Photio seribenti in excerptis ex Isidori vita: με τετυφω-αένος ην ὀ 'lar δωρος, με ὀυσομιλος, ουδ γνοει την Σται -

λ ον των κατα την οἰκίαν ἀγαθῶν γυνη ανδρι συμπεριφε-

ροιιένη. Caput bonorum omnium alicujm domus est timor mariti fui voluntati fuam accommodaur. Frequens veris

bum apud Simplicium in Epiet. Euseb.: τοῖς κυκλim ς

423쪽

συμ περιφερομενοι οἱ Ελληνες, εῖενικησαν τὴν ἀληθειαν./ aeci poetis epici ocis assensum commodantes, veritatem p. 3 oppreserunt Sic sere accipiendum insta l. VII. initi, ubi, Juoente Ulpiano, ut sisteretur circumlatio ciborum, reclamans Cynulcus, ου συιι ερι φέρομαι, inquit, ω σοί2ω- τατε, nin os tibi concedo. Vide c. L ad illum librum. Aeptuaginta interdum hoc verbo elegantissim usi. Utvro Verb. c. II. ὀ μῆ συμ περιφερομενος τω εαυτῶ οἴ, ω κληρονομησει μνήμους. In prototypo est IV quod significat P t runt LXX., I I9 id esse, quod aliis veris dicitur in Panareto C. q. φαντασιοκοπεῖν ἐν οἰκέταις. tque hanc sententiam commodissime expresserunt verbo Graeco, de quo loquimur: quo etiam alibi utuntur, sicut Jam diximus. Elegantissime s. Paulus apostolus hoc sensaulurpavu verbum συναπαγεσθαι, scribens ad Rom. : αὰτα υ λα φρονοῦντες, αλλα το in ταπεινως συναπαγόμενοι. ' inquit c Chrysost. , εις τyν ἐκείνων ευτέλειχν κα- . συμπερ φέρου, συντα τεινοῦ. observavimus autem, peculiariter de conviviis usurpari voces συμπεριwορα et σρος παγερεψ'M. Appellant autem -μπεριφλοραν azzeς lonem ad Convivium, quando aliquis vocatur. Contrarium est Euseb. το φιν υπακδειν. Ut l. VI.: Mέγανερος ἐν τy ρNP περὶ φλου λεγων - ὐπακήοντος γαμον δείπνωφ item το παραπεnσθαι, cum rogatus ad coenam aliquis excusatione utitur. Plutarchus in praec. sanit.: ἡ παραιτ σις, αν το ἐμιδ ξιον καὶ το α ιον ἔχν, ουχ ἡ τομ V τῆς συμπεριφορας. Et saepius eod. I. Idem probi. l. V.: καὶ τα συμποσια θορυβώθεις εἶχε ταc συμ εριφορας καὶ τας διαλιτεις ταχειας. Sed et simpliciter accipiebant pro μίασις, ut in eod. l. : θεῖος δέ που καὶ ο γ φιλων χορος, ευγνωμονως διανεμομενος ἐν ταῖς συα

περ φοραις. Et συμπεριφλέρεσθαι simpliciter pro interesse convivio. Ιmt. libri istius: συγ κας εἶχε δμοῦν, εἴ τινι συμπ ιενεχθείν δεισγω πολυτελεῖ. Ubi recte Dalecarn- p . t δε qμμνδε sumptu De coeuae interesset. At paulo post,

ubi de Laconicis coems agitur, οτε δὲ καὶ παραγενς νυνμικεχ συμπερ ενεχθεῖσι νομου χάριν παρεσκευαδετο, turbavit interpretes Ista vox. Is locus expositus est supra c. o.

Sic usurpat etiam alibi deipnomphista: neque aliter hic erat capiendum. Diodorus Sie. l. XVI. de Eumene: in τος θε κατα την συμπ α Οὐώς τ- παραλεις το πίνειν --, sisera γ εἰς ἀόξωςLν Ait,

Orum, quos ad convivium suum advocaverat . in mor- Athen. P. III. T. I. C c

424쪽

4oa Ι. cAsAUBONI ANIMADV. IN ATHEN.bum incidisse. Hinc vox elegans ασυ απερίφορος, qui non delectatur conviviis neque invitationibus, aut sactis lem in illis se non praebet. Ptolemaeus tetrab. l. lli. et

ne , tibi mune adcient i, lims oculis se iuDic m respicerent, dum alterum puderet, alter quereretur. υποβλέπειν, Ἱ eis

rentius limis aspectare. Affine apud Suetonium in Julio p.3aa. vultu minus familiari respic re. Subjicitur: αλλα γελ ονην ἐπιλαθεσθαι τον 'Aγαμέμνονα τοῦ αξελφου. Jam refellit Aristarchus proxime expositam sententiam. CAPUT UICES IAIUM SEPTIMUM. Criticorum velitationes explicantur. αναγκη, nscessitudo. Γυοχ θος et κατανοή . ἐπιφω

Athenoclis sententia de Homerico loco, qui in quaestione hic versatur, non alia, Opinor, erat, quae initio in medium allata sest ab Athenaeo. Quare satis illi fuit, paucis ejus summam nobis exponere. SCd praeter auctoris βραχυλογιαν accessit a librario obscuritatis alia causa. Non enim dissiteor. subobscura mitii esse haec:

interpretor, sapientissimum poetam reliquisse hoc nobis intelligendum. Menelaum arctius junctum Agamemnoni suisse, quam ut essest necesse, ipsum vocari. ἀναγκη, quam intelligit, est necessitas τοῦ περιαίνειν τον καλοῦ. τα, ut mox loquitur. Alii accipiunt pro necessitudine, quae quidem potior fuit inter fratres, quam inter amicos. Nam άναγκγην ita accipiunt Graeci. tJt Chrysostomus in

sequentia verba, quibus explicatur Demetrii Phalerei 10ntentia , iaciunt mihi negotium, non factura, si, ad ectis duabus voculis καὶ ο τι, scribas: Exi οτι μικρολογίαν --

425쪽

LIB. IV. CAP. XXVII.

βαλλει τοις ἡθεσιν. Jam omni plana. In ver1ibus Bacchylidis recte ευ χθους, nec tollondum το Θ, etsi est abcχη, stimentum. Errant enim tota via, qui vertunt θαῖ-ταρ ευόχθκρ epulus ac ossis fociles. Etiam apud Hesiodum ευοχεων eXposuerunt eruditiores Veterum criticorum bene infructus cibis. Cujus vocis eadem est ratio. Euphoniae gratia litera ' est inforta. Quando ait noster disputans contra l'Litonem pro fortitudine lylenelai, Ap ς μονου τίον

ποιθως, non hoc vult, neminem eX Omnibus Graescorum ducibus pari elogio allectum esse a poeta: nam maiorado aliis ducibus alibi praedicat poeta: sed istud ait, solum

esse Menelaum, cui in recensu eXercitus singularem quandam pugnandi alacritatem attestetur. Ille Men0lui hosti g, qui eum vocavit μαλθακον , Apollo est in sor-mone ad Hectorem I l. ραψ. ρ. Magnae incogitantiae reum facit Platonsem his verbis: το δε μ ε τον ειχον, Dyτιατο, τελείως κατανοῆσα. ατοπον. Absurde fecit Plato, ait, quota integrum versum. qtiem reprehendebat, non aris tendIt. κατανοεῖν est aulinum aut oculos adjicere ad otiqniis, spectare. Ut mo X κατανο σαι την οἰκίαν. Uerum est, quod p. 333.

ait Athenaeus: nam si venisset Platoni in mentem, Menelaum eo ipso ver sit, quem arguebat, βοὴν αγαθόν dicia poeta, sententiam, credo, mutasset de ignavia, quam

ei objicit. Quid hic interpretum hallucinationes indi-c0m y qui etiam in sequentibus mirifici plane sunt. τοιαάνδρειοτατοις Oμγηρος εἴωθεν επιφωνεῖν. Lego cω,ε τουτἐπι ἶ-εῖν. Hoc eo io solet ornare. Hoc est, solet eos appellate i ,ο, ν αγαθους. επιφωνεῖν est ἐπικατηγορεῖν, cognominare, aliquid a ficere ad primum et proprium no-

του Arαντα, τον Διομιήδην, καὶ αλλους ἀνδρείους. In hoo versu ex Aristophanis Vespis, 'Oροφην Θεασαι. κρεκωίαυλης Θα4αασον, etiam poetae illius codicos hodio habent

κρεκα ον. Quam tamen vocem neque comici scholiustos, neque ullus omnino veterum grammaticorum est interpretatus, ac ne retulit quidem in Graecarum vocum cena1um. Eruditissimus Dalecam p., ut liberaret se molΡstia quaerendi, quid essent κρεκαδια, depravatam lectionsem κρέκα δί αυλῆρ probavit et e Xposuit. Sed non dubita mus, salsam esse illam γρ φην atque ineptam. Apparet ox Athenaei disputatione et praecedentibus poetae ver-b1s, ornamentum aliquod τλ αυλο, hoc os . Destibuli hoc verbo significari. Sonorum fortasse aliquid erat, et

426쪽

inde nominis ratio. Fortasse etiam κραχθια leviter cor. rupta voce appellaru ut τους μικρ8c κρίκους, qud si κθ.κ dia, .

sicut κρεβατ ον dixerunt pro κραβα: . Appellant Graeci

rιρίκους anulos. Inter ornamenta θυρωαοκταν suille anulos serreos aut aereos, absurdum non putem. praesertim cum

legere sit apud antiquos τους κρίκουc τχμ θυρας, ut apud Hesvchium in κορωνη et Harpocrationem in1οπτρον. Erunt igitur κρικαῆια τῆς αυλῆς sive τ=ς αυλαίας I υθας morculi januarum testibulortum Possumus etiam interpretarii deferreis catenis. quibus fores munire moriS erat. . Lysias του θυναμενος εκβαλεῖν δια το α rei ιξέαις ωgοθM τγην ραν. Observant antiqui grammatici, Lysiam ἰξυς appella ne αμ- σβεας istas catenas ferreas. Appellationis caula est, quod

ex anulis constarent invicem consertis: nam ἀμφιῆρας eX- ponit Hesychius κρίκους. Herodotus l. II. Ornamenta sacri crocodili describens: αρτγματα λίθινα χυτα καὶ χριο εατρι ωτα Eσθεντες, καὶ αuφιξέας Τερὶ τους εμπροσθίους πο facis Intelligit circulos aureos, quibus, ceu anuliS, moris orat anteriores sacri crocodili pedes exornare. . EX eo etiam periscelidas dixerunt αμφιδέας. Sed illa sorium munimenta, quae Lysias appellavit αμφι εας, vulgus, ninfallimur, κρικαῆια ου ut κρεκαδια nuncupabat. Hoc enim obscure innuere videntur Graeci magistri, Cum αμ φιδέας Lusiae dici scribunt, quae aliis dicerentur aliter. σπουδοποιεῖσ8M pro ποιεῖν Vel εἰσαγειν σπονξο roia μενους u surpavit in istis: καὶ ονδοποιειται γε τους δαιτυμονας. Similia his

ad Theophrastum olim notabamus. Quod mox de Amphictyonis invento temperandi vinum sequitur, quo pertineat, subobscurum est. Spectat autem eo, ne quis mIaq. retur, quod postea dicit, Homerum varia temperamenta vini habuisse nota. Cur enim hoc miremur, cum της του οἴνου κρασεως inventor sit Amphictyon, quem ante Iliaca

tempora Thebis regnasse nemo dubitat γ Scribo mox: ορα γάρ δε κωμον 'Aλ ιβι ξγῖν, ως ασχημογεῖ. Non Mτὶ κῶμον. Hiat enim sententia, quae illo modo τελειοῦται eleganter. Etsi autem Athenaeo assentior Aristarchi l1centiam in recensendo poeta castiganti: tumen quod adeo contendit, non posse το ἐξαρχειν de saltatoribus cici. parum esse firmum. judico. Illud vero manifesto sulsum, το sis ρχειν τῆς φορμιγγος esse νιον. Periti sermonis Graeci sciunt. verbum hoc de omnibus promiscue dici polle, uui faciendi. aut dicondi. aut canendi exemplum aliis praebent, ut in choro facit ὀ κορυφοειος, inter remiges

pausarius. Sic de eo di it Homerus,

427쪽

qui prin eops curia exibat, et βουλὰς εἴαρχειν, praeire Concilio vel senatui ad novas sententias: quod alii dicunt

εἰσρόρειγ. Lycophron: Στρομβω τον αἰαριτ ρογνοαον. Scripsimus: Διοθωρος δ' ὀ Ἐριςοφανειος o AOP τον γαμον περιέγραψε, τοπαζων πρωτας γημέραις εἶναι. Vulgata scriptura, quam secuti interpretes, περιεγρ ατο παιζων, Vere διαπαίζει ημας ' est enim ridicula. Eusta-imu S nobis eum legit, et το περιγραφειν interpretatur αθε-τειν, εκβαλλειν, rejicere ut alienum aut adulterinum. Plutarctius L II. do AloXandri fortuna scribit, PhiloXenum. cum sibi libΘr ad emendandum esset traditus, εὐ- -ολον ιιέχρι της κορωνβος περιγρ αι, Iu Cit, uuu titui a emendose, ut loquitur Martialis. Inde ' Περιγραφην γίνεσθαί τινος pro mutari et antiquari. Tatian.: μεταδε 1ναχον ἐπὶ Φορωνέως μογις τῆ Θηριωθους βίου γ ins νομαἐικκ περιγραφῆ γέγονεν. Porro mentem hujus loci

pluribus explicat Eustathius: uniis licet petant studioli. Etiam quod ait Athonaeus, in Homeri versu scribi debere

κατ αυτους, non καθ' αυτους. quia ἐχυτης λέγειν si σολοικον,

diligenter expositum ab eodem Eustathio IU. in Od. comment. Tractat eandem quaestionem Apollonius Alexandr. ς 9- . Jult Athenaeus, κατ αυτὴς scribi debere,

non κα G αυτους. Id significare κατα σιζας α c. Esse enim pronomen simplex pro composito: aut, ut meliusci Cam, poeta more suo pronomine uno duorum loco est uius. Composita apud Homerum non leguntur, μαυτοῦ, σεαυτου, εαυτου, sed pro illis dicit ἐμὲ αυτον , σὲ αυτον . Et τον, aut simpliciter αυτον, omisso altero pronomine. 1militer in plurali nunquam dixit ἐμαυτους, σεαυτους, ἐαυ- led ηαας αυτους , υμας αυτους, Et σφας αυτους. Propterea pronuntiat auctor, in voce ἐαυτους soloecismum in-e11e, secutus eorum sententiam, qui composita ista pron Omrma pluralia damnabant, non solum quod Homerus, hellemi mi canon certissimus, illa esset aspernatus, Verum Etrum quia eorum compositio ratione Caret, Contra analogiam recepta. Nam Δυτου quidem in ἔ αὐτο dissolvas recte, at εαυτεις non potes. Interpretum magna hic ααερ α Incerti auctoris verba sunt de hyporchematis lo. p.ras quentis . IKρχῖτα μ=ην vel μιν καλέουσι τροπον, το δ' ορνα-

aliud musicum in strii menturn conveniens Molossicao i

428쪽

Non constitueram immorari in criticis censaris, quae reseruntur in fugitivo isto timemate. Quia tamen non parum Obscuritatis verba Athenaei habent, summam disputationis totius paucis complectemur. Initio obser 'ηndum est. devenisse philologum Naucratitam in hunc ermonem occasione ista. Instituerat docere, Homerum non unum aliquod descripsi se in poematis suis conviviUm, sicut fecerunt postea philosophi multi, sed varia ac dixersa, quemadmodum diversa sunt hominum ingenia et disterentes mores. Hanc diversitatem morum expressit poeta. Hinc est, ait, quod acroamata parcius alibi introducit in

Coenationes, tanquam ξαιτος, non ut toti in iis sint convivae: alibi inter praecipuas et summas Convi-Vantium voluptates inducit cuntores et alios rerum musicarum perito S. Hujus genoris conviviorum exempla esse

ait in illis. quae apud n quissimos procos et delicatissimos Phaeacas agitantur, temperatorum in iis, quae apud Nestorem et Menelaum. Haec ubi dixit, Occurrit objectioni. quam sciebat fieri sibi polle ex l. IV. Odylleae: nam eo loco, narrante poeta nuptiales epulas filii liliaeque Menelai, non praetermittuntur voluptates id genus. Respondet Athenaseus, versus illos, quibus hoc dicitur, fraude Aristarchi collocatos ibi esse, ex Il. ρα h. σ. translatos . ubi suus est illis locus. Uorsus, de quibus loquitur, sunt hi: leguntur enim hodie in omnibus codicibus ita plane, ut editi sunt ab Aristarcho: SE: οἰ μεν δαίνυντ' καθ' υψιρεο ρ μεγα et qui sequuntur quatuor alii. Quid Aristarchum impulerit in hanc sententiam, declaratur his verbis: ου συνεντες οἱ περὶ Αρίςαρχον, οτι συνε scEσης τῆς κοιt των γημεραν παρεληλυθυιῶν, Ev mc παρείληπτο μεν η γαμουμένη προς του νυμφίου ,

ραο δ' εἴχευ ο τοῦ Mεγαπέ, γχμος, ριυτοι δε αον οντες διητωντο, ο τε Mενελαος καθ η EAενη. Videtur scribendum ετι συνεχοῦς ς r. Hoc vult. Aristarchum, quo init IV. Ulyxeae legisset. inventum este Menelaum a 1 e-1emacho δάιν τα γαμον, falso putasse, durasse adhuc convivium nuptiale: quod ne jejune nimis a poeta videretur

429쪽

LIB. IV. CAP. X m.

do scriptum, versus illos quinque huc ius reiit, queis celebritas nuptialis describebatur in armorum Achillis fabrica . Sed stillas est judicii isti criticus. cum . advenien- p. 726. to tJlyllis filio, jam praeteriisset ejus solennitatis ακμ 8,

et nova sponsa in mariti manum conveni Tlt, domum deducta, jamque Menelaus et Helena soli agerent. Deinde rationes aliae sequuntur adversus hanc Aristarchi censuram: quod contra disciplinam Spart nam soret, si a Me- , nelao essent acroamata inducta; quod poeta cantoris nullum nomen ponat. ut solet alibi, neque cantilenae, quam

canerent; postremo quod non sit probabile, Ulysiis et Ne stolis filios ita rusticos fingere volui Te poetam, Ut

eos nihil plane assicerent acroamata, sed iis neglectis in contemplatione domus animi mentem Occuparent. Tam multis argumentis Obruitur emendatio Aristarchi. Cui etiam objicitur error contra hellenismum admissus. quando ita scripsit: - μετα dέ-Θεῖος αοHος Φοραί - δο- κυβ τηρε κατ αυrωρ VολπD Usiγχοντες ἐθωευον κατα μέσσους. Debuerat scribere, inquit, censor noster Gαρχοντος, ut referretur ea Vox ad cantorem; nam ut ἐειρχειν dicantur κυSς, τῆρες, hoc censet Ath naeus esse contrarium hellenis mo, de quo diximus super. c. Ab hac Aristarchi sententia longo recessit Diodorus , grammaticus sectae Aristophaneae, cujus obiter

recensetur hic judicium super Homeri isto loco. Censuit hic, inducendos esse omnes illos versus. qui init i IUnuptias inducunt Atque hujus judicio si stemus, ita concipiendum Uus rhapsodiae principium: οἱ ir εον --λ,

Αακεδαίi ονα κητώετ Πρco δ' δωμα - Mενε- sic οἱ μευ ειίνυντο κο M Olιρεzὲς - γροδωμα, Γείτονες ηεε ἔτα Mενελάου κυδαλι usio, Tερπο μενοι 'μετα- έλπετο θεῖος γοιδος, Φορ αἰ - δοι- δὲ et ''iςητηρε αυrους Mολπγῖς ἐξαρχοντες si ευον καταμ' Iὸους. tra vero Critici licentia, qui duo locim ipsos versus περιγραφειν et obelisco notare non dubitaverit, unlgo nὶ u S argumento, quod probabile non esset, locum tam illustrem de nuptiis duorum Menelai liberorum adeo negligenter transsiliturum esse optimum poetam. Respondet noster paucissimis verbis, nescisse Diodorum ista vomba. Γον δ ευρον δαιν ' γάμον, recte capere. Malem putavit, advenisse Telemachum inchoata Mium

nuptiali solen itate, quae eX poetae mente debuit intelli raram finita atque peracta. Praeterea, inquit Athenaeus,

430쪽

Φo8 I. CAsAUBONI ANIMADV. IN ATHEN. soloecismi genus est, καθ' εαυτους apud poetam scribere, ut voluit Diodorus Caussam ante exposuimus. Hactenus trium criticorum Aristarchi, Diodori et Athenaei vel itationes super principio IV. Odysseae retulimus: sequitur jam alia roprehentio Aristarchi. Ait Athenaeus:

hoc loco licet colligere, nostros hodie codices Homeri ad editionem Aristarcheam magna ex parte fuisse emendatos : ita enim scribitur hodie in omnibus exemplaribus iste locus. Atqui claro hic indicat noster, alias editiones praeter Aristarcheam post vocem Τερπομενος haec verba agnovisse: φιετα δέ σφιν εριελπετο θεῖος αοιδος Φορμιζων. Aristarchum, quod ista sustulerit, Athenaeus

eXagitat, affrmans, ea lectione recepta, ανίατον γινεσθαι παντάπαι τι το ἐξαρχοντες, μηκετι δυναμένης της ἐπὶ τον αδον αναφορας σωζεσθαι. Ante reprehendebatur Aristarchus, quod σαρχοντες male scripsisset pro ἐξαρχοντος. Nunc longo gravius peccasse dicitur, cum sublato versu, qui nomen ωὰς continebat, nihil reliquerit, quo possit το Gάρχοντες referri. Hoc illud est, quod vocatur τοανίατον, incommodum tantum, cui par medicina reperiri non queat. Uerte sic: ut servari nullo modo posit το εξαρχοντες , cum referri id jam non posset ad cuntorem. Proxima etiam verba, διοτι δ' ου πιθανον, ακροαμια παρα τ νενελαφ τυγχα ν, verte: ut/od autem probabile non t, fuisse apud Menelaum cantorem. ακροαμα iue, qui auditur, P.328. cantor. Quoties hujus erroris admonuimus eruditum interpretem y Nam quod superius expositas criticorum disputationes non curaverit intelligere, minus miror. Ait: προσκυπτων προς τον II εισωρατον. Respicit hunc versum:.

Ἀγχι σχων κεφαλῆν, ινα μιὴ πευθοίαθ' οἱ αλλοι. Videamus vero, an ita scripta sint ab Athenaeo, quae proxime sequuntur, των σκευων ὀιατιθεμενος , pro in utenstium aimiratione deseus. Ac videtur των σκευων , subaudita voce ἔνεκα, ferri posse: etsi duriusculum est pro επὶ τοῖς σκευεσι. At διατPεσθαι pro εκπλήττεσθαι et vehementius Q assici e trivio petitum non est. Sic loquitur et alibi. Ait:

παρα δ' 'Oμήρω κεκροτηται τα σωφρονα συιαποσια. DΟ-ctus interpres κεκροτηται vertit plausu celebrantur. Sane

id Graeca dictio sonat: sed existimo, positum κεκροτηται

라틴어 텍스트