Animadversionum in Athenaei Deipnosophistas libri quindecim. Accedunt virorum doctorum emendationes adnotationes vel editae vel ineditae

431쪽

pro συγκεκροτηται, ccinunt, vitantur. Sic enim Graeci loquuntur usitatius. Ut Chrysostomus in eam ad Rom. :

tem, ut saepe dixi, fugitivam, et alienas sedes occupantem, propriis relictis: pertinet enim ad i. U

432쪽

ATHENAEI DEIPNOSOPHISTAS

LIBER I UINTUS.

.3a7. CAPUT PRIMUM.Libri bures argumentum. π ανδακτίοι. Vinum AEae conciliandas amicitias valere. Φυλντικα Οε ruta. Locus Aristotelis illustratur. φυλετικως Φυσανε αυτους. Thia si et τοι οργεωνικα. Diogenistae et similes conventus.

'in tug libbe nihil fore aliud nisi Masurii jurisconsulti, viri longe doctissimi, sermones continet. Initio de Homstricis conviviis agitur: deinde aliquot

χεγαλοπρεπων κω φιλο8είπνων regum luxus describitur: postremo cum alii philosophi multorum vitiorum, tum etiam fit si arguitur Plato non unius. Haec capita praecipua sunt hujus libri. Nunc auctoris verba expendamus. 'Aλλ' επεὶ. inquit, πολυς κτως λογος συι οσιων προδιηντλ τα, ω Τιαο κρατεί, ἐν τοia προ τουτων. Malim Iro: λογ. . et de IV. tantum libro haec interpretor. .328 Is solus liber vere λογος συμποσίων vel περὶ συ Hrοσίων dici queat. Primus non item: multo minus secundus ac tertius, in queis de cibis . non de conviviorum ratione aut modo, est actum. Notemus vero etiam et etiam sequentia verba: παρελίπο αεν ξε αυτων τα χογὶ Ducurατα κοι ου βαρουντα τήν , ωφελουντα θε κου τρέφοντα καταπαυξαισίαν, απερ ὀ ΘεAc Ocolρος παρεισηγαγε. C larissime auctor significat, nihil hactenus dictum esse de Ho-

433쪽

LIB. V. CAP. I.qII mericorum conviviorum ratione. Obsecro, poteratne clarius demonstrari, non pertinere ad librum superiorem, quae inde avellenda atque huc transferenda esse diceba-inus y Quod autem objicere aliquis possit, etiam l. I. de Homericis conviviis tractatum esse: huic objectioni jam responsum est. Non cnim superiores omnes libros, sed Pro X imum tantummodo rospiciesbat auctor, cum 'haec

scriberet. Verte ista, ωφελουντοι ἐε καὶ τρέσοντα κατα, π - πίαν, Ied quae juvant animum, et alunt instar epu-IArtim Orunt ciborum genere instructarum. πανθασία est, ut explicant veteres, η πολυτελὴς τραπεζα καὶ παντοθαπαεχουσα E EG ματα ' Vel χρ πασαδες αἰ Θ μεσι, ἐξογῆν παρέχου- σα ευωχία. Quae explicationes isti loco optime conve- p. 329. munt: neque enim is est sensus, quem exprimit Dale-

campius. Pari olegantia dixit Gregorius Nysi. priore insta imos comment. : Καξος δ' ἄν ε' κρή αυρην ήδη τA τωναρετ π παγ ιισίαν κατανοὶ iam τα λογω. Lege cum nostris Codd. θοκει γαρ ἔχειν προς φ λαν τι ὀ οἶνος ἐλκυςικον Non προc μιλοσοφίαν, ut scriptum in excerptis offendimus et Eustativo. Absurdum dictu est, vini potu feri homines ad studia philosophiae proniores. Deinde ut hoc ma-Xime verum sesset, quid ad institutum sermonem 2 Quantum valeat liberior vini potus ad conciliandas amicitias. nemo ignorat, qui illas saltem δεειωσει ς et manuum ComplosioneS noverit, quibus publica populorum vino deditorum cuVersoria percrepant, ubi semel hospitibus lihoratiores tam haustu praecordia incaluerunt. Sed legendum es

. vol hic Libanii simillimus locus evincat in de sor- una sua: - γαρ ὀ οἰ κυ βου κο---χρι συα-τοσιοι φιλ- ισχυρας κερασαι. Plutarchus elegantissime

at senaper, mi . IV. sympos, inquit' frit

ita, οιοπερ προτερον ηρωτων, οῖτινες εἶ εν, ἀλλ' Hῆερον, in epitoma erant haec adjecta: ώς δῆλον ta τοῦ Βὴλ- ροφοντου ζενουμένου τω IοβατV quorum tamen in antiquis Athenaei exemplaribus ni illum paret vestigium. Sed vovit eclogarius Athenaei observationem exemplo illu-trare. Locus autem est, quem innuit, in VII. It is hἰanit poeta, decimo demum die Bellerophon fom 'cuiquJasve esset, fuisse interrogatum. Etiam in Od sic Te- machum Menelaus affatur: Σμου - θ ο ιτα ad πνη-ει-ο αεθ. οὶ τινές

Nollem a viro docto laetum, ut d d

434쪽

ξαν. Nollem etiam, προσεταίαν vertisset perinjertint,

quasi interest θt nihil inter jubore et permittere. Atqui

τικχ ξειπνα etiam imperabant leges Atheniensium, sicut ex oration0 Demosthenis c. Ivlid. et seriptoribus aliis constat liquido: et aiunt Graeci, τους των φυλαν ἐςιχτορας alios sui iste εθελοντας, alios κληρωτους, quiDus necessitas

impolita praebendi epulas suis tribulibus, id est, τοιο

αυτων φυλήτοιις omnibus. Ad haec tribulium convivia

allusit philosophus init. elenchorum. την μιν, ait, ο ἰμεν ευ , οἱ ὀε φαινονται , φυλετικως φυσησα ντες ΗΟΠ επισκευασαντες εχυτους. Hahitum corporis alii bonum

habent, alia vi entur, cuin yei os more tribuum Iussistarint, et resece int studio . Quid est more tribuum φυσαν ραυ- τέc; Olim Athenis, quando ad celobrandam aliquam publicam solennitatem conveniebant, magna inter tribus de victimarum praestantiu et choragii totius magnificentia aemulatio fuit ac contontio. Itaque naturali victima- p. 33o. rum altilium habitudine non contenti artem adhibebant, quo pinguiores et opimiores viderentur. Incisa bobus cute spiritum arundino in viscera immittebant, pinguescere eos hac ratione autumantes, ut narrat philosophus histor. l. VIII. c. 7. et ex eo Plinius i. Ulli. c. 45. Haec Vero adulterina erat, non genuina Ideo philosophUS eos, qui bonam valetudinem non habent, ted arte simulant atque ementiuntur, eleganti sume ait φυλετικας φυσαν εαυτους. Quod, ut diximus, victimis tribuum proprie convenit. Eius autem aemulationiS, qUam narra i-mias, insigne apud Theocritum exemplum in his versibus ex id. IV.: δεεπτο αχυ χ ω ταυρος ὀ πυ ριχος

ut οἱ Aαμπριάθου φυλέται id est Lampriae triuus, cui non favebat.) macram et vescam hostiam sortiantur sacra Junoni facturi. Amphis poeta de gingra recens invento. - διά τί θ' ἡκ αγεις Ela του οχλον αυτον; ὀιο τι φυλήν

περαιέυcio Σ σοξρα φιλονεικουσαν λαχεῖν τινα. FOrro ἐειπνα συλετικχ et ἰηι οτικχ aliquando idem significant. Nam in publicis sieris et 8ηαοτελέσιν ζορροαις, ut loquuntur

Graeci . universus populus conveniebat, distinctus divususques tributim: sed et propria sacra et convivia singulae tribus habuerunt. nec multum ab istis differebant ταφρατρικα, de quibus ad Theophr. olim notavimus. Ihias

435쪽

I.IB. V. CAP. II.

et τα οργεωνικα Convivia propria collegiis erant ad pecutiarent . alicujus deorum cultum inititutis. Dio enistae, Anti putri itae et Panaetiastae appollati sunt,' qui stato anni die Diogenis, Antipatri et Panaetii, nobilium philolopla Orum, memoriam celebrarent. At qui diem Epicuro sacrum similiter agitabant, non Epicuristae, sed εικα ιςαι Vocabantur: cujus nominis rationem alibi exposuimus ex Diogene Laert. Unde etiam illustrabis, quod de 1 neophratio mox dicitur: κατέLπε ἐε καs Θευφραςος εἰς Tyν τοιαυrην συνοJον χρῆμα τα. Respicit Athenaeus illa verba ex I heophrasti testamento: τον δὲ κ ογ, και τον

περ 'ατον, καὶ τας οἰκίας τας προς τω κμω πασας ὀμ 'UM των γεγραυμμένων φίλων ἀεὶ τοῖς βουλομένοις συσχο- λόειν καs συμφιλοσοφεῖν εν αμω, et quae sequuntur deinreps. Scribe: αλλ' rνα τους κατα το συμποσιον λογουcyώς P. κα πε r. Ita recte epitonia. CAPUT SECUNDUM.

περι πρυτανιν. Asos Atheniensium , ut putanes una quotidie. cibum sumere . Arasotelis liber Nόμοι Συμποτικοι. συνου α ιν una esse. βρωτική ἀναεισθησία, aut potius άρον . Superstuto veterum in mentione rerum tristum. Epicuri imperitia. Atticae Murae plura exempla. -υ νουν θ' οσημέραι οζ περὶ πρυτανιν σωφρονα κή

uS, qui rem p. curabant. De Graecarum urbium ytaneis suis diximus l. ult. Athenaeu S ait. πρυταις una quotidie cibum sumsisse: quod hodieque et Amrntinae, et in multis aliis Germaniao urbibus obtinet inui enim consules in loco publico singulis diebus pran

436쪽

Domosthenis esse, non Athenaei. Vertendum erat: Sane ad huIusmodi convivium narrat Dem libenes tityuttiis so nunciuus de captu Elatea. Vespera, inquit, erote DoLit aliquis nunciam potonibus, occupatam ese Eluteam. Sequitur apud Demosthenem: καὶ ρ ετα ταυτα οἰ μἐν ευθυς ἐραναςαντες μεταευ θειανοῦντες. Quae videntur a D AtDenaeo fui ila descripta hoc loco: alioquin parum ab illo fuerit probatum, quod voluit demonstrare. Aρ:ςοτέλους

ges quaedam conviviales. In catalogo librorum Aristotelis, qui apud Diog. Laert. legitur, invenias Νομους Συςα-τιπι ς. Quod an huc pertineat, quaestionis est. hortulleonim scribendum in codice Laertii Νομοι- Συνκσια ςGοι. Quod idem fuerit, ac συμποτικοί. Aristophanes: προς- μανθανε συαποτικος εἶναι καὶ συνουσιαεαος. Quod Latinis rina esse, ut: tiua hodie simus vo o ) Graecis συνουσιαζειν. Ου χργῆ συ ι-οσίοισι φίλους απέχεσθαι ἐταιρους. LOLO συα-

'I- δὲ ταπὶ θατερ aειργαζετο. suo ab altera parte conficiebatur. Videtur poeta locutus de Inus metamoi phosi, cum in marinam deam, Leucotheam sive Matutam, est mutata. καθαπερ ἐν διατριβὴ j λεγα υ Αριςοτε λης. Vix inandum est, ait auctor, cum Epicuri Convivium legas, qui fiat, ut repente aliquis poculum manu tenens quaestiones proponat. non secus ac solitus facere Aiis ottiles in schola inter discipulos. Post vocem 'Aριςοτέλης distinctio ponenda est: nam in ea voce absolvitur sententia. Sequenti periodo aliquid deesse, claruin nimis. Scribo :ος γε αλουτον κοή κονιορτῆ ῆκε,ν πληρη τινα ἐπὶ το συαπ - σιον α τρεπες εἰναί φησιν. Guali auctor dicat: qui quidem philosophus adeo alienus fuit a moribus et rusticitate Epicuri, ut contra sacere cum indecenter pronuntiet, qui illotus et pulveris plenus ad convivium accessierit. Athenaeus l. IV. : απρεπες γαρ ην, φησὶ μ 'Αρμοτ λ ς, ἐλειν εἰς το συμποσιον συν ἰδρωτι πολλε κα, κονιορτ ' τουτογαρ ως αληψως βρωτικ'ς δειν ἀγρειτ σίας το συμποσιον. Legendum cum Ηoeschelii excerptis αροτικῆς, non βρω - κῆς. Hesiodeum, inquit, praeceptum, quo jubet, ut vicinos potissimum invitemus et mensae no1trae honoro dignemur, convivia coegerit stupidorum re era aratorum: cui hominum generi versus suos Ascraeus poeta canebat. Ideo ait ωρ ΓMisc. Proverbii speciem habet. ἀροτικη αναισθησία, nam rudes et ab Omni cultu ut1enos vocabant aratoreS aut messores vel iosiores, ut Strabo

437쪽

LIB. V. CAP. II.

non semel aliique scriptores. grais δ' - αλλης προ

odoreon . Hic erat locus nigro theta. Nam corruptam elle vocem ἔθοντο non dubium. Lego: αλλονο ατ αAAyς προαιρέσεως. δεοντ ος. Caeterum deesse ali

incipit ων γ μεν HLxτων, sequi debebat omnino membrum ita inchoatum, o δὲ EMQς ῖ . Notemus ergo viistium et labem exemplarium etiam antiquissimorum ' Dosiderantur aliquot saltem versus, quibus exponphatur quales induxerit in suum sympos uin convivas Xenophon Atque huc pertinent illa verba initio fugitivas partis: ὀ αεγχοῦνγ. Μ έ-σV- D. Ubi repetendum ex superioribus X uophon se ii reni Ibus nonuulgoy t-micuit icti to. Appellat Hi rae Philippum τον γελωτοποιον et illum comissatorem Suracusanum, quὶ advenIt cum tibicina et saltatrices. πα

σραῖ πι, ειθ περι πυρετων. Praeterea quaerit Gicuis rus tu Coni tui suo e cruritate. Ut ex e lic dat wiHuri Dei se quaerit Ae febrius. Uet rum Oa sup0rstitio fuit ut rerum male ominatarum mentionem super coenam fieri nollent, aut factam abominarentur. Hujusmodi res

'' 'hyi', incendium. De duobus psoribus: 'le Athenaeus. De incendio Plinius i XXVIII

λεγειν - Nam dultouri , qua Epicurus utitur, inconciun diem Τυα a iret intcere' Εpieurum notasse Grasece lovia probaVImus alibi multorum scriptorum tostimonii; In exprimenda voce se reta Dustra laboravit Duidam tu non enim id auctor voluit, quod illo di is ii

mnia, Platonis locus ita habet. Ah a 'm frunt

psum Vlces sermonis vonistant sinstus , ς' 'Nγroloqui Eryximachum nisi m

438쪽

χυλίασον. ει δ' άρα πανυ Bχυρα εςιν , αναλαβων τι τοιουτο,οιορ κιν ἐσαις αν τγην θῖνα, πταρε. Quae verba sic vertimus :Interea dum ego loquar, siquidem cessaverit singultus spiri-rum longo tempore cohibenti, bene.erit: su minus, raqua fauces coilue. 2uod si admodum vehemens sit, Dine aliquis fila modi, quo nares moυeas, et sternuta. Expressimus tigu-P 333, ram Atticam, quae Platonis verba ejus interpretibus obscura reddidit: deest enim aliquid ante εἰ δε ριη. Atque hoc loquendi genere etsi plurimum usi Attici, proprie tamen medicis, ut hic fuit, qui ista pronuntiat, videtur convenire. Hippocratem certe plurimum eo uti observabamus. ΙΠερὶ διατης ὀξέων scribit Cous senex: και iv μέν σοι επι- ὀιθῶ επὶ το βέλτιον εἰ δὲ μὴ, προλεγειν. Id est: Ac siquidem melius te habere coeperis, bene est: sin minus, medicus praemonendus. Iterum eod. l. : κί γ' ἐν &ανως nμῆ, εἰ ελλείως, οπίσω ποιεειν τα αυτα. Ubi notabis illa, εἰ ελλείπν, prorsus non necessario ab Hippocrate adjecta, ut multa saepe apud optimos 1criptores, aut ex glolsa fortasse orta. Idem auctor l. II. de morb.: καὶ 8ν -εν

Ouod si tibi talia praestanti funus evaserit, bene habet: in

ι si δίδου φαρμαιων. Tot locis apud divinum virum figuram hanc adnotavimus. Alibi solet idem, quod deside

υιον. Est et illud Hippocraticum non minus quam Atticum genus loquendi, quo uti facit Eryximachum Plato:

ἐάν εθελν παυεσθαι η λυγε. Sed ad nos redeamus et nostrum pensum. Igitur ex adscriptis Platonis verbis patet, quam male hunc locum interpretes acceperint. At nostram emendationem leviter saltem confirmant libri omnes meliores, in queis non διασυρει, sed Θιασυρειν est exara-itum. In epit. male υποθέσεσι pro υποθ,ήκαις. Quod sequitur de irriso Agathone et scelesto Alcibiadis amore

439쪽

LIB. V. CAP. III. qI7 ex ipso Platone petat lector. Nam isti interpretes ejus

ci inposium legisse non videntur. CAPUT TERTIUΜ.

hantur in Athenarum encomio paulo post. Quis non legit apud veteres. Pindaro dictas era Athenas 'Ελλάδος ; Vel Apophthegmata Plutarchi, notum etiam pue-i Consule. Ad Pindaricum elogium tacite al-

talu Συτανε ον των exponi debet ex alio loco UuSdem auetoris. Nam l. VI. de Athenis ita seribit T

disse isto loco Theopompi noui sed, t

440쪽

qI8 1. CAsAUBONI ANIMADU. IN ATHEN. publicos socos habebant. Penates et regia nihil ad ista. Pl tonis τα ἐν τω Xαρμ' εναντιωματα, id est, uicta contrarau, quae in ejus Charmide leguntur . ex eo dialogo lector cognoscet: quem librum si lectione sua dignati essent interpretes, errores suos agnovissent. Exponit quidem illa εναντιωματα Athenaeus, sed ita obscure, ut nemo sit recte capturus ejus verba, qui Platonis Charmidem non

legerit. Scribit enim : ποιει γαρ αυτον ασυμφωνως ποτEμὲν σκοτοδινιωντα . καὶ φαεθυσκομενον τω του παιδος ερωτι,

etc. Videtur loqui de Charmide. quod est tamen falsum: nam de Socrates iniselligendum illud αυτον necessario. Miror, optimum scriptorem non elocutum esse planius, quod vellet: sed omnem dubitationem tollit dialogi illius

Iectio. ασυμφωνως valet non constans sibi. I iam in eadem fere pagina fingitur Platoni Socrates modo alienus ab amore et λευκsi ςχ' αχ' προς τους καλους , modo succumbens formae pueri Charmidae. Tolle vero mendum doctis nondoprohensum in istis: καὶ καθαπερ νεκρον υποπεπτωκοτα λέοντοe αλκῆ. Scribendum νεβρον. Equidem aliter nunquam legi neque enim potest. Verum animadverti postea, esse allusum ad Platonis verba ex illo ipso dialogo: o. εἶπεν ἐπὶ του καλου λέγων παιδορ αλλω υποτιθέμενος, ει λα- ιιη κατDαντι λέοντος νεβρον ελθοντα μοῖραν αἱρεῖσθαι κρεων. Haec Socrates loquitur. qui statim fatetur clare, victum se quoque amore Charmidae: αυτος γαρ μοι

ἐθοκουν υ ro του τοιουτου Θρέα uατος εαλωκέναι. Reperi etiam

in excerptis νευρον, quod idem est. v pro is positum, ut in multis. Sic montes quidam in Sicilia aliis dicuntur

33s. Νεβρήμεις, aliis Xenophontis verba sunt, non Athenaei, quae sequuntur: ωσπερ γαρ, οταν φέγγος ete. Lego mox e καιπερ τῆς 'Ελένης παρουσης, περι του κ. Apud poetam, inquit. sermones de amore non reperias parum castos, ut apud Platonem et Xenophontem. Ac licet praesente Helena ipsa veritatis vis extorqueat etiam ab ore hostis laudationem ejus formae, cogatque in haec verba erumpere. Oυ etc. : tamen redit ad se statim, qui haec dixerat, et pronuntiat idem: 'Aλλα καὶ ως, τοίη περ εουσ, ἐν νηυσὶ νεέσθω. Verbum ἐπιτρίβεσθα: quidam ex antiquis grammaticis eX posuerunt παρορμασθαι. Quod si accipiatur do impulsione ad malum, optime COΠ- veniet huic Athenaei loco: τἁ κν των νεων ἐντυνών του- τοις κκ ἐπιτριβησεται ι αλλον, ξπερ εἰ. αρετην προα, sui; Manifesto opponuntur εις αρετην προαγεσθαι et ἐπιτριβε-

σθα quod translatum a corpore ad animum significat

라틴어 텍스트