장음표시 사용
61쪽
eius venisse in mentem videtur. Itaqu0 inobservantia hujus rei errant saepe graviter. Noli quaerere aliud exemplum, quam quod habetur hoc loco. Athonaei verba sunt: ταυτα εἰλε το Θετταλον σοφι μα. Placuit elegantia dictionis eXcerptori, et in eclogas suas retulit, adjecta etiam inturpretatione: ὀ o Θετταλιας σοφιστης. παιζει δ' ἴσως προς τὸἐν παροιμίαν ὁ 'Aθηναιος ). Hoc vult: τ0 p. 3z.εετταλον σοφισμα nihil esse aliud, quam sophiso Thessaltas r ita aut in videri locutum Athenaeum, ad vetus proverbium alludentem. Vetus enim suit adagio. Θετταλον σοφισμα . Tho silicum commentum, apud Hesychium ciparo emiographos. Myrtilum intolligi, cortum tam e Iibro III. extr. , ubi Thessalus dicitur missie, quam ex si millimo huic alio libri VII. loco: συ θέ μοι εἰπε. es Θετταλον παλαισμοὶ, Mopτίλε. Graecanicae genus e sc elegantiae, 0οφισμα pro σού ιςηlc, τίλασμα pro Iuctatore et disputatore cauto. Sic apud Lycophronem Paridis ψυχρον παραγκαλισμα Helena. Troilus τερπυον εναγκαλισμα συγ- γοναν. Mulier de gabalo pendens Κωργμα. Aelianus epistola quadam: αργαλέο ς εἶ, καὶ τοῦτο δὴ το λεγομενον, αλ- μυρον γειτονηρια, id est, γειτων. Sic b. Chrysostomus sanctissimum murtyrom Babylam vocat id Oli κρακον γειτονημα,
malum vicinam. Basilius foeneratores κακον συναντὶ μαῖορτη ς' hominem improbum et nomini utilem το μηθὲγαφέλοὶ et α' vilem et abjectum πατημ α' Judaeum το πόριμμα Ἱκῆρακον ut Philo eunuchum ἀνθρωπείου παρακο α νο
μωματος. Gregorius Theologus Sophronium suum τὸ ημήτερον σεμνολογημα, mea Lloria. Abydeus, scriptor antiquissimus, Darium Modum το 'Aσσυριον αυχημα. Be8ti Dsima virgo θεοτοκος in ea quac dicitur Jacobi Liturgia παρθένιον καυχημα, gloriatio virkinis, id est . virgo glo-1iosissima. His 1criptis occurrit nobis Eustathii loeus, quem praeterire non debemus. Postquam exposuit pluribus antiquum proverbium Θετταλον σοφισαα, adjicit:
Sic in literis sacris Αἰγ rτου αυχημα apud Isajam, ἐξωθή -
Haec, inquit Thessalus sophista, Thessalorum commenta sua Ad hoc fortassis proverbium alludit Athe paeus. Do d
62쪽
qo I. CASAU BONI ANIΜADV. IN ATHEN.υγγια λαου apud re tum psalten ore των LXX., ἱερατευμα pro ἱερεις apud LXX. Exodi XIX. 6. et Potrum Apost. In his et similibus exemplis hujus formae nomina modo activo, modo nassive sunt oxpononda. Recte probat auctor. Jontandi consuetudinem fuisses apud veteres, CX HO-m l i loco οξυ σ. r. Sed in Hiis versu magna incuria Omiusum id. quod maxime ad rem faciebat, ἀμ io . Ita liber ille incipit: 1 ά θ' αυτ si σι σίνο 'Odυσευρ κM δῖος υ φορβὰς 'Eντυνοντο ερις , ἄμ' ἡοῖ κεια/ιέ:/ω πυρ. Locus, qui esse dicitur unicus in tota Iliado, sexstat ultimo libro: sed est obscura admodum jontaculi ex illo versu probatio: clarissima ex Antiphane, cujus userba ita concipimuS: 'Hρι-
πιυς εχεις μετ Id est, Interea dum coctis prandium pG rcti: et mox a De Jentando vis cum quid ianimi libi est' visne mecuin jentare Τ Praetermisit Athenaeus, quae inter Utrumque versum erant a poeta interjecta: quae ad prae-ai. positum nihil faciebant. Fortasse illis describebatur pran
ακρατ. Idem Comicus alibi: Inρος ἀμυγδαλῆς δε πως εχεις, εἰρχῖνικως. Canthari locum ita distinguo: Oυκῆν ακρατι- σωμεθ αυτου. μηθα μως. 'Eν 'Iσθμω γαρ αριςησο αεν. Ergo ibi bentemus. Nequaquam. In I ibmo enim prandebimus. Miram Vero vocem διανηςισμος pro eo, quod dicimus noS Francocellae plano ad verbum deduner. Sed nobis ratio constat: est enim quasi uri ejunare pro jejunium sol-
gnus nostrarum Musarum αρχιερευζ. qui in septimo divini operis de emendat. temp. aliter interpretatur Hesychii verba, et ad ritus veteris ecclesiae Christianae refert: quod eo nobis probabilius videtur, quia doctis linum illum grammaticum scimus suis se christianum, contra quam sit quibusdam visum. . Quis credat, alienum hominem apiolutis nostrae sicris tot locos utriusque foederis expo-1iturum 2 Propterea Epiphanium bis laudat: Cyrillum
iam Αντιχριςου, et Apostolorum s liquot nomina interpretatur. Christianus igitur Hosychius. Proprie ὀιαγχὶςισμιος
est jejunii continuatio: ὀκχνη - G ad sinem usque jejunare. Qui apud Graecos primi auctores hujus moris
63쪽
suore, saeti invidiam verbo isto i vatum iverunt: quasi non tam lovi hoc cibo insititio jejunium frangerent, quam illud praestarent, ut ad praescriptum moribus aut religione jejunii sinem possent durare. Aeschyli v rius non sunt editi sine mendis: ne scripti quidem in membranis. Le
Locus poetae de quarta τροφῆ. Athenaei inconstantia, μηποτε δε. Mensae veterum, deque iis Homeri locus expensus. δαὶς cur ἐω,1 apud poetam. Athenaei et Eupathii expensae sententiae. δαιτα de solo homine dici: bruta non habere mores. ριοῖραι. Cae clus Halleuticorum scriptor.
Solitos veteres quater de dio cibum sumere, probat dei-pnosophista ex Homero. Homerum enim quartae τρο- φ o facere mentionem, quando ait eXtrema ρα l . ρ. Eumaeum compellans Telemachus: - συ r ἔρχεο δειελιη- p. 3 a. σας. Sed de vocis δειελιχ σας recta interpretatione non
consentientibus criticis, tum in partes. 'b Athenaeus isto loco ab iis stat, qui eXposuerunt de cibo post coenam sumi solito, quam ille τρο2ην quartam vocat: possis latine dicere comebstitionem. Ita igitur hic Athonaeus: quo judicio. arguit locus, quem adscribam e libro V: Ι,
οῦς, ο τι οηλοῖ, τον dειλνον διατρίψας χρόνον. Ridiculi Idut, ait, pii de qua=to cibo isi in Homeri locum accipiunt. ) fSic in exemplis Casaubonianis. Videntur nonnulla deesse.'
64쪽
Enimvero quod bona pars nunc scribontium, id Athenaseus facit interdum: recitatorem, inquam, agit, non criticum. μηποτε δε cum dicunt Graecorum grammatici, nihil affirmant, sed suas tantum dubitationes proponunt. Sic accipe haec: μήποτε θε καὶ συνωνυαεῖ το αριςον τῶ θει-
πνbo. Qui putabant, solitos quondarn fuisse Graecos singulis convivis suam separatim mensam apponere, quod de Germanis Tacitus scribit, testem saae sententiae poetam proserebant. In primo enim Vly1seae Mentae, qui
procis et Telemacho parata coena supervenerat, mensa propria apponitur. Sed recte negat auctor, satis certum hujus moris testimonium esse istum locum, et caussam assert: δυνατα γαρ νη 'A'ηνα ριπο τῆς Tγ'λε χου τραπε, ης δαwυσθαι. Quae verba sic interpretor: fieri posse, ut ea, quas dicitur Minerva se sive Mentori apposta mensa, mensa esset Telemachi: illa nempe, unde sumeret cibum deolemachus, quoties separatus a procis, solus vel cum amicis veris Coenaret. Homeri locus a nonnullis proferri solitus, ut probarent, sinita coena mensas non fuisse sub . latas, sic habet apud poetam 'IDα3. ιυ.: - νεον ξ απελη- τευ cibu8γῆς Eσθ- κάj πίνων, στι καὶ παρεκειτο τραπεζα.Atque haec sic interpretabantur: modo a cibosumendo desii
erat: ab edendo inquam et hibendo, et erat udhuc mensa ap-
pqsita. το ς adhaerere posteriori membro volobant. Comtra legi jubet Athenaeus 'E καὶ π-- ἔτι, καὶ π. Utro , vis modo legas, vera Athenaei, salsa aliorum sententia. . Deinceps tractans auctor de Homerico δαιτος epitheto, ἐίση, varias diversorum criticorum sententias ita perste
tae et confuse nobis proponit . ut ea explicare non 1it nullus labor. Primo loco assertur illorum opinio, qui εισας σαρ ὁριιτας ἀπο τρῆς Βου τος dictas autumabant. ε in principio adjectum vacat . ut in Πλδωρ et aliis. Sequitur sententia Zenodoti, hisce verbis exposita: εκ τήτων ἐπει-. 18:l Ζηνοῆοτος, ἰαῖτα cἴσην την ἀγαθγρο λεγεσθαι. επεὶ γαρῆ τροφη τω -ρωπω ἀγαθη αναγκαῖον ῆν, επεκτείνας, φησιν, εrρσηκεν ἐχην. Utinam liceret mihi dissicultatom horum verborum dissimulare . invitum enim et alio properantem tricae grammaticales morantur: sed intorpretationem Athenaei semel professus exedam, quod mihi intrivi. Superior sententia claγην δαῖτα interpretabatur aequalem: quod in partes aequalos δαιτοι distribuerent. Hic dicit, Zenodotum exposuisse ἀγαθ ot ait. ἐκ του- 13. των his impressius. Illa quae sunt g Nihil onim
νideu in praecedentibus, quae Zenodotum eo impeb
65쪽
lerent: aut ego artem συλλογιςικὴν non teneo. Sed orant, credo, alia in Athenaei oratione, quae nunc in excerptis nulla sunt. Hano primum crucem fixit no
bis iste eclogarius. Quid illa r ἐπεὶ γὰρ ἡ τροφση τω
ἀνθρωπω αγαθη ἀναγκαῖον γην , επεκτείνας, cpa ista, εἴρη κεν εισην. Tarditatem ingenii mei necesses sest confitear: nihil enim hic intelligo. Erat docendum, cur δε- σηυ exposuisset Zenodotus ἀγαθη id ego ex istis vorbis nullus disco. Deinde autem quae ista est ἐπεκτασις ἔQuia, inquies, pro la=r dixit c&η. Ergo eadem Zenodoti interpretatio cum superiore: ergo male exponebat ἀγαθὴν nam aliud ἴσος, aliud ἀγαθος. His dissicultatibus ut moliberarem, ita statuebam: voluisse Zenodotum dici δαῖτα εισγην, non quasi ἰσην, aequalem, sed quasi ἐῆν, bonam. ἐυς et ἐος voces sunt antiquae, idem significantes atque ἀγαθος, notae ex poetis. Itaque legebam: επεὶ γἀρ ηυοφη τί ' ανθρω/σε αγαθνη, ἀναγκαῖον ον, ἐπεκτείνας, σιν , ειρηκεν εισγην, id est, nam quia alimentum res est homini bona, facta productione, quin orat necesse, ait Zeno δε-
tus, dixit poeta ἐισγ'. Necessitatem intelligo metricam: non illam στε ἐῶν θεον, quae ad durissima saepe trahit renitentes: grammatici dicere solent διὰ μέτρου ἀνάγκην. Emorsisse videbar mihi, et emerseram profecto, nisi iterum demersisset Eustathius cum edita loctione consentiens, et de hoc loco ita scribens: Δαις εDη αλλιυς μεγ
hic Eustathium, eo quod non Athenaeum ipsum, sed ejus supposititium adhibuisset in consiliuin y Tertia est
sententia derivantium εισγην ab εἰή ι, Nudo vel in Undo: quia, inquiunt, primi illi agrestes homines, cum non abundarent alimentorum copia, sicunde apparuisset, quod ederent, ἀθροον ἐε αυτ,ὴν ἰοντεc βίοι γηρπα ον, impetu facto
id rapieboni. Etiam in conviviis antiquissimorum aliquid hujus soritatis. Jamblichus de vita Pythag. r το ἀρχαῖον βαρβαρια uo πάντες ἐπὶ ἔνα ἄρτον συνίεσαν οἱ ψίλοι. Inde ατασθαλία dicta cit, inquit Athenaeus, quasi ετη Θαλίας. Lege Eustathium, qui hoc fuse prosequitur. Postremo, d primam reditur sententiain, et pluribus explicatur. quomodo dicatur ξαὶζ ε ση, hoc est ἴση. Cum ait, κρή
66쪽
Ι. CAsAUBONI ANIMADV. IN ATHRN. νετο ' obscure innuit verius quam indicat vocis αλεατ, etymum. Curiosi harum λεπτολογιων pumiculatius illa
expendant: nam in prima syllaba non ost nihil clipsi culta tis. Multa Eustathius ct Etymologici auctor. Post illa sequitur Zeno doti reprehensio, qui initio Iliadis edideri
οἰ-οῖσί τε ξαιτα. Inepte: cum do ἰς hominis sit cibu A, noli brutorum pabulum. Quippes voci huic denotatio in ost τγῆ.
ἰσοτητος , ut indicat το ἔτυμον ' ergo non convenit bruitis, sed soli homini: ιμόυκ ανθρωπι, χωρῶντος το ἶσον p. 34. της προαιρετικγης βίας, inquit Athenaeus. Vult dicere non habere caetcra animantia virtutis aut vitii intellectum: neque vel laudem propter προούρεσιν bonam mereri posse, vel reprehensionem ob malam. Quod verissimum est: non eni' consilio agunt bruta, sed instinctu Ideo l proprie non habent, ut ait philosophus : et jur Plinius de apibus i. XI. c. V.: quod maxime, inquit. mirunest , mores babent: hoc est, honesti atque inlionesti noti tiam. Haec ille de apibus, do quibus et Virgilius:
totiusque ex ordine gentis Morer et fidia et popluos et p/ selia dicam. Capterum in seras non cadere neque irain neque beneficium, disputat etiam Seneca. Impropriloquitur Aristotelos, quando illis attribuit in Elistcriis saepe: et Epiphanius quoque de brutis loquens:
δε καὶ εν αυτοῖς ρεη ὁιαφορα, τήυ προνοιαν του θεοῦ αἰνιτ μενα. Improprie etiam Homerus. si ita scripsit. ut place Zeno dolo. Quanquam in Poeta minus fortasse mirumnam pari ratione Hebraei usurpant pro . Culsit κυρίως Mia pabulum ferae, rupinu partum. Mons i tur auctoris nostri haec. Sed quid appellat προοιιρετικγ
βίαυ; Prorsus hoc dictum contradictionem implicui. loquuntur in scholis: nam quid magis contrarium quai
προαίρεσις τῆ βία ; Nisi si Latinos imitatus βίαν p0suit prδυναμει' ut cum vires animi dicimus pro sacultatibus: se hoc in graeco sermone quis ferat γ Equidsem struditismum scriptorem, Athenaeum dico, nunquam ita harperiodum concepisse persuasissimum habeo. Doctioraveram lectionem quaerant. Conradus quid om Gesneri scribebat εκ του προαιρετικου 8 Quid ii vero ita cocinnemus 3 ἐκ rix ς προτερας αυτκ βίας. o p iori, et toleriae. Hoc vult enim: hominos initio ferarum more 1 tam egisse per rapinas et violentiam, post 'a mar uetarasequabilem, et bonis politam moribus. Oculam ιὶ :sa pe accipere scriptores Atticos, alibi dicebamus. Cocludit tandem hunc sermonem Athonaeus, et ait. propt
67쪽
expositam modo causam hominum alimentis fuisse Lela nomon in commune inditum: singulorum partibus μοῖρα.
ut haec exponerem, interpretum error, qui plani simam auctoris sententiam recte interpretari non potuerunt. Caeclus Argivus, qui inter Halleiaticorum scriptores auctori nominatur, est Cacilius Suidae: qui praetermissum, hodie in nostris codicibus Agathoclem Athracium in hoc albo tertium numerat. Inde, censeo, nostros libros emen
Ue brum ιεοί κατεσθίει. προς οἰωνῶ τίΘε- p. 3s'. σΘm , Uel οἰωνον ποιεῆσθαι. Susterstitio veterum in tis A. ctisque. I ariorum auctorum loci illustratie Athenaei aliquot emendati. Ait Athsenaeus, pisceis olim esse habitos alimentum non
purus putus barbarismus. Quid autem est onm die nitate accumbere Sed impulit virum doctum in errorem participium κειμενοις, parum ex usu graece loquentium adjectum: nam absque ulla adjectione οἰ ἐν αἱ αασιν et οἱ ἐν τελει pastim pro magistratibus. Athenaeus genus hoc dicendi nove implevit. Sic cum viros doctos Graeci soleant τους απτο παθείας pari sermonis compendio nominare: meminimus tamen pro eo legere apud SeXtum Empir. τους απο παHειας αναγοαένουc. Sic cum τὰ φιλοτίαους honorum ac gloriae cupidos, Graeci τμς ἀπο tim dictitent: Chrysostomus pleniore periphrasi τους απο ὁθεηc ἔν- τας. Hom. XXVIII. in Acta: οἱ ἀπο δοξης οντες ζάνῆς
vertens: - cum gravitate et dignitate accumbentibus. J
68쪽
46 I. gAsAUBONI ANIMADV. IN ATI EN. ἀιεσοτέρων περιγεγόνα τα Observamus, graecos scriptores ἱέρεῖοι appellare non solum Victimas, quae vere ἱερευονται, et in sacrificiorum usum mactantur: verum omnia, quaecunque ad Comedendum jugulantur, animalia. Satis constat tam ex sacris quam aliis literis, primis temporibus, ignota hominibus carnium manducatione, tantum in honorem numinis mactari solitas hostias. Piguit postea mortales olerum et τῆς απυρου τροψ si ς' itaque cepere etiam i psi carnibus vesci: sed parce initio et sere nonnisi
salitis. Juvenalis: Sicci terga his rura pendentia crate Moris erat quondam festis Iervare diebus. Et nutalitrum co- euaris ponere lardum, Accedente nova. si quam dabat hostia, cu o. Nunquam autem ullum animal in proprios usus mactabant, quin ejus aliquam partem deo consecrarent adolendam. Qui secus sacerent, proverbio notati: ἀθυτα
ἱερα κατεσθίει. Quod de homine impio improboque solitum dici. Factum hinc, ut, quodcunque animal in cibum
mactarent, ἱερειον vocarent. Sic Galenus darnem definit την Eπι των ἱερειων ετ γιο αενην' quae desci iptio, nisi 1ta,
ut diximus. sumas vocabulum laρείων, ridicula est. .XC- nophon Ascens Cyri l. IV.: ἐνταυθα εἰχον παντα frιτηδεια, ὁσα ἐώιν αγαθα, ἱερεῖα, σῖτον, οἴνους παλαιους. L. V. : ομεν κατ- ιοντες τι εὐ κάj ἰερεῖα ἐπώλουν γ μῖν , κο - αλλα, Ar/ εἶχον. L. VI.: καὶ πλοῖον G Ηρακλείας ηκεν αλφιτα αγον, κοί, ἱερεῖα, κοί, es νου. Theopomptis: τοσαυτα δε πρία τεταριχευμένα
εἰς του ζ ἰὸος βίους κρίj τας εἰς τα ςρατοπεδα παραθέσεις. L. VI.:αυτός τε τὰς θεραποντας εἰ ἰα, κο - τοῖς φυλαττκσιν ἱερεῖα κάj πεφανους, ἄμα ὀὲ τουτοις άἶνον εουαπέςειλε. His in locis et aliis sexcentis apud historicos ac medicos ἱερεῖα sunt ania 6. mantes, quarum Vescimur Carnibus, non quod putant interpretes: qui sere inobservantia hujus rei aut sacrificia comminiscuntur, quae nulla sunt, aut alios errores errant non serendos. Atqui non aliter veteres grammatici illud Homeri interpretantur, επει- ἰερφον, ε δε βοείην, recte- quo notant iidem, ἰερεῖα diei απλως τα θρέμμιατα, pecudes,
et quaecunque esui solent esse mortalibus. sed in septum est. quod adjiciunt iidem, haec ἱερεῖα sic osse appellata παρααο δεσθαι τήν ἐρέαν' quasi alia sit vocis ἱερεῖον in sacris origo. alia, cum απλας pro comedendis carnibus sumitur Tanta saepe est in hoc genere hominum morum antiquorum ignoratio. Sie aecipe, cum negat hoc loco Athenaeus, vom antiquis parum convenientem heroibus UO.
69쪽
φην την των νεογναν ιερε:ων, id P si , tenerarum animantitim carnes. Uer Ll m ΠΟΠ et . quod ista vortutis ') fingit Dalecampius, tenellos animalium pullos non mactari apud Homerum: mactan tur enim, sed ad lacrificia, non ad heroum epulas. 1λιαδ. γ.: Oισετε ὁ αργ, ετερον λευχον, ετερην ξε δειέλαιναν. Non igitur satis fidelitor exprosia Athonaei sententia: at vox ἱερεῖονhic quidem recte ex prosla: alibi non rocte. ut
et ρευ αιμονι. Quia putarunt veteres, et dicta et factu omen habere id cavebant summa cura, ne in lactis suis dictisus melle aliquid om1nosum videretur. Quare multa sunt in utraque lingua dicendi genera, multa item prisca sunt in-1tituta, quorum caussa aliunde quam ab hac superstition peti non debet: quod facit recte hic Athenaeus, et Jamblichus rationem explicans sumboli Pythagorici, ' Acτον es παταγνυγαι, οἰ θἐ, inquit, οτι ου δεῖ ο- Οι
, eXIstimasse quosdam, ideo Pythagoram vetuisse
70쪽
q8 I. CAsAUBONI AN ΙΜADV. IN ATHEN. panoni frangere, quia omen res haberet, cum cocto nam inchoes, frangere aliquid et comminuere. lue. Cnrysostomus in epist. ad Hebr. , postquam magnil Ce paupertat in dilaudasset, ταχα τινες, inquit, καὶ οἰωνιζοντρει των
ficat Clarysostomus, vulgus imperitum sermones de re, quam detestabatur, cujusmodi est paupertas, mali Ominis loco habuis . Amnis et fere eadem supcrstitio est,
quam observamus l. V. c. XII. οἰωνιζεσθαι, προς οιανου -
Θεσθα , et οἰωνον πο σθαι, parum disserunt. Vide et t. seqv. c. II. Locos Homeri ab Athenaeo hic allatos et expositos apud ipsum poetam leges saepe paulo scriptos aliter: nam poetae verbis sua vel substituit. vel iniserit solens more suo Athenaeus. Atque hoc diligonter in hoc auctors est observandum. Quod ait, καί m: θε Θεκτ'Aχι λου, respicit libri IX. locum, ubi Vlysses Hu σχαε-
νος οDοιο δεποις θεμεκτ Caeterum interpretationes Athenaei Homericorum verborum' aut dictorum descriptas saepe pluribus reperias in Eustathii Commentariis: lector studiosus conferat, nec poenitebit operae: nobis in his diutius haerere non est animus. CAPUΤ DUODECIMUM. Poetae virtutis quondam magistri. παρεμχειν. Anagallis grammatica. ασέλγεια , et in ea
voce Basilii mirum acumen. τμοὶ pila ludentium. δαινίνδα et ἰοετι via unde dicantur. Cosinsula deorum patria. περας καλλους, fumma su
chritudo. αποδυεσΘm et συνο τοδυεσθαι. Podias initio suisse temperantiae atque omnium virtutum magistros, multi e veteribus scriptoribus testantur. Athenaeus quidem, Σωφρον δέ τι, inquit, το των αοιῆων γένος, κοβ φιλοσοφων τλειν Drέχον. Scholiastes quoque vetus Homeri 'Oδυσσ. γ. verbis paene iisdem: το αρχῶον οἰαοδοι φιλοσοφων τρύξιν ἀπειχον. Multa in hanc sententiam Strabo l. I. Γεωγρ. et Quintilianus l. I. c. X. Pro-