장음표시 사용
41쪽
quin sit canonicus. Ad primum susscit ut Deum
auctorem habeat; ad secundum requiritur insuper, ut ab Ecclesia proponatur tanquam a Deo inspiratus. Sic libri quidam tum V. tum N. T. , quos
deutero - canonicos vocamus, semper quidem divini fuerunt; at ut canonici non habebantur, nisi postquam ab Ecclesia in canonem relati sunt. II. Nota est librorum sacrorum in Proto in canonicos et deutem - canonicos distinctio a quinam libritum V. tum N. T. ad primam, aut secundam classem pertineant, in Demonstratione Christiana dictum est. Eusebius eos Partitur in os ιολογουμενους, sine controMersiam admisso 2 et αντιλεγουμε-. sincontroversiam v catou Alia adhuc notanda est distinctio, inter libros canonicos ecclesiasticos, et ποππhos. Canonici passim a Patribus vocabantur illi, qui in canonem divinorum scriptorum relati erant 3 ecclesiastici, qui auctoritate Ecclesiae in conventibus publice legebantur, etsi divini non es-
. Sent, aut nondum in canone Scripturarum dedicati. - Vox νοσγPhus non eundem semper et apud Omnes sensum habuit; αποκρυφος idem est, ac D cultus absconditias ; ἀπό του αποκρυπτειν, quod est abscondere, celare. Hinc apocryphi primum voca-hantiis illi libri, qui occultam Sapientiam contin hant; Patres deinde hoc nomen saepe illis tribu runt, quos tanquam supposititios habebant, et quos Ecelesia, quia ab haereticis fabricati eram, et res salsas, aut saltem incertas et dubias continebant, a publicis usibus arcebat. Hine Molaus
in symbolo libros qui in E lesia legebantur, et i
42쪽
In canone non essent, non tamen censet inter
apocryphos. Alii tamen non raro sub apocryphorum nomine omnia illa eomprehendunt, quae publicam Ecclesiae auctoritatem non habebant, quia divina illorum origo propter aliquorum dissensionem adhuc quibusdam quasi tenebris tegebatur. III. Canon Ecclesiae Catholicae omnes libros
tum P ω - tum deutem - canonicos complectitur.
Horum librorum indicem consecit Concit. Trid. Sess. IV., in decreto de canonicis Scripturis. Comellium solemne hoc decretum emisit, non ut Catholicorum dissidia conciliaret, aut anxios adhue et dubios animos firmaret; unus lautum erat, mxusque omnium , Ecclesiarum sensus : sed ut antiquam et generalem totius Ecclesiae doctrinam Contra Novatores stabiliret. . . Igitur adscripto librorum sacrorum indice sic concludit. . . . Siquis.1 libros ipsos integros cum omnibus suis partibus,n prout in Ecclesia Catholica legi consueverunt, is et in veteri Vulgata latina editione habentur, Pron sacris et canonicis non susceperit, anathema
IV. Canon Acatholicorum diversus est, Prosectarum et temporum diversitate. Protestantes omnes libros deutem - canonicos V. T. e canone expungunt. Lutherus ejusque assectae omnes quo que libros deutero - canonicos N. T. repudiant , nimirum epistolam ad Hebr. , epistolas Iacobi et Iudae, secundam Petri, secundam et tertiam Ioan. et Apocalypsin. Contra vero Calvinistae hos omnes
libros admittunt. Id tamen non omittendum, fixam
43쪽
non esse inter Protestantes circa Scripturarum c nonem sententiam. Recentiores qui inter ipsos or- , thodoxi vocantur plerosque deutero - canonicos N. T. admittunt. Alii autem quos helerodoxos merito appellant, plures etiam proto - canonicos rejiciunt.
En quom male consultum sit Religionis unitati in Uaereticorum coetibus i Non cessant illi Scripturas appellare tanquam unicam fidei regulam ; at ex Scripturis expungendum decernunt pro libitu; quaecumque cum eorum erroribus non consentiunt,
aut quae fastidit carnalis et superha sapientia. Neque mirum videri debet id ab hominibus fieri, qui Ecclesiae auctoritatem respuunt, et, sicut in aliis doctrinae punctis, sic etiam in statuendo Scripturarum canone nihil certi fixique habent. ta His nune brevis annectenda est eanonis historia. canon Iudaeorum. Antiquissima erat apud Iudaeos, et ad ipsaeeipublieae ineunabula pertingens, illa sacrorum librorum collectio, que Pentateuchus ideo vocabatur, quia quinque Moysis volumina continebat. An alius ante solutam captivitatem Babylonicam Ser, 'murarum canon confectus suerit, valde incertum, Permansit tamen in Synagoga eonflans traditio,
qua Iudaei edocebantur, quinam inter illos libros, qui post Pentateuchum scripti fuerunt, ut divini habendi essenti Statim post captivitatem Babγlonicam sacros libros collectos , et in indice aliquo conscriptos
44쪽
suisse, constans seri Iudaeorum et Christianorum consensio. Communis quoque sententia est, Esdram hujus collectionis auctorem fuisse. Narrat enim Josephus lib. I. contra Appionem. . . . . Hunc esse Gentilium suorum morent, ut, si quae ingruant bella, pace demum composita veteres Scripturae a superstitibus Sacerdotibus recognoscantur, relegantur, et renoventur; nec unicuique de rebus sacris scripta in vulgus edere fas esse, sed Prophetis solum, qui Dei instinctu et praeterita et praesentia sciunt. Hinc duo solum et viginti sacra volumina , et ea sibi usquequaque consentanea gentem suam usurpare, veterem omnem anteacti temporis meis moriam complexa, a Moysis usque temporibus, ad Artaxerxis Longimani aetatem scripta: ab hac vero aetate, singula suisse relata in litteras, sed eandem quam superiora fidem minime esse con-Secuta. M . . . Ex his liquet, tempore Artaxerxis editum fuisse Canonem. Porro nemo occurrit, cui
potiori jure hic canon adscribi debeat, quam Esdras, vir patriae antiquitatis, et sacrarum Scripturarum longe peritissimus. . . Scriba pelox iis legemmi , ut Esdrae ipsius verbis utamur I. 'Di. VII. 6. Ir. I scriba eruditus in sermonibus et praeceptis Domini, et caeremoniis Uias in Israel. . .
Et ut in Epistola compellatur ab Artaxerxe Ibid.
o. ra) . . . Scriba legis Dei coeli doctissimus. . . . se Uie ad instaurandum templum Domini ab Artaxerxe Ierosolymam missus est, atque ipse in numero est sacrorum auctorum. Ita tamen in hoc magno
et dissicili opere Esdram versatum fuisse credi-
45쪽
mus, ut omnia iussu et auctoritale magnae Syna. gogae iacta suerint, quae conquirendorum, et i staurandorum librorum sacrorum provinciam Esdrae demandaverat, et peracto labore, expensum opus comprobavit, et publico usui consecravit - Videmet. propos. IV. de canone libror. sacror.
Certum est, ut ait S. Hieronymus in Prologo Galeato, Esdram primum Chaldaicos characteres pro
universa Scriptura adhibuisse, cum usque ad id tempus iidem Samaritanorum et Hebraeorum characteres fuerint; et quomodo viginti duo elementa
sunt per quae scribimus hebruice, ita quoque Scripturam in viginti duo volumina distinxisse. Quinam autem illi viginti duo libri suerint, accurate definiri non potesti Iosephus summatim tantum libros numerat; seilicet, V libros Moysis, XIII Prophetas, et IV. libros morales. Melito Sardensis saeculi II Ahiptor, Origenes, et S. Hieronymus in
prologo eosdem libros recensent, qui in nostris Bibliis hebrateis continentur, et quos Prow - cano nicos antiqui studeris appellamus; pro hae sententia stant etiam versiones graecae LXX InterPretum,
Aquilae, Theodotionis, et Symmachi. Notandum tamen, quod Metilo librum Esther omiserit. Origenes XII minores Prophetas praeteriit quidem , ve rum illud incogitanter factum fuisse ex eo liquet, quod ipse, antequam libros canonicos enumeret, viginti duos esse dieat; eum tamen omisso illo XII Prophetarum volumine nonnisi viginti et unus sint
Quaeritur nunc, quam ergo auctoritatem in BD-tiqua Synagoga habuerint libri, qui deutero-canonici
46쪽
dieuntur. Fatemur, eos In Iudaeoriim Palaestinorum canone nunquam fuisse: Hi siquidem Religioni sibi duxerunt in canonem ab Esdra, et magna Synagoga divulgatum manus inferre, neque illi viginti duobus voluminibus aut addere aliquid, aut demere ausi sunt. Verum de his plura in responsionibus ad objecta. An Iudaei Hellenistae eos in canonem suum retulerint, disputatur. Doetiss. Toumeminius solidis argumentis probat Iudaeos Hellerustas, et Alexandrinos, qui per totum late orientem diffusi erant. Omnes illos V. T. libros , quos Catholici admittunt,
sine discrimine pro canonicis habuisse. canon Christianorum. Verus Testament. Primi Christiani eanonem li-hrorum V. T. a Christo, et Apostolis neceperunt, nee alium quam Iudaei Hellenistae habebant, qui libros etiam deutero - canonicos inter hagiographos numerabant. Ex hoe Iesu Christi, et Apostolorum testimonio orta est constans Ecclesiae traditio, quae quidem aliquo tempore, quasi obnubilata videbatur; sed mox disjectis tenebris per totum orbem clarioressulsit, per unanimem Ecclesiarum consensum. Si qua inter Patres primorum saeculorum dissensio repetitur, ea exinde videtur ortum habuisse, quod nonnulli a primaeva Apostolorum traditione recedem tes canonem illum secuti suerint, quam Hebraei in Palaestina servabant; eujus rei fuit huiusmodi origo.
Messis Sardensis Episeopus, qui labente secundo
47쪽
Ecclesiae saeculo floruit, primus discrimen posuit inter libros, qui in Christianorum conventibus legebantur. Nam cum Scripturarum canonem debuisset ab Ecclesia repetere, ipse in Palaestinam prosectus Iudaeos consuluit, novumque librorum sacrorum canonem edidit ad Hebraeorum canonem compositum; quamvis ne hunc quidem integrum adhibuerit, quia librum Esther, etsi a Iudaeis receptum, plane omisit. Fecit Melitonis auctoritas, ut circa libros, quos ille catalogo suo haudquaquam adscripserat, controversiae nascerentur; et Busa praeheretur quibusdam dubitandi, an pro canonicis eos habere oporteret. Id tamen non obstitit, quominus
illi ipsi libri, quos Melito omiserat, etiam in Orientis
Ecclesiis ut antea legerentur; hoc unum novo suo canone effecit, ut aliquid deinceps discriminis statueretur inter libros in canone Iudaeorum contentos, et illos, qui ab eo aberant. Priores nempe, quorum divina origo nunquam in controversiam deducta, imo constanti et unanimi tum Synagogae, tum Ecclesiae auctoritate comprobata erat, prae caeteris aptiores habiti sunt, ad Iudaeos, Incredulos, et Haereticos revincendos.
Novum Testament. Ecclesia ab initio canonem librorum N. T. non habuit: inde factum, ut aliquorum divina origo fuerit in dubio vocata. Verum, cum pace Ecclesiae reddita institui potuit diligentior disquisitio antiquae traditionis, quae in plerisque Ecclesiis, imprimis in Apostolicis vigebat; canon consectus es qui praeter libros homologomenos etiam antilegomenos utriusque foederis complectebatur, et
48쪽
quem tanquam communi Ecclesiarum traditioni
consentaneum omnes receperunt Ecclesiae.
Eusebius hist. Ecel. lib. Iu c. XXV triplieis generis libros N. T. distinguit. Prima classis eos com plectitur, quorum divina origo nunquam in dubium vocata fuit. Secunda illos, qui eundem Ecclesiam mconsensum non habebant: atque hi iterum duplieis generis erant... Alii, quorum auctoritas, quae aliquo tempore vacillare videbatur, Postea totius Ecclesiae consensu, et auctoritate confirmata est; hique illi ipsi libri sunt, quos deutero in canonicos vocamus.
Alii, qui quamvis a Patribus quibusdam ut diuini
eitati, et a bonis auctoribus editi fuerint, et utilitatem etiam afferre possint legentibus, tamen inspecta propius traditionis regula, a canone exclusiaunt. Tales sunt liber Pastoris, visi. S. Barnabae, epistolae duae S. Clementis. Tertia classis libros continet salsos, ab Haereticis aut Rabbipis compositos, ac nomine Scripturarum theopneustarum editos. Ad hane classem pertinent plurima Evangelia salsa, qua olim circumferebantur, acta Apostolorum nominibus inscripta, Apocalypses etc. Primum nunc Egemus de canone in genere; tunc de libris deutero- canonicis veteris et novi Testamenti. . . . Tou. II.
49쪽
non Catholicorum, sire Concilii TMentini legitimus est, et Omnes , qui in illo continentur, libri, Omnesque librorum Partes ad sacras et divinas Ser*turas Perlinent. Paos. Tota haec quaestio Ecclesiae judicio deelsa est; cumque in decursu iudicii hujus insallibilita.
tem, etiam non considerata librorum deutem - ea-nlanicorum auctoritate, probabimus; nihil contra hunc argumentandi modum in serre possent Protestantes. Attamen ne a stricto ordine, quem nobis proposuimus, aliquo modo discedamus, ita argumentum instituimus: Coneilium Trid. in texendo canone, orthodoxorum Patrum exempla secutum, nihil aliud decrevit, quam quod ex perpetua et communi traditione tota tenebat Ecclesia. Ergo ejus judicium irresormabile est, et nulli errori obnoxium. Ergo admittendus est et .Paoa. I.' AsT. I.' Eosdem libros, quos Canon
50쪽
Didontinus habet, an. 397 in Canonem suum retulit Concilium Carthaginense III ex G Episcopis
congregatum, cui etiam S. August. intersuit: Canone XLVII ita loquitur Concilium ... M Placuit, tit Praeter Scripturas canonicas nihil legatur sub nomine diuinarum Serpturarum; sunt autem canonicaeSπφturae etc. . . . Recensitis deinde sacris libris eodem ordine quo in nostra Vulgata habentur, ut ostendat se eam doctrinam ex traditione hausisse, Bddit: ... a Patribus ista accePimus, in Ecclesia legenda . . . . 'cum ex votis Carthaginensis Coneilii index ad occidentales Episcopos delatus esset, ut ab illis, praecipue a Romano Pontifice confirmaretur; Innocentius I eum suo, et sedis Apostolicae, imo et totius occidentalis Ecclesiae nomine approbavit, in epistola ad Exuperium Episc. Tolosanum an. 4os data : atque similiter doctrinam hane ex traditione se hausisse ait. Quis autem dubitet, Romanam Ecclesiam, cujus incorruptam in docendo puritatem et constantiam antiquissimi Patres agnoverunt, quae in hoc maximi momenti articulo tam constanter docuit, a SS. Petro et Pitillo accepisset
Rom. an. 494 Gelasio Papa celebratum.
positis ante regulis ad discernendas Scripturas sa cras, Canonem subneatit, qui eosdem nec plures, nec pauciores libros complectitur, quam in Cone. Trid. numerati sunt.