장음표시 사용
591쪽
ratus est. Io. IV, 1. s. Acr. lI, 38. ete. ,, Beza Gquae appellatione intelligit 4anctificationem, i. e. regenerationem nostram, cuiuS symbola erant purificationes illae sub lege usurpatae, et cuius quoque peculiaria nunc est tessera Baptismus; εanguiniε appellatione intelligit iustitiam nostram, quae in duabus partibus consistit, nempe peccatorum expiatione, et obeia entiae Chusti expiatione, habito veterum sacrificiorum, ac praesertim aspersionis illius solennis respectu, cuius Hebr. IX. fit mentio. In exdem sententia est Moldenhawerus, sensum hultra loci hunc esse existimans: Lesum eSSe mundi Sematorem , cognosci poteεt ex regeneriatione, quam in nobis esscit, et ex peccatorum remi5Sione, quam Φεi debemus. Per πνευμα idem intelligit Apostolos, et alios doctores divinitus missos. Grotiua: is Venit, i. e. apparuit, id quod erat Filius Dei, per aquam et Sanguinem, i. e. Per Vi iam purissimam, quae per aquam significari solet, ut Ezech. XXXVI, as. sve per lotionem, quod aquae est opus, ut Ies. I, I 6. etc. - Deinde apparuit Dei filius, eo quod in testimonium eius professionis, qua se Christuna, sive Dei Filium dixit, mortem cruentam non recusavit, Io. XVIII, 37. I TimVI, 13. ,. Haec GrotiuS. Rectius ii, qui per το ὐδωρ intelligunt baptismtim, qui alibi etiam τὸ υδωρ appellatur, Velut Aet. X, 7. Epli. V, 26. ID. III, s. Tit. III, s. nominatim baptismum, quem Iesus Ioanne baptista ministram
te ciseepit, in quo editum est illud ipsum testimonium, Iesum esse pei filium, Alatth. IlI, I 3. R. cf. IO. I, 3o-34.
Sed venit Christus etiam δἰ gιματος, cum Sanguine, i. e. passua eSt mortem cruentam, cui debetur peccatorum
venia: quique baptismo ad Christi sacra initiantur, in eos hoc beneficium consertur. Rom. VI, 3. Col. II, I a. a. su-
592쪽
IN EPIST. IOANNIS PRIMAM C. V. 563
pra c. I, 7. Adde ex Evangelio e. VI, -56 et Apoc. I, s. U. 9. VII, IA. XII, II. κκ ἐν --αῖματι θ ostendit Apostolus, verba proxime antecedentia plane considerate esse posita. Nonnulli existimant, Ioannem respexisse ad c XIX, 3o. Evangelii; quod tamen dubium est. γόου τό πιευ-- 11 Sensus este videtur: Praeterea εPiri-
tus qui hane doctrinam de Iesu, servato e illo promisso, Apostolos et Christianos doeuit J idem illud testatur ;nam spiritus ille eat veridicus. oc illustrari potest ex Ioan. XU. 26. XUII, sqq. ubi hui spiritus negotium esse dicitur, docere Apostolos, et per eos etiam alios . Iesunt esse verum Messiam. 'Orι τὸ πνευκα ἐδεν i αληθεια ,
quia syiritus Gle Ueritas, i. e. Ceridicus G . Quod referendum esse videtur ad loeos illos Evangelii Ioannis, ubi 'πνευμα τῆς commemoratur. Alii vertunt: Et numen ipsum testatur, quippe ima υeritias Nam
πνευμα laepe est πωἐυμοι θεῖ, o. αγιον, lyεiam numen cliυinum, ut Luc. l, s. coli. Natth. i, i 8. aliisque locis. Qui ita explicant, perspici arbitrantur e versu 9. teStimo-
nium Dei intelligi, quod ille dixerit de filio suo; et in
his uerbis declarationem inesse leti tentiae imperioris v. 6 ):το πνευμα ἐςι το μαρτυροῦν. Et testatus est Deus, δε- sum e5so flium auum miraculis, auctoritate divina a Ieiu patratis, revocatione eius in vitam, interna doctrinae
praestantia eie. Cf. Io. V, 32. 19. 37. VIII, 18. 54. X, 2s.s . 38. 'Aλ θειαν hic referri ad a-ευσίαν veI αὐοκμαίαν testimonii divini; et ρτι respondere li. J. Hebraeorum ' a , atquidem, namque, qu*ye, ut itaque ratio reddatur, cur Spiritus testimonio credendum sit , nempe propterea, quod Deus nec sallere possit, nee salit, sisd sit
593쪽
testtitur c Iesum esse Filium Dei; vel etiam: Filium Dei vixisse in terris, riam haec doctrina perfecte υera
est, ut πνευμα eodem sensu hic accipiatur, quo Io. UI, 63. sicuti etiam Paulus haud raro σαρκα et πνευμα Opponit. Alii duplici sensu sumunt vocem πνεύματος, ut nempe prius illud επνευμα significet miracula, a Christo et Apostolis edita, alterum Vero doctrinam Christi, ut sensus sita Etiam miracula testantur, doctrinam Evangelii
esse veram. Alii aliterixplicant. Conferri potest inprimis Most Ua ad h. l. - . 7. 8. 'Orι τρεῖς ἐισιν ὀι μαρτυρῶντες ἐν σω ὐρανῶ, ε πατηρ - ἐν τη- Verba haec non esse genuina, plarorumque Criticorum hodie est sententia. Integrum librum de hoc loco scripsit D. IO. SaL Semler, sub titulo : Hi-4torische und kritiSche Sanam iungeri uber die so genannien Lewei tellen der Dogmatist. Erates filii chiaber i Iuli. U, 7. Halae et Ilelmst. Ipsi . 8. ubi alii etiam nominastur, qui de h. l. scripserunt. Accurate, et prolixe de eo disputat etiam S. V. Grirabachius in editione sua
N. T. Nos praecipua tantum momenta excerpemus, ablegantes rei criticae studiosos ad ipsam Viri Joctissimi di, -
quisitionem'. Exstant igitur verba ista in codice graeco nullo, praeter 3 . illum Dublinensem s. M'nsortii, L. hriis tannicum, ad quem Erasmus iam provocavit, sed recenti Dsimum, sec. XU. aut XUs. scriptum. Cf. Pauli sic. Bruns obser . in Repertorio litteraturae Orient. et bibl. Tom III. po i 58. sqq. Praeterea in codice Raviano, qui in bibliotheca Regia Berotinensi asservatur, ita ut in editione Complutensi, legitur: ἔτι τρεῖς οι μαρτυρεντες ἐν πω ' ρανε, o πατὴρ ο λἰγος mi τὸ αγιον πνευμα, οι τρεῖς ἐις
τὰ ἔν ἐισιν. - τρεῖς ἐίσιν ὀι μαρτυροῦντες ἐπὶ τῆς γῆς.
594쪽
IN EPIST IOANNIS PRIMAM C. V. 565
duna viderunt, codicem liune non esse nisi apographum editionis Complutensis, quae vero omittit dona male octavo καὶ ο ι τρεις ἐις το ἔν ἐισι. Ex υersionibus ὀmittunt Syra utraque , arabica polygi. et Erp. Copt. Λeth. Sclavonica. nec non Λrmenica. Omittunt Patres graeci Omnes, quamvis antecedentia et consequentia excitent, argumenta pro trinitate et divinitate Filii ac Spiritus S. corradant, imo versum S ad Trinitatem applicent, aut Spiritum S. Deum et se ex anteeedentibus aut consequenti- hiis probent. Primum prolatus est locus in translatione graeca Λcturum Concilii Lateranensis anno Iais habiti. Maior est numerus eorum codicum latinorum .
qui versum p. legunt, numero eorum qui non legunt; sed eo dices ante Seeulum X. seripti plane non habent. A μα- tribus latinis non citatur, ubi vel maxime ad rem per tineret , atque Omnino exspectari posset. Uigilius Tap- 1 elisis primus fuisse videtur, qui siniente Seeulo U. clare ad testes coelestea provocarit; sed plane non convenit Uigilii allegatio cum taxtu nostro, nec in verbis nec in sensu. Praeterea Latini in scribendo et allegando hoc dicto valde variant, nam antiquiores sere anteponunt comma octavum septimo; permulti post testes terrestres omittunt rei hi tres unum eunt; alii non solum Iegunt : et hi tres unum sunt, sed addunt praeterea: in Christo Ioεu; alii aliis utuntur verbis atque formulis. Haec et alia contra huius commatis pugnant. Qui eam defendunt, provocant ad argumenta, quorum potio ra sunt haec: I) Nexus eum antecedentibus et consequentibus. ab Omissio facilis ob ομοιοτέλευτον. Speciosum argumentum, nisi obstarent verba ἐν τν et ἐν
595쪽
τῆ άροινοῦ, quae una cum ceteris desunt in codicibua omnibus, versionibus etc. ab Erasreunt perloeliam Ariani. Disciplina arcani multos induxit, ut initio a codicibus publicae lectioni destinatis dictum removeretur, qui ceteros codices brevi tempore absorpserunt. 59 Ex historia dicti elucet quoddam. M lnvenientur sortasse futuria temporibus eodices dictum hoc habentes. Novis rationibus αυδεντίαν huius loci vindicare tentavit Ill. 1 EZRLI Us in libro , quem SchristJOrεcher inscripsit. Rationes eius examinavit, ab iplo Hegelio rogatus, S. V. GRIΕsBACIIIus , in libello: Bemerkungen tiber des
vit NeZelius in eius responsitone, et omnes rei criticae Periti acquiescent. Si vel maxime genuina essent baec Verba, non lainen video , . quomodo ex iis doctrina de unitate essentiae Patris, Filii et Spiritus probari possit. lNam εν de consensu voluntatis quidem dicitur, si de personis sermo est, ut IO. XVII, II. 21. 23. nuspiam vero de unitate essentiae. Nec haec interpretatio, si admitti pose set, cum contextu et consilio Apostoli posset consiliari, quod iam nonnulli Veterum perspexerunt. In margine editionis Complutensa narratur, Ioachimum abbatem n gasse, quod verba commatis r. hi treε unum gunt, ad unitatem personarum spectent: traxisse eum haec verba ad unitatem consensua, atque provocasse ad comma 8. ubi in quibusdam libris de spiritu, aqua et sanguine eadem verba, hi treS unum sunt, ii beantur. Sed posteriori hoc loco verba, hi tres unum sunt, ab haereticis artanis apposta
596쪽
IN EPIST IOANNIS PRIMAM C. V. Is
esse, nec in veris exemplaribus haberi. Uidentur haec verba orta esse ex mysticis interpretationibus versus octavi, et sensim ex glossa irrepsisse in textum. Totus igitur ι locus ita legendus: οτι τρεῖς ἐισιν ὀιομαρτυρῶντες, το πνεύμα, καὶ το υδωρ, καὶ το αῖμα ὀι τρεῖς ἐις το ἔν ἐισιν. Numerat Ioannes testes, quorum com. 6. meminerat et Optime eos consentire, vel in unum conspirare, asserit.' Non est. quod masculino genere tribus substantivis neutrius generis iuncto offendamur; nam solet vox testia etiam de rebus inanimis dici, ut Gen. XXXI, 48. 5 I. Ioli. XXII, 27. XXIV. 27. ae saepe, si personae inducuntur, συνθεσις locum habet, quae sen-. sum magis respicit, quam verba. Cf. Io. XVI, I 3. 34. XVi I, u. Ioannes autem Vocabulum πνευμα, quod v. 6. postremum erat, hoc loco U. 8. ceteris substanti via ante . auit, tum quod huius testimonii summa est auctoritas, tum ut apertius significaret, etiam το άιμα et το hic personarum vice fungi. Sensus verborum: ὀι τρεχ ἐις τοἔν ἐισι, sine dubio est: hi tres idem testantur, idem confrmant, in eo consentiunt, Lelum rase MESSiam. Nam in iudicanda testium auctoritate contensio inprimis spectatur, et phrasis ἔν εινω eodem sensu in Evangelio Ioannis usurpatur, e. c. IO. XVII, 2 I. 22.9 'Ει τὴν μαρτυρίαν - ἐς, Aae μβάνa ιν est testi. monium iudicio suo apyrobare. Nempe ex lege Deur. XVII, 6. XIX, I s. duorum Vel trium testimonium reeipiendum erat: Cf. Matth. XVIII, I 6. a Cor. XIII. I. Hebr. X, a8. Dei autem testimonium multis hominum testimoniis praeponderat. Divinum testimonium vocat id ipsum, de quo com. 6. dixerat. Quare statim addit: ora ἀντη
597쪽
a IN EPIST. IOANNIS PRIMAM C. V. 569 -
υν όν, elliptice, pror ο ἔχων τον υιόν cc υιον, ut Matth. XIV, s. ωο προφήτην ἀυτον εἶχον. Hubet Uitam, i. e. sperare potest felicitatem. ο μὴ - ῶκ ἔχει 3 Oppositio, qualem saepe habuimus. Intelligendum autem de iis, ad . quos Evangelium pervenit. 33. Ταῖτα - του Θεοῦ C a r peto υ ius hoc eomma ita vertit: Haec scribo υobis credentibus in Filium
Dei, ut cognOScatis, Nos, dummodo pergeberetis ei considere, Nitam aeternam obtenturos eSae. Quemad-
modum enim πις ειν interdum significat recipere et am-νIecti primum Idem chriatianam, V. c. ROm. XIII, M. ita in hoc loco indicare videtur incrementum, confirmationem , con4tantiam in professione religionis cirristianae. Cf. Io. II, II. Ceterum Verba τοῖς πις ουσιν ἐις .το ονομα τῶ υις desunt in cod. Alex. Vaticano etlitinioribus nonnullis, in Syra utraque , arab. Erpenti, copi. aeth. arm. vulgata. Uerbis suae ἐιδῆrε- ἀιανιον addunt ἐι .Lσέυοντες iidem, excepta arm.
scimus , nos polla certo expectare felicitatem suturam, nititur nostra ergα Deum fducia. ΠαήρησIα, ut supra c. III, 2I. ἔτι ἐάν τι - ακήM Eum ricta exauditurum eSse, si quid petamuS 3ecundum boluntatem eius, i. e. talia hona, quae nobis promissit, quae nobis dari sit Deo gloriosum, nobisque salutare. Inest inprimis hoc, ut omnia relinquamus divinae voluntati, iuxta quam totum regitur universum , ad exemplum Christi, rogantis, ut, si fieri possit, eum liberet a malis perserendis, addentis tamen 2 at non mea, aed tua υοι untaε fat.
598쪽
is. Και ἐαν οιδαμεν - παρ αυτοῦ Mortus vertit: ' Et si hoc est υerum, eum noS exaudire, verum eat et hoc: nos habere re3 petitas ab illo, nosque eas illi. debere acceptas reserre. 'Λιτή-τα h. l. sunt res, quaa' peccando nobis e elimVS. Si petita accepimus, sequitur, Deum pro eorum auctore esse agnoscendum; ha- bemus illa bona παρ ἀυτοῦ, ab illo: Mir haben das Gebetene ihm tu danhen. 16. Perdissicilis est hic Iocus propter phrases: ἁμαρτία πρὸς Θανατον, et αμαρτία πρὸς Θανατον. De disserentia utriusque peccati variae sunt interpretum sententiae. Per ἁμαρτίαν πρὸς Θανατον intelligunt nonnulli peccatum in Spiritum Sanctum, alii quodUis Peccatum graUiuS, e. e. idololatriam, homicidium, adulterium; alii peccatum, cui in lege Mosis constituta eae mortis poena; alii Peccatum, quod excommunicatione, et morbis a Deo immissis. υel etiam Φεα morte puniebatur. Hi postremi totum locum explicant ex vetus tissima ecclesiae disciplina, quae aetate Apostolorum viguit. Quia nempe magistratus deerant ecclesiae, ideo Deus prodigiosam puniendi potestatem attribuit Apostolis. Exempla habemus Act. U, I. sqq. I Cor. V, 5 Esset igitur αμαρτία πρὸ ς peccatum, quod gravibus morbis,' non autem morte puniebatur; αμαρτία προς Θανα-νον, quod morte a Deo miraculose immissa, puniebatur.
Sam. re elato in Sylloge dissertationum Tlleolog.
PhraSiε αμαρτία προς Θανατον petita videbatur ex Num.
XVIIJ, za. mu' R n. Schoetigeniua in horis hebr. et post eum Carpetoυius suspicati sunt has formulas transsumtas esse ex Synagoga Iudaeorum, in quibus distingue-
599쪽
IN EPIST IOANNIS PRIMAM C. V. 5ri
Esset igitur ἀμιρτία πρὸς Θανατον crimen, cui Poena morotis statuta sit. Sed in desinienda huius peccati natura iterum dissentiunt interpretea. Schoetigenius enim illud intelligit peccatum, cui lege Mosaica poena mortis statuta sit, quale
v. e. est idololatria, incratuε et . Ctiryzουλε vero arbitratur, primos doctorea Christianorum per peccatum ad mortem, i. e. mortiferum, exitiale, intellexisse doctrinas religioni Christianorum perniciolas, praecipue doctri- nas eorum, qui ex Gentilibus susceperant Christianismum. deinceps relapsi ad Idola, oppugnabant doctrinas, quas ante audiverant, et negabant Filium Dei in carne adsuisse. Iesumque esse Filium Dei atque Redemtorem generis humani. Haec patere videntur ex huius ep. cap. II, I 8-23. Utri 3. Huiusmodi Λpostatae delinquebant ex comtumacia. et nulla supererat spes redeundi ad frugem, ut qui in via tendebant ad perniciem. In communi vita saepe commemorantur Peccata mortifera eo sensu, ut graυia intelli- eantur peccatα; in scholis autem mortiferum peccatum esse dicunt, quod homini non remittitur, et mortiferia peccatis opponi solent peccata Ucnialia, quae remittuntur. Sed haec definitio his verbis subiecta est per mertim arbitrium. Μihi haec quaestio: quid sit αμαρυα προσνατον uix dirimi posse videtur, nisi antea definiatur, cohaereant ne commata I 6. 37. 18. cum superioribus 2 an potius commate I 6. inchoetur nova sententia, non cohaerens
cum praecedentibus 8 Prius omnes, quos novi interpretes statuunt, et verba: αιτ σει, - σει άυτῆ se itemque: s περὶ ἐπιίνης λέγω Dα explicant de deprecationibus apud Deum , ut Ioannes hoc velit: preces pro eo, qui non commiserit αμαρ r. v. θαν. faciendas esse,
600쪽
esse, cum fidiaesa, eas a Deo iri exauditum; pro e. qui
tale peccatum commiserit; non esse precandum. Sed non cogitari potest ulla caussa, cur Ioanses pro huiusmodi peccatore apud Deum intercedere prohibuerit ' Quodsi enim per peccatorem ad mortem intelligas eum, cui mortis poena lege definita est, non apparet, cur Apostolus pro tali homine preces ad Deum fieri nolit, quum poena secti laris promerita et inflicta non prohibeat, quo minus aliquis remissionis peccati sui, siquidem ratione a Deo praescripta quaeratur, particeps seri possit. Si vero per peccatorem θανατον intelligas eum qui peccato miserum se reu didit, vel excommunicatione dignus est, vel a Christianismo de seait, et salutis iacturam fecit, iterum non apparet, eur pro tali preces non sint faciendae, quum nemo hominum Deile scire possit, an peccator aliquis eo delapsus sit, ut prorsus nulla sit spes redeundi ad frugem. - Itaque ego suspicor, tria haee commata cI6- Ι 8. non cohae- Tere cum praecedentibus, et pro iis, qui peccatum ad mortem commiserunt, prohiberi deprecatiouem non apud Deum, sed apud magistratus, apud penes est ius pro delictis gravioribus infligendi mortis poenam. Mihi igitur ὐμαρτία προο θανατον videtur esse crimen capitalct quod- via. Ἀδελφος don est homo ullus aliquis, sed Christia. rius. Pro eo Christiano, qui tale crimen commiserit, non vult Ahiostolus intercessiones fieri apud magistratus , qui . . hus ius vitae et necis competebat; ne pagani in suspicio. nem adducerentur , talia crimina apud Christianos parviseri. Aμαρτία- προς θανατον videtur esse levior culispa transgressione legis alicuius civilis contracta, qu Em , a Christiano admissam facile ita exaggerare poterant magistratus pagani, ut supplicii reum Pronunciarent eum, qui mitiori