장음표시 사용
341쪽
ergo anima humana a nulla vi entis creati vita spoliari potest. , Coroll. In universa igitur natura non est vis, quae animae vitam adimat, atque inde specta tis duntaxat naturae et Iam universae viribus,anima humana perpetuo suam vitam conti nuat. CCXLI. In legibus,ordine, CurSuque naturae nihil est, quod exigat, ut Deus umquant animam hu manam Demonstratur eadem plane rationis conclusione, qua I. 255. probavimus nihil essΘ in natura, quod animae anni hi lationem exigat.. Huic maximum pondus addunt animae proprietates, quae ab opposipo aeternam illius vitae conservationem apostulant, quod Jam. videbimus. Coroll. igitur speciatis duntaxat naturae legibus, ordino, & cursu, anima humana. perpetuo suam vitam continuat. CCXLII. rasum in anima humana naturales id genus proprietates, quae, nisi ipSa aeternum Divat, absolute otiosae, se frustraneae 1ο-rent. Insunt in anima,ut cuivis conscientia intima restatur, proprietates, quae naturalem relationem, & connexionem cum aeternitate habent. Quid enim ρ an non potentia Semper cognoscendi, amandi Deum conditorem, finemque suum ultimum : Capacitas per actus honestos, vel inhonestos, praemium, vel poenam aeternam promerendi; naturalis animi comparatio
appetendi, & possidendi veram beatitatem, quae Tullii quoque opinione aeterna esse debet;
providentia ad infinitum quoque tempus sese porrigens : sitis gloriae omnium saeculorum memoriam compilactens, innatus, ut rursum Tullius, cognitionis, & scientiae amor; an non, in quam, hae dc similes animae nostrae proprietates naturaliter cum perpetui tale conJunguntur λ Iam vero cui usui proprietates cum aeternitate connexae sine aeternae animae vita esse
possunt λ profecto vanum est desiderium, &inutile, quod impleri numquam potest; vanae Storchenati Metaph. L. LII. I 5
animae proprie- tates sine aeterna vita oti sae s renis
342쪽
538 Psych. P. II. Sere. IV. C. II.
sunt omnes animae capacitates, fr suum finem
Consequi nullo prorsus pacto queant : ergo dubitari nequit inesse in anima humana naturales id genus proprietates, quae, nisi ipsa aeternum vivat, absolute otiosae, S frustraneae forent. 4hba CCXLIII. Deus ut auctor nartinae non potest
Deus ut 'Velis, ut naturales anium e proprietiales otiosae auctor Sint, ac frustraneae. Deus ut auctor naturae naturae. debet singula entia creata accommodate adquita proprietates ipsis concessas gubernare, nec potest quidpiam hisce proprietatibus contrarium
Statuere: Secus enim contra, non secundum . . naturam, quod auctoris naturae est, ageret ;sed si Dqus vellet, ut naturales anim ' πο-prietates otiosae sint, ac seu Straneae, non gubernaret animam humanam accommodate ad proprietates ipsi concessas: ergo Deus ut auctor naturae non potest vellΡ, ut naturales animae pio prietates otiosae sint, ac fru Stranea'.
Coroll. Jure igityr dicimus naturales quasdam animae humanae proprietates a Deo ut auctorae naturae exigere, ut anima vitam per
naturae Impiaesis enim tam spectatis naturae universae nequit δ' viribus β. 2 o. cor.), quam spectatis naturae ordine, & cursu anima perpetuo suamn: E : vitam continuat s . cor. . Deinde absque aeterna animae vita complures ejus proprietates otiosae serent, ac frustraneae β. Ma ); atque istud Deus ut auctor naturae velle non . potest sq. praec. : ergo Dqus ut auctor natu- rae non potest animam huiuartam umquam vita sp re cons. g. 255. . quare Ip- CCXLV. Anima humana natura sua insa natura- perpetuum Pitam continuo t. Neque enim arua Vi viribus entium creatinum . g. a D. , neque a Deo ut auctore naturae vita spoliari potest cons. g. 257. . . '
343쪽
De Naturali Mirhae Humanae Immortalitate. CCXLVI. Immortale dicimus, quod mori aut diffi-
non potest patet vero ad id satis non esse, mox δle,
ut ens existentiam semper continuet, verum ,
Etiam requiri, ut sunctiones suas vitales per- 'petuo obeat. Quare immortalitas recte defi- nitur esse potentia aeternum existendi, atque vivendi, vel etiam, si mavis, perpetua existentiae, ac vitae continuatio Coroll. Ens itaque, quod nulla ratione vivit, , quale est ens simplex materiale, elem rentum corporis, incorruptibile quidem β. a Io. Co- rbll. I. esse potest; non item immortale. CCXLVII. Essentia immortale est, quod in & qnota- se & existenti Α, & vitae suae rationem Sufficientem Continet, quodque proinde a neutroliorum absque sontradictione privari potest. . Natura immortale, quod nec a viribus entium
Creatorum, nec a Deo ut naturae auctore existentia, aut vita spoliari potest, quodque adeo natura sua tam existentiam, qua yi vitam perpecuo continuat. Gratia domum im- nisi tale dicitur, cujus existentia, & vita ex gratuito Conditoris beneficio praeter naturalem rerum ordi hctna perpetuo conServatur. SchsL Per se claruni est, essentialem imiportalitatem nulli enti contingenti; ac proinde quaestio 'neque animae. nostrae compete te posse; ita enim existere, ut non existenti contradictionem involvat, soli enti necessario, Deo. nimirum proprium est. Praesens itaque quae- . stio in eo duntaxat vertitur, utrum perpetua animae duratio, quam ex revelatione divina certo novimus, a solo, & libesrali Dsi beneficio, an vero ab ipsa animae natura proficiscatur, id est, utrum animae nostrae immortalitas . gratuita solum, an naturalis sit 3 sed ne minus perspicuum est, incor-
344쪽
5 o Psych. P. II. Seci. IV. C. m.
ruptibilitatem animae, quamvis necessa Ioprimum adesse debeat, tutam ejus immortalitatem minime constituere; quare non erat, cur vel Cartes ius de demonstrata pri- muria ab se animae immortalitate tantopere
gloriaretur, vel Arualdus ipsum. singulari. Numinis providentia ad nos erudiendo su missum fuisse putaret; nihIl certe ad evincendam animae immortalitatem philosophus ille contulit; solum quippe ejus a corpore discrimen, ac incorruptibilitatem quae praerogativa bestiarum quoque animis, quin ipsis
Corporum elementis propria eSt, demonstra-Diii .hlat. Vii. Videatur Baylius. Finge, quaeso, ani O crit. mam a corpore separatam perpetuo quidemGrt. 'm' existere, at esse in statu quodam somni, soporis, in qua vel nullas prorsus vel saltem non claras repraesentationes emcere
queat: anne haec immortalitas dici mereretur λ aut si quidem; cujus in Sa usus, aut utilitatis se rei 3 recte igitur molsus, mul- fingerus,relium migius, Reinbeckius tria statuunt im mortalitatis requisita : i. Ut anima,a corpore Separata eXistentiam perpetuo con-
tinuet : a. Ut In Statu perceptionum . di stinctarum perseveret: 5 ) Ut sui conscisn-
tiam, Statuumqtio praeteritorum recordationem retineat, eosque ad Se pertinere agnoscat. Atque istud ipsa ratio praemii, poena, que, cujus anima capax est; postulat s puniri enim, aut praemiari nequit, qui vel non existit, vel nullam eorum, quae fiunt, Coni. scientiam habM, vel denique rerum a iugestarum oblivione capitur. Anima sita CCXLVIII. Anima humana natura sua im natura mortalis eSt. Ens, quod natura Sua tam: ex I im Qi δ' siqntiam, quam vitam perpetuo continuati. Γ itura Sua immortale est praec.); sed a mima humana natura sua tam existentiam si 56. ), quam vitam perpetuo continuat β. 245.ὶ ergo anima humana natura sua immortalis est
345쪽
De Natur. Anim. Numan. Immori. 5 r Schol. Supersunt & alia gravissima argumenta, Argu quae vulgo moralia rici Solent- moralia. x. Dubitari nequit, . sententiam lianc SenSu A ,En,u Communi, validissimq illo veritatis indicio, communi I7 a. log. , perspicue comprobaris nisi enim ea in nobis inesset animi comparatio, qua naturae ductu eo feramur, ut aliam post
hanc vitam superesse, neque totos nos cum
Corpore perire judicemus, numquam haec de
animorum immortalitate opinio tam universalis, tam constans esse, totquct saeculis confirmari potuisset: habet ea prosecto omnes illos characteres, ex quibus consensio naturae propensione nixa ab aliis consensionibus hominum magis universalibus dignoscitur . ITI. Sch. log.). Neque recens est, aut heri nata argumentatio istaec e veteres quoque philosophi sia usi sunt: Cum de animorum D. Do. immortalitate disserimus, ait Seneca, non Iece apud nos habet pondus consensus hominum aut timentium aethera, aut colentium. Macrobius scribite obtinuisse jam non minus Insomm. de incorporalitate, quain de immortalitate ianimae sententia. Sed Tullii oratio nulla satis laudes condecorari potest: omni autem e. ii. in rc consensis omnium gentium lex naturae putanda est: quis CSi igitur, qui suorum mortem primo non lugeat, quod EOS Orba- tos Ditae commodis arbitretur Z tollo hanc opinionem, luctum sustuleris; nemo enim mori et Suo incommodo ; dolent fortasse, si anguntur ; sed illa lugubris Iamentatio, fletusque moerens ex eo est,quod eum, quem dileximus, Ditae commodiS privatum arbitramur, idque Sentire. Atque haec ita sentimus natura duce, nulla ratione, nullaque doctrina. Maximum Dero argumentum CSt, naturam ipsam de immortalitate animorum tacitam judicare , quod omnibus curae Sunt, D maaeime quidem, quae post mortem futura Sunt. Nemo umquam Sine magna spe immortalitatis se pro patria
346쪽
. Psych. P. H. Sect. LV. Casi. LII. inerret ca mortem. -- Sed nescis, quomodo inhaeret in mentibua quasi saeculorum quod-dain augurium futurorum : idque in maximis ingeniis, altissimisque animisjexistit maxime, apparet facillime. quo quidem demto, quis tam esset amens, quι Semper in laboribus, in periculis Diveret 8 Quod si
que, qui ubique Sturi, consentiunt Esses ciliquid, quod ad eos pertineat, qui Dita Cesserint, nobis quoque idem existimandum est; se si quorum aut ingenis,aut virtute animus excellit, eos arbitramur, quin natura opti
risimile est, cum Optimus quisque maximes posteritati serviat, esse aliquid, cujus is post mortem sensu in sit habiturus. Et noli ne studium famae, dc honoris etiam post CorpOris interitum duraturi, cura exequia ruin, &sepulchrorum in omnibus nationibus, in plurimis etiam apbtheoseos morem viguisse novimus λ his adde pervulgatam adeo inter veteres de metempsycliosi opinionem. Quid autem ista λ nonne insitam in omnium animis immortalitatis spem loquuntur λuod si testimoniis pugnandum Est : audi Psellum, qui apud Stant ejum clin vetustissimos Chaldaeos de immortalitate animarum firmi si me persuasos Disse testatur ; Strabonem b), qni Indos, eorumque Brachmanes ita sensisse scribit: hanc quidem Ditam putandam esse, quasi quemdam Dillidum hominum conceptum i mortem Dero nativitatem lad oeram illam, se felicem vitam ς Diodo- rum icὶ, qui de AEgyptiis narrat, eos bono- . lrum virorum obitum nequaquam lacrymis prosecutos fuisso, sed ipsorum potius selici- stati applausisse : eo quod in altera Dila eum l
iis ae num Dicturi essent ; Caelium Rhodi- sginum d), qui Chaldaeos, Indorumque Magos inihil hac opinione antiquius habuisse esert ; l
347쪽
. De Natur. Anim. N a. minor 45 g. Iulium Caesarem a), qui ea potissimum de t in De caussa Druidas in Gallia huic dogmati adhaesisse scribit, quod homines, hoc maxime ad ' Dirtutem excitari. metu mortis negleCto,
putarent. Prisci deinde illi, quos Cascos Un-nius appellavit, Cicerone b teste, Arbitra' ibi Oq. l
vita sic deleri hominem, ut funditus interi- - .ret; idque cum multis aliis rebuS, tum e . eontiscio iure, O caeremoniis sepulchrorum . intelligi licet, quas maximis ingenio praediti nec tanta cura coluissent, nec Diolatas tam inexpiabili religione sanxissent, nisi
mesisset in eorum mentibus, mortem non interitum esse omnia tollentem, atque delentem, sed quamdam quasi Inigrationem, commutationemque vitae. Denique apud omnes antiquitatis notos populos opinionem reι. chr. des animorum immortalitate viguisse, multis c. r. I, 2.
Hugo Grotius demonstrat : id ex Homeri, ait, carminibus apparet, D ex philosophia non Graecorum tantum, sed se Gallorum, quos Druidas vocabant, Indorum, quOS Brachmanes, fu ex iis, quae de AE ptiis,D Tracibus, quin Germanis scriptores p urimi prodiderunt. . Veniamus ad philosophorum nobilissimos.
Duo illi omnium principes, Thales, & Pythagoras immortalitatem animorum omni
studio dssenderunt testibus Laertio sa) & Plutarcho bin, Socratem propediem mpriturum de immortalitate copiosissime disseruisse alias diximus . 8. log. . His se ta- s erin. Iibus scribit de eo Cicero scin rationibus ρd- Ibin Det ductus Socrates nec patronum quaesiυit ad judicium ccipitis,nec judicibus suppleae 1uit. ti si j.
Ita enim censebat, quas esse Dias, du- rus. Ti. plicesque cursus animorum a corpore exce- a'. IO, dentium. Nam qui se humianis vitiis con- . trimin isSen , -- iis devium quoddam iteri esSe, Seglusum a concilio Deorum. Qui au-
348쪽
terri Se integros, castosque Seruavissent, his
ad illos, a quibus essent profecti, reditum
facile Patere. Magistrum strenue secutus In est. Plato Academiae caput svi : Oportet, an ' quit, omnem omnino impendere laborem Gu acquirendam Dirtutem, sapientiam in hac vita ; nam merces est pulchra, G SPeS bi Dου grandiis. Deinde ':Non fecimus adhuc men- repubt. tionem de praemiis longe majoribus Dirtut ιι- Q. propositis; qui d enim potest Dere magnumeSSe, quod angustis hujus temporis limitibus
conclusum est 3 longissima Dita cum aeternitate comparata nihil est. Vequm non asSeruit modo immortalitatem di Minus hic philosophus, sed& rationibus quas ex Alcinooi
pk i P- q, aliosque poetarum celeberrimos idem - doet . e. . SenSisSe tradit u). Xenophon egregius pa-as. riter Socratis discipulus hanc eamdem doctrinam Cyri morientis, suosque filios ulti--μφης ' mum alloquentis ore profitetur, ut est apudi , Tullium seo: Nolite arbitrari, o mihi cha-Seneot. rissimi filii, me eum a vobis discessero, c. nusquam aut nullum fore. Nec enim, dum exam Oobiscum, animum meum indebatis t sed eum esse in hoc corpore, eae iis rebus quas gere8am intelligebatis. Fumdem igι- tur esse credit te, etiamsi nullum Oidebitis. Nec vero Clarorum Tiroru nyost mortem honoreS permanerent, si nihil eorum ipsorum animi incerent, quo diutiua memoriam Suι. - teneremus. Mihi quidem numquam persua- deri potuit, animos, d in in corpoFibus es- . . ,ent mortalibus, Divere: cum exisgent eae
iis, emori: nec sero tum animum esSe in- sipientem, cum eae insipienti corpore evasisset e Sed cum omni admixtione corporis liberatus, purus, O integer ESse CoeyιSSet,. tum esse Sapientem. Quae autem apsius hujus consularis philosophi sententia metar,n. e. ar. 'ex superioribus intelligi potest sed & alias in locis, quae penitus praeterlae nequeo, eam
349쪽
.' De Natur. Anim. Human. mori. 543dem manifestum fecit: Quid multa 3 ita Iongam hac de re disputationem concludit:
sic mihi persuasi, sic Sentio: cum tanta celeritas ani morum sit, tanta memoria praeteritorum, tanta futurorum providentia: tot artes, tantae Scientiae, tot intenta, non posSe eam naturam, quas CS ea S contineat, esse moralem. Rursus : Si in hoc mγο, quod animos hominum immortales ς ῖI- esse credam libenter erre, nec mihi hunc errorem, quo delector, dum DiDO , ex Or- queri Dolo : sin mortuus , ut quidam minuti philosophi censent, nihil sentiam, non 'Tereor, ne hunc errorem meum mortui
philosophi derideant. Et: Sed me hemo 'de immortalitate depellet. Aliorum philo- Qq
sophorum effata Clemens Alexandrinus copioses collegit . Non ignoro quidem, suisse l. 3. omni aetate quosdam, qui ut in ceteris quoque Minionibus contingit , a communi recte sentientium doctrina recesserunt; verum hi comparate ad alios numero, sapien- a, virtute conspicuos nullam obtinent auctoritatem : quis enim Epicurum, reliquOS- rique ejus de grege curet, quibus tamen ne-almo. magis mortem, quam timendam non m- e r . se anani voce praedicabant, testes Tullio ti- . muit Z quis eos ex Stoicorum familia, qui diuturnam quidem vitam, at non perennem 'animis tribuerunt certe paucorum hanc fuisse sententiam , plurimos ejusdem sectae . ' recte sensisse, ex Seneca discimus: Alia ' 'nos origo, ita suorum nomine loquitur, eae- spectot, alius rerum status. Intrepidus horam illam decretoriam prospice. Non est animo suprema, eae corporid transeundum est. Dies iste, quem tamquam supremum reformidas, ae mi talis est.Quod ad Aristotelem: attinet, quamvis alii negasse ani-- morum immortalitatem contendΘrint, fue-- rand tamen alii,: qui hanc ab eo calumniam not. .
350쪽
Deus ut auctor naturae . veIle ne quit . Deus ut auctor naturae nequit a. Dimam vita sPO-
Sunt omnes animae capacitates, si suum finem Consequi nullo prorsus pacto queant: ergo dubitari nequit inesse in anima humana naturales id genus proprietates, quae, nisi ipsa aeternu navi vat, absolute otiosae, & frustraneae serent. CCXLIII. Deus ut auctor natureae non poteStet elle, ut naturales animi e proprietates otiosae Sint, ac frustraneae. Deus ut alictor naturae debet singula entia creata accommodate ad proprietates ipsis concessas gubernare, nec potest quidpiam hisce proprietatibus contrarium
Statuere: secus enim contra, non secundum
naturam, quod auctoris naturae est, ageret; sed si 'qus vellet, ut naturales animae' πο-prietates otiosae sint, ac frustraneae, non gubernaret animam humanam accommodate ad proprietates ipsi Concessas: ergo Deus ut auctor naturae non potest v Eli Θ, ut naturales animae ptoprietases otiosae sint, ac frit Straneae. Coroll. Iure igityr dicimus naturales quasdam animae humanae proprietates a Deo ut auctorae naturae exigere, ut anima vitam perpetuo conservet.
CCX LIV. Deus ut auctor naturae non poteStianimam humanam umquam Dita spoliare. Imprimis enim tam spectaris naturae univeriae viribus β. 2 o. cor.), quam spectatis naturae legibus, ordine,& cursu anima perpetuo suam vitam continuat g. 24 I. cor. . Deinde absque aeterna animae. vita complures ejus proprietates otiosae forent, ac frustraneae β. Ma.); atque istud Deus ut auctor naturae velle non potest s . praec.): ergo Deus ut autior naturae non potest animam humanam uni tuam vita sp ': re confis 235. . ' . CCXLV. Anima humcna natura sua in perpetuum Pitam continuGt. Neque enim a viribus entium creatinum . aso.), neque a Deo ut auctore naturae vita Spoliari potest